Psyche
alle pijlers
Geen kinderwens - schuldig voelen tegenover ouders
maandag 12 december 2016 om 00:10
Hoi!
Ik zit al een tijdje met het bovenstaande in m'n maag. Ik praat er uiteraard wel met m'n vriendinnen over maar ik zou hier graag vanuit een andere hoek, en van mensen met andere leeftijden een mening horen.
De situatie, ik ben 32 en leid zacht gezegd niet een 'normaal' leven. Nu niet, in het verleden ook niet en het gaat in de toekomst waarschijnlijk ook niet heel anders worden. Ik ben op een leeftijd dat veel van mijn vriendinnen stabiele relaties hebben en kinderen krijgen. Mijn ouders zijn op een leeftijd dat veel van hun vrienden kleinkinderen krijgen.
Ik denk niet dat ik een kinderwens heb. Ik kan niet met kinderen omgaan, word zenuwachtig van ze, en ze irriteren me mateloos meestal. Men zegt dat een kind van jezelf anders is, en dat geloof ik ook wel, maar dan nog.
Misschien dat ik er anders over denk als ik een man tegenkom met wie het wel een goed idee lijkt. Maar voor nu is dat niet zo. Ik ben eerder zwanger geweest en heb voor een abortus gekozen omdat ik het echt niet wilde en ook niet de middelen had om voor een kind te zorgen.
Een half jaar daarna hoorde ik van mijn broer dat hij en z'n vriendin waarschijnlijk niet voor kinderen gaan (zij zijn al jaren samen) omdat haar broer een ernstige verstandelijke en lichamelijke beperking heeft. Men weet niet wat het is en ze zijn nog aan het onderzoeken of het erfelijk is. Totdat ze weten of ze de erfelijkheid kunnen uitsluiten komt er dus geen kind. Als ik dit toen had geweten had ik het gehouden denk ik
Ik heb altijd gedacht dat ik er wel mee weg zou komen omdat m'n broer sooner or later wel een kindje zou krijgen. Maar nu is het helaas heel waarschijnlijk dat dat niet gaat gebeuren.
Ik voel me zo ontzettend schuldig tegenover mijn ouders. M'n moeder zegt wel elke keer dat je zonder een relatie en kinderen ook gelukkig kan worden enzo, dat ik me niks van mijn omgeving aan moet trekken. Maar ik denk en voel dat zij ook gewoon een kleinkind had gewild. Ze zijn zo fantastisch als ouders voor mij en broer. Ze hebben ons vast opgevoed in de hoop dat wij ook kinderen kregen.
Ik weet niet precies wat ik hiermee wil. Maar misschien zijn er moeders zonder kleinkinderen etc die me kunnen helpen.
Thanks!
Ik zit al een tijdje met het bovenstaande in m'n maag. Ik praat er uiteraard wel met m'n vriendinnen over maar ik zou hier graag vanuit een andere hoek, en van mensen met andere leeftijden een mening horen.
De situatie, ik ben 32 en leid zacht gezegd niet een 'normaal' leven. Nu niet, in het verleden ook niet en het gaat in de toekomst waarschijnlijk ook niet heel anders worden. Ik ben op een leeftijd dat veel van mijn vriendinnen stabiele relaties hebben en kinderen krijgen. Mijn ouders zijn op een leeftijd dat veel van hun vrienden kleinkinderen krijgen.
Ik denk niet dat ik een kinderwens heb. Ik kan niet met kinderen omgaan, word zenuwachtig van ze, en ze irriteren me mateloos meestal. Men zegt dat een kind van jezelf anders is, en dat geloof ik ook wel, maar dan nog.
Misschien dat ik er anders over denk als ik een man tegenkom met wie het wel een goed idee lijkt. Maar voor nu is dat niet zo. Ik ben eerder zwanger geweest en heb voor een abortus gekozen omdat ik het echt niet wilde en ook niet de middelen had om voor een kind te zorgen.
