Psyche
alle pijlers
Familieopstellingen?
donderdag 6 januari 2022 om 12:13
Beste lezer,
Om maar meteen met de deur in huis te vallen; ik heb een pittige jeugd gehad. Was de jongste in een gezin met 7 kinderen, ouders gescheiden, veel ruzies, geweld.. Moeder was er niet voor ons want had zelf problemen, dus we waren nogal van god los. Mijn oudere broers en zussen bepaalden de regels. Als jongste en nakomertje heb ik me altijd een buitenbeentje gevoeld. Ik hoorde er niet bij, was alleen maar tot last en vervelend, ik had niets te vertellen, ben veel gepest en uitgelachen (als ik bijv. eens moest huilen om iets), werd buitengesloten (mocht niet meedoen want te jong), nou ja, je hebt nu wel een beeld. Erg onveilig gehecht. En eenzaam (en dat in een druk gezin..).
Al vele therapieën geprobeerd maar helaas zonder succes.
Eens in de zoveel tijd speelt dit weer op. Dan meld ik me weer bij de huisarts, en word ik doorverwezen voor therapie. Dit zijn altijd gesprekken en hoewel het fijn is om af en toe van me af te praten veranderd er hierdoor in wezenlijk opzicht niets voor mij, maar op een gegeven moment ben ik het dieptepunt wel weer voorbij en dan modder ik weer in mijn eentje verder.
De laatste jaren speelt dit echter steeds vaker en heviger op merk ik. Vooral in contact met mijn broers en zussen. Zij hebben het ook niet makkelijk gehad weet ik. Maar zij hebben toch hun plek in het leven gevonden, hebben allen een partner, kinderen, zelfs al kleinkinderen. En zij gaan ook wel goed met elkaar om. Behalve ik. Ik lijk in rondjes te draaien. Houd mijn hoofd boven water. Maar dit lijkt me steeds slechter af te gaan, in plaats van beter.
Het ergste is ook nog dat het zich blijft herhalen in mijn huidige leven. Het buitengesloten voelen, het alleen voelen, niet serieus genomen worden, geen aandacht.. Ik zit erin vast lijkt het wel. Alles doet nu pijn. En verdriet. Ieder contact dat ik nu hem met iemand anders die wel een fijne familieband heeft, die wel hulp krijgt bij dingetjes in huis, die wel aandacht krijgt, enz. Ik heb dit niet. Ik sta er alleen voor. Nog steeds. Ik weet niet anders. En dit wordt steeds pijnlijker. Tot bijna onverdraaglijk.
Nu heb ik twee vragen.
Ik weet dat ik een ander niet kan veranderen, en ik kan mijn jeugd niet overdoen. Maar er zit een leegte in mij. Grote tekorten. Veel gemis en onvervulde behoeftes. En ik weet inmiddels dat een ander deze leegte niet voor mij kan opvullen.
Maar hoe kan ik mijzelf dan de liefde geven die ik zo gemist heb vroeger? Hoe doe ik dat? Ik hoor en lees dat telkens, maar hoe dan?
En dan de vraag, heeft hier iemand ervaring in familieopstellingen en zou dit mij kunnen helpen?
Alvast bedankt!
Ps. ik wist niet welke titel ik dit topic moest geven, heb maar gekozen voor de laatste vraag die ik hier stel maar alle suggesties zijn welkom.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen; ik heb een pittige jeugd gehad. Was de jongste in een gezin met 7 kinderen, ouders gescheiden, veel ruzies, geweld.. Moeder was er niet voor ons want had zelf problemen, dus we waren nogal van god los. Mijn oudere broers en zussen bepaalden de regels. Als jongste en nakomertje heb ik me altijd een buitenbeentje gevoeld. Ik hoorde er niet bij, was alleen maar tot last en vervelend, ik had niets te vertellen, ben veel gepest en uitgelachen (als ik bijv. eens moest huilen om iets), werd buitengesloten (mocht niet meedoen want te jong), nou ja, je hebt nu wel een beeld. Erg onveilig gehecht. En eenzaam (en dat in een druk gezin..).
Al vele therapieën geprobeerd maar helaas zonder succes.
Eens in de zoveel tijd speelt dit weer op. Dan meld ik me weer bij de huisarts, en word ik doorverwezen voor therapie. Dit zijn altijd gesprekken en hoewel het fijn is om af en toe van me af te praten veranderd er hierdoor in wezenlijk opzicht niets voor mij, maar op een gegeven moment ben ik het dieptepunt wel weer voorbij en dan modder ik weer in mijn eentje verder.
De laatste jaren speelt dit echter steeds vaker en heviger op merk ik. Vooral in contact met mijn broers en zussen. Zij hebben het ook niet makkelijk gehad weet ik. Maar zij hebben toch hun plek in het leven gevonden, hebben allen een partner, kinderen, zelfs al kleinkinderen. En zij gaan ook wel goed met elkaar om. Behalve ik. Ik lijk in rondjes te draaien. Houd mijn hoofd boven water. Maar dit lijkt me steeds slechter af te gaan, in plaats van beter.
