Psyche
alle pijlers
Gewenst zwanger maar niet gelukkig
donderdag 3 juli 2008 om 09:22
Goeiemorgen,
Ik weet zelf even niet zo goed wat ik moet doen. Ik voel me naar en ik heb momenteel een hekel aan mezelf. Enkele weken geleden was ik overtijd en ik ben nu dus al zo'n 6 weken zwanger. Mijn eerste reactie was blijdschap, want we waren al bijna een jaar bezig om zwanger te raken en het was misschien niet eens mogelijk voor mij om zwanger te raken. Mijn vriend is de man van mijn dromen!
Nu ben ik twee weken verder en ik voel me hartstikke rot. Ik zie het niet meer zitten om een kindje te krijgen. Waarom begrijp ik zelf niet eigenlijk. Ik wil gewoon geen baby meer in mijn buik. Ik vind het zo'n verschrikkelijke gedachte van mezelf, maar ik kan er niks aan doen.
Mijn vriend vindt het ook heel erg dat ik me zo voel. Hij denkt dat het misschien komt omdat ons leven momenteel op zijn kop staat. We zijn net verhuisd en we wonen in een huis dat nog helemaal niet af is: we hebben nog geen badkamer en warm water (alleen met de waterkoker), de keuken kunnen we nog niet gebruiken en beneden is niet bewoonbaar.
Zijn er misschien vrouwen die hetzelfde hebben gevoeld? Of heeft er misschien iemand tips wat ik kan doen? Ik heb me al voorgenomen om naar de huisarts te gaan als mijn gevoel zo blijft, maar ik vind het zo raar: "Gewenst zwanger en niet gelukkig."
Liefs Shir
Toevoeging op maandag 11 augustus:
De laatste weken is er behoorlijk wat veranderd. Het blijkt dat mijn DNA niet goed is en dat kan gevolgen hebben voor ons kindje. Vorige week heb ik een vlokkentest laten doen en ik kan niets anders doen dan wachten op de uitslag. Het valt me zwaar.. Ik ben inmiddels 12 weken zwanger en ik hoop ècht dat alles goed gaat komen. Dit is namelijke onze eerste en meteen laatste kans..
Ik weet zelf even niet zo goed wat ik moet doen. Ik voel me naar en ik heb momenteel een hekel aan mezelf. Enkele weken geleden was ik overtijd en ik ben nu dus al zo'n 6 weken zwanger. Mijn eerste reactie was blijdschap, want we waren al bijna een jaar bezig om zwanger te raken en het was misschien niet eens mogelijk voor mij om zwanger te raken. Mijn vriend is de man van mijn dromen!
Nu ben ik twee weken verder en ik voel me hartstikke rot. Ik zie het niet meer zitten om een kindje te krijgen. Waarom begrijp ik zelf niet eigenlijk. Ik wil gewoon geen baby meer in mijn buik. Ik vind het zo'n verschrikkelijke gedachte van mezelf, maar ik kan er niks aan doen.
Mijn vriend vindt het ook heel erg dat ik me zo voel. Hij denkt dat het misschien komt omdat ons leven momenteel op zijn kop staat. We zijn net verhuisd en we wonen in een huis dat nog helemaal niet af is: we hebben nog geen badkamer en warm water (alleen met de waterkoker), de keuken kunnen we nog niet gebruiken en beneden is niet bewoonbaar.
Zijn er misschien vrouwen die hetzelfde hebben gevoeld? Of heeft er misschien iemand tips wat ik kan doen? Ik heb me al voorgenomen om naar de huisarts te gaan als mijn gevoel zo blijft, maar ik vind het zo raar: "Gewenst zwanger en niet gelukkig."
Liefs Shir
Toevoeging op maandag 11 augustus:
De laatste weken is er behoorlijk wat veranderd. Het blijkt dat mijn DNA niet goed is en dat kan gevolgen hebben voor ons kindje. Vorige week heb ik een vlokkentest laten doen en ik kan niets anders doen dan wachten op de uitslag. Het valt me zwaar.. Ik ben inmiddels 12 weken zwanger en ik hoop ècht dat alles goed gaat komen. Dit is namelijke onze eerste en meteen laatste kans..
anoniem_69103 wijzigde dit bericht op 11-08-2008 21:52
Reden: toevoeging
Reden: toevoeging
% gewijzigd
donderdag 3 juli 2008 om 10:03
Zo, dat luchtte een beetje op.. 
Ik had namelijk minder prettige reacties verwacht, omdat er zoveel vrouwen bezig zijn om zwanger te raken en er dus niks van begrijpen. Ik begrijp het trouwens zelf ook niet!
Jullie hebben volgens mij geen idee hoe ontzettend lief jullie allemaal zijn en wat het voor mij betekent...thanks!
