Psyche
alle pijlers
Heb het gevoel 'het leven' niet aan te kunnen...
donderdag 8 november 2007 om 16:19
Al jaren worstel ik met mezelf, mijn baan, met wat ik nou echt wil, mijn relaties (zowel privé als professioneel)... Eigenlijk ben ik sinds ik het huis uit ben zoekende... Er zijn vlagen geweest dat ik me wel gelukkig heb gevoeld, maar grotendeels heb ik me een ongeleid projectiel gevoeld in mijn leven en nu wordt ik er hoe langer hoe meer ongelukkig van.
Vaak heb ik gedacht dat ik dit leven gewoon niet aan kan. Anderen hebben wel eens tegen me gezegd dat ik wat harder moest worden. Ik ben nogal gevoelig en inmiddels háát ik mezelf hierom, omdat het mijn leven zo verknalt. Ik ga binnenkort voor de zoveelste keer in therapie in de hoop dat ik mijn leven wat lichter en luchtiger kan maken.
Ik denk namelijk dat het vooral ligt aan de manier waarop ik met het leven omga. Alleen heb ik vaak het gevoel dat ik niet echt kan veranderen.
Ik verlang zó erg naar een stabiel leven met vertrouwen: in mezelf en van de mensen om me heen. Ik ben heel erg zoekende naar een soort houvast, maar ik lijk het maar niet te vinden
Ik ben nu 30 en heb 4 studies gedaan, waarvan ik er uiteindelijk met pijn en moeite één heb afgemaakt. Toch heb ik het gevoel dat ik nog steeds niet echt weet wat ik wil en wat ik nu goed kan. Sterker nog: ik voel me vaak zo ontzettend mislukt, maatschappelijk gezien. Op de werkvloer is het niet zo rooskleurig verlopen allemaal. Ook niet heel negatief, maar ik wist nooit m'n baan te behouden of was er doodongelukkig.
Nu werk ik twee dagen in het onderwijs (sinds een tijd uit de roulatie te zijn geweest). Ik ben erg blij met de baan maar vind het ook dodelijk vermoeiend. Ik ben na één dag al helemaal kapot als ik thuiskom en lig om 21.00 / 21.30 uur in m'n bed. Ik voel me zo slap als ik al die anderen mensen om me heen zijn die fulltime werken voor de klas en ook nog 3 kinderen hebben en hun huis aan het verbouwen zijn bij wijze van spreken. Ik durf dan eigenlijk niet meer te zeggen dat ik me al bijna overspannen voel als ik twee dagen heb gewerkt. Ik voel me aanstellerig, maar het is helaas echt zo: Ik ben echt doodop. En ik ben echt geen kleinzerig type dat erg snel begint te piepen, maar ik twijfel nu wel heel erg aan mezelf. Wat is er met me aan de hand?
Pfeifer heb ik al gehad, de huisarts kan niets anders vinden. Ze zegt dat ik gewoon wat meer slaap nodig heb dan een gemiddeld mens. Wel heb ik vaak migraine, wat het ook niet eenvoudiger maakt en zeker niet leuker. Naast m'n werk heb ik nauwelijks verplichtingen, geen kinderen, doe niet eens aan sport en heb geen druk sociaal leven.
Wat doe ik dan verkeerd?
Nu is dit niet het enige waar ik me zorgen over maak.
Als ik mijn situatie financieel bekijk, lukt het me voorlopig van ze langzalzeleven niet om een keertje een leuk huisje voor mezelf te kopen. Huren wordt al een groot probleem. Ik ben HBO afgestudeerd, maar dat garandeert zeker geen vetpot qua inkomen. OK, ik werk maar twee dagen en ben ook hard bezig er iets naast te vinden, maar gezien ik het nu al zo heftig en vermoeiend vind, denk ik niet dat ik er meer dan twee dagen bij wil werken.
Dus mijn blik op de nabije toekomst is ook al niet zo rooskleurig wat een huis betreft. Ik woon nu anti-kraak en alhoewel dat zeker zijn voordelen heeft, zoek ik toch iets waar ik wat langer kan wonen, wat echt van mij is en waar ik zelf kan bepalen of ik een muurtje schilder of plantjes in de tuin plant. Alles om me heen is eigenlijk onzeker...dat gevoel heb ik in ieder geval en ik kan daar eigenlijk helemaal niet tegen.
ik heb sterk het gevoel dat ik geleefd wordt, dat ik niet vrij ben om te kiezen, omdat er niet zoveel te kiezen valt. Tegelijkertijd mag ik van mezelf niet klagen, want andere mensen hebben het vele malen drukker dan ik... Alleen, ik wordt er zo doodongelukkig van. Ik heb mijn laatste studie deeltijd afgerond met een parttime baan en heb me een breuk gewerkt. Daarnaast had ik een moeilijke relatie en uiteindelijk is alles ontploft: relatie stuk, huis kwijt, baan kwijt, studie tijdelijk stopgezet en overspannen thuis gezeten...daarop nog een hernia en nu zijn we anderhalf jaar verder.