Het ergste is ook nog dat het zich blijft herhalen in mijn huidige leven. Het buitengesloten voelen, het alleen voelen, niet serieus genomen worden, geen aandacht.. Ik zit erin vast lijkt het wel. Alles doet nu pijn. En verdriet. Ieder contact dat ik nu hem met iemand anders die wel een fijne familieband heeft, die wel hulp krijgt bij dingetjes in huis, die wel aandacht krijgt, enz. Ik heb dit niet. Ik sta er alleen voor. Nog steeds. Ik weet niet anders. En dit wordt steeds pijnlijker. Tot bijna onverdraaglijk.
Nu heb ik twee vragen.
Ik weet dat ik een ander niet kan veranderen, en ik kan mijn jeugd niet overdoen. Maar er zit een leegte in mij. Grote tekorten. Veel gemis en onvervulde behoeftes. En ik weet inmiddels dat een ander deze leegte niet voor mij kan opvullen.
Maar hoe kan ik mijzelf dan de liefde geven die ik zo gemist heb vroeger? Hoe doe ik dat? Ik hoor en lees dat telkens, maar hoe dan?
En dan de vraag, heeft hier iemand ervaring in familieopstellingen en zou dit mij kunnen helpen?
Alvast bedankt!
Ps. ik wist niet welke titel ik dit topic moest geven, heb maar gekozen voor de laatste vraag die ik hier stel maar alle suggesties zijn welkom.
donderdag 6 januari 2022 om 13:59
Anders ben ik helemaal ''afgesneden''. Ik moet ermee dealen, het is mijn familie. Het zijn ook niet allemaal slechte mensen. Het is bij velen van hen ook onmacht denk ik. Het is vooral mijn pijn, gemis enz. En daar wil ik iets mee doen.
Ik voel dit ook niet meer alleen bij familie. Ik voel het bijna wel bij iedereen en in iedere setting waar ik met andere mensen ben.
Het herhaalt zich. Ik neem dit gevoel mee. En ik wil dit graag doorbreken.
donderdag 6 januari 2022 om 14:14
Hoe dat precies zit weet ik niet, het valt in ieder geval niet onder de standaard GGZ therapie vanuit de basisverzekering.rvandevelden123 schreef: ↑06-01-2022 13:55Klopt Lena, het was altijd alleen praten.
Ik ben blij met jouw suggestie voor hypnotherapie, spannend, maar dit wil ik wel heel graag proberen!.
Fijn ook dat het jou geholpen heeft!
Valt dit onder alternatieve therapie of kan het ook via een verwijzing van de huisarts?
Ik zou wel heel goed controleren of het een gecertificeerde therapeut betreft.
Mijn therapeut was ervoor opgeleid en gecertificeerd (integratieve psychotherapie en hypnotherapie).
donderdag 6 januari 2022 om 14:20
Mocht het je aanspreken, lees dan eens het boek van Els van Steijn 'de Fontein' vind je plek' en je zult vast herkenning vinden.
Haar boek gaat over grip op je leven door inzicht in je familiesysteem. Vaak sta je als kind niet op je eigen plek in het familiesysteem. Zij gebruikt als metafoor een stromende fontein. De bak boven je zijn je ouders en daaronder de kinderen die op hun plek staan. Als je niet goed op je plek staat of boven je ouders uitstijgt, dan sta je wankel in je leven. Soms heb je dan teveel gegeven waarmee je jezelf tekort doet.
Het patroon dat je in de familiefontein laat zien, herhaalt zich bijna altijd op andere vlakken in je leven. Ook de voorgeschiedenis (je voorouders) spelen onbewust een rol in de familiedynamiek. Ook ziektes kunnen energetisch en systemisch via vorige zijn ontstaan. Heel interessant om uit te zoeken waar jouw kindpijn vandaan komt en hoe je weer steviger op je plek kunt staan in het leven. Dat is een stuk heling, zonder je familie te willen veranderen. Je houdt de verbinding bij jezelf en kunt daardoor uiteindelijk ook beter verbinden met jezelf en je omgeving. Het is overigens een methode wat wel of niet aanspreekt.
Els van Steijn werkt met familieopstellingen en heeft ook diverse video's op youtube met uitleg hoe 'de fontein' werkt en over familieopstellingen.
Ook haar interview met Giel Beelen's KUKURU is interessant om te bekijken en te beluisteren. Sowieso zijn de video's van KUKURU met diverse holistische coaches interessant om meer zelfkennis op te doen.
Haar boek gaat over grip op je leven door inzicht in je familiesysteem. Vaak sta je als kind niet op je eigen plek in het familiesysteem. Zij gebruikt als metafoor een stromende fontein. De bak boven je zijn je ouders en daaronder de kinderen die op hun plek staan. Als je niet goed op je plek staat of boven je ouders uitstijgt, dan sta je wankel in je leven. Soms heb je dan teveel gegeven waarmee je jezelf tekort doet.
Het patroon dat je in de familiefontein laat zien, herhaalt zich bijna altijd op andere vlakken in je leven. Ook de voorgeschiedenis (je voorouders) spelen onbewust een rol in de familiedynamiek. Ook ziektes kunnen energetisch en systemisch via vorige zijn ontstaan. Heel interessant om uit te zoeken waar jouw kindpijn vandaan komt en hoe je weer steviger op je plek kunt staan in het leven. Dat is een stuk heling, zonder je familie te willen veranderen. Je houdt de verbinding bij jezelf en kunt daardoor uiteindelijk ook beter verbinden met jezelf en je omgeving. Het is overigens een methode wat wel of niet aanspreekt.
