Psyche
alle pijlers
Het leven dat eindig is....
vrijdag 23 april 2021 om 20:46
Afgelopen week is een kennis overleden. Hij was op leeftijd en was ziek. Dus het was goed zo. Natuurlijk wel super verdrietig, want nooit meer...
Mijn man en ik hadden het dus over de dood. Hij kan het heel erg zien dat hij voortleeft in onze kinderen. Dat zijn DNA wordt doorgegeven, daar vindt hij rust in.
Ik kan alleen maar angstig worden voor de dood. Niet zozeer het doodgaan, al vind ik dat ook geen fijn iets. Maar vooral het idee dat het allemaal eindig is. Dat het straks stopt. En dan met name de liefde en de band die ik over en weer heb met mijn naasten. Natuurlijk denken mijn kinderen nog wel aan ons als we er niet meer zijn. Maar ook dat houdt op als zij komen te overlijden. En dan, dan is er niets meer. En dat vind ik zo'n angstaanjagend idee. Dat al die diepe gevoelens die ik heb voor mensen van wie ik hou en die connectie, dat dat dan over is. Dat kan toch niet.
Mijn man snapt echt niets van deze gevoelens. Die stelde voor om iets te maken bijv om achter te laten op de wereld. Zo bijv iemand een bekend schilderij heeft gemaakt, of een boek. Noem maar op. Maar het gaat me niet om de wereld die mij vergeet. Het gaat om wat ik zelf verlies.
Zijn er mensen die dit herkennen? Het lijk me bijv ontzettend geruststellend als je gelooft dat er meer is. Maar ik vind dat moeilijk om te geloven, zou het wel graag willen. Hoe zou je evt kunnen zorgen dat je hiermee kan omgaan? Op zich belemmert het mijn dagelijkse leven niet. Op van de week na, als dit nu even weer speelt met een overlijden. Maar ik zou graag toch een soort van acceptatie willen hebben dat het eindig is en dat het ok is. Ik heb wel het idee dat ik genoeg geniet van het leven, dus niet bang dat ik het leven niet volste benut ofzo. Juist in tegendeel. Ik zou echt willen dat ik net als mijn man daar zo naar kon kijken...
En ik ben vooral ook benieuwd of er nog meer mensen zijn die deze gevoelens herkennen...
Mijn man en ik hadden het dus over de dood. Hij kan het heel erg zien dat hij voortleeft in onze kinderen. Dat zijn DNA wordt doorgegeven, daar vindt hij rust in.
Ik kan alleen maar angstig worden voor de dood. Niet zozeer het doodgaan, al vind ik dat ook geen fijn iets. Maar vooral het idee dat het allemaal eindig is. Dat het straks stopt. En dan met name de liefde en de band die ik over en weer heb met mijn naasten. Natuurlijk denken mijn kinderen nog wel aan ons als we er niet meer zijn. Maar ook dat houdt op als zij komen te overlijden. En dan, dan is er niets meer. En dat vind ik zo'n angstaanjagend idee. Dat al die diepe gevoelens die ik heb voor mensen van wie ik hou en die connectie, dat dat dan over is. Dat kan toch niet.
Mijn man snapt echt niets van deze gevoelens. Die stelde voor om iets te maken bijv om achter te laten op de wereld. Zo bijv iemand een bekend schilderij heeft gemaakt, of een boek. Noem maar op. Maar het gaat me niet om de wereld die mij vergeet. Het gaat om wat ik zelf verlies.
Zijn er mensen die dit herkennen? Het lijk me bijv ontzettend geruststellend als je gelooft dat er meer is. Maar ik vind dat moeilijk om te geloven, zou het wel graag willen. Hoe zou je evt kunnen zorgen dat je hiermee kan omgaan? Op zich belemmert het mijn dagelijkse leven niet. Op van de week na, als dit nu even weer speelt met een overlijden. Maar ik zou graag toch een soort van acceptatie willen hebben dat het eindig is en dat het ok is. Ik heb wel het idee dat ik genoeg geniet van het leven, dus niet bang dat ik het leven niet volste benut ofzo. Juist in tegendeel. Ik zou echt willen dat ik net als mijn man daar zo naar kon kijken...
