Psyche
alle pijlers
Heb jullie raad nodig..
zaterdag 4 maart 2017 om 17:30
Hallo allemaal,
Ik ben hier net nieuw. Het is allemaal nog wat zoeken voor mij.
Toch wil ik even mijn verhaal kwijt aan jullie:
De laatste maanden zijn voor mij wat stormachtig verlopen, waardoor ik even mezelf niet meer in de hand heb qua emoties/gevoelens.
Eigenlijk is mijn hele leven zowat verlopen.
Ik ben een jonge meid van 21 jaar, die normaal gezien in de "fleur" van haar leven zou moeten zitten.
Mijn hele kindertijd, van baby tot puber tot nu, ben ik door mijn gezin behandelt geweest als een hoopje "ellende", het overschotje van het gezin zal ik maar zeggen.
Ik was 3,5 jaar toen mijn broer geboren werd. Na de geboorte van mijn broer, is alles, mijn hele leven aanzienlijk veranderd.
Al de aandacht ging dag en nacht naar hem.
Ik heb als kind nooit geen emotioneel waarden gekent, als er wat op mijn lever lag, kon/durfde ik dit thuis niet uiten. Was schrik voor de reactie van mijn mama. (Mijn moeder is een heel dominant type trouwens).
Als er wat verkeerd was, was het mijn fout. Was er iets weg of verloren gegaan? Ah, het is mijn schuld! Was mijn broer mij aan het plagen, en deed ik mee, en ging het wat te luid? Bam, een veeg rond mijn oren.
Ik kan zo nog jaren verder gaan.
Nu, dat ik zo werd opgevoed, stond ik als kind niet echt bij stil. Maar naarmate je ouder word en je meer begint te realiseren van hoe je werkelijk behandelt word, geeft dit wel zijn gevolgen.
Enkele jaren later was aan het licht gekomen dat mijn moeder mijn vader bedroog, ik ben alles te weten gekomen en zelf mogen ontdekken. Zoals bv. : ze kreeg laat op de avond een smsje van haar "cherie" : "Je zag er prachtig uit gisterenavond, love you". Ze had haar gsm verstopt in haar nachtkastje, ik had dit opgemerkt dat ze een smsje kreeg. Ik heb dit gelezen, en was zo hard in shock, dat ik even niet meer wist wat te doen. Ze had mij waarschijnlijk horen rondlopen boven, en is meteen naar mij toegestormd. Ik kreeg een paar hevige slagen en smeet mij in bed. Ze dreigde ermee dat ik NIETS mocht zeggen aan papa, dat ze anders iets ging doen. En hield mijn armen stevig vast wanneer ze dat zei.
Ook is mijn moeder enorm "kuisziek", echt erg. Zoals enkele jaren geleden, ik lag in mijn bed te wachten om te gaan slapen. Mijn broer riep voor mij te plagen "zeg! Spring eens niet zo hard in je bed!". Dit. Dit had ze dus gehoord, is helemaal gek naar boven geremd en beginnen boksen op mijn ribben. Ik kon het niet meer houden van de pijn. De dag erna stond ik op, keek ik in de spiegel: mijn ribben zaten blauw van boven tot onder. Dit zal ik NOOIT vergeten. Hoewel zij beweerd dat dit niet gebeurd is..
Ook heeft ze nog eens bijna al mijn haar uitgetrokken omdat ze 2 lange haren van mij terug vond op de grond. Helemaal gek werd ze!
Ik was toen ook zo hard geshockeerd dat ik gewoon het huis ben uitgevlucht en naar mijn ex ben gaan slapen.
Ik kan zo nog heeeeeeel lang doorgaan van dit soort gebeurtenissen.
Het blijft naturlijk niet enkel bij fysiek geweld, het meeste kwetst ze mij met haar woorden. Iedere dag mag ik aanhoren dat ik niets waard ben, een "hoer" ben (ik ben wel nog nooit vreemdgegaan maarja..), ze heeft zelf eens gezegd tegen mijn papa "ik wou dat ik ze bij het vuilnis kon zetten, zodat de vuilniskar ze meeneemt en ze nooit meer hoef te zien..", deze woorden ben ik nooit maar dan ook nooit vergeten.
Vorige week zei ze zelf nog in een discussie "Moest je je nu ophangen, ik zou zelf nog geen traan om je huilen".
Naja, ik huil er anders wel genoeg van..
Vorig jaar ben ik ook mijn nonkel verloren aan een korte, maar traumatische strijd aan kanker. Oma is in het rusthuis "gedropt" zeg maar, nooit afscheid kunnen nemen van haar (het feit dat ze daar zit op een demente afdeling terwijl zij niet zo is, kwetst mij nog het meest) , gepest geweest op het werk, etc..
