Hier mag alles zijn en ook weer verdwijnen - 3

Je gevoel is heel normaal. Na jaren zwijgen

Nu is het niet alleen wij maar ook je coach die je gelooft en zo word de wereld van mensen die weten wat onmenselijk je is aangedaan steeds groter. En de bevestiging dat het niet normaal is komt steeds vaker en meer en dat is in het begin heel verwarrend want je moet je eigen jeugd/leven niet alleen op dit vlak maar ook op anderen vlakken gaan herkennen dat het niet leuk is geweest en vaak gewoon k.t. en dat is een proces maar je bent nu een goede handen om dat proces te doorlopen.

En op het eind in de spiegel te kunnen kijken dit is avocado en ik mag er zijn en ik ben geweldig en zwijg voor niemand.

Lieve Avo, wat ben je dapper! Tegen coach gezegd, vanmorgen naar de afspraak gegaan, gehoord dat jullie ok zijn, gehoord dat coach er voor jou en het kleine meisje wil zijn.
En natuurlijk is dat verwarrend, en confronterend, en ontzettend pijnlijk. Want waarom de twee mensen die vóór alles zouden moeten zorgen dat hun kind veilig was en zich geliefd voelde niet?
Ik denk dat Frietje het mooi zegt. Hoe meer mensen het weten, hoe meer je gaat ervaren dat ze niet aan je twijfelen, hoe meer je gaat ervaren dat anderen het niet ok vonden. Dat geeft ruimte om bij jezelf te voelen dat het ook eigenlijk niet ok was. Dat ze vast ook goede dingen hebben gedaan, maar dat veel dingen ook gewoon echt niet ok waren. En dat is een eng gevoel.

Ik ben trots op je Avo.
Bij mij is het balletje precies gaan rollen zoals boven beschreven. Ik vertelde het aan iemand. Die was geschokt. Die gaf het een naam. Ik vertelde het aan nog iemand. Die was geschokt. Ik wist wel dat het niet ok was maar was toch verbaasd over de geschokte reacties. Door reacties van anderen ben ik het langzaam gaan zien voor wat het was. En nu heb ik geen idee meer hoe ik het zo lang nìet kon zien.

Pfff. Doen jullie even niet zo aardig.

Ik vind het heel lastig. Dat ik überhaupt nadenk over zoiets ondankbaars. En praat.
Stoutstiutstout.
Die politie ook vanochtend.... Ik dacht in eerste instantie nog dat coach ze gebeld had. Want.
En toen zei ze dat.
Wat ergens in mijn symbool is gaan staan voor 'kleuter niet meegeven aan andere mensen in te laten straffen'. helemaal niet meegeven. Ook niet aan...

Er is iets 'aan' gegaan bij het woord kleuter vorige keer. Dat roept iets op. Boosheid? Afkeer? Bescherming? Ik weet het niet. Ik ga erop aan in elk geval.
Het is blijven steken. Het 'kleuter' lijkt te zorgen dat ik ineens, ik weet niet ..
Het raakt iets. Besef ik dat een kleuter anders behandeld moet worden?

En dat is verwarrend. Raakt me. Maar maakt me ook bang, heel bang.
Want toen ik een kleuter was... Het meisje is een kleuter....
Ik kan dit niet toepassen op mij. Op haar.
Paniek.

Ik was net rennen (ik sport wel echt beter op paniek trouwens dikke tip) en mijn hoofd bleef gaan.
Over die dankbaarheid, omdat hij voorzichtig zou doen. En hoe ze tegen hem op keek. Maar ze hoeft niet dankbaar te zijn toch?
Het was heel anders dan een dokter die zegt dat hij voorzichtig zal doen, en dan een splinter verwijderd. Of een wondje ontsmet. Toch?
Ik loop vast op 'voor je eigen bestwil' en 'omdat het nodig is'. Want dat zeiden ze allebei.
Maar een dokter die zegt dat hij voorzichtig zal doen, dat is toch aardig?
In mijn hoofd krijg ik het niet recht.
Ik was verontwaardigd, voel verontwaardiging dat hij tegen een kleuter zei dat hij voorzichtig zou zijn en daarna seks had. Zo lijkt het niet aardig?
Maar..
Het is een chaos.
Kan iemand de logica rechttrekken?

