Psyche
alle pijlers
Familieopstellingen?
donderdag 6 januari 2022 om 12:13
Beste lezer,
Om maar meteen met de deur in huis te vallen; ik heb een pittige jeugd gehad. Was de jongste in een gezin met 7 kinderen, ouders gescheiden, veel ruzies, geweld.. Moeder was er niet voor ons want had zelf problemen, dus we waren nogal van god los. Mijn oudere broers en zussen bepaalden de regels. Als jongste en nakomertje heb ik me altijd een buitenbeentje gevoeld. Ik hoorde er niet bij, was alleen maar tot last en vervelend, ik had niets te vertellen, ben veel gepest en uitgelachen (als ik bijv. eens moest huilen om iets), werd buitengesloten (mocht niet meedoen want te jong), nou ja, je hebt nu wel een beeld. Erg onveilig gehecht. En eenzaam (en dat in een druk gezin..).
Al vele therapieën geprobeerd maar helaas zonder succes.
Eens in de zoveel tijd speelt dit weer op. Dan meld ik me weer bij de huisarts, en word ik doorverwezen voor therapie. Dit zijn altijd gesprekken en hoewel het fijn is om af en toe van me af te praten veranderd er hierdoor in wezenlijk opzicht niets voor mij, maar op een gegeven moment ben ik het dieptepunt wel weer voorbij en dan modder ik weer in mijn eentje verder.
De laatste jaren speelt dit echter steeds vaker en heviger op merk ik. Vooral in contact met mijn broers en zussen. Zij hebben het ook niet makkelijk gehad weet ik. Maar zij hebben toch hun plek in het leven gevonden, hebben allen een partner, kinderen, zelfs al kleinkinderen. En zij gaan ook wel goed met elkaar om. Behalve ik. Ik lijk in rondjes te draaien. Houd mijn hoofd boven water. Maar dit lijkt me steeds slechter af te gaan, in plaats van beter.
Het ergste is ook nog dat het zich blijft herhalen in mijn huidige leven. Het buitengesloten voelen, het alleen voelen, niet serieus genomen worden, geen aandacht.. Ik zit erin vast lijkt het wel. Alles doet nu pijn. En verdriet. Ieder contact dat ik nu hem met iemand anders die wel een fijne familieband heeft, die wel hulp krijgt bij dingetjes in huis, die wel aandacht krijgt, enz. Ik heb dit niet. Ik sta er alleen voor. Nog steeds. Ik weet niet anders. En dit wordt steeds pijnlijker. Tot bijna onverdraaglijk.
Nu heb ik twee vragen.
Ik weet dat ik een ander niet kan veranderen, en ik kan mijn jeugd niet overdoen. Maar er zit een leegte in mij. Grote tekorten. Veel gemis en onvervulde behoeftes. En ik weet inmiddels dat een ander deze leegte niet voor mij kan opvullen.
Maar hoe kan ik mijzelf dan de liefde geven die ik zo gemist heb vroeger? Hoe doe ik dat? Ik hoor en lees dat telkens, maar hoe dan?
En dan de vraag, heeft hier iemand ervaring in familieopstellingen en zou dit mij kunnen helpen?
Alvast bedankt!
Ps. ik wist niet welke titel ik dit topic moest geven, heb maar gekozen voor de laatste vraag die ik hier stel maar alle suggesties zijn welkom.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen; ik heb een pittige jeugd gehad. Was de jongste in een gezin met 7 kinderen, ouders gescheiden, veel ruzies, geweld.. Moeder was er niet voor ons want had zelf problemen, dus we waren nogal van god los. Mijn oudere broers en zussen bepaalden de regels. Als jongste en nakomertje heb ik me altijd een buitenbeentje gevoeld. Ik hoorde er niet bij, was alleen maar tot last en vervelend, ik had niets te vertellen, ben veel gepest en uitgelachen (als ik bijv. eens moest huilen om iets), werd buitengesloten (mocht niet meedoen want te jong), nou ja, je hebt nu wel een beeld. Erg onveilig gehecht. En eenzaam (en dat in een druk gezin..).
Al vele therapieën geprobeerd maar helaas zonder succes.
