Psyche
alle pijlers
Het liefst krijg ik altijd aandacht - en daar baal ik van!
vrijdag 18 januari 2008 om 11:29
Erg getwijfeld of ik dit op zal schrijven, want ik schaam me er ontzettend voor en er is echt niemand die het weet.
Mijn probleem is namelijk dat ik ontzettend hou van aandacht - op welke manier dan ook. Het lijkt wel of ik er aan verslaafd ben en ik zou haast tot alles in staat zijn om het te krijgen ook. Nu weet ik het van mezelf en ik vind het een hele vervelende eigenschap. Meer dan dat zelfs. En omdat ik het weet, hou ik me dus ook ontzettend in. Ik kom niet direct over als een verschrikkelijk aandachtvragend type, juist omdat ik het een irritant iets vind kan ik flink op de rem gaan staan. Soms merk ik wel dat ik dingetjes net even wat 'erger' of dramatischer maak om wat meer aandacht te krijgen (wat erg om dit te moeten zeggen...) En uiteindelijk, hoezeer ik het ook kan inhouden, ik blijf dus wel zitten met die behoefte en ik wil daarvan af. Ik weet alleen dus niet hoe.
Iemand tips?
Mijn probleem is namelijk dat ik ontzettend hou van aandacht - op welke manier dan ook. Het lijkt wel of ik er aan verslaafd ben en ik zou haast tot alles in staat zijn om het te krijgen ook. Nu weet ik het van mezelf en ik vind het een hele vervelende eigenschap. Meer dan dat zelfs. En omdat ik het weet, hou ik me dus ook ontzettend in. Ik kom niet direct over als een verschrikkelijk aandachtvragend type, juist omdat ik het een irritant iets vind kan ik flink op de rem gaan staan. Soms merk ik wel dat ik dingetjes net even wat 'erger' of dramatischer maak om wat meer aandacht te krijgen (wat erg om dit te moeten zeggen...) En uiteindelijk, hoezeer ik het ook kan inhouden, ik blijf dus wel zitten met die behoefte en ik wil daarvan af. Ik weet alleen dus niet hoe.
Iemand tips?
donderdag 31 januari 2008 om 22:18
quote:aandwilik schreef op 30 januari 2008 @ 01:23:
Hoi Ladypetite, Ik ken het probleem. Bij mij gaat het alleen een stap verder. ik maak mijzelf soms ziek om aandacht te krijgen. (slik ik verkeerde pilen, of schop mezelf heel hard) Dan krijg ik aandacht eb ik vind het heerlijk. En het gekke is dat ik in het normale leven helemaal geen aandacht tekort kom!
Mijn hele leven heb ik bv al suikerziekte willen hebben, terwijl ik weet dat het een ongelooflijke kote ziekte is. i weet echt niet waarom. Ze moeten me speciaal vinden ofzo.
Ik weet het niet,
Ben nog niet zover om er wat mee te doen. Toneel en dans heb ik allang gedaan. Dat is het niet, Het moet ziekte zijn. kent iemand dit?Wat ontzettend vervelend voor je zeg! Eigenlijk herken ik dit niet zo, niet meer dan dat ik me vroeger wel eens afvroeg van "hoe zouden mensen reageren als ik ineens blind zou zijn, of een ongeluk zou krijgen". Maar ik denk dat alle kinderen wel zo'n fase hebben. Dit lijkt me toch wel iets om serieus te nemen en hulp voor te zoeken. Straks doe je jezelf echt wat aan, dat lijkt me toch ook niet goed.
Hoi Ladypetite, Ik ken het probleem. Bij mij gaat het alleen een stap verder. ik maak mijzelf soms ziek om aandacht te krijgen. (slik ik verkeerde pilen, of schop mezelf heel hard) Dan krijg ik aandacht eb ik vind het heerlijk. En het gekke is dat ik in het normale leven helemaal geen aandacht tekort kom!
