Psyche
alle pijlers
gevoelens, wanneer terecht/ onterecht?
zondag 13 juli 2008 om 02:16
Wanneer is je boosheid/ afgewezen of gekwetste gevoel terecht, en wanneer is het projectie en moet je het laten varen en los van jezelf zien? Ik worstel hier de laatste tijd heel erg mee, in allerlei relaties die ik heb (met m'n moeder/ 'vriendinnen' / collega's) Als ik met zoveel relaties worstel, wat zegt dat dan over mij? Betekent dat dat ik niet goed ben in relaties? Ben ik een ingewikkeld persoon?
Als ik dingen van mensen (hoe er met me om gegaan wordt) stilletjes over me heen laat komen voel ik me niet goed. Maar sta ik op voor wat ik vind, dan ontstaat er conflict en voel ik me ook niet goed. Hoe weet je of je gevoel terecht is of niet? vanavond voel ik me afgewezen door 'vrienden'. Moet ik daar een punt van maken of het bij hen laten? Ik durf heel vaak niet mezelf te zijn, bang voor afwijzing... Hoe weet je wat je moet doen? Mensen over je heen laten lopen en ze maar los als ze niet ok met je omgaan, of staan waar je voor staat? En ook vechten/ je best doen voor een relatie? Wanneer slik je, wanneer sta je op?
Ik durf heel vaak niet mezelf te zijn, ben denk ik heel vaak (onbewust, en soms bewust) bang voor afwijzing...
Het liefst wil ik dat iedereen lief is voor elkaar (en voor mij natuurlijk) en daar doe ik dan heel erg m'n best voor. Maar uiteindelijk voel ik me alleen en heb ik 't idee dat niemand me begrijpt. Ik heb 't gevoel geen aansluiting te vinden bij de mensen om me heen. Ben ik dan raar, is er iets mis met mij? Moet ik veranderen? Ik wil zo graag mezelf zijn, maar als ik heel erg afwijkend ben en geen aansluiting vind wannner ik mezelf ben, kan ik dan wel gelukkig worden? Ieder mens wil toch samen zijn met anderen? Ik in ieder geval wel, ik wil zo graag bij mensen horen, liefde ontvangen en geven, maar ben tegelijkrtijd een enorme einzelganger en voel me bijna nooit bij mensen echt op m'n gemak. Ik twijfel heel veel aan de oprechtheid van de mensen om me heen. Kloppen die gevoelens, en selecteer ik misschien de verkeerde mensen, geef ik liefde aan (en investeer ik in) de verkeerde personen? Of is er structureel iets mis met mijn manier van hechten? Kan ik me niet hechten en ben ik overmatig achterdochtig?
Zoveel vragen staan er in deze post, ik begrijp heel goed dat niemand daar concrete antwoorden op kan geven. Dat zoek ik ook niet (zoek ik wel, maar niet op dit forum). Maar een beetje filosoferen lijkt me fijn.... Herkenning bij iemand?
Als ik dingen van mensen (hoe er met me om gegaan wordt) stilletjes over me heen laat komen voel ik me niet goed. Maar sta ik op voor wat ik vind, dan ontstaat er conflict en voel ik me ook niet goed. Hoe weet je of je gevoel terecht is of niet? vanavond voel ik me afgewezen door 'vrienden'. Moet ik daar een punt van maken of het bij hen laten? Ik durf heel vaak niet mezelf te zijn, bang voor afwijzing... Hoe weet je wat je moet doen? Mensen over je heen laten lopen en ze maar los als ze niet ok met je omgaan, of staan waar je voor staat? En ook vechten/ je best doen voor een relatie? Wanneer slik je, wanneer sta je op?
Ik durf heel vaak niet mezelf te zijn, ben denk ik heel vaak (onbewust, en soms bewust) bang voor afwijzing...
Het liefst wil ik dat iedereen lief is voor elkaar (en voor mij natuurlijk) en daar doe ik dan heel erg m'n best voor. Maar uiteindelijk voel ik me alleen en heb ik 't idee dat niemand me begrijpt. Ik heb 't gevoel geen aansluiting te vinden bij de mensen om me heen. Ben ik dan raar, is er iets mis met mij? Moet ik veranderen? Ik wil zo graag mezelf zijn, maar als ik heel erg afwijkend ben en geen aansluiting vind wannner ik mezelf ben, kan ik dan wel gelukkig worden? Ieder mens wil toch samen zijn met anderen? Ik in ieder geval wel, ik wil zo graag bij mensen horen, liefde ontvangen en geven, maar ben tegelijkrtijd een enorme einzelganger en voel me bijna nooit bij mensen echt op m'n gemak. Ik twijfel heel veel aan de oprechtheid van de mensen om me heen. Kloppen die gevoelens, en selecteer ik misschien de verkeerde mensen, geef ik liefde aan (en investeer ik in) de verkeerde personen? Of is er structureel iets mis met mijn manier van hechten? Kan ik me niet hechten en ben ik overmatig achterdochtig?
