Psyche
alle pijlers
Het leven dat eindig is....
vrijdag 23 april 2021 om 20:46
Afgelopen week is een kennis overleden. Hij was op leeftijd en was ziek. Dus het was goed zo. Natuurlijk wel super verdrietig, want nooit meer...
Mijn man en ik hadden het dus over de dood. Hij kan het heel erg zien dat hij voortleeft in onze kinderen. Dat zijn DNA wordt doorgegeven, daar vindt hij rust in.
Ik kan alleen maar angstig worden voor de dood. Niet zozeer het doodgaan, al vind ik dat ook geen fijn iets. Maar vooral het idee dat het allemaal eindig is. Dat het straks stopt. En dan met name de liefde en de band die ik over en weer heb met mijn naasten. Natuurlijk denken mijn kinderen nog wel aan ons als we er niet meer zijn. Maar ook dat houdt op als zij komen te overlijden. En dan, dan is er niets meer. En dat vind ik zo'n angstaanjagend idee. Dat al die diepe gevoelens die ik heb voor mensen van wie ik hou en die connectie, dat dat dan over is. Dat kan toch niet.
Mijn man snapt echt niets van deze gevoelens. Die stelde voor om iets te maken bijv om achter te laten op de wereld. Zo bijv iemand een bekend schilderij heeft gemaakt, of een boek. Noem maar op. Maar het gaat me niet om de wereld die mij vergeet. Het gaat om wat ik zelf verlies.
Zijn er mensen die dit herkennen? Het lijk me bijv ontzettend geruststellend als je gelooft dat er meer is. Maar ik vind dat moeilijk om te geloven, zou het wel graag willen. Hoe zou je evt kunnen zorgen dat je hiermee kan omgaan? Op zich belemmert het mijn dagelijkse leven niet. Op van de week na, als dit nu even weer speelt met een overlijden. Maar ik zou graag toch een soort van acceptatie willen hebben dat het eindig is en dat het ok is. Ik heb wel het idee dat ik genoeg geniet van het leven, dus niet bang dat ik het leven niet volste benut ofzo. Juist in tegendeel. Ik zou echt willen dat ik net als mijn man daar zo naar kon kijken...
En ik ben vooral ook benieuwd of er nog meer mensen zijn die deze gevoelens herkennen...
Mijn man en ik hadden het dus over de dood. Hij kan het heel erg zien dat hij voortleeft in onze kinderen. Dat zijn DNA wordt doorgegeven, daar vindt hij rust in.
Ik kan alleen maar angstig worden voor de dood. Niet zozeer het doodgaan, al vind ik dat ook geen fijn iets. Maar vooral het idee dat het allemaal eindig is. Dat het straks stopt. En dan met name de liefde en de band die ik over en weer heb met mijn naasten. Natuurlijk denken mijn kinderen nog wel aan ons als we er niet meer zijn. Maar ook dat houdt op als zij komen te overlijden. En dan, dan is er niets meer. En dat vind ik zo'n angstaanjagend idee. Dat al die diepe gevoelens die ik heb voor mensen van wie ik hou en die connectie, dat dat dan over is. Dat kan toch niet.
Mijn man snapt echt niets van deze gevoelens. Die stelde voor om iets te maken bijv om achter te laten op de wereld. Zo bijv iemand een bekend schilderij heeft gemaakt, of een boek. Noem maar op. Maar het gaat me niet om de wereld die mij vergeet. Het gaat om wat ik zelf verlies.
Zijn er mensen die dit herkennen? Het lijk me bijv ontzettend geruststellend als je gelooft dat er meer is. Maar ik vind dat moeilijk om te geloven, zou het wel graag willen. Hoe zou je evt kunnen zorgen dat je hiermee kan omgaan? Op zich belemmert het mijn dagelijkse leven niet. Op van de week na, als dit nu even weer speelt met een overlijden. Maar ik zou graag toch een soort van acceptatie willen hebben dat het eindig is en dat het ok is. Ik heb wel het idee dat ik genoeg geniet van het leven, dus niet bang dat ik het leven niet volste benut ofzo. Juist in tegendeel. Ik zou echt willen dat ik net als mijn man daar zo naar kon kijken...
