Psyche
alle pijlers
Haat kan verstikken, hoe voorkom / overwin je het?
zaterdag 9 februari 2019 om 00:17
Mijn eerste Psyche topic 
Er is iemand met wie ik een paar jaar contact heb gehad. Om privacyredenen zeg ik liever niet hoe en waar, maar beperk ik me tot dat we iets tussen een FWB en een relatie hebben gehad. Da's natuurlijk fout 1: of je hebt een FWB zonder romantische gevoelens, of je hebt een relatie, niet iets er tussenin.
Maar goed, kort verhaal lang
: die persoon heeft me een aantal keer ronduit voorgelogen of gebeurtenissen en afspraken volledig verzonnen. Daarnaast is diegene ook zo instabiel als de pest: het ene moment erg vrolijk, het andere moment een mensgeworden kernexplosie. De meesten van jullie zullen het vast met me eens zijn dat dat geen persoon is met wie je graag vrienden zal blijven.
Nu zit ik echter met het volgende probleempje: ik kom die persoon nog regelmatig tegen en dat is erg moeilijk te voorkomen. Echter, elke keer dat ik die persoon tegenkom roept dat opnieuw haatgevoelens op vanwege de vuile acties van de afgelopen paar jaar.
Heeft iemand praktische tips om dat soort gevoelens te voorkomen of te verhelpen, want van haat wordt niemand blij en ik ben liever een positief, vriendelijk persoon dan iemand die anderen tot last is omdat ik iemand niet kan uitstaan
ps. De eerste reactie die ik verwacht is: praat met die persoon, maar dat doe ik liever niet. Ik ben al genoeg gemanipuleerd door diegene. En zoals gezegd, compleet vermijden gaat ook niet
Er is iemand met wie ik een paar jaar contact heb gehad. Om privacyredenen zeg ik liever niet hoe en waar, maar beperk ik me tot dat we iets tussen een FWB en een relatie hebben gehad. Da's natuurlijk fout 1: of je hebt een FWB zonder romantische gevoelens, of je hebt een relatie, niet iets er tussenin.
Maar goed, kort verhaal lang
: die persoon heeft me een aantal keer ronduit voorgelogen of gebeurtenissen en afspraken volledig verzonnen. Daarnaast is diegene ook zo instabiel als de pest: het ene moment erg vrolijk, het andere moment een mensgeworden kernexplosie. De meesten van jullie zullen het vast met me eens zijn dat dat geen persoon is met wie je graag vrienden zal blijven.Nu zit ik echter met het volgende probleempje: ik kom die persoon nog regelmatig tegen en dat is erg moeilijk te voorkomen. Echter, elke keer dat ik die persoon tegenkom roept dat opnieuw haatgevoelens op vanwege de vuile acties van de afgelopen paar jaar.
Heeft iemand praktische tips om dat soort gevoelens te voorkomen of te verhelpen, want van haat wordt niemand blij en ik ben liever een positief, vriendelijk persoon dan iemand die anderen tot last is omdat ik iemand niet kan uitstaan
ps. De eerste reactie die ik verwacht is: praat met die persoon, maar dat doe ik liever niet. Ik ben al genoeg gemanipuleerd door diegene. En zoals gezegd, compleet vermijden gaat ook niet
zaterdag 9 februari 2019 om 00:41
Je hebt nog gevoelens voor die persoon, want haatgevoelens zijn ook gevoelens en aldus heb je hem nog niet losgelaten, dus moet je dat maar eens gaan doen.
Overigens, je kan het verleden niet veranderen, dus laat het rusten, sommige mensen blijken nu eenmaal niet de moeite waard, dus lijkt het mij dat je je maar beter met andere zaken bezig kunt houden.
Overigens, je kan het verleden niet veranderen, dus laat het rusten, sommige mensen blijken nu eenmaal niet de moeite waard, dus lijkt het mij dat je je maar beter met andere zaken bezig kunt houden.
zaterdag 9 februari 2019 om 01:01
Haat bestaat uit meerdere elementen. Probeer eerst te focussen op één element. Laat het oordeel los (het sociale oordeel of persoonlijke oordeel) en probeer een ander perspectief te krijgen (de persoon kan bijvoorbeeld uit eigen onzekerheid onprettig reageren).