Els van Steijn werkt met familieopstellingen en heeft ook diverse video's op youtube met uitleg hoe 'de fontein' werkt en over familieopstellingen.
Ook haar interview met Giel Beelen's KUKURU is interessant om te bekijken en te beluisteren. Sowieso zijn de video's van KUKURU met diverse holistische coaches interessant om meer zelfkennis op te doen.
donderdag 6 januari 2022 om 15:14
rvandevelden123 schreef: ↑06-01-2022 13:59Anders ben ik helemaal ''afgesneden''. Ik moet ermee dealen, het is mijn familie. Het zijn ook niet allemaal slechte mensen. Het is bij velen van hen ook onmacht denk ik. Het is vooral mijn pijn, gemis enz. En daar wil ik iets mee doen.
Ik voel dit ook niet meer alleen bij familie. Ik voel het bijna wel bij iedereen en in iedere setting waar ik met andere mensen ben.
Het herhaalt zich. Ik neem dit gevoel mee. En ik wil dit graag doorbreken.
Zou het erger zijn om ‘afgesneden’ te zijn dan?
Het klinkt nu alsof je je jeugd nog steeds aan het overdoen bent. Nog steeds in die rol van het jongste kind zit. Nog steeds die afwijzingen over je heen laat komen.
Wat als je het niet meer opzoekt? Zelf de regie gaan pakken. Andere mensen om je heen, mensen die jij uit kiest, die jou wel belangrijk vinden, die wel bij jou passen.
Je kunt de mensen om je heen niet veranderen, maar je kunt wel veranderen wie je om je heen toelaat.
donderdag 6 januari 2022 om 15:17
Hier in de nabije omgeving met hechtigsproblematiek te maken. Slechte ervaringen bij GGZ (steeds wisselende behandelaar, anderhalf jaar bezig met diagnose stellen). Heel goed ervaringen met een gespecialiseerde club (Spel, in Putten). Ik zou zoeken naar mensen die echt gespecialiseerd zijn in hechtingsproblematiek. Herken bij de persoon zoveel van wat jij noemt: geen zelfliefde, angst, controle.
Heel veel sterkte!
Heel veel sterkte!
donderdag 6 januari 2022 om 15:20
Hoi.
Ik kan niet zeggen dat ik een moeilijke jeugd heb gehad, maar ik heb in mijn volwassen leven wel last van de rollen die we in ons gezin hadden.
Ik heb diverse therapieën gehad. Psycholoog, gedragstherapie, hypnotherapie. Sinds een paar maanden ga ik naar een coach die met familie opstellingen werkt.
Aan alle therapieën heb ik iets gehad.
De familie opstellingen vind ik erg fijn. Het heeft mij veel inzicht gegeven. Ik begrijp nu beter waarom dingen gaan zoals ze gaan. Waarom mensen doen zoals ze doen. Nu kan ik dat beter accepteren en ik kan nu anders op hun gedrag reageren waardoor ik meer uit de relaties kan halen wat ik nodig heb.
Ik zou het zeker aanraden.
Ik kan niet zeggen dat ik een moeilijke jeugd heb gehad, maar ik heb in mijn volwassen leven wel last van de rollen die we in ons gezin hadden.
Ik heb diverse therapieën gehad. Psycholoog, gedragstherapie, hypnotherapie. Sinds een paar maanden ga ik naar een coach die met familie opstellingen werkt.
Aan alle therapieën heb ik iets gehad.
De familie opstellingen vind ik erg fijn. Het heeft mij veel inzicht gegeven. Ik begrijp nu beter waarom dingen gaan zoals ze gaan. Waarom mensen doen zoals ze doen. Nu kan ik dat beter accepteren en ik kan nu anders op hun gedrag reageren waardoor ik meer uit de relaties kan halen wat ik nodig heb.
Ik zou het zeker aanraden.
donderdag 6 januari 2022 om 15:21
Ik heb geen ervaring met familieopstellingen, maar heb ik er zeker positieve dingen over gehoord.
Hypnotherapie werkt vaak goed.
Door alles wat je meegemaakt hebt, ben je de verbinding met jezelf kwijtgeraakt. Laatst was er een topic over, ik zal zien of ik dit terugvind. Misschien heb je er iets aan.
Gevonden. Het is: psyche/je-nergens-echt-thuis-voelen/lis ... #p33596497
Hypnotherapie werkt vaak goed.
Door alles wat je meegemaakt hebt, ben je de verbinding met jezelf kwijtgeraakt. Laatst was er een topic over, ik zal zien of ik dit terugvind. Misschien heb je er iets aan.
