Psyche
alle pijlers
Het leven in een stoel
donderdag 14 september 2017 om 17:56
Ik zit nu 13 jaar in een rolwagen,verlamd tot aan de borst en ik weet niet of ik dat al verwerkt heb...laat staan hoe ik dat zou moeten doen...
Ik leef volledig zelfstandig,ben creatief,sportief en niet onaantrekkelijk...
Maar ik hou niet van mezelf...als ik mezelf bekijk dan zie ik damagd goods...een sukkelaar...
Ik probeer me hiertegen te verzetten door actief,sociaal en sportief te zijn...
Helaas merk ik dat vele mensen mij anders behandelen...als een míndere,overvriendelijk,overenthousiast,met medelijden of meer afstandelijk.
Ook al weet ik dat ze dit niet bedoelen.
Als ik een vrouw wil leren kennen weet ik bij voorbaat al dat ik x% mínder kans maak..
Het vriendelijk afschepen en mezelf dan weer oprapen valt me almaar zwaarder...het is zo demotiverend om steeds opnieuw mijn kans te wagen...
Ik kan de fysieke beperkingen probleemloos dragen,het sociale aspect in combinatie met hoe ik me zie en voel doet me afvragen of ik dit mijn leven lang volhoud...ik weet dat ik goed zou doen om met een psy te praten,heb dit ook even gedaan maar kan geen 50€ blijven ophoesten per keer op een uitkering..
Ik voel me vastzitten...
Ik heb mensen die zich van het leven beroven altijd zwak en laf gevonden maar moet eerlijk zeggen dat ik de voorbije weken al gedacht heb dat dit dan precies de enige way out is..en dan bevalt me een gevoel van innerlijke rust...
Ik zie het mezelf nooit effectief doen doch het feit dat de gedachte al een paar keer door me ging jaagt me schrik aan...
Iemand raad of tips hoe ik hiermee kan proberen omgaan...
Dank je
Ik leef volledig zelfstandig,ben creatief,sportief en niet onaantrekkelijk...
Maar ik hou niet van mezelf...als ik mezelf bekijk dan zie ik damagd goods...een sukkelaar...
Ik probeer me hiertegen te verzetten door actief,sociaal en sportief te zijn...
Helaas merk ik dat vele mensen mij anders behandelen...als een míndere,overvriendelijk,overenthousiast,met medelijden of meer afstandelijk.
Ook al weet ik dat ze dit niet bedoelen.
Als ik een vrouw wil leren kennen weet ik bij voorbaat al dat ik x% mínder kans maak..
Het vriendelijk afschepen en mezelf dan weer oprapen valt me almaar zwaarder...het is zo demotiverend om steeds opnieuw mijn kans te wagen...
Ik kan de fysieke beperkingen probleemloos dragen,het sociale aspect in combinatie met hoe ik me zie en voel doet me afvragen of ik dit mijn leven lang volhoud...ik weet dat ik goed zou doen om met een psy te praten,heb dit ook even gedaan maar kan geen 50€ blijven ophoesten per keer op een uitkering..
Ik voel me vastzitten...
Ik heb mensen die zich van het leven beroven altijd zwak en laf gevonden maar moet eerlijk zeggen dat ik de voorbije weken al gedacht heb dat dit dan precies de enige way out is..en dan bevalt me een gevoel van innerlijke rust...
Ik zie het mezelf nooit effectief doen doch het feit dat de gedachte al een paar keer door me ging jaagt me schrik aan...
Iemand raad of tips hoe ik hiermee kan proberen omgaan...
Dank je
donderdag 14 september 2017 om 18:07
Ik denk niet dat mijn huisarts gratis zal komenblueeyes*3 schreef: ↑14-09-2017 18:00Ga naar de huisarts. Gesprekken met de huisarts of de poh-ggz zijn gratis.
Wat is poh-ggz?
Ik zit in Belgie..
Dank je
donderdag 14 september 2017 om 18:14
Laat je door je huisarts doorverwijzen naar een CGG.
Dan geraak je soms wel aan goedkoper tarief.
Hou er wel rekening mee dat er soms wachttijden zijn.
http://www.geestelijkgezondvlaanderen.b ... dszorg-cgg
Dan geraak je soms wel aan goedkoper tarief.
Hou er wel rekening mee dat er soms wachttijden zijn.
http://www.geestelijkgezondvlaanderen.b ... dszorg-cgg
donderdag 14 september 2017 om 18:44
Ik zou toch echt professionele hulp zoeken. Je zet zelf dat je bepaalde dingen nog niet verwerkt hebt en dat je moeilijk om kunt gaan met bepaalde dingen. Lijkt me nodig om hier mee aan de slag te gaan.
Begin bij de huisarts. Leg daar ook je zorgen mbt de financien voor. Er is wellicht meer mogelijk dan je denkt. Echt doen hoor. Je problemen klinken alsof er iets aan de te doen is, je gevoel daarbij gaat nu echt niet goed. Zoek hulp. Sterkte.
