Psyche
alle pijlers
Heb jij een binding met de plek waar je bent opgegroeid?
dinsdag 6 juni 2017 om 22:44
Zelf ben ik best wel iemand die snel hecht aan het vertrouwde.
Tot ik ging studeren op mijn 20e heb ik in een dorp gewoond waar ik een fantastische jeugd heb gehad.
Toen ik op kamers woonde, keerde ik ook nog met grote regelmaat terug in de weekeinden.
De afgelopen vier maanden heb ik weer bij mijn ouders gewoond, in afwachting van de afbouw van mijn huis.
Vannacht is mijn laatste nacht hier, en morgen ga ik over. Ik zit (dat hoort een beetje bij mijn karakter) nu gewoon even te mijmeren over de mooie jaren die ik hier heb meegemaakt, en ik wéét ook gewoon dat ik hier nog zeer regelmatig (minstens een keer per week) zal blijven komen, simpelweg omdat deze plek in mijn hart zit.
Maar wat mij aan sommige vriendinnen van mij bijvoorbeeld opvalt, is dat zij dit totaal niet hebben. Ik ben nog altijd bevriend met enkele meiden met wie ik ben opgegroeid. We hebben nagenoeg dezelfde jeugd gehad, op dezelfde plekken buiten gespeeld, in dezelfde kroeg onze eerste wijntjes gedronken, op het zelfde bankje op een regenachtige vrijdagavond op ons 14e voor het eerst een sigaretje gerookt, op hetzelfde feest stiekem met een jongen gezoend in de bosjes.... Noem allemaal maar op.
Echter veel van mijn vriendinnen zijn op een gegeven moment gaan studeren, en hebben nauwelijks meer achterom gekeken. Een vriendin van mij is hier ook echt al in geen drie jaar meer geweest. Als ik haar spreek, hoor ik haar ook nooit over vroeger praten bijvoorbeeld. Ze is helemaal gefocust op de stad, wat ik ook wel snap, want daar liggen meer mogelijkheden, maar het lijkt wel alsof ze na twintig jaar geen enkele emotionele binding heeft overgehouden aan deze plek.
Dat verbaast me echt enorm. Hoe kun je nou zo resoluut de rug toekeren aan een plek waar je geboren en getogen bent? Vandaar vroeg ik me opeens af : Hebben jullie nog een binding met de plek waar je bent opgegroeid?
Tot ik ging studeren op mijn 20e heb ik in een dorp gewoond waar ik een fantastische jeugd heb gehad.
Toen ik op kamers woonde, keerde ik ook nog met grote regelmaat terug in de weekeinden.
De afgelopen vier maanden heb ik weer bij mijn ouders gewoond, in afwachting van de afbouw van mijn huis.
Vannacht is mijn laatste nacht hier, en morgen ga ik over. Ik zit (dat hoort een beetje bij mijn karakter) nu gewoon even te mijmeren over de mooie jaren die ik hier heb meegemaakt, en ik wéét ook gewoon dat ik hier nog zeer regelmatig (minstens een keer per week) zal blijven komen, simpelweg omdat deze plek in mijn hart zit.
Maar wat mij aan sommige vriendinnen van mij bijvoorbeeld opvalt, is dat zij dit totaal niet hebben. Ik ben nog altijd bevriend met enkele meiden met wie ik ben opgegroeid. We hebben nagenoeg dezelfde jeugd gehad, op dezelfde plekken buiten gespeeld, in dezelfde kroeg onze eerste wijntjes gedronken, op het zelfde bankje op een regenachtige vrijdagavond op ons 14e voor het eerst een sigaretje gerookt, op hetzelfde feest stiekem met een jongen gezoend in de bosjes.... Noem allemaal maar op.
Echter veel van mijn vriendinnen zijn op een gegeven moment gaan studeren, en hebben nauwelijks meer achterom gekeken. Een vriendin van mij is hier ook echt al in geen drie jaar meer geweest. Als ik haar spreek, hoor ik haar ook nooit over vroeger praten bijvoorbeeld. Ze is helemaal gefocust op de stad, wat ik ook wel snap, want daar liggen meer mogelijkheden, maar het lijkt wel alsof ze na twintig jaar geen enkele emotionele binding heeft overgehouden aan deze plek.
Dat verbaast me echt enorm. Hoe kun je nou zo resoluut de rug toekeren aan een plek waar je geboren en getogen bent? Vandaar vroeg ik me opeens af : Hebben jullie nog een binding met de plek waar je bent opgegroeid?
dinsdag 6 juni 2017 om 22:48
Vroeger was ik heel erg honkvast. Kon mij nooit voorstellen dat ik ooit naar een andere stad zou verhuizen. Tot ik mijn man leerde kennen en met hem een gezin stichtte. Waar zij zijn is mijn " thuis". We zijn dan ook naar zijn geboorte stad verhuisd. Geen haar op mijn hoofd die er nog aan denkt om terug te gaan. Zolang wij maar compleet zijn.
