Psyche
alle pijlers
Het liefst krijg ik altijd aandacht - en daar baal ik van!
vrijdag 18 januari 2008 om 11:29
Erg getwijfeld of ik dit op zal schrijven, want ik schaam me er ontzettend voor en er is echt niemand die het weet.
Mijn probleem is namelijk dat ik ontzettend hou van aandacht - op welke manier dan ook. Het lijkt wel of ik er aan verslaafd ben en ik zou haast tot alles in staat zijn om het te krijgen ook. Nu weet ik het van mezelf en ik vind het een hele vervelende eigenschap. Meer dan dat zelfs. En omdat ik het weet, hou ik me dus ook ontzettend in. Ik kom niet direct over als een verschrikkelijk aandachtvragend type, juist omdat ik het een irritant iets vind kan ik flink op de rem gaan staan. Soms merk ik wel dat ik dingetjes net even wat 'erger' of dramatischer maak om wat meer aandacht te krijgen (wat erg om dit te moeten zeggen...) En uiteindelijk, hoezeer ik het ook kan inhouden, ik blijf dus wel zitten met die behoefte en ik wil daarvan af. Ik weet alleen dus niet hoe.
Iemand tips?
Mijn probleem is namelijk dat ik ontzettend hou van aandacht - op welke manier dan ook. Het lijkt wel of ik er aan verslaafd ben en ik zou haast tot alles in staat zijn om het te krijgen ook. Nu weet ik het van mezelf en ik vind het een hele vervelende eigenschap. Meer dan dat zelfs. En omdat ik het weet, hou ik me dus ook ontzettend in. Ik kom niet direct over als een verschrikkelijk aandachtvragend type, juist omdat ik het een irritant iets vind kan ik flink op de rem gaan staan. Soms merk ik wel dat ik dingetjes net even wat 'erger' of dramatischer maak om wat meer aandacht te krijgen (wat erg om dit te moeten zeggen...) En uiteindelijk, hoezeer ik het ook kan inhouden, ik blijf dus wel zitten met die behoefte en ik wil daarvan af. Ik weet alleen dus niet hoe.
Iemand tips?
vrijdag 18 januari 2008 om 11:39
Nee helaas geen tips. Ik heb ook een ongekende behoefde, die echt heel diep zit, aan aandacht.
Dus ik ben benieuwd naar de tips!
Ik ga er heel vaak op een krampachtige manier mee om. Ik kan bijna niet op een normale manier om aandacht vragen. Of ik vraag geen aandacht, of ik wring mij overal tussen.
Het enige wat ik probeer is het altijd van mij af te zetten, maar hier word ik niet echt gelukkig van.
Dus ik ben benieuwd naar de tips!
Ik ga er heel vaak op een krampachtige manier mee om. Ik kan bijna niet op een normale manier om aandacht vragen. Of ik vraag geen aandacht, of ik wring mij overal tussen.
Het enige wat ik probeer is het altijd van mij af te zetten, maar hier word ik niet echt gelukkig van.
vrijdag 18 januari 2008 om 12:43
vrijdag 18 januari 2008 om 13:29
Ik weet niet zo goed wat de oorzaak kan zijn. Zoals ik het nu voel, is het gewoon iets dat me een goed gevoel geeft. Het idee erachter zal wel zoiets zijn dat mensen mij dan tenminste belangrijk genoeg vinden om aandacht te geven. Onzekerheid dus inderdaad, maar is dat niet een beetje makkelijk? Het voelt puur als overmatig in de belangstelling willen staan en daar heel erg van genieten. In die zin voelt het dus ook als gewoon een hele slechte eigenschap van mezelf.
Ik zal er in ieder geval eens over na gaan denken.
