Gepest tijdens groepstherapie

Drackie schreef: ↑

27-05-2017 21:09

Ik denk dat indivuele therapie inderdaad beter is, maar mijn vertrouwen in therapeuten heeft ook nogal een knauw gekregen. Ik weet niet zo goed wat voor therapie dan geschikt is, want een uurtje ouwehoeren per week schiet ik echt niks mee op. Ik heb behoefte aan iets gerichters, daarom heb ik ook zo vaak groepen geprobeerd, daar heb je dat vaak meer.

Ik ben recent overgestapt van praat therapie naar creatief/kunstzinnige therapie, dit bevalt mij heel erg goed.

Drackie schreef: ↑

27-05-2017 20:49

Ik kan je met zekerheid zeggen dat het echt niet oké was. Een feestje geven en als enige niet uitgenodigd worden (dat werd gewoon gezegd hoor, dat ik als enige niet uitgenodigd was en de uitnodigingen werden rondgedeeld waar de therapeuten bij waren), een verdieping hoger staan dan de rest van de groep en ze over je hóren praten (en dat waren echt geen leuke verhalen ofzo). Dat zijn geen dingen die thuishoren in een groep waar het veilig hoort te zijn. In therapie is er erg weinig ruimte om zulke dingen te bespreken en toen ik er iets over wilde zeggen ging het alweer gauw over 'dat ik me buitengesloten voel' en daarmee voel ik me (sorry) echt totaal niet serieus genomen. In de laatste therapiegroep waren zelfs de therapeuten verbaasd over het gedrag van de anderen tegenover mij. Las ik in mijn dossier, toen ik daar al weg was. Want ze deden er geen flikker aan.

Daar zou je een klacht voor kunnen indienen, ja ook achteraf. En het eveneens op de Zorgkaart vermelden: www.zorgkaartnederland.nl, want vaak wordt een klacht pas als klacht ervaren als het de openbaarheid in gaat.

ValentinaRossi schreef: ↑

27-05-2017 20:59

Als het steeds gebeurd in verschillende groepen bij verschillende instanties, dan denk ik toch dat je eerst alles bij jezelf moet nagaan wat er aan de hand kan zijn. Jij bent de enige constante factor.

Misschien ben je zelf erg gesloten of moeilijk benaderbaar waardoor je buiten gesloten wordt of het dan lijkt dat je buiten gesloten wordt?

Ik denk dat groepstherapie niet jouw ding is.

Ik denk dat de therapeut dit moet bespreken: de waarneming dat het fout gaat en samen bekijken waar het fout gaat en wat er aan gedaan kan worden.

Haar constante factor is dus dat ze contactuele problemen heeft. Dát is waarvoor ze naar de therapieën ging en niet om daar nog eens extra gepest te worden onder het volkomen passieve oog van de therapeut.

Drackie, ik wil ff zeggen dat ik het heel stoer van je vind dat je therapie blijft proberen!

Ik vind therapie, zeker groepstherapie, echt hels. Het vertrouwen in 1 op 1 gesprekken vind ik al lastig, maar zeker zo'n groepsdynamiek: brrrrrrrr. Het doet me altijd denken aan de basisschool waar de juffen ook altijd de groep boven het individu zetten. Ze zagen het nooit als ik gepest/genegeerd/mishandeld werd. Ik zou willen dat ik het antwoord had, dat ik wist wat die pijn in m'n buik (en de rest van mijn lichaam) weg kan halen. Tot nu toe werkt alleen "doorzetten en mensen leren kennen". En hoewel dat tegenwoordig bij mij werkt, is het geen aanrader.

Nogmaals: ik vind het echt knap dat je doorzet met therapie, en dat je ook durft te vragen waarom mensen bepaalde dingen doen.

Drackie schreef: ↑

27-05-2017 21:03

Ik werd ook toegevoegd en het is vast ook geen vervelend gedrag, maar zoals ik al zei is mijn vertrouwen weg. Deze groep is ok, denk ik. Voor het eerst. Maar ik durf er gewoon niet op te vertrouwen dat het echt zo is.