Liefs Shir
Ik had namelijk minder prettige reacties verwacht, omdat er zoveel vrouwen bezig zijn om zwanger te raken en er dus niks van begrijpen. Ik begrijp het trouwens zelf ook niet!
Jullie hebben volgens mij geen idee hoe ontzettend lief jullie allemaal zijn en wat het voor mij betekent...thanks!
Liefs Shir
donderdag 3 juli 2008 om 10:03
Ben zelf nu 27 weken zwanger en zit al vanaf de 5e week thuis omdat ik een prepartum depressie (ja zo heet het) heb gekregen. Ik wilde ook heel graag een baby maar ineens niet meer. Ik heb serieus abortus overwogen en intens gehoopt op een miskraam.
Mijn huisarts heeft me Prozac en therapie voorgeschreven en dat helpt. Ik ben nog steeds niet happy maar kan wel relativeren nu. Ik haal mijn geluksmomenten maar uit het aanschaffen van wat babykleertjes en aan de gedachte dat ik straks nooit meer zwanger hoef te zijn.
Ik heb al een kindje en in die zwangerschap was ik ook niet blij, ik heb toen ook medicatie geslikt maar geen echte depressie gekregen.
Nu weet ik dat ik 80 % kans heb op een herhaling bij de volgende zwschap, ik ben er klaar mee. Dit is echt de laatste keer geweest dus.
Ga naar de huisarts, het is nl echt niet goed voor de foetus als je er zo bij zit!! Heel veel sterkte.
Mijn huisarts heeft me Prozac en therapie voorgeschreven en dat helpt. Ik ben nog steeds niet happy maar kan wel relativeren nu. Ik haal mijn geluksmomenten maar uit het aanschaffen van wat babykleertjes en aan de gedachte dat ik straks nooit meer zwanger hoef te zijn.
Ik heb al een kindje en in die zwangerschap was ik ook niet blij, ik heb toen ook medicatie geslikt maar geen echte depressie gekregen.
Nu weet ik dat ik 80 % kans heb op een herhaling bij de volgende zwschap, ik ben er klaar mee. Dit is echt de laatste keer geweest dus.
Ga naar de huisarts, het is nl echt niet goed voor de foetus als je er zo bij zit!! Heel veel sterkte.
donderdag 3 juli 2008 om 10:04
Lieve Shir,
Ik ben niet depressief geweest, maar herken je gevoelens wel. Ik slikte al maanden foliumzuur en we hebben er eerst tijden over gepraat voordat we het probeerden, wilden heel erg graag een kindje. Maar... toen ik de positieve test in handen had, was ik in shock. Ook bij mij kwamen allerlei beren op de weg (financien/huis en zelfs relatie). De echo's vond ik leuk, niet meer dan dat, de dikker wordende buik en schoppen vond ik vreselijk. Iedereen zei dat ik "moest genieten", maar dat genieten is pas gekomen toen de kleine er was.
Ik zou me niet af laten schepen bij de huisarts, het is inderdaad niet nodig om langs te gaan puur omdat je zwanger bent, maar als je echt depressieve gevoelens hebt, gewoon een afspraak maken.
Ook ik heb er met 29 weken huilend gezeten en veel aan haar gehad (bij mij vanwege oververmoeid, bekkenklachten)
Bel vandaag gewoon, hij/zij kan je doorverwijzen.
Hele dikke knuffel!!!
Ik ben niet depressief geweest, maar herken je gevoelens wel. Ik slikte al maanden foliumzuur en we hebben er eerst tijden over gepraat voordat we het probeerden, wilden heel erg graag een kindje. Maar... toen ik de positieve test in handen had, was ik in shock. Ook bij mij kwamen allerlei beren op de weg (financien/huis en zelfs relatie). De echo's vond ik leuk, niet meer dan dat, de dikker wordende buik en schoppen vond ik vreselijk. Iedereen zei dat ik "moest genieten", maar dat genieten is pas gekomen toen de kleine er was.
Ik zou me niet af laten schepen bij de huisarts, het is inderdaad niet nodig om langs te gaan puur omdat je zwanger bent, maar als je echt depressieve gevoelens hebt, gewoon een afspraak maken.
Ook ik heb er met 29 weken huilend gezeten en veel aan haar gehad (bij mij vanwege oververmoeid, bekkenklachten)
Bel vandaag gewoon, hij/zij kan je doorverwijzen.
Hele dikke knuffel!!!
donderdag 3 juli 2008 om 10:07
@manisa, voor mij is dit ook de tweede en ik stop er hierna ook mee.
Kindjes vind ik echt heel leuk en fijn en zou best nog een 3e willen wensen, maar ik kan dat mijn man, straks 2 dochters en mezelf niet aandoen.
Geloof niet dat het gezin het red dan.
