Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en ook weer verdwijnen - 3
vrijdag 1 maart 2024 om 21:50
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit. Originele TO schrijft nog mee. In afgelopen edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom liefst niet quooten.
Wissen mag altijd en daarom liefst niet quooten.
moderatorviva wijzigde dit bericht op 01-03-2024 23:19
Reden: Titel aangepast
Reden: Titel aangepast
0.00% gewijzigd
donderdag 22 augustus 2024 om 23:01
Het maakt mensen uit EV. De mensen die jou waarderen, die betrokken zijn bij je, die maakt het uit. Het maakt uit.
Je hebt simpelweg veel pech gehad met je familie. Dat heb je nooit verdient. Als klein meisje niet, nu niet.
Het zegt veel over hen. Hoe zij met mensen en onrecht omgaan. Niets over jou, en wat jij waard bent, en hoe anderen met jou om hadden moeten gaan.
Het maakt heel veel uit dat je je vroeger zo eenzaam gevoeld hebt. Zo ontzettend eenzaam dat het nu nog zeer doet en zijn sporen nalaat.
Dat had anders moeten zijn. Daar had je recht op. Op zorg, en liefde, en veiligheid. Van je moeder, en ook van je omgeving, die ervoor koos om weg te kijken.
Daar nog steeds voor kiest.
Dat maakt veel uit, en het had anders moeten zijn. Voor jou als klein meisje.
Ze hadden er met zijn allen voor moeten zorgen dat je geliefd en veilig was. Dat er goed voor je gezorgd werd. Ze faalden.
En dat maakt veel uit.
Ik was gister te erg in paniek om dat te kunnen verwoorden. Maar ik vind het heel erg voor je, en om te lezen dat je je zo voelde.
Ik herken het ook zeker. De enorme eenzaamheid. Volgens mij heb ik wel eens geschreven dat ik me een soort alien voelde op de verkeerde planeet. Totaal eenzaam, onbegrepen, anders dan iedereen.
Dat is gewoon kut.
Ik vind het dan wel weer heel mooi om te lezen dat je signalen hebt waaraan je kan herkennen dat je niet in je volwassen zelf zit.
Hoe duidelijk!
Het zet mij ook weer aan het denken.
Wat bijzonder dat je in de groep ook feedback kan geven over wat je ziet.
Tyche, wat ben je dapper bezig. Reflecteren op een twijfelen aan je eigen gedachten, beleving.
Ik denk dat je er komende tijd vanzelf achter gaat komen of je het als heftig ervaart of kan blijven relativeren.
Je weet zelf waarschijnlijk dat dat een bekende coping is om om te gaan met lastige dingen.
Ga als echte onderzoeker die je bent de uitdaging aan zoals je nu doet.
Dan weet ik zeker dat je al vrij snel zult weten of het bij jou coping is, of dat het voor jou allemaal redelijk normaal was.
Alleen al dat je dit zo openlijk durft te onderzoeken, durft te spelen met je eigen overtuigingen, maakt dat ik heel veel vertrouwen heb in dat je verder gaat komen met therapie, welke dan ook.
ACT vind ik mooi om te accepteren wat je niet kan veranderen. In jouw geval lijkt het me ook heel nuttig om eens te kijken waar bepaalde gedragingen en overtuigingen vandaan komen.
En dan, pragmatische wetenschapper die je bent, bewust te besluiten of die gedragingen/overtuigingen nog bij jou en je leven passen, of dat ze eigenlijk bij vroeger horen.
Juist doordat je zo goed kan nadenken en onderzoeken lijkt dat je ontzettend verhelderend voor jezelf.
En dan kan je daarna nog rustig een stukje act doen.
Diva, hoe was je eerste werkdag?
Kan me indenken dat je kapotmoe was als je vannacht pas zo laat kon slapen.
Hier gister moeilijke nacht. Toen ik eenmaal in slaap viel kwamen -surprise- de nachtmerries dus ben ik er maar weer uitgegaan.
Voordeel is dat ik nu na twee intensieve dagen en twee nachten bijna geen slaap mijn ogen niet open kan houden.
De paniek is redelijk weg. Ik doe alsof er niets is. Nooit geweest, niets gedaan.
La-la-la. Nu ga ik regenbogen piesen en slapen.
Je hebt simpelweg veel pech gehad met je familie. Dat heb je nooit verdient. Als klein meisje niet, nu niet.
