Psyche
alle pijlers
Heb jullie raad nodig..
zaterdag 4 maart 2017 om 17:30
Hallo allemaal,
Ik ben hier net nieuw. Het is allemaal nog wat zoeken voor mij.
Toch wil ik even mijn verhaal kwijt aan jullie:
De laatste maanden zijn voor mij wat stormachtig verlopen, waardoor ik even mezelf niet meer in de hand heb qua emoties/gevoelens.
Eigenlijk is mijn hele leven zowat verlopen.
Ik ben een jonge meid van 21 jaar, die normaal gezien in de "fleur" van haar leven zou moeten zitten.
Mijn hele kindertijd, van baby tot puber tot nu, ben ik door mijn gezin behandelt geweest als een hoopje "ellende", het overschotje van het gezin zal ik maar zeggen.
Ik was 3,5 jaar toen mijn broer geboren werd. Na de geboorte van mijn broer, is alles, mijn hele leven aanzienlijk veranderd.
Al de aandacht ging dag en nacht naar hem.
Ik heb als kind nooit geen emotioneel waarden gekent, als er wat op mijn lever lag, kon/durfde ik dit thuis niet uiten. Was schrik voor de reactie van mijn mama. (Mijn moeder is een heel dominant type trouwens).
Als er wat verkeerd was, was het mijn fout. Was er iets weg of verloren gegaan? Ah, het is mijn schuld! Was mijn broer mij aan het plagen, en deed ik mee, en ging het wat te luid? Bam, een veeg rond mijn oren.
Ik kan zo nog jaren verder gaan.
Nu, dat ik zo werd opgevoed, stond ik als kind niet echt bij stil. Maar naarmate je ouder word en je meer begint te realiseren van hoe je werkelijk behandelt word, geeft dit wel zijn gevolgen.
Enkele jaren later was aan het licht gekomen dat mijn moeder mijn vader bedroog, ik ben alles te weten gekomen en zelf mogen ontdekken. Zoals bv. : ze kreeg laat op de avond een smsje van haar "cherie" : "Je zag er prachtig uit gisterenavond, love you". Ze had haar gsm verstopt in haar nachtkastje, ik had dit opgemerkt dat ze een smsje kreeg. Ik heb dit gelezen, en was zo hard in shock, dat ik even niet meer wist wat te doen. Ze had mij waarschijnlijk horen rondlopen boven, en is meteen naar mij toegestormd. Ik kreeg een paar hevige slagen en smeet mij in bed. Ze dreigde ermee dat ik NIETS mocht zeggen aan papa, dat ze anders iets ging doen. En hield mijn armen stevig vast wanneer ze dat zei.
Ook is mijn moeder enorm "kuisziek", echt erg. Zoals enkele jaren geleden, ik lag in mijn bed te wachten om te gaan slapen. Mijn broer riep voor mij te plagen "zeg! Spring eens niet zo hard in je bed!". Dit. Dit had ze dus gehoord, is helemaal gek naar boven geremd en beginnen boksen op mijn ribben. Ik kon het niet meer houden van de pijn. De dag erna stond ik op, keek ik in de spiegel: mijn ribben zaten blauw van boven tot onder. Dit zal ik NOOIT vergeten. Hoewel zij beweerd dat dit niet gebeurd is..
Ook heeft ze nog eens bijna al mijn haar uitgetrokken omdat ze 2 lange haren van mij terug vond op de grond. Helemaal gek werd ze!
Ik was toen ook zo hard geshockeerd dat ik gewoon het huis ben uitgevlucht en naar mijn ex ben gaan slapen.
Ik kan zo nog heeeeeeel lang doorgaan van dit soort gebeurtenissen.
Het blijft naturlijk niet enkel bij fysiek geweld, het meeste kwetst ze mij met haar woorden. Iedere dag mag ik aanhoren dat ik niets waard ben, een "hoer" ben (ik ben wel nog nooit vreemdgegaan maarja..), ze heeft zelf eens gezegd tegen mijn papa "ik wou dat ik ze bij het vuilnis kon zetten, zodat de vuilniskar ze meeneemt en ze nooit meer hoef te zien..", deze woorden ben ik nooit maar dan ook nooit vergeten.
Vorige week zei ze zelf nog in een discussie "Moest je je nu ophangen, ik zou zelf nog geen traan om je huilen".
Naja, ik huil er anders wel genoeg van..
Vorig jaar ben ik ook mijn nonkel verloren aan een korte, maar traumatische strijd aan kanker. Oma is in het rusthuis "gedropt" zeg maar, nooit afscheid kunnen nemen van haar (het feit dat ze daar zit op een demente afdeling terwijl zij niet zo is, kwetst mij nog het meest) , gepest geweest op het werk, etc..
Sinds een jaar of 2-3 kreeg ik ook te kampen met depressieve en angstgevoelens. Heb ook een tijd paniekaanvallen gehad, maar deze zijn over gegaan.
Sinds 2 jaar heb ik de liefde van mijn leven leren kennen. Een hele mooie, knappe en lieve man met zeer veel geduld en een heel warm hart.
Hij heeft mij de voorbije maanden ook echt diep gesteund.
Maar elke keer als ik in een relatie stap, merk ik na een tijd dat ik angsten begin te krijgen. Door alle negatieve omstandigheden ben ik van een heel vrolijk en positief meisje naar een onzelfzeker en negatief meisje door het leven beginnen gaan.
Mijn angsten geven mij vooral de gedachten van "maak het gedaan!". Voor mijn huidige vriend heb ik een relatie gehad van bijna 3 jaar, en na een zekere tijd begonnen die angstgevoelens mijn leven en relatie over te nemen, ging ik heel negatief gaan denken over hem en hem ook zo zien. Uiteindelijk was ik verliefd gekomen op mijn huidige vriend. Maar wist al langer dat de vorige relatie niet goed zat.
Bij mijn huidige vriend ben ik precies van een mooie periode vol liefde en plezier beland in een negatieve spiraal die mij plots, uit het niets, mij deze rotte twijfels opnieuw gaf. Deze gevoelens verlammen mij helemaal wanneer ik bij hem ben. Hij heeft ervoor gezorgd dat ik terug zelfvertrouwen kreeg, mij goed voelde in mijn vel & plots kreeg ik een klap in mijn gezicht dat hij en de wereld er plots anders uit zag.
Ben naar de huisarts geweest, die heeft gezegd dat ik last heb van depressieve gevoelens en heeft mij Escitalopram 10mg voorgeschreven.
Deze neem ik nu al 4 maand, en voel me er best wel goed bij. Soms afvlakking van gevoelens.
Ook albij de psychologe gelopen, maar die zei meteen "maak het dan gewoon uit met je vriend.." Terwijl ik amper 1u bij haar was geweest! Dit maakte me zo boos..
Ik vind het zo rot van me dat ik nu zo denk en mij zo voel.
