Gelukkig worden zonder familie, vrienden en gezondheid?

Hoe kan ik weer leren genieten van het leven zonder afhankelijk te zijn van de aan- of eigenlijk meer de afwezigheid van familie, vrienden en gezondheid?

Ruim 10 jaar geleden is bij mij een chronische ziekte gediagnosticeerd, na een lang voortraject van vele onderzoeken, pijn frustratie en vertwijfeling. Mijn droomcariere heb ik moeten opgeven en leven opnieuw inrichten met omscholing revalidatie etc.. Volgens zus en moeder ben ik simulant, altijd al geweest. UWV arts dacht daar anders over en heeft mij de eerste 3 jaar verboden om te werken. Daarna moeizaam leven proberen op te pakken in minder veeleisende baan en halve dagen werken (Wat natuurlijk ook heeft geleid tot een drastische vermindering in inkomen:-(
In de hoop op betere levensomstandigheden met meer rust en meer ruimte zijn we 4 jaar geleden geëmigreerd naar Zuid- Duitsland waar we nu een prachtig boerderijtje hebben met grote tuin. Zonder buren die ons het leven in de grote stad onmogelijk maakte.

Nu 4 jaar later zijn we nog steeds blij dat we die grote stap gezet hebben. We wonen in een prachtige omgeving en hebben de rust en de ruimte waar we zo lang naar verlangt hebben. Waarom lukt het dan toch niet om echt te genieten van het leven?

Zoals gezegd geen steun van mijn familie. Zus heeft een jaar of 8 geleden het contact geheel verbroken en mijn moeder spreek ik eens in de maand of zo. Dan moet ik echter reuze moeite doen om überhaupt een gesprek te voeren. Als het langer dan 5 minuten duurt dan is dat al een wonder. Moeder zegt altijd dat ze zo blij is om mijn stem te horen, maar wil niet luisteren naar wat ik vertel. Geeft soms ook toe dat er op de TV iets interessanter is waardoor ze niet luistert. Met de rest van mijn familie heb ik nauwelijks of geen contact.

Ook heb ik slechts 1 echte vriendin, verder is mijn man eigenlijk de enige familie waar ik contact mee heb . Deze vriendin woonde helaas ook al in Nederland niet om de hoek. Maar over de telefoon verloopt het contact goed.

Verlies van gezondheid valt zwaar. Kan ik nog niet zo goed mee omgaan. Maak nog steeds in hoofd plannen terwijl ik die nooit meer zal kunnen uitvoeren. Wat natuurlijk weer leid tot depressieve buien. Tijdens depressieve buien komt dan regelmatig de vraag boven; wat voor zin heeft mijn leven en hoelang moet ik het nog volhouden tot er eindelijk een einde aan komt?
Ik heb al veel gesprekken gevoerd met psychologen en ook met mijn man. Maar het lijkt wel of er een saboteur in mijn hoofd zit die weigert om problemen op te zoeken en aan te pakken.

Nu ik erover nadenk lijkt het wel of ik van mezelf niet gelukkig mag zijn. Of het nu gaat om werk, huishouden, tuinieren of hobby's ik schijn er alleen maar van te kunnen genieten als ik het voor of met een ander doe.
Op mijn werk ben ik voor mijn baas gestructureerd en altijd in staat om oplossingen te vinden voor problemen. Thuis drijf ik mijn man tot waanzin met mijn chaos. Als we bezoek krijgen maak ik met liefde het hele huis schoon, maar zonder die aanzet krijg ik het niet voor elkaar om het huishouden op orde te krijgen. Ik heb enkele leuke hobby's, kan zonder stimulans van anderen echter geen enkel project tot einde brengen.

Graag hoor ik of iemand zich misschien gedeeltelijk herkend in deze chaos van mijn brein. En misschien tips heeft hoe ik mezelf kan stimuleren de dingen voor mezelf en mijn man te doen en me geestelijk niet te laten lijden door ander gezelschap of in dit geval meer het gebrek daaraan.

