Psyche
alle pijlers
Heb jij een binding met de plek waar je bent opgegroeid?
dinsdag 6 juni 2017 om 22:44
Zelf ben ik best wel iemand die snel hecht aan het vertrouwde.
Tot ik ging studeren op mijn 20e heb ik in een dorp gewoond waar ik een fantastische jeugd heb gehad.
Toen ik op kamers woonde, keerde ik ook nog met grote regelmaat terug in de weekeinden.
De afgelopen vier maanden heb ik weer bij mijn ouders gewoond, in afwachting van de afbouw van mijn huis.
Vannacht is mijn laatste nacht hier, en morgen ga ik over. Ik zit (dat hoort een beetje bij mijn karakter) nu gewoon even te mijmeren over de mooie jaren die ik hier heb meegemaakt, en ik wéét ook gewoon dat ik hier nog zeer regelmatig (minstens een keer per week) zal blijven komen, simpelweg omdat deze plek in mijn hart zit.
Maar wat mij aan sommige vriendinnen van mij bijvoorbeeld opvalt, is dat zij dit totaal niet hebben. Ik ben nog altijd bevriend met enkele meiden met wie ik ben opgegroeid. We hebben nagenoeg dezelfde jeugd gehad, op dezelfde plekken buiten gespeeld, in dezelfde kroeg onze eerste wijntjes gedronken, op het zelfde bankje op een regenachtige vrijdagavond op ons 14e voor het eerst een sigaretje gerookt, op hetzelfde feest stiekem met een jongen gezoend in de bosjes.... Noem allemaal maar op.
Echter veel van mijn vriendinnen zijn op een gegeven moment gaan studeren, en hebben nauwelijks meer achterom gekeken. Een vriendin van mij is hier ook echt al in geen drie jaar meer geweest. Als ik haar spreek, hoor ik haar ook nooit over vroeger praten bijvoorbeeld. Ze is helemaal gefocust op de stad, wat ik ook wel snap, want daar liggen meer mogelijkheden, maar het lijkt wel alsof ze na twintig jaar geen enkele emotionele binding heeft overgehouden aan deze plek.
Dat verbaast me echt enorm. Hoe kun je nou zo resoluut de rug toekeren aan een plek waar je geboren en getogen bent? Vandaar vroeg ik me opeens af : Hebben jullie nog een binding met de plek waar je bent opgegroeid?
Tot ik ging studeren op mijn 20e heb ik in een dorp gewoond waar ik een fantastische jeugd heb gehad.
Toen ik op kamers woonde, keerde ik ook nog met grote regelmaat terug in de weekeinden.
De afgelopen vier maanden heb ik weer bij mijn ouders gewoond, in afwachting van de afbouw van mijn huis.
Vannacht is mijn laatste nacht hier, en morgen ga ik over. Ik zit (dat hoort een beetje bij mijn karakter) nu gewoon even te mijmeren over de mooie jaren die ik hier heb meegemaakt, en ik wéét ook gewoon dat ik hier nog zeer regelmatig (minstens een keer per week) zal blijven komen, simpelweg omdat deze plek in mijn hart zit.
Maar wat mij aan sommige vriendinnen van mij bijvoorbeeld opvalt, is dat zij dit totaal niet hebben. Ik ben nog altijd bevriend met enkele meiden met wie ik ben opgegroeid. We hebben nagenoeg dezelfde jeugd gehad, op dezelfde plekken buiten gespeeld, in dezelfde kroeg onze eerste wijntjes gedronken, op het zelfde bankje op een regenachtige vrijdagavond op ons 14e voor het eerst een sigaretje gerookt, op hetzelfde feest stiekem met een jongen gezoend in de bosjes.... Noem allemaal maar op.