Mijn hele leven heb ik bv al suikerziekte willen hebben, terwijl ik weet dat het een ongelooflijke kote ziekte is. i weet echt niet waarom. Ze moeten me speciaal vinden ofzo.
Ik weet het niet,
Ben nog niet zover om er wat mee te doen. Toneel en dans heb ik allang gedaan. Dat is het niet, Het moet ziekte zijn. kent iemand dit?Wat ontzettend vervelend voor je zeg! Eigenlijk herken ik dit niet zo, niet meer dan dat ik me vroeger wel eens afvroeg van "hoe zouden mensen reageren als ik ineens blind zou zijn, of een ongeluk zou krijgen". Maar ik denk dat alle kinderen wel zo'n fase hebben. Dit lijkt me toch wel iets om serieus te nemen en hulp voor te zoeken. Straks doe je jezelf echt wat aan, dat lijkt me toch ook niet goed.
vrijdag 1 februari 2008 om 13:26
Thanks, thanks, thanks! Heb je mail inmiddels gezien. Ga er dit weekend even op reageren.quote:heejhallo schreef op 31 januari 2008 @ 22:10:
[...]
In derdaad een fan! hou wel van 'humor om te lachen', mwahahaha Ik zal je even mailen Ik wordt er wel even verlegen van hoor Als ik wat voor je kan betekenen, dan graag, maar meestal het ik het gevoel van "ik doe maar wat
" Ik voelde me erg aangesproken door het onderwerp en dan kwak ik meestal maar wat neer.
Ik wilde even zeggen dat ik nu je adres heb, dus dan kan je het weghalen van het forum, voor het geval iemand ermee aan de haal gaat... Ik maak even een mailtje voor je....
[...]
In derdaad een fan! hou wel van 'humor om te lachen', mwahahaha Ik zal je even mailen Ik wordt er wel even verlegen van hoor Als ik wat voor je kan betekenen, dan graag, maar meestal het ik het gevoel van "ik doe maar wat
" Ik voelde me erg aangesproken door het onderwerp en dan kwak ik meestal maar wat neer.Ik wilde even zeggen dat ik nu je adres heb, dus dan kan je het weghalen van het forum, voor het geval iemand ermee aan de haal gaat...
Ik maak even een mailtje voor je....
dinsdag 5 februari 2008 om 23:55
quote:ladypetite schreef op 24 januari 2008 @ 17:06:
[...]
Sorry, ook ik heb een tijdje op me laten wachten. Komt 'ie
Sorry voor de late reactie...
In ieder geval bedankt dat je iets van je theorie hebt opgeschreven. En ik kan er ook wel iets mee. Het zegt me in ieder geval dat mijn gedrag niet perse altijd zo nep hoeft te zijn als ik denk dat het is, maar dat het misschien een andere kant van me is, dus zo'n andere 'ik'. Bedoel je misschien ook dat elke situatie om een bepaalde 'ik' vraagt?
Deels. Niet alleen andere situaties vragen om andere 'ikken', maar soms voel je je gewoon een andere 'ik' zonder dat daar aanleiding voor is. Bij mij tenminste wel. Kan echt zo'n "thema"dag hebben zeg maar, en de dag daarna een ander "thema". Ach, dat houdt het leven leuk...
Dat zou voor mij verklaren waarom ik zo kan wisselen, waarom ik me in verschillende situaties zo anders kan gedragen.
Overigens wil ik daarmee niet geheel ontkennen dat ik me soms te veel aanpas aan mensen en / of omstandigheden, maar het is wel interessant om te onderzoeken in welke mate dat voorkomt. En wat de achterliggende reden daarvan is. Is dat dan inderdaad een andere kant van mij die als een soort van pop-up tevoorschijn komt (net zoals je je ook anders gedraagt in je beroep - is in dat geval een stukje professionaliteit) of doe ik dat omdat ik bang ben anders afgewezen te worden. Ik denk dat het voor mij belangrijk is om dat te onderzoeken; wanneer gedraag ik me om welke reden zo.