Ik zal er in ieder geval eens over na gaan denken.
vrijdag 18 januari 2008 om 13:49
Ik denk het vooral zelf omdat ik weet hoe ontzettend groot mijn behoefte is. Alleen, ik handel er niet naar (in de zin van mezelf overdreven op de voorgrond willen plaatsen), omdat dat gewoon niet realistisch is en omdat ik rationeel gezien denk dat er misschien iets anders aan ten grondslag ligt. Voorbeeld: als het aan mij lag, was ik bij wijze van net Britney Spears (bij wijze van dan he :-)), alleen al om het simpele idee dat zoveel mensen je aandacht geven. Misschien is zij momenteel niet het allerbeste voorbeeld, maar even voor het idee. Natuurlijk zal ik dit nooit uitspreken omdat ik het tegelijkertijd een ontzettend sneue behoefte van mezelf vind. Het heeft iets kinderachtigs vind ik. En iets dommigs; alsof je zo afhankelijk bent van de mate van aandacht die je krijgt. Ik merk dus in mijn dagelijks leven dat ik snel jaloers kan zijn op mensen die veel aandacht krijgen. Omdat ze zo leuk zijn, zo mooi, tot op zekere hoogte iets ergs hebben meegemaakt (en voor dit schaam ik me dus nogal - ik hoop dat jullie dit in perspectief kunnen zien en het niet verkeerd opvatten), enzovoort.
Ik wil hier graag vanaf. Niet alleen omdat ik het dus een vervelende eigenschap vind, maar het ook nog eens nergens toe leidt (ook al lijkt dat voor mij soms wel zo).
Ik wil hier graag vanaf. Niet alleen omdat ik het dus een vervelende eigenschap vind, maar het ook nog eens nergens toe leidt (ook al lijkt dat voor mij soms wel zo).
vrijdag 18 januari 2008 om 13:55
Aandacht krijgen betekent zeker niet altijd dat het positief is. Ik ben zelf ook wel het type dat liever in de belangstelling staat dan daarbuiten, maar ik denk dat veel mensen het fijn vinden om op die manier bevestiging te krijgen.
Misschien kun je iets gaan doen waarbij je in de aandacht staat. Zoiets als toneel o.i.d. en wie weet neemt die behoefte in je sociale leven dan wel wat af.
Misschien kun je iets gaan doen waarbij je in de aandacht staat. Zoiets als toneel o.i.d. en wie weet neemt die behoefte in je sociale leven dan wel wat af.
vrijdag 18 januari 2008 om 14:58
Hier ook iemand die altijd aandacht wil...
En ik ben er helaas wel enorm de fout mee ingegaan...
Sindsdien is het wel een stukje minder, maar nog steeds aanwezig. Ik merk dat voornamelijk als ik niet in het gezelschap van mijn vriend ben, die me toch afremt, omdat ik die aandacht dan gewoon van hem krijg ofzo...weet niet, moeilijk uit te leggen..
En ik ben er helaas wel enorm de fout mee ingegaan...
Sindsdien is het wel een stukje minder, maar nog steeds aanwezig. Ik merk dat voornamelijk als ik niet in het gezelschap van mijn vriend ben, die me toch afremt, omdat ik die aandacht dan gewoon van hem krijg ofzo...weet niet, moeilijk uit te leggen..
vrijdag 18 januari 2008 om 15:10
Ja...dat mag je vragen.
Ik vind het wel moeilijk om te vertellen, dus mss wordt het wel een onsamenhangend verhaal...Ik schaam me namelijk kapot en voel me er nog steeds rot onder..
Een jaar of 3 geleden zat ik enorm veel op internet, in chatboxen, want daar kreeg ik mijn aandacht. Ik nam dan wel een andere identiteit aan zeg maar, om niet herkenbaar te zijn, zoals zovelen doen in een chatbox. Andere leeftijd, andere naam enz enz. Ik leerde daar een man kennen waar het heel goed mee klikte..alleen ik vertelde de waarheid niet, ik behield de identiteit die ik zelf verzonnen had (andere leeftijd dus, ander uiterlijk, andere naam, echt alles anders) Ik verzon zelfs een heel leven erom heen, om maar zijn aandacht vast te houden (weerzinwekkend he) Het klikte zo goed dat we verliefd op elkaar werden, we gingen elkaar ontmoeten, en ik verzon een ernstige ziekte waardoor ik er nu ineens anders uit zou zien dan op de foto (wat erg om dit te vertellen) We kregen wat met elkaar, was enorm fijn. Uiteindelijk kon ik het niet meer volhouden en heb ik hem alles opgebiecht...Daarna ben ik onder behandeling gegaan van een psycholoog, kreeg medicijnen en best intensieve gesprekken. Zij liet me inzien dat alles puur met aandacht te maken had, dat ik vond dat als ik gewoon mezelf was ik geen aandacht verdiende en dus maar een andere identiteit aannam, om maar zoveel mogelijk aandacht te krijgen..de identiteit waarvan ik dacht dat ik juist wel aandacht zou krijgen. Het gaat tegenwoordig beter, soms krijg ik dus nog een opleving, niet dat ik weer een andere identiteit aanneem, maar ik kan dingen soms wel iets heftiger maken dan dat het eigenlijk is.
