Hier mag alles zijn en ook weer verdwijnen - 3

Lieve avo,
Jij schrijft hier wat ik niet hardop durf te zeggen, wat ik nergens kwijt kan.
Je struggles met opzoeken, straf, "blijven hangen in verleden", niet mogen zeuren en alles.
Het is zo pijnlijk herkenbaar. En de lieve reacties zijn ook zo troostend/steunend voor mij. Dus bedankt dat je schrijft.
Dus ik hoop dat je blijft schrijven, juist die ruimte in blijft nemen. Laat t niet egoïstisch voelen, want je helpt mij bijvoorbeeld enorm. Dat ik niet de enige ben die hier mee blijft worstelen.

En dank voor iedereen die zo helpend, lief en mooi reageert. Het helpt me om het aan mezelf te leren geven.

Ik sluit me aan bij de woorden van Mepal.
Je hebt een beerput opengegooid en dealt nu met de stroom aan emoties die verborgen zaten.

Hoe begrijpelijk het is dat je dit nu moet doormaken, het neemt niet weg dat het overweldigend is waar je doorheen gaat.

Blijf vooral van je afschrijven. Geef de stroom een richting. Hier op het forum. Naar je coach. Ze wist vast dat dit ging gebeuren dus neem contact op met haar als je dat nodig hebt. Jullie hebben goede afspraken gemaakt over grenzen, dus wees niet bang dat je haar grens over gaat.

Wat zou voor jou helpend zijn om de stroom aan emoties en gedachten te overzien?

Avo, trauma is een soort onkruidplantje. Eerder heb je er steeds gewoon een laag aarde overheen gegooid, zag je hem niet meer en ben je verder gaan leven. Maar dat is een tijdelijke oplossing, onkruid komt altijd weer boven en dan heb je er weer mee te dealen.

Nu heb je besloten er geen aarde meer op te gooien. Dat zorgt er voor dat je het plantje de hele tijd blijft zien. Das ingewikkeld, dan moet je er de hele tijd wat mee. Heb je geen rust. Maar dan kan je hem ook wat beter bestuderen en leren wat je moet doen om hem met wortel en al uit de grond te halen. Dan moet je je dus eerst meer in dit plantje verdiepen. Dat is hard werken, moeilijk, pijnlijk (plant heeft heel veel stekels). Maar uiteindelijk leer je wat je moet doen zodat hij niet steeds op onverwachte momenten weer boven komt groeien.

Bottomline: door aandacht te besteden aan het verleden, door te leren over misbruik, ben je heel hard aan het werk. Het is geen luiheid, het is geen vermijdend gedrag. Sterker nog: je bent het probleem juist aan het aanpakken, je bent keihard aan het werk (mentaal). En daar wordt je moe van. Fysiek en mentaal.
Maar normen en waarden uit het verleden vertellen jou dat 'werk' iets anders is dan lezen over trauma. En dat je het nu dus niet goed doed. Dat is niet waar, dat zijn de labels uit het verleden. Maar ik snap wel dat de oordelen en labels uit het verleden steeds in conflict komen met de behoeftes en mogelijkheden van nu

Met het risico te klinken als een stampvoetende kleuter: Ik ben niet dapper.
En ik wil ook niet dapper zijn.
Ik ben enorm boos en beschaamd en kan ondertussen niet stoppen met ermee bezig zijn, terwijl dat het enige is dat ik wil. Dit loslaten, wegstoppen voor altijd.
Ik heb het niet nodig, en dit gedoe ook niet.

Steun heb ik ingezet in december, toen het Echt Niet Goed ging en ik suicidaal was.
Toen had ik de plicht om te overleven en hulp nodig om me dat moeilijk te maken.
Nu, nu gaat het goed.
Ik ben druk op mijn werk, de kinderen verdienen weer aandacht, de zon schijnt, ik heb weer energie.
Geen zwarte wolk meer, geen ik moet nu dood meer.
Gewoon goed. Hoewel ik dus nog steeds kantjes eraf loop op bepaalde fronten. En daar baal ik van. Ik baal van mezelf.
Het kan niet niet goed gaan. Bovendien is die allesoverheersende angst er niet nu.
Maar ik baal dat het me bezig houdt. Elk uur er wel een trigger is, een woord, geur, gebeurtenis die me doet denken aan alles. En aan tegelijkertijd niets.

