Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en ook weer verdwijnen - 3
vrijdag 1 maart 2024 om 21:50
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit. Originele TO schrijft nog mee. In afgelopen edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom liefst niet quooten.
Wissen mag altijd en daarom liefst niet quooten.
moderatorviva wijzigde dit bericht op 01-03-2024 23:19
Reden: Titel aangepast
Reden: Titel aangepast
0.00% gewijzigd
dinsdag 3 september 2024 om 20:02
En ik app dan 'zijn we oke'.
Terwijl ik wil zeggen dat het me spijt.
Dat het allemaal gelogen is, ze me mag haten. Dat alle afspraken vervallen. Het is niet waar. Niets is waar.
Ik ben de slechte, die zo kwaadspreekt over ouders en anderen. Ondankbaar en in en in slecht.
Sorrie. Sorrie het spijt me zo.
Dit was echt een grote fout, ik had je er niet zo in mee mogen slepen. Ik zal het niet meer doen, je niet meer lastigvallen.
Ik moet geen mensen meer lastig vallen.
Gewoon normaal gaan doen. Straks verpest ik de levens van mijn kinderen ook nog.
Dit kan niet goed gaan.
Ik haat het. Ik haat mij.
Dat ik van alles zei. Vertrouwde.
Ik weet dat ik afstand moet houden. Dat had ik moeten doen.
Nu, nu zitten we allebei met de shit.
Sorrie. Het spijt me zo enorm.
Je bent zo enorm geduldig en lief, en ik maak daar misbruik van door zielig te doen.
Maar dat zeg ik niet.
Want dat is ruimte en drama en...
Ik weet niet hoe ik het recht moet gaan breien.
Terwijl ik wil zeggen dat het me spijt.
Dat het allemaal gelogen is, ze me mag haten. Dat alle afspraken vervallen. Het is niet waar. Niets is waar.
Ik ben de slechte, die zo kwaadspreekt over ouders en anderen. Ondankbaar en in en in slecht.
Sorrie. Sorrie het spijt me zo.
Dit was echt een grote fout, ik had je er niet zo in mee mogen slepen. Ik zal het niet meer doen, je niet meer lastigvallen.
Ik moet geen mensen meer lastig vallen.
Gewoon normaal gaan doen. Straks verpest ik de levens van mijn kinderen ook nog.
Dit kan niet goed gaan.
Ik haat het. Ik haat mij.
Dat ik van alles zei. Vertrouwde.
Ik weet dat ik afstand moet houden. Dat had ik moeten doen.
Nu, nu zitten we allebei met de shit.
Sorrie. Het spijt me zo enorm.
Je bent zo enorm geduldig en lief, en ik maak daar misbruik van door zielig te doen.
Maar dat zeg ik niet.
Want dat is ruimte en drama en...
Ik weet niet hoe ik het recht moet gaan breien.
dinsdag 3 september 2024 om 20:17
Weet je lieve Avo, deze gedachten waren er vorig jaar ook, en net zo heftig. Maar dan zonder dat je je verhaal had gedaan. Alleen maar doordat je eraan dacht.
Uiteindelijk maakt dit je minder eenzaam. Je bent niet meer alleen. Het kleine meisje is niet meer alleen. Je redt het kleine meisje.
En dat kan naast al die nare schuldgevoelens bestaan.
Uiteindelijk maakt dit je minder eenzaam. Je bent niet meer alleen. Het kleine meisje is niet meer alleen. Je redt het kleine meisje.
En dat kan naast al die nare schuldgevoelens bestaan.
dinsdag 3 september 2024 om 20:33
Wat Griebus zegt.
Je hoeft het niet recht te breien. Je hoeft 'alleen maar' te verdragen dat er twee waarheden naast elkaar bestaan. Die van het meisje dat alles verdiende, want ze was slecht en haar ouders wilden ook alleen maar het beste. Het was niet leuk, maar verdiend.
En tegelijkertijd het gevoel dat het niet klopt, dat er hele nare dingen gebeurd zijn, dat het meisje dingen mee heeft moeten maken die geen enkele kleuter mee zou mogen maken. En dat de ouders van dat meisje er niet waren om haar te beschermen.
Ik snap je behoefte het ongedaan te maken. Uit te wissen. Maar dat kan helaas niet. Het is gebeurd. Toen. En het lijkt echter door je verhaal te vertellen.
