Psyche
alle pijlers
Gewenst zwanger maar niet gelukkig
donderdag 3 juli 2008 om 09:22
Goeiemorgen,
Ik weet zelf even niet zo goed wat ik moet doen. Ik voel me naar en ik heb momenteel een hekel aan mezelf. Enkele weken geleden was ik overtijd en ik ben nu dus al zo'n 6 weken zwanger. Mijn eerste reactie was blijdschap, want we waren al bijna een jaar bezig om zwanger te raken en het was misschien niet eens mogelijk voor mij om zwanger te raken. Mijn vriend is de man van mijn dromen!
Nu ben ik twee weken verder en ik voel me hartstikke rot. Ik zie het niet meer zitten om een kindje te krijgen. Waarom begrijp ik zelf niet eigenlijk. Ik wil gewoon geen baby meer in mijn buik. Ik vind het zo'n verschrikkelijke gedachte van mezelf, maar ik kan er niks aan doen.
Mijn vriend vindt het ook heel erg dat ik me zo voel. Hij denkt dat het misschien komt omdat ons leven momenteel op zijn kop staat. We zijn net verhuisd en we wonen in een huis dat nog helemaal niet af is: we hebben nog geen badkamer en warm water (alleen met de waterkoker), de keuken kunnen we nog niet gebruiken en beneden is niet bewoonbaar.
Zijn er misschien vrouwen die hetzelfde hebben gevoeld? Of heeft er misschien iemand tips wat ik kan doen? Ik heb me al voorgenomen om naar de huisarts te gaan als mijn gevoel zo blijft, maar ik vind het zo raar: "Gewenst zwanger en niet gelukkig."
Liefs Shir
Toevoeging op maandag 11 augustus:
De laatste weken is er behoorlijk wat veranderd. Het blijkt dat mijn DNA niet goed is en dat kan gevolgen hebben voor ons kindje. Vorige week heb ik een vlokkentest laten doen en ik kan niets anders doen dan wachten op de uitslag. Het valt me zwaar.. Ik ben inmiddels 12 weken zwanger en ik hoop ècht dat alles goed gaat komen. Dit is namelijke onze eerste en meteen laatste kans..
Ik weet zelf even niet zo goed wat ik moet doen. Ik voel me naar en ik heb momenteel een hekel aan mezelf. Enkele weken geleden was ik overtijd en ik ben nu dus al zo'n 6 weken zwanger. Mijn eerste reactie was blijdschap, want we waren al bijna een jaar bezig om zwanger te raken en het was misschien niet eens mogelijk voor mij om zwanger te raken. Mijn vriend is de man van mijn dromen!
Nu ben ik twee weken verder en ik voel me hartstikke rot. Ik zie het niet meer zitten om een kindje te krijgen. Waarom begrijp ik zelf niet eigenlijk. Ik wil gewoon geen baby meer in mijn buik. Ik vind het zo'n verschrikkelijke gedachte van mezelf, maar ik kan er niks aan doen.
Mijn vriend vindt het ook heel erg dat ik me zo voel. Hij denkt dat het misschien komt omdat ons leven momenteel op zijn kop staat. We zijn net verhuisd en we wonen in een huis dat nog helemaal niet af is: we hebben nog geen badkamer en warm water (alleen met de waterkoker), de keuken kunnen we nog niet gebruiken en beneden is niet bewoonbaar.
Zijn er misschien vrouwen die hetzelfde hebben gevoeld? Of heeft er misschien iemand tips wat ik kan doen? Ik heb me al voorgenomen om naar de huisarts te gaan als mijn gevoel zo blijft, maar ik vind het zo raar: "Gewenst zwanger en niet gelukkig."
