Psyche
alle pijlers
Gewenst zwanger maar niet gelukkig
donderdag 3 juli 2008 om 09:22
Goeiemorgen,
Ik weet zelf even niet zo goed wat ik moet doen. Ik voel me naar en ik heb momenteel een hekel aan mezelf. Enkele weken geleden was ik overtijd en ik ben nu dus al zo'n 6 weken zwanger. Mijn eerste reactie was blijdschap, want we waren al bijna een jaar bezig om zwanger te raken en het was misschien niet eens mogelijk voor mij om zwanger te raken. Mijn vriend is de man van mijn dromen!
Nu ben ik twee weken verder en ik voel me hartstikke rot. Ik zie het niet meer zitten om een kindje te krijgen. Waarom begrijp ik zelf niet eigenlijk. Ik wil gewoon geen baby meer in mijn buik. Ik vind het zo'n verschrikkelijke gedachte van mezelf, maar ik kan er niks aan doen.
Mijn vriend vindt het ook heel erg dat ik me zo voel. Hij denkt dat het misschien komt omdat ons leven momenteel op zijn kop staat. We zijn net verhuisd en we wonen in een huis dat nog helemaal niet af is: we hebben nog geen badkamer en warm water (alleen met de waterkoker), de keuken kunnen we nog niet gebruiken en beneden is niet bewoonbaar.
Zijn er misschien vrouwen die hetzelfde hebben gevoeld? Of heeft er misschien iemand tips wat ik kan doen? Ik heb me al voorgenomen om naar de huisarts te gaan als mijn gevoel zo blijft, maar ik vind het zo raar: "Gewenst zwanger en niet gelukkig."
Liefs Shir
Toevoeging op maandag 11 augustus:
De laatste weken is er behoorlijk wat veranderd. Het blijkt dat mijn DNA niet goed is en dat kan gevolgen hebben voor ons kindje. Vorige week heb ik een vlokkentest laten doen en ik kan niets anders doen dan wachten op de uitslag. Het valt me zwaar.. Ik ben inmiddels 12 weken zwanger en ik hoop ècht dat alles goed gaat komen. Dit is namelijke onze eerste en meteen laatste kans..
Ik weet zelf even niet zo goed wat ik moet doen. Ik voel me naar en ik heb momenteel een hekel aan mezelf. Enkele weken geleden was ik overtijd en ik ben nu dus al zo'n 6 weken zwanger. Mijn eerste reactie was blijdschap, want we waren al bijna een jaar bezig om zwanger te raken en het was misschien niet eens mogelijk voor mij om zwanger te raken. Mijn vriend is de man van mijn dromen!
Nu ben ik twee weken verder en ik voel me hartstikke rot. Ik zie het niet meer zitten om een kindje te krijgen. Waarom begrijp ik zelf niet eigenlijk. Ik wil gewoon geen baby meer in mijn buik. Ik vind het zo'n verschrikkelijke gedachte van mezelf, maar ik kan er niks aan doen.
Mijn vriend vindt het ook heel erg dat ik me zo voel. Hij denkt dat het misschien komt omdat ons leven momenteel op zijn kop staat. We zijn net verhuisd en we wonen in een huis dat nog helemaal niet af is: we hebben nog geen badkamer en warm water (alleen met de waterkoker), de keuken kunnen we nog niet gebruiken en beneden is niet bewoonbaar.
Zijn er misschien vrouwen die hetzelfde hebben gevoeld? Of heeft er misschien iemand tips wat ik kan doen? Ik heb me al voorgenomen om naar de huisarts te gaan als mijn gevoel zo blijft, maar ik vind het zo raar: "Gewenst zwanger en niet gelukkig."
Liefs Shir
Toevoeging op maandag 11 augustus:
De laatste weken is er behoorlijk wat veranderd. Het blijkt dat mijn DNA niet goed is en dat kan gevolgen hebben voor ons kindje. Vorige week heb ik een vlokkentest laten doen en ik kan niets anders doen dan wachten op de uitslag. Het valt me zwaar.. Ik ben inmiddels 12 weken zwanger en ik hoop ècht dat alles goed gaat komen. Dit is namelijke onze eerste en meteen laatste kans..
anoniem_69103 wijzigde dit bericht op 11-08-2008 21:52
Reden: toevoeging
Reden: toevoeging
% gewijzigd
donderdag 3 juli 2008 om 11:07
Bedankt weer allemaal voor de fijne, lieve reacties. Ik ben net even bij mijn moeder gaan douchen, omdat we dus geen badkamer en warm water hebben. Ik werd ongeveer doodgezwegen, omdat ik gisteren had verteld dat ik niet blij was. Dat maakt me dat ik me nu nog schuldiger voel.
Vriendlief had net ook nog even gebeld en allemaal lieve dingen gezegd. Wat is het toch een lieverd!
@Eowynn, ik had echt verwacht dat ik heel erg blij zou zijn en dat ik niet zoveel last van die kwaaltjes zou hebben, omdat ik zo blij ben met een baby'tje in mijn buik. Gelukkig ben ik niet de enige die dat niet meteen voelt. Dat is een hele geruststelling.
@Ann: wat rot dat je je zo voelt. Ik hoop echt dat het overgaat als je de echo hebt gehad. Hopelijk werkt dat bij mij ook.
Liefs Shir
Vriendlief had net ook nog even gebeld en allemaal lieve dingen gezegd. Wat is het toch een lieverd!
@Eowynn, ik had echt verwacht dat ik heel erg blij zou zijn en dat ik niet zoveel last van die kwaaltjes zou hebben, omdat ik zo blij ben met een baby'tje in mijn buik. Gelukkig ben ik niet de enige die dat niet meteen voelt. Dat is een hele geruststelling.