Neem tijd om de boosheid zelf los te laten en probeer van verschillende kanten er achter te komen wat de bron is van de boosheid. ( bijvoorbeeld: verwachtingen die niet uitkomen, maak dit voor jezelf duidelijk).
Heb je last van een hedendaags oordeel? Of is dit een ‘oud’ oordeel? Is het een haat/liefde relatie? Probeer dan de onbalans te herstellen. Erken de haat maar laat je er niet door leiden. Het gaat niet vanzelf weg en je kunt het niet negeren. Probeer actief de emotie los te laten. Denk aan je zelf! (En doe het voor jezelf)
Wanneer je tegen haat aanloopt, onderzoek dan de gevoelens die er zijn. En werk In kleinere stappen om de schade, pijn, woede, frustratie en oordelen op te lossen.
Dus wanneer je last hebt van haat. Wees bewust van de emotie en laat los. Als je probeert de haat vast te houden dan krijg je er zelf meer last van. Stapje voor stapje. Heb je hier wat aan?
Neem tijd om de boosheid zelf los te laten en probeer van verschillende kanten er achter te komen wat de bron is van de boosheid. ( bijvoorbeeld: verwachtingen die niet uitkomen, maak dit voor jezelf duidelijk).
Heb je last van een hedendaags oordeel? Of is dit een ‘oud’ oordeel? Is het een haat/liefde relatie? Probeer dan de onbalans te herstellen. Erken de haat maar laat je er niet door leiden. Het gaat niet vanzelf weg en je kunt het niet negeren. Probeer actief de emotie los te laten. Denk aan je zelf! (En doe het voor jezelf)
Wanneer je tegen haat aanloopt, onderzoek dan de gevoelens die er zijn. En werk In kleinere stappen om de schade, pijn, woede, frustratie en oordelen op te lossen.
Dus wanneer je last hebt van haat. Wees bewust van de emotie en laat los. Als je probeert de haat vast te houden dan krijg je er zelf meer last van. Stapje voor stapje. Heb je hier wat aan?
zaterdag 9 februari 2019 om 01:04
Ik denk niet dat haat iets is dat je perse hoeft te overwinnen, het gaat echt wel een keer over,
het heeft bij mij vooral een beschermende functie gehad, en mijn haat is uit angst ontstaan.
Ik heb intens gehaat, maar ik heb er verder nooit iets mee gedaan, ik heb m'n tijd ermee uitgezeten, niemand heeft er last van gehad, hooguit ikzelf.
ik heb jarenlang iemand gehaat die mij heel veel pijn heeft gedaan, mij heel veel heeft afgenomen, jarenlang werd ik door nachtmerries met hem erin geteisterd.
En nee, ik hoef dat niet te vergeven, en dat ga ik ook nooit doen, waarom zou ik?
Hem kon/kan het volgens mij echt geen reet schelen of ik het hem heb vergeven, of hoe ik mij heb gevoeld, en ik schiet er ook geen moer mee op om me dat af te vragen.
Na ongeveer een jaar of 10 is dat veranderd in complete onverschilligheid,
De nachtmerries zijn weggebleven, en toen kon ik het ook soort van vergeten en achter me laten.
Nu denk ik, als hij gelukkig is, fijn voor hem, en als hij ongelukkig is, tja...pfff, maakt me ook niets uit, ik wens hem in ieder geval geen rottigheid meer toe, en dat is best lekker, dat het eindelijk weg is.