Denk dat dat idd een goed idee is. In welke vorm van 'jezelf' je ook zit, zorg in ieder geval dat het een vorm van 'jezelf' is. Oftewel, observeer wanneer je vanuit jezelf reageert en wanneer je te ver meegaat in het gedrag waarvan je denkt dat de ander dat wil zien van je.
Het stukje over de overkoepelende waarnemer vind ik nog een beetje lastig te begrijpen. Het komt op mij nu over alsof dat buiten jezelf staat. Of bedoel je dat dat je verstandige, rationele kant is?
In mijn geval: beide. M'n geweten is toch ook meer m'n gevoel denk ik, een stukje "wat gij niet wilt dat u geschiedt... " enzo. Terwijl "de waarnemer" voor mij de observator is, dat stukje dat zich niet laat beïnvloeden door gevoel.
Of je geweten? Vind het wel interessant om te lezen hoe je dat ervaart. En zo te horen heb jij ook het nodige voor je kiezen gehad! Knap dat je dan jezelf in een diep dal toch nog bij elkaar kunt rapen middels je 'overkoepelende waarnemer' en bepaalde zaken kunt doen of juist onverstandige zaken kunt nalaten.
Dank je wel, lief van je (f) (f)
En ik ben me er wel enigszins van bewust dat ik uit allerlei verschillende 'ikken' besta, maar ik zou zo graag 1 geheel willen zijn. Dat maakt het voor mezelf heel overzichtelijk.
Je bént al één geheel! Jouw geheel is de som der delen, en dan nog een beetje extra. Probeer je verschillende 'ikken' positief te zien: ze bieden je de flexibiliteit om de wereld niet vanuit één verstarrend gezichtspunt te bezien.
Nu is het dan altijd afwachten hoe ik me voel en vooral hoe ik me gedraag. Dat maakt het onvoorspelbaar en daardoor heb ik het idee dat ik niet op mezelf kan vertrouwen. Dat ik te gevoelig ben voor prikkels van buitenaf en dat mijn gedrag daar dus afhankelijk van is. Zoiets, vind het nogal lastig. Ga er in ieder geval even goed over nadenken.
Ja, dat gevoel (her)ken ik heel goed. Soms word/werd ik ook moe van mezelf, dat ik me de ene keer zus voel en de andere keer zo. In die zin, dat ik in staat ben om de ene dag het huis in allerlei bonte kleuren te verven, en nog vóórdat de boel afgeverfd is te bedenken dat wat rustgevende elementen toch ook wel een goed idee zijn. En dan wil ik ineens weer alles anders. Idem voor kleding, hobby's etc. De'oplossing'? Mijn huis is een bonte mix geworden, voor elk gevoel wat wils zeg maar, qua kleding loop ik bij wijze van de ene dag in pak en de andere dag in gothic, en qua hobby's doe ik gewoon elke dag hetgene waar ík zin in heb. Raar? Vast wel. Authentiek en ieder geval 100% mij? Zeker weten. En dat laatste vind ik veel belangrijker dan wat 'de goegemeente' er van denkt.
Mastermind, superbedankt voor je schrijfsels. Heb er veel aan!
Blij te horen
[...]
Sorry, ook ik heb een tijdje op me laten wachten. Komt 'ie
Sorry voor de late reactie...
In ieder geval bedankt dat je iets van je theorie hebt opgeschreven. En ik kan er ook wel iets mee. Het zegt me in ieder geval dat mijn gedrag niet perse altijd zo nep hoeft te zijn als ik denk dat het is, maar dat het misschien een andere kant van me is, dus zo'n andere 'ik'. Bedoel je misschien ook dat elke situatie om een bepaalde 'ik' vraagt?
Deels. Niet alleen andere situaties vragen om andere 'ikken', maar soms voel je je gewoon een andere 'ik' zonder dat daar aanleiding voor is. Bij mij tenminste wel. Kan echt zo'n "thema"dag hebben zeg maar, en de dag daarna een ander "thema". Ach, dat houdt het leven leuk...
