Psyche
alle pijlers
'Geheimen' waardoor je je vreemd voelt
donderdag 15 juni 2017 om 18:15
Ik voel me raar.
Raar in de zin dat ik voor mijn gevoel te weinig aansluiting vind bij de mensen om me heen. Voor mijn gevoel 'moet' ik meer geheim houden dan goed voor me is... Ik kan niet open zijn over wie ik ben. Mijn 'geheimen' hebben allebei momenteel erg veel invloed op mijn leven. Als meer bekenden ze zouden kennen zouden ze me beter begrijpen. Maar tegelijkertijd denk ik dat het negatieve invloed zou hebben als ik gewoon open zou zijn erover.
'Geheim' 1 - Ik ben bipolair. In mijn geval wil dat zeggen dat ik twee keer een manie heb gehad. Verder betekent het voor mijn dagelijks leven dat ik rustig aan moet doen om er voor te zorgen dat ik stabiel blijf (en netjes mijn medicijnen moet slikken en regelmatig naar de SPV
/psychiater moet gaan natuurlijk). De zorg voor mijn kind kan ik gemakkelijk aan. Ik krijg zowel van mijn kind en man als uit mijn omgeving veel bevestiging dat ik een goede moeder ben (heb altijd de neiging me te verdedigen hier, omdat ook op dit forum, veel vooroordelen zijn over ouders die psychiatrische problemen hebben (gehad)) Denk dat ik zelfs wel eens wat overcompenseer in mijn ouderschap en het extra extra goed wil doen). Werken doe ik minimaal, slechts een paar uurtjes per week. Meer kan ik niet opbrengen. Er zijn een paar goede vrienden die het weten. Vragen uit de buitenwereld over mijn werksituatie ontwijk ik wat, of ik maak het baantje dat ik heb wat groter. Zeggen dat ik ziek ben vind ik lastig. Zeggen dat ik bipolair (en daarmee 'gek') ben nog lastiger.
'Geheim' 2 - Ik ben biseksueel. Een paar maanden geleden werd ik ineens hevig verliefd op een vrouw. Ik voelde een grote spanning tussen ons, die me verwarde. Maar eigenlijk wist ik wel al heel lang dat ik verliefd kan worden op vrouwen. Dit had ik mijn man zelfs verteld in het begin van mijn relatie, 15 jaar geleden. Gek genoeg heb ik voordat ik wat met mijn man kreeg nooit wat met een vrouw gehad, het waren altijd stille liefdes, die ik zelf ook wel vaak negeerde. Ondanks dat ik wel eens verliefd was op een vrouw, heb ik mezelf ook nooit 'bi' genoemd. Maar nu, na deze verliefdheid 'voel ik me ineens bi' en heb ik ook erg veel gelezen. Ik herken er enorm veel in, mn het 'verliefd worden op een persoon, ongeacht het geslacht'. Het liefst zou ik het nu verder gaan onderzoeken... en andere bi's zoeken... er over praten bij het COC ofzo, maar dat doe ik niet, omdat ik ook erg van mijn man houd en het beste wil voor ons gezin. (ik ben bang dat ik weer verliefd word of van mijn gezin afdwaal) Het onderwerp houdt me wel ontzettend bezig en voel me er echt verdrietig over dat ik er verder weinig me kan. Op één of andere manier zal ik toch een weg moeten vinden om met mezelf te dealen.
Met mijn man heb ik er nog eens over gepraat dat ik biseksueel ben, maar dat wist hij wel zei hij. Ik realiseer me dat de sleutel ook niet bij hem ligt, maar bij mezelf. Een goede vriendin aan wie ik over mijn gevoelens voor de vrouw had verteld, schrok daar zo van dat ze plots het contact op een laag pitje zette. Waarschijnlijk was ze een minder goede vriendin dan ik dacht, of alleen een goede vriendin als het om haar problemen gaat...
Is het herkenbaar voor iemand? Dat je je 'vreemd' voelt omdat je dingen achter moet houden? Meer oppervlakkige contacten heb ik trouwens juist heel veel, iedere dag.
Raar in de zin dat ik voor mijn gevoel te weinig aansluiting vind bij de mensen om me heen. Voor mijn gevoel 'moet' ik meer geheim houden dan goed voor me is... Ik kan niet open zijn over wie ik ben. Mijn 'geheimen' hebben allebei momenteel erg veel invloed op mijn leven. Als meer bekenden ze zouden kennen zouden ze me beter begrijpen. Maar tegelijkertijd denk ik dat het negatieve invloed zou hebben als ik gewoon open zou zijn erover.