En ik ben vooral ook benieuwd of er nog meer mensen zijn die deze gevoelens herkennen...
zaterdag 24 april 2021 om 23:09
Kan ook, maar dat is de negatieve interpretatie. Zo bekijk het liever niet
Een grote rol spelen in het leven van anderen is in kleine kring heel goed mogelijk.
Voor de samenleving moet je al best veel in huis hebben, om daar betekenisvol voor te zijn.
Een belangrijke rol in de wereld is maar voor een handjevol mensen weggelegd... maar het kan.
zaterdag 24 april 2021 om 23:14
Klopt, maar ik zie het toch graag als een soort vlinder-effect. Zo heet het geloof ik, dat wat je doet verder door waaiert.In_Tenebris schreef: ↑24-04-2021 16:23Ook dat duurt maar kort en de meeste mensen hebben slechts invloed op het leven van hun directe familie. De meeste anderen zijn je zo vergeten. Helemaal niet erg ook, zo is dat nu eenmaal.
Kan best wishful thinking zijn maar een fijn idee is het wel.
zaterdag 24 april 2021 om 23:20
Iemand door een compliment of te luisteren naar wat er te zeggen valt of een ander klein gebaar kan best ver reiken, want je geeft die persoon een goed gevoel en met dat gevoel spreekt hij/zij ook weer anderen aan en die anderen...dagdromer1986 schreef: ↑24-04-2021 23:14Klopt, maar ik zie het toch graag als een soort vlinder-effect. Zo heet het geloof ik, dat wat je doet verder door waaiert.
Kan best wishful thinking zijn maar een fijn idee is het wel.
zaterdag 24 april 2021 om 23:30
Ja, precies wat ik bedoel inderdaad. Een compliment of echt luisteren zijn daar goede voorbeelden van.
Herinner me een boek 'ik verbind u door', over een erg doorwerking van juist het tegenovergestelde (een negatieve opmerking).
zaterdag 24 april 2021 om 23:34
Ja, je kan met je gedrag, stem, stemming, iemands dag maken en breken.dagdromer1986 schreef: ↑24-04-2021 23:30Ja, precies wat ik bedoel inderdaad. Een compliment of echt luisteren zijn daar goede voorbeelden van.
Herinner me een boek 'ik verbind u door', over een erg doorwerking van juist het tegenovergestelde (een negatieve opmerking).
zondag 25 april 2021 om 00:29
Waarom is het moeilijk te geloven voor je dat er meer is? Ik vind het persoonlijk bizar dat er nog altijd mensen bestaan die geloven dat door een oerknal de wereld is ontstaan, dat het stom toeval is dat alles tot in perfectie op elkaar is afgestemd. Patsboem waren er ook opeens mensen en dieren? Niets kan uit niets ontstaan en al helemaal geen mens of dier met al zijn complexiteiten. Voor mij reden genoeg om te geloven in een after life en mijn persoonlijke ervaringen met het bovennatuurlijke bevestigen dat des temeer.
zondag 25 april 2021 om 00:47
Ik geloof ook niet dat de oerknal intelligent leven heeft kunnen creëren. Het waren stoffen en gassen meer niet. Daar is meer voor nodig.moentje_ schreef: ↑25-04-2021 00:29Waarom is het moeilijk te geloven voor je dat er meer is? Ik vind het persoonlijk bizar dat er nog altijd mensen bestaan die geloven dat door een oerknal de wereld is ontstaan, dat het stom toeval is dat alles tot in perfectie op elkaar is afgestemd. Patsboem waren er ook opeens mensen en dieren? Niets kan uit niets ontstaan en al helemaal geen mens of dier met al zijn complexiteiten. Voor mij reden genoeg om te geloven in een after life en mijn persoonlijke ervaringen met het bovennatuurlijke bevestigen dat des temeer.
zondag 25 april 2021 om 01:08
Ja, enkele miljarden jaren en miljoenen en miljoenen jaren van genetische veranderingen.
Maar dit is niet bevattelijk voor de doorsnee mens, dus grijpen we terug naar het bovennatuurlijke.
zondag 25 april 2021 om 02:08
Het creëren van leven uit het niets is een soort heilige graal in de wetenschap. Er is wel al aangetoond dat uit simpele chemische verbindingen complexe biomoleculen kunnen ontstaan. Er is een bekend experiment van Stanley Miller uit 1952 dat dat al aantoont https://wibnet.nl/natuur/onbekende-orga ... t-leven-is
Dit artikel gaat er wat dieper op in https://www.volkskrant.nl/wetenschap/le ... ~b24330a4/
Dit hoeft een scheppende kracht nog steeds niet uit te sluiten. De 6 dagen waarin God de wereld schiep vertonen dezelfde volgorde als de evolutie. Het begint met licht. Ik denk dat hoe het ook is het voor mij niet uitmaakt.