@Ann: wat rot dat je je zo voelt. Ik hoop echt dat het overgaat als je de echo hebt gehad. Hopelijk werkt dat bij mij ook.
Liefs Shir
donderdag 3 juli 2008 om 11:07
Hallo Shir,
Hier nog meer herkenning. Ik ben ruim 6 weken zwanger, supergewenst en dolgelukkig. Ik heb een fijn huis, de allerliefste vriend die er kan zijn, een baan, alles voor elkaar. En nu krijg ik een kind. En ik krijg ook opeens de zenuwen. En daar schaam ik me voor, al zeggen de boeken (ik heb ze er maar meteen op nageslagen) dat die twijfel en angst erbij hoort. Sowieso is het een enorme ontwikkeling, een heel onzekere stap en dan razen die hormonen ook nog eens door je lijf.
Ik heb mijn hele leven kinderen gewild, altijd meegeleefd met vriendinnen die gingen trouwen en kinderen kregen. Fantastisch was dat, maar ik bleef maar vrijgezel. Toen kreeg ik (nu 32) ook eindelijk een relatie met een topvent, alles gaat supergoed en opeens werd kinderen een serieus onderwerp. Ik wilde het zooooo graag ook!!!! Zwanger zijn leek me geweldig, moeder worden het mooiste wat er is. Overigens zie ik van dichtbij dat een kind hebben echt niet altijd leuk en zeker niet altijd makkelijk is.
Nu ben ik dus zwanger en komt mijn droom opeens dichterbij. Ik vind het eng, wat gebeurt er met mijn relatie, mezelf, mijn werk? Kan ik het wel? Straks krijg ik een kind dat ongezond is, kan ik daar voor zorgen? En dan heb ik ook nog eens de hele nacht wakker gelegen omdat ik kotsmisselijk ben. Ik ben wel blij, maar ik voel me slap en helemaal niet lekker. Ik geef de schuld maar aan de hormonen en aan het feit dat ik erg moet wennen. Maar dolgelukkig voel ik me niet nee.
Als ik jouw stukjes lees, denk ik dat ik me minder zorgen maak dan jij. Maar misschien heb je iets aan de herkenning. Neem je rust, geef er aan toe en laat ook af en toe de babydingen los (ik geef mezelf een overdosis babyinfo de hele dag). Je hebt nog 8 maanden de tijd om aan het idee te wennen... En zorg goed voor jezelf. Sterkte!
Sterre
Hier nog meer herkenning. Ik ben ruim 6 weken zwanger, supergewenst en dolgelukkig. Ik heb een fijn huis, de allerliefste vriend die er kan zijn, een baan, alles voor elkaar. En nu krijg ik een kind. En ik krijg ook opeens de zenuwen. En daar schaam ik me voor, al zeggen de boeken (ik heb ze er maar meteen op nageslagen) dat die twijfel en angst erbij hoort. Sowieso is het een enorme ontwikkeling, een heel onzekere stap en dan razen die hormonen ook nog eens door je lijf.
Ik heb mijn hele leven kinderen gewild, altijd meegeleefd met vriendinnen die gingen trouwen en kinderen kregen. Fantastisch was dat, maar ik bleef maar vrijgezel. Toen kreeg ik (nu 32) ook eindelijk een relatie met een topvent, alles gaat supergoed en opeens werd kinderen een serieus onderwerp. Ik wilde het zooooo graag ook!!!! Zwanger zijn leek me geweldig, moeder worden het mooiste wat er is. Overigens zie ik van dichtbij dat een kind hebben echt niet altijd leuk en zeker niet altijd makkelijk is.
Nu ben ik dus zwanger en komt mijn droom opeens dichterbij. Ik vind het eng, wat gebeurt er met mijn relatie, mezelf, mijn werk? Kan ik het wel? Straks krijg ik een kind dat ongezond is, kan ik daar voor zorgen? En dan heb ik ook nog eens de hele nacht wakker gelegen omdat ik kotsmisselijk ben. Ik ben wel blij, maar ik voel me slap en helemaal niet lekker. Ik geef de schuld maar aan de hormonen en aan het feit dat ik erg moet wennen. Maar dolgelukkig voel ik me niet nee.
Als ik jouw stukjes lees, denk ik dat ik me minder zorgen maak dan jij. Maar misschien heb je iets aan de herkenning. Neem je rust, geef er aan toe en laat ook af en toe de babydingen los (ik geef mezelf een overdosis babyinfo de hele dag). Je hebt nog 8 maanden de tijd om aan het idee te wennen... En zorg goed voor jezelf. Sterkte!
Sterre
donderdag 3 juli 2008 om 11:28
Hoi Sterre,
Gefeliciteerd met je zwangerschap. Ik begrijp dat we ongeveer even ver zijn. Ik had inderdaad ook al gelezen dat je soms overbezorgd kan zijn en dat het wel over gaat. Maar ik voel me meer dan "overbezorgd". Ik heb gewoon het gevoel dat ik het niet meer wil.
Wat naar zeg dat jij je de hele nacht misselijk voelt! Ik voel me de hele dag door misselijk, maar gelukkig hoef ik niet over te geven. Ik krijg bijna geen eten door mijn keel. Ik zag net op de weegschaal dat ik zelfs ben afgevallen; echt vaag. Kan jij wel goed/normaal eten?