Met die man ben ik nog steeds samen, nu bijna 2 jaar, hij heeft mij vergeven en zegt me juist leuker te vinden als mezelf dan als degene hoe ik me voordeed..
Maar soms is het moeilijk dat te blijven geloven...kortom, ik ben nog steeds niet van die onzekerheid af hoor..maar ik probeer er altijd op te letten dat ik niet teveel aandacht vraag..
Ik vind het wel moeilijk om te vertellen, dus mss wordt het wel een onsamenhangend verhaal...Ik schaam me namelijk kapot en voel me er nog steeds rot onder..
Een jaar of 3 geleden zat ik enorm veel op internet, in chatboxen, want daar kreeg ik mijn aandacht. Ik nam dan wel een andere identiteit aan zeg maar, om niet herkenbaar te zijn, zoals zovelen doen in een chatbox. Andere leeftijd, andere naam enz enz. Ik leerde daar een man kennen waar het heel goed mee klikte..alleen ik vertelde de waarheid niet, ik behield de identiteit die ik zelf verzonnen had (andere leeftijd dus, ander uiterlijk, andere naam, echt alles anders) Ik verzon zelfs een heel leven erom heen, om maar zijn aandacht vast te houden (weerzinwekkend he) Het klikte zo goed dat we verliefd op elkaar werden, we gingen elkaar ontmoeten, en ik verzon een ernstige ziekte waardoor ik er nu ineens anders uit zou zien dan op de foto (wat erg om dit te vertellen) We kregen wat met elkaar, was enorm fijn. Uiteindelijk kon ik het niet meer volhouden en heb ik hem alles opgebiecht...Daarna ben ik onder behandeling gegaan van een psycholoog, kreeg medicijnen en best intensieve gesprekken. Zij liet me inzien dat alles puur met aandacht te maken had, dat ik vond dat als ik gewoon mezelf was ik geen aandacht verdiende en dus maar een andere identiteit aannam, om maar zoveel mogelijk aandacht te krijgen..de identiteit waarvan ik dacht dat ik juist wel aandacht zou krijgen. Het gaat tegenwoordig beter, soms krijg ik dus nog een opleving, niet dat ik weer een andere identiteit aanneem, maar ik kan dingen soms wel iets heftiger maken dan dat het eigenlijk is.
Met die man ben ik nog steeds samen, nu bijna 2 jaar, hij heeft mij vergeven en zegt me juist leuker te vinden als mezelf dan als degene hoe ik me voordeed..
Maar soms is het moeilijk dat te blijven geloven...kortom, ik ben nog steeds niet van die onzekerheid af hoor..maar ik probeer er altijd op te letten dat ik niet teveel aandacht vraag..
vrijdag 18 januari 2008 om 15:21
Dapper dat je het durft te vertellen zeg! Kan me namelijk goed voorstellen dat je je ervoor schaamt; heb ik namelijk ook. Ik heb ook wel eens dingetjes verzonnen of aangedikt om maar 'iets te hebben' of om extra aandacht. Ik weet het, het is in en in triest. Heb daar ook ongelofelijk veel spijt van en voel me er heel schuldig over.
Het lijkt me wel heel fijn voor jou om te horen dat je 'echte' ik uiteindelijk leuker werd gevonden dan hoe je je voordeed. Geeft je dat niet een wat beter gevoel over jezelf?
