Psyche
alle pijlers
'Geheimen' waardoor je je vreemd voelt
donderdag 15 juni 2017 om 18:15
Ik voel me raar.
Raar in de zin dat ik voor mijn gevoel te weinig aansluiting vind bij de mensen om me heen. Voor mijn gevoel 'moet' ik meer geheim houden dan goed voor me is... Ik kan niet open zijn over wie ik ben. Mijn 'geheimen' hebben allebei momenteel erg veel invloed op mijn leven. Als meer bekenden ze zouden kennen zouden ze me beter begrijpen. Maar tegelijkertijd denk ik dat het negatieve invloed zou hebben als ik gewoon open zou zijn erover.
'Geheim' 1 - Ik ben bipolair. In mijn geval wil dat zeggen dat ik twee keer een manie heb gehad. Verder betekent het voor mijn dagelijks leven dat ik rustig aan moet doen om er voor te zorgen dat ik stabiel blijf (en netjes mijn medicijnen moet slikken en regelmatig naar de SPV
/psychiater moet gaan natuurlijk). De zorg voor mijn kind kan ik gemakkelijk aan. Ik krijg zowel van mijn kind en man als uit mijn omgeving veel bevestiging dat ik een goede moeder ben (heb altijd de neiging me te verdedigen hier, omdat ook op dit forum, veel vooroordelen zijn over ouders die psychiatrische problemen hebben (gehad)) Denk dat ik zelfs wel eens wat overcompenseer in mijn ouderschap en het extra extra goed wil doen). Werken doe ik minimaal, slechts een paar uurtjes per week. Meer kan ik niet opbrengen. Er zijn een paar goede vrienden die het weten. Vragen uit de buitenwereld over mijn werksituatie ontwijk ik wat, of ik maak het baantje dat ik heb wat groter. Zeggen dat ik ziek ben vind ik lastig. Zeggen dat ik bipolair (en daarmee 'gek') ben nog lastiger.
'Geheim' 2 - Ik ben biseksueel. Een paar maanden geleden werd ik ineens hevig verliefd op een vrouw. Ik voelde een grote spanning tussen ons, die me verwarde. Maar eigenlijk wist ik wel al heel lang dat ik verliefd kan worden op vrouwen. Dit had ik mijn man zelfs verteld in het begin van mijn relatie, 15 jaar geleden. Gek genoeg heb ik voordat ik wat met mijn man kreeg nooit wat met een vrouw gehad, het waren altijd stille liefdes, die ik zelf ook wel vaak negeerde. Ondanks dat ik wel eens verliefd was op een vrouw, heb ik mezelf ook nooit 'bi' genoemd. Maar nu, na deze verliefdheid 'voel ik me ineens bi' en heb ik ook erg veel gelezen. Ik herken er enorm veel in, mn het 'verliefd worden op een persoon, ongeacht het geslacht'. Het liefst zou ik het nu verder gaan onderzoeken... en andere bi's zoeken... er over praten bij het COC ofzo, maar dat doe ik niet, omdat ik ook erg van mijn man houd en het beste wil voor ons gezin. (ik ben bang dat ik weer verliefd word of van mijn gezin afdwaal) Het onderwerp houdt me wel ontzettend bezig en voel me er echt verdrietig over dat ik er verder weinig me kan. Op één of andere manier zal ik toch een weg moeten vinden om met mezelf te dealen.
Met mijn man heb ik er nog eens over gepraat dat ik biseksueel ben, maar dat wist hij wel zei hij. Ik realiseer me dat de sleutel ook niet bij hem ligt, maar bij mezelf. Een goede vriendin aan wie ik over mijn gevoelens voor de vrouw had verteld, schrok daar zo van dat ze plots het contact op een laag pitje zette. Waarschijnlijk was ze een minder goede vriendin dan ik dacht, of alleen een goede vriendin als het om haar problemen gaat...
Is het herkenbaar voor iemand? Dat je je 'vreemd' voelt omdat je dingen achter moet houden? Meer oppervlakkige contacten heb ik trouwens juist heel veel, iedere dag.
Raar in de zin dat ik voor mijn gevoel te weinig aansluiting vind bij de mensen om me heen. Voor mijn gevoel 'moet' ik meer geheim houden dan goed voor me is... Ik kan niet open zijn over wie ik ben. Mijn 'geheimen' hebben allebei momenteel erg veel invloed op mijn leven. Als meer bekenden ze zouden kennen zouden ze me beter begrijpen. Maar tegelijkertijd denk ik dat het negatieve invloed zou hebben als ik gewoon open zou zijn erover.
