Het liefst krijg ik altijd aandacht - en daar baal ik van!

high hopes schreef op 18 januari 2008 @ 15:48:

Neuh, niet dom...althans...mss wel dom, maar ik herken het maar al te goed!

En helpt het nou echt...nouja, deels wel...maar ik slik bijvoorbeeld nog steeds anti-depressiva om stabiel te blijven, om niet dieper weg te zakken in die onzekerheid, depressie en mss zelfs wel een minderwaardigheidscomplexje..



Maar waarom vindt jij jezelf niet leuk?

Sensy12 schreef op 19 januari 2008 @ 11:23:

Ladypetite, ik vind niet dat je je moet schamen voor jouw behoefte aan aandacht. Want hebben we die behoefte niet allemaal in meerdere of mindere mate? Jij herktent het bij jezelf en ergens voelt het niet ok voor jezelf. Dat is toch een gezonde gedachte/gevoel? Je wilt onafhankelijk van de aandacht van de buitenwereld gewoon happy zijn met jezelf. Herken ik heel sterk.

Tips heb ik niet echt voor je maar ik weet wel dat één soort aandacht alle aandacht van wie of wat dan ook overtreft: de aandacht voor jezelf.

En als ik je posts lees dan heb je daar een goed begin meegemaakt.

Wees je zo vaak als je kunt bewust van je behoefte...op een gegeven moment begin je jezelf door te krijgen en neem je stapje voor stapje afstand van die behoefte.

mastermind schreef op 19 januari 2008 @ 14:08:

Hi Ladypetite, alleen al het feit dat je je zo onzeker voelt vanwege je aandachtbehoefte, geeft waarschijnlijk al een beetje aan dat jouw aandachtbehoefte voortkomt uit onzekerheid. Volg je het nog een beetje? Wat ik er mee bedoel is: als je echt een theatrale persoonlijkheid zou zijn die zichzelf het interessantst vindt wat deze wereld ooit heeft voortgebracht, dan was je niet onzeker over je aandachtbehoefte maar vond je het heel normaal om altijd aandacht op te eisen.



Ik ben ook heel erg onzeker (geweest) maar zo erg onzeker over mezelf dat ik juist wel aandacht wilde, maar niet durfde te vragen/op te eisen. Deed dat op andere manieren dan indirect toch, door altijd heel recalcitrant te zijn en precies tegen de stroom in te zwemmen. Als iedereen A vond, dan vond ik B. Dus ik denk dat het vaak te maken heeft met een gevoel van je te willen onderscheiden van de rest. Je wilt gezien, gehoord, gekend worden! Op zich heel menselijk dus en niets om je voor te schamen. Alleen willen andere mensen ook aandacht en daarom stoot je mensen af als je zelf altijd aandacht vraagt, maar goed dat weet je vast al.



Je wil er vanaf, van die behoefte zeg je. Iets doen waarin je op valt zonder dat je aandacht vraagt, zou miss best een goede oplossing voor je zijn. Idd, een toneelvereniging bijv of een dansschool zodat je iedereen versteld kan laten staan op de dansvloer. Of een sport bijv die ook solo-elementen heeft (turnen, tennis).



Ik ben gaan schrijven, wat een goede manier bleek te zijn om zes kwartier in een uur tegen iemand 'aan te lullen' zonder dat dat vervelend wordt gevonden. Ook, en dit klinkt heel idioot, heb ik een groot 'publiek' voor 'theatraal' gedrag gevonden in de katten. Heb hier geregeld even 'de gekke vijf minuten' en dan kan ik echt zó het toneel op, zo'n spektakel maak ik er van. Dan is al die 'energie' er even uit en kan ik me daarna veel rustiger houden. Ook een autori is voor mij hét moment om me uit te leven, lekker meezingen met de radio op 100 enzo.



En zoals Sensy zegt, aandacht aan jezelf besteden helpt ook al een hele hoop. Dan voel je je lekkerder en rustiger in je eigen vel, en als je jezelf duidelijk ziet staan dan wordt de behoefte om die bevestiging van anderen te krijgen, vaak al een heel stuk minder.

satire schreef op 19 januari 2008 @
16:16:

Je topic loopt in elk geval goed.... over aandacht niets te klagen!

Soundpost schreef op 19 januari 2008 @ 21:21:

Je hoeft je er inderdaad niet voor te schamen. Iedereen wil in meer of mindere mate bijzonder zijn. Of bijzonder gevonden worden door iemand.