En wat voor een soort therapie heb je dan precies gevolgd? Was dat gesprekstherapie?
vrijdag 18 januari 2008 om 15:25
Ja, dat geeft me zeker een beter gevoel over mezelf.
Alleen soms heb ik mijn periodes, dat ik het niet geloof...dat ik mezelf weer walgelijk vindt en het liefst maar een ander persoontje aanmeet ofzo, kan ook enorm goed 'nep leuk' doen zeg maar...
Ik heb gesprekstherapie gevolgd...praten, praten, praten en nog eens praten...
Alleen soms heb ik mijn periodes, dat ik het niet geloof...dat ik mezelf weer walgelijk vindt en het liefst maar een ander persoontje aanmeet ofzo, kan ook enorm goed 'nep leuk' doen zeg maar...
Ik heb gesprekstherapie gevolgd...praten, praten, praten en nog eens praten...
vrijdag 18 januari 2008 om 15:33
En helpt dat nou echt? Dat praten, praten en praten? Vind dat zo lastig te geloven dat ik mezelf dan uiteindelijk wel ooit echt leuk zou kunnen vinden. Dat ik die aandacht niet meer hoef en nodig heb. Het is gewoon zo verslavend. Terwijl als ik het bij andere mensen zie, vind ik het alleen maar triest. Dom he?
vrijdag 18 januari 2008 om 15:48
Neuh, niet dom...althans...mss wel dom, maar ik herken het maar al te goed!
En helpt het nou echt...nouja, deels wel...maar ik slik bijvoorbeeld nog steeds anti-depressiva om stabiel te blijven, om niet dieper weg te zakken in die onzekerheid, depressie en mss zelfs wel een minderwaardigheidscomplexje..
Maar waarom vindt jij jezelf niet leuk?
En helpt het nou echt...nouja, deels wel...maar ik slik bijvoorbeeld nog steeds anti-depressiva om stabiel te blijven, om niet dieper weg te zakken in die onzekerheid, depressie en mss zelfs wel een minderwaardigheidscomplexje..
Maar waarom vindt jij jezelf niet leuk?
zaterdag 19 januari 2008 om 11:23
Ladypetite, ik vind niet dat je je moet schamen voor jouw behoefte aan aandacht. Want hebben we die behoefte niet allemaal in meerdere of mindere mate? Jij herktent het bij jezelf en ergens voelt het niet ok voor jezelf. Dat is toch een gezonde gedachte/gevoel? Je wilt onafhankelijk van de aandacht van de buitenwereld gewoon happy zijn met jezelf. Herken ik heel sterk.
Tips heb ik niet echt voor je maar ik weet wel dat één soort aandacht alle aandacht van wie of wat dan ook overtreft: de aandacht voor jezelf.
En als ik je posts lees dan heb je daar een goed begin meegemaakt.
Wees je zo vaak als je kunt bewust van je behoefte...op een gegeven moment begin je jezelf door te krijgen en neem je stapje voor stapje afstand van die behoefte.
Tips heb ik niet echt voor je maar ik weet wel dat één soort aandacht alle aandacht van wie of wat dan ook overtreft: de aandacht voor jezelf.
En als ik je posts lees dan heb je daar een goed begin meegemaakt.
Wees je zo vaak als je kunt bewust van je behoefte...op een gegeven moment begin je jezelf door te krijgen en neem je stapje voor stapje afstand van die behoefte.
zaterdag 19 januari 2008 om 14:08
Hi Ladypetite, alleen al het feit dat je je zo onzeker voelt vanwege je aandachtbehoefte, geeft waarschijnlijk al een beetje aan dat jouw aandachtbehoefte voortkomt uit onzekerheid. Volg je het nog een beetje? Wat ik er mee bedoel is: als je echt een theatrale persoonlijkheid zou zijn die zichzelf het interessantst vindt wat deze wereld ooit heeft voortgebracht, dan was je niet onzeker over je aandachtbehoefte maar vond je het heel normaal om altijd aandacht op te eisen.