Haat heeft denk ik een functie, je hebt iets te verwerken, en het is een heftig gevoel, dat heeft tijd nodig om af te koelen, en zolang je er niets mee doet, en anderen er niet in betrekt en die persoon verder met rust laat, zie ik er eerlijk gezegd het kwaad er niet van in,
Niemand heeft ooit door puur haatgedachten iets opgelopen, zo machtig zijn we niet, dus haat een eind weg wat mij betreft, t gaat echt wel een keertje over, blijf er niet langer in hangen dan nodig, want het moet een keertje klaar zijn, hangt ook een beetje af van wat iemand je geflikt heeft denk ik.
het heeft bij mij vooral een beschermende functie gehad, en mijn haat is uit angst ontstaan.
Ik heb intens gehaat, maar ik heb er verder nooit iets mee gedaan, ik heb m'n tijd ermee uitgezeten, niemand heeft er last van gehad, hooguit ikzelf.
ik heb jarenlang iemand gehaat die mij heel veel pijn heeft gedaan, mij heel veel heeft afgenomen, jarenlang werd ik door nachtmerries met hem erin geteisterd.
En nee, ik hoef dat niet te vergeven, en dat ga ik ook nooit doen, waarom zou ik?
Hem kon/kan het volgens mij echt geen reet schelen of ik het hem heb vergeven, of hoe ik mij heb gevoeld, en ik schiet er ook geen moer mee op om me dat af te vragen.
Na ongeveer een jaar of 10 is dat veranderd in complete onverschilligheid,
De nachtmerries zijn weggebleven, en toen kon ik het ook soort van vergeten en achter me laten.
Nu denk ik, als hij gelukkig is, fijn voor hem, en als hij ongelukkig is, tja...pfff, maakt me ook niets uit, ik wens hem in ieder geval geen rottigheid meer toe, en dat is best lekker, dat het eindelijk weg is.
Haat heeft denk ik een functie, je hebt iets te verwerken, en het is een heftig gevoel, dat heeft tijd nodig om af te koelen, en zolang je er niets mee doet, en anderen er niet in betrekt en die persoon verder met rust laat, zie ik er eerlijk gezegd het kwaad er niet van in,
Niemand heeft ooit door puur haatgedachten iets opgelopen, zo machtig zijn we niet, dus haat een eind weg wat mij betreft, t gaat echt wel een keertje over, blijf er niet langer in hangen dan nodig, want het moet een keertje klaar zijn, hangt ook een beetje af van wat iemand je geflikt heeft denk ik.
zaterdag 9 februari 2019 om 01:18
Ik kreeg ooit van iemand die als psycholoog werkt de tip om zo iemand voor te stellen als klein kind wat precies hetzelfde gedrag te verduren heeft gekregen van zijn ouders. Dat helpt je milder te zijn.
Het is zijn eigen proces in zijn eigen tempo om te groeien als mens.
Voor nu, probeer te focussen op wat je er zelf van hebt geleerd. Dan heeft hij je toch iets goeds gebracht.
Het is zijn eigen proces in zijn eigen tempo om te groeien als mens.
Voor nu, probeer te focussen op wat je er zelf van hebt geleerd. Dan heeft hij je toch iets goeds gebracht.
zaterdag 9 februari 2019 om 01:31
Ben het ook wel eens met het feit dat je zelf het meeste last hebt van die haat.
Alleen ligt het eraan of je de persoon die je haat zelf in je leven toegelaten hebt (je fwb kort gezegd) of dat je niet om iemand heenkon zoals je ouders, broer, zus waar je mee opgroeide in één huis.
Bij jou gaat het om de eerste categorie: is het niet zo dat je eigenlijk boos bent op jezelf? Omdat je je hebt laten manipuleren, slecht behandelen, in leugens getrapt bent? Dat herken ik heel goed..
Op het moment dat ik besefte dat ik die pathologische leugenaar (ja, diagnose van een psychiater wist ik jaren later, niet mijn diagnose; just saying..) keer op keer vergaf, of gewoon wist dat er dingen niet klopten, ik belazerd werd en mijn gevoelens vertrapt werden en mij dat veel verdriet deed en tóch nog contact bleef houden wist ik: die persoon roept die haat op omdat ik eigenlijk diep in mijn hart woedend ben.
