Psyche
alle pijlers
Heb het gevoel 'het leven' niet aan te kunnen...
donderdag 8 november 2007 om 16:19
Al jaren worstel ik met mezelf, mijn baan, met wat ik nou echt wil, mijn relaties (zowel privé als professioneel)... Eigenlijk ben ik sinds ik het huis uit ben zoekende... Er zijn vlagen geweest dat ik me wel gelukkig heb gevoeld, maar grotendeels heb ik me een ongeleid projectiel gevoeld in mijn leven en nu wordt ik er hoe langer hoe meer ongelukkig van.
Vaak heb ik gedacht dat ik dit leven gewoon niet aan kan. Anderen hebben wel eens tegen me gezegd dat ik wat harder moest worden. Ik ben nogal gevoelig en inmiddels háát ik mezelf hierom, omdat het mijn leven zo verknalt. Ik ga binnenkort voor de zoveelste keer in therapie in de hoop dat ik mijn leven wat lichter en luchtiger kan maken.
Ik denk namelijk dat het vooral ligt aan de manier waarop ik met het leven omga. Alleen heb ik vaak het gevoel dat ik niet echt kan veranderen.
Ik verlang zó erg naar een stabiel leven met vertrouwen: in mezelf en van de mensen om me heen. Ik ben heel erg zoekende naar een soort houvast, maar ik lijk het maar niet te vinden
Ik ben nu 30 en heb 4 studies gedaan, waarvan ik er uiteindelijk met pijn en moeite één heb afgemaakt. Toch heb ik het gevoel dat ik nog steeds niet echt weet wat ik wil en wat ik nu goed kan. Sterker nog: ik voel me vaak zo ontzettend mislukt, maatschappelijk gezien. Op de werkvloer is het niet zo rooskleurig verlopen allemaal. Ook niet heel negatief, maar ik wist nooit m'n baan te behouden of was er doodongelukkig.
Nu werk ik twee dagen in het onderwijs (sinds een tijd uit de roulatie te zijn geweest). Ik ben erg blij met de baan maar vind het ook dodelijk vermoeiend. Ik ben na één dag al helemaal kapot als ik thuiskom en lig om 21.00 / 21.30 uur in m'n bed. Ik voel me zo slap als ik al die anderen mensen om me heen zijn die fulltime werken voor de klas en ook nog 3 kinderen hebben en hun huis aan het verbouwen zijn bij wijze van spreken. Ik durf dan eigenlijk niet meer te zeggen dat ik me al bijna overspannen voel als ik twee dagen heb gewerkt. Ik voel me aanstellerig, maar het is helaas echt zo: Ik ben echt doodop. En ik ben echt geen kleinzerig type dat erg snel begint te piepen, maar ik twijfel nu wel heel erg aan mezelf. Wat is er met me aan de hand?
Pfeifer heb ik al gehad, de huisarts kan niets anders vinden. Ze zegt dat ik gewoon wat meer slaap nodig heb dan een gemiddeld mens. Wel heb ik vaak migraine, wat het ook niet eenvoudiger maakt en zeker niet leuker. Naast m'n werk heb ik nauwelijks verplichtingen, geen kinderen, doe niet eens aan sport en heb geen druk sociaal leven.
Wat doe ik dan verkeerd?
Nu is dit niet het enige waar ik me zorgen over maak.
Als ik mijn situatie financieel bekijk, lukt het me voorlopig van ze langzalzeleven niet om een keertje een leuk huisje voor mezelf te kopen. Huren wordt al een groot probleem. Ik ben HBO afgestudeerd, maar dat garandeert zeker geen vetpot qua inkomen. OK, ik werk maar twee dagen en ben ook hard bezig er iets naast te vinden, maar gezien ik het nu al zo heftig en vermoeiend vind, denk ik niet dat ik er meer dan twee dagen bij wil werken.
Dus mijn blik op de nabije toekomst is ook al niet zo rooskleurig wat een huis betreft. Ik woon nu anti-kraak en alhoewel dat zeker zijn voordelen heeft, zoek ik toch iets waar ik wat langer kan wonen, wat echt van mij is en waar ik zelf kan bepalen of ik een muurtje schilder of plantjes in de tuin plant. Alles om me heen is eigenlijk onzeker...dat gevoel heb ik in ieder geval en ik kan daar eigenlijk helemaal niet tegen.
ik heb sterk het gevoel dat ik geleefd wordt, dat ik niet vrij ben om te kiezen, omdat er niet zoveel te kiezen valt. Tegelijkertijd mag ik van mezelf niet klagen, want andere mensen hebben het vele malen drukker dan ik... Alleen, ik wordt er zo doodongelukkig van. Ik heb mijn laatste studie deeltijd afgerond met een parttime baan en heb me een breuk gewerkt. Daarnaast had ik een moeilijke relatie en uiteindelijk is alles ontploft: relatie stuk, huis kwijt, baan kwijt, studie tijdelijk stopgezet en overspannen thuis gezeten...daarop nog een hernia en nu zijn we anderhalf jaar verder.
Ik had even goede hoop. Ik zou mijn leven gaan veranderen, echt gaan doen wat IK wil, een leuke baan vinden en dan zou het wel weer goed komen. Maar nu heb ik weer een baan (voor een deel dan) en het geeft me eerder een slechter dan een beter gevoel. Ik denk gelijk: daar gáán we weer... keihard werken voor weinig geld en uiteindelijk geen tijd meer over hebben om een beetje te léven...
Ik wil m'n leven zo graag een keer op orde hebben. Een stevige basis, een man waar ik op kan bouwen en een baan die me voldoening geeft en ook een beetje redelijk betaalt. Dan zou ik me al stukken beter voelen dan ik me nu voel.
Is het nou echt zo dat dit een proces van járen is? Moet ik gewoon wat meer geduld hebben? Ik baal gewoon als een stekker...ik wil verdomme NU leven en niet pas over 10 jaar. Of heb ik nou gewoon de boot gemist, omdat ik pas afgestudeerd ben op m'n 30e, ookal heb ik tussendoor wel gewerkt.
Vaak heb ik gedacht dat ik dit leven gewoon niet aan kan. Anderen hebben wel eens tegen me gezegd dat ik wat harder moest worden. Ik ben nogal gevoelig en inmiddels háát ik mezelf hierom, omdat het mijn leven zo verknalt. Ik ga binnenkort voor de zoveelste keer in therapie in de hoop dat ik mijn leven wat lichter en luchtiger kan maken.
Ik denk namelijk dat het vooral ligt aan de manier waarop ik met het leven omga. Alleen heb ik vaak het gevoel dat ik niet echt kan veranderen.
Ik verlang zó erg naar een stabiel leven met vertrouwen: in mezelf en van de mensen om me heen. Ik ben heel erg zoekende naar een soort houvast, maar ik lijk het maar niet te vinden
Ik ben nu 30 en heb 4 studies gedaan, waarvan ik er uiteindelijk met pijn en moeite één heb afgemaakt. Toch heb ik het gevoel dat ik nog steeds niet echt weet wat ik wil en wat ik nu goed kan. Sterker nog: ik voel me vaak zo ontzettend mislukt, maatschappelijk gezien. Op de werkvloer is het niet zo rooskleurig verlopen allemaal. Ook niet heel negatief, maar ik wist nooit m'n baan te behouden of was er doodongelukkig.
Nu werk ik twee dagen in het onderwijs (sinds een tijd uit de roulatie te zijn geweest). Ik ben erg blij met de baan maar vind het ook dodelijk vermoeiend. Ik ben na één dag al helemaal kapot als ik thuiskom en lig om 21.00 / 21.30 uur in m'n bed. Ik voel me zo slap als ik al die anderen mensen om me heen zijn die fulltime werken voor de klas en ook nog 3 kinderen hebben en hun huis aan het verbouwen zijn bij wijze van spreken. Ik durf dan eigenlijk niet meer te zeggen dat ik me al bijna overspannen voel als ik twee dagen heb gewerkt. Ik voel me aanstellerig, maar het is helaas echt zo: Ik ben echt doodop. En ik ben echt geen kleinzerig type dat erg snel begint te piepen, maar ik twijfel nu wel heel erg aan mezelf. Wat is er met me aan de hand?