Misschien moet ik ook minder bezig zijn met het "mama&baby-gebeuren". Ik lees ook van alles net als jij en ik voel me de hele dag door niet tof. Misschien de verbouwing maar de verbouwing laten en samen met mijn vriend een avondje strandwandelen o.i.d. Ik voel me ook niet echt happy, omdat ik maar half in ons eigen huis kan leven en als ik thuis ben, kan ik nergens rustig ontspannen zitten (behalve op bed) en iedereen loopt in en uit (allemaal lief om ons te helpen). Ik mis momenteel ook mijn eigen plekkie.
Liefs Shir
Gefeliciteerd met je zwangerschap. Ik begrijp dat we ongeveer even ver zijn. Ik had inderdaad ook al gelezen dat je soms overbezorgd kan zijn en dat het wel over gaat. Maar ik voel me meer dan "overbezorgd". Ik heb gewoon het gevoel dat ik het niet meer wil.
Wat naar zeg dat jij je de hele nacht misselijk voelt! Ik voel me de hele dag door misselijk, maar gelukkig hoef ik niet over te geven. Ik krijg bijna geen eten door mijn keel. Ik zag net op de weegschaal dat ik zelfs ben afgevallen; echt vaag. Kan jij wel goed/normaal eten?
Misschien moet ik ook minder bezig zijn met het "mama&baby-gebeuren". Ik lees ook van alles net als jij en ik voel me de hele dag door niet tof. Misschien de verbouwing maar de verbouwing laten en samen met mijn vriend een avondje strandwandelen o.i.d. Ik voel me ook niet echt happy, omdat ik maar half in ons eigen huis kan leven en als ik thuis ben, kan ik nergens rustig ontspannen zitten (behalve op bed) en iedereen loopt in en uit (allemaal lief om ons te helpen). Ik mis momenteel ook mijn eigen plekkie.
Liefs Shir
donderdag 3 juli 2008 om 11:32
Trouwens, nog een kleine toevoeging. Ik las dat jij al een tijd probeert zwanger te worden. Dan is het natuurlijk helemaal een enorme belevenis als het opeens echt waar is. Je bent er zó mee bezig en steeds gebeurt er niks en dan opeens wél. Logisch dat je moet wennen!!
In mijn geval precies andersom. Omdat ik 'al' 32 ben, dacht ik dat het wel even zou duren. Heb veel mensen om me heen bij wie het nooit gelukt is. Ik ging er niet vanuit dat het allemaal zomaar goed zou gaan. Ben ik meteen de eerste serieuze poging zwanger. Is dus ook even slikken....
In mijn geval precies andersom. Omdat ik 'al' 32 ben, dacht ik dat het wel even zou duren. Heb veel mensen om me heen bij wie het nooit gelukt is. Ik ging er niet vanuit dat het allemaal zomaar goed zou gaan. Ben ik meteen de eerste serieuze poging zwanger. Is dus ook even slikken....
donderdag 3 juli 2008 om 11:39
Hoi Shir,
We zijn inderdaad zo'n beetje evenver. Wanneer ben jij uitgerekend? Ik 28 februari. Ook al zo gek om dat soort dingen te zeggen. Ik was bij de tandarts en vertelde het omdat ik eeb verdoving moest. Die was de eerste die het wist. En ik had het gevoel dat ik het verzon.
Ik kan me goed voorstellen dat het niet helpt dat je in een verbouwing zit. Zeker nu is het belangrijk dat je even op jezelf kan zijn, kan wennen. Bovendien is het extra vervelend als je misselijk bent en er lopen mensen door je huis. Duurt de verbouwing nog lang? Kun je niet één of twee dagen pauze nemen, even tot jezelf komen?
Heb jij het al tegen mensen gezegd? Leeft er iemand met je mee, naast je vriend? Ik kan af en toe mijn (mopper)ei kwijt bij een vriendin die het al weet. Nu gaan we het snel tegen iedereen zeggen want ik heb het gevoel dat een 'groot geheim' móet bewaren. Ben ik slecht in. het voelt alsof ik iets heb wat niet mag ofzo.
Als ik me goed voel, ben ik wel blij en opgewonden. Maar vannacht moest ik bijna huilen. Kon alleen maar denken dat het stom is dat we hieraan begonnen zijn, dat het allemaal misgaat (misschien maar beter ook) en dat onze relatie stom wordt. Allemaal nare gedachtes. Mijn vriend moest meer wennen voor we begonnen, maar het lijkt wel of hij het nu makkelijker vindt.
Ik hoef gelukkig ook niet over te geven, maar ben bijna continu misselijk. Soms helpt het als ik een droog crackertje eet ofzo, maar ik wil steeds minder. Op zich eet ik redelijk gewoon omdat ik merk dat het helpt. Maar ik ben al 2 kilo agfevallen.
Sterkte weer,
Sterre
donderdag 3 juli 2008 om 11:46
He Shir, ik herken je gevoelens heel erg goed.
Ik ben (lang geleden) zwanger geweest en ik heb me nog nooit zo rot gevoeld als toen. Ik weet 100 pct zeker dat het bij mij door hormonen kwam. Ik heb me nog nooit zo depressief gevoeld als toen. Ik heb het alleen weg laten halen. Er was niemand die tegen me zei dat mijn hele hormonenhuishouding door de war lag.
Ik denk (en daar heb ik dus geen ervaring mee), dat je het de tijd moet geven. Je hersens/hormonen zullen heus niet je hele zwangerschap moeilijk blijven doen.
Ik ben (lang geleden) zwanger geweest en ik heb me nog nooit zo rot gevoeld als toen. Ik weet 100 pct zeker dat het bij mij door hormonen kwam. Ik heb me nog nooit zo depressief gevoeld als toen. Ik heb het alleen weg laten halen. Er was niemand die tegen me zei dat mijn hele hormonenhuishouding door de war lag.