Echter veel van mijn vriendinnen zijn op een gegeven moment gaan studeren, en hebben nauwelijks meer achterom gekeken. Een vriendin van mij is hier ook echt al in geen drie jaar meer geweest. Als ik haar spreek, hoor ik haar ook nooit over vroeger praten bijvoorbeeld. Ze is helemaal gefocust op de stad, wat ik ook wel snap, want daar liggen meer mogelijkheden, maar het lijkt wel alsof ze na twintig jaar geen enkele emotionele binding heeft overgehouden aan deze plek.
Dat verbaast me echt enorm. Hoe kun je nou zo resoluut de rug toekeren aan een plek waar je geboren en getogen bent? Vandaar vroeg ik me opeens af : Hebben jullie nog een binding met de plek waar je bent opgegroeid?
dinsdag 6 juni 2017 om 23:09
Zoals ik al zei ga ik dus verhuizen morgen. Naar een middelgrote plaats hier iets verder vandaan.
Is voor mij best wel nieuw, en eng enzo. Maar het biedt ook weer een hoop mogelijkheden en is vooral ook heel erg leuk!
Maar ik heb het toch zwaarder dan gedacht met het feit dat ik dit dorp nu echt achter mij laat.
Een vriendin van mij gaat hier nu juist net weer met haar vriend samenwonen. Ergens zou ik dat absoluut niet willen, maar oh wat voelt dat in mijn gedachten toch heerlijk veilig en comfortabel!
Aan de ene kant wil ik juist evolueren, groeien, nieuwe mensen leren kennen, mijn leven een nieuwe dynamiek geven. Aan de andere kant ben ik misschien ook wel bang om weg te groeien van het bekende, bang om misschien over een paar jaar ook te zeggen dat het me niets meer doet ofzo.
Is voor mij best wel nieuw, en eng enzo. Maar het biedt ook weer een hoop mogelijkheden en is vooral ook heel erg leuk!
Maar ik heb het toch zwaarder dan gedacht met het feit dat ik dit dorp nu echt achter mij laat.
Een vriendin van mij gaat hier nu juist net weer met haar vriend samenwonen. Ergens zou ik dat absoluut niet willen, maar oh wat voelt dat in mijn gedachten toch heerlijk veilig en comfortabel!
Aan de ene kant wil ik juist evolueren, groeien, nieuwe mensen leren kennen, mijn leven een nieuwe dynamiek geven. Aan de andere kant ben ik misschien ook wel bang om weg te groeien van het bekende, bang om misschien over een paar jaar ook te zeggen dat het me niets meer doet ofzo.
dinsdag 6 juni 2017 om 23:12
dinsdag 6 juni 2017 om 23:17
Met dank aan mijn partner ben ik een stadsmeisje geworden...
In de zin van dat hier tenminste fatsoenlijk openbaar vervoer is, 7 op 7 supermarkten zijn, de meeste winkels 's middags open blijven, ik tot 19u30 naar de supermarkt kan, ...
Maar als het morgen uit zou gaan, verkas ik direct terug richting 't dorp van mijn ouders (waar ikzelf 20 jaar gewoond heb).
Al kan het ook zijn dat ik voor 't dorp / klein stadje ernaast ga vanwege meer voorzieningen en openbaar vervoer.
Alles is er vertrouwd, ik weet bij wie ik moet zijn met bepaalde problemen*, mijn ouders wonen er, zus in de buurt, ...
*Gisteren bijvoorbeeld nog gevloekt op 't feit dat ik hier geen enkele klusjesman ken en dat telkens maar moet gaan zoeken op internet. En 2 weken geleden nog op 't feit dat ik geen enkele loodgieter ken. In 't dorp van mijn ouders weet ik er van elk zo direct 3.
Zelfde met bepaalde specifieke winkels.
Waar ik nu woon, heb ik gewoon ook geen vrienden.
De enige goeie vriendin die ik heb ... woont sinds een tijdje terug in 't dorp van mijn ouders.
Waar we zijn opgegroeid.
Why should I stay dus als het ooit misloopt met mijn man?
Als ik dan toch ergens opnieuw moet beginnen ... doe dan maar in de buurt van "bekenden".