Mijn vraag is: kunnen al deze gevoelens voortkomen van uit mijn verleden?
Sorry voor het lange bericht.
Dankje
Ik ben hier net nieuw. Het is allemaal nog wat zoeken voor mij.
Toch wil ik even mijn verhaal kwijt aan jullie:
De laatste maanden zijn voor mij wat stormachtig verlopen, waardoor ik even mezelf niet meer in de hand heb qua emoties/gevoelens.
Eigenlijk is mijn hele leven zowat verlopen.
Ik ben een jonge meid van 21 jaar, die normaal gezien in de "fleur" van haar leven zou moeten zitten.
Mijn hele kindertijd, van baby tot puber tot nu, ben ik door mijn gezin behandelt geweest als een hoopje "ellende", het overschotje van het gezin zal ik maar zeggen.
Ik was 3,5 jaar toen mijn broer geboren werd. Na de geboorte van mijn broer, is alles, mijn hele leven aanzienlijk veranderd.
Al de aandacht ging dag en nacht naar hem.
Ik heb als kind nooit geen emotioneel waarden gekent, als er wat op mijn lever lag, kon/durfde ik dit thuis niet uiten. Was schrik voor de reactie van mijn mama. (Mijn moeder is een heel dominant type trouwens).
Als er wat verkeerd was, was het mijn fout. Was er iets weg of verloren gegaan? Ah, het is mijn schuld! Was mijn broer mij aan het plagen, en deed ik mee, en ging het wat te luid? Bam, een veeg rond mijn oren.
Ik kan zo nog jaren verder gaan.
Nu, dat ik zo werd opgevoed, stond ik als kind niet echt bij stil. Maar naarmate je ouder word en je meer begint te realiseren van hoe je werkelijk behandelt word, geeft dit wel zijn gevolgen.
Enkele jaren later was aan het licht gekomen dat mijn moeder mijn vader bedroog, ik ben alles te weten gekomen en zelf mogen ontdekken. Zoals bv. : ze kreeg laat op de avond een smsje van haar "cherie" : "Je zag er prachtig uit gisterenavond, love you". Ze had haar gsm verstopt in haar nachtkastje, ik had dit opgemerkt dat ze een smsje kreeg. Ik heb dit gelezen, en was zo hard in shock, dat ik even niet meer wist wat te doen. Ze had mij waarschijnlijk horen rondlopen boven, en is meteen naar mij toegestormd. Ik kreeg een paar hevige slagen en smeet mij in bed. Ze dreigde ermee dat ik NIETS mocht zeggen aan papa, dat ze anders iets ging doen. En hield mijn armen stevig vast wanneer ze dat zei.
Ook is mijn moeder enorm "kuisziek", echt erg. Zoals enkele jaren geleden, ik lag in mijn bed te wachten om te gaan slapen. Mijn broer riep voor mij te plagen "zeg! Spring eens niet zo hard in je bed!". Dit. Dit had ze dus gehoord, is helemaal gek naar boven geremd en beginnen boksen op mijn ribben. Ik kon het niet meer houden van de pijn. De dag erna stond ik op, keek ik in de spiegel: mijn ribben zaten blauw van boven tot onder. Dit zal ik NOOIT vergeten. Hoewel zij beweerd dat dit niet gebeurd is..
Ook heeft ze nog eens bijna al mijn haar uitgetrokken omdat ze 2 lange haren van mij terug vond op de grond. Helemaal gek werd ze!
Ik was toen ook zo hard geshockeerd dat ik gewoon het huis ben uitgevlucht en naar mijn ex ben gaan slapen.
Ik kan zo nog heeeeeeel lang doorgaan van dit soort gebeurtenissen.
Het blijft naturlijk niet enkel bij fysiek geweld, het meeste kwetst ze mij met haar woorden. Iedere dag mag ik aanhoren dat ik niets waard ben, een "hoer" ben (ik ben wel nog nooit vreemdgegaan maarja..), ze heeft zelf eens gezegd tegen mijn papa "ik wou dat ik ze bij het vuilnis kon zetten, zodat de vuilniskar ze meeneemt en ze nooit meer hoef te zien..", deze woorden ben ik nooit maar dan ook nooit vergeten.
Vorige week zei ze zelf nog in een discussie "Moest je je nu ophangen, ik zou zelf nog geen traan om je huilen".
Naja, ik huil er anders wel genoeg van..
Vorig jaar ben ik ook mijn nonkel verloren aan een korte, maar traumatische strijd aan kanker. Oma is in het rusthuis "gedropt" zeg maar, nooit afscheid kunnen nemen van haar (het feit dat ze daar zit op een demente afdeling terwijl zij niet zo is, kwetst mij nog het meest) , gepest geweest op het werk, etc..
Sinds een jaar of 2-3 kreeg ik ook te kampen met depressieve en angstgevoelens. Heb ook een tijd paniekaanvallen gehad, maar deze zijn over gegaan.
Sinds 2 jaar heb ik de liefde van mijn leven leren kennen. Een hele mooie, knappe en lieve man met zeer veel geduld en een heel warm hart.
Hij heeft mij de voorbije maanden ook echt diep gesteund.
Maar elke keer als ik in een relatie stap, merk ik na een tijd dat ik angsten begin te krijgen. Door alle negatieve omstandigheden ben ik van een heel vrolijk en positief meisje naar een onzelfzeker en negatief meisje door het leven beginnen gaan.
Mijn angsten geven mij vooral de gedachten van "maak het gedaan!". Voor mijn huidige vriend heb ik een relatie gehad van bijna 3 jaar, en na een zekere tijd begonnen die angstgevoelens mijn leven en relatie over te nemen, ging ik heel negatief gaan denken over hem en hem ook zo zien. Uiteindelijk was ik verliefd gekomen op mijn huidige vriend. Maar wist al langer dat de vorige relatie niet goed zat.
Bij mijn huidige vriend ben ik precies van een mooie periode vol liefde en plezier beland in een negatieve spiraal die mij plots, uit het niets, mij deze rotte twijfels opnieuw gaf. Deze gevoelens verlammen mij helemaal wanneer ik bij hem ben. Hij heeft ervoor gezorgd dat ik terug zelfvertrouwen kreeg, mij goed voelde in mijn vel & plots kreeg ik een klap in mijn gezicht dat hij en de wereld er plots anders uit zag.
Ben naar de huisarts geweest, die heeft gezegd dat ik last heb van depressieve gevoelens en heeft mij Escitalopram 10mg voorgeschreven.
Deze neem ik nu al 4 maand, en voel me er best wel goed bij. Soms afvlakking van gevoelens.
Ook albij de psychologe gelopen, maar die zei meteen "maak het dan gewoon uit met je vriend.." Terwijl ik amper 1u bij haar was geweest! Dit maakte me zo boos..