Dit artikel gaat er wat dieper op in https://www.volkskrant.nl/wetenschap/le ... ~b24330a4/
Dit hoeft een scheppende kracht nog steeds niet uit te sluiten. De 6 dagen waarin God de wereld schiep vertonen dezelfde volgorde als de evolutie. Het begint met licht. Ik denk dat hoe het ook is het voor mij niet uitmaakt.
zondag 25 april 2021 om 12:01
Ja hoor, dat is alleen maar bevattelijk voor die mens die ervanuit gaat dat ons zeer complexe organisme een heel leven draait op louter spruitjes en gehaktballen. Leuk geprobeerd.
zondag 25 april 2021 om 12:42
En dat mag. Alleen verwachten dat anderen er hetzelfde over denken als jij is niet de manier. Vind ik.moentje_ schreef: ↑25-04-2021 00:29Waarom is het moeilijk te geloven voor je dat er meer is? Ik vind het persoonlijk bizar dat er nog altijd mensen bestaan die geloven dat door een oerknal de wereld is ontstaan, dat het stom toeval is dat alles tot in perfectie op elkaar is afgestemd. Patsboem waren er ook opeens mensen en dieren? Niets kan uit niets ontstaan en al helemaal geen mens of dier met al zijn complexiteiten. Voor mij reden genoeg om te geloven in een after life en mijn persoonlijke ervaringen met het bovennatuurlijke bevestigen dat des temeer.
Ik hoop zelf dat er meer is, maar ik geloof het niet. Ik geloof wel dat er meer zou kunnen zijn dan wij kunnen waarnemen. Energie, dimensies, kleuren. We zijn zo beperkt als we kunnen waarnemen natuurlijk.
Daarbij is er bij die theorie van de oerknal natuurlijk geen sprake van dat er opeens van alles was na die knal, maar gaat het over een evolutie van jaren en jaren.
En over een schepper als zijnde God: Het moderne geloof met jezus als redder etc is er pas pakweg 2000 jaar. Al die duizenden jaren daarvoor geloofde de mens weer wat anders. Meerdere goden, etc.
Ik vind het zelf aannemelijker dat buitenaards leven ons heeft geschapen dan dat er een God is. En dat wij met de jaren ook een planeet ontdekken waar we een lifeform planten dat zich weer ontwikkelt.
zondag 25 april 2021 om 13:26
Klopt.
Ik hoorde laatst een theorie:
Als er morgen in jouw tuin opeens een fiets staat. Hoe groot is dan de kans dat die uit het niets daar terecht is gekomen? Nihil. Waarom zou dat dan met ons heelal anders zijn?
Maar goed, dat is wat mij betreft eigenlijk een andere discussie dan of er iets is na de dood en of wij al dan niet een ziel hebben die losstaat van het lichaam.
maandag 26 april 2021 om 12:24
Iedereen bedankt voor de reacties! Ik heb ze allemaal gelezen en van het weekend even laten bezinken
Fijn dat er ook mensen zijn die het herkennen, dan ben ik daar ook weer niet zo raar in haha. Ik denk dat het gevoel inderdaad sterker is geworden nu ik kinderen heb. Al heb ik het gevoel altijd gehad, maar heb het nu veel sterker. Een aantal schrijven dat je het toch niet weet als er niets meer is. Met die gedachte troost ik mezelf natuurlijk geregeld. Al vind ik dat wel lastig om dat als troost te voelen nu, want ik ben me er nu wel bewust van. En het vooruitzicht vind ik gewoon heel raar, het idee dat het stopt. Ik ben niet zozeer bang voor dat moment, want ik weet dat ik het dan niet meer ervaar als er niets is. Ik ben niet zozeer bang voor het stervensproces van wel of niet pijn hebben (al lijk me dat natuurlijk ook niet altijd fijn!), maar daar zit mijn grootste angst niet. Ik hoop ooit op een punt te komen dat het leven zo voltooid voelt als ik ga overlijden, dat ik er vrede mee zal hebben als er mogelijk niets zal zijn.
