Psyche
alle pijlers
gevoelens, wanneer terecht/ onterecht?
zondag 13 juli 2008 om 02:16
Wanneer is je boosheid/ afgewezen of gekwetste gevoel terecht, en wanneer is het projectie en moet je het laten varen en los van jezelf zien? Ik worstel hier de laatste tijd heel erg mee, in allerlei relaties die ik heb (met m'n moeder/ 'vriendinnen' / collega's) Als ik met zoveel relaties worstel, wat zegt dat dan over mij? Betekent dat dat ik niet goed ben in relaties? Ben ik een ingewikkeld persoon?
Als ik dingen van mensen (hoe er met me om gegaan wordt) stilletjes over me heen laat komen voel ik me niet goed. Maar sta ik op voor wat ik vind, dan ontstaat er conflict en voel ik me ook niet goed. Hoe weet je of je gevoel terecht is of niet? vanavond voel ik me afgewezen door 'vrienden'. Moet ik daar een punt van maken of het bij hen laten? Ik durf heel vaak niet mezelf te zijn, bang voor afwijzing... Hoe weet je wat je moet doen? Mensen over je heen laten lopen en ze maar los als ze niet ok met je omgaan, of staan waar je voor staat? En ook vechten/ je best doen voor een relatie? Wanneer slik je, wanneer sta je op?
Ik durf heel vaak niet mezelf te zijn, ben denk ik heel vaak (onbewust, en soms bewust) bang voor afwijzing...
Het liefst wil ik dat iedereen lief is voor elkaar (en voor mij natuurlijk) en daar doe ik dan heel erg m'n best voor. Maar uiteindelijk voel ik me alleen en heb ik 't idee dat niemand me begrijpt. Ik heb 't gevoel geen aansluiting te vinden bij de mensen om me heen. Ben ik dan raar, is er iets mis met mij? Moet ik veranderen? Ik wil zo graag mezelf zijn, maar als ik heel erg afwijkend ben en geen aansluiting vind wannner ik mezelf ben, kan ik dan wel gelukkig worden? Ieder mens wil toch samen zijn met anderen? Ik in ieder geval wel, ik wil zo graag bij mensen horen, liefde ontvangen en geven, maar ben tegelijkrtijd een enorme einzelganger en voel me bijna nooit bij mensen echt op m'n gemak. Ik twijfel heel veel aan de oprechtheid van de mensen om me heen. Kloppen die gevoelens, en selecteer ik misschien de verkeerde mensen, geef ik liefde aan (en investeer ik in) de verkeerde personen? Of is er structureel iets mis met mijn manier van hechten? Kan ik me niet hechten en ben ik overmatig achterdochtig?
Zoveel vragen staan er in deze post, ik begrijp heel goed dat niemand daar concrete antwoorden op kan geven. Dat zoek ik ook niet (zoek ik wel, maar niet op dit forum). Maar een beetje filosoferen lijkt me fijn.... Herkenning bij iemand?
Als ik dingen van mensen (hoe er met me om gegaan wordt) stilletjes over me heen laat komen voel ik me niet goed. Maar sta ik op voor wat ik vind, dan ontstaat er conflict en voel ik me ook niet goed. Hoe weet je of je gevoel terecht is of niet? vanavond voel ik me afgewezen door 'vrienden'. Moet ik daar een punt van maken of het bij hen laten? Ik durf heel vaak niet mezelf te zijn, bang voor afwijzing... Hoe weet je wat je moet doen? Mensen over je heen laten lopen en ze maar los als ze niet ok met je omgaan, of staan waar je voor staat? En ook vechten/ je best doen voor een relatie? Wanneer slik je, wanneer sta je op?
Ik durf heel vaak niet mezelf te zijn, ben denk ik heel vaak (onbewust, en soms bewust) bang voor afwijzing...
Het liefst wil ik dat iedereen lief is voor elkaar (en voor mij natuurlijk) en daar doe ik dan heel erg m'n best voor. Maar uiteindelijk voel ik me alleen en heb ik 't idee dat niemand me begrijpt. Ik heb 't gevoel geen aansluiting te vinden bij de mensen om me heen. Ben ik dan raar, is er iets mis met mij? Moet ik veranderen? Ik wil zo graag mezelf zijn, maar als ik heel erg afwijkend ben en geen aansluiting vind wannner ik mezelf ben, kan ik dan wel gelukkig worden? Ieder mens wil toch samen zijn met anderen? Ik in ieder geval wel, ik wil zo graag bij mensen horen, liefde ontvangen en geven, maar ben tegelijkrtijd een enorme einzelganger en voel me bijna nooit bij mensen echt op m'n gemak. Ik twijfel heel veel aan de oprechtheid van de mensen om me heen. Kloppen die gevoelens, en selecteer ik misschien de verkeerde mensen, geef ik liefde aan (en investeer ik in) de verkeerde personen? Of is er structureel iets mis met mijn manier van hechten? Kan ik me niet hechten en ben ik overmatig achterdochtig?
