Heb het gevoel 'het leven' niet aan te kunnen...

Al jaren worstel ik met mezelf, mijn baan, met wat ik nou echt wil, mijn relaties (zowel privé als professioneel)... Eigenlijk ben ik sinds ik het huis uit ben zoekende... Er zijn vlagen geweest dat ik me wel gelukkig heb gevoeld, maar grotendeels heb ik me een ongeleid projectiel gevoeld in mijn leven en nu wordt ik er hoe langer hoe meer ongelukkig van.



Vaak heb ik gedacht dat ik dit leven gewoon niet aan kan. Anderen hebben wel eens tegen me gezegd dat ik wat harder moest worden. Ik ben nogal gevoelig en inmiddels háát ik mezelf hierom, omdat het mijn leven zo verknalt. Ik ga binnenkort voor de zoveelste keer in therapie in de hoop dat ik mijn leven wat lichter en luchtiger kan maken.

Ik denk namelijk dat het vooral ligt aan de manier waarop ik met het leven omga. Alleen heb ik vaak het gevoel dat ik niet echt kan veranderen.



Ik verlang zó erg naar een stabiel leven met vertrouwen: in mezelf en van de mensen om me heen. Ik ben heel erg zoekende naar een soort houvast, maar ik lijk het maar niet te vinden

Ik ben nu 30 en heb 4 studies gedaan, waarvan ik er uiteindelijk met pijn en moeite één heb afgemaakt. Toch heb ik het gevoel dat ik nog steeds niet echt weet wat ik wil en wat ik nu goed kan. Sterker nog: ik voel me vaak zo ontzettend mislukt, maatschappelijk gezien. Op de werkvloer is het niet zo rooskleurig verlopen allemaal. Ook niet heel negatief, maar ik wist nooit m'n baan te behouden of was er doodongelukkig.

Nu werk ik twee dagen in het onderwijs (sinds een tijd uit de roulatie te zijn geweest). Ik ben erg blij met de baan maar vind het ook dodelijk vermoeiend. Ik ben na één dag al helemaal kapot als ik thuiskom en lig om 21.00 / 21.30 uur in m'n bed. Ik voel me zo slap als ik al die anderen mensen om me heen zijn die fulltime werken voor de klas en ook nog 3 kinderen hebben en hun huis aan het verbouwen zijn bij wijze van spreken. Ik durf dan eigenlijk niet meer te zeggen dat ik me al bijna overspannen voel als ik twee dagen heb gewerkt. Ik voel me aanstellerig, maar het is helaas echt zo: Ik ben echt doodop. En ik ben echt geen kleinzerig type dat erg snel begint te piepen, maar ik twijfel nu wel heel erg aan mezelf. Wat is er met me aan de hand?

Pfeifer heb ik al gehad, de huisarts kan niets anders vinden. Ze zegt dat ik gewoon wat meer slaap nodig heb dan een gemiddeld mens. Wel heb ik vaak migraine, wat het ook niet eenvoudiger maakt en zeker niet leuker. Naast m'n werk heb ik nauwelijks verplichtingen, geen kinderen, doe niet eens aan sport en heb geen druk sociaal leven.

Wat doe ik dan verkeerd?



Nu is dit niet het enige waar ik me zorgen over maak.

Als ik mijn situatie financieel bekijk, lukt het me voorlopig van ze langzalzeleven niet om een keertje een leuk huisje voor mezelf te kopen. Huren wordt al een groot probleem. Ik ben HBO afgestudeerd, maar dat garandeert zeker geen vetpot qua inkomen. OK, ik werk maar twee dagen en ben ook hard bezig er iets naast te vinden, maar gezien ik het nu al zo heftig en vermoeiend vind, denk ik niet dat ik er meer dan twee dagen bij wil werken.