En ik ben vooral ook benieuwd of er nog meer mensen zijn die deze gevoelens herkennen...
vrijdag 23 april 2021 om 22:04
Ja ik heb exact hetzelfde gehad.
Als kind wou ik niet dood en was ik bang om mijn moeder kwijt te raken en haar nooit meer te kunnen zien of spreken. Als late tiener kreeg ik de gedachten die jij nu hebt. Hier dacht ik altijd in bed aan.
Bij mij moest gewoon de knop om en als ik terug zo'n gedachte kreeg deze uit mijn hoofd bannen. Er is namelijk helemaal niks wat de dood kan veranderen. Dit werkte bij mij goed. Van dagelijks denken werd dit eens per week, eens per maand, eens per jaar en we zijn nu bijna 20 jaar verder en nooit geen last er meer van gehad gelukkig.
Als kind wou ik niet dood en was ik bang om mijn moeder kwijt te raken en haar nooit meer te kunnen zien of spreken. Als late tiener kreeg ik de gedachten die jij nu hebt. Hier dacht ik altijd in bed aan.
Bij mij moest gewoon de knop om en als ik terug zo'n gedachte kreeg deze uit mijn hoofd bannen. Er is namelijk helemaal niks wat de dood kan veranderen. Dit werkte bij mij goed. Van dagelijks denken werd dit eens per week, eens per maand, eens per jaar en we zijn nu bijna 20 jaar verder en nooit geen last er meer van gehad gelukkig.
vrijdag 23 april 2021 om 22:07
Dat vind ik wel echt getuigen van heel veel liefde. Mooi.Westerpaviljoen schreef: ↑23-04-2021 21:52Ik wil niet dat zij om mij moet treuren
Dan heb ik liever omgekeerd die last
Mijn man en ik blijven allebei liever niet alleen over, hoe veel we ook van elkaar houden...
vrijdag 23 april 2021 om 22:11
Ik vind het juist wel geruststellend dat het allemaal eindig is. Er zijn miljarden mensen op de aarde, we zijn allemaal maar een onbeduidend speldenprikje. Het doet er niet toe, behalve dat je kunt proberen iets moois te doen voor dat kleine stukje wereld om je heen. Ik hoop wel dat ik daar in slaag, door anderen iets mee te geven dat ze misschien ook weer door kunnen geven.
mevrouwjack wijzigde dit bericht op 23-04-2021 22:12
17.08% gewijzigd
Tjezus, wat vals
vrijdag 23 april 2021 om 22:11
Er zijn mensen die zich volledig storten op (een) geloof als ze het einde naderen dus het zal zeker herkenbaar zijn voor veel mensen.
Ik heb twee jaar terug zo’n alles of niets moment gehad en ik had wel stress toen ik op een bed door dat ziekenhuis werd gerold met bloedspoed. Vooral het ‘ik kan nu nog niet doodgaan want mijn kind is te jong’ gevoel. Angst hangt samen met kind, in mijn beleving ‘moet’ ik die ‘taak’ afmaken: kind moet zelfstandig op zijn pootjes staan en dan zit mijn taak erop. Onzin natuurlijk want niemand heeft dat in de hand.
Voor doodgaan an sich ben ik niet bang. Ik ga denk ik mijn pa en opa achterna: in 1x een gigantisch hersen/hartinfarct en hoppa weg. Dat herseninfarct heb ik al gehad en dat was pijnloos. Dat 1000 maal liever dan een helse lijdensweg maar goed, ook dat heb je niet voor het kiezen. Dramatisch voor nabestaanden dat plotselinge maar voor de persoon zelf denk ik wel prettig.
Ik denk dat er na de dood niets is net zoals er niets was voor mijn geboorte. Verder weet ik dat ik voor de wereld niet echt belangrijk ben (geweest) dus de behoefte om iets van mijzelf na te laten heb ik niet. De mensen voor wie ik iets heb betekend zullen mij meedragen in hun hart zoals ik de mensen met mij meedraag die voor mij belangrijk zijn geweest in hun leven.