Gevonden. Het is: psyche/je-nergens-echt-thuis-voelen/lis ... #p33596497
donderdag 6 januari 2022 om 15:35
Wat bijzonder dat je haar noemt Fruityjuice. Ik ben sinds gisteren de Fontein via Spotify aan het beluisteren. Mede daardoor kwam ik op dit topic en mijn vraag over familieopstellingen.fruityjuice schreef: ↑06-01-2022 14:20Mocht het je aanspreken, lees dan eens het boek van Els van Steijn 'de Fontein' vind je plek' en je zult vast herkenning vinden.
Pittige kost hoor, btw..
donderdag 6 januari 2022 om 15:38
Oke, dank voor de tip.Kolonello schreef: ↑06-01-2022 15:17Hier in de nabije omgeving met hechtigsproblematiek te maken. Slechte ervaringen bij GGZ (steeds wisselende behandelaar, anderhalf jaar bezig met diagnose stellen). Heel goed ervaringen met een gespecialiseerde club (Spel, in Putten). Ik zou zoeken naar mensen die echt gespecialiseerd zijn in hechtingsproblematiek. Herken bij de persoon zoveel van wat jij noemt: geen zelfliefde, angst, controle.
Heel veel sterkte!
donderdag 6 januari 2022 om 15:59
Dit lezende ben ik toch benieuwd naar die familieopstellingen. Dit zoek ik dus ook. Inzicht, het kunnen begrijpen.. Want dan kan ik het wellicht ook beter accepteren en anders reageren. En niet alleen op het gedrag van familie, maar deze ook herkennen (en plaatsen) bij andere groepen. Want het zijn altijd groepen waar ik vastloop, niet 1 op 1. Bij groepen treden er bij mij duidelijk bepaalde mechanismen in werking. Niet gezien of gehoord worden, buitengesloten voelen, gevoel hebben er niet toe te doen, er niet bij te horen, anders/raar te zijn, enz. En dit verwijst denk ik weer naar de eerste groep van mijn leven, ons gezin.Mir31 schreef: ↑06-01-2022 15:20Hoi.
Ik kan niet zeggen dat ik een moeilijke jeugd heb gehad, maar ik heb in mijn volwassen leven wel last van de rollen die we in ons gezin hadden.
Ik heb diverse therapieën gehad. Psycholoog, gedragstherapie, hypnotherapie. Sinds een paar maanden ga ik naar een coach die met familie opstellingen werkt.
Aan alle therapieën heb ik iets gehad.
De familie opstellingen vind ik erg fijn. Het heeft mij veel inzicht gegeven. Ik begrijp nu beter waarom dingen gaan zoals ze gaan. Waarom mensen doen zoals ze doen. Nu kan ik dat beter accepteren en ik kan nu anders op hun gedrag reageren waardoor ik meer uit de relaties kan halen wat ik nodig heb.
Ik zou het zeker aanraden.
donderdag 6 januari 2022 om 16:00
Dankjewel voor het delen van dit draadje, ga vanavond lezen. En ik ben zeker ook benieuwd naar hypnotherapie, ga ik ook achteraan!Creatieveling schreef: ↑06-01-2022 15:21Ik heb geen ervaring met familieopstellingen, maar heb ik er zeker positieve dingen over gehoord.
Hypnotherapie werkt vaak goed.
Door alles wat je meegemaakt hebt, ben je de verbinding met jezelf kwijtgeraakt. Laatst was er een topic over, ik zal zien of ik dit terugvind. Misschien heb je er iets aan.
Gevonden. Het is: psyche/je-nergens-echt-thuis-voelen/lis ... #p33596497
donderdag 6 januari 2022 om 16:41
Wat leuk en goed dat je 'de Fontein' hebt ontdekt. Wens je veel wijsheid en suc6.rvandevelden123 schreef: ↑06-01-2022 15:35Wat bijzonder dat je haar noemt Fruityjuice. Ik ben sinds gisteren de Fontein via Spotify aan het beluisteren. Mede daardoor kwam ik op dit topic en mijn vraag over familieopstellingen.
Pittige kost hoor, btw..
Het is zeker pittige kost en het boek lees je idd niet 123 zomaar uit. Het zet je aan het denken en dan moet het nog beklijven.
De podcast is wel een mooie aanvulling op het boek. Els van Steijn op Youtube is ook een prettige aanvulling.
donderdag 6 januari 2022 om 17:32
rvandevelden123 schreef: ↑06-01-2022 12:46Jaren geleden heb ik eens een mail gestuurd naar hen allen, met daarin hoe ik mij vroeger gevoeld heb en wat hun gedrag nu met mij doet.
Niemand maar dan ook niemand heeft gereageerd. Toen ik in de weken erna 1 broer en 1 zus afzonderlijk van elkaar een op een sprak, en hen hiernaar vroeg, haalden ze hun schouders op en antwoorden ze iets in de strekking van; tja, wat moeten we daarmee dan? We hadden het allemaal niet makkelijk.
En dat was het.
Eerlijk gezegd snap ik die reactie van je familie wel. Want geef eens antwoord op die vraag? Wat moeten ze er nu mee dan?
Ze van kunnen de geschiedenis niet veranderen, excuses gaan jouw leegte niet opvullen, en hun gedrag nu veranderen gaat ook niet meer gebeuren. Zij zijn geworden wie zij zijn - net zoals jij bent geworden wie jij bent.