Ik had de eerste de beste keer dat een forse leugen aan het licht kwam, ik respectloos behandeld werd enz enzoverder meteen het contact moeten verbreken. Het was interessanter om mezelf onder de loep te nemen: waarom heb ik dit zo lang laten gebeuren?
Inmiddels haat ik die persoon niet meer, ik heb medelijden met die persoon. En dat voelt als een geschenk uit de hemel.. ik hoef niet meer te haten, ik heb mezelf vergeven dat ik dat allemaal heb laten gebeuren en vooral: heb er een heleboel van geleerd.
Moet er wel bijvertellen dat ik die persoon niet meer hoef te zien, spreken als ik dat niet wil. Woont zelfs ver weg; kans op tegenkomen is nihil, ook hebben we geen gezamenlijke vrienden. Dat maakt het wel makkelijker dan jouw situatie. Toch hoop ik dat je er iets aan hebt.
Alleen ligt het eraan of je de persoon die je haat zelf in je leven toegelaten hebt (je fwb kort gezegd) of dat je niet om iemand heenkon zoals je ouders, broer, zus waar je mee opgroeide in één huis.
Bij jou gaat het om de eerste categorie: is het niet zo dat je eigenlijk boos bent op jezelf? Omdat je je hebt laten manipuleren, slecht behandelen, in leugens getrapt bent? Dat herken ik heel goed..
Op het moment dat ik besefte dat ik die pathologische leugenaar (ja, diagnose van een psychiater wist ik jaren later, niet mijn diagnose; just saying..) keer op keer vergaf, of gewoon wist dat er dingen niet klopten, ik belazerd werd en mijn gevoelens vertrapt werden en mij dat veel verdriet deed en tóch nog contact bleef houden wist ik: die persoon roept die haat op omdat ik eigenlijk diep in mijn hart woedend ben.
Ik had de eerste de beste keer dat een forse leugen aan het licht kwam, ik respectloos behandeld werd enz enzoverder meteen het contact moeten verbreken. Het was interessanter om mezelf onder de loep te nemen: waarom heb ik dit zo lang laten gebeuren?
Inmiddels haat ik die persoon niet meer, ik heb medelijden met die persoon. En dat voelt als een geschenk uit de hemel.. ik hoef niet meer te haten, ik heb mezelf vergeven dat ik dat allemaal heb laten gebeuren en vooral: heb er een heleboel van geleerd.
Moet er wel bijvertellen dat ik die persoon niet meer hoef te zien, spreken als ik dat niet wil. Woont zelfs ver weg; kans op tegenkomen is nihil, ook hebben we geen gezamenlijke vrienden. Dat maakt het wel makkelijker dan jouw situatie. Toch hoop ik dat je er iets aan hebt.
zaterdag 9 februari 2019 om 01:36
Nou, ik weet niet waarom je denkt dat we je zouden adviseren om met hem te gaan praten. Dat moet je helemaal niet doen.
Die haat is een teken dat je het aan het verwerken bent. Je bent nog niet los van hem. Daar is tijd voor nodig. Accepteer dat het er is, maar blijf er niet langer in hangen dan nodig is om verder te gaan. Probeer die haatgedachten niet steeds weer te voeden. Dan zal het langzamerhand steeds beter gaan. Echt, op een dag laat het je onverschillig als je hem ziet. Dan heeft hij geen macht meer over je. Sterkte!
Die haat is een teken dat je het aan het verwerken bent. Je bent nog niet los van hem. Daar is tijd voor nodig. Accepteer dat het er is, maar blijf er niet langer in hangen dan nodig is om verder te gaan. Probeer die haatgedachten niet steeds weer te voeden. Dan zal het langzamerhand steeds beter gaan. Echt, op een dag laat het je onverschillig als je hem ziet. Dan heeft hij geen macht meer over je. Sterkte!
Beter een half motto....
zaterdag 9 februari 2019 om 01:38
Ja, en het niet tegenkomen, werkt ook goed, probeer uit de buurt te blijven, want anders wordt dat gevoel gevoed.
ik heb in therapie ooit een tegenovergestelde oefening gekregen,
ik mocht denkbeeldig helemaal los gaan op die persoon, en wat voelde dat goed!