Jij ook heel veel sterkte! (f)
Je bent al over de helft! (voor wat het waard is...)
Kindjes vind ik echt heel leuk en fijn en zou best nog een 3e willen wensen, maar ik kan dat mijn man, straks 2 dochters en mezelf niet aandoen.
Geloof niet dat het gezin het red dan.
Jij ook heel veel sterkte! (f)
Je bent al over de helft! (voor wat het waard is...)
donderdag 3 juli 2008 om 10:07
Gelukkig word de info over zwanger zijn en ook de vrouwen onder elkaar, wat meer open over dit soort onderwerpen en lees en hoor je meer over de schaduwzijde van het zwanger zijn.
En ja, helaas zijn die er dus wel degelijk. Gelukkig maar dat dat taboe er een beetje af is en je nu ook kan zeggen dat je er (af en toe) gewoon onzettend van baalt dat je (gewenst) zwanger bent. Er zullen altijd mensen zijn die je niet begrijpen, maar daar moet je even schijt aan hebben. Het gaat om jou en om die uk in je buik en die zijn even het allerbelangrijkste.
En ja, helaas zijn die er dus wel degelijk. Gelukkig maar dat dat taboe er een beetje af is en je nu ook kan zeggen dat je er (af en toe) gewoon onzettend van baalt dat je (gewenst) zwanger bent. Er zullen altijd mensen zijn die je niet begrijpen, maar daar moet je even schijt aan hebben. Het gaat om jou en om die uk in je buik en die zijn even het allerbelangrijkste.
Verander wat je niet kunt accepteren en accepteer wat je niet kunt veranderen
donderdag 3 juli 2008 om 10:08
Lieve Anna,
Bedankt voor je reactie. Ik zie volgens mijn vriend ook beren op de weg. Zo denk dat ik dat het financieel moeilijk gaat worden en we hebben net natuurlijk een huis gekocht, ik ben bang voor ons seksleven, onze relatie. Ik snap er niks van, want ik heb volgens mij toch echt de allerliefste man die ik me maar kan wensen. Maar het rare is dat ik daar niet eens zoveel aan denk. Ik denk steeds: "ik wil het niet meer." en ik weet niet waarom..
Liefs Shir
Bedankt voor je reactie. Ik zie volgens mijn vriend ook beren op de weg. Zo denk dat ik dat het financieel moeilijk gaat worden en we hebben net natuurlijk een huis gekocht, ik ben bang voor ons seksleven, onze relatie. Ik snap er niks van, want ik heb volgens mij toch echt de allerliefste man die ik me maar kan wensen. Maar het rare is dat ik daar niet eens zoveel aan denk. Ik denk steeds: "ik wil het niet meer." en ik weet niet waarom..
Liefs Shir
donderdag 3 juli 2008 om 10:08
donderdag 3 juli 2008 om 10:11
Voor ManisaKijk en daarom nog even geen tweede voor mij. Ik wil wel, en die komt er ook, maar nu nog even niet. Ben er weer een klein beetje bovenop nu (twee stappen vooruit en eentje terug) en zou het echt even niet trekken.
Verander wat je niet kunt accepteren en accepteer wat je niet kunt veranderen
donderdag 3 juli 2008 om 10:12
Ach Shir toch!
Ik herken je gevoelens wel: ik ben nu voor de tweede keer zwanger en ik vind er niets aan. Het kindje is zeer gewenst, maar de weg er naar toe vind ik op zijn zachtst gezegd niet aangenaam. Deze gevoelens had ik ook tijdens mijn eerste (overigens ook gewenste) zwangerschap, met als enige verschil dat iedereen tegen me zei dat "ik wel moest gaan genieten hoor!". Ik heb mijn best gedaan om er van te genieten, maar het is niet gelukt. Ik vond dat vreselijk en voelde me schuldig tegenover mijn kinderen en mijn man. Nu ben ik nog steeds geen hysterisch blije zwangere, maar ik heb geaccepteerd dat het domweg niet in me zit om te "genieten" van een zwangerschap. Dit geeft me zo veel rust! Ik hoef niet meer mijn best te doen om te "genieten", ik hoef niet meer spastisch te zoeken naar die roze wolk (waar is ie toch?), ik hoef me niet meer schuldig te voelen, heerlijk! Ik kan gewoon lekker griepen over mijn zwangerschap zonder me druk te maken of dat wel hoort!
Natuurlijk zijn er momenten dat ik het wel heel bijzonder vind, als ik bijvoorbeeld de baby voel schoppen of het hartje hoor en zie kloppen op de echo, maar op die momenten geniet ik niet. (heb een hekel aan het woord genieten!) Ik vind het bijzonder, snap niet dat er een minimensje in mijn buik zit, maar genieten...Nee. Bijzonder is meer het woord. Ik geniet pas als het kindje geboren is.