In de zin van dat hier tenminste fatsoenlijk openbaar vervoer is, 7 op 7 supermarkten zijn, de meeste winkels 's middags open blijven, ik tot 19u30 naar de supermarkt kan, ...
Maar als het morgen uit zou gaan, verkas ik direct terug richting 't dorp van mijn ouders (waar ikzelf 20 jaar gewoond heb).
Al kan het ook zijn dat ik voor 't dorp / klein stadje ernaast ga vanwege meer voorzieningen en openbaar vervoer.
Alles is er vertrouwd, ik weet bij wie ik moet zijn met bepaalde problemen*, mijn ouders wonen er, zus in de buurt, ...
*Gisteren bijvoorbeeld nog gevloekt op 't feit dat ik hier geen enkele klusjesman ken en dat telkens maar moet gaan zoeken op internet. En 2 weken geleden nog op 't feit dat ik geen enkele loodgieter ken. In 't dorp van mijn ouders weet ik er van elk zo direct 3.
Zelfde met bepaalde specifieke winkels.
Waar ik nu woon, heb ik gewoon ook geen vrienden.
De enige goeie vriendin die ik heb ... woont sinds een tijdje terug in 't dorp van mijn ouders.
Waar we zijn opgegroeid.
Why should I stay dus als het ooit misloopt met mijn man?
Als ik dan toch ergens opnieuw moet beginnen ... doe dan maar in de buurt van "bekenden".
dinsdag 6 juni 2017 om 23:18
Ja dat. Ik voel me gelijk weer dat onzekere, gepeste meisje. Ben nog stééds bang voor hun oordeel. Ik ben heel blij dat ik het eiland achter me heb gelaten en als ik er terugkom weet ik ook gelijk weer waarom. Ik denk eerlijk gezegd ook dat ik niet zo gegroeid zou zijn als ik daar was gebleven.backontrack schreef: ↑06-06-2017 23:03Op een eiland als Texel kan ik me dat inderdaad wel enigszins voorstellen.
Dat is ook wel een nadeel dat ik in mijn geboortedorp heb. Ik was vroeger vrij verlegen en timide, en als ik nu meiden tegen kom uit vroegere sportteams ofzo, verval je toch direct weer in dezelfde oude rolverdeling. Terwijl ik onder collega's of mensen die ik veel meer recentelijk heb leren kennen, juist heel anders ben.
dinsdag 6 juni 2017 om 23:21
Ja, ik heb best een sterke binding met de stad waar ik ben opgegroeid. Woon er ook nog steeds. Of eigenlijk: alweer. Ik heb 3 jaar ergens anders gewoond, waarvan 1 jaar in het buitenland. Heb het daar goed gehad maar toen ook ontdekt dat ik een plaats blijkbaar kan missen. In Nl zou ik niet snel ergens anders willen wonen dan in mijn stad of de regio. Ik voel me thuis onder de mensen en bij hun mentaliteit. En ik vind het heel fijn dat ik mijn wortels hier heb liggen, dat ik veel plekken goed ken, er herinneringen heb en ze heb zien veranderen. Naar het buitenland zou ik evt nog wel kunnen/willen verhuizen, maar dan ook wel naar een buitenland wat wbt klimaat en mentaliteit voor mij grote voordelen heeft tov Nederland.
Maar ik denk wel dat het er erg van afhangt of een plaats bij je past. Ik kan me ook goed voorstellen dat je op een plek wordt geboren die qua mentaliteit, omgeving, mogelijkheden etc niet bij je past en dat je binding met zo'n plek dan veel minder is. En de nostalgische gevoelens ook. En dat je dan later in je leven wel ergens "je plek" kan vinden waar je je dan wel meer verbonden mee voelt.