Ik heb ook onder ogen moeten zien dat mijn familieband niet is wat het bij veel anderen wel is. En daar ben ik nu oké mee. Iets proberen te forceren wat gewoon niet gaat gebeuren is alleen maar steeds een korstje van een oude wond aftrekken.
Heb je wel eens schematherapie gehad eigenlijk?
donderdag 6 januari 2022 om 18:32
Ik lees een paar dingen.
Je zoekt iets bij je familie dat ze je niet gaan geven: die liefde, verbondenheid, intimiteit en het begrip over hoe rot het vroeger was. Dus in die zin is het niet raar dat je je afgewezen voelt: zij gaan je dit gewoon niet geven, nooit.
Daarnaast heb je een gat van binnen, enorme leegte.
Voor mezelf heb ik gemerkt dat dat gat onvulbaar is, een rupsje nooitgenoeg.
Wat er ook ingaat, het is nooit genoeg, er is altijd een hunkering naar meer.
Erkenning, liefde, gezien worden, mogen bestaan.
Maar dat is MIJN ding.
En bij jou is dat gat JOUW ding. Dat kan een ander niet voor je vullen, helemaal je familieleden niet. Als ze dat konden of wilden hadden ze dat al gedaan.
Ik lees ook dat je niet snapt waarom het zo loopt tussen jou en je familie.
Dat is iets waarbij familieopstellingen best nuttig kan zijn denk ik. Het inzicht krijgen in de patronen in de familie. Hoe verhoud en voel jij je tov hen, maar vooral ook, hoe voelen en verhouden zij zich tot jou.
Als laatste: anderen kan je niet veranderen. Je familie dus ook niet.
Wat je wel kan veranderen is je eigen gedrag.
Als je er door familieopstelllingen achter komt wat jouw rol is in het gedrag dat je familie vertoont, kan je voor jezelf een keuze maken of je dat wilt veranderen.
Dat kan zijn meer afstand, beter voor jezelf opkomen, juist meegaander zijn, of wat je vanuit de familieopstellingen ook meeneemt.
Ik las ook dat je wel onder de mensen kan, onder andere bij volleybal.
Heb je daar vriendschappen opgedaan? Goede vrienden?
Je zoekt iets bij je familie dat ze je niet gaan geven: die liefde, verbondenheid, intimiteit en het begrip over hoe rot het vroeger was. Dus in die zin is het niet raar dat je je afgewezen voelt: zij gaan je dit gewoon niet geven, nooit.
Daarnaast heb je een gat van binnen, enorme leegte.
Voor mezelf heb ik gemerkt dat dat gat onvulbaar is, een rupsje nooitgenoeg.
Wat er ook ingaat, het is nooit genoeg, er is altijd een hunkering naar meer.
Erkenning, liefde, gezien worden, mogen bestaan.
Maar dat is MIJN ding.
En bij jou is dat gat JOUW ding. Dat kan een ander niet voor je vullen, helemaal je familieleden niet. Als ze dat konden of wilden hadden ze dat al gedaan.
Ik lees ook dat je niet snapt waarom het zo loopt tussen jou en je familie.
Dat is iets waarbij familieopstellingen best nuttig kan zijn denk ik. Het inzicht krijgen in de patronen in de familie. Hoe verhoud en voel jij je tov hen, maar vooral ook, hoe voelen en verhouden zij zich tot jou.
Als laatste: anderen kan je niet veranderen. Je familie dus ook niet.
Wat je wel kan veranderen is je eigen gedrag.
Als je er door familieopstelllingen achter komt wat jouw rol is in het gedrag dat je familie vertoont, kan je voor jezelf een keuze maken of je dat wilt veranderen.
Dat kan zijn meer afstand, beter voor jezelf opkomen, juist meegaander zijn, of wat je vanuit de familieopstellingen ook meeneemt.
Ik las ook dat je wel onder de mensen kan, onder andere bij volleybal.
Heb je daar vriendschappen opgedaan? Goede vrienden?
donderdag 6 januari 2022 om 18:51
Beste Avocado, jij herhaalt precies wat ik de hele tijd geschreven hebTeamAvocado schreef: ↑06-01-2022 18:32Ik lees een paar dingen.
Je zoekt iets bij je familie dat ze je niet gaan geven: die liefde, verbondenheid, intimiteit en het begrip over hoe rot het vroeger was. Dus in die zin is het niet raar dat je je afgewezen voelt: zij gaan je dit gewoon niet geven, nooit.
Daarnaast heb je een gat van binnen, enorme leegte.
Voor mezelf heb ik gemerkt dat dat gat onvulbaar is, een rupsje nooitgenoeg.
Wat er ook ingaat, het is nooit genoeg, er is altijd een hunkering naar meer.
Erkenning, liefde, gezien worden, mogen bestaan.
Maar dat is MIJN ding.
En bij jou is dat gat JOUW ding. Dat kan een ander niet voor je vullen, helemaal je familieleden niet. Als ze dat konden of wilden hadden ze dat al gedaan.
Ik lees ook dat je niet snapt waarom het zo loopt tussen jou en je familie.