Het zegt veel over hen. Hoe zij met mensen en onrecht omgaan. Niets over jou, en wat jij waard bent, en hoe anderen met jou om hadden moeten gaan.
Het maakt heel veel uit dat je je vroeger zo eenzaam gevoeld hebt. Zo ontzettend eenzaam dat het nu nog zeer doet en zijn sporen nalaat.
Dat had anders moeten zijn. Daar had je recht op. Op zorg, en liefde, en veiligheid. Van je moeder, en ook van je omgeving, die ervoor koos om weg te kijken.
Daar nog steeds voor kiest.
Dat maakt veel uit, en het had anders moeten zijn. Voor jou als klein meisje.
Ze hadden er met zijn allen voor moeten zorgen dat je geliefd en veilig was. Dat er goed voor je gezorgd werd. Ze faalden.
En dat maakt veel uit.
Ik was gister te erg in paniek om dat te kunnen verwoorden. Maar ik vind het heel erg voor je, en om te lezen dat je je zo voelde.
Ik herken het ook zeker. De enorme eenzaamheid. Volgens mij heb ik wel eens geschreven dat ik me een soort alien voelde op de verkeerde planeet. Totaal eenzaam, onbegrepen, anders dan iedereen.
Dat is gewoon kut.
Ik vind het dan wel weer heel mooi om te lezen dat je signalen hebt waaraan je kan herkennen dat je niet in je volwassen zelf zit.
Hoe duidelijk!
Het zet mij ook weer aan het denken.
Wat bijzonder dat je in de groep ook feedback kan geven over wat je ziet.
Tyche, wat ben je dapper bezig. Reflecteren op een twijfelen aan je eigen gedachten, beleving.
Ik denk dat je er komende tijd vanzelf achter gaat komen of je het als heftig ervaart of kan blijven relativeren.
Je weet zelf waarschijnlijk dat dat een bekende coping is om om te gaan met lastige dingen.
Ga als echte onderzoeker die je bent de uitdaging aan zoals je nu doet.
Dan weet ik zeker dat je al vrij snel zult weten of het bij jou coping is, of dat het voor jou allemaal redelijk normaal was.
Alleen al dat je dit zo openlijk durft te onderzoeken, durft te spelen met je eigen overtuigingen, maakt dat ik heel veel vertrouwen heb in dat je verder gaat komen met therapie, welke dan ook.
ACT vind ik mooi om te accepteren wat je niet kan veranderen. In jouw geval lijkt het me ook heel nuttig om eens te kijken waar bepaalde gedragingen en overtuigingen vandaan komen.
En dan, pragmatische wetenschapper die je bent, bewust te besluiten of die gedragingen/overtuigingen nog bij jou en je leven passen, of dat ze eigenlijk bij vroeger horen.
Juist doordat je zo goed kan nadenken en onderzoeken lijkt dat je ontzettend verhelderend voor jezelf.
En dan kan je daarna nog rustig een stukje act doen.
Diva, hoe was je eerste werkdag?
Kan me indenken dat je kapotmoe was als je vannacht pas zo laat kon slapen.
Hier gister moeilijke nacht. Toen ik eenmaal in slaap viel kwamen -surprise- de nachtmerries dus ben ik er maar weer uitgegaan.
Voordeel is dat ik nu na twee intensieve dagen en twee nachten bijna geen slaap mijn ogen niet open kan houden.
De paniek is redelijk weg. Ik doe alsof er niets is. Nooit geweest, niets gedaan.
La-la-la. Nu ga ik regenbogen piesen en slapen.
vrijdag 23 augustus 2024 om 13:30
vrijdag 23 augustus 2024 om 14:35
50 uur therapie voor 5 min trauma??? Dan red ik (iedereen hier? de meeste van ons?) dat nooit in dit leven pffff
Anyway.
Imposter syndroom. Herkenbaar hier? Vast wel, komt namelijk nogal veel voor na trauma. Ik kom er steeds meer achter in welke mate dit mijn leven beïnvloedt of eigenlijk bepaalt zelfs. Altijd stress, altijd angst, het niet te kunnen, het niet goed te doen, niet goed genoeg te zijn voor welke taak dan ook. Uitputtend is het, vooral als je het probeert te verbloemen door te overcompenseren.