Maar ik denk wel dat het er erg van afhangt of een plaats bij je past. Ik kan me ook goed voorstellen dat je op een plek wordt geboren die qua mentaliteit, omgeving, mogelijkheden etc niet bij je past en dat je binding met zo'n plek dan veel minder is. En de nostalgische gevoelens ook. En dat je dan later in je leven wel ergens "je plek" kan vinden waar je je dan wel meer verbonden mee voelt.
dinsdag 6 juni 2017 om 23:22
Ik heb in heel veel regio's van Nederland gewoond (Groningen, Friesland, Zuid-Holland, Utrecht, Gelderland, vanaf mijn geboorte tot nu. Zeker in de eerste 12 jaar veel verkast met mijn ouders. Ik heb dus niet een groot sociaal netwerk nog in een bepaalde woonplaats, en in sommige oude woonplaatsen ben ik sinds de verhuizing echt nooit meer geweest.
Máár, ik heb Fries bloed, en dat kruipt waar het niet gaan kan, zodra ik de provincie inrijdt voel ik me thuis, maakt niet uit of het een van de drie plaatsen is waar ik gewoond heb, de plek waar ik een half jaar heb gezeten voor mijn stage of waar ik tijdens mijn studietijd in de zomermaanden werkte, ze hebben allemaal een warm plekje in mijn hart, en veel andere plaatsjes ook.
Máár, ik heb Fries bloed, en dat kruipt waar het niet gaan kan, zodra ik de provincie inrijdt voel ik me thuis, maakt niet uit of het een van de drie plaatsen is waar ik gewoond heb, de plek waar ik een half jaar heb gezeten voor mijn stage of waar ik tijdens mijn studietijd in de zomermaanden werkte, ze hebben allemaal een warm plekje in mijn hart, en veel andere plaatsjes ook.
Dus ja, herkenbaar. 
Ook even kijken bij mijn oude scholen, werkplekken, jahoor. Trip down memory lane noem ik dat. Heerlijk toch!
dinsdag 6 juni 2017 om 23:24
Veel plezier in je nieuwe woning!
Kom alleen nog in de plaatsen waar ik opgegroeid ben voor familie en vrienden die daar wonen. Verder heb ik er geen enkele binding mee. Valt mij altijd op als ik daar kom, hoeveel mensen daar nog altijd wonen en dus in hun hele leven nooit verhuisd zijn. Zou mij aanvliegen, sinds mijn geboorte nooit een andere woonomgeving ervaren te hebben. Maar gelukkig is iedereen anders en kiest wat het best bij hem of haar past.
Kom alleen nog in de plaatsen waar ik opgegroeid ben voor familie en vrienden die daar wonen. Verder heb ik er geen enkele binding mee. Valt mij altijd op als ik daar kom, hoeveel mensen daar nog altijd wonen en dus in hun hele leven nooit verhuisd zijn. Zou mij aanvliegen, sinds mijn geboorte nooit een andere woonomgeving ervaren te hebben. Maar gelukkig is iedereen anders en kiest wat het best bij hem of haar past.
dinsdag 6 juni 2017 om 23:32
Dat heb ik ook nog heel erg lang gehad met mijn geboortedorp, en inderdaad was het de eerste jaren ook nog ongemakkelijk als ik sommige mensen tegenkwam.Drackie schreef: ↑06-06-2017 23:18Ja dat. Ik voel me gelijk weer dat onzekere, gepeste meisje. Ben nog stééds bang voor hun oordeel. Ik ben heel blij dat ik het eiland achter me heb gelaten en als ik er terugkom weet ik ook gelijk weer waarom. Ik denk eerlijk gezegd ook dat ik niet zo gegroeid zou zijn als ik daar was gebleven.
Na een tijdje kwamen er andere groepjes hangjongeren die de boel onveilig maakten, en ineens veranderde het geroep en gesis van "lelijk!!" naar "neuken??"