Ik ben toch in controle, ik bepaal mijn leven. Ik moet in het hier en nu leven, en het daar leuk maken. Van hangen in het verleden raak je alleen ook maar je heden kwijt. En het maakt me boos dat ik, nu ik mijn leven zelf kan maken, toch kies voor het verleden. Al probeer ik het geen ruimte te geven.
Heb ik het hier een tijdje geprobeerd te mijden. Maak ik planningen, houd mezelf daar zoveel mogelijk aan, probeer leuke dingen in te plannen.
Mijn leven in te richten zoals een leuk droomleven eruit ziet.
Ik zou volop moeten genieten. Dankbaar zijn. Dit is de mooiste tijd van mijn leven. (hoewel, toen de kindjes baby's waren was ook echt geweldig) Ik doe wat ik altijd wilde. Ben waar ik nooit gedacht had te komen.
Maar ik blijf het zelf verpesten. Mijn Keuze.
Keuze voor verwerking. Keuze voor praten. Keuze voor blijven jammeren.

Ik heb dus niet de neiging om steun te zoeken. Waarom? Ik schaam me zelfs erg naar coach dat ik zo zit te simmen. Ik maak toch deze stappen, ik wil dit toch.
Ik doe het goed, begrijp ik. Mooi. Dat wil ik graag.
Ik wil het zo graag goed doen.
Daarbij hoort ook dat ik de goede keuzes maak.
Kiezen voor leven in het hier en nu. Kiezen voor niet blijven hangen, maar de deksel op de put doen tot volgende afspraak. Voor niet achteraf klagen.
Dus nu contact opnemen met coach voelt als te grote fout.
Want het gaat goed. Het moet goedgaan. Want ik doe dit zelf.
Ik maak de keuzes in mijn leven hoe ik met dingen omga.
En ik heb haar al zoveel lastig gevallen. Ze doet al zoveel extra.
Elk appje, elke mail, voelt weer als gevaarlijk. Het maken van een grove fout. Die ze heus keurig zal beantwoorden. Maar waarmee ik haar stukje bij beetje teleurstel.
Want het lijkt maar of ik stappen maak. Want ik kan er dus niet mee omgaan. Want ik wil dit niet. Want ik weet niet hoe ik het moet redden op deze manier.
En ik moet het redden.
Want zij denkt dat ik dit kan. Twijfelt niet aan mij.


oh. kind.
Wordt vervolgd? Of niet?

Oh ik had jouw bericht nog niet gelezen Maisnon.

Jeeetje hoe kom je zo wijs. En geef je ook traumatherapie? Kom ik bij jou in behandeling.

Ik wil het plantje vertrappen en weer begraven en nooit meer zien.
En tegelijkertijd eet, droom, adem ik plant.
Plant plant plant.
Ik kan geen plant meer zien.

Je berichtjes heeft de ergste boosheid wel wat weggehaald. Je komt binnen.
Maar tegelijkertijd wil ik dat niet. Wil ik dus geen plant. Niet dit horen.

En de volgende die zegt dat ik dapper ben, die blokkeer ik.

Volgens mij gaat dit allemaal over die laatste paar zinnen. Hoe doe ik dit nu, het omgaan met alle emoties en gevoelens, en ook nog gewoon je leven leven zonder finaal in te storten?

Je klinkt niet als een stampende kleuter. Wel als iemand die heel boos en teleurgesteld is dat Trauma nog steeds een rol speelt in je leven. Dat het niet gewoon over en klaar is. Dat je niet kan genieten van wat je wel hebt. En de normen die je je leven lang ingestapt zijn is dat je dan dus een zeur bent die niet goed doet, als er niet voldoende uit je handen komt.

Ik denk dus dat je (hoe kut ook), er niet voor kiest om bezig te zijn met trauma, maar dat het je overkomt. Dat is wat ik net bedoelde met de metafoor van het plantje. Dat plantje komt steeds weer terug, op momenten dat je het niet wil, niet verwacht en er niets mee kan.
Ik snap dat je nu het gevoel hebt dat je het er zelf naar gemaakt hebt omdat je met iets van therapie begonnen bent. Maar kwam dat niet voort uit iets anders? Omdat het in december ook allemaal niet meer goed lukte, en het ieder jaar zwaarder werd om te dealen met de gevoelens die dan naar boven kwamen en de deksel weer op de put te krijgen?
Dan kan je je afvragen of het een vrijwillige keuze was, of eigenlijk een noodzaak. Omdat dat stomme kloteplantje maar weer steeds boven de grond blijft komen.