Het heeft toen in ieder geval flink de lading eraf gehaald.
Maar gevoel van compassie kan ook helpen inderdaad, het is maar net welke weg je inslaat.
Grappig, hoe dat soort dingen enorm kunnen verschillen, en misschien toch beide echt wel kunnen werken,Isdatzo schreef: ↑09-02-2019 01:18Ik kreeg ooit van iemand die als psycholoog werkt de tip om zo iemand voor te stellen als klein kind wat precies hetzelfde gedrag te verduren heeft gekregen van zijn ouders. Dat helpt je milder te zijn.
Het is zijn eigen proces in zijn eigen tempo om te groeien als mens.
Voor nu, probeer te focussen op wat je er zelf van hebt geleerd. Dan heeft hij je toch iets goeds gebracht.
ik heb in therapie ooit een tegenovergestelde oefening gekregen,
ik mocht denkbeeldig helemaal los gaan op die persoon, en wat voelde dat goed!
Het heeft toen in ieder geval flink de lading eraf gehaald.
Maar gevoel van compassie kan ook helpen inderdaad, het is maar net welke weg je inslaat.
zaterdag 9 februari 2019 om 09:16
Ik heb alle berichten gelezen en met alles wat er gezegd wordt kan ik wel iets, dus wees niet boos dat ik niet iedereen ga quoten 
Dat gezegd hebbend:
Je hebt gelijk dat die gevoelens uit boosheid naar mezelf voortkomen omdat ik die vriendschap al na een week had moeten afkappen. Nu schaam ik me half dat ik dat niet eerder zelf heb beseft. Ik kwam die persoon laatst weer tegen in groepsverband (wat de reden is dat ik diegene soms niet kan ontlopen: gedeelde groep), en die deed heel normaal en nuichter alsof we nog steeds goeie vrienden waren. Ik vriendelijk maar wat afstandelijk terugdoen om de lieve vrede te bewaren maar van binnen kookte ik omdat ik op dat moment overal had willen zijn behalve in diegene's buurt.
Wil ik dus met die persoon om kunnen gaan, de weinige keren per jaar dat dat nodig is, dan zal ik dus eerst met mijn eigen gevoel in evenwicht moeten komen en moeten accepteren dat die persoon niets toevoegd aan mijn leven maar er ook geen negatieve invloed meer op zou moeten hebben.
Dat gezegd hebbend:
Wauw, dit was de meest rake, juiste analyse van iemand die mij niet persoonlijk kent en die het puur van de info uit 1 post moest hebben, ooitSadButTrue999 schreef: ↑09-02-2019 01:31Ben het ook wel eens met het feit dat je zelf het meeste last hebt van die haat.
Alleen ligt het eraan of je de persoon die je haat zelf in je leven toegelaten hebt (je fwb kort gezegd) of dat je niet om iemand heenkon zoals je ouders, broer, zus waar je mee opgroeide in één huis.
Bij jou gaat het om de eerste categorie: is het niet zo dat je eigenlijk boos bent op jezelf? Omdat je je hebt laten manipuleren, slecht behandelen, in leugens getrapt bent? Dat herken ik heel goed..
Op het moment dat ik besefte dat ik die pathologische leugenaar (ja, diagnose van een psychiater wist ik jaren later, niet mijn diagnose; just saying..) keer op keer vergaf, of gewoon wist dat er dingen niet klopten, ik belazerd werd en mijn gevoelens vertrapt werden en mij dat veel verdriet deed en tóch nog contact bleef houden wist ik: die persoon roept die haat op omdat ik eigenlijk diep in mijn hart woedend ben.
Ik had de eerste de beste keer dat een forse leugen aan het licht kwam, ik respectloos behandeld werd enz enzoverder meteen het contact moeten verbreken. Het was interessanter om mezelf onder de loep te nemen: waarom heb ik dit zo lang laten gebeuren?