Enkele belangrijke gebeurtenissen die mijn geestelijk gevormd hebben;
- Ongepland nakomertje, mijn moeder werd voor mijn oma aangezien en mijn zus voor mijn moeder.
- vader overleden kort voor 4e verjaardag
- Rouwprocess in familie nooit plaatsgevonden
- Moeder volledig afgesloten, bindingsangst geen affectie of liefde tonen
- Zus 9 jaar ouder na overlijden in ouderrol gedrukt, zelf was ze toen pas 12 jaar oud.
- Zus regelt sindsdien alles voor moeder.
- 1 Jaar na overlijden nieuwe vriend in beeld. Zus schrijft zelfs moeders liefdesbrieven.
- Nieuwe vriend blijft lat-relatie nu al 33 jaar. Bij iedere onenigheid is het even “uit”.
- Moeder moet dan getroost worden, en paar dagen later is vriend weer terug met bos bloemen en vuile was.
- Ben op basis school veel gepest. Ik was anders en na overlijden vader jaren lang zwaar astma patiënt.
- Geestelijk gehandicapte Pleegbroer (13 jaar ouder dan ik) woont in begeleid wonen. Mijn zus regelt alles, moeder toont geen interesse in hem. Bij familie bijeenkomsten mag hij van zus niet mee, hij is te lastig.
- Zelf bewust geen kinderen, eerst uit angst dat ik zo ben als mijn moeder en mijn kinderen net zo liefdeloos opgroeien als ik. Nu omdat ik angst heb door mijn slechte gezondheid niet goed voor kinderen kan zorgen. Soms doet dit pijn en vraag ik me af wat ik mis.
- 8 jaar geleden zus contact met mij verbroken omdat ik volgens haar te weinig voor moeder doe. Vroeger was ik daarvoor te jong, daarna kreeg ik daarvoor ook geen kans. Ik was altijd het kleine zusje dat niks goed kon doen.
- Ook op feest van moeders vriend negeert zus mijn hand en vermeid ieder contact. Feest moeder gaat niet door omdat zus weigert met mij aan een tafel te zitten.
- Moeder probeert contact tussen zus en mij te herstellen door kaarsjes aan te steken in de kerk. Ze is echter zo afhankelijk van mijn zus dat ze nooit een kwaad woord tegen haar zal zeggen.
- Echter als zus hulp nodig heeft van moeder, bijv. omdat ze moet werken en er een monteur langs komt, dan weigert moeder.
- Er is veel jaloezie bij zus, ik heb alles gekregen wat ik wilde behalve wat ik nodig had: liefde, aandacht en richting. Zus heeft na overlijden vader haar leven en jeugd opgeofferd om moeder te ondersteunen.
- Als ik terugdenk aan wat ik van mijn moeder heb geleerd dan is het enige wat ik kan verzinnen, het manipuleren van mensen om te krijgen wat ik hebben wil. Aangezien ik me nu bewust ben van deze karaktertrek stoort me deze karaktertrek geweldig.
- Vriendschappen opbouwen is iets waar ik erg slecht in ben. Zodra er onenigheid ontstond en iemand dus even geen vriendinnetje meer was, kreeg ik het advies van mijn moeder om me erbij neer te leggen. Want vrienden zijn er toch alleen maar als ze jouw nodig hebben en niet andersom. Helaas is het zo dat ik dit zo vaak gehoord heb dat ik het zelfs nu nog geloof (tegen beter weten in) en dus problemen heb met opbouwen van echte vriendschap uit angst dat het toch wel weer mis zal lopen. Ook niet handig als je probeert te integreren in een nieuw land

Tja, misschien wel te veel issues om in 1 post te verwerken. Maar alles is volgens mij toch wel met elkaar in verband. Alleen kan ik dit verband echter nog niet zo goed vinden Kunnen jullie helpen mijn complexe brein te ontwarren ?
alvast al heel erg bedankt aan alle die het voor elkaar hebben gekregen mijn vreselijk lange klaagzang te lezen

Beste Renaissance_
Ik was inderdaad erg verbitterd, dat realiseer ik me sinds enkele jaren. Mijn hoofd realiseert zich ook dat ik me meer op mezelf moet richten, maar regelmatig zit er ergens nog steeds een stemmetje dat af en toe de kop opsteek. Een stemmetje dat zegt, wat zou het toch leuk zijn om een echte familie te hebben. Samen dingen te kunnen ondernemen etc. Ik weet ik ben een dromer en het is volkomen onrealistisch. Ik heb echter geen idee hoe ik dit stemmetje in mijn hoofd wat de meest geweldig leuke dingen verzint tot reden kan stellen. Hoe kan ik mezelf leren dat deze gedachten niet zinvol zijn en inderdaad zoals WestCovina al aangeeft, heel veel energie kost. Energie die ik toch al niet heb vanwege mijn ziekte.