En de volgende die zegt dat ik dapper ben, die blokkeer ik.

Haha, zal ik?

Mooi beschreven Maisnon, heel duidelijk. En lovebirds bericht vind ik ook heel mooi; zichtbaar en onzichtbaar ben je zelf ook tot steun avo.

Crosspost
Ik hoop niet dat ik per ongeluk heb gezegd dat je dapper bent, en me nu blokkeert

Ik vind je wel dapper. En heel erg sterk dat je toch doorgaat ondanks alles. Je bent heel boos en heel bang. En je verdraagt het ook al zie je dat zelf niet zo.

Klagen mag
Boos zijn mag
Bang zijn mag
Bezig zijn met je verleden mag

Het is namelijk jouw leven en vrolijk en dankbaar zijn is geen plicht. Soms is het leven kut met peren. Je coach wil je daarbij steunen. Omdat jij het bent.

Je hoeft het niet aan te nemen. Ik ben ook maar gewoon een of ander figuur op internet

Oh jee, ik lees nu dat je me gaat blokkeren. Nou ja, dat moet dan maar!

Kut. Nou moet ik weer huilen Maisnon.
Je raakt m weer heel erg ofzo.
En zonder dapper haha, dus ik hoef het niet perse kapot te maken. Dan kan ik het iig overwegen.

Ik vind het dus heel moeilijk momenteel om iets positiefs te horen.
Ik snap ernaar, maar het is zo ongeloofwaardig dat het afkaatst, lachwekkend lijkt.
Sorrie, voor degene die zo lief reageren.
Het ligt niet aan jullie.
Het lijkt alleen maar extra gemeen dat ik jullie zoiets laat zeggen.

En hoe kan ik dit allemaal aan coach uitleggen, ooit.
Schrijvend ben ik heel wat.
Live een ramp.

En wil ik dit wel uitleggen. Mag en kan ik dat.

Ik kan niet zulke mooie stukken schrijven als anderen. Maar ik kan wel schrijven dat ik veel herken. Misschien heb je daar iets aan. Bij mij is de deksel ook van de put. Ik kan niet meer terug. Het is namelijk geen keuze, ook bij jou niet. Het is dus ook niet je schuld. Het komt. En dan moet je het ermee doen.
Ik heb me eraan overgegeven inmiddels (in grote lijnen, niet op elk moment!). Ik ben er inmiddels van overtuigd dat dat nodig is. Ik ben halverwege de 40 en heb altijd gevochten, tegen van alles maar vooral de deksel (en mezelf). En ik heb mezelf daarmee volledig uitgeput. En het gaat niet vanzelf weg. Ik moet er doorheen. Het blijft maar terug komen. En sommige mensen kunnen het wel hoor, hun hele leven doorgaan met onderdrukken. Maar ik wil het niet meer.

Ik was vandaag voor intake bij de organisatie waar we het eerder over hadden. Nog niet officieel toegelaten maar verwacht wel dat dat gaat gebeuren. Ik heb er een heel goed gevoel bij. Zoveel (h) erkenning al, zoveel vriendelijkheid, en heel belangrijk, zoveel expertise op dit gebied, dat merkte ik meteen. Ik zou zoiets jou ook zo gunnen. Ja het wordt een zure appel, ja het gaat ongetwijfeld wel even duren, maar oh wat zie ik uit naar daarna. Ik vind mezelf te jong om op deze manier door te gaan. Er zijn mogelijkheden tot verbetering.

Wat mij betreft: Kiezen voor het hier en nu en voor een goed leven betekent kiezen om mn verleden te verwerken, het is er nou eenmaal. En daarna mezelf te kunnen zijn zonder de eeuwige schaduwen en blokkades.

Gaat dat op de korte termijn makkelijk zijn? Ongetwijfeld niet. Maar is het nu makkelijk dan??

Blijf vooral schrijven als je dat wilt. Je zit er absoluut niemand mee in de weg. Mensen die het evt niet willen lezen, die hoeven ook helemaal niet, hun keus. Het helpt sommigen zoals je hierboven las. Het helpt mij ook, ook al reageer ik niet altijd. De reacties van anderen helpen mij ook.