Een half jaar daarna hoorde ik van mijn broer dat hij en z'n vriendin waarschijnlijk niet voor kinderen gaan (zij zijn al jaren samen) omdat haar broer een ernstige verstandelijke en lichamelijke beperking heeft. Men weet niet wat het is en ze zijn nog aan het onderzoeken of het erfelijk is. Totdat ze weten of ze de erfelijkheid kunnen uitsluiten komt er dus geen kind. Als ik dit toen had geweten had ik het gehouden denk ik
Ik heb altijd gedacht dat ik er wel mee weg zou komen omdat m'n broer sooner or later wel een kindje zou krijgen. Maar nu is het helaas heel waarschijnlijk dat dat niet gaat gebeuren.
Ik voel me zo ontzettend schuldig tegenover mijn ouders. M'n moeder zegt wel elke keer dat je zonder een relatie en kinderen ook gelukkig kan worden enzo, dat ik me niks van mijn omgeving aan moet trekken. Maar ik denk en voel dat zij ook gewoon een kleinkind had gewild. Ze zijn zo fantastisch als ouders voor mij en broer. Ze hebben ons vast opgevoed in de hoop dat wij ook kinderen kregen.
Ik weet niet precies wat ik hiermee wil. Maar misschien zijn er moeders zonder kleinkinderen etc die me kunnen helpen.
Thanks!
'It's better to be absolutely ridiculous, than absolutely boring'
maandag 12 december 2016 om 00:16
Je kan natuurlijk geen kind op de wereld zetten puur en alleen om je ouders te plezieren. Rare gedachte van je, dat je het kind wel had gehouden als je geweten had dat je broer er geen zou krijgen. Waarom vind je het zo belangrijk wat je ouders er van vinden? Je lijkt dat belangrijker te vinden dan je eigen gevoel?
Ik ben net iets jonger dan jij en ik heb ook absoluut geen kinderwens. Voor mijn ouders vind ik dat wel jammer, maar verder dan dat gaan die gevoelens niet. Ik heb er vrede mee dat ik ze niet wil, waarom jij niet?
Ik ben net iets jonger dan jij en ik heb ook absoluut geen kinderwens. Voor mijn ouders vind ik dat wel jammer, maar verder dan dat gaan die gevoelens niet. Ik heb er vrede mee dat ik ze niet wil, waarom jij niet?
maandag 12 december 2016 om 00:21
Kan me niet voorstellen dat er mensen zijn die als ze een pasgeboren baby in de armen hebben denken: Hoera over tig jaar word ik oma. Dus dat ze kinderen opvoeden met datzelfde idee (hoera ik word oma ooit) gaat er bij mij niet in. Jij moet jouw leven leven, niet het leven van je ouders. En net zoals zij jou vroeger ook niet alles konden geven wat jij wilde , kun jij dat andersom ook niet. En als ze verstandig zijn weten ze dat.
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
maandag 12 december 2016 om 00:21
Dat vind ik toch zo typisch : niet met kinderen om kunnen gaan. Je bent er goddorie zelf jarenlang een geweest . Bovendien ging je toen met heel veel andere kinderen om.
Zijn er nog meer groepen in de samenleving waar je niet mee om kunt gaan : bejaarden boven de 78 ? Mannen met rood haar ?
Zijn er nog meer groepen in de samenleving waar je niet mee om kunt gaan : bejaarden boven de 78 ? Mannen met rood haar ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
maandag 12 december 2016 om 00:26
En wat had jij, of je broer, of je moeder, of het kind eraan gehad als jij een kind had gekregen dat je niet wou?
Jij wil geen kinderen. Je ouders hebben geen 'recht' op kleinkinderen, noch heb jij een plicht om de volgende generatie op de wereld te zetten. Wil je ze wel dan kun je ze hopelijk krijgen, wil je ze niet nou dan neem je ze niet. Zie niet hoe het ontbreken van een wens iets kan zijn waar je je schuldig over zou moeten voelen. Zo is het en je bent goed zoals je bent. Met of zonder kinderwens.