Dus mijn blik op de nabije toekomst is ook al niet zo rooskleurig wat een huis betreft. Ik woon nu anti-kraak en alhoewel dat zeker zijn voordelen heeft, zoek ik toch iets waar ik wat langer kan wonen, wat echt van mij is en waar ik zelf kan bepalen of ik een muurtje schilder of plantjes in de tuin plant. Alles om me heen is eigenlijk onzeker...dat gevoel heb ik in ieder geval en ik kan daar eigenlijk helemaal niet tegen.



ik heb sterk het gevoel dat ik geleefd wordt, dat ik niet vrij ben om te kiezen, omdat er niet zoveel te kiezen valt. Tegelijkertijd mag ik van mezelf niet klagen, want andere mensen hebben het vele malen drukker dan ik... Alleen, ik wordt er zo doodongelukkig van. Ik heb mijn laatste studie deeltijd afgerond met een parttime baan en heb me een breuk gewerkt. Daarnaast had ik een moeilijke relatie en uiteindelijk is alles ontploft: relatie stuk, huis kwijt, baan kwijt, studie tijdelijk stopgezet en overspannen thuis gezeten...daarop nog een hernia en nu zijn we anderhalf jaar verder.

Ik had even goede hoop. Ik zou mijn leven gaan veranderen, echt gaan doen wat IK wil, een leuke baan vinden en dan zou het wel weer goed komen. Maar nu heb ik weer een baan (voor een deel dan) en het geeft me eerder een slechter dan een beter gevoel. Ik denk gelijk: daar gáán we weer... keihard werken voor weinig geld en uiteindelijk geen tijd meer over hebben om een beetje te léven...



Ik wil m'n leven zo graag een keer op orde hebben. Een stevige basis, een man waar ik op kan bouwen en een baan die me voldoening geeft en ook een beetje redelijk betaalt. Dan zou ik me al stukken beter voelen dan ik me nu voel.

Is het nou echt zo dat dit een proces van járen is? Moet ik gewoon wat meer geduld hebben? Ik baal gewoon als een stekker...ik wil verdomme NU leven en niet pas over 10 jaar. Of heb ik nou gewoon de boot gemist, omdat ik pas afgestudeerd ben op m'n 30e, ookal heb ik tussendoor wel gewerkt.

Nou, precies...ik krijg echt jeuk van het woordt MOETEN. Precies zoals je het omschrijft, dat vaderlijke en die gebiedende wijs. Ik kan er nu ook wel om lachen gelukkig, want ik besef ook dat het misschien veelzeggend is dat het me zo ergert...



Houvanjezelf, als je dat nu bv had gezegd: 'Wees niet te streng voor jezelf' dan had ik daar ook wat aan gehad. En richting aangeven mag natuurlijk altijd, maar dan liever met een voorbeeld hoe je zelf dingen aanpakt en niet dat bekende zinnetje dat je dingen moet 'aanpakken'. Dat klinkt allemaal heel logisch, maar mijn vraag blijft dan HOE.

Korenwolf, heel erg bedankt voor je reactie. Ik zat met een glimlach om m'n gezicht. Er is dus nog hoop :-).

Je zou wel eens gelijk kunnen hebben, dat méér werken goed zou kunnen zijn. Ik ben ook in ieder geval van plan nog twee dagen meer te werken (dus 32 uur). Buiten dat het financieel noodzakelijk is, verbreedt het m'n mogelijkheden en dus mijn vrijheidsgevoel. En als het leuk is, levert het me ook nog wat energie op. Maar als de energie gelijk blijft (en niet keldert) ben ik ook al heel tevreden denk ik.

Mijn ervaring is dat ik met een baan die me niet ligt, ik twee keer zo moe wordt als 'normaal'.

Hoi Duivelijntje,



Bedankt voor je reactie. Inderdaad herkenbaar. En erg fijn dat het goed gekomen is met een huis en een baan.

Gelukkig heb ik geen grote ambities wat m'n carriere betreft. Het enige wat ik wil, is een baan die me voldoening geeft en een rustige 'thuisbasis'. Vooral dit laatste blijkt zo ongelooflijk belangrijk voor me te zijn. Ik dacht altijd wel flexibel te zijn, maar het tegendeel is waar. Ik wil toch wel erg graag de controle houden over m'n leven.