Ik ga niet zeggen dat je dapper bent want ik wil niet geblokkeerd worden

Kun je jezelf iets meer toestaan? Dat je dingen mag voelen? Dat het er nou eenmaal is? Ik ga er soms zelfs voor zitten, die gevoelens die ik niet wil voelen, om ze dan toch de ruimte te geven, te voelen, er te laten zijn. Dat helpt. Vechten is zo vermoeiend.

Eefje wat fijn dat de intake zo prettig voelde.

Avo, moet je het mondeling uitleggen? Als schriftelijk uitdrukken beter lukt en fijner voelt, kun je dat ook gebruiken.
En je blijft niet hangen in het verleden; het verleden heeft zich met weerhaken vastgezet. Dat is niet jouw keuze, jij moet het er maar mee doen. Nou, dat is gewoon fucking oneerlijk.

Eefje, dat klinkt al een fijne intake en heel hoopvol. Ik hoop dat je inderdaad verder mag, dat gun ik je heel erg!

Avo, kan je coach niet stukjes van wat je hier hebt geschreven laten lezen? Gekopieerd, zodat je hier lekker anoniem kan blijven? Ik vind ook dat je het hier vaak heel helder kan beschrijven. Het is voor jou misschien niet altijd helder, maar je worsteling komt daarmee wel naar voren.

En het is niet mijn bedoeling om je te laten huilen, maar ik kan het soms niet laten je mijn perspectief te laten zien
Maar je mag altijd je grens aangeven hè? Als iedereen je maar dapper blijft noemen terwijl je je zelf machteloos voelt, het idee hebt dat je geen grip krijgt en je alleen maar wil dat het stopt... Ik zou er ook boos van worden Maar weet ook dat je nergens, maar hier al helemaal niet, perfect hoeft te zijn.

Die boosheid moet er ook zijn. Boos zijn is heel nuttig. Het helpt je om in actie te komen, om jezelf te beschermen. Om te zeggen "rot op, met alle lelijke dingen die jullie me hebben aangedaan". Want er is jullie wat aangedaan.

Dus bij deze, Avocadeau en ook Eefje: als jullie boos zijn, quote dit bericht en zet er een heleboel boze emoticons en lelijke woorden bij.

Ik ben zomaar het topic binnen komen vallen dus dat lijkt me voldoende reden! En dan heb ik ook nog iemand dapper genoemd

Nou ja, heel verhaal om te zeggen dat boosheid ok is, en nodig om jezelf te beschermen.

Je schrijft dat je dit niet kunt, dat je niet weet hoe. Je hoeft ook niet te weten hoe, maar ik weet zeker dat je het kunt. Je hebt het ergste namelijk al overleefd. Feitelijk gezien moet je nu blijven doen wat je in november en december ook deed: blijven ademen. Wat je nu voelt gaat weer voorbij, emoties gaan voorbij of ze veranderen en daar deal je dan weer mee. Dag voor dag. Zolang je maar blijft ademen.

Lieve Avocadeau, hiermee bedoel ik niet dat het makkelijk is. Het is onnoemelijk zwaar, ik herken de strijd die je beschrijft. Maar zoals hier al werd geschreven, je kunt waarschijnlijk niet meer terug. En het gaat beter worden. Nog niet nu en misschien nog niet aankomende november en december, maar uiteindelijk wel. Dat moet ik wel geloven, want waar ben ik anders zelf mee bezig?

Blijf hier schrijven, je bent niet teveel, je helpt jezelf ermee en ook anderen (ook mij). Vraag hulp, bij coach, bij de huisarts, bij ons. Je moet het (ademen!) zelf doen, maar het hoeft niet alleen.

Haha Mepal, ik moet lachen om je bericht, dank voor het binnen vallen .
En je hebt gelijk! Boosheid mag er zijn. Moet er misschien zelfs zijn. Ik kan het pas sinds kort, soms, even. Op de daders. En dan weet ik niet wat ik ermee aan moet. Meestal schrijf ik er uiteindelijk over, niet hier maar voor mezelf.

Bloem, je bent er weer even . Hoe gaat het nu? Als je er iets over kwijt wil?

Trouwens ook nog een voor Lovebird en alle anderen die er eentje kunnen gebruiken

Wat goed Eefje! Elke keer dat je boos bent en daar iets mee doet is weer een klein stapje dichterbij herstel. Dat je het kunt voelen - ook al is het maar even - is echt al een stap.