Cootjecatootje schreef: ↑

19-06-2017 11:09

Investeer in het contact met je zus!

Ik heb jaren lang geprobeerd om in contact met haar te komen. Echter neemt ze de telefoon niet op als ik bel. Mails die ik stuur worden nooit beantwoord. Brieven die ik schrijf ook niet, zelf kerst kaarten worden niet beantwoord. Ik heb haar verschillende keren uitgenodigd om samen met mama wat te drinken. Van mijn moeder hoor ik dan dat ze excuses gebruikt om niet te hoeven komen. Ook naar familie bijeenkomsten gaat ze niet, zeker niet als ze weet dat ik er wel heen ga. Ik heb bij mijn moeder aangekaart dat ik de situatie zat ben en weer een normaal gesprek met mijn zus wil voeren. En dat we niet de beste vriendinnen hoeven worden maar toch op zijn minst elkaar kunnen tolereren en bijv. met kerst en verjaardagen in ieder geval weer bij elkaar kunnen komen.
Van mijn moeder kreeg ik te horen dat mijn zus echt geen contact meer met mij wil. Ik heb gewoon geen idee hoe ik kan investeren in een contact waar de ander niet op zit te wachten. Ik weet wel dat al mijn pogingen en de innerlijke wens die ik jaren heb gehad dat het weer goed zou komen, mij heeeeeeel veel energie kost. En iedere afwijzing weer een pijn oplevert die ik niet kan verdragen.

WestCovina schreef: ↑

19-06-2017 11:36

Het verband tussen alle gebeurtenissen ben jij. Het gaat om hoe jij in het leven staat, dingen ervaart, mensen interpreteert. Het gaat om jouw dromen, verwachtingen en waarden. Zou het je niet helpen om je daarop te richten? Welke dingen maken voor jou het leven waardevol? En wat kun je doen om daarnaar te leven? Misschien kun je daarnaast proberen om je minder te richten op hoe andere mensen jou dwarszitten, teleurstellen, niet begrijpen of erkennen, etc. Je wilt alles analyseren, zo lijkt het, en begrijpen waarom jij bent wie je bent en anderen doen wat ze doen. Dat kost denk ik veel kostbare energie. Denk je dat je kunt leren accepteren dat je verdriet hebt, verlies hebt geleden, frustraties voelt? En dat dit soort gevoelens altijd zullen blijven komen, omdat ze nu eenmaal bij het leven horen?

Ik heb inderdaad veel energie gestoken in het analyseren van mij en de mensen om mij heen. Dit heeft me alleen gebracht dat ik begrijp waarom mijn zus en mijn moeder zo zijn zoals ze zijn. Echter dit volledig accepteren en me erbij neerleggen dat ik nu eenmaal nooit een geweldig leuke en gezellige familie zal krijgen die altijd voor elkaar klaar staat als het nodig is, dat is waar ik nog tegen aan vecht. Mijn hoofd weet dat het nooit zal gebeuren, maar er is een stemmetje dat blijft herhalen dat dit is wat ik het aller liefste zou willen. Hoe ga je met dit soort gevoelens om die bij het leven horen, maar die op dit moment een groot deel van mijn leven dreigen te overheersen?

lilalinda schreef: ↑

19-06-2017 11:10

welke soort therapie heb je?

Ik geloof dat ik in de afgelopen 15 jaar zo ongeveer alle mogelijke therapievormen al wel een keer heb gehad.

Verbinder schreef: ↑

20-06-2017 05:54

Hoi plfluekendehollaender,
Je staat jezelf inderdaad enorm in de weg voor geluk.
Dat is lastig want het zit niet aan de oppervlakte maar diep van binnen. Of zoals jij ook hebt benoemd: de saboteur.
Nogmaals stel ik even deze vraag want je benoemde dat het lijkt of je van jezelf niet gelukkig mag zijn:
Wat zal er gebeuren als je wel gelukkig zou zijn?

Verder zou ik je dit boek willen aanraden om te lezen:
the 21-day consciousness cleanse geschreven door Debbie Ford.
Het is helemaal gericht op het sabotage gedrag in onszelf weg te halen en in plaats daarvoor komt diepe vrede en geluk.