Nog even op een paar reacties specifiek reageren:
Doggo, bedankt voor de tip. Van andere culturen die anders naar de dood kijken, ik ga me hier zeker in verdiepen! En ik ga er zeker mijn voordeel mee doen dat ik me nu er bewust van ben. Ik denk wel dat ik aan het einde van mijn leven een gevoel kan hebben dat ik het heb gedaan zoals ik wilde, dat ik nergens spijt van heb. Althans, zo ervaar ik het tot nu toe, dat ik wel echt geniet en de waarde van alles zie. Dus dat ga ik als een toegevoegde waarde zien van de angst die ik heb.
Newspaper, zoveel herkenning in jouw post. Dit is wat ik voel! Ook de angst voor je kinderen als ze je op jonge leeftijd verliezen, dat speelt zeker ook mee. En wat je schrijft over altijd blijven leven, is voor mij ook geen fijn idee. Het feit dat je sterfelijk bent, maakt ook dat je bewust bent van de waarde van dingen en daardoor je leven op een bepaalde manier ervaart. En wat jij schrijft over richting de 40 gaan, dat herken ik zeker ook. Ik ben laatst 40 geworden en daardoor veel bewuster dat (als ik geluk heb) ik waarschijnlijk op de helft zit. Ik zie ook al wat grijze haren, wat rimpels. Het verval treedt langzaam in
, wat maakt dat je dan ook gaat nadenken.
IBIopviva, ik ga die gedachte even laten bezinken. Het lijk me zo fijn dat je dat geruststellend kan vinden, dat je er ooit niet meer bent. Mooi idee van de boom. Het is niet dat ik bang ben dat er niets meer van mij over is op de wereld. Die gedachte vind ik helemaal niet erg. Ik vind het niet te bevatten dat ik mijn dierbaren nooit meer zal zien, dat dat stopt. Op de een of andere manier vind ik dat iets dat bij leven mij verdrietig kan maken. Ik denk dat ik de troost moet gaan vinden in het feit dat we het uiteindelijk allemaal niet weten als we weg zijn. Ik wist dat verstandelijk al, maar ik hoop het ergens ook een keer te gaan voelen.
Saivash, dat is ook wel bijzonder als iemand er niet meer is, maar de spullen zijn er nog wel.
MevrouwJack, ik realiseer me zeker de miljarden mensen op de wereld en dat al duizenden jaren. Ik voel me daardoor ook niet bijzonder en vind daardoor ook moeilijk te geloven dat er hierna iets zou zijn. Dus daar ben ik heel realistisch in. Ik vind het alleen lastig te accepteren dat het stopt, omdat ik het leven eigenlijk wel heel mooi vind.
Zurematten1988, wat erg dat je vader zo jong overleden is. Kan me voorstellen dat je daardoor die angst ook gekregen hebt. En wat je schrijft: dat echt weg zijn, dat is zo’n niet te begrijpen gevoel voor mij. Sterkte
Dagdromer, thnx!
Palmbomen, dat is “grappig”, dat heb ik mij ook een tijdje afgevraagd. Mijn man heeft zijn vrouw op 36 jarige leeftijd verloren. Toen we elkaar niet zo lang kenden, kon ik weleens denken als we overlijden en er is meer hierna, hoe dat dan moet. Dan krijg je toch een bijzondere situatie man met twee vrouwen in de hemel. Mijn moeder zei dat ik dat niet zo moet zien. Dat wat er hierna ook is, er harmonie is en we met elkaar kunnen leven. Misschien zijn we ook een soort energie en leven we niet 1 op 1 altijd met elkaar, ook op een andere manier, dus niet zozeer man-vrouw verhouding. Ik ken even de exacte omschrijving niet meer zoals mijn moeder het zei, maar daardoor ging ik er wel anders naar kijken. Ik denk dat als het er zou zijn, het naast elkaar kan bestaan
In_Tenebris, nee dat is het totaal niet. Het zit m meer in dat ik de mensen om wie ik geef, nooit meer zie. Over en weer. Dat heeft niets meer met de mensheid te maken waar ik niet vergeten door wil worden, dat kan me echt niet boeien. Bedankt voor de tip Prediker, ga ik zeker lezen!