Zoveel vragen staan er in deze post, ik begrijp heel goed dat niemand daar concrete antwoorden op kan geven. Dat zoek ik ook niet (zoek ik wel, maar niet op dit forum). Maar een beetje filosoferen lijkt me fijn.... Herkenning bij iemand?
zondag 13 juli 2008 om 04:18
Je projecteerd inderdaad jouw onzekerheid op je omgeving,
Was je zeker van jezelf, had je zelfvertrouwen, en vooral; eigenliefde (van jezelf houden!) dan zijn die vragen eigenlijk niet zo belangrijk meer,
JIJ bent de belangrijkste persoon in je leven, het is van cruciaal belang dat je met jezelf door 1 deur kan, dat je je goed voelt zoals je bent, in balans.
Soms moet je, om dat te blijven, voor jezelf opkomen, op je strepen gaan staan, bij je principes blijven, en ja soms stoot je daarbij mensen voor het hoofd.
Als dat echter gebeurd vanuit een eerlijk standpunt, je dit ook kunt onderbouwen, zullen de mensen om je heen je echt niet laten vallen, ze zullen respect hebben voor je mening, respect hebben voor wie jij bent.
Ik raad je aan om eerst bij jezelf te beginnen, waarom is het zo belangrijk voor je, dat iedereen lief is voor elkaar? Je blijft zelf met een leeg gevoel achter, je raakt versnipperd in het iedereen naar de zin proberen te maken (en het rottige is, dat je dat nooit gaat lukken!)
Wat gebeurd er als je ruzie krijgt? wat is het ergste wat je zou kunnen overkomen, als JIJ zegt waar het op staat?
Wat gebeurd er als je gewoon de mensen vertrouwd, tot het tegendeel is bewezen, soit, je wordt een keer verneukt, so what?
Houd jezelf een spiegel voor, en begin bij jezelf,
Waarom voel je je afgewezen?
Ik toets zelf nooit de relaties om mij heen, ik voel me goed als persoon, en achterdochtig zijn is niet nodig,
Mijn god, het zou me veel te veel energie kosten, als ik belogen wordt, zie ik het dan wel,
Ik hoef niet te vechten, iedereen in mijn omgeving weet wat hij of zij aan mij heeft, en als dat andersom soms anders is, wordt ik daar niet boos of verdrietig om, ik kijk of er iets aan mij heeft gelegen, praat er evt. over, en laat het dan gaan,
Als je bij jezelf begint, is het leven simpel.... echt waar
Was je zeker van jezelf, had je zelfvertrouwen, en vooral; eigenliefde (van jezelf houden!) dan zijn die vragen eigenlijk niet zo belangrijk meer,
JIJ bent de belangrijkste persoon in je leven, het is van cruciaal belang dat je met jezelf door 1 deur kan, dat je je goed voelt zoals je bent, in balans.
Soms moet je, om dat te blijven, voor jezelf opkomen, op je strepen gaan staan, bij je principes blijven, en ja soms stoot je daarbij mensen voor het hoofd.
Als dat echter gebeurd vanuit een eerlijk standpunt, je dit ook kunt onderbouwen, zullen de mensen om je heen je echt niet laten vallen, ze zullen respect hebben voor je mening, respect hebben voor wie jij bent.
Ik raad je aan om eerst bij jezelf te beginnen, waarom is het zo belangrijk voor je, dat iedereen lief is voor elkaar? Je blijft zelf met een leeg gevoel achter, je raakt versnipperd in het iedereen naar de zin proberen te maken (en het rottige is, dat je dat nooit gaat lukken!)
Wat gebeurd er als je ruzie krijgt? wat is het ergste wat je zou kunnen overkomen, als JIJ zegt waar het op staat?
Wat gebeurd er als je gewoon de mensen vertrouwd, tot het tegendeel is bewezen, soit, je wordt een keer verneukt, so what?
Houd jezelf een spiegel voor, en begin bij jezelf,
Waarom voel je je afgewezen?
Ik toets zelf nooit de relaties om mij heen, ik voel me goed als persoon, en achterdochtig zijn is niet nodig,
Mijn god, het zou me veel te veel energie kosten, als ik belogen wordt, zie ik het dan wel,
Ik hoef niet te vechten, iedereen in mijn omgeving weet wat hij of zij aan mij heeft, en als dat andersom soms anders is, wordt ik daar niet boos of verdrietig om, ik kijk of er iets aan mij heeft gelegen, praat er evt. over, en laat het dan gaan,
Als je bij jezelf begint, is het leven simpel.... echt waar
zondag 13 juli 2008 om 08:38
Ook ik ben ontzettend bang om mijzelf te zijn en vooral mijzelf te laten zien. Onder andere daarom ben ik in therapie.
Maar wat ik wel gemerkt heb, door voor mijzelf op te komen en door mijn mening naar voren te brengen wordt er wel degelijk rekening met mij gehouden! Voor mijn gevoel is dat het belangrijkste, ik mag er op dat moment ook zijn en dat krijg ik ook als response doordat mijn mening geaccepteerd wordt.
Het lukt mij ook alleen in veilige situaties en soms komt het ook pas dat ik het achteraf kan verwoorden. Dat weten mensen in mijn omgeving intussen en dat is ook OK.
Met mijn leidinggevende heb ik hier ook afspraken over gemaakt tot welke tijd ik bijvoorbeeld secundair kan reageren.