Ik heb twee jaar terug zo’n alles of niets moment gehad en ik had wel stress toen ik op een bed door dat ziekenhuis werd gerold met bloedspoed. Vooral het ‘ik kan nu nog niet doodgaan want mijn kind is te jong’ gevoel. Angst hangt samen met kind, in mijn beleving ‘moet’ ik die ‘taak’ afmaken: kind moet zelfstandig op zijn pootjes staan en dan zit mijn taak erop. Onzin natuurlijk want niemand heeft dat in de hand.
Voor doodgaan an sich ben ik niet bang. Ik ga denk ik mijn pa en opa achterna: in 1x een gigantisch hersen/hartinfarct en hoppa weg. Dat herseninfarct heb ik al gehad en dat was pijnloos. Dat 1000 maal liever dan een helse lijdensweg maar goed, ook dat heb je niet voor het kiezen. Dramatisch voor nabestaanden dat plotselinge maar voor de persoon zelf denk ik wel prettig.
Ik denk dat er na de dood niets is net zoals er niets was voor mijn geboorte. Verder weet ik dat ik voor de wereld niet echt belangrijk ben (geweest) dus de behoefte om iets van mijzelf na te laten heb ik niet. De mensen voor wie ik iets heb betekend zullen mij meedragen in hun hart zoals ik de mensen met mij meedraag die voor mij belangrijk zijn geweest in hun leven.
vrijdag 23 april 2021 om 22:14
Dit vind ik interessant. Wil je daar iets over vertellen? Mijn broer heeft na een zwaar ongeval een bijna dood ervaring gehad, zo vertelt hij. Hij zei dat het heel vredig was en dat hij sindsdien niet meer bang is voor het doodgaan zelf
vrijdag 23 april 2021 om 22:18
Geen bde, maar een ongeluk met de brommer op een heel drukke weg en toen ik door de lucht gevlogen was en neer was gekletterd, zat ik heel rustig te wachten tot de T-Rex me op zou smullen. Het is een heel vreemd soort overgave. Kon me ook niet meer bewegen.
vrijdag 23 april 2021 om 22:19
Als ik bezig ben met de dood dan denk ik eigenlijk altijd dat ik zo ontzettend hoop dat als ik doodga dat mijn kinderen volwassen zijn. Dat ze hun eigen leven hebben en niet meer afhankelijk van mij. Dan wil ik nog niet dood, maar als ik moet gaan dan hoop ik zo dat zij ermee om kunnen gaan en alsnog een heel fijn leven hebben. Ik denk dat mijn grootste angst/verdriet eigenlijk is dat mijn jonge kinderen zoveel verdriet gaan hebben als ik jong doodga
vrijdag 23 april 2021 om 22:21
Ja herkenbaar. Al langere tijd maar de laatste tijd heb ik het veel meer. Ook omdat er de afgelopen tijd wat mensen om mij heen zijn overleden op jongere leeftijd.
Dat doet me beseffen dat het vaak volstrekte willekeur is. Dat er geen garanties zijn op morgen.
Ik vind het nog heel naar. Ik wil nog zoveel: ik ben nog niet eens halverwege als alles goed gaat.
Dat doet me beseffen dat het vaak volstrekte willekeur is. Dat er geen garanties zijn op morgen.
Ik vind het nog heel naar. Ik wil nog zoveel: ik ben nog niet eens halverwege als alles goed gaat.
vrijdag 23 april 2021 om 22:25
Dit snap ik heel goed.newspaper schreef: ↑23-04-2021 22:19Als ik bezig ben met de dood dan denk ik eigenlijk altijd dat ik zo ontzettend hoop dat als ik doodga dat mijn kinderen volwassen zijn. Dat ze hun eigen leven hebben en niet meer afhankelijk van mij. Dan wil ik nog niet dood, maar als ik moet gaan dan hoop ik zo dat zij ermee om kunnen gaan en alsnog een heel fijn leven hebben. Ik denk dat mijn grootste angst/verdriet eigenlijk is dat mijn jonge kinderen zoveel verdriet gaan hebben als ik jong doodga
Mijn schoonzus is jong overleden aan ms. Vier kinderen, jongste 8 op het moment dat ze moest gaan. Vader van de kinderen was geen fijne man.