Op een podium staan is goed als je aandacht en bewondering wil van veel mensen tegelijkertijd waar je verder niets mee hoeft en die jou verder ook niet goed hoeven te kennen.

Misschien zit daar ook onzekerheid? Dat als mensen je werkelijk kennen, zoals in vriendschappen, de bewondering weg valt en mensen je, naar jouw idee, zullen afwijzen?

mastermind schreef op 20 januari 2008 @ 13:07:

Hi Ladypetite, heb nu net je laatste postings gelezen en denk het allemaal wat beter te begrijpen. Maar misschien heb ik het wel mis hoor, in dat geval mijn nederige excuses... Het klinkt alsof je inderdaad vrij onzeker bent over jouw plaats op/in deze wereld, zoals je zegt vervreemd te zijn van jezelf vanwege vele "ikken" en het "acteren", en het graag beroemd willen zijn. Wellicht niet eens zo zeer om de onaantastbaarheid maar omdat je dan iemand bént, Erkenning dus.



Je gedans voor de spiegel vind ik zeer zeker niet idioot, hell ik doe wel idiotere dingen hoor... (Meestal beetje cabaret-achtig, enne mijn dieptepunt is geloof ik wel dat ik ontdekt heb dat je een schenkpak melk kan laten "praten" door het tuitje in- en uit te knijpen). De behoefte aan erkenning, aan gezien te willen worden door mensen, herken ik heel erg. Ook ik was vervreemd van mijzelf, dacht vele "ikken" te hebben maar ik ga er nu vanuit dat ieder mens ontzettend veel facetten heeft. Met m'n broer heb ik er een hele theorie over opgezet, maar het gaat iets te ver om die nu uit de doeken te doen.



Heel stom, maar bij mij begon de kentering een paar maanden geleden, en ja die had in heel grote mate met het forum te maken. Omdat ik een heel onzeker topic opende en ontdekte dat mensen zich juist prettiger bij je voelen als ze ook je "mindere" kanten leren kennen. Het nodigt uit om ook hun eigen onzekerheden te laten zien of juist om lieve bemoedigende woorden aan je te posten, en de meeste mensen vinden het fijn om een ander te kunnen steunen, troosten, helpen of wat dan ook. Ik heb ontdekt dat ik het veel prettiger vind om "among the crowd" te zijn dan in m'n eentje op het 'podium', oftewel dat je er ook en vooral mag zijn als je níet opvallend, bijzonder etc bent. Juist met gewoon jezelf te zijn ben je al bijzonder genoeg.



Klinkt heel stom misschien, maar iemand zei laatst tegen mij: "Hee, maar jij mag er ook gewoon zijn!" en juist die paar simpele woorden maakten voor mij een wereld van verschil. Sindsdien ben ik mezelf veel minder hard gaan vallen, ligt de lat voor mijzelf minder hoog. En sinds die tijd heb ik ook veel behoefte aan "theater", en zijn de dingen die ik voor mijzelf doe, bevredigend genoeg. Omdat ik altijd m'n beste vriend als publiek heb: mijzelf.



Dus ja, in die zin is het niet zozeer aandacht geven aan jezelf, maar wel: erkenning geven aan jezelf. Accepteren dat je mens bent, mét al jouw mindere kantjes én je goede punten. Ieder mens heeft mindere kantjes, daar zijn we mens voor: anders waren we wel robots geweest. Iedereen wil aandacht, liefde, erkenning, begrip, gezien en gehoord worden. Dat is een essiëntele behoefte, die je dus niet moet veroordelen en die jou niet 'stom' of 'kinderachtig' maakt.



Het klinkt alsof je afgedwaalt bent van jouzelf, klinkt misschien een beetje zweverig maar ik bedoel ermee dat je ook jezelf nept met jouw nepgedrag. Je bent het niet zelf en daarom wordt juist je aandachtbehoefte nog groter, omdat jouw zelf nog steeds gezien wil worden. Kijk eens diep in je hart, en ontdek wie je echte zelf is... Je weet het antwoord ongetwijfeld (hulpmiddeltje kan zijn: hoe en wie zou jij zijn als er geen andere mensen op deze wereld waren, er dus geen buitenwereld was om je te profileren?) en geef aandacht aan díe persoon. Ontwikkel haar, durf haar naar buiten toe te laten treden.