Ik vind het zo rot van me dat ik nu zo denk en mij zo voel.
Mijn vraag is: kunnen al deze gevoelens voortkomen van uit mijn verleden?
Sorry voor het lange bericht.
Dankje
zaterdag 4 maart 2017 om 19:07
quote:Tulpje25 schreef op 04 maart 2017 @ 18:44:
Ik herken het gevoel. Bij ons thuis was mijn vader de boeman. Als het hem niet zinde dan moest je oppassen. Ik heb vaak genoeg de klomp op mijn billen gevoelt (stuitje is naar de mallemoeren) en de klappen met de hand. Helaas ging het in een later stadium naar geestelijke mishandeling. Zodra ik kon ben ik het huis uitgegaan en afstand gedaan. Ook kreeg ik later door deze ervaring last van controledwang, hiervoor ben ik nu nog voor onder behandeling. Maar het gaat beter.
Je bent 21 ga hulp zoeken en kijk of je de mogelijkheid hebt om uit huis te gaan. Studentenwoning of iets dergelijkeEn voor wat...
Ik herken het gevoel. Bij ons thuis was mijn vader de boeman. Als het hem niet zinde dan moest je oppassen. Ik heb vaak genoeg de klomp op mijn billen gevoelt (stuitje is naar de mallemoeren) en de klappen met de hand. Helaas ging het in een later stadium naar geestelijke mishandeling. Zodra ik kon ben ik het huis uitgegaan en afstand gedaan. Ook kreeg ik later door deze ervaring last van controledwang, hiervoor ben ik nu nog voor onder behandeling. Maar het gaat beter.
Je bent 21 ga hulp zoeken en kijk of je de mogelijkheid hebt om uit huis te gaan. Studentenwoning of iets dergelijkeEn voor wat...
zaterdag 4 maart 2017 om 19:12
quote:Tjoskasammy schreef op 04 maart 2017 @ 18:15:
Hee meissie!!! Damn wat een vreselijk verhaal... Helaas kan ik hierover meepraten. Ik heb geen broertjes of zusjes maar ook ik had het altijd gedaan en was nooit welkom. Nagenoeg alles wat jij beschrijft heb ik ook ongeveer meegemaakt!! Zelf zit ik ook met enorme angstgevoelens door het verleden.. Zo erg dat ik niet zwanger durf te worden.. Niet om het kindje hoor dat is zoooo gewenst, maar de 9 maanden traject.. Bedoel dus te zeggen dat dit dus door mijn verleden komt.. Ik ben net een half jaar van mijn antidepressiva af( 5 jaar geslikt) man man wat een emoties heb ik!!!
Wat ik dus wil zeggen is.. Ja helaas komt dit voort uit je verleden.. Ikzelf ben ook nu bezig met een psycholoog om dit allemaal op een rijtje te zetten.. Wat jou psycholoog zei over uitmaken??? Dit is van de zotte!! Dat mag zij werkelijk niet zeggen! Wat jij moet doen is hulp vragen en naar jezelf kijken, als jou moeder zo bezig blijft neem dan afstand.. Ikzelf heb dit ook gedaan omdat ik anders in die spiraal blijf hangen.
Ga eens googlen op ratmoeder en wat je daar leest, is precies jou leven van vroeger! ( pdf van 6 paginas).
Als je eventueel mij wilt mailen dan mag dat altijd! Ik weet echt precies wat jij doormaakt!
Hallo,
Mag ik eens vragen wat je precies bedoelt met "amai wat een emoties heb ik!!" ? Bedoel je dan dat alles terug naar boven komt..?
Tjah als ze zo door blijft doen.. Het probleem is dat ik haar zelf niet meer recht in de ogen kan kijken, heb echt schrik van haar en enkel gevoelens van haat die naar boven komen.
Weetje, ik zal je een mailtje sturen. Zou me mss goed doen
Hee meissie!!! Damn wat een vreselijk verhaal... Helaas kan ik hierover meepraten. Ik heb geen broertjes of zusjes maar ook ik had het altijd gedaan en was nooit welkom. Nagenoeg alles wat jij beschrijft heb ik ook ongeveer meegemaakt!! Zelf zit ik ook met enorme angstgevoelens door het verleden.. Zo erg dat ik niet zwanger durf te worden.. Niet om het kindje hoor dat is zoooo gewenst, maar de 9 maanden traject.. Bedoel dus te zeggen dat dit dus door mijn verleden komt.. Ik ben net een half jaar van mijn antidepressiva af( 5 jaar geslikt) man man wat een emoties heb ik!!!
Wat ik dus wil zeggen is.. Ja helaas komt dit voort uit je verleden.. Ikzelf ben ook nu bezig met een psycholoog om dit allemaal op een rijtje te zetten.. Wat jou psycholoog zei over uitmaken??? Dit is van de zotte!! Dat mag zij werkelijk niet zeggen! Wat jij moet doen is hulp vragen en naar jezelf kijken, als jou moeder zo bezig blijft neem dan afstand.. Ikzelf heb dit ook gedaan omdat ik anders in die spiraal blijf hangen.
Ga eens googlen op ratmoeder en wat je daar leest, is precies jou leven van vroeger! ( pdf van 6 paginas).
Als je eventueel mij wilt mailen dan mag dat altijd! Ik weet echt precies wat jij doormaakt!
Hallo,
Mag ik eens vragen wat je precies bedoelt met "amai wat een emoties heb ik!!" ? Bedoel je dan dat alles terug naar boven komt..?
Tjah als ze zo door blijft doen.. Het probleem is dat ik haar zelf niet meer recht in de ogen kan kijken, heb echt schrik van haar en enkel gevoelens van haat die naar boven komen.
Weetje, ik zal je een mailtje sturen. Zou me mss goed doen
zaterdag 4 maart 2017 om 19:16
quote:Cateautje schreef op 04 maart 2017 @ 19:06:
[...]
Zoals gezegd, geen volwassen vrouwen. Wat moet dat een klap voor je zijn geweest, dat ze niet eens haar kleinkinderen erkende.
Die van mij was alleen oma van de foto van mijn zoon, daar huilde ze dikke tranen over uit, maar een oma zijn, een echte, nope! Ze presteerde het zelfs om om geld te zeuren als lening en ik ben gezwicht, het grootste deel van mijn huishoudgeld, dat zou ik na een week terugkrijgen. Het komt er op neer dat ik mijn dreumes naar bed moest sturen met een beschuitje met suiker.
Ik weet dat het not done is, maar toen ze stierf heb ik gehuild van opluchting en dankbaarheid.Ja huilen met dikke tranen dat kunnen ze. Wat erg dat ze je toch nog zo heeft weten te manipuleren over geld...(maar ja, je, en ik ook, waren zwak tegenover deze types) Ik hoorde op facebook van een vriend die me condoleerde met het verlies van m'n moeder. Mijn zus was zo geindocterineerd door Haar en leefde in Haar wereld, dat ze me niet ingelicht hebben dat ze dood was. Veel meer mensen dan m'n zus zullen er ook niet geweest zijn. Zij had haar eigen wereld heel klein gemaakt, want het gros van de mensen mocht 'aan het gas' van Haar.