En zoals nu...niet te weten waar ik terecht kom, maakt me strontnerveus. Het klinkt voor veel mensen wellicht heel overdreven, maar als ik weet dat ik in een huisje terecht kom, maakt niet uit of het klein is, dat licht is en me een goed en veilig gevoel geeft, dan kan ik daar enorm van genieten en ontneemt me dat bijna al m'n zorgen. Andersom is het dus ook zo dat als ik in een donker flatje kom, ik daar echt aan onderdoor kan gaan. Ik zet dan een soort 'overlevingsmodus' aan, maar dat geeft ook een hoop stress en onrust, want ik voel me dan niet lekker in m'n 'thuisbasis'. Sterker nog: het voelt dan alsof ik geen thuis heb, ookal heb ik misschien letterlijk een dak boven m'n hoofd.



En ja, het 'moeten' verhaal is wederom ook erg herkenbaar. Het is mij ook al vaak gezegd, ook hier op het forum.

Ik hou me ook groot op m'n werk, bij vreemden en zelfs bij mijn vrienden. ik moet iemand echt heel goed vertrouwen, wil ik mijn zwaktes durven tonen. Ik merk alleen wel dat ALS ik dat dan uiteindelijk durf te doen, ik toch vaak te horen krijg dat ik me maar moet vermannen, erover heen moet zetten, het positief moet bekijken. Het wordt niet gezegd, maar ik vertaal het vaak in mijn hoofd naar: je moet niet zeuren, stel je niet aan, je bent veel te gevoelig (wat waarschijnlijk ook zo is)... en daardoor bevestigt dit mijn 'looser' gevoel en durf ik het vaak niet meer hardop te zeggen.



Ik vertelde nog op het forum dat mijn vriend me vaak steunt en dat doet hij ook...op zijn manier. We hebben net een fikse ruzie gehad, omdat ik vind dat hij teveel wil bepalen wat voor een houding ik moet hebben. Hij is hard voor zichzelf, maar ook voor mij. ik verlang andere dingen van hem, dan hij me geeft. Hij denkt me te steunen door dingen voor me te relativeren (wat ook wel helpt, daar niet van), maar wordt vervolgens boos als ik niet direct de knop om kan zetten en er positiever tegenaan ga kijken.

Ik kan hem niet uitleggen dat ik wat tijd nodig heb om dingen te verwerken en de daarbij komende stress van binnen een week te moeten verhuizen, een auto te regelen, morgen les te moeten geven en mensen die kunnen komen helpen, bezorgt mij dan even een huilbui. Ik zelf vind dat niet zo erg, maar omdat hij dat gelijk ziet als grote dramatiek, voel ik me daardoor erg slecht. Alsof ik me dus weer aanstel en alsof dat niet mag. Het gevoel me continu te moeten vermannen en sterk te zijn, maakt me verdrietig. In die zin, weet hij me dus niet te steunen.

Hij helpt me met inpakken en ik ben hem daar heel dankbaar voor. ik laat hem dat ook duidelijk weten, maar vanmorgen is hij chagrijnig omdat hij vindt dat ik te weinig waardering voor hem heb en te weinig aandacht geef. Toen werd ik woest. Omdat ik steeds het gevoel heb de kar te moeten trekken. Ik heb al genoeg te regelen en te doen. Ja, ik zit even vol van m'n eigen gedachten en emoties, maar dat gaat wel weer over. ik kan er dan niet tegen om ook nog aan zijn 'verwachtingen' te moeten voldoen. Ik denk eerder: neem 's wat uit handen voor me door bv een bestelbusje te regelen ofzo.

Ik ben waarschijnlijk ook niet de makkelijkste en bovendien moet ik volgende week ook ongesteld worden, dus dat zal wel meespelen. Nou is hij naar huis gegaan en toch voel ik me nou een klotewijf. Ik voel me toch weer een onredelijk en zeurderig mens en zie ook niet meer of ik nou wel redelijk ben of 'normaal'. Eén ding is duidelijk: ik heb m'n gevoelens even niet in de hand. Ik heb moeite met afscheid nemen (altijd al gehad) en ben gewoon gespannen.