Maar is dat nou niet juist waarvoor je in therapie bent gegaan? Gepest worden hakt er diep in, ik denk dat je juist moet leren vertrouwen op jezelf. Dat ze je b.v. toevoegen aan de groeps-app als ze beseffen dat jij er nog niet inzit? Mss dachten ze wel o stom nou ja goed dat ze het zegt!
Kan je niet nog even proberen -in deze groep die je toch ook ok noemt- juist te leren dat het geen boze opzet hoeft te zijn als je vergeten wordt met zoiets? Met een plausibele reden: je was er niet.
Dat mensen wellicht over je praten want mensen benoemen soms een vervelend trekje van iemand zonder dat ze de PERSOON vervelend vinden of weg willen hebben.
B.v.: die en die is echt altijd, overal te laat. Zo irritant! Waarom vertrekt ze niet wat vroeger van huis.
Wil niet zeggen dat je er daarom 'uitligt'. Sterker nog, je kan bijzonder populair zijn ondanks je eeuwige te laat komen
Heb je ook individuele gesprekken? Ik mag hopen van wel, dan zou je kunnen leren om te zeggen: ik dacht dat jullie me niet in de groeps-app wilden hebben en ook al voegen jullie me meteen toe krijg ik het gevoel dat.... etc.
Het zou zomaar kunnen dat ze je heel goed begrijpen en als ze je ervan kunnen overtuigen dat dat gevoel onterecht is, maar wel begrijpelijk gezien je pest-verleden je juist enorme stappen vooruit kan maken.
Ik zou het echt bespreken. Of -zoals anderen ook opperden- is groepstherapie gewoon niet jouw ding, is dat (nog) te heftig en heb je iets anders nodig.
Is het trouwens een optie om alsnog een afspraak te maken met een therapeut die zag dat het niet goed ging en niet ingreep? Er bestaan ook gewoon slechte therapeuten... als dat het geval is kan je die slechte ervaring mss beter afsluiten, nu blijft het zo in de lucht hangen lijkt me..
Heel veel sterkte, goed dat je i.i.g. niet zonder iets te zeggen af bent gehaakt!!

Gingko schreef: ↑

27-05-2017 20:57

Er stond toevallig vandaag een goed artikel over in de televaag, of all places. Het ligt niet aan jou.

https://vrouw.nl/artikel/verhalen-achte ... psprobleem

Dit artikel bevestigt wel zo'n beetje wat ik er zelf van vind. Ik was stomverbaasd toen ik over pesten las. Daar heb ik vroeger echt nooit wat van gemerkt. Het gemeenste wat er gebeurde, was dat iedereen wist dat die en zo vreselijk ordinair waren of een dronkenlap als vader hadden. Dat viel onder het gewone roddelen over van alles en nog wat. Maar dat werd geen groepspesten en die kinderen zijn verder normaal opgegroeid. In de laatste jaren van het reguliere onderwijs viel me op, dat populair of a-populair zijn in feite bepaald werd door de houding van de leerkrachten en ja, dat sloeg terug op wie of wat de ouders waren. Maar in mijn schooltijd was het leven een stuk orderlijker, zaten de leerlingen redelijk rustig in de klas en deden al of niet zelf hun huiswerk.

Ben een paar jaar vrijwilligster geweest op een basisschool. Zag toen de bordjes bij de deur van het lokaal dat hier een pestprotocol ondertekend was. Na ja, daar gelooft toch geen mens in? In elk geval niet serieus. 't Is weer zo'n mooie theorie die net als de landswetten alleen werken als ze ook gehandhaafd worden. En zeker op een school vol vrouwen wordt er niet zo vlijtig gehandhaafd. Kinderen die zo'n protocol ondertekenen hebben geen idee wát ze ondertekenen. Het begeleidende verhaaltje is nauwelijks meer dan een theoretisch verhaal, zoals een pakkend voorleesverhaal, maar wordt niet alsnog overgenomen/toegepast in het dagelijkse leven.

OpenHaardVuur schreef: ↑

27-05-2017 21:41

Drackie, ik wil ff zeggen dat ik het heel stoer van je vind dat je therapie blijft proberen!