Loisnvt, wat heftig dat je die diagnose hebt gekregen. Je hoort wel vaker dat mensen er dan toch ook vaak in berusten. Wat ontzettend zwaar om te zien dat je ouders en naasten zo’n verdriet hebben. En dan ook weten dat als het ooit zo ver komt, dat ze het ermee moeten doen. Dat lijk me loodzwaar. Heel veel sterkte!
Rupikaur, ik herken dat wel dat zien dat je ouders ouder worden en wat dat met je doet. Ik besef me dan ook wel hoe anders je misschien zelf gaat leven als je ouder wordt. Het lijk me heel raar om te weten dat je steeds minder toekomst hebt. Maar misschien geeft dat ook verdieping aan je leven. Mijn man zegt bijvoorbeeld dat hij zich veel minder druk om dingen nu hij ouder wordt (hij is 12 jaar ouder dan ik)
Hogwarts wat lief, dank je wel
Fijn dat er ook mensen zijn die het herkennen, dan ben ik daar ook weer niet zo raar in haha. Ik denk dat het gevoel inderdaad sterker is geworden nu ik kinderen heb. Al heb ik het gevoel altijd gehad, maar heb het nu veel sterker. Een aantal schrijven dat je het toch niet weet als er niets meer is. Met die gedachte troost ik mezelf natuurlijk geregeld. Al vind ik dat wel lastig om dat als troost te voelen nu, want ik ben me er nu wel bewust van. En het vooruitzicht vind ik gewoon heel raar, het idee dat het stopt. Ik ben niet zozeer bang voor dat moment, want ik weet dat ik het dan niet meer ervaar als er niets is. Ik ben niet zozeer bang voor het stervensproces van wel of niet pijn hebben (al lijk me dat natuurlijk ook niet altijd fijn!), maar daar zit mijn grootste angst niet. Ik hoop ooit op een punt te komen dat het leven zo voltooid voelt als ik ga overlijden, dat ik er vrede mee zal hebben als er mogelijk niets zal zijn.
Nog even op een paar reacties specifiek reageren:
Doggo, bedankt voor de tip. Van andere culturen die anders naar de dood kijken, ik ga me hier zeker in verdiepen! En ik ga er zeker mijn voordeel mee doen dat ik me nu er bewust van ben. Ik denk wel dat ik aan het einde van mijn leven een gevoel kan hebben dat ik het heb gedaan zoals ik wilde, dat ik nergens spijt van heb. Althans, zo ervaar ik het tot nu toe, dat ik wel echt geniet en de waarde van alles zie. Dus dat ga ik als een toegevoegde waarde zien van de angst die ik heb.
Newspaper, zoveel herkenning in jouw post. Dit is wat ik voel! Ook de angst voor je kinderen als ze je op jonge leeftijd verliezen, dat speelt zeker ook mee. En wat je schrijft over altijd blijven leven, is voor mij ook geen fijn idee. Het feit dat je sterfelijk bent, maakt ook dat je bewust bent van de waarde van dingen en daardoor je leven op een bepaalde manier ervaart. En wat jij schrijft over richting de 40 gaan, dat herken ik zeker ook. Ik ben laatst 40 geworden en daardoor veel bewuster dat (als ik geluk heb) ik waarschijnlijk op de helft zit. Ik zie ook al wat grijze haren, wat rimpels. Het verval treedt langzaam in
, wat maakt dat je dan ook gaat nadenken.IBIopviva, ik ga die gedachte even laten bezinken. Het lijk me zo fijn dat je dat geruststellend kan vinden, dat je er ooit niet meer bent. Mooi idee van de boom. Het is niet dat ik bang ben dat er niets meer van mij over is op de wereld. Die gedachte vind ik helemaal niet erg. Ik vind het niet te bevatten dat ik mijn dierbaren nooit meer zal zien, dat dat stopt. Op de een of andere manier vind ik dat iets dat bij leven mij verdrietig kan maken. Ik denk dat ik de troost moet gaan vinden in het feit dat we het uiteindelijk allemaal niet weten als we weg zijn. Ik wist dat verstandelijk al, maar ik hoop het ergens ook een keer te gaan voelen.
Saivash, dat is ook wel bijzonder als iemand er niet meer is, maar de spullen zijn er nog wel.
