Het leven dat eindig is....

Afgelopen week is een kennis overleden. Hij was op leeftijd en was ziek. Dus het was goed zo. Natuurlijk wel super verdrietig, want nooit meer...

Mijn man en ik hadden het dus over de dood. Hij kan het heel erg zien dat hij voortleeft in onze kinderen. Dat zijn DNA wordt doorgegeven, daar vindt hij rust in.

Ik kan alleen maar angstig worden voor de dood. Niet zozeer het doodgaan, al vind ik dat ook geen fijn iets. Maar vooral het idee dat het allemaal eindig is. Dat het straks stopt. En dan met name de liefde en de band die ik over en weer heb met mijn naasten. Natuurlijk denken mijn kinderen nog wel aan ons als we er niet meer zijn. Maar ook dat houdt op als zij komen te overlijden. En dan, dan is er niets meer. En dat vind ik zo'n angstaanjagend idee. Dat al die diepe gevoelens die ik heb voor mensen van wie ik hou en die connectie, dat dat dan over is. Dat kan toch niet.

Mijn man snapt echt niets van deze gevoelens. Die stelde voor om iets te maken bijv om achter te laten op de wereld. Zo bijv iemand een bekend schilderij heeft gemaakt, of een boek. Noem maar op. Maar het gaat me niet om de wereld die mij vergeet. Het gaat om wat ik zelf verlies.

Zijn er mensen die dit herkennen? Het lijk me bijv ontzettend geruststellend als je gelooft dat er meer is. Maar ik vind dat moeilijk om te geloven, zou het wel graag willen. Hoe zou je evt kunnen zorgen dat je hiermee kan omgaan? Op zich belemmert het mijn dagelijkse leven niet. Op van de week na, als dit nu even weer speelt met een overlijden. Maar ik zou graag toch een soort van acceptatie willen hebben dat het eindig is en dat het ok is. Ik heb wel het idee dat ik genoeg geniet van het leven, dus niet bang dat ik het leven niet volste benut ofzo. Juist in tegendeel. Ik zou echt willen dat ik net als mijn man daar zo naar kon kijken...

En ik ben vooral ook benieuwd of er nog meer mensen zijn die deze gevoelens herkennen...