Soms in niet veilige situaties lukt het mij ook niet. Soms doe ik een poging en dan komt het er gewoon niet uit. Dan durf ik niet en blokkeer ik. Ik merk zeker verschil zeker. Dat zijn ook de momenten dat ik niet serieus genomen wordt en kan ik wel door de grond zakken. Het ligt dan zeker bij mij, hoe ik mijn standpunten verwoord. Dat komt niet zeker over, terwijl inhoudelijk weet ik dat ik wel het een en ander te zeggen heb! Voor mij voelt dat ook heel sterk als falen en machteloos dat ik het weer niet gekund heb!
Maar wat ik wel gemerkt heb, door voor mijzelf op te komen en door mijn mening naar voren te brengen wordt er wel degelijk rekening met mij gehouden! Voor mijn gevoel is dat het belangrijkste, ik mag er op dat moment ook zijn en dat krijg ik ook als response doordat mijn mening geaccepteerd wordt.
Het lukt mij ook alleen in veilige situaties en soms komt het ook pas dat ik het achteraf kan verwoorden. Dat weten mensen in mijn omgeving intussen en dat is ook OK.
Met mijn leidinggevende heb ik hier ook afspraken over gemaakt tot welke tijd ik bijvoorbeeld secundair kan reageren.
Soms in niet veilige situaties lukt het mij ook niet. Soms doe ik een poging en dan komt het er gewoon niet uit. Dan durf ik niet en blokkeer ik. Ik merk zeker verschil zeker. Dat zijn ook de momenten dat ik niet serieus genomen wordt en kan ik wel door de grond zakken. Het ligt dan zeker bij mij, hoe ik mijn standpunten verwoord. Dat komt niet zeker over, terwijl inhoudelijk weet ik dat ik wel het een en ander te zeggen heb! Voor mij voelt dat ook heel sterk als falen en machteloos dat ik het weer niet gekund heb!
zondag 13 juli 2008 om 10:12
Ik lees in je post dat je jouw reactie erg van anderen af laat hangen. Alsof ZIJ de richting van JOUW leven bepalen. Maar dat hoeft toch niet? Is het niet veel leuker als je jezelf de baas laat zijn?
Probeer bij elke communicatie met mensen echt te voelen hoe je wilt reageren. Probeer niet te bedenken wat anderen zouden doen, of wat anderen misschien wel niet denken.
Wat ik soms zelf heb, is dat mensen zeggen: "Maar dat pik je toch niet?" En dan denk ik goed bij mezelf na, en dan zeg ik: "Ja, dat pik ik wel." Dat bepaal ik namelijk zelf, en ik hoef niet perse met de heersende tendens mee te doen.
Misschien moet je gewoon flink oefenen om je eigen mening belangrijker te maken in jouw leven, dan die van anderen. Ik denk dat mensen dat over het algemeen meer waarderen dan dat je je aanpast voor de lieve vrede.
Probeer bij elke communicatie met mensen echt te voelen hoe je wilt reageren. Probeer niet te bedenken wat anderen zouden doen, of wat anderen misschien wel niet denken.
Wat ik soms zelf heb, is dat mensen zeggen: "Maar dat pik je toch niet?" En dan denk ik goed bij mezelf na, en dan zeg ik: "Ja, dat pik ik wel." Dat bepaal ik namelijk zelf, en ik hoef niet perse met de heersende tendens mee te doen.
Misschien moet je gewoon flink oefenen om je eigen mening belangrijker te maken in jouw leven, dan die van anderen. Ik denk dat mensen dat over het algemeen meer waarderen dan dat je je aanpast voor de lieve vrede.
zondag 13 juli 2008 om 10:21
Ik sluit me volledig aan bij Nijntje en Mystic Angel en ik zou willen dat ik ook mezelf zo hoog in het vaandel had staan. Maar ik werk er in ieder geval aan.
Wat ik nog wel wil zeggen is dat gevoelens ALTIJD terecht zijn. Maar de volgende stap is hoe je ze interpreteert. Dus of je de oorzaak bij jezelf legt (onzekerheid bv, waardoor je je te veel van mensen aantrekt) of bij de ander. Dus heb vooral die gevoelens, krop ze niet op, maar doe er niets mee voordat je voor jezelf hebt afgewogen hoe je wilt reageren.
Wat ik nog wel wil zeggen is dat gevoelens ALTIJD terecht zijn. Maar de volgende stap is hoe je ze interpreteert. Dus of je de oorzaak bij jezelf legt (onzekerheid bv, waardoor je je te veel van mensen aantrekt) of bij de ander. Dus heb vooral die gevoelens, krop ze niet op, maar doe er niets mee voordat je voor jezelf hebt afgewogen hoe je wilt reageren.
zondag 13 juli 2008 om 10:43
Ik heb ongeveer hetzelfde, het irriteert me enorm omdat ik dit nooit gehad heb maar na in korte tijd een hoop dingen te hebben meegemaakt heb ik het nu dus wel en ik ben het zo verschrikkelijk beu dat ik volgende week voor de 1e keer naar een psycholoog ga.Het lukt me niet om het vanuit mezelf te veranderen dus dan maar met hulp!
zondag 13 juli 2008 om 11:25
Je bent wel heel goed bezig als ik dat zo lees Jojootje. Ik herken het gevoel van falen en machteloosheid. Ik heb soms het idee alsof alles door m'n vingers glipt, ik er geen grip op heb.