Pfeifer heb ik al gehad, de huisarts kan niets anders vinden. Ze zegt dat ik gewoon wat meer slaap nodig heb dan een gemiddeld mens. Wel heb ik vaak migraine, wat het ook niet eenvoudiger maakt en zeker niet leuker. Naast m'n werk heb ik nauwelijks verplichtingen, geen kinderen, doe niet eens aan sport en heb geen druk sociaal leven.
Wat doe ik dan verkeerd?
Nu is dit niet het enige waar ik me zorgen over maak.
Als ik mijn situatie financieel bekijk, lukt het me voorlopig van ze langzalzeleven niet om een keertje een leuk huisje voor mezelf te kopen. Huren wordt al een groot probleem. Ik ben HBO afgestudeerd, maar dat garandeert zeker geen vetpot qua inkomen. OK, ik werk maar twee dagen en ben ook hard bezig er iets naast te vinden, maar gezien ik het nu al zo heftig en vermoeiend vind, denk ik niet dat ik er meer dan twee dagen bij wil werken.
Dus mijn blik op de nabije toekomst is ook al niet zo rooskleurig wat een huis betreft. Ik woon nu anti-kraak en alhoewel dat zeker zijn voordelen heeft, zoek ik toch iets waar ik wat langer kan wonen, wat echt van mij is en waar ik zelf kan bepalen of ik een muurtje schilder of plantjes in de tuin plant. Alles om me heen is eigenlijk onzeker...dat gevoel heb ik in ieder geval en ik kan daar eigenlijk helemaal niet tegen.
ik heb sterk het gevoel dat ik geleefd wordt, dat ik niet vrij ben om te kiezen, omdat er niet zoveel te kiezen valt. Tegelijkertijd mag ik van mezelf niet klagen, want andere mensen hebben het vele malen drukker dan ik... Alleen, ik wordt er zo doodongelukkig van. Ik heb mijn laatste studie deeltijd afgerond met een parttime baan en heb me een breuk gewerkt. Daarnaast had ik een moeilijke relatie en uiteindelijk is alles ontploft: relatie stuk, huis kwijt, baan kwijt, studie tijdelijk stopgezet en overspannen thuis gezeten...daarop nog een hernia en nu zijn we anderhalf jaar verder.
Ik had even goede hoop. Ik zou mijn leven gaan veranderen, echt gaan doen wat IK wil, een leuke baan vinden en dan zou het wel weer goed komen. Maar nu heb ik weer een baan (voor een deel dan) en het geeft me eerder een slechter dan een beter gevoel. Ik denk gelijk: daar gáán we weer... keihard werken voor weinig geld en uiteindelijk geen tijd meer over hebben om een beetje te léven...
Ik wil m'n leven zo graag een keer op orde hebben. Een stevige basis, een man waar ik op kan bouwen en een baan die me voldoening geeft en ook een beetje redelijk betaalt. Dan zou ik me al stukken beter voelen dan ik me nu voel.
Is het nou echt zo dat dit een proces van járen is? Moet ik gewoon wat meer geduld hebben? Ik baal gewoon als een stekker...ik wil verdomme NU leven en niet pas over 10 jaar. Of heb ik nou gewoon de boot gemist, omdat ik pas afgestudeerd ben op m'n 30e, ookal heb ik tussendoor wel gewerkt.
donderdag 8 november 2007 om 16:31
Je schrijft o.a. dat je niet sport en geen druk sociaal leven hebt. Misschien is het een idee om daar eerst verandering in te brengen. Van sporten word je niet moe, je wordt er juist fit van. En een gezellig avondje stappen, of uit eten is ook een goed manier om afleiding te krijgen. Wat je niet moet doen is thuis gaan zitten kniezen (ik zeg niet dat je dat doet, maar ik weet uit eigen ervaring dat dat soms makkelijker is dan iets ondernemen), daar word je echt niet blij van. Als je tevreden bent met jezelf en met je leven, is er ook ruimte voor een partner. En niet eerder. Misschien klinkt dit allemaal heel gemakkelijk, maar zo is het niet bedoeld. Het lijkt me erg moeilijk om de vicieuze cirkel waarin jij zit te doorbreken.
Kop op meid, schouders eronder! Je kunt heel wat als je het echt wilt.
Kop op meid, schouders eronder! Je kunt heel wat als je het echt wilt.
donderdag 8 november 2007 om 18:21
Hoi Valesca,
Pfoe, da's wel een heel verhaal dat je hebt neergezet! Uiteraard som je hier vooral de negatieve dingen op, daar gaat het je in dit topic immers om, maar zou het niet zo kunnen zijn dat je wel errug negatief nadenkt, en daarbovenop ook nog eens heel wat (lees: te veel) van jezelf verwacht? Geloof me, er zijn zat mensen die het bijltje er al bij hadden neergekwakt bij het hebben van migraines, een hernia, pfeiffer en een verbroken relatie. Hallo, da's nog al niet niets! Wees daar trots op, je hebt niet opgegeven; je hebt die studie wel afgemaakt, je bent ondanks dat je zo vermoeid bent wel aan het werk...
Kort samengevat maak ik uit je post op dat jij de lat veel en veelste hoog hebt gelegd voor jezelf. Geen idee of je vermoeidheid psychisch is of fysiek of psycho-somatisch, maar ik ga er vanuit dat je je hoe dan ook een stuk beter zou voelen als je minder zelfkritisch zou zijn. En wat Naski schrijft, dat vind ik ook; juist sporten en een sociaal leven kunnen je veel energie geven.
Pfoe, da's wel een heel verhaal dat je hebt neergezet! Uiteraard som je hier vooral de negatieve dingen op, daar gaat het je in dit topic immers om, maar zou het niet zo kunnen zijn dat je wel errug negatief nadenkt, en daarbovenop ook nog eens heel wat (lees: te veel) van jezelf verwacht? Geloof me, er zijn zat mensen die het bijltje er al bij hadden neergekwakt bij het hebben van migraines, een hernia, pfeiffer en een verbroken relatie. Hallo, da's nog al niet niets! Wees daar trots op, je hebt niet opgegeven; je hebt die studie wel afgemaakt, je bent ondanks dat je zo vermoeid bent wel aan het werk...
Kort samengevat maak ik uit je post op dat jij de lat veel en veelste hoog hebt gelegd voor jezelf. Geen idee of je vermoeidheid psychisch is of fysiek of psycho-somatisch, maar ik ga er vanuit dat je je hoe dan ook een stuk beter zou voelen als je minder zelfkritisch zou zijn. En wat Naski schrijft, dat vind ik ook; juist sporten en een sociaal leven kunnen je veel energie geven.
donderdag 8 november 2007 om 18:32
Wat Naski zegt is waar, je zult echt dingen moeten gaan ondernemen. Dingen die je uit de dagelijkse sleur halen. Breng een duidelijke structuur aan in je dagelijkse leven, met name die dagen dat je niet werkt.
Ga sporten, sporten om meer conditie op te bouwen en sporten om meer energie te krijgen.
Werk de dingen die je af moet werken ook af, dan krijg je al direct veel minder te doen in je hoofd.
Jij wilt nu leven? Meid, je leeft nu! Jij hebt alle capaciteiten in je om een andere wending aan je leven te geven en dat kan maar een iemand doen en dat ben jij zelf.
Maar uit je verhaal blijkt dat dit allemaal heel erg moeilijk voor je is en je zult echt hulp in moeten roepen om wat ondersteuning hierbij te krijgen. Ga nog eens naar je huisarts en vraag welke mogelijkheden er zijn.