[...]
Zoals gezegd, geen volwassen vrouwen. Wat moet dat een klap voor je zijn geweest, dat ze niet eens haar kleinkinderen erkende.
Die van mij was alleen oma van de foto van mijn zoon, daar huilde ze dikke tranen over uit, maar een oma zijn, een echte, nope! Ze presteerde het zelfs om om geld te zeuren als lening en ik ben gezwicht, het grootste deel van mijn huishoudgeld, dat zou ik na een week terugkrijgen. Het komt er op neer dat ik mijn dreumes naar bed moest sturen met een beschuitje met suiker.
Ik weet dat het not done is, maar toen ze stierf heb ik gehuild van opluchting en dankbaarheid.Ja huilen met dikke tranen dat kunnen ze. Wat erg dat ze je toch nog zo heeft weten te manipuleren over geld...(maar ja, je, en ik ook, waren zwak tegenover deze types) Ik hoorde op facebook van een vriend die me condoleerde met het verlies van m'n moeder. Mijn zus was zo geindocterineerd door Haar en leefde in Haar wereld, dat ze me niet ingelicht hebben dat ze dood was. Veel meer mensen dan m'n zus zullen er ook niet geweest zijn. Zij had haar eigen wereld heel klein gemaakt, want het gros van de mensen mocht 'aan het gas' van Haar.
zaterdag 4 maart 2017 om 19:19
quote:kerol schreef op 04 maart 2017 @ 18:16:
[...]
Je bent oud genoeg om wel degelijk een keuze te hebben, je moet alleen het lef in jezelf vinden om de keuze te maken. De buitenwereld is niet enger en harder dan het veilig thuis dat je niet wordt geboden.Het is iets dat ik moet overwinnen, inderdaad
[...]
Je bent oud genoeg om wel degelijk een keuze te hebben, je moet alleen het lef in jezelf vinden om de keuze te maken. De buitenwereld is niet enger en harder dan het veilig thuis dat je niet wordt geboden.Het is iets dat ik moet overwinnen, inderdaad
zaterdag 4 maart 2017 om 19:20
quote:noisekick schreef op 04 maart 2017 @ 19:16:
[...]
Ja huilen met dikke tranen dat kunnen ze. Wat erg dat ze je toch nog zo heeft weten te manipuleren over geld...(maar ja, je, en ik ook, waren zwak tegenover deze types) Ik hoorde op facebook van een vriend die me condoleerde met het verlies van m'n moeder. Mijn zus was zo geindocterineerd door Haar en leefde in Haar wereld, dat ze me niet ingelicht hebben dat ze dood was. Veel meer mensen dan m'n zus zullen er ook niet geweest zijn. Zij had haar eigen wereld heel klein gemaakt, want het gros van de mensen mocht 'aan het gas' van Haar.
Tja, gevangen in haar eigen gelijk, tot aan de dood. Dan krijg je dat, dan word je door niemand gemist.
Nou, wie weet blijkt er ooit nog eens nut uit om zo'n loeder te hebben gehad.
[...]
Ja huilen met dikke tranen dat kunnen ze. Wat erg dat ze je toch nog zo heeft weten te manipuleren over geld...(maar ja, je, en ik ook, waren zwak tegenover deze types) Ik hoorde op facebook van een vriend die me condoleerde met het verlies van m'n moeder. Mijn zus was zo geindocterineerd door Haar en leefde in Haar wereld, dat ze me niet ingelicht hebben dat ze dood was. Veel meer mensen dan m'n zus zullen er ook niet geweest zijn. Zij had haar eigen wereld heel klein gemaakt, want het gros van de mensen mocht 'aan het gas' van Haar.
Tja, gevangen in haar eigen gelijk, tot aan de dood. Dan krijg je dat, dan word je door niemand gemist.
Nou, wie weet blijkt er ooit nog eens nut uit om zo'n loeder te hebben gehad.
zaterdag 4 maart 2017 om 19:31
quote:Cateautje schreef op 04 maart 2017 @ 18:19:
[...]
Praat met hem. Als hij werkelijk zo'n lieverd is, dan begrijpt hij je en misschien maakt hij dan wel meer haast om samen te gaan wonen en kan hij je redden uit deze hachelijke situatie.
Iki denk dat je zo negatief over hem denkt en voelt omdat je bang bent voor afwijzing en verlies en het dan maar snel zelf doet dan dat je moet wachten tot hij je afwijst, maar dat zal niet gebeuren, dat zit tussen je oren, door je moeder er ingeramd.
Nogmaals, je hebt het recht om gelukkig te zijn en je hebt het recht om een liefdevolle relatie te hebben met je vriend, gun jezelf dat! Weet dat je met de ogen van je moeder naar je vriend kijkt en dat je je niet voor kunt stellen dat hij van je houdt en vandaar die gevoelens. Gun het jezelf en ga naar een therapeut die jou kan leren om dat vast te houden en normaal te gaan vinden.
Doe het alsjeblieft! Laat je verdere leven niet verknallen door een vrouw die jouw aandacht niet waard is. Ze is toevallig de vrouw die jou heeft gebaard, maar dat geeft haar nog niet het recht om te zijn tegenover jou zoals ze is. Je hebt blijkbaar niet met een volwassen vrouw te maken, weet dat.
Heb net met hem gepraat, dat ik me zo beroerd, down en verdrietig voel. Zei ook tegen hem dat ik echt zin had om te huilen nu, hij zei niets. Pakte me enkel goed vast
Gaan nu samen iets kleins gaan eten, zal ons ook eens goed doen denk ik.
Jullie zijn zo lief, had dit nooit verwacht.
[...]
Praat met hem. Als hij werkelijk zo'n lieverd is, dan begrijpt hij je en misschien maakt hij dan wel meer haast om samen te gaan wonen en kan hij je redden uit deze hachelijke situatie.
Iki denk dat je zo negatief over hem denkt en voelt omdat je bang bent voor afwijzing en verlies en het dan maar snel zelf doet dan dat je moet wachten tot hij je afwijst, maar dat zal niet gebeuren, dat zit tussen je oren, door je moeder er ingeramd.
Nogmaals, je hebt het recht om gelukkig te zijn en je hebt het recht om een liefdevolle relatie te hebben met je vriend, gun jezelf dat! Weet dat je met de ogen van je moeder naar je vriend kijkt en dat je je niet voor kunt stellen dat hij van je houdt en vandaar die gevoelens. Gun het jezelf en ga naar een therapeut die jou kan leren om dat vast te houden en normaal te gaan vinden.