Maar misschien heb ik wel teveel zelfmedelijden, ik weet het niet. Wat ik wel merk is dat als hij er is, ik de neiging heb om dan een beetje te gaan leunen en aandacht te verwachten. Dus heb ik hem ook weggestuurd, omdat ik weet dat als ik alleen ben, me soms sterker voel. Misschien omdat het dan wel alleen MOET doen en er niemand is die me 'zielig' kan vinden ofzo, ik weet het niet. Maargoed, ik háát zielig gevonden worden, dus dat is het ook niet. Ik denk even hardop.



Ik wordt in ieder geval wat rustiger nu ik alleen ben. Ik ga zo nog even wat dozen inpakken.

heejhallo schreef op 11 november 2007 @ 14:20:

Ik heb pas een interessant artikel gelezen over onze Westerse obsessie met gelukkig zijn. Misschien vinden jullie het ook wel interessant. Hier is de link: artikel

Interessant artikel. Het klinkt me eigenlijk allemaal vrij logisch in de oren. Ik geloof er zeker in dat we langzaam aan steeds verder verwijderd zijn geraakt van onze oorspronkelijke natuur en mede dankzij de commercialisering gewend zijn geraakt aan een soort surrogaat-geluk. Een worst die ons voorgehouden wordt, maar waar je nooit echt helamaal gelukkig van wordt (je blijft hongerig )

Helaas wordt het steeds moeilijker om een stapje terug te doen, naar een minder snel en gehaast leven, met wat minder middelen en minder luxe. Ik zou er persoonlijk geen problemen mee hebben, integendeel.

Ik begrijp heel goed dat veel mensen in arme, niet-westerse landen een stuk gelukkiger zijn, ookal 'hebben' ze niks. Zij 'hebben' tenminste liefde, een sterke sociale structuur waarin mensen elkaar helpen, ze staan bewuster in het leven, omdat ze er letterlijk dichterbij staan.



Maargoed, voordat we nu een hele andere discussie starten...

Daarom zeg ik ook vaak: ik hoef helemaal niet zoveel, maar in deze maatschappij ontkom je niet aan de ratrace. Ook de sociale, maatschappelijke druk om 'mee te doen' is gigantisch. Het lijkt alsof je vrij benten in een goed georganiseerde westerse democratische maatschappij leeft. Maar die is echt niet zaligmakend. Er wordt zo vaak gedacht alsof dit de enige juiste manier is en dat mensen het gelukkigst worden van een groot huis, een gezinnetje en een dikke bankrekening. Ik denk het niet...

houvanjezelf schreef op 12 november 2007 @ 08:24:

[...]





Misschien is het dan handig om iets meer uit te leggen vanuit mezelf.

Ik heb de overtuiging dat iedereen zelf weet wat er moet gebeuren, dan wel nodig is, om dingen anders aan te pakken.

Er kunnen alleen redenen zijn waarom je zelf er niet bij kunt, zeg maar. Dat "er niet bij kunnen" heeft meestal te maken met de konsekwenties van die acties.

Die zijn zo verregaand of hebben zoveel pijn tot gevolg, dat alleen het denken eraan of het stellen van de vraag al "not done" is.



Ik heb dit zelf ook ervaren.

Door naar een therapeut te gaan en daar ook die vraag te stellen.

Ik heb juist erg veel gehad aan de, ietwat dwingende, vraagstelling van deze therapeut. Het dwong mij kanten op te kijken die anders te pijnlijk voor me waren en daar bleken toch de oplossingen te liggen.

Het was voor mijzelf heel moeilijk om hulp te vragen. Ik kreeg dat gewoon mijn keel niet uit. Stomme was dat ik helemaal vast liep in mijn leven, ik kon geen kant meer op.

Toch lag de oplossing voor mij in het vragen van hulp. Daarmee en daardoor is mijn leven een stuk makkelijker en plezieriger geworden.

Had mijn therapeut mij fijn zelf laten zoeken/kiezen waar ik heen moest, was ik nooit zover gekomen dat ik hulp vragen niet meer moeilijk vind.