Inmiddels haat ik die persoon niet meer, ik heb medelijden met die persoon. En dat voelt als een geschenk uit de hemel.. ik hoef niet meer te haten, ik heb mezelf vergeven dat ik dat allemaal heb laten gebeuren en vooral: heb er een heleboel van geleerd.
Moet er wel bijvertellen dat ik die persoon niet meer hoef te zien, spreken als ik dat niet wil. Woont zelfs ver weg; kans op tegenkomen is nihil, ook hebben we geen gezamenlijke vrienden. Dat maakt het wel makkelijker dan jouw situatie. Toch hoop ik dat je er iets aan hebt.
Je hebt gelijk dat die gevoelens uit boosheid naar mezelf voortkomen omdat ik die vriendschap al na een week had moeten afkappen. Nu schaam ik me half dat ik dat niet eerder zelf heb beseft. Ik kwam die persoon laatst weer tegen in groepsverband (wat de reden is dat ik diegene soms niet kan ontlopen: gedeelde groep), en die deed heel normaal en nuichter alsof we nog steeds goeie vrienden waren. Ik vriendelijk maar wat afstandelijk terugdoen om de lieve vrede te bewaren maar van binnen kookte ik omdat ik op dat moment overal had willen zijn behalve in diegene's buurt.
Wil ik dus met die persoon om kunnen gaan, de weinige keren per jaar dat dat nodig is, dan zal ik dus eerst met mijn eigen gevoel in evenwicht moeten komen en moeten accepteren dat die persoon niets toevoegd aan mijn leven maar er ook geen negatieve invloed meer op zou moeten hebben.
zaterdag 9 februari 2019 om 10:05
Zelf heb ik dit in het verleden ook met bepaalde personen gehad (waarmee ik gebrouilleerd ben geraakt).
Natuurlijk is het zo dat je zelf het meeste last hebt van haatgevoelens.
Heb zelf geprobeerd om te vergeven.
Niet zozeer voor diegenen, maar meer voor mezelf.
Haatgevoelens zorgt voor erg veel negatieve energie en je schiet er weinig mee op.
Natuurlijk is het zo dat je zelf het meeste last hebt van haatgevoelens.
Heb zelf geprobeerd om te vergeven.
Niet zozeer voor diegenen, maar meer voor mezelf.
Haatgevoelens zorgt voor erg veel negatieve energie en je schiet er weinig mee op.
zaterdag 9 februari 2019 om 14:40
Mijn haatgevoelens voor iemand werden minder toen ik mezelf vergaf dat ik in de praatjes was getrapt van deze persoon. Maar ook dat ik waarschijnlijk niet de enige ben geweest die erin trapt of heeft getrapt.
Ik zie diegene vaak (woont in dezelfde buurt) maar loop gewoon voorbij en laat me niet kennen.Doe net of het me niks meer interesseert. Dat is het meest wwijze wat je kan doen.
Ik zie diegene vaak (woont in dezelfde buurt) maar loop gewoon voorbij en laat me niet kennen.Doe net of het me niks meer interesseert. Dat is het meest wwijze wat je kan doen.
zaterdag 9 februari 2019 om 21:43
Dank jullie voor jullie reacties 
Na een stuk leukere dag vandaag kan ik er ook weer wat nuchterder naar kijken. Voorkomen dat ik diegene af en toe zie kan ik niet, maar ik zal niet nogmaals de vergissing maken om mezelf in een situatie te plaatsen dat ik met diegene moet praten.
Waarschijnlijk zal ik met genoeg tijd mezelf kunnen vergeven dat ik in die praatjes en schijnbaar vriendelijke acties ben getuind. En over mijn resterende haat/liefdegevoel voor die persoon heenkomen, er zijn genoeg mensen om me heen die wel de moeite waard zijn
Sorry voor de vaagheid trouwens, maar door de persoon genderneutraal te houden en de situaties niet te concreet te omschrijving hou ik de boel wat anoniem. Je weet nooit wie er meeleest nietwaar
Na een stuk leukere dag vandaag kan ik er ook weer wat nuchterder naar kijken. Voorkomen dat ik diegene af en toe zie kan ik niet, maar ik zal niet nogmaals de vergissing maken om mezelf in een situatie te plaatsen dat ik met diegene moet praten.