Doe het alsjeblieft! Laat je verdere leven niet verknallen door een vrouw die jouw aandacht niet waard is. Ze is toevallig de vrouw die jou heeft gebaard, maar dat geeft haar nog niet het recht om te zijn tegenover jou zoals ze is. Je hebt blijkbaar niet met een volwassen vrouw te maken, weet dat.
Heb net met hem gepraat, dat ik me zo beroerd, down en verdrietig voel. Zei ook tegen hem dat ik echt zin had om te huilen nu, hij zei niets. Pakte me enkel goed vast
Gaan nu samen iets kleins gaan eten, zal ons ook eens goed doen denk ik.
Jullie zijn zo lief, had dit nooit verwacht.
zaterdag 4 maart 2017 om 19:34
quote:Cateautje schreef op 04 maart 2017 @ 19:20:
[...]
Tja, gevangen in haar eigen gelijk, tot aan de dood. Dan krijg je dat, dan word je door niemand gemist.
Nou, wie weet blijkt er ooit nog eens nut uit om zo'n loeder te hebben gehad.
Ik heb eruit gehaald, dat ik nog nooit m'n kinderen geslagen heb (zelfs niet een pamperklop en dat ze altijd vrije mensen zijn die hun mening mogen geven en dat ik daarnaar luister)
Maar TO sta je al ingeschreven voor een huis? Zo niet dan zou ik dat gauw doen hoor, want dit is wel een zware last voor je.
[...]
Tja, gevangen in haar eigen gelijk, tot aan de dood. Dan krijg je dat, dan word je door niemand gemist.
Nou, wie weet blijkt er ooit nog eens nut uit om zo'n loeder te hebben gehad.
Ik heb eruit gehaald, dat ik nog nooit m'n kinderen geslagen heb (zelfs niet een pamperklop en dat ze altijd vrije mensen zijn die hun mening mogen geven en dat ik daarnaar luister)
Maar TO sta je al ingeschreven voor een huis? Zo niet dan zou ik dat gauw doen hoor, want dit is wel een zware last voor je.
zaterdag 4 maart 2017 om 19:39
quote:noisekick schreef op 04 maart 2017 @ 19:34:
[...]
Ik heb eruit gehaald, dat ik nog nooit m'n kinderen geslagen heb (zelfs niet een pamperklop en dat ze altijd vrije mensen zijn die hun mening mogen geven en dat ik daarnaar luister)
Maar TO sta je al ingeschreven voor een huis? Zo niet dan zou ik dat gauw doen hoor, want dit is wel een zware last voor je.Ja, ik heb het ook precies het tegenovergestelde gedaan van wat ik uit huis heb meegekregen, maar dat heb ik niet van haar geleerd. Mocht ze willen.
[...]
Ik heb eruit gehaald, dat ik nog nooit m'n kinderen geslagen heb (zelfs niet een pamperklop en dat ze altijd vrije mensen zijn die hun mening mogen geven en dat ik daarnaar luister)
Maar TO sta je al ingeschreven voor een huis? Zo niet dan zou ik dat gauw doen hoor, want dit is wel een zware last voor je.Ja, ik heb het ook precies het tegenovergestelde gedaan van wat ik uit huis heb meegekregen, maar dat heb ik niet van haar geleerd. Mocht ze willen.
zaterdag 4 maart 2017 om 19:41
quote:noisekick schreef op 04 maart 2017 @ 19:34:
[...]
Ik heb eruit gehaald, dat ik nog nooit m'n kinderen geslagen heb (zelfs niet een pamperklop en dat ze altijd vrije mensen zijn die hun mening mogen geven en dat ik daarnaar luister)
Maar TO sta je al ingeschreven voor een huis? Zo niet dan zou ik dat gauw doen hoor, want dit is wel een zware last voor je.
Mijn vriend studeert af in Juni, is al 23, en wil eigenlijk ook snel het huis uit. (Omdat het druk is bij hem)
Dan zoeken we samen naar een appartement, eerst huren. Later dan kopen, als alles goed verloopt
[...]
Ik heb eruit gehaald, dat ik nog nooit m'n kinderen geslagen heb (zelfs niet een pamperklop en dat ze altijd vrije mensen zijn die hun mening mogen geven en dat ik daarnaar luister)
Maar TO sta je al ingeschreven voor een huis? Zo niet dan zou ik dat gauw doen hoor, want dit is wel een zware last voor je.
Mijn vriend studeert af in Juni, is al 23, en wil eigenlijk ook snel het huis uit. (Omdat het druk is bij hem)
Dan zoeken we samen naar een appartement, eerst huren. Later dan kopen, als alles goed verloopt
zaterdag 4 maart 2017 om 19:43
quote:Cateautje schreef op 04 maart 2017 @ 19:39:
[...]
Ja, ik heb het ook precies het tegenovergestelde gedaan van wat ik uit huis heb meegekregen, maar dat heb ik niet van haar geleerd. Mocht ze willen.Daar ben ik ook uit geleerd als ik eerlijk moet zijn. Als ik later 2-3 kinderen heb, weet ik dat ik ze alle 3 gelijk moet behandelen. Als je het zelf meemaakt weet je hoe het voelt en mag je later de psychische en fysieke gevolgen proeven.
[...]
Ja, ik heb het ook precies het tegenovergestelde gedaan van wat ik uit huis heb meegekregen, maar dat heb ik niet van haar geleerd. Mocht ze willen.Daar ben ik ook uit geleerd als ik eerlijk moet zijn. Als ik later 2-3 kinderen heb, weet ik dat ik ze alle 3 gelijk moet behandelen. Als je het zelf meemaakt weet je hoe het voelt en mag je later de psychische en fysieke gevolgen proeven.
zaterdag 4 maart 2017 om 19:59
quote:Cateautje schreef op 04 maart 2017 @ 19:39:
[...]
Ja, ik heb het ook precies het tegenovergestelde gedaan van wat ik uit huis heb meegekregen, maar dat heb ik niet van haar geleerd. Mocht ze willen.Je bent sterk als je dat kan zeggen, dat je dat niet van haar hebt. Ik ben denk ik nog niet zo ver als jij, dat ik kan denken van, ja het is normaal dat je kinderen gelijkwaardig aan je zijn. Natuurlijk weet ik dat wel, en ik pas het ook toe, maar in m'n geest borrelt het nog wel, want ik heb zeker 1x per week een nachtmerrie over haar.
[...]