Ik denk (en daar heb ik dus geen ervaring mee), dat je het de tijd moet geven. Je hersens/hormonen zullen heus niet je hele zwangerschap moeilijk blijven doen.
donderdag 3 juli 2008 om 15:52
Ik begrijp dat je er rekening mee had gehouden dat je helemaal niet zwanger zou kunnen worden. Kan het zijn dat je nu moeite hebt met de omschakeling?
Je voelt je schuldig tegenover iedereen: je vriend, je ouders, de baby. Ik heb het idee dat je het gevoel hebt dat je aan bepaalde verwachtingen moet voldoen (ook van jezelf!). Kun je proberen die verwachtingen los te laten en gewoon eens te voelen wat je voelt, zonder daar een oordeel over te hebben? Zet je eigen gevoel maar eens centraal. Dat mág hoor!
(BTW, "doodzwijgen" was misschien meer "niet weten wat ze moeten zeggen"?)
Je voelt je schuldig tegenover iedereen: je vriend, je ouders, de baby. Ik heb het idee dat je het gevoel hebt dat je aan bepaalde verwachtingen moet voldoen (ook van jezelf!). Kun je proberen die verwachtingen los te laten en gewoon eens te voelen wat je voelt, zonder daar een oordeel over te hebben? Zet je eigen gevoel maar eens centraal. Dat mág hoor!
(BTW, "doodzwijgen" was misschien meer "niet weten wat ze moeten zeggen"?)
Ga in therapie!
donderdag 3 juli 2008 om 15:59
Hoi Sterre,
Omdat ik nog niet bij de huisarts of verloskundige ben geweest, heb ik de datum via internet. Het zal eind februari zijn; ongeveer de 24ste.
Alleen mijn ouders, schoonouders en broertje van mijn vriend weten het. Iedereen moet nog een beetje aan het idee wennen. We moesten het eigenlijk wel snel vertellen, omdat we middenin het schilder- en sjouwwerk zaten en ik mocht natuurlijk geen giftige stoffen opsnuiven. Normaal schilder ik namelijk zelf. Mijn vriendinnen zie ik niet zo heel vaak, maar ik ga het ze meteen vertellen zodra ik ze zie. Ik wil gewoon ook ff lekker mopperen enzo.
Ik heb trouwens hetzelfde als jou: het gevoel van "stom dat we hieraan begonnen zijn" , dat onze relatie stom wordt en saai en dat het maar beter mis kan gaan. Maar daar meen ik natuurlijk niks van, en jij ook niet! Het komt vast allemaal goed.
Ik weet zelf niet zo goed wat ik tegen de misselijkheid moet doen. Ik heb amper zin in eten. En thee en koffie lust ik helemaal niet meer. Echt vervelend, want ik kom niet verder dan water en melk. Ontbijten is een probleem, maar 's middags lukt het wel om een crackertje met kaas te eten. Snoepen doe ik bijna helemaal niet meer, dus dat is weer een voordeel. Misschien dat een van ons twee binnenkort iets tegenkomt dat werkt. Dan kunnen we elkaar helpen!
Liefs Shir
Omdat ik nog niet bij de huisarts of verloskundige ben geweest, heb ik de datum via internet. Het zal eind februari zijn; ongeveer de 24ste.
Alleen mijn ouders, schoonouders en broertje van mijn vriend weten het. Iedereen moet nog een beetje aan het idee wennen. We moesten het eigenlijk wel snel vertellen, omdat we middenin het schilder- en sjouwwerk zaten en ik mocht natuurlijk geen giftige stoffen opsnuiven. Normaal schilder ik namelijk zelf. Mijn vriendinnen zie ik niet zo heel vaak, maar ik ga het ze meteen vertellen zodra ik ze zie. Ik wil gewoon ook ff lekker mopperen enzo.
Ik heb trouwens hetzelfde als jou: het gevoel van "stom dat we hieraan begonnen zijn" , dat onze relatie stom wordt en saai en dat het maar beter mis kan gaan. Maar daar meen ik natuurlijk niks van, en jij ook niet! Het komt vast allemaal goed.
Ik weet zelf niet zo goed wat ik tegen de misselijkheid moet doen. Ik heb amper zin in eten. En thee en koffie lust ik helemaal niet meer. Echt vervelend, want ik kom niet verder dan water en melk. Ontbijten is een probleem, maar 's middags lukt het wel om een crackertje met kaas te eten. Snoepen doe ik bijna helemaal niet meer, dus dat is weer een voordeel. Misschien dat een van ons twee binnenkort iets tegenkomt dat werkt. Dan kunnen we elkaar helpen!
Liefs Shir
donderdag 3 juli 2008 om 16:04
Thanks lieve Dubio; ik denk dat je gelijk hebt. Mijn moeder is natuurlijk ook van slag door mijn opmerkingen.
Ik wist dat het moeilijk en misschien onmogelijk zou zijn om zwanger te raken, maar al die maanden bleef ik positief, want ik dacht: "Als ik negatief ga denken, wordt het iig nooit iets." Maar ik hield er wel degelijk rekening mee en ik had al nagedacht over wat ik dan wel/niet zou willen en daar hebben mijn vriend en ik over gepraat.
En misschien heb je verder ook gelijk: ik heb de neiging om altijd aan andermans verwachtingingen te willen voldoen. Misschien is het tijd om eens goed na te denken..
Liefs Shir
Ik wist dat het moeilijk en misschien onmogelijk zou zijn om zwanger te raken, maar al die maanden bleef ik positief, want ik dacht: "Als ik negatief ga denken, wordt het iig nooit iets." Maar ik hield er wel degelijk rekening mee en ik had al nagedacht over wat ik dan wel/niet zou willen en daar hebben mijn vriend en ik over gepraat.