Gruwelijk, om gek te worden, alle angst en zorgen die je dan hebt om je kinderen...
vrijdag 23 april 2021 om 23:09
Ja. Sinds mijn vader nog niet zo lang geleden (vrij jong) is gestorven heb ik opeens angst ervoor.
Is vrij vlug gegaan, maar laatste week was zo naar om te zien. Ook de gedachte dat ik hem nooit meer kan zien is bijna niet te doen. Vind het nog steeds zo raar, dat je dan echt weg bent.
Ergens wel jammer. Voorheen had ik deze angst niet. Hoop dat ik hier (als ik oud ben) ooit wel vanaf kom.
Is vrij vlug gegaan, maar laatste week was zo naar om te zien. Ook de gedachte dat ik hem nooit meer kan zien is bijna niet te doen. Vind het nog steeds zo raar, dat je dan echt weg bent.
Ergens wel jammer. Voorheen had ik deze angst niet. Hoop dat ik hier (als ik oud ben) ooit wel vanaf kom.
vrijdag 23 april 2021 om 23:20
Veel sterkte met het verlies van je kennis Lily.
Je verwoordt exact wat ik voel bij de gedachte aan doodgaan.
Dat het er ooit allemaal niet meer is. De mensen van wie ik zo houd, een heel verleden mee heb... ik vind die gedachte heel naar. Dus geen tips om dat gevoel te verminderen, maar wel herkenning dus.
Je verwoordt exact wat ik voel bij de gedachte aan doodgaan.
Dat het er ooit allemaal niet meer is. De mensen van wie ik zo houd, een heel verleden mee heb... ik vind die gedachte heel naar. Dus geen tips om dat gevoel te verminderen, maar wel herkenning dus.
vrijdag 23 april 2021 om 23:47
Ik geloof eigenlijk wel dat als je dood gaat dat je dan zelf klaar bent om dood te gaan, dat het zo oncomfortabel zou worden om verder te leven dat je zelf op dat moment denkt het is goed zo.
Tuurlijk is het dan moeilijk om mensen achter te laten waar je van houdt, maar aan de andere kant hoort dood gaan ook gewoon bij het leven. Elk mens moet op een gegeven moment dealen met het overlijden van naasten.
Zelf ben ik ook niet zo bezig met dood gaan. Je ziet vaak advertenties voorbij komen van stop met roken dan leef je 10 jaar langer. Of eet gezond, drink met mate.
En dan denk ik waarvoor dan? Waarom zou ik 10 jaar langer willen leven? Ik leef nu en vind het prima, vermaak me ook prima, maar van mij hoef ik echt geen 85 te worden.
Kan me aan de andere kant wel heel moeilijk voorstellen dat de generatie van m’n ouders helemaal weg is en ik dan zelf nog leef.
Maar misschien gebeurd dat nooit. Genoeg mensen op de wereld die eerder gaan dan hun ouders.
Maar ik geloof ook wel dat er meer is dan dit leven. Maar vind dit leven of mezelf ook niet super belangrijk, denk dat alles en iedereen wel vervangbaar is behalve als je kinderen heb.
Tuurlijk is het dan moeilijk om mensen achter te laten waar je van houdt, maar aan de andere kant hoort dood gaan ook gewoon bij het leven. Elk mens moet op een gegeven moment dealen met het overlijden van naasten.
Zelf ben ik ook niet zo bezig met dood gaan. Je ziet vaak advertenties voorbij komen van stop met roken dan leef je 10 jaar langer. Of eet gezond, drink met mate.
En dan denk ik waarvoor dan? Waarom zou ik 10 jaar langer willen leven? Ik leef nu en vind het prima, vermaak me ook prima, maar van mij hoef ik echt geen 85 te worden.
Kan me aan de andere kant wel heel moeilijk voorstellen dat de generatie van m’n ouders helemaal weg is en ik dan zelf nog leef.
Maar misschien gebeurd dat nooit. Genoeg mensen op de wereld die eerder gaan dan hun ouders.