Overigens heb ik het er met mijn gynaecoloog over gehad en volgens hem komt het vaak voor dat vrouwen angstig, depressief en meer negatieve dingen worden tijdens een zwangerschap. Het is niets om je voor te schamen, alleen heerst en nog een taboe op het "niet genieten van de zwangerschap". Op de een of andere manier wordt er een beeld geschetst van de zwangere vrouw dat ze op een grote roze wolk zit, intens gelukkig wrijft over haar buik en zo'n weeige blik in haar ogen heeft. Tel daar de violen die op de achtergrond spelen bij op, een man, die sprekend op Ken lijkt, die kopjes thee inschenkt terwijl hij ondertussen wrijft over de dikke buik van zijn vrouw en je begrijpt dat het moeilijk is om daar aan te voldoen.
Ga naar de huisarts. Misschien kan hij je helpen of weet hij iemand die je kan helpen. (Ik vond gelukkig steun bij mijn schoonmoeder, aangezien zij zwanger zijn net zo'n beproeving vond als ik vind.)
Ik herken je gevoelens wel: ik ben nu voor de tweede keer zwanger en ik vind er niets aan. Het kindje is zeer gewenst, maar de weg er naar toe vind ik op zijn zachtst gezegd niet aangenaam. Deze gevoelens had ik ook tijdens mijn eerste (overigens ook gewenste) zwangerschap, met als enige verschil dat iedereen tegen me zei dat "ik wel moest gaan genieten hoor!". Ik heb mijn best gedaan om er van te genieten, maar het is niet gelukt. Ik vond dat vreselijk en voelde me schuldig tegenover mijn kinderen en mijn man. Nu ben ik nog steeds geen hysterisch blije zwangere, maar ik heb geaccepteerd dat het domweg niet in me zit om te "genieten" van een zwangerschap. Dit geeft me zo veel rust! Ik hoef niet meer mijn best te doen om te "genieten", ik hoef niet meer spastisch te zoeken naar die roze wolk (waar is ie toch?), ik hoef me niet meer schuldig te voelen, heerlijk! Ik kan gewoon lekker griepen over mijn zwangerschap zonder me druk te maken of dat wel hoort!
Natuurlijk zijn er momenten dat ik het wel heel bijzonder vind, als ik bijvoorbeeld de baby voel schoppen of het hartje hoor en zie kloppen op de echo, maar op die momenten geniet ik niet. (heb een hekel aan het woord genieten!) Ik vind het bijzonder, snap niet dat er een minimensje in mijn buik zit, maar genieten...Nee. Bijzonder is meer het woord. Ik geniet pas als het kindje geboren is.
Overigens heb ik het er met mijn gynaecoloog over gehad en volgens hem komt het vaak voor dat vrouwen angstig, depressief en meer negatieve dingen worden tijdens een zwangerschap. Het is niets om je voor te schamen, alleen heerst en nog een taboe op het "niet genieten van de zwangerschap". Op de een of andere manier wordt er een beeld geschetst van de zwangere vrouw dat ze op een grote roze wolk zit, intens gelukkig wrijft over haar buik en zo'n weeige blik in haar ogen heeft. Tel daar de violen die op de achtergrond spelen bij op, een man, die sprekend op Ken lijkt, die kopjes thee inschenkt terwijl hij ondertussen wrijft over de dikke buik van zijn vrouw en je begrijpt dat het moeilijk is om daar aan te voldoen.
Ga naar de huisarts. Misschien kan hij je helpen of weet hij iemand die je kan helpen. (Ik vond gelukkig steun bij mijn schoonmoeder, aangezien zij zwanger zijn net zo'n beproeving vond als ik vind.)
donderdag 3 juli 2008 om 10:13
Lieve Manisa,
Bedankt voor je verhaal. Ik dacht gister ook: "laat het maar mis gaan." Maar volgens mij meen ik daar ook weer niks van, want ik ben vast heel erg verdrietig als het mis zou gaan. Rot dat jij je ook zo naar voelt/hebt gevoeld. Ik gun deze gevoelens niemand. Ik dacht vantevoren: "oh, leuk, die babykleertjes!!" en nu wil ik er niet eens meer aan denken..
liefs Shir
Bedankt voor je verhaal. Ik dacht gister ook: "laat het maar mis gaan." Maar volgens mij meen ik daar ook weer niks van, want ik ben vast heel erg verdrietig als het mis zou gaan. Rot dat jij je ook zo naar voelt/hebt gevoeld. Ik gun deze gevoelens niemand. Ik dacht vantevoren: "oh, leuk, die babykleertjes!!" en nu wil ik er niet eens meer aan denken..
liefs Shir
donderdag 3 juli 2008 om 10:16
:
Zo, dat luchtte een beetje op..
