Psyche
alle pijlers
Heb jij een binding met de plek waar je bent opgegroeid?
dinsdag 6 juni 2017 om 22:44
Zelf ben ik best wel iemand die snel hecht aan het vertrouwde.
Tot ik ging studeren op mijn 20e heb ik in een dorp gewoond waar ik een fantastische jeugd heb gehad.
Toen ik op kamers woonde, keerde ik ook nog met grote regelmaat terug in de weekeinden.
De afgelopen vier maanden heb ik weer bij mijn ouders gewoond, in afwachting van de afbouw van mijn huis.
Vannacht is mijn laatste nacht hier, en morgen ga ik over. Ik zit (dat hoort een beetje bij mijn karakter) nu gewoon even te mijmeren over de mooie jaren die ik hier heb meegemaakt, en ik wéét ook gewoon dat ik hier nog zeer regelmatig (minstens een keer per week) zal blijven komen, simpelweg omdat deze plek in mijn hart zit.
Maar wat mij aan sommige vriendinnen van mij bijvoorbeeld opvalt, is dat zij dit totaal niet hebben. Ik ben nog altijd bevriend met enkele meiden met wie ik ben opgegroeid. We hebben nagenoeg dezelfde jeugd gehad, op dezelfde plekken buiten gespeeld, in dezelfde kroeg onze eerste wijntjes gedronken, op het zelfde bankje op een regenachtige vrijdagavond op ons 14e voor het eerst een sigaretje gerookt, op hetzelfde feest stiekem met een jongen gezoend in de bosjes.... Noem allemaal maar op.
Echter veel van mijn vriendinnen zijn op een gegeven moment gaan studeren, en hebben nauwelijks meer achterom gekeken. Een vriendin van mij is hier ook echt al in geen drie jaar meer geweest. Als ik haar spreek, hoor ik haar ook nooit over vroeger praten bijvoorbeeld. Ze is helemaal gefocust op de stad, wat ik ook wel snap, want daar liggen meer mogelijkheden, maar het lijkt wel alsof ze na twintig jaar geen enkele emotionele binding heeft overgehouden aan deze plek.
Dat verbaast me echt enorm. Hoe kun je nou zo resoluut de rug toekeren aan een plek waar je geboren en getogen bent? Vandaar vroeg ik me opeens af : Hebben jullie nog een binding met de plek waar je bent opgegroeid?
Tot ik ging studeren op mijn 20e heb ik in een dorp gewoond waar ik een fantastische jeugd heb gehad.
Toen ik op kamers woonde, keerde ik ook nog met grote regelmaat terug in de weekeinden.
De afgelopen vier maanden heb ik weer bij mijn ouders gewoond, in afwachting van de afbouw van mijn huis.
Vannacht is mijn laatste nacht hier, en morgen ga ik over. Ik zit (dat hoort een beetje bij mijn karakter) nu gewoon even te mijmeren over de mooie jaren die ik hier heb meegemaakt, en ik wéét ook gewoon dat ik hier nog zeer regelmatig (minstens een keer per week) zal blijven komen, simpelweg omdat deze plek in mijn hart zit.
Maar wat mij aan sommige vriendinnen van mij bijvoorbeeld opvalt, is dat zij dit totaal niet hebben. Ik ben nog altijd bevriend met enkele meiden met wie ik ben opgegroeid. We hebben nagenoeg dezelfde jeugd gehad, op dezelfde plekken buiten gespeeld, in dezelfde kroeg onze eerste wijntjes gedronken, op het zelfde bankje op een regenachtige vrijdagavond op ons 14e voor het eerst een sigaretje gerookt, op hetzelfde feest stiekem met een jongen gezoend in de bosjes.... Noem allemaal maar op.
Echter veel van mijn vriendinnen zijn op een gegeven moment gaan studeren, en hebben nauwelijks meer achterom gekeken. Een vriendin van mij is hier ook echt al in geen drie jaar meer geweest. Als ik haar spreek, hoor ik haar ook nooit over vroeger praten bijvoorbeeld. Ze is helemaal gefocust op de stad, wat ik ook wel snap, want daar liggen meer mogelijkheden, maar het lijkt wel alsof ze na twintig jaar geen enkele emotionele binding heeft overgehouden aan deze plek.
Dat verbaast me echt enorm. Hoe kun je nou zo resoluut de rug toekeren aan een plek waar je geboren en getogen bent? Vandaar vroeg ik me opeens af : Hebben jullie nog een binding met de plek waar je bent opgegroeid?
woensdag 7 juni 2017 om 09:14
+1, ik heb geen contact meer met mensen uit mijn geboortedorp. Misschien juist omdat ik daar geen leuke jeugd heb gehad, ik voelde geen drang om daar te blijven.lilalinda schreef: ↑07-06-2017 09:01heel herkenbaar!
ik ben echt op mijn 19e een nieuw leven begonnen. Niet langer het timide meisje onderaan de ladder. Leuke nieuwe vrienden, een nieuw leven.