Nu leerde ik laatst dat je ook een soort 'imposter syndroom' kunt hebben voor wat je hebt mee gemaakt: zo erg was het niet, classificeert het eigenlijk wel als trauma, anderen hebben veel erger mee gemaakt, ik ben een aansteller etc. Deze gedachten zijn in zichzelf dus een symptoom/een gevolg van trauma. Ik vond 't wel een eye opener. Misschien heeft iemand er iets aan.
Zelfde geldt trouwen voor zelftwijfel en continue alles in twijfel trekken wat je denkt/voelt/vindt/bent. En dus ook over wat je hebt meegemaakt en of dat wel 'een naam mag hebben'.
Overigens sorry dat ik weinig inhoudelijk op jullie berichten reageer, er is even weinig ruimte geloof ik. Ik lees wel alles.
Ik ben begonnen bij het behandelcentrum al is het nog heel low key. Binnenkort (maar wel nog even wachter weer... ) EMDR met PMT individueel en groepstherapie.
Anyway.
Imposter syndroom. Herkenbaar hier? Vast wel, komt namelijk nogal veel voor na trauma. Ik kom er steeds meer achter in welke mate dit mijn leven beïnvloedt of eigenlijk bepaalt zelfs. Altijd stress, altijd angst, het niet te kunnen, het niet goed te doen, niet goed genoeg te zijn voor welke taak dan ook. Uitputtend is het, vooral als je het probeert te verbloemen door te overcompenseren.
Nu leerde ik laatst dat je ook een soort 'imposter syndroom' kunt hebben voor wat je hebt mee gemaakt: zo erg was het niet, classificeert het eigenlijk wel als trauma, anderen hebben veel erger mee gemaakt, ik ben een aansteller etc. Deze gedachten zijn in zichzelf dus een symptoom/een gevolg van trauma. Ik vond 't wel een eye opener. Misschien heeft iemand er iets aan.
Zelfde geldt trouwen voor zelftwijfel en continue alles in twijfel trekken wat je denkt/voelt/vindt/bent. En dus ook over wat je hebt meegemaakt en of dat wel 'een naam mag hebben'.
Overigens sorry dat ik weinig inhoudelijk op jullie berichten reageer, er is even weinig ruimte geloof ik. Ik lees wel alles.
Ik ben begonnen bij het behandelcentrum al is het nog heel low key. Binnenkort (maar wel nog even wachter weer... ) EMDR met PMT individueel en groepstherapie.
vrijdag 23 augustus 2024 om 14:49
@eefje ik snap dat het lang overkomt maar het is meer om een beeld te schetsen dat trauma verwerking heel lang duurt en dat je dat niet met een paar sessies hebt opgelost.
Bij mijn ouders heeft dat echt wel inzicht gegeven waarom ik na mijn trauma in zelf vernietigen ging.
Maar ik heb het geluk dat mijn trauma niet in mijn kerngezin /familie plaats heeft gevonden wel vriendenkring van mijn vader.
Bij mijn ouders heeft dat echt wel inzicht gegeven waarom ik na mijn trauma in zelf vernietigen ging.
Maar ik heb het geluk dat mijn trauma niet in mijn kerngezin /familie plaats heeft gevonden wel vriendenkring van mijn vader.
vrijdag 23 augustus 2024 om 14:54
Herkenbaar wat je schrijft Eefje.
En 50 uur therapie voor 5 minuten trauma, pffft! En voordat je de juiste therapie gevonden hebt ook. Ik heb nu 3 jaar (hoeveel minuten zijn dat??) verspilt omdat het niet aansloot en dus niet hielp.
Avo, in de vakantie heb ik vaak een omgedraaid ritme, dus laat naar bed, maar ook laat op, dus zo moe was ik niet. Behalve vandaag, want gisteren ook nog lang blijven liggen en gisteravond/vannacht laat thuis omdat ik naar een concert ging. En daarna hield man me wakker met zijn gehoest en moest ik vanochtend dus wel op tijd op. Volgens mij heb ik echt amper geslapen vannacht, althans zo voelt het. Blij dat er vanmorgen maar een informele bijeenkomst op de planning stond! Wel een kakafonie van een geluiden met ca. 120 collega's, maar gelukkig duurde het niet zo lang.
Ik hoop dat je lekker en droomloos slaapt!
En 50 uur therapie voor 5 minuten trauma, pffft! En voordat je de juiste therapie gevonden hebt ook. Ik heb nu 3 jaar (hoeveel minuten zijn dat??) verspilt omdat het niet aansloot en dus niet hielp.