Ik vind therapie, zeker groepstherapie, echt hels. Het vertrouwen in 1 op 1 gesprekken vind ik al lastig, maar zeker zo'n groepsdynamiek: brrrrrrrr. Het doet me altijd denken aan de basisschool waar de juffen ook altijd de groep boven het individu zetten. Ze zagen het nooit als ik gepest/genegeerd/mishandeld werd. Ik zou willen dat ik het antwoord had, dat ik wist wat die pijn in m'n buik (en de rest van mijn lichaam) weg kan halen. Tot nu toe werkt alleen "doorzetten en mensen leren kennen". En hoewel dat tegenwoordig bij mij werkt, is het geen aanrader.

Nogmaals: ik vind het echt knap dat je doorzet met therapie, en dat je ook durft te vragen waarom mensen bepaalde dingen doen.

Je bedoelt het heel lief, maar doorzetten is zeker niet altijd goed.

Drackie, als ik me niet vergis heb je een partner en kinderen? Dan heb je toch mensen om je heen. Zoek er wat leuke vriendinnen bij als je daar behoefte aan hebt.
Waarom zou je bij een "bij elkaar geraapte groep" willen horen?

Een op een lijkt me dan toch beter voor jou. Zou denk in exact dezelfde situatie zijn geraakt. Je kan beter je eigen mensen vinden, heb nu een groepje online waar ik langzaam aan mezelf kan laten 'zien' (niet doordenken graag) en dat bevalt erg goed. Online is toch een iets veiligere omgeving voor je eigen gevoelens. En het heeft zeker zijn invloed op hoe ik in de echte wereld nu anders tegen dingen aan begin te kijken en langzaam aan meer vertrouwen begin te krijgen. Het gekke vooral is dat ik online dus nu met mensen praat waar ik normaal nooit mee zou praten en daardoor nu langzaam aan besef krijg dat er toch nog wel goede mensen op deze wereld zijn. Weet niet of het voor jou zou werken, maar je kan het wellicht proberen.

Ik ben ook een ramp met groepen. Terwijl ik dit vroeger nooit doorhad. Heel raar eigenlijk. Mijn maskers hielden mij ter been. Uiteindelijk zware depressies,want ik was mezelf niet en mijn maskers vielen weg.
Nu bleek ik 0,0 zelfliefde te hebben..terwijl ik dacht van wel,met al mijn ondersteunende maskers...
Nu ken ik iemand in een afkickkliniek die allerlei activiteiten ondergaat die hem helpen dichtbij zichzelf te komen. Om zelfliefde te ontwikkelen en te ontdekken wie je bent zonder je maskers. Begeleiders zeiden dat dit voor iedereen erg goed kan zijn.
Is er niet zoiets voor jou? Met activiteiten waar je bv yoga krijgt, vechtsport/dans waar je in je lichaam landt, meditatie, mindfullness,opdrachten,wandelingen, etc.

Maar dan een soort mix ervan en op een luchtige wijze? Dan kunnen contacten ook misschien soepeler verlopen.

Ik blokkeer al bij de gedachte te moeten kletsen met anderen over mijn blokkades. Dan wil ik eerst gezamenlijk sportactiviteiten of weet ik wat doen om elkaar zo langzaam te leren kennen/vertrouwen.

Verder vind ik het wel heel krachtig dat je ondanks je ervaringen weer de confrontatie bent aangegaan.
Zelfliefde is een beel breed iets. Dat bouw je in allerlei gradaties op; bv grenzen aangeven, emoties er laten zijn, durven zeggen wat je voelt, etc..
En uiteindelijk; jij mag zijn wie je bent. Je bent uniek op jouw manier. Door te leren houden van jezelf, wordt je steeds sterker en zal je ook steeds makkelijker contact kunnen leggen/verbinding aangaan. Althans dat is mijn ervaring. Maar ik ben er nog niet, kost bij mij nog wel aardig wat tijd.

Drackie schreef: ↑

27-05-2017 20:30

Ik ben vroeger gepest en buitengesloten op de plek waar het ’t veiligst had moeten zijn, namelijk tijdens de groepstherapie. In verschillende groepen bij verschillende instanties, en geen enkele therapeut heeft ooit ingegrepen terwijl het onder hun neus gebeurde. Ik kan nu eigenlijk pas boos en verdrietig zijn om wat er gebeurd is, want ik denk niet dat het vertrouwen in therapie ooit terugkomt, en mijn vertrouwen in therapeuten is ook ver te zoeken, waardoor ik helemaal niets meer verder kom. Ik vind dat ontzettend ingewikkeld, omdat ik o.a. in therapie ging vanwege een pestverleden, en therapie juist ook weer zo’n onveilige plek werd. En dan? Waar ga je dan naartoe? En hoe ga je met zoiets om?