Je werkt twee dagen, dan blijft er echt genoeg tijd over voor ontspanning, sport, een sociaal leven en natuurlijk de noodzakelijke sollicitaties.
Ga sporten, sporten om meer conditie op te bouwen en sporten om meer energie te krijgen.
Werk de dingen die je af moet werken ook af, dan krijg je al direct veel minder te doen in je hoofd.
Jij wilt nu leven? Meid, je leeft nu! Jij hebt alle capaciteiten in je om een andere wending aan je leven te geven en dat kan maar een iemand doen en dat ben jij zelf.
Maar uit je verhaal blijkt dat dit allemaal heel erg moeilijk voor je is en je zult echt hulp in moeten roepen om wat ondersteuning hierbij te krijgen. Ga nog eens naar je huisarts en vraag welke mogelijkheden er zijn.
Je werkt twee dagen, dan blijft er echt genoeg tijd over voor ontspanning, sport, een sociaal leven en natuurlijk de noodzakelijke sollicitaties.
donderdag 8 november 2007 om 18:33
Ha, jouw verhaal ik zoooooooooo herkenbaar; het lijkt wel of ik het zelf heb geschreven. Ik heb ook vriendinnen die er 200000 clubjes en etentjes en dingen bijhebben; nou, ik studeer en werk en meer dan dat red ik nu even niet (eigenlijk vraag ik al te veel van mezelf).
Wat ik kan meegeven uit mijn eigen psychsessies (ole
):
- Ga sporten (en neeeeeeeeeeeeeeee ik vind sporten ook niet leuk en ook heel stom! Ik heb ook een conditie van -25. Het gaat er ook alleen om dat je sport op jouw manier, niet naar de normen van sportieve mensen. Ik jog zelf, echt niet snel, op mijn tempo. En what the f*ck als dat volgens de normen niet echt sporten is; voor mij is het wel sporten, want harder kan ik niet).
- Wees mild voor jezelf ('ik werk maar twee dagen en dan voel ik me al bijna overspannen/terwijl anderen fulltime werken). Jij bent jij; en je werkt gewoon 2 dagen!!!! Geen 0, geen 1, maar 2!!! En ook nog in het onderwijs!!! Is ook niet het makkelijkste!. En als je een keer een fout maakt; wees mild 'daar moet ik de volgende keer beter opletten' (vervolgens maak je misschien nog 10000 dezelfde fout, maar altijd mild blijven. Blijven streven naar verbetering (niet het bijltje erbij neerleggen!!!), maar als het niet lukt; wees mild en porbeer het later nog een keer
- Doe het stap voor stap. Verwacht niet dat je in 1 jaar en kan sporten en een eigen huis kan hebben en fulltime kan werken. Kut om te zeggen, maar het gaat waarschijnlijk niet lukken; pak het stap voor stap aan; heb je het ene op de rails, dan kan je het andere aan gaan pakken.
Wish you all the best!
Wat ik kan meegeven uit mijn eigen psychsessies (ole
):- Ga sporten (en neeeeeeeeeeeeeeee ik vind sporten ook niet leuk en ook heel stom! Ik heb ook een conditie van -25. Het gaat er ook alleen om dat je sport op jouw manier, niet naar de normen van sportieve mensen. Ik jog zelf, echt niet snel, op mijn tempo. En what the f*ck als dat volgens de normen niet echt sporten is; voor mij is het wel sporten, want harder kan ik niet).
- Wees mild voor jezelf ('ik werk maar twee dagen en dan voel ik me al bijna overspannen/terwijl anderen fulltime werken). Jij bent jij; en je werkt gewoon 2 dagen!!!! Geen 0, geen 1, maar 2!!! En ook nog in het onderwijs!!! Is ook niet het makkelijkste!. En als je een keer een fout maakt; wees mild 'daar moet ik de volgende keer beter opletten' (vervolgens maak je misschien nog 10000 dezelfde fout, maar altijd mild blijven. Blijven streven naar verbetering (niet het bijltje erbij neerleggen!!!), maar als het niet lukt; wees mild en porbeer het later nog een keer
- Doe het stap voor stap. Verwacht niet dat je in 1 jaar en kan sporten en een eigen huis kan hebben en fulltime kan werken. Kut om te zeggen, maar het gaat waarschijnlijk niet lukken; pak het stap voor stap aan; heb je het ene op de rails, dan kan je het andere aan gaan pakken.
Wish you all the best!
donderdag 8 november 2007 om 18:39
Daar heb je zeker een punt. Ik ben er ook achter dat ik ontzettend veeleisend ben en perfectionistisch naar mezelf. En wat ook niet echt helpt, is dat ik mezelf altijd vergelijk met mensen bij wie alles altijd maar voor de wind gaat. Wat minder kritisch naar mezelf zou dus wel wat schelen denk ik, alleen weet ik nog niet zo goed hoe dit aan te pakken. Ik moét toch de hele tijd van alles.
@Naski, Bedankt voor je reactie. Ik heb inmiddels besloten in ieder geval 1 keer per week te gaan sporten. Ik heb gelukkig wel vrienden om leuke dingen mee te doen hoor, maar een druk sociaal leven zou ik niet eens willen/ aankunnen. Ik heb wel een relatie (zelfde als waar het destijds mee uit ging), maar we wonen niet meer samen en ik moet zeggen dat het een stuk beter gaat nu. Aleen...ook daar zitten toch soms nog veel twijfels.
Misschien ben ik wel een zwartkijker, in ieder geval wat de kijk op m'n eigen leven betreft dan. Maar ik ben echt geen pessimist en hou echt enorm van het leven... ik weet alleen even niet hoe ik er nou van kan genieten, als jullie begrijpen wat ik bedoel
donderdag 8 november 2007 om 18:47
Valesca: denk er eens over na om hulp te zoeken bij een psycholoog. Het forum is natuurlijk fijn om begrip te vinden, maar als ik je verhaal zo lees denk ik dat er diep van binnen iets moet gaan veranderen. En dat krijg je volgens mij niet voor elkaar zonder professionele hulp.
En ja inderdaad... ik lees voor uit eigen werk...!
En ja inderdaad... ik lees voor uit eigen werk...!
donderdag 8 november 2007 om 18:48
Ook Pom en Lauralaura, héél erg bedankt voor jullie (steunende) reacties.
Dat waardeer ik heel erg! Ook Rascalles: ik ben alleen wel heel erg benieuwd naar jouw verhaal...
N.a.v. de reactie van Pom, bedenk ik me nu dat het soms zo is dat ik teveel blijf denken in wat me beperkt en wat NIET kan, in plaats van wat mijn mogelijkheden zijn.
Ik wil nu bijv. weer graag psychologie studeren, maar hoe ga ik dat betalen?
Maar ik wil bijvoorbeeld ook graag mijn eigen werk (kunst) gaan verkopen, maar heb nog steeds geen website gemaakt, omdat ik vind dat ik niet goed genoeg ben en te weinig werk heb. Bovendien komt dat er dan ook nog bij, dat ik dan meer moet gaan maken en hoe stom het ook klinkt... ik zie niet wanneer ik dat dan moet doen, ookal heb ik nog een aantal dagen over per week, waarin dat zou kunnen.
Misschien inderdaad een kwestie van strak plannen en dingen afmaken (ook iets waar ik slecht in ben).
Dat waardeer ik heel erg! Ook Rascalles: ik ben alleen wel heel erg benieuwd naar jouw verhaal...
N.a.v. de reactie van Pom, bedenk ik me nu dat het soms zo is dat ik teveel blijf denken in wat me beperkt en wat NIET kan, in plaats van wat mijn mogelijkheden zijn.
Ik wil nu bijv. weer graag psychologie studeren, maar hoe ga ik dat betalen?