Dat is iets waarbij familieopstellingen best nuttig kan zijn denk ik. Het inzicht krijgen in de patronen in de familie. Hoe verhoud en voel jij je tov hen, maar vooral ook, hoe voelen en verhouden zij zich tot jou.
Als laatste: anderen kan je niet veranderen. Je familie dus ook niet.
Wat je wel kan veranderen is je eigen gedrag.
Als je er door familieopstelllingen achter komt wat jouw rol is in het gedrag dat je familie vertoont, kan je voor jezelf een keuze maken of je dat wilt veranderen.
Dat kan zijn meer afstand, beter voor jezelf opkomen, juist meegaander zijn, of wat je vanuit de familieopstellingen ook meeneemt.
Ik las ook dat je wel onder de mensen kan, onder andere bij volleybal.
Heb je daar vriendschappen opgedaan? Goede vrienden?
De hamvraag is, hoe kan ik bij mijzelf dat gat/ die leegte opvullen?
En ik wil graag een keer meedoen aan familieopstellingen.
Bij de volleybal heb ik soms ook moeite met de groepsdynamiek. Een op een heb ik wel een paar leuke contacten.
donderdag 6 januari 2022 om 18:54
Ja ik heb weleens schematherapie geprobeerd maar dit heeft niet echt iets uitgehaald. Ik voelde daar toen niets bij. In theorie weet ik het allemaal wel. De praktijk is een ander verhaal.OohBoy schreef: ↑06-01-2022 17:32Eerlijk gezegd snap ik die reactie van je familie wel. Want geef eens antwoord op die vraag? Wat moeten ze er nu mee dan?
Ze van kunnen de geschiedenis niet veranderen, excuses gaan jouw leegte niet opvullen, en hun gedrag nu veranderen gaat ook niet meer gebeuren. Zij zijn geworden wie zij zijn - net zoals jij bent geworden wie jij bent.
Ik heb ook onder ogen moeten zien dat mijn familieband niet is wat het bij veel anderen wel is. En daar ben ik nu oké mee. Iets proberen te forceren wat gewoon niet gaat gebeuren is alleen maar steeds een korstje van een oude wond aftrekken.
Heb je wel eens schematherapie gehad eigenlijk?
donderdag 6 januari 2022 om 19:04
Hoewel ik uit een heel ander gezin kom, herken ik dat gevoel. Van eenzaam zijn, niet serieus genomen worden, er niet bij horen, er niet toe doen.
Ik kom uit een gezin met twee kinderen, maar met mijn broertje was iets mis, dus mijn ouders hebben daar veel zorg en aandacht voor gehad. Maar hoe dat dan zo gegroeid is... dat vind ik wel fascinerend. Ik heb altijd het gevoel gehad dat het om mijn broertje draaide. Het had net zo goed gekund dat mijn broertje en ik een warme band hadden gehad, juist hierom. Dat had in jouw situatie natuurlijk ook gekund, dat de oudere kinderen zich om jou hadden ontfermd... en je juist een bijzondere positie had ingenomen in het gezin, als jongste. Het is ergens wel interessant om erachter te komen hoe de dynamiek de andere kant op is gegaan... dat wordt duidelijk met familie-opstellingen. Dat het jou iets heeft gedaan, dat inzicht heb je al... maar wil je zo diep gaan dat je ook inzicht krijgt in die diepere lagen? Daar kun jij alleen antwoord op geven.
Dat gevoel er niet toe te doen is iets dieps waar ik zelf van overtuigd ben geraakt en mijn hele leven doorwerkt, niet alleen bij de familie. Ik heb de neiging me terug te trekken als ik dat gevoel krijg. Bij een vriendengroep ben ik ook uit de groepsapp gegaan toen ik merkte dat er onderling allemaal dingen gaande waren waar ik niks van wist... dat helpt nou niet bepaald nee, je zet jezelf dan nog eens buitenspel.
Toen er in mijn straat een borrel was, ben ik er snel langsgelopen. Ik voelde me opgelaten omdat ik er niet bij hoorde en degenen die er wel bij zaten ook nog eens zágen dat ik daar niet bij hoorde...
Dit was wel een heel duidelijk en confronterend voorbeeld voor mezelf. Want later hoorde ik een andere buurtbewoner het heel anders oplossen: 'Oh, wat gezellig zitten jullie hier!' – 'Ja, dit is een spontaan feestje! Kom je ook even wat drinken?' – 'Ja, leuk!' – Kijk, dat was duidelijk iemand die zich niet eens heeft afgevraagd of zij wel mee mocht doen. En iedereen die dit gevoel niet kent zal mijn reactie afdoen als aanstellerij. Zoals de mensen van die borrel, want die groeten mij niet meer op straat omdat ik met een strak gezicht langs hun borrel liep, dat doet dus nog meer pijn.
Ik vind het heel dapper dat je je familie erop hebt aangesproken moet ik zeggen. Daarmee heb je je toch echt heel kwetsbaar opgesteld. En jammer dat ze dat niet hebben gezien en het gesprek zijn aangegaan. Ongetwijfeld hebben zij hun eigen trauma's, maar het zou zo fijn zijn geweest om daar op een gelijkwaardige manier over te kunnen praten.