Dat zou voor mij verklaren waarom ik zo kan wisselen, waarom ik me in verschillende situaties zo anders kan gedragen.
Overigens wil ik daarmee niet geheel ontkennen dat ik me soms te veel aanpas aan mensen en / of omstandigheden, maar het is wel interessant om te onderzoeken in welke mate dat voorkomt. En wat de achterliggende reden daarvan is. Is dat dan inderdaad een andere kant van mij die als een soort van pop-up tevoorschijn komt (net zoals je je ook anders gedraagt in je beroep - is in dat geval een stukje professionaliteit) of doe ik dat omdat ik bang ben anders afgewezen te worden. Ik denk dat het voor mij belangrijk is om dat te onderzoeken; wanneer gedraag ik me om welke reden zo.
Denk dat dat idd een goed idee is. In welke vorm van 'jezelf' je ook zit, zorg in ieder geval dat het een vorm van 'jezelf' is. Oftewel, observeer wanneer je vanuit jezelf reageert en wanneer je te ver meegaat in het gedrag waarvan je denkt dat de ander dat wil zien van je.
Het stukje over de overkoepelende waarnemer vind ik nog een beetje lastig te begrijpen. Het komt op mij nu over alsof dat buiten jezelf staat. Of bedoel je dat dat je verstandige, rationele kant is?
In mijn geval: beide. M'n geweten is toch ook meer m'n gevoel denk ik, een stukje "wat gij niet wilt dat u geschiedt... " enzo. Terwijl "de waarnemer" voor mij de observator is, dat stukje dat zich niet laat beïnvloeden door gevoel.
Of je geweten? Vind het wel interessant om te lezen hoe je dat ervaart. En zo te horen heb jij ook het nodige voor je kiezen gehad! Knap dat je dan jezelf in een diep dal toch nog bij elkaar kunt rapen middels je 'overkoepelende waarnemer' en bepaalde zaken kunt doen of juist onverstandige zaken kunt nalaten.
Dank je wel, lief van je (f) (f)
En ik ben me er wel enigszins van bewust dat ik uit allerlei verschillende 'ikken' besta, maar ik zou zo graag 1 geheel willen zijn. Dat maakt het voor mezelf heel overzichtelijk.
Je bént al één geheel! Jouw geheel is de som der delen, en dan nog een beetje extra. Probeer je verschillende 'ikken' positief te zien: ze bieden je de flexibiliteit om de wereld niet vanuit één verstarrend gezichtspunt te bezien.
Nu is het dan altijd afwachten hoe ik me voel en vooral hoe ik me gedraag. Dat maakt het onvoorspelbaar en daardoor heb ik het idee dat ik niet op mezelf kan vertrouwen. Dat ik te gevoelig ben voor prikkels van buitenaf en dat mijn gedrag daar dus afhankelijk van is. Zoiets, vind het nogal lastig. Ga er in ieder geval even goed over nadenken.
Ja, dat gevoel (her)ken ik heel goed. Soms word/werd ik ook moe van mezelf, dat ik me de ene keer zus voel en de andere keer zo. In die zin, dat ik in staat ben om de ene dag het huis in allerlei bonte kleuren te verven, en nog vóórdat de boel afgeverfd is te bedenken dat wat rustgevende elementen toch ook wel een goed idee zijn. En dan wil ik ineens weer alles anders. Idem voor kleding, hobby's etc. De'oplossing'? Mijn huis is een bonte mix geworden, voor elk gevoel wat wils zeg maar, qua kleding loop ik bij wijze van de ene dag in pak en de andere dag in gothic, en qua hobby's doe ik gewoon elke dag hetgene waar ík zin in heb. Raar? Vast wel. Authentiek en ieder geval 100% mij? Zeker weten. En dat laatste vind ik veel belangrijker dan wat 'de goegemeente' er van denkt.
Mastermind, superbedankt voor je schrijfsels. Heb er veel aan!
Blij te horen