'Geheim' 1 - Ik ben bipolair. In mijn geval wil dat zeggen dat ik twee keer een manie heb gehad. Verder betekent het voor mijn dagelijks leven dat ik rustig aan moet doen om er voor te zorgen dat ik stabiel blijf (en netjes mijn medicijnen moet slikken en regelmatig naar de SPV
/psychiater moet gaan natuurlijk). De zorg voor mijn kind kan ik gemakkelijk aan. Ik krijg zowel van mijn kind en man als uit mijn omgeving veel bevestiging dat ik een goede moeder ben (heb altijd de neiging me te verdedigen hier, omdat ook op dit forum, veel vooroordelen zijn over ouders die psychiatrische problemen hebben (gehad)) Denk dat ik zelfs wel eens wat overcompenseer in mijn ouderschap en het extra extra goed wil doen). Werken doe ik minimaal, slechts een paar uurtjes per week. Meer kan ik niet opbrengen. Er zijn een paar goede vrienden die het weten. Vragen uit de buitenwereld over mijn werksituatie ontwijk ik wat, of ik maak het baantje dat ik heb wat groter. Zeggen dat ik ziek ben vind ik lastig. Zeggen dat ik bipolair (en daarmee 'gek') ben nog lastiger.
'Geheim' 2 - Ik ben biseksueel. Een paar maanden geleden werd ik ineens hevig verliefd op een vrouw. Ik voelde een grote spanning tussen ons, die me verwarde. Maar eigenlijk wist ik wel al heel lang dat ik verliefd kan worden op vrouwen. Dit had ik mijn man zelfs verteld in het begin van mijn relatie, 15 jaar geleden. Gek genoeg heb ik voordat ik wat met mijn man kreeg nooit wat met een vrouw gehad, het waren altijd stille liefdes, die ik zelf ook wel vaak negeerde. Ondanks dat ik wel eens verliefd was op een vrouw, heb ik mezelf ook nooit 'bi' genoemd. Maar nu, na deze verliefdheid 'voel ik me ineens bi' en heb ik ook erg veel gelezen. Ik herken er enorm veel in, mn het 'verliefd worden op een persoon, ongeacht het geslacht'. Het liefst zou ik het nu verder gaan onderzoeken... en andere bi's zoeken... er over praten bij het COC ofzo, maar dat doe ik niet, omdat ik ook erg van mijn man houd en het beste wil voor ons gezin. (ik ben bang dat ik weer verliefd word of van mijn gezin afdwaal) Het onderwerp houdt me wel ontzettend bezig en voel me er echt verdrietig over dat ik er verder weinig me kan. Op één of andere manier zal ik toch een weg moeten vinden om met mezelf te dealen.
Met mijn man heb ik er nog eens over gepraat dat ik biseksueel ben, maar dat wist hij wel zei hij. Ik realiseer me dat de sleutel ook niet bij hem ligt, maar bij mezelf. Een goede vriendin aan wie ik over mijn gevoelens voor de vrouw had verteld, schrok daar zo van dat ze plots het contact op een laag pitje zette. Waarschijnlijk was ze een minder goede vriendin dan ik dacht, of alleen een goede vriendin als het om haar problemen gaat...
Is het herkenbaar voor iemand? Dat je je 'vreemd' voelt omdat je dingen achter moet houden? Meer oppervlakkige contacten heb ik trouwens juist heel veel, iedere dag.
anoniem_250909 wijzigde dit bericht op 15-06-2017 19:46
Reden: typo
Reden: typo
0.05% gewijzigd
donderdag 15 juni 2017 om 18:46
donderdag 15 juni 2017 om 18:53
Ik vertel ook alleen maar dingen aan mensen waarvan ik weet dat ze er mee om kunnen gaan.
Het gaat een ander echt niks aan dat jij het etiketje bipolair hebt gehad.
Je slikt toch netjes je medicijnen.Je zorgt goed voor je kind.Dus ik zie geen probleem.
Helaas heb je vaak heel veel mensen die gelijk oordelen als ze dit zouden horen.Dat zijn ook de mensen die totaal niet weten hoe het voelt.En dus ook niet weten waar ze het over hebben.
Oke, je bent bi.
Nou daar zie ik ook geen probleem in.
Triest van die vriendin dat ze het contact daardoor op een laag pitje zette.Dat zegt meer over haar dan over jou toch?!
IK heb een kennis waar ik eerst goed mee bevriend was.Die is lesbisch.IK had daar totaal geen moeite mee.
Totdat ze mij vertelde dat ze verliefd op mij was.Toen wist ik inderdaad ook niet hoe ik moest reageren.
De vriendschap is toen wel verpest omdat zij elke keer ontzettend jaloers was als ik een leuke gast was tegengekomen.
Maar dat maak ik uit jou verhaal helemaal niet op.
Iig veel sterkte en probeer het niet zwaarder te maken.
Denk je dat andere jou de gehele waarheid over zichzelf vertellen?
Dat gebeurd bijna nooit.
Het gaat een ander echt niks aan dat jij het etiketje bipolair hebt gehad.
Je slikt toch netjes je medicijnen.Je zorgt goed voor je kind.Dus ik zie geen probleem.
Helaas heb je vaak heel veel mensen die gelijk oordelen als ze dit zouden horen.Dat zijn ook de mensen die totaal niet weten hoe het voelt.En dus ook niet weten waar ze het over hebben.