Ik ben me er helemaal niet zo bewust van geweest dat ik zoveel moeite had om mezelf te laten zien. Pas in therapie kwam dat naar boven. Ik heb (had) best een grote bek, maar dat was lang niet altijd mijn innerlijke stem die sprak. Die was ook gekleurd door driften waar ik geen grip op had. Door mijn enorme uitgesprokenheid had ik veel mensen om me heen, want met mij kon je lachen. Toen ik in een depressie raakte was de fun voorbij, en veel mensen waren toen ook weg. Die depressie kwam niet uit de lucht vallen, en dat je dan ook gaande weg mensen blijft verliezen doet gewoon pijn. Nu weet ik dat die mensen die mijn 'vrienden' waren geen echte vrienden waren. Maar toch was ik gelukkiger in de tijd dat ik nog in die illusie leefde. Dus ook al sta ik dichter bij mezelf, ik ben wel meer alleen. En dat is een conclussie waar ik best verdrietig van word.
zondag 13 juli 2008 om 11:29
TO schreef ergens :
Gaat ook gepaard met twijfels. Als ik een flink aantal mensen moet loslaten wat zegt dat over mij? Heb ik in eerste instantie totaal verkeerde mensen gekozen, sat dus niet in contact met mezelf en kies niet wat goed voor me is? Ben ik te kritisch? Ben ik een ingewikkeld persoon als mijn relaties moeizaam verlopen? Verdien ik het (karma?) om alleen te zijn?
Als je een aantal mensen moet loslaten, dan houdt dat niet in dat je de verkeerde mensen hebt gekozen ooit, of dat je niet in contact staat met jezelf.
Het houdt alleen maar in dat je behoeftes en wensen aan het veranderen zijn, en dat datgene wat eerst voldeed aan je behoefte, nu niet "genoeg" is.
Vergelijk het voor de lol eens met voeding.
Mensen hebben voeding nodig. Zowel letterlijk als figuurlijk. Letterlijk in de vorm van eten, figuurlijk in de vorm van erkenning,"gezien worden".
Baby's beginnen met flesvoeding, en daarna pap, en daarna vast voedsel.
Als de behoefte van de baby veranderd, en de baby geen behoefte meer heeft aan pap, houdt dat dan in dat de keuze voor pap verkeerd is geweest?
Welnee, op dat moment, in die situatie, was het precies waar de baby behoefte aan had, en was het dus goed.
Het feit dat de baby nu behoefte heeft aan vast voedsel, zegt alleen iets over het "hier en nu" over de behoeftes NU, en niets over hoe het "toen en daar" was.
Idem dito met jou behoeftes.
De mensen die je toen gekozen hebt om mee om te gaan, voldeden op dat moment aan jou behoefte. Ze konden je iets geven wat je op dat moment, op die plaats, in die situatie nodig had.
Nu zijn jou behoefte's aan het veranderen. En merk je dat datgene wat je eerst bij die personen weg haalde, niet meer voldoet. Je behoeftes blijven onbevredigd.
Houdt dat dan in dat de keuzes van "toen en daar" verkeerd waren? Welnee... Het houdt alleen maar in dat je gegroeid bent, en dat jou behoeftes in het "hier en nu" niet meer bevredigd worden door de mensen van "toen en daar".
En zo is het ook goed. De ervaringen van "toen en daar" hebben ervoor gezorgd dat jij diegene bent zoals je nu bent, en dat je gegroeid bent.
Leven is groeien, is verandering.
Dat je die verandering lastig vind, is heel terecht. Ook een baby die van vloeibaar op vast voedsel overgaat, leert dat niet in een keer. Ook die baby zal zich verslikken, en zal "rare" gezichten trekken, en terugverlangen naar zijn fles, toen het leven nog simpel was.
Geeft jezelf de tijd om te groeien, zie jezelf maar even als een baby die gekke gezichten trekt om het vaste voedsel, en geef jezelf te tijd om te wennen, zonder dat je je zelf belemmert door het plakken van "diagnoses" op jezelf.
Sta jezelf toe om gekke gezichten te trekken.... En weet dat je groeit, dat je leeft.....
Liefs JOjanneke
Gaat ook gepaard met twijfels. Als ik een flink aantal mensen moet loslaten wat zegt dat over mij? Heb ik in eerste instantie totaal verkeerde mensen gekozen, sat dus niet in contact met mezelf en kies niet wat goed voor me is? Ben ik te kritisch? Ben ik een ingewikkeld persoon als mijn relaties moeizaam verlopen? Verdien ik het (karma?) om alleen te zijn?
Als je een aantal mensen moet loslaten, dan houdt dat niet in dat je de verkeerde mensen hebt gekozen ooit, of dat je niet in contact staat met jezelf.
Het houdt alleen maar in dat je behoeftes en wensen aan het veranderen zijn, en dat datgene wat eerst voldeed aan je behoefte, nu niet "genoeg" is.
Vergelijk het voor de lol eens met voeding.
Mensen hebben voeding nodig. Zowel letterlijk als figuurlijk. Letterlijk in de vorm van eten, figuurlijk in de vorm van erkenning,"gezien worden".