Je verteld dat je bij verschillende therapiegroepen, bij verschillende instanties bent gepest.
Geen enkele therapeut greep ooit in.

Opmerkelijk.

Weet je hoe de leraren op mijn basisschool met pesten omgingen? Elke ochtend begonnen we de dag met het kringgesprek en eindigden daar ook weer mee. En als er een kind gepest was, werd dat in de kring besproken. Onze meester was een strenge maar toch ontzettend lieve man, hij duldde pesten dus echt niet. Hij zorgde er dan voor dat erover gepraat werd en dan boden kinderen zelfs hun excuses aan.

Dat is dus een sterke leider. Die heeft alles door wat er in de groep gebeurt en als er kinderen buiten vallen, heeft ie dat door en gaat hij daar iets mee doen. Alle kinderen hebben het recht op een leuke schooltijd dus kinderen een voorkeur geven, is echt het domste wat je kunt doen als leraar. Iedereen gelijk behandelen, is moeilijker dan je denkt maar een goeie leider kan dat gewoon en kan iedereen in de groep een prettig gevoel van erbij horen geven.

Ik heb ook wel eens groepen geleid en ik gaf juist de stillere mensen het woord, omdat de roeptoeters geen extra aandacht nodig hebben. Je kunt door goed te leiden een groep beinvloeden in hoe ze over elkaar denken. Heel jammer vind ik het, dat je zo weinig echt goeie leiders meer ziet tegenwoordig. In veel beroepen hoor. Een leider zorgt voor de groep. Voor iedereen in die groep. Zodat er geen hierarchie hoeft te worden bepaald en iedereen gelijk aan elkaar staat.

Dat hoort de therapeut te doen in het verhaal van To en blijkbaar lukt dat niet. Nou, dat verbaast me niet zo eigenlijk, ik zie veel mensen die niet goed gezag kunnen houden en niet goed leiding kunnen geven. En het is gewoon zo, therapeuten zijn toch vaak wat zachtaardigere mensen en daarmee kun je juist de mist ingaan want gezag moet je gewoon neerzetten en niet met je laten sollen. Dat lieve, kan ervoor zorgen dat sommige mensen zich erg gewaardeerd voelen en anderen juist weer niet.

Gelijke monniken, gelijke kappen, vergt wat ballen, om dat neer te zetten en ik denk dat veel therapeuten niet zoveel bal hebben. Sorry. Dus zo toevallig is het nu ook weer niet, dat je het vaker hebt meegemaakt.

Onkruit schreef: ↑

28-05-2017 00:06

Je verteld dat je bij verschillende therapiegroepen, bij verschillende instanties bent gepest.
Geen enkele therapeut greep ooit in.

Opmerkelijk.

Lees jij alleen de Op? Boeien de andere reacties niet want ik heb uitgebreid uitgelegd dat pesten niet aan het slachtoffer ligt. Dat mensen dat blijven denken, houdt pestgedrag in stand. Pesten is een groepsproces. Wil niet zeggen dat het altijd in groepsvorm gebeurt. Maar de groepsdynamiek werkt pesten wel of niet in de hand, afhangende van hoe sterk de leider van de groep is en hoeveel veiligheid die kan bieden. Snappie?

Ik heb alle reacties gelezen. Maar ik reageer op TO.

Ik vind het vreemd dat ze op verschillende plekken in groepstherapie is geweest, dan steeds werd gepest, en er niemand ingreep.

Dat vind ik onwaarschijnlijk.

Ik zou zelf gewoon totaal geen zin meer hebben in groepstherapie.

Snap voor het merendeel van de psychische problemen daar ook uberhaupt het nut niet van.
Iedereen heeft zijn eigen verhaal, zijn eigen specifieke problemen ... die in groepstherapie nauwelijks aan bod komen.