Ik had namelijk minder prettige reacties verwacht, omdat er zoveel vrouwen bezig zijn om zwanger te raken en er dus niks van begrijpen. Ik begrijp het trouwens zelf ook niet!
Jullie hebben volgens mij geen idee hoe ontzettend lief jullie allemaal zijn en wat het voor mij betekent...thanks!
Liefs Shir
Ik kan me voorstellen dat je dat dacht, maar dat zie je idd verkeerd. Ik denk dat er geen leuke reacties en steun zouden komen als het om iemand gaat die onverschillig is.
Ik hoop ook dat je evt. via je huisarts bij een oplossing kan komen. En dat het verloop van je zwangerschap voorspoeding verloopt en je tzt heerlijk kan genieten van je kind!
Heel veel sterkte!!!
donderdag 3 juli 2008 om 10:18
Ook ik heb de liefste man van de wereld, hij heeft aan het begin zelfs gezegd, "als je het toch niet aan kan, wilt, ik sta achter elke beslissing die je neemt", ondanks het feit dat hij dolgelukkig was met de zwangerschap.
Ik denk dat hormonen gewoon heeele rare dingen met mensen kunnen doen.
Voel je echt niet schuldig!
Ik denk dat hormonen gewoon heeele rare dingen met mensen kunnen doen.
Voel je echt niet schuldig!
donderdag 3 juli 2008 om 10:24
He meid,
Goed van je dat je hulp zoekt. Mss is het iets hormonaals, mss gewoon dat de boel je overvalt. Wat het ook is, het is niet raar.
Ik ken je gevoel. Gelukkig heb je nog een hele tijd om wel een band op te gaan bouwen met het kindje in je buik dus maak je daar niet alvast zorgen om. Het is nu nog zo vers het nieuws en onbewust maak je je op voor een hoop verandering. Het is niet niks allemaal. En al die gevoelens terwijl je hormoonhuishouding sowieso al op zijn kop staat.
Zoek steun bij huisarts, tzt verloskundige en natuurlijk bij je partner en familie. Het is niet raar hoe jij je voelt.
Sterkte
Goed van je dat je hulp zoekt. Mss is het iets hormonaals, mss gewoon dat de boel je overvalt. Wat het ook is, het is niet raar.
Ik ken je gevoel. Gelukkig heb je nog een hele tijd om wel een band op te gaan bouwen met het kindje in je buik dus maak je daar niet alvast zorgen om. Het is nu nog zo vers het nieuws en onbewust maak je je op voor een hoop verandering. Het is niet niks allemaal. En al die gevoelens terwijl je hormoonhuishouding sowieso al op zijn kop staat.
Zoek steun bij huisarts, tzt verloskundige en natuurlijk bij je partner en familie. Het is niet raar hoe jij je voelt.
Sterkte
donderdag 3 juli 2008 om 10:29
Hey Shir, het eerste wat je uit je hoofd kan zetten is dat je zogenaamd dolgelukkig moet zijn. Juist niet, er komt zoveel meer op je schouders, je leven verandert totaal.
Dus helemaal niet raar dat je er even geen zin in hebt.
Ook doen je hormonen rare dingen met je.
Ik werd bijvoorbeeld supernaief en relaxed tijdens mijn zwangerschap, terwijl ik dat van nature niet echt ben.
Nu ik een babytje heb voel ik me vaak ongelukkig. Het is mijn droomwens die is uitgekomen, maar ik ben niet meer tevreden met het huis, de buurt, mijn werk (3 dagen en een stapje terug), mijn relatie, etc etc.
Dus helemaal niet raar dat je er even geen zin in hebt.
Ook doen je hormonen rare dingen met je.
Ik werd bijvoorbeeld supernaief en relaxed tijdens mijn zwangerschap, terwijl ik dat van nature niet echt ben.
Nu ik een babytje heb voel ik me vaak ongelukkig. Het is mijn droomwens die is uitgekomen, maar ik ben niet meer tevreden met het huis, de buurt, mijn werk (3 dagen en een stapje terug), mijn relatie, etc etc.
donderdag 3 juli 2008 om 10:31
Heel herkenbaar!
Zelf heb ik dit bij beide zwangerschappen gehad. Bij de eerste zat ik elke avond huilend op de bank en zei steeds tegen mijn vriend dat ik niet blij was, sterker nog, ik was diep diep ongelukkig. Uiteindelijk zei hij: als je het echt echt niet wilt, dan moeten we het misschien weg laten halen? Terwijl ik gewoon gepland zwanger was! Ik heb toen sociaal gewenst geantwoord dat ik dat natuurlijk ook niet wilde, maar als je toen heel diep in mijn hart had gekeken..... Anyway, kind gelukkig niet weg laten halen en ik ben me beter gaan voelen nadat ik de eerste echo had gehad. De rest van de zwangerschap heb ik me (heel) goed gevoeld. Heel gelukkig en blij, maar wel nuchter overigens.