Toch een soort van promotie
Inmiddels word er helemaal niet meer geroepen, ik ben te oud voor onzedelijke voorstellen denk ik
en de pestkoppen van vroeger herkennen me niet meer.Ik kan nu ook wel zien dat het een mooi dorp is, met ook best wel aardige mensen, maar wonen in een dorp zal ik zelf niet snel doen (laat staan dat dorp) en mocht ik mij ooit voortplanten dan zal ik mijn kinderen zeker niet naar een dorpsschooltje sturen (er zijn gewoon te weinig uitwijkmogelijkheden in een dorp als je er niet helemaal bijhoort)
anoniem_205211 wijzigde dit bericht op 06-06-2017 23:37
0.04% gewijzigd
dinsdag 6 juni 2017 om 23:36
Zeker binding mee! Vind het ook wel een mooi om dingen van 'vroeger' soms nog te 'koesteren'. Waarom niet? Het staat me niet in de weg om bezig te zijn met het nu en de toekomst. Maar ik heb een hele fijne jeugd gehad en daar ben ik dankbaar voor. Dus sta ik er af en toe bij stil. Je 'geschiedenis' is ook wel onderdeel van wie je nu bent/wat je nu doet.
dinsdag 6 juni 2017 om 23:42
Dit.Ana_Isabel_ schreef: ↑06-06-2017 22:48Vroeger was ik heel erg honkvast. Kon mij nooit voorstellen dat ik ooit naar een andere stad zou verhuizen. Tot ik mijn man leerde kennen en met hem een gezin stichtte. Waar zij zijn is mijn " thuis". We zijn dan ook naar zijn geboorte stad verhuisd. Geen haar op mijn hoofd die er nog aan denkt om terug te gaan. Zolang wij maar compleet zijn.
Al ik nog steeds een 'mijn' gevoel heb als ik mijn oude stad binnen kom.
Als mensen vragen waar ik vandaan kom zal ik altijd antwoorden met: ik ben geboren en getogen in * maar woon nu in *.
Dat klinkt echt heel stom als ik het nu zo typ, maar zo voelt t wel.
Gevoelsdingetje.
Not my circus, not my monkeys
dinsdag 6 juni 2017 om 23:45
Ik herken dit wel ja! Met name het dorp waar ik mijn puberjaren heb doorgebracht. Het dorp stelt niks voor en ik snap dat het voor buitenstaanders helemaal geen interessant dorp is, maar de herinneringen, de vrienden, de kroegjes, de buurtsuper waar je alles feilloos kan vinden. Het voelt gewoon vertrouwd en nog steeds als thuis.Bankkussen schreef: ↑06-06-2017 23:01Ik herken het wel. Tenminste, niet bij mijn geboortedorp maar wel het dorp waar ik ben opgegroeid in mijn puberteit. Het is niet eens dat het dorp heel leuk is, maar inderdaad de herinneringen. Alles voelt zo vertrouwd
Ik heb mn eigen thuis met mn man nu elders, ver weg van dat dorp, verhuisd voor de liefde, maar dat zal altijd een thuis blijven.
dinsdag 6 juni 2017 om 23:48
200km is ook wel ver weg, is het geen idee om te verhuizen zodat een familiebezoekje in het weekend of vakanties haalbare kaart is? Je kan wel wat steun gebruiken van familie ook zodat je eens oppas hebt om samen met je man iets leuks te gaan doen. Hoe komt het dat je geen vrienden lijkt te hebben in je nieuwe woonplaats? Ga op wat clubjes, sport of wat je leuk vindt om wat meer mensen te leren kennen anders zit je ook te vereenzamen in een dorp of stad waar je verder niemand kent.cookie84 schreef: ↑06-06-2017 22:56Ik kon me nooit voorstellen dat ik in mijn geboorteplaats zou blijven wonen, vanaf m'n 18de, toen ik uit huis ging heb ik altijd in andere plaatsen gewoond. Teveel meegemaakt en teveel nare herinneringen daar. Inmiddels woon ik ruim 200km van m'n familie en is het (met kind) soms best eenzaam. Ik zou graag iets dichterbij m'n familie willen wonen, opa en oma voor haar in de buurt en neefje om mee te spelen, op te groeien.