Oke, je bent bi.
Nou daar zie ik ook geen probleem in.
Triest van die vriendin dat ze het contact daardoor op een laag pitje zette.Dat zegt meer over haar dan over jou toch?!
IK heb een kennis waar ik eerst goed mee bevriend was.Die is lesbisch.IK had daar totaal geen moeite mee.
Totdat ze mij vertelde dat ze verliefd op mij was.Toen wist ik inderdaad ook niet hoe ik moest reageren.
De vriendschap is toen wel verpest omdat zij elke keer ontzettend jaloers was als ik een leuke gast was tegengekomen.
Maar dat maak ik uit jou verhaal helemaal niet op.
Iig veel sterkte en probeer het niet zwaarder te maken.
Denk je dat andere jou de gehele waarheid over zichzelf vertellen?
Dat gebeurd bijna nooit.
donderdag 15 juni 2017 om 18:59
Ken je de serie 'friends'?
Daar was phoebe ooit dakloos en heeft toen allemaal heftige dingen meegemaakt.
Ik heb 1 vriendin met dezelfde achtergrond als ik en wij roepen tegen elkaar weleens wat we écht zouden willen antwoorden op bepaalde opmerkingen.
Over mensen die klagen over hun huis of geen geld hebben ofzo.
Net als mijn beste vriend die net als ik een nogal hardhandige moeder had.
We hebben weleens anekdotes uitgewisseld waar anderen bij waren en dat was nogal een moodkiller.
Dus dat doen we ook maar niet meer.
Maar dat is gelukkig wel gedeeld.
Ik zou dus proberen lotgenoten te zoeken.
Daar was phoebe ooit dakloos en heeft toen allemaal heftige dingen meegemaakt.
Ik heb 1 vriendin met dezelfde achtergrond als ik en wij roepen tegen elkaar weleens wat we écht zouden willen antwoorden op bepaalde opmerkingen.
Over mensen die klagen over hun huis of geen geld hebben ofzo.
Net als mijn beste vriend die net als ik een nogal hardhandige moeder had.
We hebben weleens anekdotes uitgewisseld waar anderen bij waren en dat was nogal een moodkiller.
Dus dat doen we ook maar niet meer.
Maar dat is gelukkig wel gedeeld.
Ik zou dus proberen lotgenoten te zoeken.
donderdag 15 juni 2017 om 19:00
Toen ik nog in de kast zat als lesbienne, voelde ik me ook altijd vreemd en anders ja. (En natuurlijk gaat nog steeds het gros van de films en liedjes over 'boy meets girl' dus anders blijf ik hoe dan ook.)
Het zal je verbazen hoeveel andere vrouwen ook wel eens verliefd zijn (geweest) op vrouwen. Ook veel vrouwen die door het leven gaan als hetero. Die bekentenissen krijg je dan opeens allemaal te horen als je er zelf wel open over bent.
Bijna meer vrouwen wél, dan niet.
Ik snap dat je voorzichtig bent met wie je in vertrouwen neemt over dat je bipolair bent. Ik neem aan dat je dan ook meteen een hoop wilt uitleggen over hoe het werkt, wat het inhoudt, wanneer je er wel en geen last van hebt en wat andere mensen kunnen merken. En niet iedereen neemt de moeite daar goed naar te luisteren en begripvol te zijn. Helpt het niet om een forum of groepje mensen te zoeken die dat ook hebben, zodat je wat meer herkenning vindt?
Het zal je verbazen hoeveel andere vrouwen ook wel eens verliefd zijn (geweest) op vrouwen. Ook veel vrouwen die door het leven gaan als hetero. Die bekentenissen krijg je dan opeens allemaal te horen als je er zelf wel open over bent.
Bijna meer vrouwen wél, dan niet. Ik snap dat je voorzichtig bent met wie je in vertrouwen neemt over dat je bipolair bent. Ik neem aan dat je dan ook meteen een hoop wilt uitleggen over hoe het werkt, wat het inhoudt, wanneer je er wel en geen last van hebt en wat andere mensen kunnen merken. En niet iedereen neemt de moeite daar goed naar te luisteren en begripvol te zijn. Helpt het niet om een forum of groepje mensen te zoeken die dat ook hebben, zodat je wat meer herkenning vindt?
You can never have too many hats, gloves and shoes
donderdag 15 juni 2017 om 19:05
Ik herken het wel, ik ben dan wel niet bipolair maar heb autisme en borderline persoonlijkheidsstoornis en dat is soms ook een last die ik mee draag.
Ik kan niet werken, niet studeren en leg maar eens uit aan ''vreemden'' dat je 1,5 jaar opgenomen bent geweest (niet geheel vrijwillig) en ja.
Ik probeer er tegen bepaalde mensen wel open en eerlijk over te zijn, omdat het anders zo'n grote last is om mee te dragen.