Baby's beginnen met flesvoeding, en daarna pap, en daarna vast voedsel.
Als de behoefte van de baby veranderd, en de baby geen behoefte meer heeft aan pap, houdt dat dan in dat de keuze voor pap verkeerd is geweest?
Welnee, op dat moment, in die situatie, was het precies waar de baby behoefte aan had, en was het dus goed.
Het feit dat de baby nu behoefte heeft aan vast voedsel, zegt alleen iets over het "hier en nu" over de behoeftes NU, en niets over hoe het "toen en daar" was.
Idem dito met jou behoeftes.
De mensen die je toen gekozen hebt om mee om te gaan, voldeden op dat moment aan jou behoefte. Ze konden je iets geven wat je op dat moment, op die plaats, in die situatie nodig had.
Nu zijn jou behoefte's aan het veranderen. En merk je dat datgene wat je eerst bij die personen weg haalde, niet meer voldoet. Je behoeftes blijven onbevredigd.
Houdt dat dan in dat de keuzes van "toen en daar" verkeerd waren? Welnee... Het houdt alleen maar in dat je gegroeid bent, en dat jou behoeftes in het "hier en nu" niet meer bevredigd worden door de mensen van "toen en daar".
En zo is het ook goed. De ervaringen van "toen en daar" hebben ervoor gezorgd dat jij diegene bent zoals je nu bent, en dat je gegroeid bent.
Leven is groeien, is verandering.
Dat je die verandering lastig vind, is heel terecht. Ook een baby die van vloeibaar op vast voedsel overgaat, leert dat niet in een keer. Ook die baby zal zich verslikken, en zal "rare" gezichten trekken, en terugverlangen naar zijn fles, toen het leven nog simpel was.
Geeft jezelf de tijd om te groeien, zie jezelf maar even als een baby die gekke gezichten trekt om het vaste voedsel, en geef jezelf te tijd om te wennen, zonder dat je je zelf belemmert door het plakken van "diagnoses" op jezelf.
Sta jezelf toe om gekke gezichten te trekken.... En weet dat je groeit, dat je leeft.....
Liefs JOjanneke
Vergeet niet, een “Ja, maar..” is eigenlijk een “nee, want...”
zondag 13 juli 2008 om 13:28
:
Ik lees in je post dat je jouw reactie erg van anderen af laat hangen. Alsof ZIJ de richting van JOUW leven bepalen. Maar dat hoeft toch niet? Is het niet veel leuker als je jezelf de baas laat zijn?
Je hebt gelijk maar hoe doe je zoiets in de praktijk.
Hoe programmeer je jezelf zodat je zelf de baas bent?
Probeer bij elke communicatie met mensen echt te voelen hoe je wilt reageren. Probeer niet te bedenken wat anderen zouden doen, of wat anderen misschien wel niet denken.
Dat ga ik vanmiddag oefenen.Heb een bbq met mensen die ik niet zo erg leuk vind en waar ik me vaak door laat ondersneeuwen.
Ik ga het proberen![:-]](https://forum.viva.nl/smilies/77_happy.gif)
Wat ik soms zelf heb, is dat mensen zeggen: "Maar dat pik je toch niet?" En dan denk ik goed bij mezelf na, en dan zeg ik: "Ja, dat pik ik wel." Dat bepaal ik namelijk zelf, en ik hoef niet perse met de heersende tendens mee te doen.
Heb je ook helemaal gelijk in.Maar als ik het zo lees lijkt het zo makkelijk.
Maar het is 180 graden draaien!Oefenen...oefenen...oefenen...denk ik
Misschien moet je gewoon flink oefenen om je eigen mening belangrijker te maken in jouw leven, dan die van anderen. Ik denk dat mensen dat over het algemeen meer waarderen dan dat je je aanpast voor de lieve vrede.
zondag 13 juli 2008 om 15:50
Goh Chick, je klinkt zo overwogen, zo doordacht, gevoelig, en ook concreet,
Je bent met jezelf aan het werk, je bent al in therapie, mens zoals jij de dingen opschrijft, ik heb een diep respect voor je.... echt!
Je hebt/neemt je leven in eigen hand, en je bent constructief bezig, wees trots op jezelf!
Borst vooruit, wees fier meis, het bewustworden van je patronen is de eerste stap naar verandering, en jij bent al aan het lopen!
Aix heeft het zo prachtig verwoord, zo waar, daar heb ik helemaal niets aan toe te voegen,
Het lijkt zo makkelijk, ja, ik kan me voorstellen dat het zo lijkt, zoals het hier allemaal staat,
Dat is het niet, ik heb me ook niet altijd zo gevoeld als nu, en ook nu, heb ik ook wel een mijn twijfels, voel ik me ook wel eens verloren.
De positiviteit wint altijd, ik heb al zoveel gewonnen, ik bezie het leven van de zonnige kant, kan mijn zegeningen tellen,
ik ben gelukkig,
Veel vrienden heb ik niet, dat hoeft ook niet, het zijn wel mensen waar ik op kan bouwen, waar ik mezelf bij kan zijn, en zij bij mij! In het verleden ben ik ook veel mensen 'kwijtgeraakt'. Dat deed toen pijn, maar als het kwartje valt, het waarom duidelijk wordt, verschijnt de loutering, en is er weer plek voor een stukje groei,
Houd je hart open, geloof me, er zullen nieuwe mensen in je leven komen, sommige blijven voorgoed, sommige lopen een stukje levenspad mee, en gaan dan weer een andere afslag in.