Bedankt voor de boek tip, wat ik daarvan op internet heb gelezen, zou het misschien wel wat kunnen zijn als steuntje in de rug.
Ik heb nog eens nagedacht over je vraag waarom ik niet gelukkig mag zijn van mezelf.
Misschien wel omdat ik als ik vroeger iets leuks deed waar ik vrolijk van werd, mijn zusje altijd sacherijnig werd. Misschien is dit wel een trigger geweest. Als ik gelukkig ben wordt mijn zus sacherijnig. Om de lieve vrede te bewaren heb ik daarom ergens waarschijnlijk dat rare mechanisme ingebouwd.
Ik kan best begrijpen dat het voor mijn zus heel moeilijk moet zijn geweest om op te groeien in dienst van je moeder terwijl Ik alles mocht doen wat ik wilde. Nog steeds hoop ik dat ze op een dag zal merken dat moeder haar manipuleert en dat het niet normaal is dat ze vanaf haar 12de levensjaar taken heeft die niet op de schouders van een kind horen te liggen. Toen mijn moeder afgelopen kerst begon te zeuren dat mijn zus een keer iets niet wilde doen voor haar, sprong ik bijna een gat in de lucht van plezier.
Is het gek dat ik van dit nieuws intern zo blij was voor mijn zus? Helaas heeft mijn zus na 3 weken de klus toch weer gedaan. Toen ik dat hoorde was ik echt vreselijk teleurgesteld. Ik gun het mijn zus zo dat ze eindelijk haar eigen leven gaat lijden. Maar dat zal er wel niet meer inzitten nu mijn moeder oud en gebrekkig wordt en daadwerkelijk hulp nodig heeft.

Zalmsnipper schreef: ↑

19-06-2017 17:50

Ik zou moeder en zeker zus voor nu proberen los te laten.

Probeer te focussen op wat jou op korte termijn zou helpen om aan te leren. Dat zou het veranderen van overtuigingen kunnen zijn, of het aanleren van trucjes om bepaald gedrag effectief te gaan vertonen (zoals het geklaard krijgen van klusjes, waardoor je weer iets nuttiger en blijer voelt). Focus op jezelf en je man. Eventueel huisdieren.

Je moeder klinkt disfunctioneel en je zus ook. Ik denk niet dat zij een positieve bijdrage aan je leven kunnen leveren op dit moment. Of jij aan die van hen.

Kleine stapjes die je direct leven op een positieve manier beïnvloeden zijn denk ik wat jij nu nodig hebt. Ik zou dus dingen kiezen waar je zelf invloed op hebt. En waar je dus niet afhankelijk bent van anderen zoals je familie.

Oh, en gedachten zijn net als de zee, je hebt weinig bewuste invloed op wat je denkt. Sommige gedachtes kun je ook negeren (erkennen dat ze er zijn maar verder geen waarde aan hechten).

Heel erg bedankt voor je berichtjes. Ik lees ze steeds weer, ze helpen om een andere visie op de zaak te ontwikkelen

cemile schreef: ↑

19-06-2017 21:20

En familie kun je nu eenmaal niet uitzoeken je krijgt ze .Het is niet gezegd dat je er mee overweg kunt of blij mee bent, je had het liever anders gezien.
Gelukkig vrienden kun je kiezen mensen waar je ook kerst mee kunt vieren en nog veel meer.
Zorg dat je nieuwe contacten maakt door bv wat buren uit te nodigen.
Ga gezellig met ze koken probeer gewoon iets.
Als je andere mensen om je heen hebt en het gezellig hebt is het gemis van je eigen familie niet zo groot.
Probeer het los te laten en kies voor jezelf.

Nieuwe contacten knopen is niet de beste vaardigheid van mij en mijn man maar daar gaan we aan werken!

Verbinder schreef: ↑

21-06-2017 00:00

Ik denk dat je, ondanks dat je in het buitenland woont, nog heel erg wordt geleefd door je verleden.
Je houdt dat vast diep van binnen en dat zorgt dat jij je leven niet op een normale manier kan leven.
Je bent veel te veel bezig met je zus. De tijd gaat verder. Uiteindelijk leeft zij gewoon haar eigen leven. En zus heeft er ook helemaal geen baat bij dat je zoveel aan haar denkt en met haar gedrag bezig bent.
Jij moet je veel meer focussen op jouw dagelijkse dingen. Het zet je namelijk alleen maar terug als je met de anderen bezig bent.

Ik ben bang dat je gelijk hebt. bedankt voor deze deur openen