Sterkte
Ik kan niet werken, niet studeren en leg maar eens uit aan ''vreemden'' dat je 1,5 jaar opgenomen bent geweest (niet geheel vrijwillig) en ja.
Ik probeer er tegen bepaalde mensen wel open en eerlijk over te zijn, omdat het anders zo'n grote last is om mee te dragen.
Sterkte
donderdag 15 juni 2017 om 19:09
Hoezo geheim? Het gaat toch echt niemand geen ene zier aan buiten je persoonlijke kringen of je bipolair bent of bi?
Als jouw mensen je maar begrijpen. De rest is niet intressant.
Ook hoef Je je nergens voor te schamen of te verantwoorden.
Je doet het hartstikke goed. En dat heeft een reden.
We zijn allemaal mensen, niemand is perfect.
Als jouw mensen je maar begrijpen. De rest is niet intressant.
Ook hoef Je je nergens voor te schamen of te verantwoorden.
Je doet het hartstikke goed. En dat heeft een reden.
We zijn allemaal mensen, niemand is perfect.
donderdag 15 juni 2017 om 19:12
Schaam je je voor je diagnose/ etiketjes, TO? Want zo leest het wel een beetje. En dat snap ik ergens wel, maar is echt heel erg onterecht.
Ik heb ook de nodige diagnoses en ben daar jaren heel geheimzinnig over geweest. Inmiddels helemaal niet meer. Ik heb er niet om gevraagd, net zoals iemand met diabetes of kanker daar ook niet om heeft gevraagd. Als mensen daar desondanks een oordeel aan willen hangen, zegt dat meer over hen dan over mezelf. Het werkt voor mij nogal bevrijdend (en zelfvertrouwen verhogend).
Dat betekent overigens niet dat ik om de 5 minuten iets over mijn gektes zeg, maar wel dat het geen punt is als het eens ter sprake komt. Het zal je misschien verrassen hoeveel het je ook kan opleveren om je kwetsbaar op te stellen. Ik voel me er althans een stuk minder kwetsbaar door.
Ik heb ook de nodige diagnoses en ben daar jaren heel geheimzinnig over geweest. Inmiddels helemaal niet meer. Ik heb er niet om gevraagd, net zoals iemand met diabetes of kanker daar ook niet om heeft gevraagd. Als mensen daar desondanks een oordeel aan willen hangen, zegt dat meer over hen dan over mezelf. Het werkt voor mij nogal bevrijdend (en zelfvertrouwen verhogend).
Dat betekent overigens niet dat ik om de 5 minuten iets over mijn gektes zeg, maar wel dat het geen punt is als het eens ter sprake komt. Het zal je misschien verrassen hoeveel het je ook kan opleveren om je kwetsbaar op te stellen. Ik voel me er althans een stuk minder kwetsbaar door.
donderdag 15 juni 2017 om 19:12
Lastig dit, want zo lang je dingen geheim houdt omdat je bang bent voor reacties hou je een taboe in stand. Als we het alleen weten van de mensen die zich zó vreemd gedragen dat wel duidelijk wordt dat ze een stoornis hebben, dan blijven stereotypen en taboes in stand. Juist jij kan dit doorbreken door te laten zien wat bipolair óók betekent. Kan me voorstellen dat dit een taak is waar je geen zin in hebt hoor! Net als bij borderline, daar hebben mensen zulke nare, stereotype beelden over. Die óók kloppen, maar wel de extremen zijn. Maar tegelijkertijd, wees trots op jezelf dat je het allemaal voor elkaar krijgt en durf dat te laten zien. Hoe erg zou het zijn? 'Ik werk minder omdat ik een bipolaire stoornis heb.' De mensen die je alleen daarom al veroordelen (al helemaal als ze je al kennen en dan opeens anders over je gaan denken) zijn misschien toch niet de beste vrienden. En ik denk dat je je uit eindelijk veel vrijer zult voelen met die paar vrienden minder als je wél eerlijk kunt zijn. En uit eindelijk blijven de mensen plakken die wel oprecht om je geven. En als je je vrijer voelt in je leven trek je ook meer mensen aan die goed bij je passen.
Het kan ook helpen om er anders over te denken. Er zijn mensen die het juist niet willen vertellen, omdat ze vinden dat niet jan en alleman van alles van ze hoeft te weten. Ze kiezen daarvoor om zichzelf te beschermen en dat voelt oké. Maar jij schrijft dat het niet oké voelt omdat het voelt alsof je het geheim MOET houden.
Dat gevoel dat je het geheim 'moet' houden maakt het wel heel zwaar. Wellicht kun je bij je SPV-er advies vragen. Met wie zou je kunnen praten over je geaardheid om je te helpen aanvoelen hoe je daar het beste mee om kan gaan? Wellicht kan zij hierin met je meedenken. Misschien kun je wat sessies bij een psycholoog volgen bij de organisatie waar je SPV-er werkt, of misschien kan zij je zelf helpen. Je kunt ook bij het COC zelf informeren.