Sorry, misschien klinkt dit allemaal als pure waanzin, en als je er niets mee kan dan moet je het maar naast je neerleggen. Maar je "noodkreet" over écht contact maken, nodigde mij uit om je dit allemaal te schrijven... Klinkt alsf je bekend bent met het gevoel 'dat er een glasplaat tussen jou en de wereld zit' (zo heb ik dat zelf altijd omschreven). In dat geval is je "theatrale" gedoe een poging om het glas te breken en uit te vliegen. Je zegt dat je geen expertise hebt op welk gebied dan ook, maar begin eens met te bedenken waar jouw sterke eigenschappen liggen. Dat kunnen kleine dingen zijn, niet alles hoeft meteen wereldschokkend te zijn. Heb je groene vingers, sta je altijd voor mensen klaar, ben je 's ochtends een heel opgewekt persoon, heb je feeling met dieren/kinderen, ben je goed in het bedenken van originele cadeautjes, ik noem maar wat. Alles is goed, omdat het jou jóu maakt. En ook jij er mag zijn op deze wereld.

mastermind schreef op 21 januari 2008 @ 00:00:

Hi Ladypetite (f), blij je een eyeopener gegeven te hebben! Om je laatste vraag te beantwoorden, nee de theorie die mijn broer en ik verzonnen hebben, staat niet ergens op het forum. Hij is ook nog niet helemaal af, en gelanceerd onder invloed van een hoop alcohol . Waarschijnlijk werken we 'm nog weleens uit. Hij ging in ieder geval over de vele 'ikken' die een mens soms lijkt te hebben (liepen allebei tegen hetzelfde aan). Onze theorie kwam er op neer dat álle mensen meerdere ikken hebben, maar velen gedurende hun leven slechts toegeven aan één van die ikken. Omdat ze van regelmaat houden, of van veiligheid, of wat dan ook. Uiteindelijk wreekt zich dat een keer, daarom krijgen mensen midlife-crisissen enzo. Moet het roer nog één keer om, en herkennen familie en vrienden de desbetreffende persoon niet meer terug. Of, heel extreem, ineens gaat de knop om en doen mensen dingen waarvan iedereen zegt: "Waaat?! Heeft hij/zij dit gedaan/gezegd, nou dat had ik ook nooit achter hem/haar gezocht!"



Je hebt ook mensen die juist wel contact hebben met alle, of in ieder geval meerdere, ikken, maar waarbij de ikken niet goed afgebakend zijn. Of juist te goed afgebakend, waardoor ze bijv meerdere persoonlijkheden hebben en de ene persoonlijkheid niet weet wat de ander doet.



Nogmaals, deze theorie is verzonnen onder invloed van een heleboel drank en een nachtje zonder slaap , en toch kunnen we er ons ergens prima in vinden. Wij hebben zelf allebei een 'waarnemer', een soort overkoepelende "ik" die vanuit een helicopterview de boel in de gaten houdt. Het klinkt heel raar en niet iedereen heeft zo'n waarnemer, maar ik ken meerdere mensen die er ook één hebben. Deze 'waarnemer' staat los van emoties, het is degene die mij bezig ziet als ik bijv heel erg emotioneel ben, of razend, of hartstikke dronken. Degene die ingrijpt voordat ik écht stomme dingen ga doen, zeg maar de stem van m'n geweten. Heeft er o.a. voor gezorgd dat ik zelfs in de diepste depressie geen zelfmoordpogingen gedaan heb (ook niet mee gedreigd), nooit dronken achter het stuur stap, ook als ik werkeljk razend op iemand ben nog wel enige beheersing opbreng etc. Een stukje zelfbehoud. De overkoepeling van al m'n ikken.



En ja, voor mij is het dus heel normaal om met een heleboel ik-facetten een compleet 'mij' te vormen. Juist al die losse stukjes 'ik' maken in hun geheel de persoon die ik ben.



Dus troost je, je bent niet de enige. En misschien ben ik wel niet normaal, nou ja, so be it, ben ik in ieder geval origineel . En zoals m'n broer een keer zei: "Normaal is niet per definitie het meestvoorkomende," oftewel: wat is 'normaal', datgene wat het vaakst vertegenwoordigd is? Hee, er zijn meer vliegen dan mensen op deze wereld, en vliegen eten stront... wil dat zeggen dat ontlasting consumeren normaal is?

heejhallo schreef op 21 januari 2008 @ 00:23:

TO zei: ik vind het moeilijk om mijn mindere kanten te laten zien.



Weet je, volgens mij zijn die veels te moeijlijk om die niet te laten zien, en echte vrienden zien die kanten allang, maar houden toch wel van je hoor.