Ja, ik heb het ook precies het tegenovergestelde gedaan van wat ik uit huis heb meegekregen, maar dat heb ik niet van haar geleerd. Mocht ze willen.Je bent sterk als je dat kan zeggen, dat je dat niet van haar hebt. Ik ben denk ik nog niet zo ver als jij, dat ik kan denken van, ja het is normaal dat je kinderen gelijkwaardig aan je zijn. Natuurlijk weet ik dat wel, en ik pas het ook toe, maar in m'n geest borrelt het nog wel, want ik heb zeker 1x per week een nachtmerrie over haar.
zaterdag 4 maart 2017 om 20:15
Supergoed dat je nu even samen met je vriend weg bent! Probeer naar je toekomst te kijken en afstand!! Fijn dat je vriend dit jaar afstudeerd, hopelijk kan je dit jaar nog met hem samen een huisje huren. Dat zal je zo goed gaan doen, er zal een enorme wereld open gaan voor je *rust* in die zin. Inderdaad weet je ook nu hoe je niet je kind wilt behandelen later omdat je zelf weet hoe het is. Echt meissie kijk naar je toekomst, je vriend en je vrienden om jou heen. Met jou vriend moet je samen de toekomst in en niet met jou moeder.
zaterdag 4 maart 2017 om 20:33
TO, wat een rotstart heb je gehad. Je bent 21, ik zou nu uit huis gaan. ZSM. Desnoods leen je wat geld, bijvoorbeeld van je vriend of van familie. Ik zou niet toestaan dat je ouders je geld innemen elke maand, je bent 21! Het lijkt me ook niet ideaal in jouw situatie om van deze situatie direct te gaan samenwonen. Je moet denk ik eerst voor jezelf leren zorgen en van je zelf leren houden en dan pas gaan samenwonen. Daarom zou ik dus nu regelen dat je gewoon zelf je salaris krijgt en vervolgens een kamer zoekt. Als je dit niet alleen kunt, zoek dan hulp. Misschien weet iemand hier waar je het beste kunt aankloppen.
zaterdag 4 maart 2017 om 22:10
quote:noisekick schreef op 04 maart 2017 @ 19:59:
[...]
Je bent sterk als je dat kan zeggen, dat je dat niet van haar hebt. Ik ben denk ik nog niet zo ver als jij, dat ik kan denken van, ja het is normaal dat je kinderen gelijkwaardig aan je zijn. Natuurlijk weet ik dat wel, en ik pas het ook toe, maar in m'n geest borrelt het nog wel, want ik heb zeker 1x per week een nachtmerrie over haar.
Sorry dat ik niet eerder heb gereageerd. Zat in gesprek met mijn zoon.
Dé manier om van haar moederaureooltje af te komen is door haar te zien als dat meisje dat ze was toen ze een jaar of 16 was en zo ben ik door haar groei jaren heen gewandeld, gewoon, in gedachte en me afgevraagd wat zij nou eigenlijk aan groei heeft bereikt in haar leven, hoe ze het er van af heeft gebracht en ik kwam tot de conclusie dat het allemaal niet veel soeps was en dat ik het een heel stuk beter heb gedaan.
Als je dat doet, valt er een last van je schouders. Je weet al dat ze niet het talent had om moeder te zijn en de kans is zeer groot dat je erachter komt dat ze wel meer talenten miste, talenten die jij wel hebt en dan eindig je je speurtocht met een frons en een schaterlach, wedden?
Het was ook maar een doodgewoon meissie dat door het leven strompelde.
[...]
Je bent sterk als je dat kan zeggen, dat je dat niet van haar hebt. Ik ben denk ik nog niet zo ver als jij, dat ik kan denken van, ja het is normaal dat je kinderen gelijkwaardig aan je zijn. Natuurlijk weet ik dat wel, en ik pas het ook toe, maar in m'n geest borrelt het nog wel, want ik heb zeker 1x per week een nachtmerrie over haar.
Sorry dat ik niet eerder heb gereageerd. Zat in gesprek met mijn zoon.
Dé manier om van haar moederaureooltje af te komen is door haar te zien als dat meisje dat ze was toen ze een jaar of 16 was en zo ben ik door haar groei jaren heen gewandeld, gewoon, in gedachte en me afgevraagd wat zij nou eigenlijk aan groei heeft bereikt in haar leven, hoe ze het er van af heeft gebracht en ik kwam tot de conclusie dat het allemaal niet veel soeps was en dat ik het een heel stuk beter heb gedaan.
Als je dat doet, valt er een last van je schouders. Je weet al dat ze niet het talent had om moeder te zijn en de kans is zeer groot dat je erachter komt dat ze wel meer talenten miste, talenten die jij wel hebt en dan eindig je je speurtocht met een frons en een schaterlach, wedden?
Het was ook maar een doodgewoon meissie dat door het leven strompelde.
zondag 5 maart 2017 om 06:22
quote:Tjoskasammy schreef op 04 maart 2017 @ 20:15:
Supergoed dat je nu even samen met je vriend weg bent! Probeer naar je toekomst te kijken en afstand!! Fijn dat je vriend dit jaar afstudeerd, hopelijk kan je dit jaar nog met hem samen een huisje huren. Dat zal je zo goed gaan doen, er zal een enorme wereld open gaan voor je *rust* in die zin. Inderdaad weet je ook nu hoe je niet je kind wilt behandelen later omdat je zelf weet hoe het is. Echt meissie kijk naar je toekomst, je vriend en je vrienden om jou heen. Met jou vriend moet je samen de toekomst in en niet met jou moeder.
Hoi!
Sorry voor het late antwoord, na ons etentje ben ik daarna meteen in mijn bed gevlogen. Moet om 7u beginnen vandaag, bah..
Inderdaad. Dat is waar wat je zegt. Voel mij eigenlijk ook onrustig als ik hier thuis ben, en wanneer ik een dagje vrij heb, doe ik er alles aan om hier weg te komen haha
Het stelt me ergens gerust dat al deze gevoelens uit het verleden komt. Nog eventjes wachten en daarna samen een leuk appartementje huren. Maar vooraleer we dit doen, maken we een rondreis in Indonesie voor 3 weken samen met zijn familie. Dit zal goed zijn want door omstandigheden zijn we ook wat uit elkaar gegroeid.
Dankje voor je lieve reactie xx
Supergoed dat je nu even samen met je vriend weg bent! Probeer naar je toekomst te kijken en afstand!! Fijn dat je vriend dit jaar afstudeerd, hopelijk kan je dit jaar nog met hem samen een huisje huren. Dat zal je zo goed gaan doen, er zal een enorme wereld open gaan voor je *rust* in die zin. Inderdaad weet je ook nu hoe je niet je kind wilt behandelen later omdat je zelf weet hoe het is. Echt meissie kijk naar je toekomst, je vriend en je vrienden om jou heen. Met jou vriend moet je samen de toekomst in en niet met jou moeder.
Hoi!
Sorry voor het late antwoord, na ons etentje ben ik daarna meteen in mijn bed gevlogen. Moet om 7u beginnen vandaag, bah..