Liefs Shir
Toevoeging op maandag 11 augustus:
De laatste weken is er behoorlijk wat veranderd. Het blijkt dat mijn DNA niet goed is en dat kan gevolgen hebben voor ons kindje. Vorige week heb ik een vlokkentest laten doen en ik kan niets anders doen dan wachten op de uitslag. Het valt me zwaar.. Ik ben inmiddels 12 weken zwanger en ik hoop ècht dat alles goed gaat komen. Dit is namelijke onze eerste en meteen laatste kans..
anoniem_69103 wijzigde dit bericht op 11-08-2008 21:52
Reden: toevoeging
Reden: toevoeging
% gewijzigd
donderdag 3 juli 2008 om 09:29
Hormonen kunnen gekke dingen met je doen... wat Fleurtje zegt, hulp zoeken zou wel eens heel verstandig kunnen zijn. Die roze wolk is voor veel mensen een fabeltje geloof ik, maar zo somber als jij het inziet is dan wel weer het andere uiterste.
Raar he, dat je een paar weken geleden zo graag zwanger wilde worden en dat het nu zo anders voelt. Veel sterkte, en ga met iemand praten als het niet snel verbetert!
Raar he, dat je een paar weken geleden zo graag zwanger wilde worden en dat het nu zo anders voelt. Veel sterkte, en ga met iemand praten als het niet snel verbetert!
donderdag 3 juli 2008 om 09:32
Tjee ik zou het ook niet weten, wel eens gehoord dat een vitamine gebrek (specifiek tijdens de zwangerschap) je opvliegend en wat depressief kan maken.
Maar heeft het misschien iets te maken met je verwachtingen?? Als je al een jaar bezig bent met zwanger worden en opeens blijkt het zo te zijn dat dat aan de ene kant misschien je verwachtingen niet kloppen en aan de andere kant mag je ook wel even de tijd nemen om te wennen en je te focussen op het krijgen van kindje.
Nou ja misschien vaag verhaal sorry misschien hormonen!! Oh ja nou die kunnen het ook zijn natuurlijk.
Sterkte Eve
Maar heeft het misschien iets te maken met je verwachtingen?? Als je al een jaar bezig bent met zwanger worden en opeens blijkt het zo te zijn dat dat aan de ene kant misschien je verwachtingen niet kloppen en aan de andere kant mag je ook wel even de tijd nemen om te wennen en je te focussen op het krijgen van kindje.
Nou ja misschien vaag verhaal sorry misschien hormonen!! Oh ja nou die kunnen het ook zijn natuurlijk.
Sterkte Eve
donderdag 3 juli 2008 om 09:33
Ik vind het niet zo raar als ik je verhaal lees, dat je voelt dat je wereld op zijn kop staat. Je hebt ineens te maken met een compleet ander leven en beseft dat het leven nu je zwanger bent waarschijnlijk nooit meer hetzelfde gaat worden.
Tevens staan je hormonen op de kermis dus een combi van dat alles kan je een depri gevoel geven. Misschien ook wel een gevoel van overmacht met een beetje paniek? Ik denk dat het ook handig is als je hulp zoekt en in ieder geval met de huisarts gaat praten. Wellicht is het een kwestie van even alles op een rijtje en alles laten bezinken en zo niet dat kan de huisarts je wellicht helpen de situatie te accepteren.
Geloof me, zwanger zijn kan ook erg leuk zijn en het is zeker de bedoeling om er van te genieten. Maar het hoeft ook niet alleen maar roze wolk te zijn en kan soms ook erg beangstigend zijn. Laat je niet aanpraten dat je alleen maar happy enzo moet zijn nu. Steek deze gevoelens niet onder banken en stoelen (is dat de uitdrukking?) en neem ze serieus. Ze moeten in ieder geval besproken worden en dat doe je al voor een deel door hier op het forum je hart uit te storten maar wellicht is professionele hulp zoeken in jouw situatie een erg goed plan. Heel veel succes in ieder geval, als de baby eenmaal geboren is wil je niet anders meer
Tevens staan je hormonen op de kermis dus een combi van dat alles kan je een depri gevoel geven. Misschien ook wel een gevoel van overmacht met een beetje paniek? Ik denk dat het ook handig is als je hulp zoekt en in ieder geval met de huisarts gaat praten. Wellicht is het een kwestie van even alles op een rijtje en alles laten bezinken en zo niet dat kan de huisarts je wellicht helpen de situatie te accepteren.