Als ik de mensen van wie ik het meest houd even na ga, kan ik van allemaal zo een lijst 'slechte' eigenschappen opnoemen. Maar ik kan ook een hele lijst van goeie dingen opnoemen en die is ook veeeeeeeeeeel langer. En eignelijk denk ik nooit zo na over die slechte eigneschappen van ze. Een van mijn beste vrienden heeft zich tegenover zijn ex heel slecht gedragen vind ik, of het op zijn minsts niet slim aangepakt (niet duidelijk tegen haar geweest, een tijdje aan het lijntje gehouden etc.). Maar ik hou nog steeds van hem, want voor de rest vind ik het een heel bijzonder persoon en van zijn goeie kanten houd ik nog veel meer. Maar ik ben dus niet blind voor de mindere kanten.



Waarom ik dit nou opschrijf. Nou, ik ga ervan uit dat mijn vriender dat dus omgekeerd ook met mij hebben. Dat ze me misschien wel es irritant vinden. Of dat ze niet snappen waarom ik vaak te laat kom. Of misschien vinden ze mijn kookkunsten wel niet lekker (hoewel...kan ik me niet vooooooorstellen ). Maar ondanks die dingen, willen ze me toch in hun leven hebben. Nou, geweldig toch?



Dus ga er maar vanuit dat je vrienden die mindere kantjes (wat die ook mogen zijn) allang hebben gezien hoor. Maar die nemen ze op de koop toe.



Dus kan jij gewoon lekker jezelf zijn.

heejhallo schreef op 21 januari 2008 @ 00:48:

Trouwens, Mastermind, wat zeg je dat allemaal mooi! Moest ook erg lachen om je melkpakken verhaal en de strontvliegen



Ook ik herken het wel, het in de belangstelling willen staan, had het vroeger meer dan nu. Wat ik ook heel erg herken is dat als iedereen A zegt, dat je dan juist B wil doen, tegen de stroom in en altijd anders. Daar werd ik op een gegeven moment zo moe van. En eigenlijk, toen mijn aandacht veranderde van 'tegen de stroom ingaan' naar 'mijn eigen hart volgen' is het leven er steeds leuker op geworden.



Ik probeer mezelf ook minder strak te definieren tegenwoordig. TO zegt bijvoorbeeld ergens: Ik heb weinig gevoel voor humor. Nou, dan zal je jezelf altijd als een humorloos persoon zien. Terwijl je WEL een gevoel voor humor hebt, en dat is je eigen gevoel.



Ik heb mezelf lange tijd gezien als een type 'tomboy'. Nooit rokken aan of oorbellen in. En ook al kwam ik soms wel leuke rokken/oorbellen/jurken etc. tegen, ik definieerde mezelf helemaal volgens het label 'tomboy'. Dat heb ik laten gaan en nu draag ik alleen nog waar ik zin in heb, wat ik leuk vind. Nu is dit maar een voorbeeldje met iets praktisch als kleren, maar dat kan ook met andere dingen zo zijn. Als je jezelf altijd als 'de stille' of 'de clown', 'de femme fatale' of 'de grijze muis' ziet, doe je jezelf te kort.



Mastermind schreef over verschillende 'ikken'. Ikzelf zeg meestal nu: Er is een tijd en plaats voor alles. Dus soms kan ik stil zijn, soms ben ik luidruchtig. Sommige dagen ben ik erg egocentrisch, soms ben ik behulpzaam, soms ben ik grappig, soms ben ik serieus. Ik zie mezelf niet als een blanco hoor, maar meer dat bepaalde eigenschappen overheersen, hoewel dat nog niet hoeft te zeggen dat ik soms niet het tegengestelde kan zijn (moet even denken aan Chaka Kahn's 'I'm every woman', dat idee heb ik soms ook, het zit allemaal in me, het hele spectrum aan eigenschappen, alleen sommige sterker dan de ander).



Ik probeer zo ook naar mijn omgeving te kijken hoor. Soms heeft een vriendin gewoon even tijd voor zichzelf nodig, of soms is iemand gewoon even een druktemaker, of soms hebben ze wat meer steun nodig, soms ook niet. Het is onrealistisch om van jezelf of een ander te verwachten dat ze altijd gelijk blijven. En je doet jezelf en de ander ook te kort als je die persoon veroordeeld omdat hij of zij niet meer in je plaatje past. Dat geldt zowel voor jezelf als voor anderen.



Sorry als dit allemaal erg vaag was.