Ik zou dus overschakelen naar individuele therapie.

Onkruit schreef: ↑

28-05-2017 00:53

Ik heb alle reacties gelezen. Maar ik reageer op TO.

Ik vind het vreemd dat ze op verschillende plekken in groepstherapie is geweest, dan steeds werd gepest, en er niemand ingreep.

Dat vind ik onwaarschijnlijk.

Nou dan leg ik het nog eens uit. Een groepsleider hoort een groep veiligheid te bieden. In therapieland, heb je niet zulke goeie leiders. Die zie je meer in het bedrijfsleven. Het is dus niet onwaarschijnlijk. Het ligt niet aan degene die gepest wordt. Lees het artikel dan eens wat ik heb gepost, die mevrouw is erin gespecialieerd en kan het beter uitleggen dan ik. Ik vind die theorie het best aansluiten bij wat ik heb ervaren als mensen gepest worden. De groepsdynamiek is dan gewoon slecht.

Zie je hier op het forum ook gebeuren, de mods doen hun best maar laten we eerlijk zijn, het zijn geen sterke leiders, standvastig en betrouwbaar. En dus is er een voedingsbodem voor pesten. Zo werkt groepsdynamiek. En het maakt niet uit wie de gepeste is, iemand wordt gewoon aangewezen als de pias. En ja, dat zijn de minst weerbare mensen. Maar het heeft geen enkele zin om dan te zeggen, jij bent gewoon niet weerbaar genoeg. Anderen zouden die persoon wat meer kunnen dragen, dan wordt het probleem opgelost. Als je zegt, het ligt gewoon aan jou, krijgt iemand nog meer bevestiging dat ze er nooit bij zullen horen en dat is weer extra negatieve innerlijke dialoog.

De groep, die is het probleem, de gepeste het symptoom van dat probleem.

Het zegt eigenlijk alleen dat ze in al die groepen de minst weerbare persoon was. Als je het zo zegt, is het dan niet logisch dat ze in meerdere groepen gepest werd? En ik kan het weten dat therapeuten vaker geen sterke leiders zijn, ik heb in het werkveld gewerkt en een opleiding erin gedaan. Hartstikke leuke klasgenoten hoor, bar slechte leiders. Elke keer dat er iemand initiatief moest nemen, stond iedereen achteraan. Het lijkt logisch dat een groepsleider leiderskwaliteiten heeft maar het is de zorg, dat is echt anders. Die mensen horen ook zachter en inlevender te zijn maar daar lijden de leidersvaardigheden onder.

Er is teveel bezuinigd in de zorg. Dat is gewoon echt de oorzaak, volgens mij, want ik hoor de gekste verhalen. Waar mijn kaak echt van op de grond valt. Veel teveel mensen zijn weg, en veel te weinig behandelingen worden vergoed. Ik vind het echt een heel groot verschil, de kwaliteit van zorg nu en 10-15 jaar geleden hoor. Dat weten mensen dan wel, dit zijn dus de gevolgen. Mensen die zich niet veilig voelen in groepstherapie, mensen die ontzettend lang moeten zoeken naar een therapeut met wie ze vooruit komen.

En mensen die wel een diploma hebben maar niet zo goed in hun werk zijn, bij dit soort beroepen moet je namelijk een talent hebben voor werken met mensen op heel intiem niveau. Daar word je alleen niet op getest, wat ik ook jammer vind want sommige mensen hebben dat talent gewoon niet maar mogen het beroep wel uitvoeren, omdat ze een diploma hebben. Dat diploma, is erg makkelijk te halen, je hoeft er niet veel talent voor te tonen bv. De kwaliteit van opleidingen schiet ook steeds vaker tekort, gevolg, ontevreden mensen die zich niet geholpen voelen.

Ik hoop dus ook nog steeds op een linkse coalitie. Want de boel ligt behoorlijk op zijn snuit en ik ben echt niet de enige die dat zegt hoor. Natuurlijk zijn er goeie therapeuten maar er worden nu echt teveel fouten gemaakt.