Maar echt in m'n geboortedorp wonen, nee, dat zal niet gebeuren maar een half uurtje rijden dat zou me top lijken.
woensdag 7 juni 2017 om 00:08
Ik heb totaal geen binding met het dorp waar ik ben opgegroeid. Klein dorp zonder voorzieningen waar volop geroddeld wordt. Voordat je zelf wist dat je iets te wachten stond, wist het hele dorp het eigenlijk al. Behalve mijn ouders heb ik daar ook niets meer. Aangezien mijn ouders op zeer korte termijn gaan verhuizen, verwacht ik dan ook dat ik er eigenlijk daarna nooit meer zal komen. Zou niet weten wat me daar nog naartoe zou moeten trekken. Woon sinds mijn 17e in de stad en zou nooit meer terug willen naar een dorp. Enige wat ik nog eventueel wil overwegen is een uit de hand gelopen dorp dat bijna vergelijkbaar is met een stad. Maar dan houdt het ook op. Te veel nare herinneringen aan om binding mee te hebben.
woensdag 7 juni 2017 om 00:18
Ik snap je helemaal TO. Ik heb ook tot mijn 17e bij mijn ouders in hetzelfde dorp/stadje gewoond. Ben er al meer dan 30 jaar weg, niemand van mijn oude vrienden woont er nog en mijn ouders zijn stokoud ondertussen. Toen ik opgroeide was het een levendige nieuwbouwbuurt met allemaal jonge gezinnen. Maar de kinderen van toen zijn allang vertrokken en de meeste ouders van toen zijn inmiddels dood. Die nieuwbouwhuizen zijn nu overwoekerd. Als mijn ouders er niet meer zijn zal ik er waarschijnlijk nooit meer terugkomen. Er zijn daar verder nauwelijks werk/carriere kansen. Het is ook nog een krimpregio. Ik ben zelf op en top stadsmens geworden.
Toch zit mijn home town nog steeds in me, het is onderdeel van me en het heeft me gemaakt tot wie ik ben en ik voel me er zoals ik me nergens anders voel. Ik had denk ik gevoelsmatig het liefst gehad dat het voor altijd mijn uitvalsbasis was gebleven. Maar dan had alles en iedereen daar hetzelfde moeten blijven.
Toch zit mijn home town nog steeds in me, het is onderdeel van me en het heeft me gemaakt tot wie ik ben en ik voel me er zoals ik me nergens anders voel. Ik had denk ik gevoelsmatig het liefst gehad dat het voor altijd mijn uitvalsbasis was gebleven. Maar dan had alles en iedereen daar hetzelfde moeten blijven
.
woensdag 7 juni 2017 om 00:35
"Je kunt een Limburger uit Limburg halen maar Limburg niet uit een Limburger"
Dat zei een van mijn eerste bazen in A'dam ooit tegen mij. Hij had gelijk. Na een jaar was ik het zo spuugzat daar. Evenals Den Bosch (de omliggende dorpen daar vond ik trouwens wel heel 'huiselijk' dus nog een jaar in zo'n dorp gewoond). Na twee maanden Nijmegen heb ik man (toen nog vriend) gezegd dat ik terug ging, al moest ik bij mijn zus in huis bivakkeren. Toen was het heel snel geregeld. Denk stiekem dat hij het ook zo voelde.
En nu woon ik heel dicht bij mijn 'ouderlijk dorp', in zo'n overgangsgebied tussen stad en dorp. Thuis is nu echt thuis voor mijn gevoel. 'Thuis' is hier ook breder dan mijn woning of wijk. Wat iemand al schreef: je weet wie je het beste kunt bellen om het huis te schilderen/afvoer ontstoppen/etc. Buiten 'mijn' provincie was mijn sociale leven in verschillende compartimenten ingedeeld. Dat groepje om mee te sporten, een stel mensen om mee te stappen, de vrijdagborrel met collega's en 'thuis' was de woning waarin je letterlijk de wereld kon buitensluiten. Hier kan ik tijdens het sporten vragen of de schilder volgende week tijd heeft om langs te komen voor een offerte (via zijn vrouw), ik loop een terras op als ik er zin in heb en kom altijd bekenden tegen om mee te kletsen, ik drop een praktisch probleem bij de bakker in de wachtrij en nog voor vijf uur s'middags krijg ik al drie mogelijke oplossingen. Dat informele netwerk heb ik enorm gemist.