Maar goed, lang verhaal. Ik denk eigenlijk dat je al heel veel inzichten hebt. Wat zou familie-opstellingen toevoegen voor jou? Ik zou me vooral op mezelf richten. Niet de band met de familie per sé willen verbeteren of (want zoals je al gemerkt hebt, je bent dan afhankelijk van hoe de familie het oppikt) hopen op erkenning, maar ervoor zorgen dat je daarnaast een fijn leven kunt leven met die oude pijn.
Ik heb overigens wel veel gehad aan een compassie-training (en mindfullness), hoewel ik ook moet toegeven dat alle oefeningen een beetje ondersneeuwen in daily life. Ik heb daar geleerd om die pijn er te laten zijn. Dat klinkt misschien raar, want je wil geen pijn, of oplossen met therapie... maar aan de andere kant is het ook weer een valkuil dat je slecht over jezelf denkt ómdat je slecht over jezelf denkt.
Nou ja, ik ben ook 50 en nog steeds lerende.
Ik kom uit een gezin met twee kinderen, maar met mijn broertje was iets mis, dus mijn ouders hebben daar veel zorg en aandacht voor gehad. Maar hoe dat dan zo gegroeid is... dat vind ik wel fascinerend. Ik heb altijd het gevoel gehad dat het om mijn broertje draaide. Het had net zo goed gekund dat mijn broertje en ik een warme band hadden gehad, juist hierom. Dat had in jouw situatie natuurlijk ook gekund, dat de oudere kinderen zich om jou hadden ontfermd... en je juist een bijzondere positie had ingenomen in het gezin, als jongste. Het is ergens wel interessant om erachter te komen hoe de dynamiek de andere kant op is gegaan... dat wordt duidelijk met familie-opstellingen. Dat het jou iets heeft gedaan, dat inzicht heb je al... maar wil je zo diep gaan dat je ook inzicht krijgt in die diepere lagen? Daar kun jij alleen antwoord op geven.
Dat gevoel er niet toe te doen is iets dieps waar ik zelf van overtuigd ben geraakt en mijn hele leven doorwerkt, niet alleen bij de familie. Ik heb de neiging me terug te trekken als ik dat gevoel krijg. Bij een vriendengroep ben ik ook uit de groepsapp gegaan toen ik merkte dat er onderling allemaal dingen gaande waren waar ik niks van wist... dat helpt nou niet bepaald nee, je zet jezelf dan nog eens buitenspel.
Toen er in mijn straat een borrel was, ben ik er snel langsgelopen. Ik voelde me opgelaten omdat ik er niet bij hoorde en degenen die er wel bij zaten ook nog eens zágen dat ik daar niet bij hoorde...
Dit was wel een heel duidelijk en confronterend voorbeeld voor mezelf. Want later hoorde ik een andere buurtbewoner het heel anders oplossen: 'Oh, wat gezellig zitten jullie hier!' – 'Ja, dit is een spontaan feestje! Kom je ook even wat drinken?' – 'Ja, leuk!' – Kijk, dat was duidelijk iemand die zich niet eens heeft afgevraagd of zij wel mee mocht doen. En iedereen die dit gevoel niet kent zal mijn reactie afdoen als aanstellerij. Zoals de mensen van die borrel, want die groeten mij niet meer op straat omdat ik met een strak gezicht langs hun borrel liep, dat doet dus nog meer pijn.
Ik vind het heel dapper dat je je familie erop hebt aangesproken moet ik zeggen. Daarmee heb je je toch echt heel kwetsbaar opgesteld. En jammer dat ze dat niet hebben gezien en het gesprek zijn aangegaan. Ongetwijfeld hebben zij hun eigen trauma's, maar het zou zo fijn zijn geweest om daar op een gelijkwaardige manier over te kunnen praten.
Maar goed, lang verhaal. Ik denk eigenlijk dat je al heel veel inzichten hebt. Wat zou familie-opstellingen toevoegen voor jou? Ik zou me vooral op mezelf richten. Niet de band met de familie per sé willen verbeteren of (want zoals je al gemerkt hebt, je bent dan afhankelijk van hoe de familie het oppikt) hopen op erkenning, maar ervoor zorgen dat je daarnaast een fijn leven kunt leven met die oude pijn.
Ik heb overigens wel veel gehad aan een compassie-training (en mindfullness), hoewel ik ook moet toegeven dat alle oefeningen een beetje ondersneeuwen in daily life. Ik heb daar geleerd om die pijn er te laten zijn. Dat klinkt misschien raar, want je wil geen pijn, of oplossen met therapie... maar aan de andere kant is het ook weer een valkuil dat je slecht over jezelf denkt ómdat je slecht over jezelf denkt.
Nou ja, ik ben ook 50 en nog steeds lerende.
vivinnetje wijzigde dit bericht op 06-01-2022 19:17
1.55% gewijzigd
donderdag 6 januari 2022 om 19:18
Wauw vinnetje, jouw post raakt me. Ik had dit zelf ook geschreven kunnen hebben.
Precies zo gaat dat bij mij dus ook. Het buitengesloten voelen, er niet bij horen, het gevoel hebben er niet toe te doen. De eenzaamheid..