Ik heb veel van mezelf herkent in hetgeen je schreef.

Die herkenning maakt ook dat ik je hetzelfde gun als ik heb meegemaakt.

En in die ijver heb ik een beetje (teveel) doorgeduwd is mij duidelijk geworden.

Bedankt voor je uitleg, Houvanjezelf. Ik snap dat je mij hetzelfde wilt geven of gunt wat jij hebt meegemaakt en wat je hebt gehad aan je therapeut. Ik zie hierin ook je goede bedoelingen wel.

Een aantal zinnen in je tekst zijn mij nog onduidelijk. bv

"Er kunnen alleen redenen zijn waarom je zelf er niet bij kunt, zeg maar. Dat "er niet bij kunnen" heeft meestal te maken met de konsekwenties van die acties.

Die zijn zo verregaand of hebben zoveel pijn tot gevolg, dat alleen het denken eraan of het stellen van de vraag al "not done" is."

Wat bedoe, je hier nu precies mee? Ik heb wel een vaag vermoeden, maar wil het graag van jou horen.



Verder begrijp ik niet helemaal wat je bedoelt met dat je geen hulp durfde te vragen. Bedoel je professionele hulp van een therapeut en erkennen dat je er zelf niet meer uitkwam? Of bedoel je hulp vragen aan de mensen om je heen en misschien daarmee (voor jouw gevoel) je zwakke plek tonen?

Ik zelf heb voornamelijk last van het laatste. Ik kan heel goed hulp vragen van een therapeut (is onbekend, dus ik voel dan geen of minder schaamte). maar om hulp te vragen aan familie, vrienden of collega's is een enorme drempel voor mij.



Ik snap wat je bedoelt met dat een therapeut je een spiegel voor kan houden (een goed therapeut kan dat ). Vaak heb je dat ook in je relatie, dat je partner als een spiegel fungeert.

Tot nu toe hebben verschillende therapeuten mij wel allerlei inzichten gegeven waar ik wat aan had. Ik ben echter nog nooit tegen dingen aangelopen die een soort 'taboe' voor me vormden. Maar wie weet komt dat nog.

Ik ga donderdag a.s. trouwens voor de eerste sessie naar de psych.

Ja, nou begrijp ik wat je bedoelt. Dank voor je antwoord.

Het lijkt dan verdomd veel op hoe ik ben opgevoed (door m'n vader). Mijn vader zit zelf ook zo in elkaar, maar is zich er denk ik niet of nauwelijks bewust van.

Ik ben me gelukkig bewust van het feit dat ik slecht hulp kan vragen en slecht kan aangeven wanneer ik het niet meer trek. Als het moment daar dan is, ben ik al te ver gegaan. Een goed voorbeeld hiervan is wat er gister gebeurde op mijn werk. Ik had een bepaalde klas de laatste 10 minuten niet meer onder controle. De klassenleraar moest ingrijpen voor me. ik schaamde me kapot dat het zo ver moest komen en dat ik het zelf niet onder controle had. Ik voelde me erg zwak. Daarna zat ik er niet zo mee... tenminste: ik wist gewoon niet hoe ik de situatie moest plaatsen en ik ben gewoon doorgegaan met m'n lessen de volgende dag.

Collega's en de onderdirecteur vroegen of ik niet geschrokken was en zeiden dat ik het wel moest aangeven als ik hulp nodig had. Ze kwamen eigenlijk naar mij toe om me te helpen. Terwijl ik dacht: dit hoort erbij, dit moet ik zelf oplossen. Ik kan niet bij anderen aankloppen (schaamte). Bovendien wilde ik laten zien dat ik het prima zelf kan oplossen. Ik was blij dat de onderdirecteur me even bij zich riep om erover te praten. Gewoon een bemoedigend praatje, dat het niet erg is en dat ik op tijd om hulp moet vragen.

Hm, nee helaas niet. Sterker nog: ik heb er een kutgevoel over.