Ik had even goede hoop. Ik zou mijn leven gaan veranderen, echt gaan doen wat IK wil, een leuke baan vinden en dan zou het wel weer goed komen. Maar nu heb ik weer een baan (voor een deel dan) en het geeft me eerder een slechter dan een beter gevoel. Ik denk gelijk: daar gáán we weer... keihard werken voor weinig geld en uiteindelijk geen tijd meer over hebben om een beetje te léven...
Ik wil m'n leven zo graag een keer op orde hebben. Een stevige basis, een man waar ik op kan bouwen en een baan die me voldoening geeft en ook een beetje redelijk betaalt. Dan zou ik me al stukken beter voelen dan ik me nu voel.
Is het nou echt zo dat dit een proces van járen is? Moet ik gewoon wat meer geduld hebben? Ik baal gewoon als een stekker...ik wil verdomme NU leven en niet pas over 10 jaar. Of heb ik nou gewoon de boot gemist, omdat ik pas afgestudeerd ben op m'n 30e, ookal heb ik tussendoor wel gewerkt.
Vaak heb ik gedacht dat ik dit leven gewoon niet aan kan. Anderen hebben wel eens tegen me gezegd dat ik wat harder moest worden. Ik ben nogal gevoelig en inmiddels háát ik mezelf hierom, omdat het mijn leven zo verknalt. Ik ga binnenkort voor de zoveelste keer in therapie in de hoop dat ik mijn leven wat lichter en luchtiger kan maken.
Ik denk namelijk dat het vooral ligt aan de manier waarop ik met het leven omga. Alleen heb ik vaak het gevoel dat ik niet echt kan veranderen.
Ik verlang zó erg naar een stabiel leven met vertrouwen: in mezelf en van de mensen om me heen. Ik ben heel erg zoekende naar een soort houvast, maar ik lijk het maar niet te vinden
Ik ben nu 30 en heb 4 studies gedaan, waarvan ik er uiteindelijk met pijn en moeite één heb afgemaakt. Toch heb ik het gevoel dat ik nog steeds niet echt weet wat ik wil en wat ik nu goed kan. Sterker nog: ik voel me vaak zo ontzettend mislukt, maatschappelijk gezien. Op de werkvloer is het niet zo rooskleurig verlopen allemaal. Ook niet heel negatief, maar ik wist nooit m'n baan te behouden of was er doodongelukkig.
Nu werk ik twee dagen in het onderwijs (sinds een tijd uit de roulatie te zijn geweest). Ik ben erg blij met de baan maar vind het ook dodelijk vermoeiend. Ik ben na één dag al helemaal kapot als ik thuiskom en lig om 21.00 / 21.30 uur in m'n bed. Ik voel me zo slap als ik al die anderen mensen om me heen zijn die fulltime werken voor de klas en ook nog 3 kinderen hebben en hun huis aan het verbouwen zijn bij wijze van spreken. Ik durf dan eigenlijk niet meer te zeggen dat ik me al bijna overspannen voel als ik twee dagen heb gewerkt. Ik voel me aanstellerig, maar het is helaas echt zo: Ik ben echt doodop. En ik ben echt geen kleinzerig type dat erg snel begint te piepen, maar ik twijfel nu wel heel erg aan mezelf. Wat is er met me aan de hand?
Pfeifer heb ik al gehad, de huisarts kan niets anders vinden. Ze zegt dat ik gewoon wat meer slaap nodig heb dan een gemiddeld mens. Wel heb ik vaak migraine, wat het ook niet eenvoudiger maakt en zeker niet leuker. Naast m'n werk heb ik nauwelijks verplichtingen, geen kinderen, doe niet eens aan sport en heb geen druk sociaal leven.
Wat doe ik dan verkeerd?
Nu is dit niet het enige waar ik me zorgen over maak.