MevrouwJack, ik realiseer me zeker de miljarden mensen op de wereld en dat al duizenden jaren. Ik voel me daardoor ook niet bijzonder en vind daardoor ook moeilijk te geloven dat er hierna iets zou zijn. Dus daar ben ik heel realistisch in. Ik vind het alleen lastig te accepteren dat het stopt, omdat ik het leven eigenlijk wel heel mooi vind.
Zurematten1988, wat erg dat je vader zo jong overleden is. Kan me voorstellen dat je daardoor die angst ook gekregen hebt. En wat je schrijft: dat echt weg zijn, dat is zo’n niet te begrijpen gevoel voor mij. Sterkte
Dagdromer, thnx!
Palmbomen, dat is “grappig”, dat heb ik mij ook een tijdje afgevraagd. Mijn man heeft zijn vrouw op 36 jarige leeftijd verloren. Toen we elkaar niet zo lang kenden, kon ik weleens denken als we overlijden en er is meer hierna, hoe dat dan moet. Dan krijg je toch een bijzondere situatie man met twee vrouwen in de hemel. Mijn moeder zei dat ik dat niet zo moet zien. Dat wat er hierna ook is, er harmonie is en we met elkaar kunnen leven. Misschien zijn we ook een soort energie en leven we niet 1 op 1 altijd met elkaar, ook op een andere manier, dus niet zozeer man-vrouw verhouding. Ik ken even de exacte omschrijving niet meer zoals mijn moeder het zei, maar daardoor ging ik er wel anders naar kijken. Ik denk dat als het er zou zijn, het naast elkaar kan bestaan
In_Tenebris, nee dat is het totaal niet. Het zit m meer in dat ik de mensen om wie ik geef, nooit meer zie. Over en weer. Dat heeft niets meer met de mensheid te maken waar ik niet vergeten door wil worden, dat kan me echt niet boeien. Bedankt voor de tip Prediker, ga ik zeker lezen!
Loisnvt, wat heftig dat je die diagnose hebt gekregen. Je hoort wel vaker dat mensen er dan toch ook vaak in berusten. Wat ontzettend zwaar om te zien dat je ouders en naasten zo’n verdriet hebben. En dan ook weten dat als het ooit zo ver komt, dat ze het ermee moeten doen. Dat lijk me loodzwaar. Heel veel sterkte!
Rupikaur, ik herken dat wel dat zien dat je ouders ouder worden en wat dat met je doet. Ik besef me dan ook wel hoe anders je misschien zelf gaat leven als je ouder wordt. Het lijk me heel raar om te weten dat je steeds minder toekomst hebt. Maar misschien geeft dat ook verdieping aan je leven. Mijn man zegt bijvoorbeeld dat hij zich veel minder druk om dingen nu hij ouder wordt (hij is 12 jaar ouder dan ik)
Hogwarts wat lief, dank je wel
maandag 26 april 2021 om 14:42
Lilly, mooi dat je je angst niet laat overheersen tijdens het leven.
Vwb mezelf laat de diagnose ongeneeslijk ziek ook weer hele nieuwe dingen van jezelf ontdekken zien. Relativeren bijv, al probeerde ik dat altijd wel, maar als ik al die topics over Corona en de daarbij behorende maatregelen hoor, ach, ik vind het allemaal maar geneuzel. Ja, het is niet leuk en voor sommigen ook best zwaar, tot zo ver mijn begrip en daar mogen mensen best over klagen of spuien, maar velen slaan daar imo wel heel erg in door.
Ja, het is niet leuk, maar er is licht aan het eind vd tunnel, hoe minimaal dan ook, het is niet het eind vd wereld.
En aan de andere kant neem ik het hen ook weer niet kwalijk, teken dat ze verder ‘gezond’ zijn, wel jammer dat ze niet écht voelen hoe gezond. Maar dat gevoel ligt geheel bij mezelf uiteraard
Vwb mezelf laat de diagnose ongeneeslijk ziek ook weer hele nieuwe dingen van jezelf ontdekken zien. Relativeren bijv, al probeerde ik dat altijd wel, maar als ik al die topics over Corona en de daarbij behorende maatregelen hoor, ach, ik vind het allemaal maar geneuzel. Ja, het is niet leuk en voor sommigen ook best zwaar, tot zo ver mijn begrip en daar mogen mensen best over klagen of spuien, maar velen slaan daar imo wel heel erg in door.
Ja, het is niet leuk, maar er is licht aan het eind vd tunnel, hoe minimaal dan ook, het is niet het eind vd wereld.