Jij wil geen kinderen. Je ouders hebben geen 'recht' op kleinkinderen, noch heb jij een plicht om de volgende generatie op de wereld te zetten. Wil je ze wel dan kun je ze hopelijk krijgen, wil je ze niet nou dan neem je ze niet. Zie niet hoe het ontbreken van een wens iets kan zijn waar je je schuldig over zou moeten voelen. Zo is het en je bent goed zoals je bent. Met of zonder kinderwens.
maandag 12 december 2016 om 00:30
Ik herken je verhaal wel. Ik heb ook geen kinderwens en ook nooit gehad. Mijn ouders en ik zijn ontzettend close en ik weet dat ze heel graag opa en oma van onze kinderen hadden willen worden (ben inmiddels getrouwd). En ik heb me daar ook schuldig over gevoeld. Inmiddels hebben ze kleinkinderen van mijn zus, maar dat contact is anders.
Kinderen krijgen omdat een ander dat wil, is wel één van de slechtste redenen die er is. Het gevoel een kindje te willen is geen aan en uit knop en dat weten je ouders ook wel.
Kinderen krijgen omdat een ander dat wil, is wel één van de slechtste redenen die er is. Het gevoel een kindje te willen is geen aan en uit knop en dat weten je ouders ook wel.
maandag 12 december 2016 om 00:33
quote:nlies schreef op 12 december 2016 @ 00:21:
Kan me niet voorstellen dat er mensen zijn die als ze een pasgeboren baby in de armen hebben denken: Hoera over tig jaar word ik oma. Dus dat ze kinderen opvoeden met datzelfde idee (hoera ik word oma ooit) gaat er bij mij niet in. Jij moet jouw leven leven, niet het leven van je ouders. En net zoals zij jou vroeger ook niet alles konden geven wat jij wilde , kun jij dat andersom ook niet. En als ze verstandig zijn weten ze dat.Helaas, dit was ook mijn gedachte, de reactie van mijn schoonvader was " nu heb ik voor niets geleefd" toen hij hoorde dat kleinkinderen door medische oorzaak bij mij niet mogelijk was. Had tot kort geleden ondanks alles uitgelegd te hebben, nog alle hoop. Dus ja sommigen denken (nog)wel zo
Kan me niet voorstellen dat er mensen zijn die als ze een pasgeboren baby in de armen hebben denken: Hoera over tig jaar word ik oma. Dus dat ze kinderen opvoeden met datzelfde idee (hoera ik word oma ooit) gaat er bij mij niet in. Jij moet jouw leven leven, niet het leven van je ouders. En net zoals zij jou vroeger ook niet alles konden geven wat jij wilde , kun jij dat andersom ook niet. En als ze verstandig zijn weten ze dat.Helaas, dit was ook mijn gedachte, de reactie van mijn schoonvader was " nu heb ik voor niets geleefd" toen hij hoorde dat kleinkinderen door medische oorzaak bij mij niet mogelijk was. Had tot kort geleden ondanks alles uitgelegd te hebben, nog alle hoop. Dus ja sommigen denken (nog)wel zo
maandag 12 december 2016 om 00:34
quote:blijfgewoonbianca schreef op 12 december 2016 @ 00:21:
Dat vind ik toch zo typisch : niet met kinderen om kunnen gaan. Je bent er goddorie zelf jarenlang een geweest . Bovendien ging je toen met heel veel andere kinderen om.
Zijn er nog meer groepen in de samenleving waar je niet mee om kunt gaan : bejaarden boven de 78 ? Mannen met rood haar ?
Vreemd ja, alsof kinderen geen mensen zijn maar een andere diersoort of zo.
Nog vreemder vind ik ouders die zeggen altijd een hekel aan kinderen te hebben gehad en nog steeds hebben, behalve hun eigen bloedjes dan.
Daar maken ze een uitzondering voor.
Maar desalniettemin, een schuldgevoel gaan hebben, omdat jij je ouders geen grootouders maakt is gewoon raar.