Dat zei een van mijn eerste bazen in A'dam ooit tegen mij. Hij had gelijk. Na een jaar was ik het zo spuugzat daar. Evenals Den Bosch (de omliggende dorpen daar vond ik trouwens wel heel 'huiselijk' dus nog een jaar in zo'n dorp gewoond). Na twee maanden Nijmegen heb ik man (toen nog vriend) gezegd dat ik terug ging, al moest ik bij mijn zus in huis bivakkeren. Toen was het heel snel geregeld. Denk stiekem dat hij het ook zo voelde.
En nu woon ik heel dicht bij mijn 'ouderlijk dorp', in zo'n overgangsgebied tussen stad en dorp. Thuis is nu echt thuis voor mijn gevoel. 'Thuis' is hier ook breder dan mijn woning of wijk. Wat iemand al schreef: je weet wie je het beste kunt bellen om het huis te schilderen/afvoer ontstoppen/etc. Buiten 'mijn' provincie was mijn sociale leven in verschillende compartimenten ingedeeld. Dat groepje om mee te sporten, een stel mensen om mee te stappen, de vrijdagborrel met collega's en 'thuis' was de woning waarin je letterlijk de wereld kon buitensluiten. Hier kan ik tijdens het sporten vragen of de schilder volgende week tijd heeft om langs te komen voor een offerte (via zijn vrouw), ik loop een terras op als ik er zin in heb en kom altijd bekenden tegen om mee te kletsen, ik drop een praktisch probleem bij de bakker in de wachtrij en nog voor vijf uur s'middags krijg ik al drie mogelijke oplossingen. Dat informele netwerk heb ik enorm gemist.
woensdag 7 juni 2017 om 01:34
Ik voel nog wel binding met de plek waar ik opgegroeid ben. Daar had ik een hele fijne jeugd. Het was een klein dorp, waar ik ook op school zat in een leuke klas. Het dorp had ook best wat voorzieningen voor zo'n kleine plaats. Ik heb er altijd graag gewoond. Op mijn 21e zijn mijn ouders gescheiden en moest het huis verkocht worden. Ik weet dat er geen andere optie was. Mijn ouders konden het beiden dat huis niet alleen blijven betalen. Met 2 salarissen ging dat goed. Veel contacten waren inmiddels al verwaterd en sinds kennissen en dorpsgenoten van de scheiding wisten, werden we genegeerd. Bijna niemand praatte meer tegen ons. Voorzieningen die verdwenen en het assortiment in de supermarkt werd minder. Allemaal redenen waardoor we besloten dat het geen goede plek meer was voor ons.
En toch mis ik het. Het ouderlijk huis. De badkamer die 9 maanden voor de verhuizing nog gerenoveerd was. Helemaal in mijn stijl. De tuin met de vijvers. Naar de vissen en kikkers kijken, het kletterende water horen. Een heerlijke plek. De Paas- en Decemberdagen, verjaardagen in dat huis waren zoveel knusser. Nu is dat allemaal voorgoed voorbij. Ik kan daar nooit meer zijn. Er wonen andere mensen in. Ik wilde dat de situatie anders was. Dat een van mijn ouders er kon en wilde blijven wonen en ik er nog heen kon. Met mijn moeder heb ik een goede band. Met mijn vader nauwelijks contact en dan alleen via Facebook. Na 4 jaar nog bij moeder in een ander huis gewoond te hebben, zijn we bijna tegelijk weer verhuisd. Zij trok bij mijn stiefvader in en ik ging op mezelf. Hoewel hij een aardige man is, heb ik totaal niks met zijn huis. Ik vind het er vies, donker en ongezellig.