Voor mij is de plek waar ik opgroeide dus echt geen plek waar ik naar terug verlang of gelukzalig aan terugdenk.
Vanaf mijn studie werd mijn leven pas leuk
Valhalla! Where the brave may live Forever!
woensdag 7 juni 2017 om 09:18
De plek waar ik grotendeels ben opgeroeid en waar mijn ouders nog altijd wonen, is wel echt 'thuis'. Net zoals de plek waar ik nu met man woon, zo'n 25 km verderop als 'thuis'voelt.
Het is denk ik niet eens de plaats waar mijn ouders wonen waar ik me mee verbonden voel. Wel met de omgeving, de regio. Ik vind het heerlijk om gewoon een beetje rond te rijden, de plekken te zien waar ik vroeger met mijn ouders kwam.
En ik verwonder me nog altijd hoe mooi de regio is waar ik ben opgegroeid en dat ik dat nu echt waardeer. En ik verheug me er nu al op om onze baby mee te nemen naar die plekken die ik als kind zijnde zo geweldig vond.
En dat heb ik ook met mijn huidige woonplaats. Geweldig mooie omgeving, waar ik me ook echt thuis voel. Ook hier niet per se een binding met de plaats zelf, ook al is het een prima woonplaats. Nee, het is echt het gevoel van de regio, de streek.
Ik zou denk ik ook nergens zo kunnen aarden als in het Twente-land
De behoefte om het te proberen is er ook nooit geweest..
Ik ben ook echt altijd blij als ik voorbij Deventer ben vanuit het westen en het gevoel van bijna thuis komt dan altijd om de hoek kijken. Hoe mooi andere streken in het land ook zijn, hoe leuk steden zijn, niets haalt het bij thuis-Twente voor mijn gevoel
Het is denk ik niet eens de plaats waar mijn ouders wonen waar ik me mee verbonden voel. Wel met de omgeving, de regio. Ik vind het heerlijk om gewoon een beetje rond te rijden, de plekken te zien waar ik vroeger met mijn ouders kwam.
En ik verwonder me nog altijd hoe mooi de regio is waar ik ben opgegroeid en dat ik dat nu echt waardeer. En ik verheug me er nu al op om onze baby mee te nemen naar die plekken die ik als kind zijnde zo geweldig vond.
En dat heb ik ook met mijn huidige woonplaats. Geweldig mooie omgeving, waar ik me ook echt thuis voel. Ook hier niet per se een binding met de plaats zelf, ook al is het een prima woonplaats. Nee, het is echt het gevoel van de regio, de streek.
Ik zou denk ik ook nergens zo kunnen aarden als in het Twente-land
De behoefte om het te proberen is er ook nooit geweest.. Ik ben ook echt altijd blij als ik voorbij Deventer ben vanuit het westen en het gevoel van bijna thuis komt dan altijd om de hoek kijken. Hoe mooi andere streken in het land ook zijn, hoe leuk steden zijn, niets haalt het bij thuis-Twente voor mijn gevoel
anoniem_271473 wijzigde dit bericht op 07-06-2017 09:26
21.87% gewijzigd
woensdag 7 juni 2017 om 09:22
Dat herken ik ook wel Chantillie! De regio zegt me veel meer dan mijn geboortedorp.
Ik kom nooit meer in mijn geboortedorp, het zegt me niks. Terwijl ik er zo'n 10 km vanaf woon. Maar ik voel wel liefde voor de regio. Het mooie frisgewassen landschap, het water, de polders, het dialect, prachtig!
Maar het bankje waar ik vroeger met vriendinnen heb gezeten etc? Nee, niks.
Ik kom nooit meer in mijn geboortedorp, het zegt me niks. Terwijl ik er zo'n 10 km vanaf woon. Maar ik voel wel liefde voor de regio. Het mooie frisgewassen landschap, het water, de polders, het dialect, prachtig!