Inderdaad. Dat is waar wat je zegt. Voel mij eigenlijk ook onrustig als ik hier thuis ben, en wanneer ik een dagje vrij heb, doe ik er alles aan om hier weg te komen haha
Het stelt me ergens gerust dat al deze gevoelens uit het verleden komt. Nog eventjes wachten en daarna samen een leuk appartementje huren. Maar vooraleer we dit doen, maken we een rondreis in Indonesie voor 3 weken samen met zijn familie. Dit zal goed zijn want door omstandigheden zijn we ook wat uit elkaar gegroeid.
Dankje voor je lieve reactie xx
zondag 5 maart 2017 om 09:32
Ik vind het heel treurig om te lezen hoe een jonge vrouw van 21 zoveel leed en verdriet heeft in een koud en vernietigend "nest".
Een knuffel voor jou!
Ik kom zelf ook uit een heel complex gezin, met hele andere problematieken maar ook ik werd doodongelukkig thuis. Continu gestrest en kon geen rust vinden, escalaties lagen continu op de loer.
Ik ben op mijn 19e - tot grote frustratie van mijj vader - op mezelf gegaan. In een veel te duur appartementje (want moest particulier huren...) en ik werkte me naast mijn studie drie slagen in de rondte om het te kunnen betalen. Maar weet je... dat deed ik met liefde. Ik werd er sterker van. Want je kunt beter 30 uur werken naast je voltijdstudie dan constant in zo'n negatieve sfeer hangen.
Niet gemakkelijk geweest, maar ik heb het gered en zie nu hoeveel sterker ik ben geworden. Zij zitten nog allemaal vast in hun eigen sores.
Daarnaast denk ik dat het goed is om eerst op jezelf te gaan in een eigen woning. Daar leer eerst je eigen ik te kennen en erop te vertrouwen. Je zult ook tijd moeten nemen om je huidige thuis los te laten. Het is een illusie dat je van alles verlost ben eens je weggaat. Het begint pas... De rust gaat zorgen dat je gaat nadenken, dingen gaat verwerken, in ander perspectief gaat zien, maar misschien ook wel dat je in een gat valt. Leer eerst alleen te wonen, en daar gelukkig in te zijn, voordat je jezelf vanuit zo'n vreselijke situatie direct in het samenwonen stort. Mocht het misgaan met je vriend, heb je geleerd om op jezelf te zijn. Je wordt er sterker van, nog sterker dan je al bent!
Een knuffel voor jou!
Ik kom zelf ook uit een heel complex gezin, met hele andere problematieken maar ook ik werd doodongelukkig thuis. Continu gestrest en kon geen rust vinden, escalaties lagen continu op de loer.
Ik ben op mijn 19e - tot grote frustratie van mijj vader - op mezelf gegaan. In een veel te duur appartementje (want moest particulier huren...) en ik werkte me naast mijn studie drie slagen in de rondte om het te kunnen betalen. Maar weet je... dat deed ik met liefde. Ik werd er sterker van. Want je kunt beter 30 uur werken naast je voltijdstudie dan constant in zo'n negatieve sfeer hangen.
Niet gemakkelijk geweest, maar ik heb het gered en zie nu hoeveel sterker ik ben geworden. Zij zitten nog allemaal vast in hun eigen sores.
Daarnaast denk ik dat het goed is om eerst op jezelf te gaan in een eigen woning. Daar leer eerst je eigen ik te kennen en erop te vertrouwen. Je zult ook tijd moeten nemen om je huidige thuis los te laten. Het is een illusie dat je van alles verlost ben eens je weggaat. Het begint pas... De rust gaat zorgen dat je gaat nadenken, dingen gaat verwerken, in ander perspectief gaat zien, maar misschien ook wel dat je in een gat valt. Leer eerst alleen te wonen, en daar gelukkig in te zijn, voordat je jezelf vanuit zo'n vreselijke situatie direct in het samenwonen stort. Mocht het misgaan met je vriend, heb je geleerd om op jezelf te zijn. Je wordt er sterker van, nog sterker dan je al bent!
zondag 5 maart 2017 om 12:44
quote:flexkip schreef op 05 maart 2017 @ 09:32:
Ik vind het heel treurig om te lezen hoe een jonge vrouw van 21 zoveel leed en verdriet heeft in een koud en vernietigend "nest".
Een knuffel voor jou!
Ik kom zelf ook uit een heel complex gezin, met hele andere problematieken maar ook ik werd doodongelukkig thuis. Continu gestrest en kon geen rust vinden, escalaties lagen continu op de loer.
Ik ben op mijn 19e - tot grote frustratie van mijj vader - op mezelf gegaan. In een veel te duur appartementje (want moest particulier huren...) en ik werkte me naast mijn studie drie slagen in de rondte om het te kunnen betalen. Maar weet je... dat deed ik met liefde. Ik werd er sterker van. Want je kunt beter 30 uur werken naast je voltijdstudie dan constant in zo'n negatieve sfeer hangen.
Niet gemakkelijk geweest, maar ik heb het gered en zie nu hoeveel sterker ik ben geworden. Zij zitten nog allemaal vast in hun eigen sores.
Daarnaast denk ik dat het goed is om eerst op jezelf te gaan in een eigen woning. Daar leer eerst je eigen ik te kennen en erop te vertrouwen. Je zult ook tijd moeten nemen om je huidige thuis los te laten. Het is een illusie dat je van alles verlost ben eens je weggaat. Het begint pas... De rust gaat zorgen dat je gaat nadenken, dingen gaat verwerken, in ander perspectief gaat zien, maar misschien ook wel dat je in een gat valt. Leer eerst alleen te wonen, en daar gelukkig in te zijn, voordat je jezelf vanuit zo'n vreselijke situatie direct in het samenwonen stort. Mocht het misgaan met je vriend, heb je geleerd om op jezelf te zijn. Je wordt er sterker van, nog sterker dan je al bent!
Hoi flexkip,
Wat knap van je dat je jezelf zo hebt kunnen redden. Heel blij voor je dat je je terug goed voelt.
Ik wil wel alleen gaan wonen, alleen, ik vertrouw niet op mezelf en durf zo de stap niet te zetten. Mijn vriend heeft me er ook al toe aangespoord om dit te doen, ook om dezelfde reden van jou.
Misschien, als de bui nog eens ontploft zal ik dan wel de kracht hebben om alleen te gaan wonen en dan tóch de stap te durven zetten en mezelf eens te bewijzen tov mijn ouders en vooral mijn moeder.
Volgens mij heb ik al in deze vreselijke put gezeten, en nu ik weet van waar deze gevoelens komen, ben ik al veel geruster. Vandaag zelf een goede dag
Ik laat jullie anders verder nog iets weten hoe het verder gaat
Dikke knuff
Ik vind het heel treurig om te lezen hoe een jonge vrouw van 21 zoveel leed en verdriet heeft in een koud en vernietigend "nest".
Een knuffel voor jou!