Dat is helemaal ok, want als je vertrouwen hebt in het leven, in jezelf, zul je nooit alleen zijn.
Je bent met jezelf aan het werk, je bent al in therapie, mens zoals jij de dingen opschrijft, ik heb een diep respect voor je.... echt!
Je hebt/neemt je leven in eigen hand, en je bent constructief bezig, wees trots op jezelf!
Borst vooruit, wees fier meis, het bewustworden van je patronen is de eerste stap naar verandering, en jij bent al aan het lopen!
Aix heeft het zo prachtig verwoord, zo waar, daar heb ik helemaal niets aan toe te voegen,
Het lijkt zo makkelijk, ja, ik kan me voorstellen dat het zo lijkt, zoals het hier allemaal staat,
Dat is het niet, ik heb me ook niet altijd zo gevoeld als nu, en ook nu, heb ik ook wel een mijn twijfels, voel ik me ook wel eens verloren.
De positiviteit wint altijd, ik heb al zoveel gewonnen, ik bezie het leven van de zonnige kant, kan mijn zegeningen tellen,
ik ben gelukkig,
Veel vrienden heb ik niet, dat hoeft ook niet, het zijn wel mensen waar ik op kan bouwen, waar ik mezelf bij kan zijn, en zij bij mij! In het verleden ben ik ook veel mensen 'kwijtgeraakt'. Dat deed toen pijn, maar als het kwartje valt, het waarom duidelijk wordt, verschijnt de loutering, en is er weer plek voor een stukje groei,
Houd je hart open, geloof me, er zullen nieuwe mensen in je leven komen, sommige blijven voorgoed, sommige lopen een stukje levenspad mee, en gaan dan weer een andere afslag in.
Dat is helemaal ok, want als je vertrouwen hebt in het leven, in jezelf, zul je nooit alleen zijn.
woensdag 16 juli 2008 om 11:49
JOjanneke, mijn complimenten voor jouw posting. Daar heb ik wat aan. Heldere vergelijking met die baby.
In mijn leven gebeurt nu precies hetzelfde, wat die relaties betreft. Alsof ik alles tegen het licht hou, herevaluatie, zoiets. En ik raak mensen kwijt. Ook familie. Voel mij meer alleen, en twijfel soms aan mezelf, of ik nou zo moeilijk ben... maar toch, zoals het eerder was (alles maar pikken, slikken en tevreden zijn met eenrichtingsverkeer), dat werkt niet meer.
In mijn leven gebeurt nu precies hetzelfde, wat die relaties betreft. Alsof ik alles tegen het licht hou, herevaluatie, zoiets. En ik raak mensen kwijt. Ook familie. Voel mij meer alleen, en twijfel soms aan mezelf, of ik nou zo moeilijk ben... maar toch, zoals het eerder was (alles maar pikken, slikken en tevreden zijn met eenrichtingsverkeer), dat werkt niet meer.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 16 juli 2008 om 18:38
Dit is echt letterlijk wat ik de afgelopen 2 jaar ervaar. Van de tientallen "vrienden" die ik dacht te hebben is er nu nog een handje over.
Alle reacties van de mensen hier zijn zo treffent. Maar helaas vind ik het in de praktijk zo ontettend moeilijk. Of sterke dagen lukt het me rederlijk. Maar op de onzekere momenten is het zo verschrikkelijk moeilijk.... Ik lees mee. Blijf vooral reageren!
woensdag 16 juli 2008 om 21:27
Ik heb echt in de praktijk wat aan dit topic gehad.
Ik ga het nu weer een keer overlezen want je vervalt al snel weer in je oude patroon.
Ik hoop dat er nog veel geschreven gaat worden hier.
Ook prettig dat het herkenbaar is voor veel mensen.
Je gaat al snel de fout bij jezelf zoeken.En als je zelf niet weet wat je verkeerd doet word je daar best verdrietig van.
Ik doe niks verkeerd.Niet bewust in ieder geval.
De vrienden en familie die ik kwijt ben geraakt is jammer maar ga niet meer alleen de fout bij mezelf zoeken.
Ik ga het nu weer een keer overlezen want je vervalt al snel weer in je oude patroon.
Ik hoop dat er nog veel geschreven gaat worden hier.
Ook prettig dat het herkenbaar is voor veel mensen.
Je gaat al snel de fout bij jezelf zoeken.En als je zelf niet weet wat je verkeerd doet word je daar best verdrietig van.
Ik doe niks verkeerd.Niet bewust in ieder geval.
De vrienden en familie die ik kwijt ben geraakt is jammer maar ga niet meer alleen de fout bij mezelf zoeken.
woensdag 16 juli 2008 om 22:43
Ja, COS als je besluit om jezelf te zoeken in je leven, stuit je in het begin van het proces waarschijnlijk op veel weerstand in je omgeving. Ik wil niet zeggen dat de mensen in jouw omgeving niet zichzelf zijn, maar je hebt ze ontmoet toen je je ware ik nog niet had ontdekt en nu je dat wel aan het doen bent, kost dat een hoop en wat je ervoor terugkrijgt, weet je nog niet.