De man is een knoeier. Hij liet me twee weken geleden bij de intake al een half uur lang wachten (ik had gewoon een afspraak, maar hij was dus te laat) en daarbij bleek hij mijn dossier helemaal niet te hebben gelezen, dus hij had geen flauw idee waar te beginnen (bij het begin dan maar weer...)

Ik vond het vervelend, maargoed, kan gebeuren dacht ik. Ik vond het alleen wel een beetje slordig.

Nu kwam hij wéér een kwartier te laat. En toen hij er eindelijk was zei hij dat hij nog 5 minuten nodig had om het een en ander door te nemen en wat koffie te halen. Dus zakte ik maar weer terug in m'n stoel, maar kwaad dat ik was.

Toen hij me dan uiteindelijk op kwam halen, zei ik hem, dat ik het wel op prijs zou stellen als hij me de voldende keer op tijd zou komen halen uit de wachtruimte. Hij zei niets. NIETS. Hij liep gewoon door. Ik was stomverbaasd...en hij had me echt wel gehoord dat weet ik zeker. Vervolgens begon hij vrij slordig wat vragen te stellen, steeds door m'n dossier bladerend (hoe zat het ook alweer). Bleek hij opnieuw mijn dossier niet gelezen te hebben, waardoor hij nu dezelfde vragen stelde als in het eerste gesprek. Ik voelde me echt totaal niet serieus genomen. Vond het al heel wat van mezelf dat ik wat had gezegd van het te laat komen.

Het is dat ik heb gevraagd om groepstherapie en dat ik hem dan waarschijnlijk niet meer zie, anders had ik direct om een ander gevraagd.

Ik twijfel of ik nu een klacht in zal dienen, maar ben bang dat hij me dan misschien niet meer aanmeldt voor een groep. Hij zou me nog bellen daarover. Aan de andere kant vind ik het een beetje hypocriet van mezelf om pas straks mijn mond open te doen hierover.

Ik hoop dat de groepstherapie gaat helpen en anders vraag ik om een andere psych, want dit is echt een waardeloze vent.

Nou, ik heb een brief ontvangen dat ik aangemeld wordt voor de groepstherapie en dat ik half december kan beginnen, na een gesprek met de groepsleider. Ik hoop ook dat het wat voor me is, ga het gewoon proberen.

Ik heb wel besloten dat ik hoe dan ook wat ga zeggen van hoe deze psycholoog te werk is gegaan met mij (of beter gezegd NIET te werk is gegaan), want anderen zijn er misschien ook de dupe van en ik vind dat hij wel wat beter zijn best mag doen.

Bedankt voor jullie reacties!

Ik zal laten weten hoe het gaat.

Hallo mensen die wellicht nieuwsgierig zijn naar hoe het nu gaat...



Ik heb sinds november tot begin juni geen internet gehad en kan dus nu pas weer echt reageren. Mijn excuses daarvoor.



Ik heb andere woonruimte gekregen en woon hier nu inmiddels alweer een half jaar. Ik werk nog steeds op school voor twee dagen en ook voor twee dagen op een BSO erbij (verdient voor geen meter, maar het werk is leuk). Ook zit ik nog in therapie en dat werkt erg goed. Daarnaast zit ik ook op yoga en dat werkt ook heel goed voor me!

Kortom: het gaat beter met me dan toen ik dit bericht schreef...

Maar nog steeds kamp ik regelmatig met dezelfde vragen hoor, van wat wil ik nou. Zeker op de momenten dat een baan weer dreigt op te houden. Maar ik besloten om me voorlopig niet meer af te vragen welke kant het op moet en gewoon maar te DOEN.

Ik verdien vrij slecht, heb geen eigen huis en heb twijfels over mijn relatie, maar ik ben desondanks best tevreden met mijn leven zoals het nu is.

quattro35 schreef op 22 juni 2008 @ 23:19:

Heel attent om je weer even te melden. Zouden meer Topic Openers mogen doen trouwens.

6 maanden zonder internet.......klinkt als afkicken. Heftig!

Haha! Jazéker was dat afkicken

De eerste dag dat ik weer internet had, was ik niet van weg te slaan...