'Geheim' 1 - Ik ben bipolair. In mijn geval wil dat zeggen dat ik twee keer een manie heb gehad. Verder betekent het voor mijn dagelijks leven dat ik rustig aan moet doen om er voor te zorgen dat ik stabiel blijf (en netjes mijn medicijnen moet slikken en regelmatig naar de SPV
/psychiater moet gaan natuurlijk). De zorg voor mijn kind kan ik gemakkelijk aan. Ik krijg zowel van mijn kind en man als uit mijn omgeving veel bevestiging dat ik een goede moeder ben (heb altijd de neiging me te verdedigen hier, omdat ook op dit forum, veel vooroordelen zijn over ouders die psychiatrische problemen hebben (gehad)) Denk dat ik zelfs wel eens wat overcompenseer in mijn ouderschap en het extra extra goed wil doen). Werken doe ik minimaal, slechts een paar uurtjes per week. Meer kan ik niet opbrengen. Er zijn een paar goede vrienden die het weten. Vragen uit de buitenwereld over mijn werksituatie ontwijk ik wat, of ik maak het baantje dat ik heb wat groter. Zeggen dat ik ziek ben vind ik lastig. Zeggen dat ik bipolair (en daarmee 'gek') ben nog lastiger.
'Geheim' 2 - Ik ben biseksueel. Een paar maanden geleden werd ik ineens hevig verliefd op een vrouw. Ik voelde een grote spanning tussen ons, die me verwarde. Maar eigenlijk wist ik wel al heel lang dat ik verliefd kan worden op vrouwen. Dit had ik mijn man zelfs verteld in het begin van mijn relatie, 15 jaar geleden. Gek genoeg heb ik voordat ik wat met mijn man kreeg nooit wat met een vrouw gehad, het waren altijd stille liefdes, die ik zelf ook wel vaak negeerde. Ondanks dat ik wel eens verliefd was op een vrouw, heb ik mezelf ook nooit 'bi' genoemd. Maar nu, na deze verliefdheid 'voel ik me ineens bi' en heb ik ook erg veel gelezen. Ik herken er enorm veel in, mn het 'verliefd worden op een persoon, ongeacht het geslacht'. Het liefst zou ik het nu verder gaan onderzoeken... en andere bi's zoeken... er over praten bij het COC ofzo, maar dat doe ik niet, omdat ik ook erg van mijn man houd en het beste wil voor ons gezin. (ik ben bang dat ik weer verliefd word of van mijn gezin afdwaal) Het onderwerp houdt me wel ontzettend bezig en voel me er echt verdrietig over dat ik er verder weinig me kan. Op één of andere manier zal ik toch een weg moeten vinden om met mezelf te dealen.
Met mijn man heb ik er nog eens over gepraat dat ik biseksueel ben, maar dat wist hij wel zei hij. Ik realiseer me dat de sleutel ook niet bij hem ligt, maar bij mezelf. Een goede vriendin aan wie ik over mijn gevoelens voor de vrouw had verteld, schrok daar zo van dat ze plots het contact op een laag pitje zette. Waarschijnlijk was ze een minder goede vriendin dan ik dacht, of alleen een goede vriendin als het om haar problemen gaat...
Is het herkenbaar voor iemand? Dat je je 'vreemd' voelt omdat je dingen achter moet houden? Meer oppervlakkige contacten heb ik trouwens juist heel veel, iedere dag.
anoniem_250909 wijzigde dit bericht op 15-06-2017 19:46
Reden: typo
Reden: typo
0.05% gewijzigd
vrijdag 16 juni 2017 om 23:03
Ik heb ook een geheim. De weinige mensen in mijn naaste omgeving zijn volledig op de hoogte en staan achter me, maar tegenover de’ maatschappij’ moet ik, in mindere of meerdere mate, aan een stuk door liegen. Ik heb een hekel aan liegen dus hou ik iedere vorm van contact zoveel mogelijk op afstand.
Aangezien ik niets aan het geheim kan doen probeer ik het maar te zien als een kruis dat ik moet dragen. Ik bescherm mijn waardigheid zo goed als ik kan en ik probeer er anderen niet mee lastig te vallen, laat staan pijn mee te doen. De mensen die het weten en van me houden doet het al pijn genoeg.
Ik voel me trouwens niet vreemd. Iedereen heeft geheimen.
Ik zou alleen willen dat het mijne wat kleiner was…
Aangezien ik niets aan het geheim kan doen probeer ik het maar te zien als een kruis dat ik moet dragen. Ik bescherm mijn waardigheid zo goed als ik kan en ik probeer er anderen niet mee lastig te vallen, laat staan pijn mee te doen. De mensen die het weten en van me houden doet het al pijn genoeg.
Ik voel me trouwens niet vreemd. Iedereen heeft geheimen.