Ik kom nog af en toe in mijn oude dorp. Als ik er toch moet zijn rijd ik altijd even langs de plekken die herinneringen oproepen. Mijn moeder en stiefvader hebben dit gevoel niet. Hoewel mijn moeder het wel eenzaam vind in de polder en woont liever tussen mensen. Maar hij wil dat niet en zij wil hem ook niet kwijt.
En toch mis ik het. Het ouderlijk huis. De badkamer die 9 maanden voor de verhuizing nog gerenoveerd was. Helemaal in mijn stijl. De tuin met de vijvers. Naar de vissen en kikkers kijken, het kletterende water horen. Een heerlijke plek. De Paas- en Decemberdagen, verjaardagen in dat huis waren zoveel knusser. Nu is dat allemaal voorgoed voorbij. Ik kan daar nooit meer zijn. Er wonen andere mensen in. Ik wilde dat de situatie anders was. Dat een van mijn ouders er kon en wilde blijven wonen en ik er nog heen kon. Met mijn moeder heb ik een goede band. Met mijn vader nauwelijks contact en dan alleen via Facebook. Na 4 jaar nog bij moeder in een ander huis gewoond te hebben, zijn we bijna tegelijk weer verhuisd. Zij trok bij mijn stiefvader in en ik ging op mezelf. Hoewel hij een aardige man is, heb ik totaal niks met zijn huis. Ik vind het er vies, donker en ongezellig.
Ik kom nog af en toe in mijn oude dorp. Als ik er toch moet zijn rijd ik altijd even langs de plekken die herinneringen oproepen. Mijn moeder en stiefvader hebben dit gevoel niet. Hoewel mijn moeder het wel eenzaam vind in de polder en woont liever tussen mensen. Maar hij wil dat niet en zij wil hem ook niet kwijt.
hondenmens wijzigde dit bericht op 07-06-2017 01:45
5.47% gewijzigd
woensdag 7 juni 2017 om 01:42
Lemoos: jouw verhaal kon het mijne zijn. Uit Limburg vertrokken, jaren in andere provincies gewoond en nu
al weer een hele tijd terug in het dorp van mijn jeugd. Inderdaad is het zo dat ik hier nog veel mensen ken, de lijntjes
zijn korter omdat je een dochter van die en die bent en dat is genoeg om je helemaal te vertrouwen.
Nu zijn mijn ouders overleden en mijn kinderen trekken weg, net zoals ik dat ooit heb gedaan.
Ik heb trouwens het idee dat je niet ver bij mij vandaan woont.
al weer een hele tijd terug in het dorp van mijn jeugd. Inderdaad is het zo dat ik hier nog veel mensen ken, de lijntjes
zijn korter omdat je een dochter van die en die bent en dat is genoeg om je helemaal te vertrouwen.
Nu zijn mijn ouders overleden en mijn kinderen trekken weg, net zoals ik dat ooit heb gedaan.
Ik heb trouwens het idee dat je niet ver bij mij vandaan woont.
woensdag 7 juni 2017 om 09:01
heel herkenbaar!backontrack schreef: ↑06-06-2017 23:03Op een eiland als Texel kan ik me dat inderdaad wel enigszins voorstellen.
Dat is ook wel een nadeel dat ik in mijn geboortedorp heb. Ik was vroeger vrij verlegen en timide, en als ik nu meiden tegen kom uit vroegere sportteams ofzo, verval je toch direct weer in dezelfde oude rolverdeling. Terwijl ik onder collega's of mensen die ik veel meer recentelijk heb leren kennen, juist heel anders ben.
ik ben echt op mijn 19e een nieuw leven begonnen. Niet langer het timide meisje onderaan de ladder. Leuke nieuwe vrienden, een nieuw leven.
Voor mij is de plek waar ik opgroeide dus echt geen plek waar ik naar terug verlang of gelukzalig aan terugdenk.
Vanaf mijn studie werd mijn leven pas leuk
Tuurlijk als ik mijn geboorteplaats bezoek is t leuk om die oude plekken weer te zien.