Begin bij de huisarts. Leg daar ook je zorgen mbt de financien voor. Er is wellicht meer mogelijk dan je denkt. Echt doen hoor. Je problemen klinken alsof er iets aan de te doen is, je gevoel daarbij gaat nu echt niet goed. Zoek hulp. Sterkte.
donderdag 14 september 2017 om 18:49
Met andere mensen in een stoel heb ik niet echt contact neen...
En vrienden heb ik wel,een paar toch..
Al kan ik die mensen die blijven belasten met iets waar ze me ook niet echt bij kunnen helpen...ze gaan me zeggen dat ik best ok ben, maar zo voel en zie ik het niet...
Dank je
donderdag 14 september 2017 om 18:50
Dank jeNoerie schreef: ↑14-09-2017 18:44Ik zou toch echt professionele hulp zoeken. Je zet zelf dat je bepaalde dingen nog niet verwerkt hebt en dat je moeilijk om kunt gaan met bepaalde dingen. Lijkt me nodig om hier mee aan de slag te gaan.
Begin bij de huisarts. Leg daar ook je zorgen mbt de financien voor. Er is wellicht meer mogelijk dan je denkt. Echt doen hoor. Je problemen klinken alsof er iets aan de te doen is, je gevoel daarbij gaat nu echt niet goed. Zoek hulp. Sterkte.
donderdag 14 september 2017 om 18:52
En heb je goed contact met familie die je wel goed begrijpen en steunen?Quinccy schreef: ↑14-09-2017 18:49Met andere mensen in een stoel heb ik niet echt contact neen...
En vrienden heb ik wel,een paar toch..
Al kan ik die mensen die blijven belasten met iets waar ze me ook niet echt bij kunnen helpen...ze gaan me zeggen dat ik best ok ben, maar zo voel en zie ik het niet...
Dank je
donderdag 14 september 2017 om 18:55
Ja,de zomer is voorbij...waardoor ik ook vaker binnen zit tv te gapen...
Ik probeer actieviteiten te zoeken die me dezer dagen buitenshuis plaatsen maar ze zijn moeilijk te vinden,vooral savonds...en elke avond uitgaan voor sociaal contact ga ik ook niet doen...dat kost op den duur ook teveel...
Ik ga 2-3 maal sporten en ga kijken om een paar uur per week vrijwillger te zijn in het locaal ziekenhuis (al weet ik niet of dat wel een goed idee is)...
donderdag 14 september 2017 om 18:59
Ik heb een paar goede vrienden,maar niet waarmee ik hierover zou kunnen praten...Lucylucille schreef: ↑14-09-2017 18:53Wat heeft België voor een achterlijk zorgstelsel dat je zelfs de huisarts moet betalen en elk consult bij een psych?! Wat een waanzin zeg.
Dat lijkt me namelijk wel een heel goede stap, je moet niet alles alleen willen doen.
Heb je goede vrienden om je heen?
Ze zouden me begrijpen,maar niet kunnen helpen..
Dank je
donderdag 14 september 2017 om 19:02
donderdag 14 september 2017 om 19:02
Heftig hoor, dat vrijwilligerswerk zou misschien toch heel leuk kunnen zijn, vaak ga je thuis in kringetjes denken en als je eruit bent dan kun je je gedachten verzetten en misschien ook wel fijn om in het ziekenhuis mensen te leren kennen die het ook niet makkelijk hebben.
Is het makkelijk bereikbaar vanaf je huis?
donderdag 14 september 2017 om 19:04
Dat is ook een heel goed idee, je hebt nu je eigen topic en je kunt hier ook gezellig kletsen wanneer je daar zin in hebt.Daremanda schreef: ↑14-09-2017 19:02Heb niet echt advies, maar wil je wel een knuffel geven.
Niet opgeven, er is altijd een weg naar lichtpuntjes in je leven.
En anders kom je gezellig op dit forum kletsen? Dan heb je wat aanspraak, hier zijn dagelijks heel veel mensen met goede reacties en in voor een praatje over van alles en niks.
donderdag 14 september 2017 om 19:06
Dank je voor die knuffelDaremanda schreef: ↑14-09-2017 19:02Heb niet echt advies, maar wil je wel een knuffel geven.
Niet opgeven, er is altijd een weg naar lichtpuntjes in je leven.
En anders kom je gezellig op dit forum kletsen? Dan heb je wat aanspraak, hier zijn dagelijks heel veel mensen met goede reacties en in voor een praatje over van alles en niks.
Ik begin te huilen bij de gedachte,echt waar..
donderdag 14 september 2017 om 19:07
Tja, je betaalt ook maar 150 euro per jaar aan het zorgstelsel (buiten je werkgever om). De huisarts betaal je op voorhand 21 euro en daarvan krijg je 18 euro terug.Lucylucille schreef: ↑14-09-2017 18:53Wat heeft België voor een achterlijk zorgstelsel dat je zelfs de huisarts moet betalen en elk consult bij een psych?! Wat een waanzin zeg.