Avo, in de vakantie heb ik vaak een omgedraaid ritme, dus laat naar bed, maar ook laat op, dus zo moe was ik niet. Behalve vandaag, want gisteren ook nog lang blijven liggen en gisteravond/vannacht laat thuis omdat ik naar een concert ging. En daarna hield man me wakker met zijn gehoest en moest ik vanochtend dus wel op tijd op. Volgens mij heb ik echt amper geslapen vannacht, althans zo voelt het. Blij dat er vanmorgen maar een informele bijeenkomst op de planning stond! Wel een kakafonie van een geluiden met ca. 120 collega's, maar gelukkig duurde het niet zo lang.
Ik hoop dat je lekker en droomloos slaapt!
imaginary_diva wijzigde dit bericht op 23-08-2024 14:56
5.05% gewijzigd
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
vrijdag 23 augustus 2024 om 22:09
Eefje, ik verbaasde me erover dat het een naam had en iets raars was, ik heb heel lang gedacht dat iedereen zo onzeker was op zijn werk, bang was om het niet goed genoeg te doen.
Dat het met trauma ook zo werkt wist ik niet.
Wel herkenbaar dat je ook daar aan twijfelt.
Ik noem het sinds ik hier schrijf heel stoer trauma. Maar ik denk nog steeds eigenlijk ook dat het gewoon een strenge opvoeding was, wat ik nodig had. En dat ik een aansteller ben dat ik daar nog zo moeilijk over doe.
Je weet dat ik altijd invul dat jullie denken dat het allemaal wel meevalt. En eigenlijk net zo bang ben dat jullie zeggen dat het echt wel heftig was. Ik weet niet wat ik erger vind eigenlijk...
Frietje, man, 50 uur is veel...
Heb jij het meteen aan je ouders durven vertellen? En heb je steun aan ze gehad?
Als je niet wilt antwoorden is dat ook prima natuurlijk he.
Diva, ik houd ook zo van laat naar bed gaan en laat op. Maar ik weet ook dat ik het er heel slecht op doe, dat ik dan overdag tot minder kom en me sneller zwart en schuldig ga voelen, het verleden dichterbij is.
Ik zou eigenlijk elke avond om 21.30 naar bed moeten, maar oh, ik wil nooit nooit naar bed. Ik wil geen nacht. En al helemaal geen nieuwe dag. En ik wil ook nooit opstaan. Ik wil de dag niet beginnen. Ga weg allemaal.
Dat is dus altijd een groot gevecht om een goed dag nachtritme aan te houden.
Mijn eis voor mezelf is nu 23.00 in bed. Uiterlijk. En dat is eigenlijk nog te laat weet ik.
Maar ik ben ook echt een avond/nachtdier.
Laat mij maar savinds sporten, computerwerk doen, schoonmaken.. alles.
Sochtends ben ik een lamme dweil. Zelfs als ik om 20.00 in bed lig is mijn lijf sochtends niet wakker te krijgen en zit ik te gapen achter de computer. Zit ik binnen een half uur te knikkebollen.
Ben je wel helemaal klaar voor het nieuwe schooljaar nu Diva?
Maandag weer meteen voor de klas?
Zet m op!
Dat het met trauma ook zo werkt wist ik niet.
Wel herkenbaar dat je ook daar aan twijfelt.
Ik noem het sinds ik hier schrijf heel stoer trauma. Maar ik denk nog steeds eigenlijk ook dat het gewoon een strenge opvoeding was, wat ik nodig had. En dat ik een aansteller ben dat ik daar nog zo moeilijk over doe.
Je weet dat ik altijd invul dat jullie denken dat het allemaal wel meevalt. En eigenlijk net zo bang ben dat jullie zeggen dat het echt wel heftig was. Ik weet niet wat ik erger vind eigenlijk...
Frietje, man, 50 uur is veel...
Heb jij het meteen aan je ouders durven vertellen? En heb je steun aan ze gehad?
Als je niet wilt antwoorden is dat ook prima natuurlijk he.
Diva, ik houd ook zo van laat naar bed gaan en laat op. Maar ik weet ook dat ik het er heel slecht op doe, dat ik dan overdag tot minder kom en me sneller zwart en schuldig ga voelen, het verleden dichterbij is.