Sowieso is het misschien goed om deze 'geheimen' en het thema 'geheimen' met je SPV-er te bespreken. Dit is altijd een lastig onderwerp als je iets hebt en er hebben wel meer mensen met dit bijltje gehakt. Wat het beste bij jou gaat passen om hiermee om te gaan kun je misschien met je SPV-er of een psycholoog onderzoeken om tot een goede oplossing voor jou te komen. Misschien voelt het ook minder als geheim moeten houden als je werkt aan de schaamte die erachter lijkt te zitten. Wellicht dat als je er zelf meer vrede mee hebt het voor jou minder belangrijk is dat anderen het wel/niet weten.
Wat mij betreft hoef je je in ieder geval niet te schamen! En mijn vrienden zouden altijd aan mij mogen vertellen wat er met ze is.
Het kan ook helpen om er anders over te denken. Er zijn mensen die het juist niet willen vertellen, omdat ze vinden dat niet jan en alleman van alles van ze hoeft te weten. Ze kiezen daarvoor om zichzelf te beschermen en dat voelt oké. Maar jij schrijft dat het niet oké voelt omdat het voelt alsof je het geheim MOET houden.
Dat gevoel dat je het geheim 'moet' houden maakt het wel heel zwaar. Wellicht kun je bij je SPV-er advies vragen. Met wie zou je kunnen praten over je geaardheid om je te helpen aanvoelen hoe je daar het beste mee om kan gaan? Wellicht kan zij hierin met je meedenken. Misschien kun je wat sessies bij een psycholoog volgen bij de organisatie waar je SPV-er werkt, of misschien kan zij je zelf helpen. Je kunt ook bij het COC zelf informeren.
Sowieso is het misschien goed om deze 'geheimen' en het thema 'geheimen' met je SPV-er te bespreken. Dit is altijd een lastig onderwerp als je iets hebt en er hebben wel meer mensen met dit bijltje gehakt. Wat het beste bij jou gaat passen om hiermee om te gaan kun je misschien met je SPV-er of een psycholoog onderzoeken om tot een goede oplossing voor jou te komen. Misschien voelt het ook minder als geheim moeten houden als je werkt aan de schaamte die erachter lijkt te zitten. Wellicht dat als je er zelf meer vrede mee hebt het voor jou minder belangrijk is dat anderen het wel/niet weten.
Wat mij betreft hoef je je in ieder geval niet te schamen! En mijn vrienden zouden altijd aan mij mogen vertellen wat er met ze is.
donderdag 15 juni 2017 om 19:19
Dat je niet tegen iedereen in dezelfde mate openhartig bent heeft imo weinig te maken met dingen 'geheim houden'. Voor degenen die deze zaken relevant zijn is het niet geheim immers.
Over het verloop van je stoelgang vertel je toch ook niet iedereen? Maar toch is dat geen geheim waar je je bezwaart over voelt.
Over het verloop van je stoelgang vertel je toch ook niet iedereen? Maar toch is dat geen geheim waar je je bezwaart over voelt.
donderdag 15 juni 2017 om 21:23
Wow! Wat veel reacties en wat fijn om te lezen. Sommigen openen echt mijn ogen.
Sommigen van jullie wijzen erop dat de buitenwereld niet per se alles hoeft te weten. Daar kan ik wel inkomen, maar ik denk dat het voor mij een opluchting is als ik wel meer kan delen. Dat ik ook gewoon eens kan zeggen dat ik steeds muziek in mijn hoofd heb (in mijn geval hét teken dat ik rust moet nemen om te voorkomen dat ik mijn stabiliteit verlies) en daarom niet kom/meedoe/een kinderfeestje uitstel etc. Moet alleen een goede manier vinden om dat te doen, zonder dat mensen er van alles bij gaan bedenken. Ik moet ook bekennen dat ik me wat kwetsbaarder voel, juist als moeder. Maak me zorgen dat vriendjes hier niet meer mogen spelen/logeren als ouders het zouden weten.
Aan de ene kant zou ik wel wat meer mensen met een bipolaire stoornis willen spreken. Het is hier alleen lastig, omdat de patientenvereniging locaal op z'n gat ligt. Bovendien heb ik ook wel ervaren dat de stoornis zich bij iedereen zo verschillend uit, dat je je maar beperkt in elkaars verhaal kunt herkennen.
Mijn biseksualiteit is een ander soort 'geheim'. Ik voel minder de noodzaak om daar open over te zijn. Worstel er alleen mee. Voel me voor het eerst in mijn relatie van 15 jaar ineens beperkt. Tot voor kort voelde ik dat die voor altijd zou zijn. Nu voel ik dat ik nooit alles zou halen uit het leven als dat zo is is (namelijk niet de ervaring hoe het zou zijn met een vrouw). Misschien is het een midlife gevoel, misschien moet ik er gewoon even doorheen, maar lastig is het wel. Daar zou ik over willen praten met mensen. Bij mijn man ben ik bang dat het te veel kwetst. Ik heb goede vrienden, maar het gekke is dat diepgaande gesprekken meestal over hen gaan ipv over mij. Sowieso ben ik iemand aan wie mensen veel toevertrouwen. Maar ja, andersom is kennelijk moeilijk voor me
.