Ik heb zo'n proces een poos geleden ondergaan. Ik kwam er na 30 jaar achter dat ik in mijn lange leven van 3 decennia lang nog nooit 2 dagen achter elkaar de persoon had kunnen zijn die ik in werkelijkheid was, maar ik zag nooit wat ik miste, omdat ik gewoon niet wist wie ik was.
Na een ongelukkige relatie met de zoveelste manipulerende en machthebbende persoon, stopte voor mij het leven. Ik was uitgeput, kon niet meer opbrengen om me nog langer onder druk te laten zetten door wie dan ook en helaas, ik was toen heel erg alleen, want ik had ook nooit en te nimmer het gevoel gehad mezelf te kunnen zijn bij mijn familie, daar is het hele levensverhaal natuurlijk begonnen, daar liggen de wortels van vele dingen in het leven: in de jeugd, het opgroeien en de keuzes die daaruit zijn voortgevloeid.
Ik kom uit een vrij streng godsdienstig gezin waar het geloof een (te) grote rol speelde en nog bij sommigen van het gezin nog steeds speelt. Helaas, mag ik wel zeggen, want ik was het na 25 jaar huichelen in mijn leven zo vreselijk zat dat ik het geloof en alles erom heen voorgoed vaarwel had gezegd en om die eenzaamheid die daarop volgde, te vullen, koos ik voor een illegale vriend en die heeft er vervolgens nog wat schepjes bovenop gedaan door mij volledig uit te buiten en niet geheel voor mij te gaan maar voor mijn mogelijkheden in het leven, wat ook niet echt prettig voelde.
Dus die zoektocht naar mezelf werd wreed verstoord door hem en toen hij de deur uit was, niet vrijwillig, maar door opname in een penitentiare inrichting (gevangenis) toen heb ik echte hulp gezocht, want ik zag dat het in mijn leven niet echt de goede kant opging. IK was toendertijd ook enorm eenzaam, omdat ik me door mijn familie enorm in de steek gelaten voelde nadat ik de kerk de rug had toegekeerd. Ik had het gevoel er niet meer bij te horen, want kwam ik op een verjaardag, dan ging het over het geloof, kwam ik op een bruiloft, dan ging het over God, etc, zo ging dat maar door en ik wilde wel eens wat anders in het leven dan God, religie, wetten en regels, controle, roddels, dwang en verplichting en om mij echt totaal los te kunnen maken, stuurde mijn therapeute mij naar een kliniek om mezelf te kunnen vinden, want het ging niet echt goed met mij.
Alle maskers vielen af en ik ontdekte steeds meer dat mijn lange, lange en zeer vermoeiende leven een grote leugen was geweest, een farce en dat deed pijn, dat deed echt pijn en om mij van die leugen, die dwang en al die verplichtingen te ontdoen, sloeg ik enigszins door. Ik wilde helemaal nooit niet meer van enige verplichting of enige structuur weten en gezag en leiderschap daar had ik helemaal een stronthekel aan, dat bestond voor mij gewoon niet meer en bestond het wel, dan trapte ik er net zolang tegen aan, dat ze me maar lieten zitten, want dat was ik gewend van thuis.
Maar goed, ik ben nu redelijk door dat proces heengekomen, ik ben nu niet meer zo druk en zo explosief als ik toen was en de neiging om de hele dag te praten om maar bezig te zijn in mijn hoofd, is ook minder. ik heb een lieve vriend, maar ik leer ook nu dat ik ook wat waard ben als ik alleen ben. Je moet je identiteit toch in jezelf vinden en niet in anderen. Anderen kunnen jou nog zo accepteren, wat op zich prettig is, maar er zullen altijd mensen zijn die misschien niet zo aardig tegen je zijn en de kunst is dan toch nog in jezelf te blijven geloven en te zeggen: ik mag er zijn, ook al doe ik niet mee met de grote massa en wring ik me niet in 1000 bochten om ergens bij te horen.
Ik heb zo'n proces een poos geleden ondergaan. Ik kwam er na 30 jaar achter dat ik in mijn lange leven van 3 decennia lang nog nooit 2 dagen achter elkaar de persoon had kunnen zijn die ik in werkelijkheid was, maar ik zag nooit wat ik miste, omdat ik gewoon niet wist wie ik was.
Na een ongelukkige relatie met de zoveelste manipulerende en machthebbende persoon, stopte voor mij het leven. Ik was uitgeput, kon niet meer opbrengen om me nog langer onder druk te laten zetten door wie dan ook en helaas, ik was toen heel erg alleen, want ik had ook nooit en te nimmer het gevoel gehad mezelf te kunnen zijn bij mijn familie, daar is het hele levensverhaal natuurlijk begonnen, daar liggen de wortels van vele dingen in het leven: in de jeugd, het opgroeien en de keuzes die daaruit zijn voortgevloeid.