Ik zou eigenlijk elke avond om 21.30 naar bed moeten, maar oh, ik wil nooit nooit naar bed. Ik wil geen nacht. En al helemaal geen nieuwe dag. En ik wil ook nooit opstaan. Ik wil de dag niet beginnen. Ga weg allemaal.
Dat is dus altijd een groot gevecht om een goed dag nachtritme aan te houden.
Mijn eis voor mezelf is nu 23.00 in bed. Uiterlijk. En dat is eigenlijk nog te laat weet ik.
Maar ik ben ook echt een avond/nachtdier.
Laat mij maar savinds sporten, computerwerk doen, schoonmaken.. alles.
Sochtends ben ik een lamme dweil. Zelfs als ik om 20.00 in bed lig is mijn lijf sochtends niet wakker te krijgen en zit ik te gapen achter de computer. Zit ik binnen een half uur te knikkebollen.
Ben je wel helemaal klaar voor het nieuwe schooljaar nu Diva?
Maandag weer meteen voor de klas?
Zet m op!
zaterdag 24 augustus 2024 om 09:49
Hoi! Ben even weggeweest. Heb jullie allemaal gelezen maar lukt nu niet om goed te reageren.
Eefje, ik vond je post heel herkenbaar. Ook hier voel ik me idd een imposter want waarom zou ik iets schrijven als anderen zoveel naardere dingen hebben meegemaakt.
Avo, momenteel ben ik geen nachtdier maar ook geen dagdier. Meer een grotdier dat met haar dekens over haar hoofd in bed wil liggen. Helaas wel zonder te slapen. Het ging in de vakantie heel goed, zo goed dat ik al bijna weer vergeten was hoe ik me voel na een week spoken in de nacht.
Blech, het een rotdag vandaag.
Eefje, ik vond je post heel herkenbaar. Ook hier voel ik me idd een imposter want waarom zou ik iets schrijven als anderen zoveel naardere dingen hebben meegemaakt.
Avo, momenteel ben ik geen nachtdier maar ook geen dagdier. Meer een grotdier dat met haar dekens over haar hoofd in bed wil liggen. Helaas wel zonder te slapen. Het ging in de vakantie heel goed, zo goed dat ik al bijna weer vergeten was hoe ik me voel na een week spoken in de nacht.
Blech, het een rotdag vandaag.
zaterdag 24 augustus 2024 om 10:03
Mepal, wat naar dat het weer minder gaat na de vakantie.
Slechte nachten hebben zoveel invloed op hoe je je voelt. Stom, want het is niet dat je wat kan doen aan nachtmerries ed.
Weet dat ik niet oordeel over wie wat meegemaakt heeft, en of dat wel erg genoeg is. Verdriet en pijn zijn geen wedstrijd en niet te vergelijken.
Slechte nachten hebben zoveel invloed op hoe je je voelt. Stom, want het is niet dat je wat kan doen aan nachtmerries ed.
Weet dat ik niet oordeel over wie wat meegemaakt heeft, en of dat wel erg genoeg is. Verdriet en pijn zijn geen wedstrijd en niet te vergelijken.
zaterdag 24 augustus 2024 om 10:46
Thanks Avo.
Ik heb geen nachtmerries. Ik slaap weinig momenteel omdat ik moeite heb met in slaap vallen en heel vroeg weer wakker ben. Er zit veel spanning in mijn lijf. Ik gebruik wel regelmatig slaapmedicatie maar daar vind ik ook weer wat van.
Dat zorgt ervoor dat ik heel negatief wordt en weinig kan relativeren. En ik word er ook zombie achtig van en brommerig tegen de kinderen. En boos op mezelf.
Ik heb geen nachtmerries. Ik slaap weinig momenteel omdat ik moeite heb met in slaap vallen en heel vroeg weer wakker ben. Er zit veel spanning in mijn lijf. Ik gebruik wel regelmatig slaapmedicatie maar daar vind ik ook weer wat van.
Dat zorgt ervoor dat ik heel negatief wordt en weinig kan relativeren. En ik word er ook zombie achtig van en brommerig tegen de kinderen. En boos op mezelf.
zaterdag 24 augustus 2024 om 23:09
Advo ik wil het wel vertellen hoor,
Mijn oma heeft hem betrapt in mijn kamer, dus er was weinig te vertellen.