Maar ik wil bijvoorbeeld ook graag mijn eigen werk (kunst) gaan verkopen, maar heb nog steeds geen website gemaakt, omdat ik vind dat ik niet goed genoeg ben en te weinig werk heb. Bovendien komt dat er dan ook nog bij, dat ik dan meer moet gaan maken en hoe stom het ook klinkt... ik zie niet wanneer ik dat dan moet doen, ookal heb ik nog een aantal dagen over per week, waarin dat zou kunnen.
Misschien inderdaad een kwestie van strak plannen en dingen afmaken (ook iets waar ik slecht in ben).
donderdag 8 november 2007 om 19:07
`Mijn verhaal...Pfff...Ook altijd mezelf vergelijken met anderen die alles wel op de rit hebben en ik niet. Banen die niet lukken. Niet 4 maar 2 studies waarvan er een nu op springen staat (ook het onderwijs!!!) omdat ik het zooo zwaar vind en onwijs onzeker ben. Altijd en eeuwig moe, moe en moe en al verschillende keren in therapie geweest.Huisarts kan niets lichamelijks vinden. Geen super sociaal leven, erg op mezelf.
Ik heb ook al heel lang het gevoel het leven gewoon niet aan te kunnen. Ik zie iedereen over doorheen fietsen en ik ben altijd aan het worstelen. Altijd piekeren altijd dingen zwart zien. Ik vind mezelf een enorme loser; geen eigen huis (ook geen antikraak maar gewoon huur
), geen relatie (na een mislukte relatie alweer een tijdje single), een studie die niet wil lukken; een deeltijdstudie met daarnaast een baan (in het onderwijs dus).
Ik kan nog wel even doorgaan, kortom, jouw verhaal had echt mijn verhaal kunnen zijn. Wat ik eraan ga doen? Ik ben het spoor op het moment echt even bijster. Wanneer houdt het op? Wat doe ik verkeerd? Ik weet het gewoon even niet meer!
Groetjes,
R.
Ik heb ook al heel lang het gevoel het leven gewoon niet aan te kunnen. Ik zie iedereen over doorheen fietsen en ik ben altijd aan het worstelen. Altijd piekeren altijd dingen zwart zien. Ik vind mezelf een enorme loser; geen eigen huis (ook geen antikraak maar gewoon huur
), geen relatie (na een mislukte relatie alweer een tijdje single), een studie die niet wil lukken; een deeltijdstudie met daarnaast een baan (in het onderwijs dus).Ik kan nog wel even doorgaan, kortom, jouw verhaal had echt mijn verhaal kunnen zijn. Wat ik eraan ga doen? Ik ben het spoor op het moment echt even bijster. Wanneer houdt het op? Wat doe ik verkeerd? Ik weet het gewoon even niet meer!
Groetjes,
R.
donderdag 8 november 2007 om 19:14
Goed gedaan Valesca! Tuurlijk zijn sommige dingen door je karakter bepaald. Maar in therapie kun je wel je valkuilen leren kennen en tools aanleren om beter met die valkuilen om te kunnen gaan. Zo weet ik van mezelf dat ik erorm perfectionistisch ben, zal ik ook altijd blijven, maar ik weet nu wel beter hoe ik ermee om kan gaan en ik heb veel eerder in de gaten wanneer ik weer eens te ver aan het gaan ben.
donderdag 8 november 2007 om 19:14
Hoi Valesca,
Mijn verhaal komt overeen met dat van jou en wat vorige schrijfsters. Ik ben nu zover dat ik waarschijnlijk aan de AD ga, niet omdat ik depri ben maar om wat rust te creeren (ook ik werk in het onderwijs trouwens). Ik weet niet of dit een goede beslissing is maar ik vind dat ik nu iets moet ondernemen. Ik ga er waarschijnlijk therapie bij volgen. Ik blijf dit topic lezen, wie weet vind ik hier wat steun.
Sterkte.
Mijn verhaal komt overeen met dat van jou en wat vorige schrijfsters. Ik ben nu zover dat ik waarschijnlijk aan de AD ga, niet omdat ik depri ben maar om wat rust te creeren (ook ik werk in het onderwijs trouwens). Ik weet niet of dit een goede beslissing is maar ik vind dat ik nu iets moet ondernemen. Ik ga er waarschijnlijk therapie bij volgen. Ik blijf dit topic lezen, wie weet vind ik hier wat steun.
Sterkte.
donderdag 8 november 2007 om 19:19
En ook 'mijn' verhaal.
Zoek maar eens op mijn naam naar mijn topics die ik een tijdje terug gestart ben.
Ook ik vind het normale leven erg zwaar, zit al een jaar of 18 bij het GGZ, depressief geweest, heel snel overspannen, heb een niet te tellen aantal werkgevers gehad etc etc etc.....
inderdaad; bewegen is wel heel goed. ik heb een hond en die moet wel naar buiten dus ook in tijden dat je je slecht voelt ga je lopen, is erg goed.
Als je sporten niet leuk vindt, zoek dan iets wat je wel leuk vindt ! Ik doe bijvoorbeeld salsa, ben ik ook in beweging en ik krijg er nog energie voor terug ook !!
Ook ik slaap idioot veel. Kan zo 's nachts 8/9 uur slapen, 's middags nog 2 uur (en heel erg vast !!!) en dan 's avonds weer om half 11, 11 uur tot volgende ochtend. De ene arts zegt 'je hebt meer slaap nodig, geef eraan toe, de andere zegt, 'niet aan toegeven, het wordt gewenning" Nou geen idee. Soms kan ik niet meer en dan ga ik toch echt even liggen. Het is niet anders.
ook ik werk maar 2 dagen omdat ik meer niet aankan. Voel ik me regelmatig nog heel schuldig over, maar probeer het niet te doen; het is verspilde energie......
misschien toch nog eens terug naar het ggz om er eens goed naar te laten kijken wat het precies is ? Bij mij is er tot nu toe ook nog steeds geen echte diagnose gesteld hoor maar wie weet.......ook ik heb me vandaag weer aangemeld bij het ggz.
Sterkte !!!!
Zoek maar eens op mijn naam naar mijn topics die ik een tijdje terug gestart ben.
Ook ik vind het normale leven erg zwaar, zit al een jaar of 18 bij het GGZ, depressief geweest, heel snel overspannen, heb een niet te tellen aantal werkgevers gehad etc etc etc.....
inderdaad; bewegen is wel heel goed. ik heb een hond en die moet wel naar buiten dus ook in tijden dat je je slecht voelt ga je lopen, is erg goed.
Als je sporten niet leuk vindt, zoek dan iets wat je wel leuk vindt ! Ik doe bijvoorbeeld salsa, ben ik ook in beweging en ik krijg er nog energie voor terug ook !!
Ook ik slaap idioot veel. Kan zo 's nachts 8/9 uur slapen, 's middags nog 2 uur (en heel erg vast !!!) en dan 's avonds weer om half 11, 11 uur tot volgende ochtend. De ene arts zegt 'je hebt meer slaap nodig, geef eraan toe, de andere zegt, 'niet aan toegeven, het wordt gewenning" Nou geen idee. Soms kan ik niet meer en dan ga ik toch echt even liggen. Het is niet anders.
ook ik werk maar 2 dagen omdat ik meer niet aankan. Voel ik me regelmatig nog heel schuldig over, maar probeer het niet te doen; het is verspilde energie......
misschien toch nog eens terug naar het ggz om er eens goed naar te laten kijken wat het precies is ? Bij mij is er tot nu toe ook nog steeds geen echte diagnose gesteld hoor maar wie weet.......ook ik heb me vandaag weer aangemeld bij het ggz.
Sterkte !!!!
donderdag 8 november 2007 om 19:27
Goed van je, dat je naar een psycholoog gaat! Ik ben een beetje op hetzelfde punt als jij qua gedachtengangen; mijn hoofd vindt het prettig om met slechte eigenschappen van mezelf bezig te zijn, en als het daar wat afwisseling in wil, dan doet het ook precies wat jij noemt: fijn vergelijken met mensen die het zonder pijn of moeite helemaal picobello voor elkaar hebben. Ik schrijf over mijn hoofd in de derde persoon omdat ik vaak het gevoel heb dat ik verdacht weinig controle heb over mijn gedachtenstroom. Helaas kan ik je dus geen hapklare brokken voeren van hoe je het wel moet doen, al zou ik dat graag willen! Ik hoop echt dat de therapie goed werkt bij je!