Dat vind ik toch zo typisch : niet met kinderen om kunnen gaan. Je bent er goddorie zelf jarenlang een geweest . Bovendien ging je toen met heel veel andere kinderen om.
Zijn er nog meer groepen in de samenleving waar je niet mee om kunt gaan : bejaarden boven de 78 ? Mannen met rood haar ?
Vreemd ja, alsof kinderen geen mensen zijn maar een andere diersoort of zo.
Nog vreemder vind ik ouders die zeggen altijd een hekel aan kinderen te hebben gehad en nog steeds hebben, behalve hun eigen bloedjes dan.
Daar maken ze een uitzondering voor.
Maar desalniettemin, een schuldgevoel gaan hebben, omdat jij je ouders geen grootouders maakt is gewoon raar.
maandag 12 december 2016 om 00:42
quote:xandora schreef op 12 december 2016 @ 00:33:
[...]
Helaas, dit was ook mijn gedachte, de reactie van mijn schoonvader was " nu heb ik voor niets geleefd" toen hij hoorde dat kleinkinderen door medische oorzaak bij mij niet mogelijk was. Had tot kort geleden ondanks alles uitgelegd te hebben, nog alle hoop. Dus ja sommigen denken (nog)wel zoLekker meelevende schoonvader, hoop dat hij verder wel aardig is voor je
[...]
Helaas, dit was ook mijn gedachte, de reactie van mijn schoonvader was " nu heb ik voor niets geleefd" toen hij hoorde dat kleinkinderen door medische oorzaak bij mij niet mogelijk was. Had tot kort geleden ondanks alles uitgelegd te hebben, nog alle hoop. Dus ja sommigen denken (nog)wel zoLekker meelevende schoonvader, hoop dat hij verder wel aardig is voor je
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
maandag 12 december 2016 om 00:44
maandag 12 december 2016 om 00:51
TJa, hoe je het ook wendt of keert, het is jouw beslissing. Niet wat je ouders willen, niet wat je broer toevallig wel of niet doet (zeggen dat je het wel had gehouden als je het had geweten vind ik ook wat merkwaardig).
Hier bij mij hetzelfde hoor. Ik ben er vrijwel zeker van dat er geen kinderen komen, en bij mijn zusje is de kans ook niet zo groot, wat dus betekent dat mijn ouders waarschijnlijk geen opa en oma zullen worden. Maar goed, kinderen nemen omdat het voor je ouders zo leuk is doe je toch ook niet? Daar kan je lang of kort over nadenken, maar zo is het nu eenmaal.
Hier bij mij hetzelfde hoor. Ik ben er vrijwel zeker van dat er geen kinderen komen, en bij mijn zusje is de kans ook niet zo groot, wat dus betekent dat mijn ouders waarschijnlijk geen opa en oma zullen worden. Maar goed, kinderen nemen omdat het voor je ouders zo leuk is doe je toch ook niet? Daar kan je lang of kort over nadenken, maar zo is het nu eenmaal.
maandag 12 december 2016 om 01:21
Heel sporadisch zit ik hier ook mee. Ben chronisch ziek, kan regelmatig al amper voor mezelf zorgen laat staan een kind. Mijn pa zou nog wel graag een klein kind willen (ik ben enig kind) en denkt nog steeds dat ik mijn gedachten er over verander ook al zijn ze al meer dan 10 jaar hetzelfde. Gelukkig heb ik ondertussen stiefzussen die wel kinderen hebben gekregen dus heeft hij het toch nog ervaren.
De meest vreemde opmerking die ik ooit heb gehad was van een kennis. 'Maar dan stopt de familie lijn bij jou?' Eh ja... Dus? Dan moet ik maar tegen mijn zin in de lijn doorzetten? Nee daar wordt een kind gelukkig van..