Maar hoe vaak het gebeurd was enzo hebben ze pas met de aangiften gelezen.
Hij heeft jammer genoeg eieren voor zijn geld gekozen en is met -2 de Waal in gesprongen. Dus het is nooit tot een rechtzaak gekomen. Maar het bleek later ook dat hij dit bij zijn nichtje en bij zijn dochter deed.
Die 50 uur uitspraak heeft een therapeut bij mijn behandeling van anorexia gedaan, want mijn vader begreep niet waarom ik mij zo de vernieling in hielp terwijl ik meteen alle hulp heb gekregen enzo.
Maar ik was 13 en vond mij totaal niks waard en inplaats van bang voor sex te worden sloeg ik helemaal los waardoor ik daar geen controle gevoel meer overhad en die in eten ging zoeken. En vaak is het zo dat een seksueel trauma gevolgd word door een ander trauma of trauma's en voordat alle laagjes van trauma's zijn door geworsteld en je bij het veroorzakende trauma bent ben je een tijd en vaak vele behandeling verder.
En vooral als er heel veel schaamte of angst of schuldgevoeld bij komt kijken.
Ik heb mij heel lang heel schuldig gevoeld door mij was mijn vader zijn halve vriendengroep kwijt en 1 van zijn kameraden leefde niet meer. ( nu kan ik wel in zien dat dat mijn vader geen contact wou met mensen die zijde dat ik loog maar toen in het moment vond ik de situatie voor hem erger dan voor mij) .
Waardoor de eerste jaar therapie veel over schuldgevoel en oppakken van het normale leven is gegaan inplaat la van het echt verwerken van wat is er gebeurd. En hoe werkt een normale relatie/seksuele relatie.
En daar is het flink mis gegaan maar ook toen was het een andere tijd met andere inzichten dan nu. ( nu alweer bijna 28 jaar geleden)
zondag 25 augustus 2024 om 09:00
frietjeWat ontzettend verdrietig. En zo reageert iedereen anders op trauma.
Ik heb ook jaren met eten geklooid en ging met iemand naar bed omdat diegene interesse in mij had, aardig was, en dan had ie daar dus recht op.
Ik ben alleen maar heel kort 'op de markt' geweest. Want thuis mocht ik niet veel qua uit, en eenmaal uit huis kwam ik vrij snel mijn man tegen.
Dat schuldgevoel, wat is dat toch een bitch..
Wilde je aangifte doen, dat je schrijft dat hij zijn straf ontlopen heeft?
Ik vind het mooi hoe boos je klinkt.
zondag 25 augustus 2024 om 15:43
@advo
Ik had denk ik niet heel veel keus mij oma heeft meteen de politie gebeld en die stonden een uur later op de stoep. En ik heb mij daarna laten meeslepen.
Hij is betrapt en 2 dagen later heeft hij zelfmoord gepleegd waardoor de waarom en dat ik de waarheid sprak nooit uitgesproken is, waardoor dat voor mijn gevoel altijd op de achtergrond aanwezig is geweest in mijn geboorte dorp.
En mijn boosheid is er pas sinds dat ik zelf kinderen heb.
Ik had denk ik niet heel veel keus mij oma heeft meteen de politie gebeld en die stonden een uur later op de stoep. En ik heb mij daarna laten meeslepen.
Hij is betrapt en 2 dagen later heeft hij zelfmoord gepleegd waardoor de waarom en dat ik de waarheid sprak nooit uitgesproken is, waardoor dat voor mijn gevoel altijd op de achtergrond aanwezig is geweest in mijn geboorte dorp.
En mijn boosheid is er pas sinds dat ik zelf kinderen heb.
zondag 25 augustus 2024 om 17:00
Jahallo, waarom stopt je therapie?
Altijd lastig en vervelend. Ik herken je coping: als je me niet wilt, nou dan niet joh.
Betekent bij mij vaak dat ik bang ben. Dat ik iets verkeerd gedaan heb, weer afgewezen ga worden, weer alleen verder moet. Ik snak naar bevestiging en verbinding (maar kan dat niet).
Enige vorm van een afscheid of afwijzing zorgt gewoon voor enorme paniek. (Weet ik nu)
Kan zoiets bij jou ook spelen?
Eenzaamheid: behoefte aan verbinding en contact? Echtheid?
Wat mij betreft heeft eenzaamheid ook te maken met niet gezien worden, niet kunnen delen, niet echt in verbinding zijn.