En het blijft zich herhalen inderdaad, ook in andere settings. Jouw voorbeeld van die buren, ik voel het gewoon. Dit heb ik dus ook. En dan de manier waarop die andere buurtbewoner het aanpakte. Dat zelfvertrouwen, die assertiviteit. Zo doe je dat dus. Maar zij heeft duidelijk niet de wonden die jij en ik hebben. Pijnlijk voelt dat nietwaar? En soms ook oneerlijk..
Maar we houden die wonden dus zelf in stand. Door/ met onze trauma's. We blijven onze pijn zo iedere keer herbeleven. En ik wil dat zo graag doorbreken. Jij natuurlijk ook.
Fijn dat jij baat hebt gehad bij compassie-training (deze ken ik niet en ga ik google-en) en mindfullness. Dat laatste ken ik wel.
Dankjewel voor het delen!
Precies zo gaat dat bij mij dus ook. Het buitengesloten voelen, er niet bij horen, het gevoel hebben er niet toe te doen. De eenzaamheid..
En het blijft zich herhalen inderdaad, ook in andere settings. Jouw voorbeeld van die buren, ik voel het gewoon. Dit heb ik dus ook. En dan de manier waarop die andere buurtbewoner het aanpakte. Dat zelfvertrouwen, die assertiviteit. Zo doe je dat dus. Maar zij heeft duidelijk niet de wonden die jij en ik hebben. Pijnlijk voelt dat nietwaar? En soms ook oneerlijk..
Maar we houden die wonden dus zelf in stand. Door/ met onze trauma's. We blijven onze pijn zo iedere keer herbeleven. En ik wil dat zo graag doorbreken. Jij natuurlijk ook.
Fijn dat jij baat hebt gehad bij compassie-training (deze ken ik niet en ga ik google-en) en mindfullness. Dat laatste ken ik wel.
Dankjewel voor het delen!
donderdag 6 januari 2022 om 20:06
Hoi TO,
Ik heb zelf geen ervaring met familieopstellingen, maar mijn vader wel. De aanleiding voor hem was dat hij al op vroege leeftijd (12) eigenlijk is verlaten door zijn ouders. De carrière van mijn opa was belangrijker en toen dat een verhuizing inhield werd mijn vader in een (best naar/liefdeloos) pleeggezin ondergebracht.
Het heeft hem ontzettend geholpen hier op een voor hem goede manier mee om te kunnen gaan en ook om e.e.a. te begrijpen en te plaatsen.
Heel veel succes, ik hoop echt dat je een weg vindt die voor jou wel de hulp geeft die je nodig hebt; het gevoel te hebben er niet toe te doen is verschrikkelijk
Ik heb zelf geen ervaring met familieopstellingen, maar mijn vader wel. De aanleiding voor hem was dat hij al op vroege leeftijd (12) eigenlijk is verlaten door zijn ouders. De carrière van mijn opa was belangrijker en toen dat een verhuizing inhield werd mijn vader in een (best naar/liefdeloos) pleeggezin ondergebracht.
Het heeft hem ontzettend geholpen hier op een voor hem goede manier mee om te kunnen gaan en ook om e.e.a. te begrijpen en te plaatsen.
Heel veel succes, ik hoop echt dat je een weg vindt die voor jou wel de hulp geeft die je nodig hebt; het gevoel te hebben er niet toe te doen is verschrikkelijk
donderdag 6 januari 2022 om 22:23
donderdag 6 januari 2022 om 22:26
Wat bedoel je daarmee?rvandevelden123 schreef: ↑06-01-2022 18:54Ja ik heb weleens schematherapie geprobeerd maar dit heeft niet echt iets uitgehaald. Ik voelde daar toen niets bij. In theorie weet ik het allemaal wel. De praktijk is een ander verhaal.
Niet kwaad bedoeld, maar ik lees juist erg weinig inzicht en theorie in je posts, voor iemand die al meerdere keren therapie gevolgd heeft.
De vragen die je stelt over zelfliefde, dat is toch bij uitstek iets om in therapie aan te werken? Je schrijft dat het fijn was om van je af te praten met een therapeut, maar daar is therapie niet voor.
Schematherapie is een zware therapievorm en specifiek bedoeld voor dit soort problematiek, hechtingsstoornissen en persoonlijkheidsproblematiek. Maar werkt bij jou niet? Hoe kan dat dan?
Het klinkt voor mij eerder als weerstand waardoor je therapie nooit een echte kans gegeven hebt. Sorry voor deze dooddoener maar het is gewoon hard werken en jij zal zelf het werk moeten doen, welke therapievorm je ook kiest. Niemand kan jou vertellen "doe dit en je gaat zelfliefde ervaren" dat weet je uiteraard zelf ook wel. Ik denk dat het gewoon tijd is dat je echt stappen moet gaan zetten als je iets anders wil voor jezelf, en dat betekent dat er consequenties zijn zoals afstand nemen van de familie die jou verstoten heeft.
Hier trouwens goede ervaring met familieopstellingen, het laat zien en voelen wat van jou is en wat niet vond ik.
donderdag 6 januari 2022 om 22:38
Oh ok. Onze posts hebben elkaar gekruisd, tegelijkertijd getypt.