Geloof me, zwanger zijn kan ook erg leuk zijn en het is zeker de bedoeling om er van te genieten. Maar het hoeft ook niet alleen maar roze wolk te zijn en kan soms ook erg beangstigend zijn. Laat je niet aanpraten dat je alleen maar happy enzo moet zijn nu. Steek deze gevoelens niet onder banken en stoelen (is dat de uitdrukking?) en neem ze serieus. Ze moeten in ieder geval besproken worden en dat doe je al voor een deel door hier op het forum je hart uit te storten maar wellicht is professionele hulp zoeken in jouw situatie een erg goed plan. Heel veel succes in ieder geval, als de baby eenmaal geboren is wil je niet anders meer
Verander wat je niet kunt accepteren en accepteer wat je niet kunt veranderen
donderdag 3 juli 2008 om 09:37
Hoi Eve,
Bedankt voor je reactie. Ik voel me ook echt vreemd vanaf het moment dat ik zwanger ben. Ik geloof het bijna niet. Ik voel nu ook nog geen band met dat ukkie in mijn buik. Ik vind het zo raar.
Ik dacht misschien ook aan vitaminegebrek o.i.d. Ik heb in het verleden vaak bloedarmoede en vitamine B12-tekort gehad.
liefs Shir
Bedankt voor je reactie. Ik voel me ook echt vreemd vanaf het moment dat ik zwanger ben. Ik geloof het bijna niet. Ik voel nu ook nog geen band met dat ukkie in mijn buik. Ik vind het zo raar.
Ik dacht misschien ook aan vitaminegebrek o.i.d. Ik heb in het verleden vaak bloedarmoede en vitamine B12-tekort gehad.
liefs Shir
donderdag 3 juli 2008 om 09:42
Hoi Chica,
Bedankt voor je reactie. Ik snap ook gewoon echt niet wat er aan de hand is met me. Toen ik mijn vriend ontmoette, wist ik: jij bent het en met jou wil ik alles (trouwen en kindje)! En dat terwijl ik geen van beide wilde in mijn verleden. We waren ook zo gelukkig toen we het net wisten. Ik vind het zo erg voor mijn vriend dat ik me zo voel. Ik voel me schuldig tegenover hem en ons ongeboren kindje..
Liefs Shir
Bedankt voor je reactie. Ik snap ook gewoon echt niet wat er aan de hand is met me. Toen ik mijn vriend ontmoette, wist ik: jij bent het en met jou wil ik alles (trouwen en kindje)! En dat terwijl ik geen van beide wilde in mijn verleden. We waren ook zo gelukkig toen we het net wisten. Ik vind het zo erg voor mijn vriend dat ik me zo voel. Ik voel me schuldig tegenover hem en ons ongeboren kindje..
Liefs Shir
donderdag 3 juli 2008 om 09:42
Hier ben ik het niet mee eens. Veel vrouwen laten zich dit ook aanpraten: dat je van een zwangerschap moet genieten. Sommige vrouwen genieten er inderdaad van, maar dat is niet een standaard iets. Ik ben zeker niet depressief, maar toch geniet ik niet echt van de zwangerschap. Ik zie het als iets dat moet gebeuren om je doel te bereiken, net zoiets als op de tram wachten. Het kan leuk zijn, dat wachten, maar ik heb liever dat die tram meteen komt.
donderdag 3 juli 2008 om 09:43
Shir das een hele goeie van die vitamines. Heb ook in het verleden B-12 en veel andere vitamnies tekort gehad (door ziekte) en ook veel last van hormonale schommelingen tijdens mijn zwangerschap (en helaas erna ook een post partum depressie) Ik geloof ook voor een deel dat dit door de vitamines komt en heb zeker na de zwangerschap extra veel vitamines en b-12 geslikt. Tooch is het vaak een combi van allerlei oorzaken en kan professionele hulp een uitkomst zijn.
Je moet alleen nu even oppassen met wat je inneemt omdat je zwanger bent. Weer een reden om naar de HA te gaan en het in ieder geval een keertje extra te laten checken.
Je moet alleen nu even oppassen met wat je inneemt omdat je zwanger bent. Weer een reden om naar de HA te gaan en het in ieder geval een keertje extra te laten checken.