Net als
wat maakt dat coach me niet mee zou geven. Ik ben volwassen. Ze gelooft dat de politie er is om te helpen.
Moet een kleuter dan ook niet mee? Het was om te helpen?
Ik zit zo vast in mijn verwarring.

En, ik begin zo te twijfelen.
Ik kan me een of twee keer een politieauto herinneren. Op de stoep voor het huis.
Haarscherp. Een agent. Lachend, maar zonder echt gezicht. Zonder pet? En ik zie haar op de achterbank zitten. Bang en beschaamd.
Maar ik weet niet waar ze heen gingen? Wat en waar?
Ik kan me niets herinneren dat die agent naar was. Of zei dat stoute kinderen mee moesten ofzo?

Ik kan me wel straf herinneren. Voelen. Van een agent.
Maar niet hoe ze daar kwam. En ik weet dat ze soort verwonderd was dat zo'n pet er zo uitzag van dichtbij. Verrast? Net als bij de neus en ogen van Sinterklaas.
Die was in het echt anders. Ze had er de woorden niet voor, en ik denk dat het ook een soort onderbewuste gedachte was. Later, toen ik met mijn kinderen het Sinterklaasjournaal keek, snapte ik haar. Op tv heeft Sinterklaas een soort rimpelige ogen? Haar Sinterklaas was wsl minder oud. Om zijn ogen was het gladder. Stom, ik kan zijn gezicht niet voor de geest halen. Maar dit weet ik zo goed, omdat ik haar verrassing nog zo weet. Dat de ogen van Sinterklaas op tv zo anders leken.

Nouja, zo'n gewaarwording ook met de pet van de agent. Wat me nu doet twijfelen. Was het dan geen echte pet? Ik besefte me ook net dat het volgens mij dezelfde plek was als met P. En dat er een foto gemaakt werd van haar. Iets met dat ze dat bij boeven ook doen? Een polaroid... net als...
Qua leeftijd weet ik niet, ik denk kleuter? Ze had daar al nare straf gehad.

En nu twijfel ik.
Ben ik fucking al die tijd bang geweest voor niets? Of nouja, voor diezelfde man in een ander pakje? Was het geen politie? Was die auto en die straf een andere keer?
Was die auto, was daar uberhaupt iets naars? Of heeft ze zelf bedacht dat hij misschien boos was? Haar mee wilde nemen omdat ze stout was?
Haar ouders zeiden dat altijd .Was ze daarom bang in die auto?
Een kleuter trekt rare conclusies. Een bange kleuter helemaal. Die gelooft dat coach de politie gebeld heeft omdat ze stout was.

Maar de keer dat mijn huisgenoot de politie belde omdat ik totaal de pan uit geflipt was en suicidaal... de politie kwam (ik erger in paniek) om de tijd te overbruggen tot de crisisdienst er zou zijn. Ik kan me niets naars herinneren van de politie (of de crisisdienst). Maar mijn vader stond de volgende ochtend om 7 uur op de stoep (niet open gedaan) en de voicemail. Dat hij zich kapotshcaamde dat de politie langs moest komen omdat ik niet normaal kon doen.
hij wist inhoudelijke dingen. (en bood supervriendelijk aan me zelf van de wereld te helpen. Hij had me er tenslotte ook opgezet.)

Ben ik langzaam mijn verstand aan het verliezen?
Of krijg ik het terug?
Hoe zet ik dit weer uit?
Hoe doen jullie dit?

Botsende versies van de werkelijkheid avo, dat is zo verwarrend.

Er was de ervaring van het kindje. Zij voelde en zag natuurlijk van alles, maar dat mocht er niet zijn. Het is gevaarlijk als zij echt snapt wat er gebeurt, ze moet in de war worden gemaakt. Er werd haar een verhaal verteld dat de daders beschermt en haar de schuld gaf. Het verhaal was: als je schuld heb, verdien je straf, dus dat jij straf krijgt, betekent dat je schuldig bent.
En elke keer dat het kleine meisje straf kreeg, leerde ze: zie je wel, mijn schuld. Hoe moest ze het anders begrijpen?