En aan de andere kant neem ik het hen ook weer niet kwalijk, teken dat ze verder ‘gezond’ zijn, wel jammer dat ze niet écht voelen hoe gezond. Maar dat gevoel ligt geheel bij mezelf uiteraard
maandag 26 april 2021 om 14:53
Lois, ik ben onder de indruk van je posts. Niet alleen hier trouwens, maar deze vond ik wel opvallend. Ik hoop dat als het mij zou overkomen, mijn grootste angst, dat ik er net zo mee om zou kunnen gaan omdat wat je zegt wel is hoe ik het ook zie. Alleen hoe je echt reageert weet je pas als het zover is en praatjes daarover hebben eigenlijk geen zin. Nou ben ik volgens mij nogal een gevoelig type. Nog niet eens zozeer voor mezelf, en niet omdat ik niet van mezelf hou, maar wel voor leed van anderen. Ik vraag me af hoe ik om zou gaan met het verdriet van mijn ouders ( n.v.t. ). Ik denk dat ik dat heel moeilijk zou vinden. Verder
). Ik denk dat ik dat heel moeilijk zou vinden. Verder
maandag 26 april 2021 om 15:02
In_Tenebris schreef: ↑26-04-2021 14:53Lois, ik ben onder de indruk van je posts. Niet alleen hier trouwens, maar deze vond ik wel opvallend. Ik hoop dat als het mij zou overkomen, mijn grootste angst, dat ik er net zo mee om zou kunnen gaan omdat wat je zegt wel is hoe ik het ook zie. Alleen hoe je echt reageert weet je pas als het zover is en praatjes daarover hebben eigenlijk geen zin. Nou ben ik volgens mij nogal een gevoelig type. Nog niet eens zozeer voor mezelf, en niet omdat ik niet van mezelf hou, maar wel voor leed van anderen. Ik vraag me af hoe ik om zou gaan met het verdriet van mijn ouders ( n.v.t.
Jij geeft exact aan waarom ik hier in dit topic heb gereageerd. Ik loop er nl sowieso niet mee te koop dat ik ziek ben, juist omdat ik mezelf niet zielig vind en erger nog, niet op medelijden zit te wachten.
Jij begrijpt mijn boodschap, dat je nog zoveel en zo vaak over bepaalde dingen kunt nadenken, maar je NOOIT van tevoren kunt inschatten hoe je werkelijk reageert als het jezelf overkomt.
Vooral genieten is dan ook de boodschap, hoe cliché ook en maak je niet druk of zorgen over iets wat ooit mogelijk zou kunnen gebeuren.
Hahaha, nu klink ik als een levend cliché
maandag 26 april 2021 om 15:18
loisnvt schreef: ↑26-04-2021 15:02Jij geeft exact aan waarom ik hier in dit topic heb gereageerd. Ik loop er nl sowieso niet mee te koop dat ik ziek ben, juist omdat ik mezelf niet zielig vind en erger nog, niet op medelijden zit te wachten.
Jij begrijpt mijn boodschap, dat je nog zoveel en zo vaak over bepaalde dingen kunt nadenken, maar je NOOIT van tevoren kunt inschatten hoe je werkelijk reageert als het jezelf overkomt.
Vooral genieten is dan ook de boodschap, hoe cliché ook en maak je niet druk of zorgen over iets wat ooit mogelijk zou kunnen gebeuren.
Hahaha, nu klink ik als een levend cliché
Dat valt wel mee hoor, de meest ingewikkelde sommen hebben ook een simpele uitkomst, dat is dus niet cliché, maar het gevolg van nadenken en ervaring. Het wordt pas een cliché als je dit inhoudsloos roept. Ik las ook die andere post van je en ook daar ben ik het mee eens. Het leven is niet maakbaar en ik denk eigenlijk dat dat maar goed is ook. De kunst is volgens mij om dat ook te kunnen accepteren,
maandag 26 april 2021 om 16:44
Ja, zo voel ik het ook precies! Bedankt voor het goed onder woorden brengenRupikaur schreef: ↑24-04-2021 17:27To, ik herken je angst in zekere zin, al voelt het voor mij niet als angst, wel als voortijdig verdriet. De gedachte dat de liefde tussen jou en je naasten stopt en elkaar nooit meer even kan omhelzen..