Tweede zwangerschap zelfde liedje. Ik wilde al een tijdje heel graag zwanger worden, mijn vriend wilde het niet. Toen hij uiteindelijk overstag ging en ik ook direct zwanger was, was ik weer zo sip. Terwijl ik juist zo naar deze zwangerschap verlangd had.
Omdat ik in die tijd ook een zware griep kreeg ben ik naar de huisarts gegaan en heb ik ook gelijk de somberheid aangekaart. Zij gaf aan dat als het niet over zou gaan, ik er pillen voor kon krijgen die je gewoon kunt slikken tijdens de zwangerschap. Alleen al die wetenschap en het feit dat ik het tegen haar had uitgesproken en zij me liet merken dat het helemaal niet raar is als je niet direct een roze-wok-gelukkige-zwangere bent zorgden ervoor dat ik me beter ging voelen.
Uiteindelijk is ook bij deze zwangerschap het sombere gevoel weggegaan nadat ik mijn eerste echo gehad had. Nu ben ik heel gelukkig zwanger (vandaag 34 weken).
Ik denk dat het bij mij echt even een paar weken moest duren beide keren voordat ik aan het idee gewend was. Ook het uitspreken tegen mensen nadat de echo goed was deed me goed.
Overigens, mocht je je daar zorgen over maken. Na de bevallling heb ik geen last van depressies e.d. gehad. Het wil niet zeggen dat je nu een postnatale depressie gaat krijgen ofzo.
Ik zou het nog even aankijken en 'doorbijten' en als het echt niet over is over een paar weken naar de huisarts gaan. Maar je kunt natuurlijk nu ook al naar de huisarts gaan, dat moet je zelf beslissen. Het kan opluchten er met iemand over te praten.
Zelf heb ik dit bij beide zwangerschappen gehad. Bij de eerste zat ik elke avond huilend op de bank en zei steeds tegen mijn vriend dat ik niet blij was, sterker nog, ik was diep diep ongelukkig. Uiteindelijk zei hij: als je het echt echt niet wilt, dan moeten we het misschien weg laten halen? Terwijl ik gewoon gepland zwanger was! Ik heb toen sociaal gewenst geantwoord dat ik dat natuurlijk ook niet wilde, maar als je toen heel diep in mijn hart had gekeken..... Anyway, kind gelukkig niet weg laten halen en ik ben me beter gaan voelen nadat ik de eerste echo had gehad. De rest van de zwangerschap heb ik me (heel) goed gevoeld. Heel gelukkig en blij, maar wel nuchter overigens.
Tweede zwangerschap zelfde liedje. Ik wilde al een tijdje heel graag zwanger worden, mijn vriend wilde het niet. Toen hij uiteindelijk overstag ging en ik ook direct zwanger was, was ik weer zo sip. Terwijl ik juist zo naar deze zwangerschap verlangd had.
Omdat ik in die tijd ook een zware griep kreeg ben ik naar de huisarts gegaan en heb ik ook gelijk de somberheid aangekaart. Zij gaf aan dat als het niet over zou gaan, ik er pillen voor kon krijgen die je gewoon kunt slikken tijdens de zwangerschap. Alleen al die wetenschap en het feit dat ik het tegen haar had uitgesproken en zij me liet merken dat het helemaal niet raar is als je niet direct een roze-wok-gelukkige-zwangere bent zorgden ervoor dat ik me beter ging voelen.
Uiteindelijk is ook bij deze zwangerschap het sombere gevoel weggegaan nadat ik mijn eerste echo gehad had. Nu ben ik heel gelukkig zwanger (vandaag 34 weken).
Ik denk dat het bij mij echt even een paar weken moest duren beide keren voordat ik aan het idee gewend was. Ook het uitspreken tegen mensen nadat de echo goed was deed me goed.
Overigens, mocht je je daar zorgen over maken. Na de bevallling heb ik geen last van depressies e.d. gehad. Het wil niet zeggen dat je nu een postnatale depressie gaat krijgen ofzo.
Ik zou het nog even aankijken en 'doorbijten' en als het echt niet over is over een paar weken naar de huisarts gaan. Maar je kunt natuurlijk nu ook al naar de huisarts gaan, dat moet je zelf beslissen. Het kan opluchten er met iemand over te praten.
donderdag 3 juli 2008 om 10:42
Ik had het ook, de eerste zwangerschap erger dan de tweede. Maar het is heel normaal. Je kijkt heel lang naar iets uit, en dan bén je zwanger een gaat het leven gewoon door mét extra kwaaltjes en toestanden en een baby in je buik die nog volstreks onbekend en abstract is.