Nu kijk je terug en zie je steeds beter dat kleine meisje, en dat ze geen schuld had. Maar er is nog geen nieuw, beter kloppend verhaal. Waarin andere mensen slecht zijn, en niet zij. Dat is een gevaarlijk verhaal, dat hebben ze haar geleerd. En gevaar, dat was voor het kleine meisje enorm. Logisch dat ze uit alle macht probeert dat weg te maken.
Was je vader beschaamd dat de politie kwam? Of voelde hij daar schuld, angst voor zichzelf? Was het gevaarlijk voor hem als het kleine meisje de waarheid ging vertellen?

Volwassen jij staat naast het meisje en ziet de gaten in het verhaal. Maar je voelt net als zij nog het gevaar. Paniek dus. Het volwassen deel is veilig. Wordt geloofd. Dat is fijn, maar doet ook pijn. Want dat betekent: mensen waren slecht, er was pijn, geweld, onrecht, tegen een weerloos kind. Dat inzicht is belangrijk, maar is natuurlijk ook een reden om je verschrikkelijk verdrietig, verraden, boos te voelen. En dat samen met de paniek van het kleine meisje... het lijkt mij overweldigend.

Volwassen jij kan voorzichtig voelen dat het oude verhaal niet klopt. Maar dat kleine meisje zit nog vast in dat verhaal, die heeft tijd en geduld nodig van veilige volwassenen die haar helpen. Van coach, van therapeut. Het is niet haar schuld dat ze zo bang is, of dat ze niet begrijpt wat er gebeurt.

Precies, Tyche. Wat verwoord je dat weer goed.

Dank voor de lange uitleg Tyche.
Ik heb het er moeilijk mee.

Snap ik avo. Het is moeilijk.

Een dikke knuffel voor jouw advo het proces is zwaar en moeilijk maar hou vol met kleine stapjes komt er ruimte.

En tycho super mooi verwoord.

Thanks Frietje en Griebus. Verwoorden is een onderdeel van mijn werk waar ik erg van hou, het helpt mij ook om grip op dingen te krijgen dus ik ben blij dat het voor anderen ook helpend is.

Ondertussen ben ik de trotse eigenaar van een label geworden: "psychotrauma- en stressorgerelateerde stoornis". Het label is vooral voor de verzekering maar toch voelt het ook een beetje als bevestiging dat ik me niet aanstel.
Het leek een goed idee om hiermee aan de slag te gaan. Hopelijk promoveer ik dit jaar, dat lijkt me heel stressvol dus uitstekend moment om aan meer weerbaarheid te werken en de professionele input van de psycholoog te kunnen vragen als de stress oploopt. En nu denk ik: hoe ga ik dit doen? Wat bezielt me om nu alles overhoop te halen en dan ook nog in zo'n cruciaal jaar?

Officieel welkom bij de club dan maar he Tyche.
Het roept nu al eea op lees ik.
En ook de tweestrijd mbt therapie en promoveren. Handig om hulp bij de hand te hebben, maar wat gaat dit je extra kosten...
Dat laatste is misschien ook wel mooi om in te brengen.
Kan je meteen kijken of jullie daar wat meer duidelijkheid in kunnen creëren.
Want frequentie, aanpak en inhoud bepalen natuurlijk hoe overhoop gooiend therapie wordt.
Wat maakt dat jij bang bent dat het je leven op zijn kop gaat zetten? Welke verwachtingen heb je?

Nou, ik merk dat de voorgesprekken al veel emotie oproepen en ik veel bezig ben met mezelf nu, en dan zijn we nog niet eens echt begonnen. Het komt mijn concentratie niet echt ten goede merk ik. Maar misschien is dat gewoon het begin en is dat beter als er ritme in de behandeling komt. Het wordt toch geen wekelijkse sessie, dat kan ik sowieso niet betalen.
Ik verwacht ook dat het promotie zelf een trigger gaat zijn. De druk, de hoeveelheid werk en kritiek in de aanloop ernaartoe, de publieke verdediging met al die ceremonie er omheen: allemaal kansen voor mijn complexen om met me aan de haal te gaan.

‘Kleuter’ is afstandelijker dan ‘dat meisje’. Want dat meisje was jij, kleuter is algemener. En kennelijk ben jij nu met je verstand, dat zich steeds meer los kan maken van de programmering van slechte mensen, in staat om te zien dat seks met een kleuter altijd slecht is. Ook als hij zogenaamd lief en geruststellend doet.