Wat ik wel geleerd heb en je ook op het hart wil drukken: doe in ieder geval niet meer zo je best! Ik merk een enorm verschil als ik dingen gewoon laat gaan. Het hoeft niet allemaal perfect. Ik ben sinds een paar weken gaan bijhouden hoe vaak ik het woord 'moeten' in mijn hoofd heb, en da's niet gezond hoor. Komt rustig 3 keer per minuut langs. Als je je daar van bewust wordt, dan wordt het steeds makkelijker om in te zien dat je jezelf echt belachelijke eisen oplegt. Sinds kort mediteer ik trouwens, en dat helpt wel met het tegenhouden van gedachten (al ben ik er nog lang niet).
Heel veel sterkte!
Wat ik wel geleerd heb en je ook op het hart wil drukken: doe in ieder geval niet meer zo je best! Ik merk een enorm verschil als ik dingen gewoon laat gaan. Het hoeft niet allemaal perfect. Ik ben sinds een paar weken gaan bijhouden hoe vaak ik het woord 'moeten' in mijn hoofd heb, en da's niet gezond hoor. Komt rustig 3 keer per minuut langs. Als je je daar van bewust wordt, dan wordt het steeds makkelijker om in te zien dat je jezelf echt belachelijke eisen oplegt. Sinds kort mediteer ik trouwens, en dat helpt wel met het tegenhouden van gedachten (al ben ik er nog lang niet).
Heel veel sterkte!
donderdag 8 november 2007 om 20:00
Wat is het een verademing om reacties te lezen van mensen die dit zo herkennen!! Alleen dat stelt me al gerust.
Héél herkenbaar ook, DorothyGale, zoals jij beschrijft hoe je gedachten werken. Bij mij idem dito. Ik zeg ook vaak dat m'n gedachten zo hun eigen leven lijken te leiden. In cognitieve therapie heb ik al eens geleerd bewuster te voelen wat ik voel en m'n gedachten onder de loep te nemen.
@Levensgenietertje, ik hoop ook dat je je gesteund kunt voelen op dit topic, net als ik, en dat je wat zult hebben aan de adviezen van anderen. Ik moet ook zeker 9 uur per nacht slapen, anders ben ik gebroken na een paar dagen en heb daarbij geheid een fikse migraine-aanval.
In de periode dat ik werkte en studeerde, raakte ik helemaal gefrustreerd van het feit dat ik zoveel slaap nodig had. Ik werkte 's ochtends van 8 tot 13.00, kwam thuis en ging dan vaak twee uur slapen, zodat ik 's avonds nog de puf had om m'n colleges te volgen. Vaak kon ik helemaal niet slapen, omdat ik nog zoveel moest doen of alleen al het gevoel te hebben dat ik veel moets doen, hield me uit m'n slaap.
Ik benijd mensen die aan 6 uur per nacht genoeg hebben dan ook enorm! Wat heb je dan lekker veel tijd over!
Ik ga m'n best doen om niet meer zo m'n best te hoeven doen van mezelf Ik weet nog niet precies hoe. Bewuster worden is het enige dat ik kan bedenken. Misschien moet ik ook maar eens gaan mediteren. Ik heb wel al gedacht aan Yoga, dat lijkt me ook heerlijk. Vaak ga ik om mijn hoofd 'uit te zetten' naar het strand om even een flinke wandeling te maken en uit te waaien, of ik neem een lekkere douche, wil ook wel eens helpen.
Wat het onderwijs betreft: Ik ben beginnend docent en merk echt dat ik het wiel nog moet uitvinden voor mezelf. Je moet echt overal zelf achteraan merk ik. Gek genoeg maak ik me niet eens zo druk over het lesgeven zelf, maar meer over wat m'n collega's van me vinden en de ouders van de kinderen. Ik ben bang het niet waar te kunnen maken, om niet goed genoeg te zijn. Ik vind het zo moeilijk om van mezelf fouten te mogen maken. Alles moet eigenlijk direct goed gaan.
Héél herkenbaar ook, DorothyGale, zoals jij beschrijft hoe je gedachten werken. Bij mij idem dito. Ik zeg ook vaak dat m'n gedachten zo hun eigen leven lijken te leiden. In cognitieve therapie heb ik al eens geleerd bewuster te voelen wat ik voel en m'n gedachten onder de loep te nemen.
@Levensgenietertje, ik hoop ook dat je je gesteund kunt voelen op dit topic, net als ik, en dat je wat zult hebben aan de adviezen van anderen. Ik moet ook zeker 9 uur per nacht slapen, anders ben ik gebroken na een paar dagen en heb daarbij geheid een fikse migraine-aanval.
In de periode dat ik werkte en studeerde, raakte ik helemaal gefrustreerd van het feit dat ik zoveel slaap nodig had. Ik werkte 's ochtends van 8 tot 13.00, kwam thuis en ging dan vaak twee uur slapen, zodat ik 's avonds nog de puf had om m'n colleges te volgen. Vaak kon ik helemaal niet slapen, omdat ik nog zoveel moest doen of alleen al het gevoel te hebben dat ik veel moets doen, hield me uit m'n slaap.
Ik benijd mensen die aan 6 uur per nacht genoeg hebben dan ook enorm! Wat heb je dan lekker veel tijd over!
Ik ga m'n best doen om niet meer zo m'n best te hoeven doen van mezelf
Ik weet nog niet precies hoe. Bewuster worden is het enige dat ik kan bedenken. Misschien moet ik ook maar eens gaan mediteren. Ik heb wel al gedacht aan Yoga, dat lijkt me ook heerlijk. Vaak ga ik om mijn hoofd 'uit te zetten' naar het strand om even een flinke wandeling te maken en uit te waaien, of ik neem een lekkere douche, wil ook wel eens helpen.Wat het onderwijs betreft: Ik ben beginnend docent en merk echt dat ik het wiel nog moet uitvinden voor mezelf. Je moet echt overal zelf achteraan merk ik. Gek genoeg maak ik me niet eens zo druk over het lesgeven zelf, maar meer over wat m'n collega's van me vinden en de ouders van de kinderen. Ik ben bang het niet waar te kunnen maken, om niet goed genoeg te zijn. Ik vind het zo moeilijk om van mezelf fouten te mogen maken. Alles moet eigenlijk direct goed gaan.
donderdag 8 november 2007 om 20:11
Ik ben er ook bij neergekwakt... Ik had trouwens niet alles tegelijk hoor, alles behalve de hernia en de pfeiffer. En tóch vind ik dat ik door had moeten werken, dat dat m'n houvast had kunnen zijn. Tóch vind ik dat ik slap was en zwak op dat moment. Er zijn heel wat mensen die zeggen dat ze me zo sterk vinden, maar ik vind het ECHT niet van mezelf. Ik vind mezelf een aansteller, een looser, een zwakkeling. Ik denk dan steeds: Ach, die mensen kennen me gewoon niet goed genoeg, of ze zeggen dat alleen maar om me een goed gevoel te geven, het is niet gemeend.
Héél héél soms kan ik iets wel goed vinden van mezelf, maar meestal vervliegt dat in enkele seconden weer. Of het slaat weer door in een soort superioriteitsgevoel gek genoeg. Dan vind ik mezelf ineens veel beter dan een ander. Waar dat dan weer vandaan komt...ik begrijp er niets van. Maar merendeels voel ik mijzelf minder dan anderen.
Wat ik mij afvraag: Hoe gaat dat bij jullie met werk?