Ben hier zelf ook mee bezig. Bij mij thuis was boos een verboden emotie. Terwijl ik best een driftig type ben. Al die boosheid is in mezelf ontploft en dat is zelfvernietigend.

Sinds kort voel ik: boos is prima. Het gaat erom hoe je er mee omgaat. Natuurlijk ga ik niks in de fik steken, een bushokje slopen of iemand in elkaar timmeren. Maar ik heb eisen aan de manier waarop er met me omgegaan wordt en als mensen te ver gaan heeft dat consequenties. En nou ga ik dat 10000 keer oefenen want zeggen is een maar doen is een ander ding. Helaas. Gaat geheid ook nog 10000 x mis. Maar alleen het gevoel hebben dat boos prima is, is voor mij bevrijdend.

Ik vond dit heel ingewikkeld. En voor de meesten van jullie zal dat nog veel, veel ingewikkelder zijn. Want seksueel trauma, dat is zo zwaar over de grenzen in je meest persoonlijke zone. En dat vind ik naar voor jullie, dat er zo met jullie is omgegaan. Ik word er boos van als ik er aan denk. Boos op de daders, niet op jullie.

Ik las jullie.
Ik weet het niet.
Coach geappt of ik haar mag mailen.
Dus ik luister wel.

Hoewel ik niet weet wat ze kan doen, of ik kan vragen.
Maar het idee van haar mailen lucht wel op.

Ps. ik ben niet boos op anderen. Ik ben boos op mezelf.
Ik mopper graag op anderen. Maar boosheid over vroeger voel ik niet. En daar ben ik eigenlijk heel blij om. Moet er niet aan denken.

Reageer later op jullie allemaal Sorrie voor de ego.
Dankjewel voor alle steun.
Al luster ik slecht en maak ik het weg.
Sorrie.

Ik voel me wel wat rustiger dan een paar weken terug Eefje. Er komt wat ruimte voor een nieuwe weg in therapie. Er is nog steeds veel weerstand maar er is ook nieuwsgierigheid bij gekomen om te onderzoeken wat er is. Hoe mijn binnenwereld in elkaar zit en hoe ik kan zorgen dat er beter samengewerkt kan worden. Dat moet met hele kleine stapjes anders raken delen van mijn systeem in paniek en wordt alles blanco, maar er is wel wat ruimte. Het idee dat dit nog jaren therapie vraagt kan me wel enorm moedeloos maken maar ik probeer dan mijn eigen advies aan Avocadeau te harte te nemen en het dag voor dag te bekijken.

Ik ben ook best wel trots op de dingen die ik afgelopen weken heb gedaan en de keuzes die ik daarin voor mezelf heb kunnen maken. Het destructieve is weer wat meer naar de achtergrond en het lukt beter om goed voor mezelf te zorgen. Dat moet ook wel want ik merk dat ik heel erg moe ben steeds, dus moet echt mijn grenzen goed bewaken.

Bovenstaande is dus op de goede dagen, die waren er de afgelopen weken gelukkig vaker. Neemt niet weg dat ik nog steeds heel erg uit het veld geslagen kan zijn als er dan ineens weer een herinnering zich de hele dag door aan me opdringt. Ik alles weer opnieuw voel gebeuren en er veel lichamelijke pijn is. Heel gemeen vind ik dat. Gelukkig kan ik dan terugvallen op de traumabehandeling en helpt de EMDR en exposure goed. We zijn nu ook veel aan het rescripten. Dat vind ik heel erg spannend en het mag ook vaak niet, maar een half jaar geleden was het nog helemaal geen optie en was daar nul ruimte, nu merk ik ook daar dat ik stapjes kan zetten.

Ik lees je avo, en het helpt mij en anderen. Ik leef vanaf een afstand met je mee en zie in jouw schrijven te midden van al die delen, het bange kleine meisje, de grote boze wolf etc een stralende, stabiele, nieuwsgierige, kalme kern. Echt super duidelijk.

En ik zit nu te kijken wat ik coach wil zeggen.
Niets eigenlijk. Want ik wil dat ze denkt dat het goed gaat. Dat ik die stappen maak. Het moet goed gaan. Het gaat ook goed.
Ik weet alleen even niet waar ik het zoeken moet.