dinsdag 6 juni 2017 om 22:50
dinsdag 6 juni 2017 om 22:52
Ik heb vooral nare herinneringen aan mijn geboorteplaats. Ik kom van Texel, ik heb er twintig jaar gewoond en hoewel ik me altijd Texelaar zal blijven voelen en het op een bepaalde manier toch mijn thuis is, benauwd die plek me enorm. Ik ben er vorige week voor het eerst in zes jaar weer geweest en was ook eigenlijk wel weer blij dat ik weg was. Ik ben vooral bang om bekenden tegen te komen. Ik heb er geen vrienden meer, alleen nog enkele familieleden (ook mijn ouders wonen er niet meer), en verder vooral mensen waaraan ik pijnlijke herinneringen heb. Ik ga over twee weken weer (toevallig zo vlak op elkaar) en ik vind het nu al eng. Vooral omdat ik deze keer zeker weet dat ik bekenden zal zien.
dinsdag 6 juni 2017 om 22:54
Ik " wandelde" toevallig vandaag via google maps door onze oude buurt in Spanje. Daar werd ik dan wel weer emotioneel van . ( Al jaren niet geweest) Dat is ook mijn " vroeger" , maar dat houd ik voor mijzelf. Snap jouw punt hierin.
dinsdag 6 juni 2017 om 22:55
Drackie schreef: ↑06-06-2017 22:52Ik heb vooral nare herinneringen aan mijn geboorteplaats. Ik kom van Texel, ik heb er twintig jaar gewoond en hoewel ik me altijd Texelaar zal blijven voelen en het op een bepaalde manier toch mijn thuis is, benauwd die plek me enorm. Ik ben er vorige week voor het eerst in zes jaar weer geweest en was ook eigenlijk wel weer blij dat ik weg was. Ik ben vooral bang om bekenden tegen te komen. Ik heb er geen vrienden meer, alleen nog enkele familieleden (ook mijn ouders wonen er niet meer), en verder vooral mensen waaraan ik pijnlijke herinneringen heb. Ik ga over twee weken weer (toevallig zo vlak op elkaar) en ik vind het nu al eng. Vooral omdat ik deze keer zeker weet dat ik bekenden zal zien.
wat een stress moet dat op voorhand geven.
dinsdag 6 juni 2017 om 22:56
Ik kon me nooit voorstellen dat ik in mijn geboorteplaats zou blijven wonen, vanaf m'n 18de, toen ik uit huis ging heb ik altijd in andere plaatsen gewoond. Teveel meegemaakt en teveel nare herinneringen daar. Inmiddels woon ik ruim 200km van m'n familie en is het (met kind) soms best eenzaam. Ik zou graag iets dichterbij m'n familie willen wonen, opa en oma voor haar in de buurt en neefje om mee te spelen, op te groeien.
Maar echt in m'n geboortedorp wonen, nee, dat zal niet gebeuren maar een half uurtje rijden dat zou me top lijken.
Maar echt in m'n geboortedorp wonen, nee, dat zal niet gebeuren maar een half uurtje rijden dat zou me top lijken.
dinsdag 6 juni 2017 om 22:58
Best wel, maar het is wel mijn eigen keuze om te gaan hoor. Ik ga naar een optreden waaraan ook wat bekenden van mij meedoen. Misschien bedenk ik me nog, ik twijfel eigenlijk of het wel zo slim is om te gaan. Ik ben bang dat het heel veel overhoop zal halen.
dinsdag 6 juni 2017 om 22:59
Ik ben 21x verhuist en soms in zelfde regio maar ook heel vaak weer naar een totaal nieuwe regio. 4 verschillende provincies in ieder geval.
Maar er is 1 kleine stad waar ik mijn tienerjaren en begin 20 in en rondom hebt gewoont en nog als ik die regio in rij voel ik me thuis. Dat heb ik nergens anders. En dus gaan we uiteindelijk terug die kant op. Ik hoop binnen nu en 5 jaar.
Maar er is 1 kleine stad waar ik mijn tienerjaren en begin 20 in en rondom hebt gewoont en nog als ik die regio in rij voel ik me thuis. Dat heb ik nergens anders. En dus gaan we uiteindelijk terug die kant op. Ik hoop binnen nu en 5 jaar.
anoniem_319861 wijzigde dit bericht op 06-06-2017 23:02
3.58% gewijzigd
dinsdag 6 juni 2017 om 23:01
Ik heb eigenlijk niet zulke geweldige herinneringen aan mijn geboortedorp (en meer specifiek sommige mensen daar) ik kom er nog regelmatig voor mijn ouders, maar als mijn ouders morgen naar Verweggistan zouden verhuizen dan bezocht ik ze daar, en dan zou ik niet meer naar het dorp gaan denk ik.
De eerste jaren had ik er zelfs een gruwelijke hekel aan om terug te gaan, inmiddels zal het me allemaal worst wezen, maar ik heb er evenzogoed weinig te zoeken.