Ik heb ook in groepstherapie gezeten en daarbij was contact buiten de groep verboden, lekker makkelijk. Snap ook niet waarom er een groepsapp moet zijn. Ik zou de gevoelens die je nu voelt bespreken in de groep. Niet individueel met iemand. Als je niet alleen je eigen gevoelens deelt maar ook gericht doorvraagt aan anderen of zij zich in jouw standpunten kunnen verplaatsen, leer je beter hoe anderen de situatie zien. Wat zouden zij doen/voelen/denken als zij er die dag niet waren geweest en dus niet aan de app toegevoegd waren? Door veel meningen van anderen te horen zul je zien dat je eigen mening (bijv qua vertrouwen) soms afwijkt. Op die manier kun je je daar dus ook op aanpassen. En zo kun leren om weer vertrouwen.

Drackie schreef: ↑

27-05-2017 22:19

Dankjewel. Ik bespreek het ook hè, ik heb wel gezegd dat ik slechte ervaringen heb met groepen, maar ik merkte ook dat ik door de therapeuten daarin zó niet serieus genomen werd. Omdat ik de cliënt ben, zal het wel een patroon zijn dat bij mij hoort, ipv dat die groepen echt onveilig zijn geweest. Alsof je als cliënt geen nare ervaringen mag hebben omdat het allemaal aan je eigen problematiek ligt. Ik weet heus wel het verschil.

In deze groep bevestig ik mezelf inderdaad in mijn gevoel, maar dat is júist door de ervaringen van eerder. En ik check het nu wel, ik zeg het als ik me buitengesloten voel (wat heel anders is dan daadwerkelijk buitengesloten worden). Maar ik blijf gereserveerd en een bepaalde, veilige, afstand houden. De mensen in de groep waren echt wel overtuigend in hun verhaal waarom ik niet in de groepsapp zat, maar ik durf het niet te voelen.

De groepen waarover ik spreek zijn trouwens al jaren geleden. De eerste ervaring is alweer vijftien jaar geleden en de meest recente ook al bijna tien jaar terug. Maar nu ik weer een groep volg, na zoveel jaren, komt dit allemaal terug en kan ik pas echt voelen wat het toentertijd met me heeft gedaan.

Oeps, ik was in slaap gevallen maar wil toch nog even reageren voor ik verder ga slapen. Het vetgedrukte zinnetje raakte me, herkenbaar...
Heb iets soortgelijks meegemaakt als jou, een paar keer zelfs. In een groep maar ook met individuele gesprekken.

In die groep was het b.v. verboden om buiten de therapie contact te hebben met anderen. Al in de eerste week (gelukkig maar!) bleek al dat bijna iedereen 's avonds (was in de jaren '90, whatsapp bestond nog niet) met elkaar belde. En ik ook uitgebreid besproken werd. En afgekeurd: ik hoorde daar helemaal niet thuis volgens de groep, en dat was eigenlijk ook zo, ik voelde dat ook zo maar was zo onzeker dat ik dacht dat ik het verkeerd voelde. (idioot achteraf maar ja ik was daar niet voor niets).
Ik kreeg uiteraard niemands tel.nr. en kreeg het helemaal benauwd toen ik merkte dat we vage gezamenlijke kennissen hadden en durfde niet meer te praten. Er was nog veel meer mis, kan ik moeilijk vertellen ivm privacy maar al snel dacht ik: dit voelt gewoon NIET goed. Integendeel..

En daar komen inderdaad de therapeuten in beeld: ze wisten het, ik kaartte het ook meteen aan want vond het meer dan een beetje vervelend dat ze zich niet aan de afgesproken 'niet aan te tornen' regels hielden. Voelde me dus niet veilig, en dat is toch wel een eerste vereiste. Al snel bleek dat ik daar doodgewoon niet thuishoorde, laten we het daarbij houden.

Maar na 10, 15 jaar wordt het moeilijk om daar nog op terug te komen behalve in het hier en nu, bij deze groep. En waar ik veel aan heb gehad is via internet, veilig achter mijn schermpje (net als een andere lezeres las ik) zaken 'bespreken' in een groep die ik had gevonden met mensen waar ik meer aan had.
Ik vind het ook niet fijn om te lezen dat hier reacties zijn waarin eigenlijk staat: dat moet aan TO liggen.. nou, niet dus.