Eens in de zoveel tijd speelt dit weer op. Dan meld ik me weer bij de huisarts, en word ik doorverwezen voor therapie. Dit zijn altijd gesprekken en hoewel het fijn is om af en toe van me af te praten veranderd er hierdoor in wezenlijk opzicht niets voor mij, maar op een gegeven moment ben ik het dieptepunt wel weer voorbij en dan modder ik weer in mijn eentje verder.
De laatste jaren speelt dit echter steeds vaker en heviger op merk ik. Vooral in contact met mijn broers en zussen. Zij hebben het ook niet makkelijk gehad weet ik. Maar zij hebben toch hun plek in het leven gevonden, hebben allen een partner, kinderen, zelfs al kleinkinderen. En zij gaan ook wel goed met elkaar om. Behalve ik. Ik lijk in rondjes te draaien. Houd mijn hoofd boven water. Maar dit lijkt me steeds slechter af te gaan, in plaats van beter.
Het ergste is ook nog dat het zich blijft herhalen in mijn huidige leven. Het buitengesloten voelen, het alleen voelen, niet serieus genomen worden, geen aandacht.. Ik zit erin vast lijkt het wel. Alles doet nu pijn. En verdriet. Ieder contact dat ik nu hem met iemand anders die wel een fijne familieband heeft, die wel hulp krijgt bij dingetjes in huis, die wel aandacht krijgt, enz. Ik heb dit niet. Ik sta er alleen voor. Nog steeds. Ik weet niet anders. En dit wordt steeds pijnlijker. Tot bijna onverdraaglijk.
Nu heb ik twee vragen.
Ik weet dat ik een ander niet kan veranderen, en ik kan mijn jeugd niet overdoen. Maar er zit een leegte in mij. Grote tekorten. Veel gemis en onvervulde behoeftes. En ik weet inmiddels dat een ander deze leegte niet voor mij kan opvullen.
Maar hoe kan ik mijzelf dan de liefde geven die ik zo gemist heb vroeger? Hoe doe ik dat? Ik hoor en lees dat telkens, maar hoe dan?
En dan de vraag, heeft hier iemand ervaring in familieopstellingen en zou dit mij kunnen helpen?
Alvast bedankt!
Ps. ik wist niet welke titel ik dit topic moest geven, heb maar gekozen voor de laatste vraag die ik hier stel maar alle suggesties zijn welkom.
maandag 10 januari 2022 om 09:54
Wat mooi Tweeling! Dankjewel voor het delen, dit spreekt mij wel aan.tweeling schreef: ↑09-01-2022 23:16Zelf heb ik veel gehad aan padwerk https://www.padwerk.nl/wat-is-padwerk/ (lijkt een beetje zweverig moet je liggen) Vooral dat lichaamswerk vond ik verhelderend, want praten brengt je niet echt bij je pijn, en dan veranderd er niet echt iets.
Dus als je zoiets kunt vinden, haptonomie misschien ook een optie, niet zelf geprobeerd, maar is ook voelen wat er gebeurd in je lichaam.
En je lijf probeert je altijd iets duidelijk te maken, ik heb daar veel van geleerd.
maandag 10 januari 2022 om 09:57
Dankjewel Trikkie. Dit klinkt ook heel goed. Ik neem dit heel graag mee, en wens jou ook heel veel succes en dat je vindt wat je zoekt!trikkie schreef: ↑10-01-2022 07:49Of het werkt, dat weet ik nog niet.
Ik heb binnenkort ook een afspraak met een psycholoog staan.
En zij gaat met het ACT doen (Acceptance & Commitment therapie)
Ik hoop dat ik op deze manier de handvaten ga krijgen om het verleden een plek te geven en het te kunnen afsluiten.
Maar ook om verder te gaan, werken aan mijn zelfvertrouwen en trots op mezelf te kunnen zijn, en minder bezig te zijn met wat
andere van mij vinden/denken.
Ik herken wat jij schrijft.
Door mijn verleden heb ik ook erg het gevoel niet gezien te worden en er niet toe te doen.
Ik realiseer mij inmiddels wel al dat ik in de loop der jaren zelf ook steeds meer een muur heb opgebouwd, waardoor ik minder toelaatbaar ben geworden en dit dus ook zelf in stand houd.
Ik wens je iig heel veel succes en hoop dat je vind wat je zoekt.