Ik kom zelf ook uit een heel complex gezin, met hele andere problematieken maar ook ik werd doodongelukkig thuis. Continu gestrest en kon geen rust vinden, escalaties lagen continu op de loer.
Ik ben op mijn 19e - tot grote frustratie van mijj vader - op mezelf gegaan. In een veel te duur appartementje (want moest particulier huren...) en ik werkte me naast mijn studie drie slagen in de rondte om het te kunnen betalen. Maar weet je... dat deed ik met liefde. Ik werd er sterker van. Want je kunt beter 30 uur werken naast je voltijdstudie dan constant in zo'n negatieve sfeer hangen.
Niet gemakkelijk geweest, maar ik heb het gered en zie nu hoeveel sterker ik ben geworden. Zij zitten nog allemaal vast in hun eigen sores.
Daarnaast denk ik dat het goed is om eerst op jezelf te gaan in een eigen woning. Daar leer eerst je eigen ik te kennen en erop te vertrouwen. Je zult ook tijd moeten nemen om je huidige thuis los te laten. Het is een illusie dat je van alles verlost ben eens je weggaat. Het begint pas... De rust gaat zorgen dat je gaat nadenken, dingen gaat verwerken, in ander perspectief gaat zien, maar misschien ook wel dat je in een gat valt. Leer eerst alleen te wonen, en daar gelukkig in te zijn, voordat je jezelf vanuit zo'n vreselijke situatie direct in het samenwonen stort. Mocht het misgaan met je vriend, heb je geleerd om op jezelf te zijn. Je wordt er sterker van, nog sterker dan je al bent!
Hoi flexkip,
Wat knap van je dat je jezelf zo hebt kunnen redden. Heel blij voor je dat je je terug goed voelt.
Ik wil wel alleen gaan wonen, alleen, ik vertrouw niet op mezelf en durf zo de stap niet te zetten. Mijn vriend heeft me er ook al toe aangespoord om dit te doen, ook om dezelfde reden van jou.
Misschien, als de bui nog eens ontploft zal ik dan wel de kracht hebben om alleen te gaan wonen en dan tóch de stap te durven zetten en mezelf eens te bewijzen tov mijn ouders en vooral mijn moeder.
Volgens mij heb ik al in deze vreselijke put gezeten, en nu ik weet van waar deze gevoelens komen, ben ik al veel geruster. Vandaag zelf een goede dag
Ik laat jullie anders verder nog iets weten hoe het verder gaat
Dikke knuff
zondag 5 maart 2017 om 14:49
Wat heb jij een ontzettend lieve vriend. Ik zou zeggen, zo snel mogelijk eruit thuis. Voorlopig alleen wonen mét zijn hulp en steun, dat lijkt me het beste. Makkelijk oordelen vanaf deze kant, hè? Maar het is zo belangrijk om op je eigen benen te kunnen staan, en al geloof ik dat jij dit kan, vooral ook leren alleen (thuis) te zijn en je daar ook fijn bij te voelen. Dat kan heel moeilijk zijn. Als je niet vertrouwt op jezelf, zul je vermoedelijk heel afhankelijk worden van je vriend. Op den duur kan dit stress gaan geven. Het is voor zowel jou maar ook voor je vriend fantastisch als jij die stap - met zijn hulp! - naar zelfstandigheid durft te nemen en leert wél te vertrouwen op je eigen 'ik'. Leren gelukkig te zijn met jezelf! Dat is je zo gegund! Fijne dag vandaag
zondag 5 maart 2017 om 16:36
zondag 5 maart 2017 om 16:42
quote:flexkip schreef op 05 maart 2017 @ 14:49:
Wat heb jij een ontzettend lieve vriend. Ik zou zeggen, zo snel mogelijk eruit thuis. Voorlopig alleen wonen mét zijn hulp en steun, dat lijkt me het beste. Makkelijk oordelen vanaf deze kant, hè? Maar het is zo belangrijk om op je eigen benen te kunnen staan, en al geloof ik dat jij dit kan, vooral ook leren alleen (thuis) te zijn en je daar ook fijn bij te voelen. Dat kan heel moeilijk zijn. Als je niet vertrouwt op jezelf, zul je vermoedelijk heel afhankelijk worden van je vriend. Op den duur kan dit stress gaan geven. Het is voor zowel jou maar ook voor je vriend fantastisch als jij die stap - met zijn hulp! - naar zelfstandigheid durft te nemen en leert wél te vertrouwen op je eigen 'ik'. Leren gelukkig te zijn met jezelf! Dat is je zo gegund! Fijne dag vandaag
Ja, hij denkt heel nuchter. Dat is precies wat ik nodig heb
Heb dat een periode gehad, dat ik afhankelijk was van mijn vriend. Als hij weg ging, kon ik mezelf wel in slaap huilen omdat ik schrik had dat ik hem zou verliezen, of gewoon de gedachte dat hij eens met zijn vrienden op stap wilt, geeft mij al het gevoel dat ik afgewezen wordt
Maar helaas door de omstandigheden, zijn we wat uit elkaar gegroeid. Hier zijn we nu aan aan het werken. We komen er samen wel lieverd!
Dankje voor je bericht, dit doet me echt echt goed. Jij ook een fijne (en gelukkige) dag toegewenst, hihi. Xxx
Wat heb jij een ontzettend lieve vriend. Ik zou zeggen, zo snel mogelijk eruit thuis. Voorlopig alleen wonen mét zijn hulp en steun, dat lijkt me het beste. Makkelijk oordelen vanaf deze kant, hè? Maar het is zo belangrijk om op je eigen benen te kunnen staan, en al geloof ik dat jij dit kan, vooral ook leren alleen (thuis) te zijn en je daar ook fijn bij te voelen. Dat kan heel moeilijk zijn. Als je niet vertrouwt op jezelf, zul je vermoedelijk heel afhankelijk worden van je vriend. Op den duur kan dit stress gaan geven. Het is voor zowel jou maar ook voor je vriend fantastisch als jij die stap - met zijn hulp! - naar zelfstandigheid durft te nemen en leert wél te vertrouwen op je eigen 'ik'. Leren gelukkig te zijn met jezelf! Dat is je zo gegund! Fijne dag vandaag
Ja, hij denkt heel nuchter. Dat is precies wat ik nodig heb
Heb dat een periode gehad, dat ik afhankelijk was van mijn vriend. Als hij weg ging, kon ik mezelf wel in slaap huilen omdat ik schrik had dat ik hem zou verliezen, of gewoon de gedachte dat hij eens met zijn vrienden op stap wilt, geeft mij al het gevoel dat ik afgewezen wordt
Maar helaas door de omstandigheden, zijn we wat uit elkaar gegroeid. Hier zijn we nu aan aan het werken. We komen er samen wel lieverd!
Dankje voor je bericht, dit doet me echt echt goed. Jij ook een fijne (en gelukkige) dag toegewenst, hihi. Xxx