Even nog ingaan op een paar van jullie apart (betekent niet dat ik aan de rest van de reacties niets heb, maar deze vielen me extra op):
@ Patsy_Stone Dat had ik echt niet verwacht dat zo veel vrouwen zouden zeggen dat ze wel eens verliefd worden op een andere vrouw. Echt een eye-opener voor me. Dank je.
@Daremanda Dat is ook niet niks, jij ook sterkte!
@Spuit111 Daar zeg je wat. Ik schaam me inderdaad, dwz alleen voor mijn bipolaire stoornis. En als ik er echt over nadenk nog niet eens over wat er met míj aan de hand is, maar over het beeld dat mensen ervan hebben. Zelf stigma dus. Suf he?
@ Kea_Alpine Dank voor je uitgebreide post, met goede suggesties. Inderdaad een goed idee om het onderwerp 'geheimen' eens bespreekbaar te maken bij de SPV.
@Haaz Lastig voor je dat je het herkent! Hoop dat je er een weg mee kunt vinden. Vind je het misschien prettig om er hier wat over te vertellen?
Sommigen van jullie wijzen erop dat de buitenwereld niet per se alles hoeft te weten. Daar kan ik wel inkomen, maar ik denk dat het voor mij een opluchting is als ik wel meer kan delen. Dat ik ook gewoon eens kan zeggen dat ik steeds muziek in mijn hoofd heb (in mijn geval hét teken dat ik rust moet nemen om te voorkomen dat ik mijn stabiliteit verlies) en daarom niet kom/meedoe/een kinderfeestje uitstel etc. Moet alleen een goede manier vinden om dat te doen, zonder dat mensen er van alles bij gaan bedenken. Ik moet ook bekennen dat ik me wat kwetsbaarder voel, juist als moeder. Maak me zorgen dat vriendjes hier niet meer mogen spelen/logeren als ouders het zouden weten.
Aan de ene kant zou ik wel wat meer mensen met een bipolaire stoornis willen spreken. Het is hier alleen lastig, omdat de patientenvereniging locaal op z'n gat ligt. Bovendien heb ik ook wel ervaren dat de stoornis zich bij iedereen zo verschillend uit, dat je je maar beperkt in elkaars verhaal kunt herkennen.
Mijn biseksualiteit is een ander soort 'geheim'. Ik voel minder de noodzaak om daar open over te zijn. Worstel er alleen mee. Voel me voor het eerst in mijn relatie van 15 jaar ineens beperkt. Tot voor kort voelde ik dat die voor altijd zou zijn. Nu voel ik dat ik nooit alles zou halen uit het leven als dat zo is is (namelijk niet de ervaring hoe het zou zijn met een vrouw). Misschien is het een midlife gevoel, misschien moet ik er gewoon even doorheen, maar lastig is het wel. Daar zou ik over willen praten met mensen. Bij mijn man ben ik bang dat het te veel kwetst. Ik heb goede vrienden, maar het gekke is dat diepgaande gesprekken meestal over hen gaan ipv over mij. Sowieso ben ik iemand aan wie mensen veel toevertrouwen. Maar ja, andersom is kennelijk moeilijk voor me
.Even nog ingaan op een paar van jullie apart (betekent niet dat ik aan de rest van de reacties niets heb, maar deze vielen me extra op):
@ Patsy_Stone Dat had ik echt niet verwacht dat zo veel vrouwen zouden zeggen dat ze wel eens verliefd worden op een andere vrouw. Echt een eye-opener voor me. Dank je.
@Daremanda Dat is ook niet niks, jij ook sterkte!
@Spuit111 Daar zeg je wat. Ik schaam me inderdaad, dwz alleen voor mijn bipolaire stoornis. En als ik er echt over nadenk nog niet eens over wat er met míj aan de hand is, maar over het beeld dat mensen ervan hebben. Zelf stigma dus. Suf he?
@ Kea_Alpine Dank voor je uitgebreide post, met goede suggesties. Inderdaad een goed idee om het onderwerp 'geheimen' eens bespreekbaar te maken bij de SPV.
@Haaz Lastig voor je dat je het herkent! Hoop dat je er een weg mee kunt vinden. Vind je het misschien prettig om er hier wat over te vertellen?
donderdag 15 juni 2017 om 21:26
Er zijn eigenlijk zo veel bipolaire stoornissen als er patienten zijn die het hebben. Het kan inderdaad betekenen dat je depressies en manieën hebt. Die per persoon weer variëren in heftigheid en bedwingbaarheid. In mijn geval betekent het dat ik 2 keer een manie heb gehad en dat ik nu stabiel ben, mits ik maar heel rustig aan doe.
donderdag 15 juni 2017 om 21:50
Aan de ene kant snap ik je nieuwsgierigheid naar 'hoe het zou zijn met een vrouw'. Aan de andere kant is ook elke vrouw weer anders, dus 'het' is ook met elke vrouw weer anders, ook afhankelijkheid van de hoeveelheid ervaring, de gevoelens die er spelen, hoe vrij je je voelt.