Verander wat je niet kunt accepteren en accepteer wat je niet kunt veranderen
donderdag 3 juli 2008 om 09:45
Hey meisje!
als eerste even een knuffel.
ik ben het eens met voorgaande schrijfsters, dat het verstandig is om even naar de huisarts te gaan.
er kan iets mis zijn met de hormoonhuishouding.
ten tweede: je schrijft dat je al een jaar bezig bent. Nu je wens in eindelijk in vervulling gaat, nu het echt zover is, nu wordt de stress van het 'niet lukken' vervangen door de twijfels over het moederschap. het is zo;n beetje de 'kater' na het feest. je hebt er zo naar uitgekeken en nu het zover is...je hoort zoveel over wat je moet voelen en daardoor raak je onzeker. Niet doen hoor! ik denk dat vrijwel elke zwangere vrouw een periode kent dat ze zich afvraagt of ze er goed aan heeft gedaan
ik denk dat het vrij normaal is. Van een kennis weet ik dat toen ze de baby kreeg, ze helemaal niets van hem moest weten. Ze vond hem maar lastig en vroeg zich af wat ze ermee aanmoest.
dat gevoel ging met de tijd weg. Na een half jaar kon ze zich niet eens mee voorstellen dat ze zich zo gevoeld had.
ik weet niet of er zoiets bestaat als een prenatale depressie, maar misschien heb je daar last van.
hoe dan ook..een bezoekje aan de huisarts?
sterkte!
als eerste even een knuffel.
ik ben het eens met voorgaande schrijfsters, dat het verstandig is om even naar de huisarts te gaan.
er kan iets mis zijn met de hormoonhuishouding.
ten tweede: je schrijft dat je al een jaar bezig bent. Nu je wens in eindelijk in vervulling gaat, nu het echt zover is, nu wordt de stress van het 'niet lukken' vervangen door de twijfels over het moederschap. het is zo;n beetje de 'kater' na het feest. je hebt er zo naar uitgekeken en nu het zover is...je hoort zoveel over wat je moet voelen en daardoor raak je onzeker. Niet doen hoor! ik denk dat vrijwel elke zwangere vrouw een periode kent dat ze zich afvraagt of ze er goed aan heeft gedaan
ik denk dat het vrij normaal is. Van een kennis weet ik dat toen ze de baby kreeg, ze helemaal niets van hem moest weten. Ze vond hem maar lastig en vroeg zich af wat ze ermee aanmoest.
dat gevoel ging met de tijd weg. Na een half jaar kon ze zich niet eens mee voorstellen dat ze zich zo gevoeld had.
ik weet niet of er zoiets bestaat als een prenatale depressie, maar misschien heb je daar last van.
hoe dan ook..een bezoekje aan de huisarts?
sterkte!
donderdag 3 juli 2008 om 09:46
Hoi shir, 
herkenbaar!!!!
Ik ben nu 31 weken zwanger van meisje 2.
Beiden zwangerschappen vond/ vind ik vreselijk.
Inderdaad: zoek hulp!
Ik ben zelf onder begeleiding van een psycholoog, en 1 keer per week had ik een therapiegroep met andere zwangeren.
Tijdens de eerste zwangerschap heb ik anti-depresiva geslikt, dat is gelukkig nu niet nodig. Wel ben ik al snel gestopt met werken (ziektewet) de zorg voor mijzelf en mijn dochter zijn al zwaar genoeg.
Belangrijk om te weten: je bent echt niet de enige!
Ik heb ook vaak de gedachte: ik wil dit kind niet in mijn buik, het moet er uit. Soms vind ik het vreselijk om het kindje te voelen schoppen; steeds weer de bevestiging dat ik nog zwanger ben.
Zulke gedachten zijn moeilijk te uiten en voor veel mensen moeilijk te begrijpen. Ik vond het ook nooit leuk als mensen zeiden dat het hormonen waren... Kon me niet voorstellen dat ik daarvoor zo beinvloedbaar was.
Wel dus.
Toen ik bevallen was van meisje 1 was mijn depressie als sneeuw voor de zon verdwenen. Ik geloof dat ik nooit zo gelukkig ben geweest, voelde me helemaal mezelf, was meteen gek op haar, kon de hele wereld aan, nam me voor me nooit meer zo rot te voelen.