Als ik mijn situatie financieel bekijk, lukt het me voorlopig van ze langzalzeleven niet om een keertje een leuk huisje voor mezelf te kopen. Huren wordt al een groot probleem. Ik ben HBO afgestudeerd, maar dat garandeert zeker geen vetpot qua inkomen. OK, ik werk maar twee dagen en ben ook hard bezig er iets naast te vinden, maar gezien ik het nu al zo heftig en vermoeiend vind, denk ik niet dat ik er meer dan twee dagen bij wil werken.
Dus mijn blik op de nabije toekomst is ook al niet zo rooskleurig wat een huis betreft. Ik woon nu anti-kraak en alhoewel dat zeker zijn voordelen heeft, zoek ik toch iets waar ik wat langer kan wonen, wat echt van mij is en waar ik zelf kan bepalen of ik een muurtje schilder of plantjes in de tuin plant. Alles om me heen is eigenlijk onzeker...dat gevoel heb ik in ieder geval en ik kan daar eigenlijk helemaal niet tegen.
ik heb sterk het gevoel dat ik geleefd wordt, dat ik niet vrij ben om te kiezen, omdat er niet zoveel te kiezen valt. Tegelijkertijd mag ik van mezelf niet klagen, want andere mensen hebben het vele malen drukker dan ik... Alleen, ik wordt er zo doodongelukkig van. Ik heb mijn laatste studie deeltijd afgerond met een parttime baan en heb me een breuk gewerkt. Daarnaast had ik een moeilijke relatie en uiteindelijk is alles ontploft: relatie stuk, huis kwijt, baan kwijt, studie tijdelijk stopgezet en overspannen thuis gezeten...daarop nog een hernia en nu zijn we anderhalf jaar verder.
Ik had even goede hoop. Ik zou mijn leven gaan veranderen, echt gaan doen wat IK wil, een leuke baan vinden en dan zou het wel weer goed komen. Maar nu heb ik weer een baan (voor een deel dan) en het geeft me eerder een slechter dan een beter gevoel. Ik denk gelijk: daar gáán we weer... keihard werken voor weinig geld en uiteindelijk geen tijd meer over hebben om een beetje te léven...
Ik wil m'n leven zo graag een keer op orde hebben. Een stevige basis, een man waar ik op kan bouwen en een baan die me voldoening geeft en ook een beetje redelijk betaalt. Dan zou ik me al stukken beter voelen dan ik me nu voel.
Is het nou echt zo dat dit een proces van járen is? Moet ik gewoon wat meer geduld hebben? Ik baal gewoon als een stekker...ik wil verdomme NU leven en niet pas over 10 jaar. Of heb ik nou gewoon de boot gemist, omdat ik pas afgestudeerd ben op m'n 30e, ookal heb ik tussendoor wel gewerkt.
dinsdag 24 juni 2008 om 19:50
@ Emmeke,
Ja, een veilige en zekere thuisbasis is voor mij ook erg belangrijk. Inmiddels woon ik weer een half jaar op dezelfde plek en voel ik me hier weer redelijk thuis, maar dat kost wel altijd zo'n 3/4 maanden voordat ik weer zover ben
Ik sta al ruim 8 jaar ingeschreven als woningzoekende in de gemeente R'dam, maar ik blijk nu mijn wachtjaren 'verspild' te hebben, omdat ik anti-kraak woon. Ik moet namelijk bij elke verhuizing mij verplicht inschrijven op het nieuwe adres en de woningbouwvereniging ziet dit als: Mevrouw heeft zelfstandige woonruimte gevonden. Ik heb gebeld naar verschillende coorperaties en uitgelegd dat ik binnen twee weken in p[rincipe op straat kan komen te staan en geen huurdersrechten heb, maar dat maakt blijkbaar niets uit. Ik heb de rechtswinkel gebeld en die zeggen dat ik inderdaad geen poot heb om op te staan....
Dus daar gaan mijn bijna 9 jaren wachten op een huurhuis. ook weer zoiets waar ik me enorm gefrustreerd over heb gevoeld (en nog steeds als ik eraan denk). Ik kan echt geen kant op nu. Particulier huren is te duur, kopen gaat niet (wat je zegt), dus wat blijft er dan nog over?
Dat is wel iets dat me soms beangstigt hoor, dat ik straks voor eeuwig anti-kraak moet blijven wonen, want zo bouw ik natuurlijk nooit een mooie wachttijd op voor een huurwoning. Echt shit geregeld vind ik.