Door mijn onzekerheid, loopt het op mijn werk vaak ook niet makkelijk. Mensen vinden me (te) stil of ze krijgen geen hoogte van me. Ik ben echt niet sociaal gestoord en kan me prima uitdrukken, zeker één op één gaat het allemaal prima, maar op de werkvloer in groepen ben ik gewoon wat meer op de achtergrond. Ik heb ook altijd het gevoel me te MOETEN profileren of bewijzen, want dat verwachten 'ze' van me. Ik MOET me zo en zo gedragen, anders ben ik saai blablabla. Terwijl ik alleen maar mezelf wil kunnen zijn eigenlijk.
Hoe zit dat bij jullie? En hoe zijn jullie ermee omgegaan?
donderdag 8 november 2007 om 20:58
Heel herkenbaar allemaal. Ik heb nu geen tijd (en eigenlijk ook geen zin) om mijn eigen verhaal helemaal neer te zetten.
Gelukkig kan ik melden dat de gevoelens heel herkenbaar zijn, maar dat ik zelf nu in een andere situatie ben, en (meestal) wel tevreden ben met de dingen die ik doe.
Heel kort samengevat: 2 studies begonnen, niet afgemaakt. 3 jaar geleden had ik een druk leven: studie, (vrij serieuze) baan, druk sociaal leven, nog een baantje, zat in de organisatie van een reunie en ik wilde nog meer. Op een gegeven moment ging het allemaal niet meer, sliep ik niet meer en ging alles donker zien.
Half jaar later was ik opgenomen in het ziekenhuis, afdeling psychiatrie, diagnose manisch depressief. Heel vervelend allemaal.
Daarna heb ik heel lang het idee gehad dat ik faalde. Niet afgestudeerd, had toen geen werk, geen eigen woonruimte (meer).
Het was heel moeilijk om voldoening te vinden in de dingen die ik deed.
Maar nu lukt het wel. Heb gelukkig lieve vrienden (hoewel de meesten ver weg wonen). De eerste verantwoordelijkheden die ik weer durfde te nemen waren via een soort jeugdvereniging, waar ik actief ben geworden bij de leiding. Vrijwilligerswerk dus eigenlijk, en dat is heel prettig, aangezien niks verplicht is en je enorm veel waardering kan krijgen.
Ik heb nu drie dagen per week een betaalde baan. Heb niks gezegd over mijn 'geschiedenis' en gelukkig gaat het best goed zodat ik me ook nooit gedwongen heb gezien alles te vertellen.
Het lijkt of je de lat nogal hoog legt, Valesca. Je werkt 2 dagen, maar wel in het ONDERWIJS! Lijkt me een enorm zware baan. Dapper hoor!
Misschien zou het je helpen om een paar uur per week je vrijwillig in te zetten voor iets. Je krijgt gegarandeerd veel waardering voor wat je doet, en er worden weinig eisen aan je gesteld.
Heb je overigens buiten je werk leuke vrienden of familie? Misschien is hun waardering voor jou belangrijker dan wat je collega's vinden (of wat je denkt dat ze vinden)
Succes!
Gelukkig kan ik melden dat de gevoelens heel herkenbaar zijn, maar dat ik zelf nu in een andere situatie ben, en (meestal) wel tevreden ben met de dingen die ik doe.
Heel kort samengevat: 2 studies begonnen, niet afgemaakt. 3 jaar geleden had ik een druk leven: studie, (vrij serieuze) baan, druk sociaal leven, nog een baantje, zat in de organisatie van een reunie en ik wilde nog meer. Op een gegeven moment ging het allemaal niet meer, sliep ik niet meer en ging alles donker zien.
Half jaar later was ik opgenomen in het ziekenhuis, afdeling psychiatrie, diagnose manisch depressief. Heel vervelend allemaal.
Daarna heb ik heel lang het idee gehad dat ik faalde. Niet afgestudeerd, had toen geen werk, geen eigen woonruimte (meer).
Het was heel moeilijk om voldoening te vinden in de dingen die ik deed.
Maar nu lukt het wel. Heb gelukkig lieve vrienden (hoewel de meesten ver weg wonen). De eerste verantwoordelijkheden die ik weer durfde te nemen waren via een soort jeugdvereniging, waar ik actief ben geworden bij de leiding. Vrijwilligerswerk dus eigenlijk, en dat is heel prettig, aangezien niks verplicht is en je enorm veel waardering kan krijgen.
Ik heb nu drie dagen per week een betaalde baan. Heb niks gezegd over mijn 'geschiedenis' en gelukkig gaat het best goed zodat ik me ook nooit gedwongen heb gezien alles te vertellen.
Het lijkt of je de lat nogal hoog legt, Valesca. Je werkt 2 dagen, maar wel in het ONDERWIJS! Lijkt me een enorm zware baan. Dapper hoor!
Misschien zou het je helpen om een paar uur per week je vrijwillig in te zetten voor iets. Je krijgt gegarandeerd veel waardering voor wat je doet, en er worden weinig eisen aan je gesteld.
Heb je overigens buiten je werk leuke vrienden of familie? Misschien is hun waardering voor jou belangrijker dan wat je collega's vinden (of wat je denkt dat ze vinden)
Succes!
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 8 november 2007 om 22:03
Als ik je verhaal lees bekruipt me het gevoel dat de eerste dagen in je nieuwe baan je zijn tegengevallen, waardoor je alles nu somber inziet. Hoewel het mij volstrekt normaal lijkt dat je de eerste dagen in een nieuwe baan gevloerd bent door alle nieuwe indrukken ga jij je vergelijken met allerlei mensen die het perfect doen in jouw ogen.
Daardoor heb je het gevoel dat je niet aan "de lat" kunt voldoen, en stort het als een kaartenhuis in elkaar. Niet genoeg kunnen werken is niet genoeg geld is geen leuk huis en ook nog geen leuke man. Wat een ellende.
Maar relativeren is een kunst die men niet vaak genoeg kan beoefenen.
Je bent een gevoelig persoon. Daarin sta je niet alleen, gezien de hoeveelheid mensen die anti-depressiva slikt.
Je bent zoekende geweest wat je wilt en hebt uiteindelijk netjes 1 studie afgerond. Misschien is het niet je passie, maar ach, wie volgt er wel zijn passie? Terwijl je werkzaam bent in een best wel prima baan (waar je de eerste weken even aan moet wennen) kun je de komende tijd gaan overdenken waar je passie nu echt ligt voor de rest van je 35-jarige loopbaan.
Je hebt een tijd geleden jezelf te veel op de hals gehad waardoor je een halve burn-out had, maar inmiddels ben je daarvan hersteld en staat je leven weer aardig op de rails.
Je kunt zelfs weer werken, ook al wordt je er nog wel moe van. Met gezonde leefregels red je het weer prima.
Je woont goedkoop. Geen koophuis, maar welke single kan zich tegenwoordig een eigen huis permitteren? En voor leuke huurhuizen zijn wachttijden van minimaal acht jaar. Kortom, half Nederland zit met dit probleem (behalve de mensen die bovenmodaal verdienen natuurlijk). Gelukkig heb je een slimme manier gevonden om superlage woonkosten te hebben, waardoor je niet in de schulden raakt.
Je hebt veel slaap nodig. Daar is niks mis mee, en gezien je nieuwe baan en misschien een restje pfeiffer virus in je bloed zelfs volstrekt verklaarbaar. Gewoon lekker op tijd naar bed dus en morgen lekker fit weer op.
Daarbij is het zo dat je niet in het hoofd kunt kijken van de mensen om je heen die fulltime werken voor de klas en ook nog 3 kinderen hebben en hun huis aan het verbouwen zijn. Misschien zijn ze wel doodongelukkig en er net zo aan toe als jij een tijdje geleden, net voor je instortte.