En misschien heb je verder ook gelijk: ik heb de neiging om altijd aan andermans verwachtingingen te willen voldoen. Misschien is het tijd om eens goed na te denken..
Liefs Shir
donderdag 3 juli 2008 om 16:06
:
He Shir, ik herken je gevoelens heel erg goed.
Ik ben (lang geleden) zwanger geweest en ik heb me nog nooit zo rot gevoeld als toen. Ik weet 100 pct zeker dat het bij mij door hormonen kwam. Ik heb me nog nooit zo depressief gevoeld als toen. Ik heb het alleen weg laten halen. Er was niemand die tegen me zei dat mijn hele hormonenhuishouding door de war lag.
Ik denk (en daar heb ik dus geen ervaring mee), dat je het de tijd moet geven. Je hersens/hormonen zullen heus niet je hele zwangerschap moeilijk blijven doen.
Oh...wat erg!
En wat erg dat er niemand voor je was.. Ik ga het zeker de tijd geven, want we hadden die wens zo erg, dat ik me niet kan voorstellen dat dat gevoel nu opeens weg is.Liefs en dikke kusss van Shir
donderdag 3 juli 2008 om 19:17
Lieve Shir, volgens mij krijg je genoeg bijval van andere vrouwen. Al denk ik wel dat er een verschil zit tussen de gebruikelijke, heel normale twijfel en onrust die iedere zwangere wel heeft en echte depressieve gedachten.
Je moet echt blijven geloven in je kinderwens maar aan de andere kant ook toegeven aan deze 'slechte' gedachten door het uit te spreken. Je zal hier doorheen moeten en het kan wel 9 maanden duren. Maar wat zijn 9 maanden op een mensenleven? Misschien klinkt het hard maar met hulp is het echt vol te houden. Ik tel elke dag af tot ik 'mag' bevallen, nog 12 weken en 4 dagen. Elke dag moet ik me verzetten tegen mijn slechte gedachten, ik heb me erbij neergelegd omdat ik moe ben van het vechten. Er komt een eind aan, ook bij jou.
En ik weet niet meer wie het schreef, maar hier is het voor ons gezin ook heel zwaar. Mijn man heeft het er heel moeilijk mee gehad en ik heb hem niet eens alle rare gedachten verteld.
Meid, doe er wat mee voordat je te ver in een dip zakt, het is echt niet goed voor het vruchtje!!
Je moet echt blijven geloven in je kinderwens maar aan de andere kant ook toegeven aan deze 'slechte' gedachten door het uit te spreken. Je zal hier doorheen moeten en het kan wel 9 maanden duren. Maar wat zijn 9 maanden op een mensenleven? Misschien klinkt het hard maar met hulp is het echt vol te houden. Ik tel elke dag af tot ik 'mag' bevallen, nog 12 weken en 4 dagen. Elke dag moet ik me verzetten tegen mijn slechte gedachten, ik heb me erbij neergelegd omdat ik moe ben van het vechten. Er komt een eind aan, ook bij jou.
En ik weet niet meer wie het schreef, maar hier is het voor ons gezin ook heel zwaar. Mijn man heeft het er heel moeilijk mee gehad en ik heb hem niet eens alle rare gedachten verteld.
Meid, doe er wat mee voordat je te ver in een dip zakt, het is echt niet goed voor het vruchtje!!
donderdag 3 juli 2008 om 19:33
Lieve Manisa,
Ik wens je heel veel kracht toe voor de laatste 12 weken en 4 dagen. Ik hoop dat het gevoel over is als je je kindje vasthoudt. Geef niet op; ik weet zeker dat je het kunt!
Heel veel liefs van Shir
PS Als andere vrouwen het vol kunnen houden, moet ik het ook kunnen. Nietwaar?
Gelukkig voel ik me al stukken beter na al jullie superlieve berichten. Ik voel me ineens een stuk minder eenzaam met mijn gevoelens.
Ik wens je heel veel kracht toe voor de laatste 12 weken en 4 dagen. Ik hoop dat het gevoel over is als je je kindje vasthoudt. Geef niet op; ik weet zeker dat je het kunt!
Heel veel liefs van Shir
PS Als andere vrouwen het vol kunnen houden, moet ik het ook kunnen. Nietwaar?
Gelukkig voel ik me al stukken beter na al jullie superlieve berichten. Ik voel me ineens een stuk minder eenzaam met mijn gevoelens.
donderdag 3 juli 2008 om 21:10
Dan heb ik goede hoop dat jij je al beter gaat voelen als je straks een goede echo hebt gehad en gewoon open en bloot kunt zeggen dat je zwanger bent en ook over je eventuele twijfels kunt praten met andere mensen. Echt, het hoeft geen 9 maanden te gaan duren dit gevoel hoor meid!:
PS Als andere vrouwen het vol kunnen houden, moet ik het ook kunnen. Nietwaar?
donderdag 3 juli 2008 om 22:30
Het hoeft zeker geen 9 maanden te duren. Want zoals andere vrouwen al schreven: het hoort er tot op zekere hoogte bij dat je ineens kutn gaan twijfelen aan alles. Je leven staat op z'n kop of komt dat in ieder geval te staan en tis niet niks om dat ook een plekje te geven. Ik denk dat een echo daarbij kan helpen om het echter te maken. Om gevoelsmatig een band met het kindje op te kunnen bouwen.