Net zoals elke man ook weer anders is.
Het is een beetje hetzelfde als balen dat je al in een relatie zit en nooit zult weten hoe het zou zijn met een heel donkere kale man, of een Latino die heel goed kan salsadansen, of met een heel gespierde man, of een Fransoos die je romantische gedichten voordraagt, of noem maar een dwarsstraat van iemand die totaal anders is dan jouw man.
Als je verliefd bent op een andere man, is dat iets wat je zou delen? Dat wekt ook juist vertrouwen toch?
Er zijn zat vrouwen die met hun man/vriend afspreken dat ze naast hun relatie ook seks mogen hebben of 'friends with benefits' mogen zijn met een vrouw. Dat moet wel bij je passen (een open relatie aan kunnen) en het is ook een gevaar. Ik ken ook vrouwen die daardoor definitief zijn weggegaan bij hun man, en met een vrouw verder zijn gegaan. Wederom, omdat het natuurlijk vergelijkbaar is met 'een totaal andere man' waar je verliefd op bent, als je zoiets gaat voeden en opzoeken dan is er een groter gevaar dat je de gevoelens in stand houdt en aanwakkert. Het gras is immers altijd groener aan de overkant, of dat nou een man of vrouw betreft. De spanning van een nieuw iemand die je nog moet leren kennen, dat kan jouw man je sowieso niet bieden.
En dan zijn er natuurlijk stellen die trio's gaan doen, ook dat moet bij je passen. (En vermoei alsjeblieft geen biseksuele of lesbische vrouwen op datingsites met directe seksverzoekjes.
Heel veel vrouwen staan daar gewoon op voor een serieuze relatie of date! Niet om als experiment te dienen.)
Net zoals elke man ook weer anders is.
Het is een beetje hetzelfde als balen dat je al in een relatie zit en nooit zult weten hoe het zou zijn met een heel donkere kale man, of een Latino die heel goed kan salsadansen, of met een heel gespierde man, of een Fransoos die je romantische gedichten voordraagt, of noem maar een dwarsstraat van iemand die totaal anders is dan jouw man.
Als je verliefd bent op een andere man, is dat iets wat je zou delen? Dat wekt ook juist vertrouwen toch?
Er zijn zat vrouwen die met hun man/vriend afspreken dat ze naast hun relatie ook seks mogen hebben of 'friends with benefits' mogen zijn met een vrouw. Dat moet wel bij je passen (een open relatie aan kunnen) en het is ook een gevaar. Ik ken ook vrouwen die daardoor definitief zijn weggegaan bij hun man, en met een vrouw verder zijn gegaan. Wederom, omdat het natuurlijk vergelijkbaar is met 'een totaal andere man' waar je verliefd op bent, als je zoiets gaat voeden en opzoeken dan is er een groter gevaar dat je de gevoelens in stand houdt en aanwakkert. Het gras is immers altijd groener aan de overkant, of dat nou een man of vrouw betreft. De spanning van een nieuw iemand die je nog moet leren kennen, dat kan jouw man je sowieso niet bieden.
En dan zijn er natuurlijk stellen die trio's gaan doen, ook dat moet bij je passen. (En vermoei alsjeblieft geen biseksuele of lesbische vrouwen op datingsites met directe seksverzoekjes.
Heel veel vrouwen staan daar gewoon op voor een serieuze relatie of date! Niet om als experiment te dienen.)
You can never have too many hats, gloves and shoes
donderdag 15 juni 2017 om 21:54
Als je toch opener wilt zijn..Kijk dan wel uit aan wie je wat verteld.
Ik heb ook weleens dingen aan iemand verteld. (psychische dingen) en dat is later keihard tegen me gebruikt.
Het is al zo gevoelig en als ze het dan ook nog tegen je gebruiken, ben je echt niet blij.
Of ze vertellen het fijn aan mensen door.
Ikzelf ben met zulke dingen echt heel erg op mijn hoede.
Ik vind het trouwens knap van je dat je zo je best doet met hulpverlening etc.
Je ziet het weleens heel anders.
IK heb alleen maar respect voor mensen die erkennen dat ze een "probleem" hebben en daar ook hulp voor zoeken.
Ik heb ook weleens dingen aan iemand verteld. (psychische dingen) en dat is later keihard tegen me gebruikt.
Het is al zo gevoelig en als ze het dan ook nog tegen je gebruiken, ben je echt niet blij.
Of ze vertellen het fijn aan mensen door.
Ikzelf ben met zulke dingen echt heel erg op mijn hoede.