Ik vind je juist erg sterk en vastberaden overkomen en als mensen niet goed kunnen begrijpen wat je hier zegt: jammer. Leg het aub naast je neer: er worden ook hele zinnige dingen gezegd over de leidinggevende capaciteiten die een therapeut moet hebben om groepstherapie in goede banen te leiden en dat dat vaak de crux is.
Met wat ik nu van je gelezen heb hier denk ik -weet het natuurlijk ook niet precies maar zo leest het- dat je juist veel kan leren in de groep waar je nu zit.
Je bent al zo ver, je kan naar jezelf kijken en checken of het 'klopt' wat je voelt, alleen je laat het nog niet toe maar je bent er bijna, zo leest het voor mij. Zonde als je te snel zou stoppen, je verstand zegt immers hele andere dingen dan je gevoel!

Bedenk bij jezelf waarom je dit topic hebt geopend, je weet dat je ook afgebrandt kan worden toch durf je dat risico te nemen. Wat zegt dat over jou, hoe zie je dat zelf? Hou je ons op de hoogte ik hoop zo dat je hier steun vindt om je beter te gaan voelen, echt durven voelen dus eigenlijk..

Drackie schreef: ↑

27-05-2017 22:19

De groepen waarover ik spreek zijn trouwens al jaren geleden. De eerste ervaring is alweer vijftien jaar geleden en de meest recente ook al bijna tien jaar terug. Maar nu ik weer een groep volg, na zoveel jaren, komt dit allemaal terug en kan ik pas echt voelen wat het toentertijd met me heeft gedaan.

Juist goed bezig dan toch dat je het nu wel voelt? Oneerlijk naar je groepsgenoten om je ervaringen van vroeger op hen te plakken. Wel volkomen begrijpelijk gezien je problematiek. Ik zou juist je angst bespreken en wat het met je doet om weer in een groep te zijn, hopelijk wordt deze groep een nieuwe, positieve, ervaring voor je! Dat je het nu wel voelt kan ook een proces zijn dat je aangaat in de huidige groep, het is namelijk nogal wat, toch?

Wat je schrijft over 'ik durf het niet te voelen' of als er iets is gebeurd dat je 'al' het gevoel hebt niet te kunnen vertrouwen of buitengesloten te worden, ook al is de uitleg goed kan maken dat je je eigen glazen ingooit. Niet alles zal altijd perfect gaan, maar je hoeft het ook niet meteen af te schrijven doordat jouw oude gevoel sneller getriggerd wordt dan nodig is. Hier doorheen gaan is wel heel angstig en moeilijk, ik hoop dat je in deze groep betere ervaringen zal opdoen!

KeaAlpine schreef: ↑

29-05-2017 02:06

Oneerlijk naar je groepsgenoten om je ervaringen van vroeger op hen te plakken. Wel volkomen begrijpelijk gezien je problematiek. Ik zou juist je angst bespreken en wat het met je doet om weer in een groep te zijn

Dit, je bent bang weer hetzelfde mee te maken. Die angst op zichzelf kan er al voor gaan zorgen dat je de situatie al snel zo kan gaan ervaren als voorheen. Mijn eigen psycholoog heeft me dit uitgelegd als het ISIS-effect. Zo geloven in je eigen profetie dat je overal het bewijs ziet dat het waar is. Het kan zijn dat de angst die je hebt om opnieuw gepest te worden, juist het gene is dat je het ook wederom zo zal ervaren.

Iemand is bijvoorbeeld een keer onaardig en jij denkt, hier begint het al geen aansluiting, maar diegene kan ook een slechte dag hebben en niks tegen jou persoonlijk hebben. Het kost veel geestelijke energie om dit steeds weer te zien, helemaal als je nog in de situatie zit. Begrijpelijk wel vanwege je verleden, maar probeer je bij een nieuwe groep, wanneer je je gepest voelt af te vragen of deze mensen het echt zo gemeend hebben jou te pesten of dat ze het onbewust deden en niet wisten dat jij het zo ervaarde.

En echt er zijn zoveel botte mensen op deze wereld die zo op zichzelf zijn gericht, dat ze het echt niet doorhebben hoe het voor jou is. Dit zou je wel verwachten van professionals, maar zelfs die zijn slechts mens.