Op sommige momenten kan ik zien dat mijn ouders echt een dagje ouder worden en dat zij ook maar tijdig in mijn leven zijn, op zo’n moment voelt het al alsof ik rouw terwijl ze er nog zijn, springlevend en gezond, wat tegelijkertijd als enorm verdriet voelt. Ook droom ik weleens dat ik afscheid moet nemen van ze, dat verdriet voelt immens.
Ik geloof dat dit op Netflix was (en anders Videoland) waar een docu op stond waar mensen een BDE hadden gehad. Hun ervaring met een BDE was heel fijn en ergens vond ik dat enorm geruststellend. Hoewel het leven eindigd, geloof ik dat de ziel nog wel doorleeft, maar geen idee in welke vorm.
Ook heb ik gelezen dat vanwege een wetenschappelijk onderzoek een persoon dat op sterven lag gewogen werd en dat op het moment van sterfte het lichaam veel lichter werd. Daar werd geconcludeerd dat dit was omdat de ziel het lichaam verliet. Dat je ziel (en dat van anderen) voort leeft vind ik ergens verzachtend
Heb ook echt een heel goede band met mijn ouders en als ik deze gedachten/dromen heb, probeer ik vooral te onthouden dat die band/het houden van mijn hele leven onverminderd zal blijven. Maar natuurlijk maakt de gedachte me alsnog erg verdrietig, kan bijna niet bevatten hoe het zou zijn.
maandag 26 april 2021 om 17:23
De kunst vh accepteren is bij niet de ziekte an sich, dat heb ik nl meteen kunnen accepteren. De uitdaging van wat nooit meer zal zijn of worden of kan, dát is de allergrootste uitdaging en ik denk nooit te kunnen accepteren.In_Tenebris schreef: ↑26-04-2021 15:18Dat valt wel mee hoor, de meest ingewikkelde sommen hebben ook een simpele uitkomst, dat is dus niet cliché, maar het gevolg van nadenken en ervaring. Het wordt pas een cliché als je dit inhoudsloos roept. Ik las ook die andere post van je en ook daar ben ik het mee eens. Het leven is niet maakbaar en ik denk eigenlijk dat dat maar goed is ook. De kunst is volgens mij om dat ook te kunnen accepteren,
Maar is nogal offtopic
Wel bedankt voor je lieve reacties overigens!
maandag 26 april 2021 om 17:40
loisnvt schreef: ↑26-04-2021 17:23De kunst vh accepteren is bij niet de ziekte an sich, dat heb ik nl meteen kunnen accepteren. De uitdaging van wat nooit meer zal zijn of worden of kan, dát is de allergrootste uitdaging en ik denk nooit te kunnen accepteren.
Maar is nogal offtopic
Wel bedankt voor je lieve reacties overigens!
Ook dit denk ik te snappen. Dank je wel!
maandag 26 april 2021 om 20:56
Ja, als ik hier dan sommige reacties lees denk ik: zo jammer dat niet iedereen daarin gelooft. Jammer in de zin van iets troostvols mislopen..
maandag 26 april 2021 om 21:12
Jazeker. Ik denk alleen dat daar vaak onderliggende angsten of teleurstellingen aan ten grondslag liggen die in dat hiernamaals niet meer aan de orde zijn. Niet dat je bij leven veel aan die wetenschap hebt als je zo denkt. Of je zou iets bijzonders mee moeten maken, zoals een bijna-doodervaring, zodat je beeld verandert.
maandag 26 april 2021 om 21:13
Dit denk ik. Zowel ernstig ziek worden als heel heel heel oud worden met allemaal mankementen. Zoals ik nu zie bij m'n oma. Ze wordt dit jaar 89, heeft best veel pijn aan haar rug en schouders, kan niet meer breien (waar ze zo blij van wordt) en vrijwel iedereen om haar heen is allang dood of vallen nu bij bosjes. Afgelopen week haar zwager en haar schoonzus. Ze is nu nog als enige over van de broers en zussen zeg maar. Het lijkt me echt vreselijk. Net als zo ernstig ziek zijn dat je op de dood 'wacht'.
Ik denk er wel eens over na en dat moet ik eigenlijk niet doen, want ik word er best wel een beetje emo van. En stiekem misschien toch ook wel een beetje bang voor de dood zelf. Wat is er dan? Is gewoon alles weg?