Waarschijnlijk zal ik met genoeg tijd mezelf kunnen vergeven dat ik in die praatjes en schijnbaar vriendelijke acties ben getuind. En over mijn resterende haat/liefdegevoel voor die persoon heenkomen, er zijn genoeg mensen om me heen die wel de moeite waard zijn
Sorry voor de vaagheid trouwens, maar door de persoon genderneutraal te houden en de situaties niet te concreet te omschrijving hou ik de boel wat anoniem. Je weet nooit wie er meeleest nietwaar
zondag 10 februari 2019 om 01:36
Fijn dat je wat aan de reacties had
Niet nodig om je te schamen, ook niet half. Nergens voor nodig: sommige mensen zijn nu eenmaal meesters in de zaken zo verdraaien dat je -terwijl je beter weet- tóch aan jezelf gaat twijfelen.
Heel irritant als je die persoon dan nog af en toe tegenkomt lijkt me, en niet gewoon kan zeggen wat je eigenlijk denkt maar neutraal 'hoi en ja hoor alles ok met mij' zegt. Zo stel ik me dat nu even voor, geen idee hoe dat loopt natuurlijk.
Ik hoop echt dat je net als ik en anderen tegen jezelf kan zeggen: 'die persoon is gewoon echt doortrapt, de situatie was nu eenmaal zo' of hoe het ook gegaan is. Maar ook weet dat DIT je niet meer gaat gebeuren.
En hopelijk na verloop van tijd de stoom uit je oren verdwijnt zodra je die persoon toch tegenkomt, ik zou daar ook nog steeds moeite mee hebben.
Omdat ik toch ook gek genoeg medelijden met hem heb.. om een valide reden, niet vanwege dat pathologische liegen maar omdat hij in een situatie zit op dit moment die ik niemand toewens.
Neemt niet weg dat ik hem nooit meer wil zien, hij herinnert me aan vervelende gebeurtenissen en veel verdriet dat ik had kunnen voorkomen. Dus aan mijn eigen pijnlijke leerproces feitelijk.
En echt, ik heb er nog steeds plezier van: ik ben daarna meer van zulke mensen tegengekomen en ga nu wél vol in de remmen als ik merk dat ik weer in een vergelijkbare situatie zit. En dat geeft een goed gevoel
Niet nodig om je te schamen, ook niet half. Nergens voor nodig: sommige mensen zijn nu eenmaal meesters in de zaken zo verdraaien dat je -terwijl je beter weet- tóch aan jezelf gaat twijfelen.
Heel irritant als je die persoon dan nog af en toe tegenkomt lijkt me, en niet gewoon kan zeggen wat je eigenlijk denkt maar neutraal 'hoi en ja hoor alles ok met mij' zegt. Zo stel ik me dat nu even voor, geen idee hoe dat loopt natuurlijk.
Ik hoop echt dat je net als ik en anderen tegen jezelf kan zeggen: 'die persoon is gewoon echt doortrapt, de situatie was nu eenmaal zo' of hoe het ook gegaan is. Maar ook weet dat DIT je niet meer gaat gebeuren.
En hopelijk na verloop van tijd de stoom uit je oren verdwijnt zodra je die persoon toch tegenkomt, ik zou daar ook nog steeds moeite mee hebben.
Omdat ik toch ook gek genoeg medelijden met hem heb.. om een valide reden, niet vanwege dat pathologische liegen maar omdat hij in een situatie zit op dit moment die ik niemand toewens.
Neemt niet weg dat ik hem nooit meer wil zien, hij herinnert me aan vervelende gebeurtenissen en veel verdriet dat ik had kunnen voorkomen. Dus aan mijn eigen pijnlijke leerproces feitelijk.