Ja, een veilige en zekere thuisbasis is voor mij ook erg belangrijk. Inmiddels woon ik weer een half jaar op dezelfde plek en voel ik me hier weer redelijk thuis, maar dat kost wel altijd zo'n 3/4 maanden voordat ik weer zover ben
Ik sta al ruim 8 jaar ingeschreven als woningzoekende in de gemeente R'dam, maar ik blijk nu mijn wachtjaren 'verspild' te hebben, omdat ik anti-kraak woon. Ik moet namelijk bij elke verhuizing mij verplicht inschrijven op het nieuwe adres en de woningbouwvereniging ziet dit als: Mevrouw heeft zelfstandige woonruimte gevonden. Ik heb gebeld naar verschillende coorperaties en uitgelegd dat ik binnen twee weken in p[rincipe op straat kan komen te staan en geen huurdersrechten heb, maar dat maakt blijkbaar niets uit. Ik heb de rechtswinkel gebeld en die zeggen dat ik inderdaad geen poot heb om op te staan....
Dus daar gaan mijn bijna 9 jaren wachten op een huurhuis. ook weer zoiets waar ik me enorm gefrustreerd over heb gevoeld (en nog steeds als ik eraan denk). Ik kan echt geen kant op nu. Particulier huren is te duur, kopen gaat niet (wat je zegt), dus wat blijft er dan nog over?
Dat is wel iets dat me soms beangstigt hoor, dat ik straks voor eeuwig anti-kraak moet blijven wonen, want zo bouw ik natuurlijk nooit een mooie wachttijd op voor een huurwoning. Echt shit geregeld vind ik.
dinsdag 24 juni 2008 om 19:53
Naski, daar zou je wel eens gelijk in kunnen hebben. Ik dacht altijd dat ik geen last had van winterdepressies, want ik vind de winter ook vaak heel gezellig, maar het tegendeel blijkt waar te zijn. Ik voel me inderdaad, sinds de zon zich wat meer laat zien, stukken beter! Ik hoop natuurlijk wel dat dat nog even zo blijft
maandag 30 juni 2008 om 15:12
Hoi Valesca,
Allereerst wil ik zeggen dat ik veel bewondering heb voor je moed en doorzettingsvermogen! Ik ben zelf nu een kleine 20 jaar (ben nu 38) aan het kkungelen op het gebied van met name relaties en werk.
Ik heb niet alle 77 (!) reacties doorgelezen, dus misschien geef ik je nu een dubbel advies, maar mij heeft het geholpen het boek 'Hooggevoeligheid' van Susan Marletta-Hart te lezen.
Daar staat o.a. in dat sommigen (+/- 15%!) van de mensen eerder overprikkeld is dan de gemiddelde mens en ze geeft veel adviezen over wat je daaraan kunt doen.
Ik hoop écht dat je er iets aan hebt!
Groetjes,
Suzan
Allereerst wil ik zeggen dat ik veel bewondering heb voor je moed en doorzettingsvermogen! Ik ben zelf nu een kleine 20 jaar (ben nu 38) aan het kkungelen op het gebied van met name relaties en werk.
Ik heb niet alle 77 (!) reacties doorgelezen, dus misschien geef ik je nu een dubbel advies, maar mij heeft het geholpen het boek 'Hooggevoeligheid' van Susan Marletta-Hart te lezen.
Daar staat o.a. in dat sommigen (+/- 15%!) van de mensen eerder overprikkeld is dan de gemiddelde mens en ze geeft veel adviezen over wat je daaraan kunt doen.
Ik hoop écht dat je er iets aan hebt!
Groetjes,
Suzan
maandag 30 juni 2008 om 18:21
Hoi Suzan,
Bedankt voor je reactie.
Ik heb ooit een boek van een vriendin van mij gekregen over hoogsensitiviteit met de mededeling: 'volgens mij heb jij dat ook'.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik een beetje een allergische reactie kreeg, omdat ik de hele betiteling: hoogsensitief al zo overdreven vond klinken, maar ik kan inderdaad niet ontkennen dat ik zeer waarschijnlijk zelf hoogsensitief ben. helaas, want ik zie er weinig voordelen van in. Maar ik voldoe aan zo'n beetje alle symptomen en eisen, dus ja...
Ik ben nu wel benieuwd of jij veel aan het boek gehad hebt en of je leven nu anders is.
maandag 30 juni 2008 om 18:57
Ik ben het boek nu aan het lezen en het is in een woord, geweldig! Heel veel herkenbare dingen, en de schellen vallen zo nu en dan van mijn ogen. Het boek is veel makkelijker te lezen dan het boek; Hoogsensitieve Personen door Elaine Aron.
Als je het boek leest kom je er vanzelf achter dat hoogsensitief zijn wel degelijk voordelen heeft.