Whooo Tyche, wat leg je dat goed uit, dank je wel daarvoor.
Welkome aanvulling op heftige sessie vanmorgen.

Dat raakt m denk ik wel feow. Minus dat 'slechte'.
Tnx voor het verwoorden.
Zo fijn dat jullie af en toe de woorden voor me vinden, of begrijpen wat er aan de hand is.
Het lijkt inderdaad om de afstand te gaan. Het moet soort 'algemene' regel zijn ofzo?
Idd seks met een kleuter is altijd slecht.
Ik geloof dat zelfs ik daar geen 'ja maar' bij kan maken.

De prachtige uitleg van Tyche snap ik, maar kan niet over mij gaan... Want... Ehm..
Geen slechte mensen ofzo in de buurt? Ik weet niet. Dat mag niet ofzo? Ik moet m kapot maken, als je snapt wat ik bedoel.
Terwijl ik m wel snap en verhelderend vind.
En het zo lief vind dat je dat helemaal uitlegt Tyche.

Tyche, krijg je niets vergoed?
Dat is kut met peren!!! Coach is ook eigen zak (maar vriendentarief... Binnenkort maar weer even vragen of ze dat niet aan wil passen). EMDR/hapto mevrouw krijg ik 45% van vergoed tot bepaald max. per jaar.
Je moet best rijk zijn om gek te kunnen zijn!
Pillen kosten altijd het eigen risico...

En ik kan me indenken dat je nu meer met jezelf bezig bent. En dat dat ook meteen emotie oproept.
Kan me indenken dat dat nu bij jou werk en het schrijven van je hoe-heet-zoiets kan zorgen voor gebrek aan concentratie, afleiding.
Aan de andere kant gaat het je in het gehele traject misschien wel ruimte opleveren dat je meer met jezelf bezig bent, beter luistert of in contact bent met je lijf en emoties?
Als je de dingen die je tegenkomt tijdens het promoveren beter kan plaatsen, misschien handvatten krijgt, of kan ventileren, kan dat ook weer ruimte opleveren.

Voor mij zet therapie inderdaad mijn leven op zijn kop. Ik kan niet meer doen of er niets is.
Maar.. . Hiervoor beïnvloedde mijn klachten mijn leven, en lukte het ook niet altijd om te doen of er niets was.
Was ik nog meer in gevecht tegen de emoties, en bleef nachten alleen piekeren en bang zijn. Vermeed. En pakte dingen daardoor onhandig aan. Moest ik dat weer oplossen.

Ik weet niet of ik er nu meer mee bezig ben.
Ik ben er vooral bewuster mee bezig.
Er zat ook zoveel tijd en energie in vechten, ontkennen, wegslikken, vermijden, destructief gedrag en mezelf verstoppen.

(Help me dit herinneren volgende keer dat ik besluit ermee te kappen en gewoon te doen of er niets is, nooit iets was, en ik gewoon dankbaarder moet zijn voor dit prachtige leven)



Ik had een fijne dag. De hele ochtend met een leuke collega gewandeld in natuurgebied vlakbij. Vanmiddag met de kinderen naar een zwemplas in de buurt.
Veel afleiding, dus weinig kans om te piekeren.
Had ik ook vannacht al gedaan, dat scheelt.

Als ik zo doorga moet ik dit jaar heel vroeg aan de slaappillen, want mijn slaapgebrek loopt hard op.

Advo waarom gebruik je nu geen slaap medicatie ?

Ik heb voor 2x in de week slaapmedicatie ik ga slaapwandelen van slaap gebrek. En van slaap wandelen krijg ik nog meer slaap gebrek en na 2 weken slaapgebrek schakelt mijn lichaam zich uit. ( ook een overblijfsel van vroeger)

Omdat ik het te lekker begon te vinden als uitknop en ik toch probeer iets zuiniger om te gaan met mijn organen..
Niet in huis dus momenteel.
Binnenkort met huisarts overleggen voor de winter, en dan even harde afspraken over hoeveel mag.

(Als het nu drama blijft ga ik eerder, maar ik verwacht dat het nog wel even goed gaat. Ze zijn vooral belangrijk om de cirkel nachtmerries-niet slapen want bang voor nachtmerries-in slaap vallen nachtmerrie - helemaal niet meer slapen- te doorbreken.)