Dat lijkt me namelijk wel een heel goede stap, je moet niet alles alleen willen doen.
Heb je goede vrienden om je heen?
donderdag 14 september 2017 om 19:07
Ja ik kan erheen met mijn handbike,enkel regen kan een spelbreker zijn,maar droge kledij lossen dat wel op..alinea schreef: ↑14-09-2017 19:02Heftig hoor, dat vrijwilligerswerk zou misschien toch heel leuk kunnen zijn, vaak ga je thuis in kringetjes denken en als je eruit bent dan kun je je gedachten verzetten en misschien ook wel fijn om in het ziekenhuis mensen te leren kennen die het ook niet makkelijk hebben.
Is het makkelijk bereikbaar vanaf je huis?
donderdag 14 september 2017 om 19:17
Hmmmm, als ik je zo lees lijk je me eigenlijk heel sterk,dapper en optimistisch. Je kunt leven met de lichamelijke beperkingen zeg je.
Waarom zie je jezelf soms als een sukkelaar? Is dat omdat je jezelf dan ziet door de door jou ingebeelde ogen van de mensen die je zo "anders" behandelen? Zou je dat niet hebben wanneer mensen je gewoon zouden benaderen?
Ik kan me voorstellen dat je gedeprimeerd raakt als je zo aan je situatie gaat denken.
Je gevoelens herken ik, en dat terwijl ik niet in een rolstoel zit en mensen eigenlijk nooit zo raar tegen me doen. Ik vind mezelf ook een sukkelaar, op twee benen, maar ik vind het leven zo al knap moeilijk!
Bij mij is het een bepaalde gedeprimeerdheid/ bangigheid die er altijd al heeft gezeten, bij jou zie ik dat niet. Ik zie een sterke kerel die best in de gaten heeft dat hij er mag zijn, ondanks zijn beperkingen. Maar ik denk ook dat de reacties van de mensen dat beeld verstoren en maken dat je je eenzaam voelt.
Is het een optie het af en toe eens te benoemen, en dan het liefst op een niet-beschuldigende, eventueel humoristische manier? Mensen weten dondersgoed dat ze anders doen en misschien kom je dan tot een communicatie waarin ze zien dat je gelijkwaardig benaderd dient te worden, dat alle mensen in rolstoelen of wat dan ook gelijkwaardig benaderd dienen te worden.
Is het geen uitdaging voor jou hier iets mee te gaan doen, desnoods door het schrijven hierover, het houden van lezingen hierover, het leiden van praatgroepen, ik noem maar wat.
Ik lees in jou namelijk een beresterke kerel!
Waarom zie je jezelf soms als een sukkelaar? Is dat omdat je jezelf dan ziet door de door jou ingebeelde ogen van de mensen die je zo "anders" behandelen? Zou je dat niet hebben wanneer mensen je gewoon zouden benaderen?
Ik kan me voorstellen dat je gedeprimeerd raakt als je zo aan je situatie gaat denken.
Je gevoelens herken ik, en dat terwijl ik niet in een rolstoel zit en mensen eigenlijk nooit zo raar tegen me doen. Ik vind mezelf ook een sukkelaar, op twee benen, maar ik vind het leven zo al knap moeilijk!
Bij mij is het een bepaalde gedeprimeerdheid/ bangigheid die er altijd al heeft gezeten, bij jou zie ik dat niet. Ik zie een sterke kerel die best in de gaten heeft dat hij er mag zijn, ondanks zijn beperkingen. Maar ik denk ook dat de reacties van de mensen dat beeld verstoren en maken dat je je eenzaam voelt.
Is het een optie het af en toe eens te benoemen, en dan het liefst op een niet-beschuldigende, eventueel humoristische manier? Mensen weten dondersgoed dat ze anders doen en misschien kom je dan tot een communicatie waarin ze zien dat je gelijkwaardig benaderd dient te worden, dat alle mensen in rolstoelen of wat dan ook gelijkwaardig benaderd dienen te worden.
Is het geen uitdaging voor jou hier iets mee te gaan doen, desnoods door het schrijven hierover, het houden van lezingen hierover, het leiden van praatgroepen, ik noem maar wat.
Ik lees in jou namelijk een beresterke kerel!
anoniem_181204 wijzigde dit bericht op 14-09-2017 19:21
Reden: foutje
Reden: foutje
1.40% gewijzigd
donderdag 14 september 2017 om 19:18
Je kunt je dus wel zelfstandig verplaatsen, dat is wel fijn.
Misschien toch wel leuk hoor..
Ben je sociaal, praat je graag met mensen? Zou je ze wat kunnen bieden in het ziekenhuis?
Beetje steun enzo
donderdag 14 september 2017 om 19:23
Ik ben sociaalvaardig ja,grappig en kan me heel goed verplaatsen in een anders zijn verdriet...
Alleen vraag ik me af of het niet nep is hulp te bieden aan mensen (tonen dat je sterk bent) terwijl je zelf hulp nodig hebt...
donderdag 14 september 2017 om 19:24
Ik heb daar al aan gedacht..