Maar het bankje waar ik vroeger met vriendinnen heb gezeten etc? Nee, niks.
woensdag 7 juni 2017 om 09:23
Totaal geen behoefte om in mijn geboortedorp te wonen. Toevallig zijn we er van de week nog doorgereden, zelfs langs het huis waar ik ben opgegroeid, maar het zei me helemaal niets meer. Mijn ouders wonen er ook al jaren niet meer. Ook met het huis daarna heb ik nu niets meer, al voelde ik me er wel thuis toen ze daar woonden. Dus ik heb meer binding met de mensen dan met het huis. En met de mensen in mijn geboortedorp heb ik totaal geen binding.
woensdag 7 juni 2017 om 09:27
Ik woon nog steeds in de plaats waar ik getogen ben, maar voel me niet heel erg verbonden met de plek. Heb me nooit in het verenigingsleven gestort en nooit behoefte gehad aan een groot sociaal netwerk. Ik moet nu eenmaal ergens wonen en dit is een praktische middelgrote woonplaats met veel voorzieningen zonder alle nadelen van een grote stad, Zo'n stad waar je voor 3 ton een redelijk goed huis kopen. Nu ik kinderen heb wil ik hier niet weg, maar als ze ooit uitgevlogen zijn, dan zou ik overal wel kunnen wonen.
Mijn vader woont nog in het huis waar ik opgegroeid ben. Ik ben daar als kind redelijk gelukkig geweest. Het is een fijn huis op een erg mooie plek aan het water in een heel rustig mooi stukje stad. Maar mijn pa en broer hebben zo'n puinhoop van hun leven gemaakt dat ik nu met een grote boog om die plek heen fiets. De plek roept alleen maar irritatie op in plaats van leuke herinneringen.
Mijn vader woont nog in het huis waar ik opgegroeid ben. Ik ben daar als kind redelijk gelukkig geweest. Het is een fijn huis op een erg mooie plek aan het water in een heel rustig mooi stukje stad. Maar mijn pa en broer hebben zo'n puinhoop van hun leven gemaakt dat ik nu met een grote boog om die plek heen fiets. De plek roept alleen maar irritatie op in plaats van leuke herinneringen.
woensdag 7 juni 2017 om 09:30
Nope, in het buitenland geboren altijd van hot naar her verhuisd.
Ik voel me nergens echt thuis maar ga op termijn wel in het dorp wonen waar mijn ouders nu wonen. Al is dat simpel om het feit dat ik dichtbij mijn ouders wil zijn als zij in hun oude dag komen. Dan kan ik ze ondersteunen. Plus als ik kinderen zou krijgen kunnen ze makkelijk oppassen.
Ik voel me nergens echt thuis maar ga op termijn wel in het dorp wonen waar mijn ouders nu wonen. Al is dat simpel om het feit dat ik dichtbij mijn ouders wil zijn als zij in hun oude dag komen. Dan kan ik ze ondersteunen. Plus als ik kinderen zou krijgen kunnen ze makkelijk oppassen.
woensdag 7 juni 2017 om 11:34
Ja, ik heb binding met de plek/het dorp/de regio waar ik ben opgegroeid maar dat realiseer ik mij pas nu ik zelf kinderen heb en al negentien jaar niet meer daar woon. Ik kom er nog geregeld want mijn hele familie woont er nog en steeds als ik in de regio kom denk ik: Eigenlijk hadden we hier moeten wonen. Niet dat ik zwelg in ellende dat het niet zo is, maar het schiet altijd wel even door mijn hoofd.
En het is zo raar, want de keuze om weg te gaan is wel heel bewust geweest. Als tiener wist ik niet hoe gauw ik weg moest komen, maar toch ook nog toen ik dertig was en mijn partner ontmoette en naar Limburg verhuisde dacht ik vooral: ik zal mijn studentenstad gaan missen, en niet: ik zou graag terugwillen naar mijn geboorteregio.
Vrouw is er altijd duidelijk over geweest dat de regio waar we nu wonen - en zij is haar gemeente (om te wonen) nooit uit geweest zelfs - belangrijk voor haar is, dat familie in de buurt woont etc en ik deed daar altijd heel makkelijk en flexibel over. Deels ben ik daarin denk ik ook wel echt flexibeler maar tegelijkertijd merk ik soms wel eens dat ik het jammer vind dat ik niet ben teruggegaan.
En het is zo raar, want de keuze om weg te gaan is wel heel bewust geweest. Als tiener wist ik niet hoe gauw ik weg moest komen, maar toch ook nog toen ik dertig was en mijn partner ontmoette en naar Limburg verhuisde dacht ik vooral: ik zal mijn studentenstad gaan missen, en niet: ik zou graag terugwillen naar mijn geboorteregio.
Vrouw is er altijd duidelijk over geweest dat de regio waar we nu wonen - en zij is haar gemeente (om te wonen) nooit uit geweest zelfs - belangrijk voor haar is, dat familie in de buurt woont etc en ik deed daar altijd heel makkelijk en flexibel over. Deels ben ik daarin denk ik ook wel echt flexibeler maar tegelijkertijd merk ik soms wel eens dat ik het jammer vind dat ik niet ben teruggegaan.