De eerste jaren had ik er zelfs een gruwelijke hekel aan om terug te gaan, inmiddels zal het me allemaal worst wezen, maar ik heb er evenzogoed weinig te zoeken.
anoniem_205211 wijzigde dit bericht op 06-06-2017 23:02
1.43% gewijzigd
dinsdag 6 juni 2017 om 23:02
Ongetwijfeld. En is het niet op dat moment, wellicht later. Je hoeft echt niet dapper te zijn hoor en denken " Dit moet ik kunnen". Jij weet wat goed voor jou is voor nu en later.
dinsdag 6 juni 2017 om 23:02
Dit kan ik mij wel goed voorstellen. Vooral het krijgen van kinderen kan volgens mij zo'n enorm nieuwe dimensie aan je leven geven, dat je ineens echt totaal anders tegen dingen aan kunt gaan kijken.Ana_Isabel_ schreef: ↑06-06-2017 22:48Vroeger was ik heel erg honkvast. Kon mij nooit voorstellen dat ik ooit naar een andere stad zou verhuizen. Tot ik mijn man leerde kennen en met hem een gezin stichtte. Waar zij zijn is mijn " thuis". We zijn dan ook naar zijn geboorte stad verhuisd. Geen haar op mijn hoofd die er nog aan denkt om terug te gaan. Zolang wij maar compleet zijn.
Ik heb zelf geen relatie, maar kan me inderdaad wel voorstellen dat ik voor de liefde zomaar naar de andere kant van het land zou kunnen verhuizen. Al lijkt me dat vanuit mijn huidige perspectief heel erg raar.
dinsdag 6 juni 2017 om 23:03
Op een eiland als Texel kan ik me dat inderdaad wel enigszins voorstellen.Drackie schreef: ↑06-06-2017 22:52Ik heb vooral nare herinneringen aan mijn geboorteplaats. Ik kom van Texel, ik heb er twintig jaar gewoond en hoewel ik me altijd Texelaar zal blijven voelen en het op een bepaalde manier toch mijn thuis is, benauwd die plek me enorm. Ik ben er vorige week voor het eerst in zes jaar weer geweest en was ook eigenlijk wel weer blij dat ik weg was. Ik ben vooral bang om bekenden tegen te komen. Ik heb er geen vrienden meer, alleen nog enkele familieleden (ook mijn ouders wonen er niet meer), en verder vooral mensen waaraan ik pijnlijke herinneringen heb. Ik ga over twee weken weer (toevallig zo vlak op elkaar) en ik vind het nu al eng. Vooral omdat ik deze keer zeker weet dat ik bekenden zal zien.
Dat is ook wel een nadeel dat ik in mijn geboortedorp heb. Ik was vroeger vrij verlegen en timide, en als ik nu meiden tegen kom uit vroegere sportteams ofzo, verval je toch direct weer in dezelfde oude rolverdeling. Terwijl ik onder collega's of mensen die ik veel meer recentelijk heb leren kennen, juist heel anders ben.
dinsdag 6 juni 2017 om 23:04
Ik kom er bijna nooit meer, maar vind het wel leuk om alles weer te zien. Geeft toch een apart gevoel om weer terug te zijn. Maar ik mis het niet. Ik heb dat bijvoorbeeld ook met de plaats in Oostenrijk waar ik als kind elk jaar op vakantie ging. Daar ben ik later een keer teruggeweest en dat was fantastisch. Na zoveel jaren een plek zo goed kennen geeft een apart gevoel.
dinsdag 6 juni 2017 om 23:05
Je kunt ook best een binding hebben met de plek waar je bent getogen en alsnog op de toekomst gericht zijn toch?
Maar ik snap je punt. ''Gemijmer'' over vroeger kan inderdaad vermoeiend zijn. Al vind ik het verleden een soort van pertinent wissen uit je systeem ook wel weer een heel ander uiterste.
Maargoed veel vriendinnen van mij zijn bij studentenverenigingen gegaan en inmiddels alweer jaren verder, dus die hebben inmiddels misschien al meer ervaringen in de stad dan in het dorp opgedaan, dus wat dat betreft wel weer logisch.
dinsdag 6 juni 2017 om 23:06
Wat er nog niet is, kun je je vaak niet voorstellen. Je hebt er immers nog geen reden voor. Overigens verhuisden we pas nadat we kinderen kregen. Sinds hun komst is alles relatief.En leeftijd speelt vast ook een rol. Ik sta sowieso amders in het leven nu dan 20 jaar geleden.backontrack schreef: ↑06-06-2017 23:02Dit kan ik mij wel goed voorstellen. Vooral het krijgen van kinderen kan volgens mij zo'n enorm nieuwe dimensie aan je leven geven, dat je ineens echt totaal anders tegen dingen aan kunt gaan kijken.
Ik heb zelf geen relatie, maar kan me inderdaad wel voorstellen dat ik voor de liefde zomaar naar de andere kant van het land zou kunnen verhuizen. Al lijkt me dat vanuit mijn huidige perspectief heel erg raar.
dinsdag 6 juni 2017 om 23:07