En soms is dat alleen al een oude pijn of schaamte niet kunnen delen.
Wanneer voelde jij je niet eenzaam?
Altijd lastig en vervelend. Ik herken je coping: als je me niet wilt, nou dan niet joh.
Betekent bij mij vaak dat ik bang ben. Dat ik iets verkeerd gedaan heb, weer afgewezen ga worden, weer alleen verder moet. Ik snak naar bevestiging en verbinding (maar kan dat niet).
Enige vorm van een afscheid of afwijzing zorgt gewoon voor enorme paniek. (Weet ik nu)
Kan zoiets bij jou ook spelen?
Eenzaamheid: behoefte aan verbinding en contact? Echtheid?
Wat mij betreft heeft eenzaamheid ook te maken met niet gezien worden, niet kunnen delen, niet echt in verbinding zijn.
En soms is dat alleen al een oude pijn of schaamte niet kunnen delen.
Wanneer voelde jij je niet eenzaam?
zondag 25 augustus 2024 om 17:03
Is dat niet de ultieme bekentenis?
Een getuige, en de dader zelf die zo vlucht dat hij nooit ter verantwoording geroepen kan worden.
Daar valt niets aan te twijfelen lijkt me.
Excuses en waarom krijg je helaas maar zelden. En als je ze al krijgt is de vraag hoe waar ze zijn, of dat het mooie praat is.
Die waarom vraag is sowieso een ding.
Maar het antwoord is toch vaak: omdat het kon.
Te stom voor woorden.
Een getuige, en de dader zelf die zo vlucht dat hij nooit ter verantwoording geroepen kan worden.
Daar valt niets aan te twijfelen lijkt me.
Excuses en waarom krijg je helaas maar zelden. En als je ze al krijgt is de vraag hoe waar ze zijn, of dat het mooie praat is.
Die waarom vraag is sowieso een ding.
Maar het antwoord is toch vaak: omdat het kon.
Te stom voor woorden.
zondag 25 augustus 2024 om 20:29
Je zou het denken maar ik heb jammer genoeg gemerkt dat l toen vaak nog gezegd werd maar zij had dat rokje/truitje maar niet aanmoeten trekken. En pas een paar jaar later kwamen de verhalen van zijn nichtje en dochter na buiten. En hoe hun zijn behandeld toen door zijn/hun familie echt verschrikkelijk.
En die familie zegt dat ik de schuldige ben dat hij dood is,
en dat is in werkelijkheid ook zo want als hij niet betrapt bij mij was.
Dan had hij nog geleefd en nog meer slachtoffers gemaakt.
Dat beeld probeer ik mij voor te houden als de schuldgevoel weer boven komt drijven.
zondag 25 augustus 2024 om 21:02
Gofferdegoffer! Wat zijn mensen toch eikels!
Hij had nog geleefd als ie met z'n fikkies van kinderen afgebleven was.
Wat die kinderen ook aanhadden.
Het is NIET, NOOIT NIMMER jou schuld dat hij zichzelf niet in de hand had, en dat iemand voor jou opkwam. (dus ook in werkelijkheid heb jij niets gezegd, hij was zo stom om zich te laten betrappen. Ook zijn eigen domme schuld)
Wat ontzettend naar dat je verhaal nog zo in twijfel getrokken is zeg, en dat jij zo de schuld krijgt van zijn laffe acties.
Ik geloof dat ik als jou oma zijnde persoonlijk de vlag uitgehangen had, de dag dat ie dood was. Een creep minder op de wereld. Mooi dat ie nooit meer aan je kan zitten.
Eerlijk gezegd hoop ik dat die Eikel van Olle ook nog eens zijn auto tegen een boom parkeert, of per ongeluk onder de trein beland ofzo.
En Piet en vrienden graag een pijnlijke langzame gruwelijke dood. Vandaag nog.
Erg he...
Hij had nog geleefd als ie met z'n fikkies van kinderen afgebleven was.
Wat die kinderen ook aanhadden.
Het is NIET, NOOIT NIMMER jou schuld dat hij zichzelf niet in de hand had, en dat iemand voor jou opkwam. (dus ook in werkelijkheid heb jij niets gezegd, hij was zo stom om zich te laten betrappen. Ook zijn eigen domme schuld)
Wat ontzettend naar dat je verhaal nog zo in twijfel getrokken is zeg, en dat jij zo de schuld krijgt van zijn laffe acties.