En dan zie ik alle lieve berichten. En ik kan ze gewoon niet lezen.
En dat vind ik zo ondankbaar.
Dus bij deze: dankjewel.
Dankjewel Mepal, Bloem, Eefje, Tyche.
Dankjewel Olle, Butterfly en Lovebird.
Dat jullie die moeite nemen. Dat jullie voor mij die moeite nemen.
Ik waardeer jullie lieve reacties echt enorm. Echt. Elke reactie raakt me.
Dat ik de moeite waard ben om op te reageren. Dat diegene niet walgt of boos is.
Dus echt. Dankjewel.
En sorrie dat ik zo ondankbaar ben momenteel. Dat ik dan boos word omdat ik niet dapper genoemd wil worden.
Ik vind het zo naar dat jullie een beeld hebben van een dapper onschuldig leuk iemand.

Eefje, ik kijk enorm tegen je op, hoe je bezig bent, de stappen die je gemaakt hebt, hoe je het kan voelen nu, en het omschrijft. Je bent een voorbeeld.
Hoewel ik momenteel denk ik te dwars ben om geinspireerd te zijn. Vastbesloten dat ik ben om op elk plantje te gaan staan dat maar in mijn buurt opkomt. Geen plantjes meer voor mij. (en ik weet stiekem dat dat geen lange termijn oplossing is. dat het een kinderlijk wensen is. hopen. Maar ik 'moet' er nu even aan vasthouden. op een of andere manier)
Ik gun je de behandeling daar. Dat het nu al zo goed voelt, je je gekend voelt. Fijn.
Ik herken het van mijn behandeling ooit.
Soms twijfel ik idd of ik genoeg heb aan coach. Maar zij gelooft in mij en samen kleine stapjes nemen. En ik pak dat op als 'jij hoort niet daar, je bent een aansteller dat je denkt meer nodig te hebben. Dramaqueen. Het stelt allemaal niets voor. Dat is voor mensen met Groot Trauma. Jij doet het prima. Dat zegt iedereen. Zelfs coach. Dus dan is dat zo.'
Waarbij ik niet weet of ik het wel of niet prima doe. En heel soms twijfel of ik coach genoeg vertel om haar wel een beeld te geven.
Maar dat is even te ingewikkeld voor nu. Ik heb het nodig om op haar te vertrouwen en haar niet (nog meer) in twijfel te trekken.

Bloem, je bent zo'n dappere knapperd (ik mag dat wel zeggen. haha). Je doet het. En ik denk dat ik je wanhoop nu begrijp. Dit is anders dan december. Dat was de pijn all over again. Dit is anders. Het biedt wat rust dat jij, ondanks het meermaals roepen hier 'ik weet niet of ik het kan' doorademt. Het doet.

Mepal, leuk dat je inbreekt. Sorrie dat je dan meteen een bak ellende van mij over je heen krijgt en ik nog dwars doe ook. Ik vind het ontzettend lief dat je zomaar de moeite neemt om een hart onder de riem te steken.

Tyche, ik ga dus inderdaad proberen te mailen. Wijsneus.

Lovebird en Butterfly. Ik ben 'blij' dat jullie hier wat (h)erkenning vinden.
Misschien lukt het om ooit mee te schrijven. Misshcien is lezen genoeg.
Weet dat er ruimte is hier. Ook voor jullie.
En het mogen bewezen zijn dat iedereen hier oeverloos geduldig is met de meest achterlijke individuen en zijkbuien. Dus wat dat betreft zit je veilig.
Met mij in de buurt lijkt iedereen normaal.

Maisnon.
Lieve, rake, prachtige Maisnon.
Je hebt me wel eens verteld wat je deed, maar mijn hoofd heeft het verkeerd opgeslagen. Ik hoop met heel mijn hart dat je psychologe of therapeute bent.
Of dat anders gaat worden.
Je raakt vandaag iets wat ik heel hard probeer te overschreeuwen.
Je uitleg van het plantje is zo duidelijk.
Niet wat ik horen wil.
Of eigenlijk, best, ik denk alleen dat ik het beter weet. Nee, ik wil dat ik het beter weet. Want ik vrees dat ik best weet dat je gelijk hebt.
Ik wil alleen dat ik een betere manier bedenk.
Dank voor het verwoorden.
Ooit kom ik bij jou en Tyche in therapie.
Stuur maar een tikkie