Zoveel vragen staan er in deze post, ik begrijp heel goed dat niemand daar concrete antwoorden op kan geven. Dat zoek ik ook niet (zoek ik wel, maar niet op dit forum). Maar een beetje filosoferen lijkt me fijn.... Herkenning bij iemand?
donderdag 17 juli 2008 om 00:10
Toen ik in behandeling was bij een psycholoog vertelde hij me dit verhaaltje. Het was net op een moment dat ik het even helemaal niet zag zitten. Ik was aan mijn sociale fobie aan het werken maar had het idee helemaal niet vooruit te komen, hoe hard ik mijn best ook deed.
Ik zal dit verhaaltje nooit vergeten en denk er vaak aan als ik me weer zo voel als toen:
Twee kikkers liepen op een hete, stoffige landweg te wandelen. Ze waren al een poosje onderweg en ze kregen behoorlijk dorst.
Onverwachts zagen ze voor een boerderij een melkkan staan. Eén van de kikkers sprong zonder aarzelen in de kan om zijn dorst te lessen. Hij dronk en dronk. Toen zijn buik vol was, keek hij vol verlangen naar boven, naar de onbereikbare rand van de kan.
"Help me", riep hij zijn vriend toe.
"Ik heb geen dorst meer en kan niets meer drinken.
Maar hier kom ik niet meer uit"!
De andere kikker sprong in de kan om te helpen.
"We moeten allebei verdrinken, we zitten in de val," jammerde hij.
"Dan blijft er niets anders over dan verder te paddelen."
Het duurde niet lang of de eerste kikker werd moe. Uitgeput riep hij zijn vriend toe:
"Ik kan echt niet meer. Ik kan niet meer paddelen, niet langer ploeteren, niet meer zwemmen. Ik geef het op - vaarwel!"
Zijn redder echter moedigde hem weer aan en riep:
"Je moet volhouden zolang je nog kunt zwemmen!"
"Als we nu opgeven, zijn we allebei verloren."
Terwijl zijn vriend met laatste kracht verder ploeterde, zocht hij naar een geschikte strategie om weer uit de kan te komen. Want één ding begreep hij duidelijk!
Opgeven kun je nog altijd.
En zo ploeterden ze samen verder en verder.
Twee lange, bange uren vergingen. De voor hun leven vechtende kikkers paddelden met laatste kracht. Toen hun voeten al lam waren geworden en zij hun einde zagen komen, voelde één van hen plotseling dat de melk onder zijn voeten vaster werd. Verbaasd en vol nieuwe moed paddelden ze zo hard zij konden. De melk werd vaster en vaster en zo werd door het paddelen uit melk boter! Toen de hele kan vol boter was, lukte het de kikkers, met laatste kracht de kan uit en de vrijheid in te springen. Ze waren gered.
Misschien hebben jullie er wat aan, ik vind het in ieder geval erg mooi.
Ik zal dit verhaaltje nooit vergeten en denk er vaak aan als ik me weer zo voel als toen:
Twee kikkers liepen op een hete, stoffige landweg te wandelen. Ze waren al een poosje onderweg en ze kregen behoorlijk dorst.
Onverwachts zagen ze voor een boerderij een melkkan staan. Eén van de kikkers sprong zonder aarzelen in de kan om zijn dorst te lessen. Hij dronk en dronk. Toen zijn buik vol was, keek hij vol verlangen naar boven, naar de onbereikbare rand van de kan.
"Help me", riep hij zijn vriend toe.
"Ik heb geen dorst meer en kan niets meer drinken.
Maar hier kom ik niet meer uit"!
De andere kikker sprong in de kan om te helpen.
"We moeten allebei verdrinken, we zitten in de val," jammerde hij.
"Dan blijft er niets anders over dan verder te paddelen."
Het duurde niet lang of de eerste kikker werd moe. Uitgeput riep hij zijn vriend toe:
"Ik kan echt niet meer. Ik kan niet meer paddelen, niet langer ploeteren, niet meer zwemmen. Ik geef het op - vaarwel!"
Zijn redder echter moedigde hem weer aan en riep:
"Je moet volhouden zolang je nog kunt zwemmen!"