Vanaf het moment dat ik zwanger was van meisje 2 zat ik weer in een diep dal.
Ik vond het fijn om er met mensen (psycholoog, andere zwangeren die zich ook zo voelen) over te praten.
Tijdens mijn 1e zwangerschap ben ik ook verhuisd, dat geeft gewoon extra stress.
De gouden tip heb ik niet, maar schaam je alsjeblieft niet, het is niet raar en zoek hulp!!!
Heel veel succes!!!
herkenbaar!!!!
Ik ben nu 31 weken zwanger van meisje 2.
Beiden zwangerschappen vond/ vind ik vreselijk.
Inderdaad: zoek hulp!
Ik ben zelf onder begeleiding van een psycholoog, en 1 keer per week had ik een therapiegroep met andere zwangeren.
Tijdens de eerste zwangerschap heb ik anti-depresiva geslikt, dat is gelukkig nu niet nodig. Wel ben ik al snel gestopt met werken (ziektewet) de zorg voor mijzelf en mijn dochter zijn al zwaar genoeg.
Belangrijk om te weten: je bent echt niet de enige!
Ik heb ook vaak de gedachte: ik wil dit kind niet in mijn buik, het moet er uit. Soms vind ik het vreselijk om het kindje te voelen schoppen; steeds weer de bevestiging dat ik nog zwanger ben.
Zulke gedachten zijn moeilijk te uiten en voor veel mensen moeilijk te begrijpen. Ik vond het ook nooit leuk als mensen zeiden dat het hormonen waren... Kon me niet voorstellen dat ik daarvoor zo beinvloedbaar was.
Wel dus.
Toen ik bevallen was van meisje 1 was mijn depressie als sneeuw voor de zon verdwenen. Ik geloof dat ik nooit zo gelukkig ben geweest, voelde me helemaal mezelf, was meteen gek op haar, kon de hele wereld aan, nam me voor me nooit meer zo rot te voelen.
Vanaf het moment dat ik zwanger was van meisje 2 zat ik weer in een diep dal.
Ik vond het fijn om er met mensen (psycholoog, andere zwangeren die zich ook zo voelen) over te praten.
Tijdens mijn 1e zwangerschap ben ik ook verhuisd, dat geeft gewoon extra stress.
De gouden tip heb ik niet, maar schaam je alsjeblieft niet, het is niet raar en zoek hulp!!!
Heel veel succes!!!
donderdag 3 juli 2008 om 09:46
Ik mag toch hopen dat je nu tijdens de laatste 8 maanden wel eens een moment ervan genoten hebt???? Misschien bij de echo's of toen je het hartje voor het eerst hoorde? Wil zeker niemand iets aanpraten maar 9 maanden met depri gevoelens is het andere uiterste. Ik schrijf ook dat het zeker niet alleen maar roze wolk is (en dat weet ik ook uit ervaring) maar er zijn ook momenten geweest dat ik het wel leuk vond. Ik gun dat Shir gewoon ook.
Verander wat je niet kunt accepteren en accepteer wat je niet kunt veranderen
donderdag 3 juli 2008 om 09:46
donderdag 3 juli 2008 om 09:47
Ik kan me voorstellen dat je je even helemaal kapot schrikt als je net zwanger bent. Als je je realiseert dat die baby er nu echt gaat komen, met alle bijkomend plezier en problemen.
Zeker als het onwaarschijnlijk is dat je zwanger kunt worden, en dan ook nog eens in een flinke verbouwing zit.
Laat alles even bezinken, probeer aan het idee te wennen.
En als het te lang duurt (en wacht niet te lang) ga dan even langs de huisarts zodat ook uitgesloten kan worden dat het aan vitaminetekort of zo kan liggen, en anders kan de huisarts regelen dat jij met iemand kan praten om je gevoelens op een rijtje te krijgen.
Zeker als het onwaarschijnlijk is dat je zwanger kunt worden, en dan ook nog eens in een flinke verbouwing zit.
Laat alles even bezinken, probeer aan het idee te wennen.