En echt, ik heb er nog steeds plezier van: ik ben daarna meer van zulke mensen tegengekomen en ga nu wél vol in de remmen als ik merk dat ik weer in een vergelijkbare situatie zit. En dat geeft een goed gevoel
zondag 10 februari 2019 om 10:34
Precies, ik heb nu ook een radar ontwikkeld voor dat soort mensen. Ik ruik ze nu vanaf een afstand en ga er met een boog omheen bij wijze van spreken.SadButTrue999 schreef: ↑10-02-2019 01:36Fijn dat je wat aan de reacties had
Niet nodig om je te schamen, ook niet half. Nergens voor nodig: sommige mensen zijn nu eenmaal meesters in de zaken zo verdraaien dat je -terwijl je beter weet- tóch aan jezelf gaat twijfelen.
Heel irritant als je die persoon dan nog af en toe tegenkomt lijkt me, en niet gewoon kan zeggen wat je eigenlijk denkt maar neutraal 'hoi en ja hoor alles ok met mij' zegt. Zo stel ik me dat nu even voor, geen idee hoe dat loopt natuurlijk.
Ik hoop echt dat je net als ik en anderen tegen jezelf kan zeggen: 'die persoon is gewoon echt doortrapt, de situatie was nu eenmaal zo' of hoe het ook gegaan is. Maar ook weet dat DIT je niet meer gaat gebeuren.
En hopelijk na verloop van tijd de stoom uit je oren verdwijnt zodra je die persoon toch tegenkomt, ik zou daar ook nog steeds moeite mee hebben.
Omdat ik toch ook gek genoeg medelijden met hem heb.. om een valide reden, niet vanwege dat pathologische liegen maar omdat hij in een situatie zit op dit moment die ik niemand toewens.
Neemt niet weg dat ik hem nooit meer wil zien, hij herinnert me aan vervelende gebeurtenissen en veel verdriet dat ik had kunnen voorkomen. Dus aan mijn eigen pijnlijke leerproces feitelijk.
En echt, ik heb er nog steeds plezier van: ik ben daarna meer van zulke mensen tegengekomen en ga nu wél vol in de remmen als ik merk dat ik weer in een vergelijkbare situatie zit. En dat geeft een goed gevoel
zondag 10 februari 2019 om 10:36
Ik denk dat dat vanzelf wel goed gaat komen. Een van mijn beste eigenschappen is dat ik graag wil geloven dat mensen van nature goed zijn en dat iedereen in zeker opzicht wel voor rede vatbaar is. Natuurlijk is dat niet altijd zo, en een keerzijde van die eigenschap is dat ik soms zo schattig naief benSadButTrue999 schreef: ↑10-02-2019 01:36[knipje]
Ik hoop echt dat je net als ik en anderen tegen jezelf kan zeggen: 'die persoon is gewoon echt doortrapt, de situatie was nu eenmaal zo' of hoe het ook gegaan is. Maar ook weet dat DIT je niet meer gaat gebeuren.
En hopelijk na verloop van tijd de stoom uit je oren verdwijnt zodra je die persoon toch tegenkomt, ik zou daar ook nog steeds moeite mee hebben.
Omdat ik toch ook gek genoeg medelijden met hem heb.. om een valide reden, niet vanwege dat pathologische liegen maar omdat hij in een situatie zit op dit moment die ik niemand toewens.
Neemt niet weg dat ik hem nooit meer wil zien, hij herinnert me aan vervelende gebeurtenissen en veel verdriet dat ik had kunnen voorkomen. Dus aan mijn eigen pijnlijke leerproces feitelijk.
En echt, ik heb er nog steeds plezier van: ik ben daarna meer van zulke mensen tegengekomen en ga nu wél vol in de remmen als ik merk dat ik weer in een vergelijkbare situatie zit. En dat geeft een goed gevoel
, maar al met al denk ik dat ik snel genoeg weer met die persoon in een ruimte kan zijn zonder wurgneigingen mits ik communicatie tot een minimum beperk.