Kortom, stop met jezelf vergelijken met anderen en jezelf aan te praten dat je geen keuze hebt. Schrijf jezelf in plaats daarvan in bij een datingsite, en vooral, denk na over de dingen die je de komende drie jaar wilt bereiken. Schrijf ze op, bedenk een plan, maak een keuze. Denk daarbij aan kleine, haalbare doelen. Schrijf je in voor een leuke creative cursus. En haal een potje st janskruid.
Daardoor heb je het gevoel dat je niet aan "de lat" kunt voldoen, en stort het als een kaartenhuis in elkaar. Niet genoeg kunnen werken is niet genoeg geld is geen leuk huis en ook nog geen leuke man. Wat een ellende.
Maar relativeren is een kunst die men niet vaak genoeg kan beoefenen.
Je bent een gevoelig persoon. Daarin sta je niet alleen, gezien de hoeveelheid mensen die anti-depressiva slikt.
Je bent zoekende geweest wat je wilt en hebt uiteindelijk netjes 1 studie afgerond. Misschien is het niet je passie, maar ach, wie volgt er wel zijn passie? Terwijl je werkzaam bent in een best wel prima baan (waar je de eerste weken even aan moet wennen) kun je de komende tijd gaan overdenken waar je passie nu echt ligt voor de rest van je 35-jarige loopbaan.
Je hebt een tijd geleden jezelf te veel op de hals gehad waardoor je een halve burn-out had, maar inmiddels ben je daarvan hersteld en staat je leven weer aardig op de rails.
Je kunt zelfs weer werken, ook al wordt je er nog wel moe van. Met gezonde leefregels red je het weer prima.
Je woont goedkoop. Geen koophuis, maar welke single kan zich tegenwoordig een eigen huis permitteren? En voor leuke huurhuizen zijn wachttijden van minimaal acht jaar. Kortom, half Nederland zit met dit probleem (behalve de mensen die bovenmodaal verdienen natuurlijk). Gelukkig heb je een slimme manier gevonden om superlage woonkosten te hebben, waardoor je niet in de schulden raakt.
Je hebt veel slaap nodig. Daar is niks mis mee, en gezien je nieuwe baan en misschien een restje pfeiffer virus in je bloed zelfs volstrekt verklaarbaar. Gewoon lekker op tijd naar bed dus en morgen lekker fit weer op.
Daarbij is het zo dat je niet in het hoofd kunt kijken van de mensen om je heen die fulltime werken voor de klas en ook nog 3 kinderen hebben en hun huis aan het verbouwen zijn. Misschien zijn ze wel doodongelukkig en er net zo aan toe als jij een tijdje geleden, net voor je instortte.
Kortom, stop met jezelf vergelijken met anderen en jezelf aan te praten dat je geen keuze hebt. Schrijf jezelf in plaats daarvan in bij een datingsite, en vooral, denk na over de dingen die je de komende drie jaar wilt bereiken. Schrijf ze op, bedenk een plan, maak een keuze. Denk daarbij aan kleine, haalbare doelen. Schrijf je in voor een leuke creative cursus. En haal een potje st janskruid.
donderdag 8 november 2007 om 22:38
Jeetje, wat bij jij hard voor jezelf zeg!
Als ik lees wat je scrijft komen er een paar dingen bij me op:
Ten eerste, zoals hier al door velen gezegd, dat je de lat heel hoog legt (heel herkenbaar voor velen van ons denk ik). Maar wat heb je nou fout gedaan? Heb je een misdaad begaan? Iemand onrecht aangedaan? Nee, je hebt gewoon andere keuzes gemaakt dan anderen. En je doet het allemaal maar mooi!
Ten tweede heb ik het idee (en dat is gewoon een idee hoor) dat wanneer jij een nieuw doel hebt, zoals een nieuwe studie, een nieuwe baan etc, dat je daar dan teveel van verwacht, In de zin van: "Wanneer ik dat doe, dan wordt ik gelukkig". En ik denk dat het zo niet werkt. Het geluk komt van binnenuit. Een externe factor kan het natuurlijk wel beinvloeden, maar hoeft zeker niet zaligmakend te zijn.
Je zegt dat je misschien moet gaan mediteren. Dat lijkt me iets heel goeds en hoeft helemaal niet zweverig ofzo te zijn. Ik ken je dan wel niet, maar ik heb zelf veel baat bij 'mindfulness' oefeningen. Dus oefeningen om in het 'hier en nu' te komen (sorry hoor als het vaag klinkt...:)) Soms focus ik me vooral op 1 zintuig. Dus als ik op straat loop, luister ik naar alles wat ik hoor (zonder te oordelen, gewoon alles aan me voorbij laten komen). Soms doe ik het met zien, dan ga ik letten op alle kleuren, texturen etc. Of ik doe het met voelen (bij het afwassen, het water voelen, de tempreatuur, het sop etc). Nou ja, je begrijpt het wel. Vaak hou ik het niet lang vol, maar dan wordt ik niet boos op mezelf (ik veroordeel mezelf dus niet) maar probeer gewoon verder te gaan.
Wat het me opleverd.....ik weet niet hoe het werkt, maar hoe meer ik deze oefeningen doe, hoe blijer mens ik ben. Ik ben dan gewoon blij met mezelf, met de dag, met alles wat ik heb etc. Nu is een van mijn favoriete dingen tandenpoetsen geworden. Het enige wat ik dan doe is mijn tanden poetsen. Niet piekeren, een to-do list in mijn hoofd opstellen, of al bezig zijn met de rest van de dag. Nee, gewoon poetsen.
Het wordt een beetje een lang bericht, maar ik hoop dat je me begrijpt. Een andere oefeningen is een dankbaarheids boekje ofzo maken. Elke dag schrijf je op waarvoor je op dat moment dankbaar bent. Ik dacht eerst, "jaja, lekker cliche 'tel je zegening", maar het helpt echt. Ik denk ook dat zoiets je zou kunnen helpen bij meer met jezelf bezig zijn dan met anderen. Ik bedoel, het komt op mij over dat je vooral bezig bent met wat anderen wel hebben (gedaan) en jij niet. Of wat ze ervan zouden vinden dat jij 4 studies hebt gedaan. Of dat anderen minder heoven te slapen. Het gaat nu niet om de anderen, het gaat nu om jou!
Ik hoop dat je snel (of langzaam, in je eigen tempo) weer wat blijer met jezelf kunt worden!!
Als ik lees wat je scrijft komen er een paar dingen bij me op:
Ten eerste, zoals hier al door velen gezegd, dat je de lat heel hoog legt (heel herkenbaar voor velen van ons denk ik). Maar wat heb je nou fout gedaan? Heb je een misdaad begaan? Iemand onrecht aangedaan? Nee, je hebt gewoon andere keuzes gemaakt dan anderen. En je doet het allemaal maar mooi!
Ten tweede heb ik het idee (en dat is gewoon een idee hoor) dat wanneer jij een nieuw doel hebt, zoals een nieuwe studie, een nieuwe baan etc, dat je daar dan teveel van verwacht, In de zin van: "Wanneer ik dat doe, dan wordt ik gelukkig". En ik denk dat het zo niet werkt. Het geluk komt van binnenuit. Een externe factor kan het natuurlijk wel beinvloeden, maar hoeft zeker niet zaligmakend te zijn.
Je zegt dat je misschien moet gaan mediteren. Dat lijkt me iets heel goeds en hoeft helemaal niet zweverig ofzo te zijn. Ik ken je dan wel niet, maar ik heb zelf veel baat bij 'mindfulness' oefeningen. Dus oefeningen om in het 'hier en nu' te komen (sorry hoor als het vaag klinkt...:)) Soms focus ik me vooral op 1 zintuig. Dus als ik op straat loop, luister ik naar alles wat ik hoor (zonder te oordelen, gewoon alles aan me voorbij laten komen). Soms doe ik het met zien, dan ga ik letten op alle kleuren, texturen etc. Of ik doe het met voelen (bij het afwassen, het water voelen, de tempreatuur, het sop etc). Nou ja, je begrijpt het wel. Vaak hou ik het niet lang vol, maar dan wordt ik niet boos op mezelf (ik veroordeel mezelf dus niet) maar probeer gewoon verder te gaan.