De meest vreemde opmerking die ik ooit heb gehad was van een kennis. 'Maar dan stopt de familie lijn bij jou?' Eh ja... Dus? Dan moet ik maar tegen mijn zin in de lijn doorzetten? Nee daar wordt een kind gelukkig van..
maandag 12 december 2016 om 02:01
Bladora, ook ik herken het gevoel hoor. Ik zit nog heel erg in de twijfelfase. Ik ben 36, dus de tijd dringt, mijn vriend wil het wel maar ik durf de sprong om verschillende redenen (nog) niet te wagen. Ik kan er nu zelfs niet van slapen, vandaar dat ik op het forum rondspook. Het verdrietige gevoel dat ik mijn ouders misschien nooit kleinkinderen zal 'geven' zit diep in me, merk ik. Ik weet dat het rationeel gezien onzin is. Toch voel ik het.
't Is al met al een heel gedoe
maandag 12 december 2016 om 04:44
quote:blijfgewoonbianca schreef op 12 december 2016 @ 00:21:
Dat vind ik toch zo typisch : niet met kinderen om kunnen gaan. Je bent er goddorie zelf jarenlang een geweest . Bovendien ging je toen met heel veel andere kinderen om.
Zijn er nog meer groepen in de samenleving waar je niet mee om kunt gaan : bejaarden boven de 78 ? Mannen met rood haar ?
Waarom is dat zo gek? Je bent toch nu geen kind meer?
Er zijn trouwens ook kinderen die beter met volwassenen overweg kunnen, dan met andere kinderen.
Dat vind ik toch zo typisch : niet met kinderen om kunnen gaan. Je bent er goddorie zelf jarenlang een geweest . Bovendien ging je toen met heel veel andere kinderen om.
Zijn er nog meer groepen in de samenleving waar je niet mee om kunt gaan : bejaarden boven de 78 ? Mannen met rood haar ?
Waarom is dat zo gek? Je bent toch nu geen kind meer?
Er zijn trouwens ook kinderen die beter met volwassenen overweg kunnen, dan met andere kinderen.
If none of us is prepared to die for freedom, then all of us will die under tyranny.
maandag 12 december 2016 om 06:21
Zoals hierboven al een paar keer is gezegd, kinderen nemen voor je ouders is niet zo'n best uitgangspunt. Als je ouders zich heel erg hadden verheugd om opa en oma te worden dan kunnen ze misschien eens nadenken over 'oppas opa en oma' voor kinderen die het thuis wat minder hebben. Dan komen die kinderen af en toe een weekendje logeren of gaan ze eens leuke dingen doen.
maandag 12 december 2016 om 07:06
quote:Sophiever schreef op 12 december 2016 @ 00:13:
Meid, je maakt jezelf gek. Je ouders hebben vast wel een vermoeden en willen dat jij gelukkig bent. Bovendien ben je niet de enige uit je ouders gezin die voor verdere nageslacht kan zorgen.
Dit.
Je gaat niet aan de kinderen uit angst dat je je ouders teleurstelt.
Als jij daar niet gelukkig van zou worden zouden zij dat evenmin zijn lijkt mij...
Meid, je maakt jezelf gek. Je ouders hebben vast wel een vermoeden en willen dat jij gelukkig bent. Bovendien ben je niet de enige uit je ouders gezin die voor verdere nageslacht kan zorgen.
Dit.
Je gaat niet aan de kinderen uit angst dat je je ouders teleurstelt.
Als jij daar niet gelukkig van zou worden zouden zij dat evenmin zijn lijkt mij...
maandag 12 december 2016 om 07:07
quote:blijfgewoonbianca schreef op 12 december 2016 @ 00:21:
Dat vind ik toch zo typisch : niet met kinderen om kunnen gaan. Je bent er goddorie zelf jarenlang een geweest . Bovendien ging je toen met heel veel andere kinderen om.
Zijn er nog meer groepen in de samenleving waar je niet mee om kunt gaan : bejaarden boven de 78 ? Mannen met rood haar ?Ik denk dat je dit alleen kan begrijpen als je je kan inleven in andere mensen.
Dat vind ik toch zo typisch : niet met kinderen om kunnen gaan. Je bent er goddorie zelf jarenlang een geweest . Bovendien ging je toen met heel veel andere kinderen om.