Maar mocht het nou niet lukken en je blijft last houden van wel erg sterk gekleurde en zware gedachten en sterk negatieve houding tov de baby, neem dit dan wel serieus ajb. Als je dit niet doet, loop je de kans er na de bevalling nog steeds last van te hebben en dat zou erg zonde zijn. Je hoeft echt niet meteen aan de AD. Maar ik wou wel dat ik mezelf serieuzer had genomen toen het niet overging. Daar wil ik jou iig voor waarschuwen.
Veel sterkte en schrijf maar lekker van je af.
Maar mocht het nou niet lukken en je blijft last houden van wel erg sterk gekleurde en zware gedachten en sterk negatieve houding tov de baby, neem dit dan wel serieus ajb. Als je dit niet doet, loop je de kans er na de bevalling nog steeds last van te hebben en dat zou erg zonde zijn. Je hoeft echt niet meteen aan de AD. Maar ik wou wel dat ik mezelf serieuzer had genomen toen het niet overging. Daar wil ik jou iig voor waarschuwen.
Veel sterkte en schrijf maar lekker van je af.
vrijdag 4 juli 2008 om 10:46
Hoi Shir,
Zijn we inderdaad vrijwel even ver... Ik merkte ook dat het me al geruststelde dat anderen ook niet meteen even blij zijn. Hier wisselt het. Ik had alleen niet verwacht dat ik zou gaan twijfelen, omdat ik het zo graag wilde. Ik had ook niet verwacht dat ik zo snel zwanger zou zijn en moet erg wennen aan het idee. Zeker omdat je niks ziet en mensen niks weten.
Gisteren is een mevrouw van Moeders voor Moeders langs geweest. Zij deed nog een test en vertelde leuke (en minder leuke) verhalen, waardoor het hele gebeuren opeens veel concreter werd. Dat is wel fijn. Ik twijfel nu niet meer, voel me er beter over. Plassen in een emmertje is trouwens wel gedoe.
Je hebt vast ook alle tips tegen misselijkheid al gelezen. Sommmigen zeggen dat cola helpt. Maar ik moet al zo boeren, dus ik heb dat nog niet geprobeerd. Melk werkt wel even, lijkt. 's Morgens en 's middags eet ik ook bijna niks, een cracker en een mandarijntje, steeds wat kleine hapjes van van alles. Ik drink wel thee en een suikerklontje erin voelt ook wat beter aan. Wat bij mij vannacht heel goed werkte, was een wit bolletje. Vóór ik ging slapen een half wit bolletje droog gegeten, heerlijk geslapen. En om 6.00u (mijn vriend moet er vroeg uit) de andere helft gegeten. Tot 8.30u geslapen. Straks dus meteen nieuwe bolletjes kopen :-). Al durf ik voorlopig nog niet de deur uit met die gammele maag. Dit valt me wel tegen, bah. Ik las dat vsm een middeltje heeft speciaal voor zwangere vrouwen. Dat mag je dus gebruiken, neem ik aan. Ik denk erover. 's Avonds kan ik trouwens wel normaal eten, maar wel saai, geen kruiden ofzo. Ook snoepen doe ik helemaal niet meer. Da's wel weer goed!
En nee, we menen niet dat het stom is dat we eraan begonnen zijn. Maar een heftige verandering is het wel. En dat je daaraan moet wennen, is logisch. Pas goed op jezelf.
Liefs,
Sterre
Zijn we inderdaad vrijwel even ver... Ik merkte ook dat het me al geruststelde dat anderen ook niet meteen even blij zijn. Hier wisselt het. Ik had alleen niet verwacht dat ik zou gaan twijfelen, omdat ik het zo graag wilde. Ik had ook niet verwacht dat ik zo snel zwanger zou zijn en moet erg wennen aan het idee. Zeker omdat je niks ziet en mensen niks weten.
Gisteren is een mevrouw van Moeders voor Moeders langs geweest. Zij deed nog een test en vertelde leuke (en minder leuke) verhalen, waardoor het hele gebeuren opeens veel concreter werd. Dat is wel fijn. Ik twijfel nu niet meer, voel me er beter over. Plassen in een emmertje is trouwens wel gedoe
.Je hebt vast ook alle tips tegen misselijkheid al gelezen. Sommmigen zeggen dat cola helpt. Maar ik moet al zo boeren, dus ik heb dat nog niet geprobeerd. Melk werkt wel even, lijkt. 's Morgens en 's middags eet ik ook bijna niks, een cracker en een mandarijntje, steeds wat kleine hapjes van van alles. Ik drink wel thee en een suikerklontje erin voelt ook wat beter aan. Wat bij mij vannacht heel goed werkte, was een wit bolletje. Vóór ik ging slapen een half wit bolletje droog gegeten, heerlijk geslapen. En om 6.00u (mijn vriend moet er vroeg uit) de andere helft gegeten. Tot 8.30u geslapen. Straks dus meteen nieuwe bolletjes kopen :-). Al durf ik voorlopig nog niet de deur uit met die gammele maag. Dit valt me wel tegen, bah. Ik las dat vsm een middeltje heeft speciaal voor zwangere vrouwen. Dat mag je dus gebruiken, neem ik aan. Ik denk erover. 's Avonds kan ik trouwens wel normaal eten, maar wel saai, geen kruiden ofzo. Ook snoepen doe ik helemaal niet meer. Da's wel weer goed!
En nee, we menen niet dat het stom is dat we eraan begonnen zijn. Maar een heftige verandering is het wel. En dat je daaraan moet wennen, is logisch. Pas goed op jezelf.
Liefs,
Sterre
vrijdag 4 juli 2008 om 17:22
Lieve Sterre,
Leuk om jouw verhaal te lezen. Ik heb er ook echt veel aan dat ik lees dat andere vrouwen het niet allemaal meteen 'super' enzo vonden. Ik voelde me gisteren al beter. Zelfs mijn vriend zag het. Hij zei: "Je kijkt helderder uit je ogen." Ik heb alle reacties van iedereen laten lezen en hij vond het ook heel lief.