Wat het me opleverd.....ik weet niet hoe het werkt, maar hoe meer ik deze oefeningen doe, hoe blijer mens ik ben. Ik ben dan gewoon blij met mezelf, met de dag, met alles wat ik heb etc. Nu is een van mijn favoriete dingen tandenpoetsen geworden. Het enige wat ik dan doe is mijn tanden poetsen. Niet piekeren, een to-do list in mijn hoofd opstellen, of al bezig zijn met de rest van de dag. Nee, gewoon poetsen.
Het wordt een beetje een lang bericht, maar ik hoop dat je me begrijpt. Een andere oefeningen is een dankbaarheids boekje ofzo maken. Elke dag schrijf je op waarvoor je op dat moment dankbaar bent. Ik dacht eerst, "jaja, lekker cliche 'tel je zegening", maar het helpt echt. Ik denk ook dat zoiets je zou kunnen helpen bij meer met jezelf bezig zijn dan met anderen. Ik bedoel, het komt op mij over dat je vooral bezig bent met wat anderen wel hebben (gedaan) en jij niet. Of wat ze ervan zouden vinden dat jij 4 studies hebt gedaan. Of dat anderen minder heoven te slapen. Het gaat nu niet om de anderen, het gaat nu om jou!
Ik hoop dat je snel (of langzaam, in je eigen tempo) weer wat blijer met jezelf kunt worden!!
donderdag 8 november 2007 om 22:40
Moonlight, mijn vriend is manisch depressief... dus ik kan me van alles voorstellen bij jou verhaal en vind het ontzettend goed van je dat je je leven na deze periode weer op de rails hebt kunnen krijgen! Zo'n diagnose is niet niks en vaak duurt het bij mensen die MD zijn gemiddeld meer dan 5 jaar voor ze het uberhaupt echt kunnen accepteren.
Ik leg de lat idd hoog voor mezelf. Vrijwilligerswerk gaat helaas niet, het moet echt een betaalde baan zijn, anders kom ik niet rond. En ik zal een beetje met het oog op de toekomst (=een huurhuis) moeten kijken en dan moet ik echt minimaal 4 dagen werken.
Buiten m'n werk heb ik gelukkig leuke vrienden. Het zouden er misschien wel iets meer mogen zijn en veel wonen er helaas niet om de hoek, dus erg vaak zie ik ze niet.
Verder zijn m'n moeder en haar vriend me tot grote steun en zie ik hen regelmatig (wonen ook in een uithoek van het land, maargoed). M'n vader idem dito, alleen wel wat problemen met zijn vriendin, maarja.
Er zit denk ik wel wat in, wat je zegt dat de waardering van mijn ouders belangrijker voor me is dan mijn collega's. Met name naar mijn vader en zijn vriendin toe (door m'n vader ben ik opgevoed) durf ik mijn zwaktes absoluut niet te tonen of in hele beperkte mate. Mijn vader is nl zelf een perfectionist en workaholic en zijn vriendin vind mij zowieso een slappeling. dat idee heb ik iig, maar ze kan ook vaak nogal zwaar reageren op wat ik zeg.
Maar ik trek me het commentaar van anderen zowieso enorm aan, dus ook van m'n collega's.
donderdag 8 november 2007 om 22:54
Goeie tip. Deze raad ga ik zeker ter harte nemen!:
Als ik je verhaal lees bekruipt me het gevoel dat de eerste dagen in je nieuwe baan je zijn tegengevallen, waardoor je alles nu somber inziet. Hoewel het mij volstrekt normaal lijkt dat je de eerste dagen in een nieuwe baan gevloerd bent door alle nieuwe indrukken ga jij je vergelijken met allerlei mensen die het perfect doen in jouw ogen.
Hier heb je wel gelijk in...Hoe goed ik me er ook op heb ingesteld dan een baan in het onderwijs zwaar is, toch ben ik bang dat ik het niet leuk ga vinden of dat ik er geen voldoening uit haal op den duur. maar ik hoop het wel natuurlijk.
Daardoor heb je het gevoel dat je niet aan "de lat" kunt voldoen, en stort het als een kaartenhuis in elkaar. Niet genoeg kunnen werken is niet genoeg geld is geen leuk huis en ook nog geen leuke man. Wat een ellende.
Moest wel even lachen om dit stukje, waarschijnlijk omdat het wel een puntje raakt. De man die ik nu heb, is trouwens wel erg lief en begrijpt me gelukkig heel goed.
Maar relativeren is een kunst die men niet vaak genoeg kan beoefenen.
Jij bent er in ieder geval een ster in
Je bent een gevoelig persoon. Daarin sta je niet alleen, gezien de hoeveelheid mensen die anti-depressiva slikt.
Je bent zoekende geweest wat je wilt en hebt uiteindelijk netjes 1 studie afgerond. Misschien is het niet je passie, maar ach, wie volgt er wel zijn passie? Terwijl je werkzaam bent in een best wel prima baan (waar je de eerste weken even aan moet wennen) kun je de komende tijd gaan overdenken waar je passie nu echt ligt voor de rest van je 35-jarige loopbaan.
Hmm, ja en hier zit nu mijn frustratie: ik wil het NU weten en NU doen allemaal. Ik heb het gevoel al vanaf m'n 19e bezig te zijn met zoeken naar waar m'n passie ligt. Maarja, zoiets kun je helaas niet forceren.
Je hebt een tijd geleden jezelf te veel op de hals gehad waardoor je een halve burn-out had, maar inmiddels ben je daarvan hersteld en staat je leven weer aardig op de rails.
Je kunt zelfs weer werken, ook al wordt je er nog wel moe van. Met gezonde leefregels red je het weer prima.
Je woont goedkoop. Geen koophuis, maar welke single kan zich tegenwoordig een eigen huis permitteren? En voor leuke huurhuizen zijn wachttijden van minimaal acht jaar. Kortom, half Nederland zit met dit probleem (behalve de mensen die bovenmodaal verdienen natuurlijk). Gelukkig heb je een slimme manier gevonden om superlage woonkosten te hebben, waardoor je niet in de schulden raakt.
Dat is waar. Ik ben alleen bang dat ik blijkbaar niet kan accepteren dat je in NL met dit probleem zit. vreselijk vind ik het. Kan me voorstellen dat het verwend overkomt om dit zo klote te vinden en niet te kunnen accepteren. Heb ook echt respect en bewondering voor de mensen die dit wel kunnen accepteren en dolgelukkig kunnen zijn met hun miniflatje in de stad. Ik snap daar niks van, maarja. Ben ook echt niet grootgebracht in luxe, integendeel zelfs, maar op de een of andere manier kan ik er echt niet tegen dat ik niet kan kiezen voor een huisje met een tuintje. ik zal echt nog even moeten wachten...
Je hebt veel slaap nodig. Daar is niks mis mee, en gezien je nieuwe baan en misschien een restje pfeiffer virus in je bloed zelfs volstrekt verklaarbaar. Gewoon lekker op tijd naar bed dus en morgen lekker fit weer op.
Daarbij is het zo dat je niet in het hoofd kunt kijken van de mensen om je heen die fulltime werken voor de klas en ook nog 3 kinderen hebben en hun huis aan het verbouwen zijn. Misschien zijn ze wel doodongelukkig en er net zo aan toe als jij een tijdje geleden, net voor je instortte.
Kortom, stop met jezelf vergelijken met anderen en jezelf aan te praten dat je geen keuze hebt. Schrijf jezelf in plaats daarvan in bij een datingsite, en vooral, denk na over de dingen die je de komende drie jaar wilt bereiken. Schrijf ze op, bedenk een plan, maak een keuze. Denk daarbij aan kleine, haalbare doelen. Schrijf je in voor een leuke creative cursus. En haal een potje st janskruid.