En als het te lang duurt (en wacht niet te lang) ga dan even langs de huisarts zodat ook uitgesloten kan worden dat het aan vitaminetekort of zo kan liggen, en anders kan de huisarts regelen dat jij met iemand kan praten om je gevoelens op een rijtje te krijgen.
donderdag 3 juli 2008 om 09:47
Ik zou inderdaad zéker naar de HA gaan.
Achteraf is mijn depressie in de zwangerschap ontstaan en het hele jaar na de bevalling gebleven. Ik vond dat ik niet moest zeuren en ben dus heel laat pas naar de HA gegaan. Wat heb ik daar een spijt van gehad zeg. Ik had veel eerder moeten gaan, al is het alleen maar om de erkenning van je gevoelens. Het is niet raar, veel meer mensen hebben het en je bent geen slecht mens/moeder als je ze hebt.
Had ik dát maar eerder geweten/gevoeld, dan was me denk ik een hoop ellende bespaard gebleven.
Zoek dus help. Je bent juist heel sterk als je dat aangeeft en uiteindelijk is dat voor iedereen beter: voor jou, je partner én je kind.
Sterkte ermee.
Achteraf is mijn depressie in de zwangerschap ontstaan en het hele jaar na de bevalling gebleven. Ik vond dat ik niet moest zeuren en ben dus heel laat pas naar de HA gegaan. Wat heb ik daar een spijt van gehad zeg. Ik had veel eerder moeten gaan, al is het alleen maar om de erkenning van je gevoelens. Het is niet raar, veel meer mensen hebben het en je bent geen slecht mens/moeder als je ze hebt.
Had ik dát maar eerder geweten/gevoeld, dan was me denk ik een hoop ellende bespaard gebleven.
Zoek dus help. Je bent juist heel sterk als je dat aangeeft en uiteindelijk is dat voor iedereen beter: voor jou, je partner én je kind.
Sterkte ermee.
donderdag 3 juli 2008 om 09:48
lieve Shir,
Volgens mij ging het ook over vitamine B. Maar ik ben er niet helemaal zeker. Ik ben inmiddels 18 weken zwanger en in de eerste weken was ik ook niet bepaald vrolijk. Bij mij had dat ook veel te maken met het afkicken van roken en drinken enzo en het idd nog geen echt idee hebben waar je het allemaal voor doet.
Wat bij mij echt hielp was de eerste echo. Toen kreeg ik (en mijn vriend) pas echt beeld (letterlijk) en een band want dan wordt het concreet! bij ons tenminste.
Wat ook kan helpen is misschien wat eerder naar de verloskundige en vragen om een bloedonderzoek.
Liefs,
Eve
Volgens mij ging het ook over vitamine B. Maar ik ben er niet helemaal zeker. Ik ben inmiddels 18 weken zwanger en in de eerste weken was ik ook niet bepaald vrolijk. Bij mij had dat ook veel te maken met het afkicken van roken en drinken enzo en het idd nog geen echt idee hebben waar je het allemaal voor doet.
Wat bij mij echt hielp was de eerste echo. Toen kreeg ik (en mijn vriend) pas echt beeld (letterlijk) en een band want dan wordt het concreet! bij ons tenminste.
Wat ook kan helpen is misschien wat eerder naar de verloskundige en vragen om een bloedonderzoek.
Liefs,
Eve
donderdag 3 juli 2008 om 09:55
Ik ben inderdaad naar de HA geweest tijdens en na mijn zwangerschap en heb mijn vitamines laten checken.Voor zowel een post als een pre natale depressie is er in engeland een discussie gaande of dat nu psychisch of met vitamnies te maken heeft. Google maar eens op pre/post natale depressies en je vind ook veel info over vitamines. De HA wilde antidpressiva voorschrijven maar heb dat geweigerd. Ben na de zwangerschap aan de st janskruid gegaan (dat kon met de borstvoeding) en dat heeft in combi met een psycholoog en vitamines me uit het diepe dal gehaald.
Maar voor hetzelfde geld is het bij jou gelukkig allemaal nog niet zover. Misschien ben je er nu nog op tijd bij en kan je een hoop ellende bespaard blijven door juist nu al alles te bespreken.
Verander wat je niet kunt accepteren en accepteer wat je niet kunt veranderen