Zwanger zijn vind ik gewoon niet zo leuk. Ben dolblij met mijn kinderen (en ook dat moedergevoel moest bij mij even groeien) maar zwanger zijn is niet mijn hobby.
Zwanger zijn vind ik gewoon niet zo leuk. Ben dolblij met mijn kinderen (en ook dat moedergevoel moest bij mij even groeien) maar zwanger zijn is niet mijn hobby.
donderdag 3 juli 2008 om 10:44
Hey Shir,
Ik herken je verhaal volledig. Ik ben ook gepland zwanger en nu 7 weken precies, maar ik merk aan mezelf dat ik niet echt kan genieten van alles. Ik heb altijd moeder willen worden en het leek me geweldig om zwanger te zijn, maar nu ik het ben vind ik er niks aan. Ik voel ook geen binding met het kind en af en toe denk ik ook nare gedachtes waar ik me schuldig over voel. Ik snap niks van mezelf en probeer te genieten, maar niks helpt. Over 2 weken is de echo en hopelijk wordt het idee dan wat echter voor me. Ik hoor dit vaak in mijn omgeving, dat dan het genieten begint. Hier ga ik vanuit als een soort geruststelling. Mocht dit nou niet zo zijn dan ga ik naar de huisarts toe of bespreek dit met mijn verloskundige, want dit gevoel is echt klote!!
Succes meid!
Ik herken je verhaal volledig. Ik ben ook gepland zwanger en nu 7 weken precies, maar ik merk aan mezelf dat ik niet echt kan genieten van alles. Ik heb altijd moeder willen worden en het leek me geweldig om zwanger te zijn, maar nu ik het ben vind ik er niks aan. Ik voel ook geen binding met het kind en af en toe denk ik ook nare gedachtes waar ik me schuldig over voel. Ik snap niks van mezelf en probeer te genieten, maar niks helpt. Over 2 weken is de echo en hopelijk wordt het idee dan wat echter voor me. Ik hoor dit vaak in mijn omgeving, dat dan het genieten begint. Hier ga ik vanuit als een soort geruststelling. Mocht dit nou niet zo zijn dan ga ik naar de huisarts toe of bespreek dit met mijn verloskundige, want dit gevoel is echt klote!!
Succes meid!
donderdag 3 juli 2008 om 10:50
Dat genieten, daar werd ik ook zo gek van. Ik ben depressief geweest, ja dat is inderdaad écht genieten.... duh...
Ik heb ook tijdens de zwangerschap en de babytijd niet genoten. Nooit. Ik vond het hooguit wel ok en soms even leuk, maar genieten... nee hoor...
Ik riep ook altijd dat zwanger zijn niet mijn hobby is. Moest je die geschokte blikken zien.
Ook nu denken sommige mensen vast dat ik een hele nare moeder ben. Ik hou zielsveel van mijn meisje, maar kan ook heus zeggen dat ik er echt wel van baal dat mijn bewegingsvrijheid zoveel is afgenomen sinds zij er is. En dat ik niet geschikt ben om 24/7 thuismoeder te zijn, omdat ik teveel dingen nog voor mezelf wil doen.
Mag je ook eigenlijk niet zeggen.
En dit alles doet dan ook nog niets af aan het feit dat ik zielsveel van mijn dochter houd en haar nooit meer kwijt zou willen. (een fijne aupair dát lijkt me af en toe wel wat
)
Ik merk dat ik nu echt schijt heb aan wat ik wel of niet "mag" zeggen van de zgn. "goede moeders". Mij helpt t nl. om mijn gevoelens te uiten, dus het beeld wat sommigen dan van mij hebben is gewoon jammer.
Ik heb ook tijdens de zwangerschap en de babytijd niet genoten. Nooit. Ik vond het hooguit wel ok en soms even leuk, maar genieten... nee hoor...
Ik riep ook altijd dat zwanger zijn niet mijn hobby is. Moest je die geschokte blikken zien.
Ook nu denken sommige mensen vast dat ik een hele nare moeder ben. Ik hou zielsveel van mijn meisje, maar kan ook heus zeggen dat ik er echt wel van baal dat mijn bewegingsvrijheid zoveel is afgenomen sinds zij er is. En dat ik niet geschikt ben om 24/7 thuismoeder te zijn, omdat ik teveel dingen nog voor mezelf wil doen.
Mag je ook eigenlijk niet zeggen.