"Als we nu opgeven, zijn we allebei verloren."
Terwijl zijn vriend met laatste kracht verder ploeterde, zocht hij naar een geschikte strategie om weer uit de kan te komen. Want één ding begreep hij duidelijk!
Opgeven kun je nog altijd.
En zo ploeterden ze samen verder en verder.
Twee lange, bange uren vergingen. De voor hun leven vechtende kikkers paddelden met laatste kracht. Toen hun voeten al lam waren geworden en zij hun einde zagen komen, voelde één van hen plotseling dat de melk onder zijn voeten vaster werd. Verbaasd en vol nieuwe moed paddelden ze zo hard zij konden. De melk werd vaster en vaster en zo werd door het paddelen uit melk boter! Toen de hele kan vol boter was, lukte het de kikkers, met laatste kracht de kan uit en de vrijheid in te springen. Ze waren gered.
Misschien hebben jullie er wat aan, ik vind het in ieder geval erg mooi.
donderdag 17 juli 2008 om 11:24
@aixam
fijn dat je het herkent. Ik heb zo vaak het gevoel helemaal alleen te staan als het over dit soort dingen gaat. Ik ken in mijn omgeving eigenlijk niemand die net zo gecompliceerd in elkaar zit als ik.
En ja, ik raak ook vrienden kwijt, maar dat is meestal omdat ik daar zelf voor kies. Ik heb daardoor niet veel vrienden en ik heb ook niet de illusie dat ik die ooit wel ga krijgen. Nadat ik "klaar" was met mijn therapie ging het redelijk goed met me en ontdekte ik het sociale leven. Nu, een jaar later, realiseer ik me dat het leggen van oppervlakkige contacten geen probleem is voor me. Als je wil kun je zo een hele kring mensen om je heen hebben, dat is niet zo moeilijk. Maar het vinden van 'zielsverwanten' , dat is een heel ander verhaal. Mensen bij wie je het gevoel hebt op 1 lijn te zitten, mensen die zichzelf durven te laten zien en zich niet verschuilen. Sja, die zijn moeilijk te vinden.
Ik heb het afgelopen jaar gelukkig 2 goede vriendinnen erbij gekregen en ik heb wel het gevoel dat dat blijvertjes zijn, al kun je dat na zo'n korte periode nog niet zo goed zeggen natuurlijk. Ben er blij mee, maar het voelt nog steeds als erg weinig. Uiteindelijk zit dat eenzame gevoel toch ook in jezelf. Al zou ik 20 vrienden hebben, dan zou ik me vermoedelijk nog steeds eenzaam voelen.
Hm, lang verhaal dit en misschien ook een beetje warrig. Ik hoop dat jullie het een beetje begrijpen
fijn dat je het herkent. Ik heb zo vaak het gevoel helemaal alleen te staan als het over dit soort dingen gaat. Ik ken in mijn omgeving eigenlijk niemand die net zo gecompliceerd in elkaar zit als ik.
En ja, ik raak ook vrienden kwijt, maar dat is meestal omdat ik daar zelf voor kies. Ik heb daardoor niet veel vrienden en ik heb ook niet de illusie dat ik die ooit wel ga krijgen. Nadat ik "klaar" was met mijn therapie ging het redelijk goed met me en ontdekte ik het sociale leven. Nu, een jaar later, realiseer ik me dat het leggen van oppervlakkige contacten geen probleem is voor me. Als je wil kun je zo een hele kring mensen om je heen hebben, dat is niet zo moeilijk. Maar het vinden van 'zielsverwanten' , dat is een heel ander verhaal. Mensen bij wie je het gevoel hebt op 1 lijn te zitten, mensen die zichzelf durven te laten zien en zich niet verschuilen. Sja, die zijn moeilijk te vinden.
Ik heb het afgelopen jaar gelukkig 2 goede vriendinnen erbij gekregen en ik heb wel het gevoel dat dat blijvertjes zijn, al kun je dat na zo'n korte periode nog niet zo goed zeggen natuurlijk. Ben er blij mee, maar het voelt nog steeds als erg weinig. Uiteindelijk zit dat eenzame gevoel toch ook in jezelf. Al zou ik 20 vrienden hebben, dan zou ik me vermoedelijk nog steeds eenzaam voelen.
Hm, lang verhaal dit en misschien ook een beetje warrig. Ik hoop dat jullie het een beetje begrijpen
donderdag 17 juli 2008 om 21:11
[quote]:
@aixam
fijn dat je het herkent. Ik heb zo vaak het gevoel helemaal alleen te staan als het over dit soort dingen gaat. Ik ken in mijn omgeving eigenlijk niemand die net zo gecompliceerd in elkaar zit als ik.