Ik geloof dat ik als jou oma zijnde persoonlijk de vlag uitgehangen had, de dag dat ie dood was. Een creep minder op de wereld. Mooi dat ie nooit meer aan je kan zitten.
Eerlijk gezegd hoop ik dat die Eikel van Olle ook nog eens zijn auto tegen een boom parkeert, of per ongeluk onder de trein beland ofzo.
En Piet en vrienden graag een pijnlijke langzame gruwelijke dood. Vandaag nog.
Erg he...
zondag 25 augustus 2024 om 21:31
Daar verbaas ik me ook altijd over.
Hoe bestaat het dat daders gewoon wegkomen met hun actie, maar, erger nog: hoe bestaat het dat degenen die er het slachtoffer van zijn niet geloofd worden, uitgekotst worden, genegeerd worden, er kwaad over gesproken wordt.
Het is onbegrijpelijk en niet te verteren.
*voelt zich weer eens gruwelijk machteloos*
Hoe bestaat het dat daders gewoon wegkomen met hun actie, maar, erger nog: hoe bestaat het dat degenen die er het slachtoffer van zijn niet geloofd worden, uitgekotst worden, genegeerd worden, er kwaad over gesproken wordt.
Het is onbegrijpelijk en niet te verteren.
*voelt zich weer eens gruwelijk machteloos*
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 25 augustus 2024 om 22:16
zondag 25 augustus 2024 om 22:32
(Ik quote omdat het een algemenere vraag is, als je wil dat ik het wis zeg het maar EV).Elmervrouw schreef: ↑25-08-2024 21:31Daar verbaas ik me ook altijd over.
Hoe bestaat het dat daders gewoon wegkomen met hun actie, maar, erger nog: hoe bestaat het dat degenen die er het slachtoffer van zijn niet geloofd worden, uitgekotst worden, genegeerd worden, er kwaad over gesproken wordt.
Het is onbegrijpelijk en niet te verteren.
Ik herken deze frustratie. En volgens mij is er niet echt een bevredigend antwoord, in de zin van dat het antwoord een goede reden beschrijft.
Mensen willen niet dat het waar is, dat is volgens mij de belangrijkste reden. Omdat het ze bang maakt (hoe moet ik bedreiging herkennen als ik dit niet zag?); omdat ze niet kunnen erkennen dat zij een goede band hebben, of zich misschien zelfs verwant voelen, met een dader; omdat ze de consequenties niet onder ogen willen zien (een vriendschap moeten verbreken, een familie die niet meer bij elkaar komt, een geliefde die een straf boven het hoofd hangt).
Soms omdat ze het oprecht niet kunnen geloven. Omdat ze een bepaald plaatje in hun hoofd hebben van hoe een slachtoffer eruit ziet, en hoe een dader, en dat kunnen ze niet rijmen met de realiteit. En omdat het plaatje veranderen moeilijk en pijnlijk is, ontkennen ze liever de realiteit.
Omdat ze zich afreageren op degene die het zwijgen doorbreekt, want dat is wat hen pijn doet: hun plaatje is kapot. En dat doet degene die haar mond open trekt, niet de dader. Zwijgen beschermt daders.
Zoek de andere stemmen. Degenen die je wel geloven, die je zien, die naast je staan. Hier schrijven en delen maakt jou een van die stemmen.
What a nuanced anxiety
zondag 25 augustus 2024 om 23:09
Ja zovoel ik het ook echt. Maar ik worstel nog met een ander stuk hoor. Ik wil dit geheim niet meer hebben, niet meer dragen. Dus ik wil vrijuit kunnen spreken. Ik hoef het heus niet van de daken te schreeuwen en iedereen te vertellen. Maar ik wil dat het kàn. En zo voelt het nog niet. Want zus heeft gevraagd de band die haar kinderen/kleinkinderen met hem hebben te respecteren. En het dus niet verder te openbaren, want wat dan. En wat moet ik daarmee? Zij kunnen er ook allemaal niks aan doen. Het voelt alsof ik hen veel leed ga aandoen als ik m'n mond niet verder houd. Hoeveel leed 'mag' ik hen aan doen om mezelf verder te kunnen helen (want het voelt alsof openlijk kunnen spreken daarvoor nodig is)? Een onmogelijke vraag natuurlijk.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