En dit alles doet dan ook nog niets af aan het feit dat ik zielsveel van mijn dochter houd en haar nooit meer kwijt zou willen. (een fijne aupair dát lijkt me af en toe wel wat
)Ik merk dat ik nu echt schijt heb aan wat ik wel of niet "mag" zeggen van de zgn. "goede moeders". Mij helpt t nl. om mijn gevoelens te uiten, dus het beeld wat sommigen dan van mij hebben is gewoon jammer.
donderdag 3 juli 2008 om 10:50
donderdag 3 juli 2008 om 10:53
Hallo Shir
Ik heb dit ook gehad, maar zo erg dat ik soms aan een abortus zat te denken. Terwijl ik mijn vriend daarvoor echt heb zitten overhalen om samen voor een kindje te gaan.
Heel mijn zwangerschap was een hel. Ik ben naar een psychiater gegaan, maar die schreef me geen AD voor. Resultaat dat ik na de geboorte nog een postnatale depressie had ook.
Intussen weet ik via dit forum dat je sommige AD mag slikken als je zwanger bent
Voor een volgende (als vriend over paar jaar tenminste nog wil) zou ik zeker AD nemen.
Veel sterkte meisje, ik weet dat het een hel is. Ga aub naar de huisarts ! Ik hoop daat die je verder kan helpen met het zoeken naar gespecialiseerde hulp!!
Hou je ons op de hoogte ?
Dikke knuffel
Witchke
Ik heb dit ook gehad, maar zo erg dat ik soms aan een abortus zat te denken. Terwijl ik mijn vriend daarvoor echt heb zitten overhalen om samen voor een kindje te gaan.
Heel mijn zwangerschap was een hel. Ik ben naar een psychiater gegaan, maar die schreef me geen AD voor. Resultaat dat ik na de geboorte nog een postnatale depressie had ook.
Intussen weet ik via dit forum dat je sommige AD mag slikken als je zwanger bent
Voor een volgende (als vriend over paar jaar tenminste nog wil) zou ik zeker AD nemen.
Veel sterkte meisje, ik weet dat het een hel is. Ga aub naar de huisarts ! Ik hoop daat die je verder kan helpen met het zoeken naar gespecialiseerde hulp!!
Hou je ons op de hoogte ?
Dikke knuffel
Witchke
donderdag 3 juli 2008 om 11:02
Eowyn, nuchter en realistisch een kindje tegemoet zien en geen roze wolken verwachten, is echt heel wat anders dan het niet meer zien zitten en zelfs dusdanige gevoelens hebben dat je maar een abortus moet doen/overwegen omdat je het anders ook niet meer weet. Ik was destijds over het algemeen (met wat betere dagen ertussendoor) heel erg somber hoor en kreeg ook hele negatieve gedachten over 'die baby'. Ik vond het een monsterlijk iets zelfs op een gegeven moment. Ik wilde het helemaal niet meer. En als je wel een kind wilde in eerste instantie, is dat heel vreemd en verwarrend om te voelen. Los van het schuldgevoel dat je kan hebben naar je ongeboren baby.
Dus als TO zich enigzins herkent in de verhalen van de andere mama's, zeg ik: erken het en doe er iets mee. Ik heb er nl. niks mee gedaan, omdat ik dacht dat het erbij hoorde en/of dat eht wel over zou gaan. Bovendien had ik ook wel eens een betere dag en dan dacht ik gelijk: zie je wel, ik kan niet depressief zijn, want dan zou ik absoluut geen betere dag kunnen hebben. Maar da's natuurlijk radicale onzin. Ik ben beregoed in het onderdrukken van allerlei stemmingen, dus ik kon ook wel eens af en toe een dagje hebben waarin ik mezelf helemaal probeerde op te peppen met positiviteit. Alleen bekleef het helaas niet. Het was zo vluchtig en waaide al snel weer weg.
Dus, actie meid en probeer eens serieus na te denken over je leven, waarom je een kindje wilde, hoe je eigen jeugd was, etc. Misschien kan je je negatieve gevoelens iig al een beetje plaatsen (herkomst) en daar mee aan de slag gaan.
Dus als TO zich enigzins herkent in de verhalen van de andere mama's, zeg ik: erken het en doe er iets mee. Ik heb er nl. niks mee gedaan, omdat ik dacht dat het erbij hoorde en/of dat eht wel over zou gaan. Bovendien had ik ook wel eens een betere dag en dan dacht ik gelijk: zie je wel, ik kan niet depressief zijn, want dan zou ik absoluut geen betere dag kunnen hebben. Maar da's natuurlijk radicale onzin. Ik ben beregoed in het onderdrukken van allerlei stemmingen, dus ik kon ook wel eens af en toe een dagje hebben waarin ik mezelf helemaal probeerde op te peppen met positiviteit. Alleen bekleef het helaas niet. Het was zo vluchtig en waaide al snel weer weg.
Dus, actie meid en probeer eens serieus na te denken over je leven, waarom je een kindje wilde, hoe je eigen jeugd was, etc. Misschien kan je je negatieve gevoelens iig al een beetje plaatsen (herkomst) en daar mee aan de slag gaan.