Sinds een jaar of 2-3 kreeg ik ook te kampen met depressieve en angstgevoelens. Heb ook een tijd paniekaanvallen gehad, maar deze zijn over gegaan.
Sinds 2 jaar heb ik de liefde van mijn leven leren kennen. Een hele mooie, knappe en lieve man met zeer veel geduld en een heel warm hart.
Hij heeft mij de voorbije maanden ook echt diep gesteund.
Maar elke keer als ik in een relatie stap, merk ik na een tijd dat ik angsten begin te krijgen. Door alle negatieve omstandigheden ben ik van een heel vrolijk en positief meisje naar een onzelfzeker en negatief meisje door het leven beginnen gaan.
Mijn angsten geven mij vooral de gedachten van "maak het gedaan!". Voor mijn huidige vriend heb ik een relatie gehad van bijna 3 jaar, en na een zekere tijd begonnen die angstgevoelens mijn leven en relatie over te nemen, ging ik heel negatief gaan denken over hem en hem ook zo zien. Uiteindelijk was ik verliefd gekomen op mijn huidige vriend. Maar wist al langer dat de vorige relatie niet goed zat.
Bij mijn huidige vriend ben ik precies van een mooie periode vol liefde en plezier beland in een negatieve spiraal die mij plots, uit het niets, mij deze rotte twijfels opnieuw gaf. Deze gevoelens verlammen mij helemaal wanneer ik bij hem ben. Hij heeft ervoor gezorgd dat ik terug zelfvertrouwen kreeg, mij goed voelde in mijn vel & plots kreeg ik een klap in mijn gezicht dat hij en de wereld er plots anders uit zag.
Ben naar de huisarts geweest, die heeft gezegd dat ik last heb van depressieve gevoelens en heeft mij Escitalopram 10mg voorgeschreven.
Deze neem ik nu al 4 maand, en voel me er best wel goed bij. Soms afvlakking van gevoelens.
Ook albij de psychologe gelopen, maar die zei meteen "maak het dan gewoon uit met je vriend.." Terwijl ik amper 1u bij haar was geweest! Dit maakte me zo boos..
Ik vind het zo rot van me dat ik nu zo denk en mij zo voel.
Mijn vraag is: kunnen al deze gevoelens voortkomen van uit mijn verleden?
Sorry voor het lange bericht.
Dankje
Ik ben hier net nieuw. Het is allemaal nog wat zoeken voor mij.
Toch wil ik even mijn verhaal kwijt aan jullie:
De laatste maanden zijn voor mij wat stormachtig verlopen, waardoor ik even mezelf niet meer in de hand heb qua emoties/gevoelens.
Eigenlijk is mijn hele leven zowat verlopen.
Ik ben een jonge meid van 21 jaar, die normaal gezien in de "fleur" van haar leven zou moeten zitten.
Mijn hele kindertijd, van baby tot puber tot nu, ben ik door mijn gezin behandelt geweest als een hoopje "ellende", het overschotje van het gezin zal ik maar zeggen.
Ik was 3,5 jaar toen mijn broer geboren werd. Na de geboorte van mijn broer, is alles, mijn hele leven aanzienlijk veranderd.
Al de aandacht ging dag en nacht naar hem.
Ik heb als kind nooit geen emotioneel waarden gekent, als er wat op mijn lever lag, kon/durfde ik dit thuis niet uiten. Was schrik voor de reactie van mijn mama. (Mijn moeder is een heel dominant type trouwens).
Als er wat verkeerd was, was het mijn fout. Was er iets weg of verloren gegaan? Ah, het is mijn schuld! Was mijn broer mij aan het plagen, en deed ik mee, en ging het wat te luid? Bam, een veeg rond mijn oren.
Ik kan zo nog jaren verder gaan.
Nu, dat ik zo werd opgevoed, stond ik als kind niet echt bij stil. Maar naarmate je ouder word en je meer begint te realiseren van hoe je werkelijk behandelt word, geeft dit wel zijn gevolgen.
Enkele jaren later was aan het licht gekomen dat mijn moeder mijn vader bedroog, ik ben alles te weten gekomen en zelf mogen ontdekken. Zoals bv. : ze kreeg laat op de avond een smsje van haar "cherie" : "Je zag er prachtig uit gisterenavond, love you". Ze had haar gsm verstopt in haar nachtkastje, ik had dit opgemerkt dat ze een smsje kreeg. Ik heb dit gelezen, en was zo hard in shock, dat ik even niet meer wist wat te doen. Ze had mij waarschijnlijk horen rondlopen boven, en is meteen naar mij toegestormd. Ik kreeg een paar hevige slagen en smeet mij in bed. Ze dreigde ermee dat ik NIETS mocht zeggen aan papa, dat ze anders iets ging doen. En hield mijn armen stevig vast wanneer ze dat zei.