Misschien DENK je dat niemand zo gecompliceerd in elkaar zit.
Ik was verbaasd dat er zo veel reacties waren van mensen die het verhaal van Chikonspeed herkenden.
Had ik ook niet gedacht/verwacht.
Er zijn ook maar een paar mensen die dat van mij weten.Is niet iets waar ik mee te koop loop.Dus waarschijnlijk zijn er best veel mensen die hetzelfde hebben.
En ja, ik raak ook vrienden kwijt, maar dat is meestal omdat ik daar zelf voor kies.
Heb ik ook.Ik ga best ver wat tolerantie betreft.Te ver denk ik maar het houdt een keertje op.Dan laat ik ze gaan.
Ik heb daardoor niet veel vrienden en ik heb ook niet de illusie dat ik die ooit wel ga krijgen.
Ja ook dat herken ik.Heb weinig vrienden en weinig kennissen.Het lijkt me aan de ene kant wel leuk om zo'n grote groep kennissen en vrienden te hebben waar je uit "kiezen"kunt om dingen te ondernemen of gewoon ff langs te gaan.
Aan de andere kant ben ik te kieskeurig misschien en vind het ook prettig om alleen te zijn.Ik ga eigenlijk ook het liefste naar mensen die me aanspreken en waarbij ik me echt thuis voel.
@aixam
fijn dat je het herkent. Ik heb zo vaak het gevoel helemaal alleen te staan als het over dit soort dingen gaat. Ik ken in mijn omgeving eigenlijk niemand die net zo gecompliceerd in elkaar zit als ik.
Misschien DENK je dat niemand zo gecompliceerd in elkaar zit.
Ik was verbaasd dat er zo veel reacties waren van mensen die het verhaal van Chikonspeed herkenden.
Had ik ook niet gedacht/verwacht.
Er zijn ook maar een paar mensen die dat van mij weten.Is niet iets waar ik mee te koop loop.Dus waarschijnlijk zijn er best veel mensen die hetzelfde hebben.
En ja, ik raak ook vrienden kwijt, maar dat is meestal omdat ik daar zelf voor kies.
Heb ik ook.Ik ga best ver wat tolerantie betreft.Te ver denk ik maar het houdt een keertje op.Dan laat ik ze gaan.
Ik heb daardoor niet veel vrienden en ik heb ook niet de illusie dat ik die ooit wel ga krijgen.
Ja ook dat herken ik.Heb weinig vrienden en weinig kennissen.Het lijkt me aan de ene kant wel leuk om zo'n grote groep kennissen en vrienden te hebben waar je uit "kiezen"kunt om dingen te ondernemen of gewoon ff langs te gaan.
Aan de andere kant ben ik te kieskeurig misschien en vind het ook prettig om alleen te zijn.Ik ga eigenlijk ook het liefste naar mensen die me aanspreken en waarbij ik me echt thuis voel.
donderdag 17 juli 2008 om 21:14
zondag 20 juli 2008 om 08:58
zondag 20 juli 2008 om 10:56
Ik heb inderdaad ook het gevoel dat ik gecompliceerd in elkaar zit, veel meer dan anderen. Ik noem het voor mijzelf altijd dat ik een zeer ingewikkelde gebruiksaanwijzing heb.
Eigenlijk merk ik dat ik mijn hele leven altijd alleen maar oppervlakkige contacten gehad heb. Het is ook niet zo vreselijk moeilijk om oppervlakkige contacten te leggen, maar zoals het omschreven is, zielsverwanten vinden, is ontzettend lastig. Dat heb ik helemaal niet, omdat ik mijzelf niet durf te laten zien. ZOdra het persoonlijk word haak ik onbewust af. Het is zo moeilijk om met die angst om te gaan. Iedere keer weer opnieuw. zelfs in de therapiegroep durf ik niet echt te praten over mijn leven en wat mij bezighoudt. Ik kan het wel schrijven, maar dat vind mijn therapeut weer niet OK.
Ik wil zo graag, ik wil zo graag kunnen vertellen en ik verlang ontzettend naar aandacht en geborgenheid, veiligheid. Maar tegelijkertijd is dat er niet. Kan ik het gewoon niet voelen en waarom weet ik eigenlijk niet. Zelfs bij personen bij wie ik mij veilig voel kan ik mijzelf niet uiten.