Ik ben ook heel erg onzeker (geweest) maar zo erg onzeker over mezelf dat ik juist wel aandacht wilde, maar niet durfde te vragen/op te eisen. Deed dat op andere manieren dan indirect toch, door altijd heel recalcitrant te zijn en precies tegen de stroom in te zwemmen. Als iedereen A vond, dan vond ik B. Dus ik denk dat het vaak te maken heeft met een gevoel van je te willen onderscheiden van de rest. Je wilt gezien, gehoord, gekend worden! Op zich heel menselijk dus en niets om je voor te schamen. Alleen willen andere mensen ook aandacht en daarom stoot je mensen af als je zelf altijd aandacht vraagt, maar goed dat weet je vast al.
Je wil er vanaf, van die behoefte zeg je. Iets doen waarin je op valt zonder dat je aandacht vraagt, zou miss best een goede oplossing voor je zijn. Idd, een toneelvereniging bijv of een dansschool zodat je iedereen versteld kan laten staan op de dansvloer. Of een sport bijv die ook solo-elementen heeft (turnen, tennis).
Ik ben gaan schrijven, wat een goede manier bleek te zijn om zes kwartier in een uur tegen iemand 'aan te lullen' zonder dat dat vervelend wordt gevonden. Ook, en dit klinkt heel idioot, heb ik een groot 'publiek' voor 'theatraal' gedrag gevonden in de katten. Heb hier geregeld even 'de gekke vijf minuten' en dan kan ik echt zó het toneel op, zo'n spektakel maak ik er van. Dan is al die 'energie' er even uit en kan ik me daarna veel rustiger houden. Ook een autori is voor mij hét moment om me uit te leven, lekker meezingen met de radio op 100 enzo.
En zoals Sensy zegt, aandacht aan jezelf besteden helpt ook al een hele hoop. Dan voel je je lekkerder en rustiger in je eigen vel, en als je jezelf duidelijk ziet staan dan wordt de behoefte om die bevestiging van anderen te krijgen, vaak al een heel stuk minder.
Ik ben ook heel erg onzeker (geweest) maar zo erg onzeker over mezelf dat ik juist wel aandacht wilde, maar niet durfde te vragen/op te eisen. Deed dat op andere manieren dan indirect toch, door altijd heel recalcitrant te zijn en precies tegen de stroom in te zwemmen. Als iedereen A vond, dan vond ik B. Dus ik denk dat het vaak te maken heeft met een gevoel van je te willen onderscheiden van de rest. Je wilt gezien, gehoord, gekend worden! Op zich heel menselijk dus en niets om je voor te schamen. Alleen willen andere mensen ook aandacht en daarom stoot je mensen af als je zelf altijd aandacht vraagt, maar goed dat weet je vast al.
Je wil er vanaf, van die behoefte zeg je. Iets doen waarin je op valt zonder dat je aandacht vraagt, zou miss best een goede oplossing voor je zijn. Idd, een toneelvereniging bijv of een dansschool zodat je iedereen versteld kan laten staan op de dansvloer. Of een sport bijv die ook solo-elementen heeft (turnen, tennis).
Ik ben gaan schrijven, wat een goede manier bleek te zijn om zes kwartier in een uur tegen iemand 'aan te lullen' zonder dat dat vervelend wordt gevonden. Ook, en dit klinkt heel idioot, heb ik een groot 'publiek' voor 'theatraal' gedrag gevonden in de katten. Heb hier geregeld even 'de gekke vijf minuten' en dan kan ik echt zó het toneel op, zo'n spektakel maak ik er van. Dan is al die 'energie' er even uit en kan ik me daarna veel rustiger houden. Ook een autori is voor mij hét moment om me uit te leven, lekker meezingen met de radio op 100 enzo.
En zoals Sensy zegt, aandacht aan jezelf besteden helpt ook al een hele hoop. Dan voel je je lekkerder en rustiger in je eigen vel, en als je jezelf duidelijk ziet staan dan wordt de behoefte om die bevestiging van anderen te krijgen, vaak al een heel stuk minder.
anoniem_10333 wijzigde dit bericht op 19-01-2008 14:10
Reden: Typo's, zinnetje vergeten.
Reden: Typo's, zinnetje vergeten.
% gewijzigd