Ook is mijn moeder enorm "kuisziek", echt erg. Zoals enkele jaren geleden, ik lag in mijn bed te wachten om te gaan slapen. Mijn broer riep voor mij te plagen "zeg! Spring eens niet zo hard in je bed!". Dit. Dit had ze dus gehoord, is helemaal gek naar boven geremd en beginnen boksen op mijn ribben. Ik kon het niet meer houden van de pijn. De dag erna stond ik op, keek ik in de spiegel: mijn ribben zaten blauw van boven tot onder. Dit zal ik NOOIT vergeten. Hoewel zij beweerd dat dit niet gebeurd is..
Ook heeft ze nog eens bijna al mijn haar uitgetrokken omdat ze 2 lange haren van mij terug vond op de grond. Helemaal gek werd ze!
Ik was toen ook zo hard geshockeerd dat ik gewoon het huis ben uitgevlucht en naar mijn ex ben gaan slapen.
Ik kan zo nog heeeeeeel lang doorgaan van dit soort gebeurtenissen.
Het blijft naturlijk niet enkel bij fysiek geweld, het meeste kwetst ze mij met haar woorden. Iedere dag mag ik aanhoren dat ik niets waard ben, een "hoer" ben (ik ben wel nog nooit vreemdgegaan maarja..), ze heeft zelf eens gezegd tegen mijn papa "ik wou dat ik ze bij het vuilnis kon zetten, zodat de vuilniskar ze meeneemt en ze nooit meer hoef te zien..", deze woorden ben ik nooit maar dan ook nooit vergeten.
Vorige week zei ze zelf nog in een discussie "Moest je je nu ophangen, ik zou zelf nog geen traan om je huilen".
Naja, ik huil er anders wel genoeg van..
Vorig jaar ben ik ook mijn nonkel verloren aan een korte, maar traumatische strijd aan kanker. Oma is in het rusthuis "gedropt" zeg maar, nooit afscheid kunnen nemen van haar (het feit dat ze daar zit op een demente afdeling terwijl zij niet zo is, kwetst mij nog het meest) , gepest geweest op het werk, etc..
Sinds een jaar of 2-3 kreeg ik ook te kampen met depressieve en angstgevoelens. Heb ook een tijd paniekaanvallen gehad, maar deze zijn over gegaan.
Sinds 2 jaar heb ik de liefde van mijn leven leren kennen. Een hele mooie, knappe en lieve man met zeer veel geduld en een heel warm hart.
Hij heeft mij de voorbije maanden ook echt diep gesteund.
Maar elke keer als ik in een relatie stap, merk ik na een tijd dat ik angsten begin te krijgen. Door alle negatieve omstandigheden ben ik van een heel vrolijk en positief meisje naar een onzelfzeker en negatief meisje door het leven beginnen gaan.
Mijn angsten geven mij vooral de gedachten van "maak het gedaan!". Voor mijn huidige vriend heb ik een relatie gehad van bijna 3 jaar, en na een zekere tijd begonnen die angstgevoelens mijn leven en relatie over te nemen, ging ik heel negatief gaan denken over hem en hem ook zo zien. Uiteindelijk was ik verliefd gekomen op mijn huidige vriend. Maar wist al langer dat de vorige relatie niet goed zat.
Bij mijn huidige vriend ben ik precies van een mooie periode vol liefde en plezier beland in een negatieve spiraal die mij plots, uit het niets, mij deze rotte twijfels opnieuw gaf. Deze gevoelens verlammen mij helemaal wanneer ik bij hem ben. Hij heeft ervoor gezorgd dat ik terug zelfvertrouwen kreeg, mij goed voelde in mijn vel & plots kreeg ik een klap in mijn gezicht dat hij en de wereld er plots anders uit zag.
Ben naar de huisarts geweest, die heeft gezegd dat ik last heb van depressieve gevoelens en heeft mij Escitalopram 10mg voorgeschreven.
Deze neem ik nu al 4 maand, en voel me er best wel goed bij. Soms afvlakking van gevoelens.
Ook albij de psychologe gelopen, maar die zei meteen "maak het dan gewoon uit met je vriend.." Terwijl ik amper 1u bij haar was geweest! Dit maakte me zo boos..
Ik vind het zo rot van me dat ik nu zo denk en mij zo voel.
Mijn vraag is: kunnen al deze gevoelens voortkomen van uit mijn verleden?
Sorry voor het lange bericht.
Dankje
zondag 5 maart 2017 om 18:31
zondag 5 maart 2017 om 18:49