Iemand een kind kopen trouwens?
Staat net een bende stampij te maken dat ik een rot moeder ben die alles express doet om te pesten, en dat kind wel bij opa en oma ging wonen, die zijn wel lief. En dan nog bozer dat er niet stante pede gebeld mocht worden.
En dat alles omdat ik vond dat er nu geen tv meer gekeken ging worden, zelfs niet omdat het heet is.
* Zucht*

Oh, Avo, die is gemeen (ookal weet kind dat zelf niet natuurlijk).
Maar ik bied me aan voor een ruil! Ik heb een zenuwachtig kind omdat school volgende week begint en groep drie leuk en spannend is en aze het sowieso al niet zo goed doet op veranderingen. Die heeft te weinig geslapen en snauwt al twee dagen tegen iedereen. En als bonus krijg je een kind middenin een zindelijkheidstraining erbij

Whahaha. Goeie ruil.
De leenkkleuter riep gister gelukkig wel 'ik houououou van jou vavokadoo, en morgen kommikke weer!'
Wat best lekker was na een jaar waarin ze ook vaak brulde 'IK WIL GEWOON MIJN MAMA! EEN DAT BEN JIJ NIEHIEHIET!'

Eigen kinderen hier vinden me alweer vals, want ze moeten achter zich aan opruimen. Ik liep al een halve dag te kokhalzen. Bleken ze -heel slim- na de training hun voetschoenen onder de bank verstopt te hebben, ipv zoals gewenst in de schuur.
Kwam er net pas achter toen ik overal ging snuffelen of er ergens een lijk of dooie muis of half aangevreten olifant lag te rotten ofzo.

Het huis is te klein nu. Want de digi moest direct gestopt om die meurbakken alsnog naar de schuur te brengen.
Je begrijpt: het was je reinste kindermishandeling... Hmhmm.


Groep 3 is ook spannend! Echte tafeltjes, bijna niet meer spelen, een hele andere klas.
Alleen beetje jammer dat jij daar niets aan kan doen en wel de volle laag krijgt..

Stuur de vieze minibroekjes maar hierheen. Die passen nog wel tussen de stapels 'hoezo douchen?' 'servet? Waarom?' en 'deze had ik gister al een uur aan hoor'.

En ja. Opa en oma zijn hun held. Doen ze ook erg hun best voor. Vaak en veel geld toestappen, ze mogen daar vaak langskomen en dan onbeperkt op de iPads, krijgen daarbij onbeperkt fris en snoep, en als ze blijven eten wordt het meestal friet/pannenkoek/pizza/gebakken vis...

Kinderen die zelf kunnen bellen en erheen fietsen laat ik los. Ik gun de kinderen hun suiker-momenten.

Ooit gaan ze zien dat ze gekocht worden... Of niet, en dan kijken ze zielsgelukkig terug, wat me voor elk kind fijn lijkt.

Mijn schoonouders zijn (gelukkig) normaler.
Ze krijgen heus hun lekkers, en af en toe een cadeautje tussendoor toegestopt, maar alles in het normale.
En het grootste cadeau dat ze daar krijgen is tijd en aandacht. Samen met opa klussen, met oma even naar de kringloop, daar en daar kijken, de auto wassen, een nieuw spel proberen, de tuin verbouwen, band plakken, isolatie aanbrengen, wandeling door het park, boodschappen doen... Allemaal gezellig en leuk.
Tsja, als je niet onbeperkt op de iPad mag kan je veel doen. En opa en oma zijn geduldig en gezellig, en nemen ze gewoon mee in hun bezigheden.

Hows life?
Iedereen druk aan het genieten van het mooie weer?
Of juist verstopt aan het wachten op de koelere dagen?


Ik ga best oke geloof ik.

Hier ook wel goed. Zie nu pas hoe somber en uitgeput ik het afgelopen jaar na het overlijden van mijn vader geweest ben en schrik daar alsnog een beetje van.

Heel heel druk on mn hoofd vooral. Erg beperkt ik wat ik kan doen, teveel = meteen een dag ziek. Dus ach. Maar 't mooie weer is wel fijn hoor.