Maar ik geloof ook wel dat er meer is dan dit leven. Maar vind dit leven of mezelf ook niet super belangrijk, denk dat alles en iedereen wel vervangbaar is behalve als je kinderen heb.
vrijdag 23 april 2021 om 23:51
Goh dit is voor mij wel echt een helpende gedachte. Ik sta nooit stil bij wat ik allemaal niet heb meegemaakt voordat ik geboren was, maar ben erg bang voor doodgaan. Terwijl het eigenlijk precies hetzelfde is, namelijk de periode dat je er niet bent.
Ik zou die angst zelf zo verwoorden:
Het leven is ALLES wat ik heb. Als ik doodga stopt alles, verlies ik alles. Mijn tijd op aarde "moet" daarom zo lang mogelijk zijn. Goh jeetje ik zit opeens helemaal te huilen achter mijn laptoppie. Het is nogal diepgeworteld geloof ik.
vrijdag 23 april 2021 om 23:57
Alleen mijn lichaam houdt er op een dag mee op, de rest van mij is eeuwig en ik ben benieuwd naar alle geliefden die alweer een tijdje daarboven zijn en hun levens op een rijtje zetten en de lessen eigen maken die ze geleerd hebben en zich, nadat ze met mij ook alles op een rijtje hebben gezet, zich weer opmaken voor een nieuwe ronde.
Recycling is de basis van het bestaan.
Recycling is de basis van het bestaan.
zaterdag 24 april 2021 om 00:06
Had ik ook even. Maar ja, ik zie het maar als positief... het is niet verkeerd om goed bij je gevoelens te kunnen.Zanahoria schreef: ↑23-04-2021 23:51Goh dit is voor mij wel echt een helpende gedachte. Ik sta nooit stil bij wat ik allemaal niet heb meegemaakt voordat ik geboren was, maar ben erg bang voor doodgaan. Terwijl het eigenlijk precies hetzelfde is, namelijk de periode dat je er niet bent.
Ik zou die angst zelf zo verwoorden:
Het leven is ALLES wat ik heb. Als ik doodga stopt alles, verlies ik alles. Mijn tijd op aarde "moet" daarom zo lang mogelijk zijn. Goh jeetje ik zit opeens helemaal te huilen achter mijn laptoppie. Het is nogal diepgeworteld geloof ik.
Gewoon af en toe eruit gooien, heel gezond.
zaterdag 24 april 2021 om 00:18
Fijn dat jij dat zo voelt, maar ik geloof daar niet in.Cateautje schreef: ↑23-04-2021 23:57Alleen mijn lichaam houdt er op een dag mee op, de rest van mij is eeuwig en ik ben benieuwd naar alle geliefden die alweer een tijdje daarboven zijn en hun levens op een rijtje zetten en de lessen eigen maken die ze geleerd hebben en zich, nadat ze met mij ook alles op een rijtje hebben gezet, zich weer opmaken voor een nieuwe ronde.
Recycling is de basis van het bestaan.
Zie je het voor je? Ga ik dood op m’n 40e en dan hertrouwt mijn partner. Hoe gaat dat dan zijn als hij en nieuwe vrouw ook dood zijn?
Nee, ik geloof het echt niet. Dood is dood. Wij zijn maar zoals iemand het hier al zei ienieminie speldenknopjes. We geven zelf te veel waarde aan het leven door onze intelligentie en emoties.
zaterdag 24 april 2021 om 00:54
Ik denk niet dat dood, dood is, want dan waren wij er nu ook niet geweest. Dat is mijn hersenspinsel.
Ik ben jarenlang bang geweest voor de dood, nadat mijn ex ‘out of the blue’ ( ik werd door hem overvallen) een wapen tegen mn slaap aandrukte.
Toen ik een kind kreeg besefte ik me dat mijn kind ook ooit weer dood gaat, gruwelijk!
Ik ben jarenlang bang geweest voor de dood, nadat mijn ex ‘out of the blue’ ( ik werd door hem overvallen) een wapen tegen mn slaap aandrukte.