Ik heb vandaag de VK gebeld. Ik heb een afspraak eind juli. Dan heeft mijn vriend vakantie en kan hij gezellig mee. Wel spannend hoor. We mogen dan ook een echo gaan maken in het ziekenhuis. Vandaag met mijn mams naar de stad geweest en ik heb een rompertje en sokjes gehad. Zo lief!!
Fijn dat jij vannacht wat beter hebt gevoeld. Bij mij werkt het eten van iets ook (een crackertje ofzo). Ik ga ook eens proberen om thee met een beetje suiker te drinken, want gewone thee krijg ik er niet in. Volgens mij helpt venkelthee (kan ook andere zijn hoor!) ook tegen misselijkheid. Ik kan 's avonds trouwens wel redelijk normaal eten; alleen geen yoghurt mee na. Best vaag toch...zwanger zijn!
Ik ga gauw eten; het is klaar. Zorg goed voor jezelf!
Liefs Shir
Leuk om jouw verhaal te lezen. Ik heb er ook echt veel aan dat ik lees dat andere vrouwen het niet allemaal meteen 'super' enzo vonden. Ik voelde me gisteren al beter. Zelfs mijn vriend zag het. Hij zei: "Je kijkt helderder uit je ogen." Ik heb alle reacties van iedereen laten lezen en hij vond het ook heel lief.
Ik heb vandaag de VK gebeld. Ik heb een afspraak eind juli. Dan heeft mijn vriend vakantie en kan hij gezellig mee. Wel spannend hoor. We mogen dan ook een echo gaan maken in het ziekenhuis. Vandaag met mijn mams naar de stad geweest en ik heb een rompertje en sokjes gehad. Zo lief!!
Fijn dat jij vannacht wat beter hebt gevoeld. Bij mij werkt het eten van iets ook (een crackertje ofzo). Ik ga ook eens proberen om thee met een beetje suiker te drinken, want gewone thee krijg ik er niet in. Volgens mij helpt venkelthee (kan ook andere zijn hoor!) ook tegen misselijkheid. Ik kan 's avonds trouwens wel redelijk normaal eten; alleen geen yoghurt mee na. Best vaag toch...zwanger zijn!
Ik ga gauw eten; het is klaar. Zorg goed voor jezelf!
Liefs Shir
vrijdag 4 juli 2008 om 20:35
Shir, als je zo misselijk blijft, bel dan je huisarts en vraag om emesafene-tabletten. Die zijn speciaal voor misselijkheid bij zwangere vrouwen. Het is er niet mee weg, maar wel een heel stuk beter te doen. Wat bij mij ook hielp, was 's avonds voor het slapen gaan wat crackers te eten, dan was ik 's morgens niet zo leeg en dat scheelde ook.
En heel veel succes met je gevoelens!
En heel veel succes met je gevoelens!
zaterdag 5 juli 2008 om 11:28
Lieve Marije,
Zo erg is de misselijkheid niet. Ik hoef niet over te geven ofzo. Ik heb hier verhalen gelezen van vrouwen die tig keer moeten overgegeven iedere dag. Dat is mij gelukkig tot nu toe nog bespaard gebleven. Die tip van crackers voor het slapen ga ik onthouden. Het is allicht het proberen waard.
Liefs Shir
Zo erg is de misselijkheid niet. Ik hoef niet over te geven ofzo. Ik heb hier verhalen gelezen van vrouwen die tig keer moeten overgegeven iedere dag. Dat is mij gelukkig tot nu toe nog bespaard gebleven. Die tip van crackers voor het slapen ga ik onthouden. Het is allicht het proberen waard.
Liefs Shir
zaterdag 5 juli 2008 om 18:41
Oh, goedzo Shir! Van je afpraten kan al heel veel met je doen, dus tis hartstikke goed dat je zo lekker van je afschrijft. En herkenning geeft je al het gevoel minder alleen en raar te staan in je gevoelens, etc. Hou je (al te negatieve) gevoel in de gaten en zolang je dat doet, dan ben je goed bezig : )
zondag 6 juli 2008 om 17:17
Hoi Shir,
Hoe gaat het inmiddels? Rust je een beetje uit het weekend en wen je wat aan het idee?
Wij hebben het dit weekend aan de familie verteld en ik moet zeggen dat dat me heel erg heeft opgelucht. Ik had steeds het gevoel dat ik iets moest gaan 'bekennen', dat ik iets deed wat niet mocht ofzo. Iedereen was superblij, dus ik ben ook blijer. Helaas wel kotsmisselijk de hele dag en nacht. Amper geslapen. Daar word ik wel wat moedeloos van. Ik weet dat het erbij hoort en ik heb gelukkig niet overgegeven, maar ik voel me gewoon algeheel beroerd. Slap, weeïg, huilerig en vooral misselijk. De pilletjes van VSM leken te helpen, maar ik vermoed dat dat even psychisch was.
Schrijf lekker van je af en voel je niet schuldig over je gevoelens. Alle twijfels horen er bij. Fijn dat alle herkenning je al goed doet. Rustig aan maar weer!
Liefs, Sterre
Hoe gaat het inmiddels? Rust je een beetje uit het weekend en wen je wat aan het idee?