Ik vind het trouwens knap van je dat je zo je best doet met hulpverlening etc.
Je ziet het weleens heel anders.
IK heb alleen maar respect voor mensen die erkennen dat ze een "probleem" hebben en daar ook hulp voor zoeken.
donderdag 15 juni 2017 om 22:09
@ Patsy Voor dat laatste hoef je niet bang te zijn 
. Eigenlijk heb ik ook niet meer zo veel zin in seks zonder liefde. Die tijd heb ik wel achter mij gelaten. In theorie zou ik op dit moment het liefst een relatie hebben waarin polyamorie mag... Maar ik denk dat dat een bevlieging is en dat we onze relatie maar niet zo in de waagschaal moeten leggen. En al helemaal niet zolang we een kind hebben dat nog zo afhankelijk is van ons.
En je hebt gelijk, ik weet ook niet hoe het is met 'ieder soort man'. Maar met mannen heb ik wel een periode gehad dat ik experimenteerde (met wederzijds goedvinden ) of korte relaties had. Met vrouwen niet. En dat voelt nu als 'een gemiste kans' en als 'misschien was mijn leven dan heel anders verlopen'... Gek he?
Ik denk dat ik me er uiteindelijk gewoon overheen zal moeten zetten.
. Eigenlijk heb ik ook niet meer zo veel zin in seks zonder liefde. Die tijd heb ik wel achter mij gelaten. In theorie zou ik op dit moment het liefst een relatie hebben waarin polyamorie mag... Maar ik denk dat dat een bevlieging is en dat we onze relatie maar niet zo in de waagschaal moeten leggen. En al helemaal niet zolang we een kind hebben dat nog zo afhankelijk is van ons. En je hebt gelijk, ik weet ook niet hoe het is met 'ieder soort man'. Maar met mannen heb ik wel een periode gehad dat ik experimenteerde (met wederzijds goedvinden
) of korte relaties had. Met vrouwen niet. En dat voelt nu als 'een gemiste kans' en als 'misschien was mijn leven dan heel anders verlopen'... Gek he? Ik denk dat ik me er uiteindelijk gewoon overheen zal moeten zetten.
donderdag 15 juni 2017 om 22:14
Ik voel me ook altijd heel anders. Deels vanwege etiketjes, maar ook deels door bepaalde dingen die gebeurt zijn waardoor in bepaalde situaties en bepaalde mensen me gewoon niet thuis "kan" voelen (of wil voelen wellicht). Maar ga dat maar eens uitleggen.
In mijn geval weten mijn behandelaren het, en is er één iemand die echt alles weet. Een klein aantal mensen weet alleen maar delen. Soms vind ik het voor mezelf heel vermoeiend om te moeten bijhouden wat iemand wel of niet weet, maar meestal komt het toch niet echt ter sprake en valt het mee.
In mijn geval weten mijn behandelaren het, en is er één iemand die echt alles weet. Een klein aantal mensen weet alleen maar delen. Soms vind ik het voor mezelf heel vermoeiend om te moeten bijhouden wat iemand wel of niet weet, maar meestal komt het toch niet echt ter sprake en valt het mee.
vrijdag 16 juni 2017 om 00:15
Ikzelf heb geen behoefte om weetjes over mezelf te vertellen aan oppervlakkige kennissen. Ik ervaar geen troost daardoor, eerder extra zorgen, want anderen zien het als roddelvoer. Sinds mijn adolescententijd heb ik ook niet meer de behoefte om begrepen te worden. Dat doet men namelijk nooit écht. Niemand begrijpt wat jou beweegt om te zijn wie je bent.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
vrijdag 16 juni 2017 om 22:06
Ik ben geadopteerd als baby en Nederlands opgevoed. Toch voel ik me vaak afwijkend. Ten 1e mijn uiterlijk. Klein, tenger, getint. Ik ben fysiek niet sterk (tillen en sjouwen). Iedereen om me heen zegt dat wel te zijn. Dus ik voel me raar omdat ik de enige lijk te zijn. Ook heb ik minder longinhoud waardoor mijn conditie minder dan gemiddeld is. Ik heb Autisme en ben heel gauw overprikkeld. Daarom werk ik halve dagen. Autisme komt vaak voor, maar toch voel ik me onder andere Autisten nog vaak de minste. Voor mijn gevoel kan ik heel weinig. Ik heb vaak een andere mening over dingen (die ik niet altijd uitspreek) waardoor ik moeilijk klik met andere mensen. De laatste paar jaar heb ik weer een klein aantal vriendinnen om ook mee af te spreken. In die zin is mijn sociale leven wel verbeterd buiten 10 jaar terug. Ik heb nooit een serieuze relatie gehad. Wel gescharreld, maar de seks gaf problemen. Dit komt door slecht kunnen ontspannen en een huidaandoening. Voor mij zijn juist de dingen waarvoor je niet naar school hoeft niet vanzelfsprekend.