Ik zou alleen willen dat het mijne wat kleiner was…
zaterdag 17 juni 2017 om 09:35
Herken het deels. Ik probeer wel zoveel mogelijk open te zijn over mijn psychische toestand. Niet dat ik met mijn diagnoses rondstrooi, maar geef bij anderen wel redelijk snel aan dat ik emotioneel instabiel ben en hard moet werken om enigszins stabiel moet blijven. Anders blijf ik smoezen verzinnen of op mijn tenen lopen. In hoeverre ik het uitleg ligt wel aan of ik inschat of diegene er mij niet anders door gaat benaderen, zoals bij collega's of andere moeders, of in hoeverre het nodig is (leerkrachten vd kinderen wel, voetbaltrainer niet bv). Maar zeker bij nieuwe mensen, vooral in groepsverband, voel ik me opgelaten en niet prettig. Je gaat niet bij een voorstelrondje voor een drie daagse cursus roepen dat je "gek" bent, terwijl dat juist een setting is waarin ik niet op mijn best ben.
Welke negatieve effecten ben je bang voor? De meeste mensen die je kennen gaan je niet anders vinden van een stempeltje. Sommige mensen zullen het heel hard ontkennen, nee joh, jij bent toch niet bipolair, je doet niet zus of zo (en dan lach ik maar mee, zeg ik dat de psychiater vind van wel en dat die het wel zal weten). Er zijn ook mensen die het mega interessant vinden, je het hemd van het lijf vragen en vervolgens constant aankomen met goedbedoelde adviezen of artikelen over vreemde therapieën of ideeën. Voor jezelf duidelijk hebben in hoeverre je het wil delen en verdere vragen/ adviezen rustig afkappen scheelt al een hoop.
mbt biseksueel heb ik geen ervaring. Ik zie dit zelf vrij zwart wit, je hebt een man, dus hoef je niet na te denken over verliefdheden of vreemdgaan, of het nou met een man of een vrouw is. Doe je dat wel, dan moet je naar mijn idee naar je relatie kijken. Maar goed, misschien is dat wel te simpel gesteld hoor.
Welke negatieve effecten ben je bang voor? De meeste mensen die je kennen gaan je niet anders vinden van een stempeltje. Sommige mensen zullen het heel hard ontkennen, nee joh, jij bent toch niet bipolair, je doet niet zus of zo (en dan lach ik maar mee, zeg ik dat de psychiater vind van wel en dat die het wel zal weten). Er zijn ook mensen die het mega interessant vinden, je het hemd van het lijf vragen en vervolgens constant aankomen met goedbedoelde adviezen of artikelen over vreemde therapieën of ideeën. Voor jezelf duidelijk hebben in hoeverre je het wil delen en verdere vragen/ adviezen rustig afkappen scheelt al een hoop.
mbt biseksueel heb ik geen ervaring. Ik zie dit zelf vrij zwart wit, je hebt een man, dus hoef je niet na te denken over verliefdheden of vreemdgaan, of het nou met een man of een vrouw is. Doe je dat wel, dan moet je naar mijn idee naar je relatie kijken. Maar goed, misschien is dat wel te simpel gesteld hoor.
zaterdag 17 juni 2017 om 09:40
Ik herken het helemaal. Het is moeilijk om zoveel te dragen zonder het te kunnen delen. Sommige dingen snappen mensen ook niet van mij. Toch zou ik mijn verleden niet snel delen, omdat ik wil dat mensen MIJ blijven zien en niet mij gaan associëren met mijn verleden of psychische stoornis.
In mijn leven zijn er echt maar een paar mensen die dit van mij weten. Mijn man, een paar goede vriendinnen. Daar stopt het al, zelfs mijn ouders wil ik er niet mee belasten.
Het is soms heel eenzaam. Vooral als je niet zo belastbaar bent, zonder dat je uit kunt leggen hoe dit komt. Maar als je het wél vertelt, dan kom je al helemaal nooit meer aan het werk. Depressie wordt steeds meer geaccepteerd, maar als je manisch bent, dan ben je 'gek'. Zeker als je kinderen hebt kun je er maar beter niet over praten.
Ik heb trouwens een heel normaal en geregeld leven nu, maar die basis kost mij al veel energie.
Sterkte voor iedereen die dit ook meemaakt.
In mijn leven zijn er echt maar een paar mensen die dit van mij weten. Mijn man, een paar goede vriendinnen. Daar stopt het al, zelfs mijn ouders wil ik er niet mee belasten.
Het is soms heel eenzaam. Vooral als je niet zo belastbaar bent, zonder dat je uit kunt leggen hoe dit komt. Maar als je het wél vertelt, dan kom je al helemaal nooit meer aan het werk. Depressie wordt steeds meer geaccepteerd, maar als je manisch bent, dan ben je 'gek'. Zeker als je kinderen hebt kun je er maar beter niet over praten.
Ik heb trouwens een heel normaal en geregeld leven nu, maar die basis kost mij al veel energie.
Sterkte voor iedereen die dit ook meemaakt.