Wij hebben het dit weekend aan de familie verteld en ik moet zeggen dat dat me heel erg heeft opgelucht. Ik had steeds het gevoel dat ik iets moest gaan 'bekennen', dat ik iets deed wat niet mocht ofzo. Iedereen was superblij, dus ik ben ook blijer. Helaas wel kotsmisselijk de hele dag en nacht. Amper geslapen. Daar word ik wel wat moedeloos van. Ik weet dat het erbij hoort en ik heb gelukkig niet overgegeven, maar ik voel me gewoon algeheel beroerd. Slap, weeïg, huilerig en vooral misselijk. De pilletjes van VSM leken te helpen, maar ik vermoed dat dat even psychisch was.
Schrijf lekker van je af en voel je niet schuldig over je gevoelens. Alle twijfels horen er bij. Fijn dat alle herkenning je al goed doet. Rustig aan maar weer!
Liefs, Sterre
zondag 6 juli 2008 om 18:10
Ik vond de echo ook niks hoor, zo'n alian op een beeldscherm...
(en die had nog een piemel ook! Ik had al een dochter en kon mezelf helemaal niets voorstellen bij een jongen. Ik vond het echt stom, heb gezocht naar een kassabon om deze te ruilen... en dat vond ik dan ook weer stom)
Ik vind er gewoon niets aan, zo'n poliep in me. Maar als ze er uit zijn vind ik ze wel lief. (zelfs met piemel)
Pas toen ik me kon neerleggen bij het feit dat ik zwangerschap gewoon tien keer niks vind kon ik me richten op het leven na de bevalling.
(en die had nog een piemel ook! Ik had al een dochter en kon mezelf helemaal niets voorstellen bij een jongen. Ik vond het echt stom, heb gezocht naar een kassabon om deze te ruilen... en dat vond ik dan ook weer stom)
Ik vind er gewoon niets aan, zo'n poliep in me. Maar als ze er uit zijn vind ik ze wel lief. (zelfs met piemel)
Pas toen ik me kon neerleggen bij het feit dat ik zwangerschap gewoon tien keer niks vind kon ik me richten op het leven na de bevalling.
zondag 6 juli 2008 om 20:30
Shir_1976, fijn om te lezen dat je je al iets beter voelt!
Wat ik deed tegen de misselijkheid is een broodje naast mijn bed leggen en dat 's ochtends opeten zodra ik wakker werd, zonder omhoog te komen! Dus echt blijven liggen, het broodje opduiken van je nachtkastje en liggend opeten. Dan nog even blijven liggen en dan pas rustig opstaan.
Verder de hele dag door kleine beetjes eten. Ik nam liga's mee naar het werk en at die tussendoor. Of ik smeerde wat brood voor tussendoor. (Achteraf vertelde mijn directe collega dat ze toen ze mij steeds liga zag eten nog dacht: dat deed ik toen ik zwanger was. Het kwartje viel bij haar niet dat ik misschien wel ook zwanger was).
Opeens was de misselijkheid weg, volgens mij rond de 11 weken.
Wat ik deed tegen de misselijkheid is een broodje naast mijn bed leggen en dat 's ochtends opeten zodra ik wakker werd, zonder omhoog te komen! Dus echt blijven liggen, het broodje opduiken van je nachtkastje en liggend opeten. Dan nog even blijven liggen en dan pas rustig opstaan.
Verder de hele dag door kleine beetjes eten. Ik nam liga's mee naar het werk en at die tussendoor. Of ik smeerde wat brood voor tussendoor. (Achteraf vertelde mijn directe collega dat ze toen ze mij steeds liga zag eten nog dacht: dat deed ik toen ik zwanger was. Het kwartje viel bij haar niet dat ik misschien wel ook zwanger was
).Opeens was de misselijkheid weg, volgens mij rond de 11 weken.
dinsdag 8 juli 2008 om 11:01
Hoi Sterre,
Wat leuk dat je het tegen je familie hebt verteld! En fijn dat ze allemaal enthousiast reageerden! Wel balen zeg, dat je slecht slaapt. Daar heb ik dus ook last van. Gelukkig heb ik nu vakantie en kan ik 's middags even een dutje doen. (ik lijk wel een "oud wijf"
hihi!) Gelukkig heb ik ook niet overgegeven, maar ik ben wel vaak misselijk. Vooral als mijn maag leeg is.. Dus ik probeer ieder uur/anderhalf uur iets te eten: een appel, een cracker of een kopje cup-a-soup. Dat helpt wel.Mijn gevoel vliegt nog van het een naar het ander. Ik wil nog steeds geen baby in mijn buik en ik zie enorm op tegen de bevalling. Dat deed ik vantevoren ook al, maar dat heb ik het laatste jaar (met de pogingen om zwanger te raken) een beetje van me afgeduwd. Nu komt het helaas in de volle hevigheid weer terug. Ik heb wel gelezen dat mijn VK een speciaal spreekuur heeft voor mensen die erg bang zijn. Ik ga daar dus maar gebruik van maken. Dat slappe, weeïge gevoel heb ik trouwens ook wel. Ik probeer gewoon wat rustiger aan te doen dan normaal.
Veel sterkte. Dikke knuffel van Shir
dinsdag 8 juli 2008 om 11:04
Hahaha szwaan, ik geloof dat ik zo'n beetje hetzelfde gevoel heb. Al ben ik wel benieuwd als ik eind juli de echo meemaak. Misschien draait mijn gevoel dan gewoon.
Zoals ik net al naar Sterre typte: ik zie ook enorm op tegen de bevalling. Ik wil graag een kleintje, maar dan zonder zwangerschap en bevalling ajb.
liefs Shir
Zoals ik net al naar Sterre typte: ik zie ook enorm op tegen de bevalling. Ik wil graag een kleintje, maar dan zonder zwangerschap en bevalling ajb.
liefs Shir