Toen ik een kind kreeg besefte ik me dat mijn kind ook ooit weer dood gaat, gruwelijk!
zaterdag 24 april 2021 om 00:58
Ik begrijp de drang niet om voort te willen leven, wat heb je daaraan? Ben je zo uniek dat de genenpoel van de mensheid niet zonder jouw bijdrage kan? Wat wil je nalaten en wat verwacht je er van? Als mensen een tijdje dood zijn blijven alleen de herinneringen leven bij de mensen die die persoon goed kenden en als die mensen dood zijn is ook dat weg. Ook daar heb je weinig aan als je zelf al dood bent. Kijk naar straatnamen. Vaak mensen die echt iets hebben bijgedragen en waarvan de meeste mensen dat echt niet meer weten. Je bent niets in de tijd en als de tijd maar lang genoeg duurt wordt alles vergeten.
Dood is verder wat mij betreft heel simpel: je bent verdwenen en er is niets, zoals voor je geboorte of er is een Schepper en er is dus een leven na de dood. In beide gevallen heb ik nu weinig aan deze wetenschap. Ik probeer te leven naar beste kunnen en met zo min mogelijk schade aan mijn omgeving en ook daar slaag ik lang niet altijd in. Natuurlijk ( ? ) heb ik ook nabestaanden en die zullen me hopelijk missen, maar daar komen ze ook weer overheen. Het lijkt me wel echt vreselijk als je jonge kinderen achter moet laten. Vooral voor die kinderen.
De manier van dood gaan kan ik wel bang voor zijn. De meeste mensen overlijden nu eenmaal niet rustig in hun slaap. Ik hoop altijd maar dat ik een beetje mazzel heb daarmee. Ik heb 2 x een ernstig ongeval gehad waarbij ik had kunnen overlijden. Van het ene moment weet ik alleen een moment voor het ongeluk, van het andere alleen dat ik wilde slapen ( verdrinking na een val ).
Het lijkt mij ook erg om af te takelen, afhankelijk te zijn van verpleging. Kortom zo leuk is het doodgaan niet. Maar de gedachte dat je voortleeft is maar een manier om je eigen tijdelijkheid te relativeren vind ik.
Dood is verder wat mij betreft heel simpel: je bent verdwenen en er is niets, zoals voor je geboorte of er is een Schepper en er is dus een leven na de dood. In beide gevallen heb ik nu weinig aan deze wetenschap. Ik probeer te leven naar beste kunnen en met zo min mogelijk schade aan mijn omgeving en ook daar slaag ik lang niet altijd in. Natuurlijk ( ? ) heb ik ook nabestaanden en die zullen me hopelijk missen, maar daar komen ze ook weer overheen. Het lijkt me wel echt vreselijk als je jonge kinderen achter moet laten. Vooral voor die kinderen.
De manier van dood gaan kan ik wel bang voor zijn. De meeste mensen overlijden nu eenmaal niet rustig in hun slaap. Ik hoop altijd maar dat ik een beetje mazzel heb daarmee. Ik heb 2 x een ernstig ongeval gehad waarbij ik had kunnen overlijden. Van het ene moment weet ik alleen een moment voor het ongeluk, van het andere alleen dat ik wilde slapen ( verdrinking na een val ).
Het lijkt mij ook erg om af te takelen, afhankelijk te zijn van verpleging. Kortom zo leuk is het doodgaan niet. Maar de gedachte dat je voortleeft is maar een manier om je eigen tijdelijkheid te relativeren vind ik.
zaterdag 24 april 2021 om 01:14
noglangnietjarig schreef: ↑24-04-2021 01:04In voortleven geloof ik ook niet i t
En als stelwe hier na de dood weer naar toe ‘moeten’: mij niet bellen!
Echt zo klaar mee, maar ik ben hier nu eenmaal.
Ik ken veel gelovigen en daar kan de vraag of je elkaar herkent na de dood echt een dingetje zijn. Ik heb dat nooit begrepen, het is toch niet voor niets de hemel?
Wat ik zelf leuk vind om te vragen is hoe ze dat gaan doen met vlees eten omdat er in de hemel tenslotte ook geen dood is. Ik ben vegetariër en dan wordt er altijd gezegd dat Jezus ook vis at en wordt er ook verwezen naar een stuk uit het NT waarin de voedselgeboden worden afgeschaft, je mag dus ook varken eten.