Daarbij hecht ik mij aan de "verkeerde" personen, die nooit mijn vrienden kunnen worden. De mensen die beroepsmatig met mij te maken hebben, daar voel ik mij het meest veilig bij.Op die momenten heb ik wel het gevoel dat ik aandacht krijg, maar is er altijd het verlangen naar meer......
Het terugtrekken wat velen hier omschrijven herken ik ook bij mijzelf. Daarbij trek ik mij ook in gezelschap heel erg terug omdat ik het gevoel heb dat ik niet de moeite waard ben en dat ik niet interessant ben.Daarbij altijd de afweging makend of ik iets ga vertellen (inhakend op wat de ander vertelt) of niet, waarbij ik het vaak niet vertel, terwijl ik het wel wil. Maar een onderwerp uit mijzelf vertellen kan ik niet. Dan is het in mijn hoofd helemaal leeg.
Het enige dat ik heb is mijn werk, al is dat ook beroepshouding en een rol die ik heb. Omgang met collega's heb ik nauwelijks omdat iedereen zijn / haar eigen locatie heeft. Soms komen wij elkaar tegen en dan gaat het altijd over het werk want de ontmoetingen zijn functioneel omdat wij elkaar soms nodig hebben om het werk uit te kunnen voeren.
Eigenlijk merk ik dat ik mijn hele leven altijd alleen maar oppervlakkige contacten gehad heb. Het is ook niet zo vreselijk moeilijk om oppervlakkige contacten te leggen, maar zoals het omschreven is, zielsverwanten vinden, is ontzettend lastig. Dat heb ik helemaal niet, omdat ik mijzelf niet durf te laten zien. ZOdra het persoonlijk word haak ik onbewust af. Het is zo moeilijk om met die angst om te gaan. Iedere keer weer opnieuw. zelfs in de therapiegroep durf ik niet echt te praten over mijn leven en wat mij bezighoudt. Ik kan het wel schrijven, maar dat vind mijn therapeut weer niet OK.
Ik wil zo graag, ik wil zo graag kunnen vertellen en ik verlang ontzettend naar aandacht en geborgenheid, veiligheid. Maar tegelijkertijd is dat er niet. Kan ik het gewoon niet voelen en waarom weet ik eigenlijk niet. Zelfs bij personen bij wie ik mij veilig voel kan ik mijzelf niet uiten.
Daarbij hecht ik mij aan de "verkeerde" personen, die nooit mijn vrienden kunnen worden. De mensen die beroepsmatig met mij te maken hebben, daar voel ik mij het meest veilig bij.Op die momenten heb ik wel het gevoel dat ik aandacht krijg, maar is er altijd het verlangen naar meer......
Het terugtrekken wat velen hier omschrijven herken ik ook bij mijzelf. Daarbij trek ik mij ook in gezelschap heel erg terug omdat ik het gevoel heb dat ik niet de moeite waard ben en dat ik niet interessant ben.Daarbij altijd de afweging makend of ik iets ga vertellen (inhakend op wat de ander vertelt) of niet, waarbij ik het vaak niet vertel, terwijl ik het wel wil. Maar een onderwerp uit mijzelf vertellen kan ik niet. Dan is het in mijn hoofd helemaal leeg.
Het enige dat ik heb is mijn werk, al is dat ook beroepshouding en een rol die ik heb. Omgang met collega's heb ik nauwelijks omdat iedereen zijn / haar eigen locatie heeft. Soms komen wij elkaar tegen en dan gaat het altijd over het werk want de ontmoetingen zijn functioneel omdat wij elkaar soms nodig hebben om het werk uit te kunnen voeren.
maandag 28 juli 2008 om 23:25
Wees gerust, 90% van de Nederlanders heeft hier last van, alleen kan 50% daarvan het heel goed verbloemen.
Waarom stel je je eigen zaakjes mooier voor dan ze zijn? Bij mijzelf merk ik vaak dat ik net zovel leuke dingen beleef als anderen, net zoveel leuke dingen zie, maar er nooit zo uitgebreid over vertel, terwijl die ander er UREN over zou praten, ook dit komt door gebrek aan zelfzekerheid, lees daarom dit topic met veel interesse
Ik denk dat het ook een soort van taboe is, te vertellen dat je niet veel vrienden hebt omdat je er op afgerekend zou kunnen worden en zou kunnen worden gezien als een minder belangrijk zijnd persoon ("ach gut, hij heeft maar 2 vrienden") terwijl bijna iedereen dat heeft, alleen de ene meer nepvrienden/oppervlakkige vrienden heeft dan de andere