Zijn er nog meer groepen in de samenleving waar je niet mee om kunt gaan : bejaarden boven de 78 ? Mannen met rood haar ?Ik denk dat je dit alleen kan begrijpen als je je kan inleven in andere mensen.
maandag 12 december 2016 om 07:14
Echt geen kind nemen om je ouders een kleinkind te geven! Ik heb een zoon en ik vind het prachtig om te zien hoe gek mijn ouders en schoonouders op hem zijn, maar uiteindelijk doen man en ik 99% van het werk. En dat is prima. Maar het is wel veel werk en de blijdschap van je ouders lijkt mij absoluut onvoldoende om dat te compenseren, als je zelf geen echte kinderwens hebt. Echt, het is gewoon veel werk. Niet doen voor een ander, echt niet!
maandag 12 december 2016 om 07:14
quote:blijfgewoonbianca schreef op 12 december 2016 @ 00:21:
Dat vind ik toch zo typisch : niet met kinderen om kunnen gaan. Je bent er goddorie zelf jarenlang een geweest . Bovendien ging je toen met heel veel andere kinderen om.
Zijn er nog meer groepen in de samenleving waar je niet mee om kunt gaan : bejaarden boven de 78 ? Mannen met rood haar ?
Ik denk dat het meer te maken heeft met dat het lastig is om je aan te passen aan het niveau van zo'n kind. Omdat ik nauwelijks kinderen in mijn omgeving heb vind ik het lastig in te schatten wat een kind van 4 snapt en grappig vindt en wat een kind van 8 snapt en grappig vindt. En als ik een baby in mijn handen gedrukt krijg weet ik al helemaal niet zo goed wat ik moet. Sommige mensen zijn daar van nature gewoon goed in, die weten wat voor kirrende geluidjes ze moeten maken en wat voor gekke bekken ze moeten trekken om zo'n kindje aan het lachen te krijgen, maar ik voel me daar gewoon een beetje ongemakkelijk bij. Ook ongetwijfeld gewoon omdat ik nauwelijks kinderen in mijn omgeving heb. Misschien dat het voor TO ook zo is.
@TO: Ik vind het wel lief van je dat je je zorgen maakt om je ouders, maar probeer het echt van je af te zetten. Je moeder zegt zelf al dat je het gewoon zelf moet weten! En wat is het alternatief: een kind nemen omdat het anders zielig is voor je ouders? Dat lijkt me niet echt de beste motivatie.
Dat vind ik toch zo typisch : niet met kinderen om kunnen gaan. Je bent er goddorie zelf jarenlang een geweest . Bovendien ging je toen met heel veel andere kinderen om.
Zijn er nog meer groepen in de samenleving waar je niet mee om kunt gaan : bejaarden boven de 78 ? Mannen met rood haar ?
Ik denk dat het meer te maken heeft met dat het lastig is om je aan te passen aan het niveau van zo'n kind. Omdat ik nauwelijks kinderen in mijn omgeving heb vind ik het lastig in te schatten wat een kind van 4 snapt en grappig vindt en wat een kind van 8 snapt en grappig vindt. En als ik een baby in mijn handen gedrukt krijg weet ik al helemaal niet zo goed wat ik moet. Sommige mensen zijn daar van nature gewoon goed in, die weten wat voor kirrende geluidjes ze moeten maken en wat voor gekke bekken ze moeten trekken om zo'n kindje aan het lachen te krijgen, maar ik voel me daar gewoon een beetje ongemakkelijk bij. Ook ongetwijfeld gewoon omdat ik nauwelijks kinderen in mijn omgeving heb. Misschien dat het voor TO ook zo is.
@TO: Ik vind het wel lief van je dat je je zorgen maakt om je ouders, maar probeer het echt van je af te zetten. Je moeder zegt zelf al dat je het gewoon zelf moet weten! En wat is het alternatief: een kind nemen omdat het anders zielig is voor je ouders? Dat lijkt me niet echt de beste motivatie.