Ik kom uit een vrij streng godsdienstig gezin waar het geloof een (te) grote rol speelde en nog bij sommigen van het gezin nog steeds speelt. Helaas, mag ik wel zeggen, want ik was het na 25 jaar huichelen in mijn leven zo vreselijk zat dat ik het geloof en alles erom heen voorgoed vaarwel had gezegd en om die eenzaamheid die daarop volgde, te vullen, koos ik voor een illegale vriend en die heeft er vervolgens nog wat schepjes bovenop gedaan door mij volledig uit te buiten en niet geheel voor mij te gaan maar voor mijn mogelijkheden in het leven, wat ook niet echt prettig voelde.
Dus die zoektocht naar mezelf werd wreed verstoord door hem en toen hij de deur uit was, niet vrijwillig, maar door opname in een penitentiare inrichting (gevangenis) toen heb ik echte hulp gezocht, want ik zag dat het in mijn leven niet echt de goede kant opging. IK was toendertijd ook enorm eenzaam, omdat ik me door mijn familie enorm in de steek gelaten voelde nadat ik de kerk de rug had toegekeerd. Ik had het gevoel er niet meer bij te horen, want kwam ik op een verjaardag, dan ging het over het geloof, kwam ik op een bruiloft, dan ging het over God, etc, zo ging dat maar door en ik wilde wel eens wat anders in het leven dan God, religie, wetten en regels, controle, roddels, dwang en verplichting en om mij echt totaal los te kunnen maken, stuurde mijn therapeute mij naar een kliniek om mezelf te kunnen vinden, want het ging niet echt goed met mij.
Alle maskers vielen af en ik ontdekte steeds meer dat mijn lange, lange en zeer vermoeiende leven een grote leugen was geweest, een farce en dat deed pijn, dat deed echt pijn en om mij van die leugen, die dwang en al die verplichtingen te ontdoen, sloeg ik enigszins door. Ik wilde helemaal nooit niet meer van enige verplichting of enige structuur weten en gezag en leiderschap daar had ik helemaal een stronthekel aan, dat bestond voor mij gewoon niet meer en bestond het wel, dan trapte ik er net zolang tegen aan, dat ze me maar lieten zitten, want dat was ik gewend van thuis.
Maar goed, ik ben nu redelijk door dat proces heengekomen, ik ben nu niet meer zo druk en zo explosief als ik toen was en de neiging om de hele dag te praten om maar bezig te zijn in mijn hoofd, is ook minder. ik heb een lieve vriend, maar ik leer ook nu dat ik ook wat waard ben als ik alleen ben. Je moet je identiteit toch in jezelf vinden en niet in anderen. Anderen kunnen jou nog zo accepteren, wat op zich prettig is, maar er zullen altijd mensen zijn die misschien niet zo aardig tegen je zijn en de kunst is dan toch nog in jezelf te blijven geloven en te zeggen: ik mag er zijn, ook al doe ik niet mee met de grote massa en wring ik me niet in 1000 bochten om ergens bij te horen.
donderdag 17 juli 2008 om 00:00
Ow Chickonspeed.... jouw verhaal had het mijne kunnen zijn. Wat een herkenning, niet normaal. Ik herken dat ook, dat altijd maar in conflict zijn met jezelf en (daardoor?) met je omgeving. Nooit precies weten hoe je moet reageren. Wanneer kom je voor jezelf op en wanneer stel je je grenzen? Ow mensen, ik loop iedere dag tegen dit soort dingen aan en ik word er onderhand echt HE-LE-MAAL gek van. Vanavond nog een conflict gehad op mijn werk, alhoewel ik niet eens zeker ben of het wel een conflict was want er is door niemand iets uitgesproken. Oh, zo vermoeiend.
Ik voel me ook erg eenzaam en dat vind ik nog wel het moeilijkste. Ik weet nooit zeker wie mijn vrienden zijn, vind ook maar weinig mensen echt de moeite waard. En die paar mensen die ik dan wel echt als vriend zou willen, die hebben dan ook weer hun eigenaardigheden. En ik voel me bij mijn vrienden en familie ook erg onzeker, heb eigenlijk nooit het gevoel dat ik mezelf ben.
Ik heb al veel overwonnen de afgelopen jaren, maar de afgelopen maanden voel ik me weer zo ontheemd en vooral: eenzaam. Omdat ik het gevoel heb dat niemand me begrijpt en er altijd een muur zal blijven tussen mij en mijn medemens.
Het zou fijn zijn als ik dit soort gevoelens met jullie kan delen, ik heb zelf nu even het gevoel dat ik er alleen niet uit kom.
liefs,
boebele
Ik voel me ook erg eenzaam en dat vind ik nog wel het moeilijkste. Ik weet nooit zeker wie mijn vrienden zijn, vind ook maar weinig mensen echt de moeite waard. En die paar mensen die ik dan wel echt als vriend zou willen, die hebben dan ook weer hun eigenaardigheden. En ik voel me bij mijn vrienden en familie ook erg onzeker, heb eigenlijk nooit het gevoel dat ik mezelf ben.
Ik heb al veel overwonnen de afgelopen jaren, maar de afgelopen maanden voel ik me weer zo ontheemd en vooral: eenzaam. Omdat ik het gevoel heb dat niemand me begrijpt en er altijd een muur zal blijven tussen mij en mijn medemens.
Het zou fijn zijn als ik dit soort gevoelens met jullie kan delen, ik heb zelf nu even het gevoel dat ik er alleen niet uit kom.
liefs,
boebele