Je hoeft het niet recht te breien. Je hoeft 'alleen maar' te verdragen dat er twee waarheden naast elkaar bestaan. Die van het meisje dat alles verdiende, want ze was slecht en haar ouders wilden ook alleen maar het beste. Het was niet leuk, maar verdiend.
En tegelijkertijd het gevoel dat het niet klopt, dat er hele nare dingen gebeurd zijn, dat het meisje dingen mee heeft moeten maken die geen enkele kleuter mee zou mogen maken. En dat de ouders van dat meisje er niet waren om haar te beschermen.
Ik snap je behoefte het ongedaan te maken. Uit te wissen. Maar dat kan helaas niet. Het is gebeurd. Toen. En het lijkt echter door je verhaal te vertellen.
dinsdag 3 september 2024 om 20:35
dinsdag 3 september 2024 om 21:21
Ik kan het niet.
Ik lees jullie en denk ja.
Maar alles zegt nee. Dit kan niet en mag niet.
Coach mag me niet geloven. Het is niet allebei waar. Ik lieg. Je kan me niet vertrouwen.
Ik heb het zo verpest.
Sorrie.
Ook jullie sorrie.
Al het geduld. En alleen maar drama.
Ik lieg. Je kan me niet geloven. Laat los voor het te laat is.
Ik lees jullie en denk ja.
Maar alles zegt nee. Dit kan niet en mag niet.
Coach mag me niet geloven. Het is niet allebei waar. Ik lieg. Je kan me niet vertrouwen.
Ik heb het zo verpest.
Sorrie.
Ook jullie sorrie.
Al het geduld. En alleen maar drama.
Ik lieg. Je kan me niet geloven. Laat los voor het te laat is.
dinsdag 3 september 2024 om 22:13
Ik snap dat alles 'nee' schreeuwt. Dit is doodeng. De implicaties van de gedachte dat je niet liegt zijn doodeng.
Je hoeft geen sorry te zeggen. We zijn hier voor jou. Het is ok als het er nog niet mag zijn. Ook als je het zelf niet mag geloven, geloven wij wel in jou. Dus als je het moeilijk hebt zijn we hier. Wel of geen drama, wel of geen geloof. Jij hebt het moelijk, dus zijn we er.
Je hoeft geen sorry te zeggen. We zijn hier voor jou. Het is ok als het er nog niet mag zijn. Ook als je het zelf niet mag geloven, geloven wij wel in jou. Dus als je het moeilijk hebt zijn we hier. Wel of geen drama, wel of geen geloof. Jij hebt het moelijk, dus zijn we er.
dinsdag 3 september 2024 om 22:30
Dat snap ik. Ik zou ook bang zijn. Niet omdat ik geloof dat je iets fout gedaan hebt, maar omdat het tegen alles indruist wat je je hele leven geleerd en ingeprent hebt gekregen. Natuurlijk voelt dit ongelofelijk fout, verderfelijk stout, mag niet.
Ik kan het niet makkelijker voor je maken. Ik kan de angst niet wegnemen (alhoewel ik weet dat het morgen al milder voelt). We kunnen er alleen voor je zijn, terwijl je ervaart dat de wereld blijft draaien, als jij maar adem blijft halen.
Weet je nog dat het de vorige keren ook zo voelde toen je gepraat had? Hoe fout en stout? De angst en de paniek? Ook dat ging voorbij. Je hoeft alleen maar te blijven ademen.
Kan je nu iets doen om er voor te zorgen dat je de angst kan verdragen?
Ik kan het niet makkelijker voor je maken. Ik kan de angst niet wegnemen (alhoewel ik weet dat het morgen al milder voelt). We kunnen er alleen voor je zijn, terwijl je ervaart dat de wereld blijft draaien, als jij maar adem blijft halen.
Weet je nog dat het de vorige keren ook zo voelde toen je gepraat had? Hoe fout en stout? De angst en de paniek? Ook dat ging voorbij. Je hoeft alleen maar te blijven ademen.
Kan je nu iets doen om er voor te zorgen dat je de angst kan verdragen?
dinsdag 3 september 2024 om 22:42
Ja. De wereld vergaat niet. Ik moet gewoon blijven ademen. Morgen is het beter.
Het voelt alleen of er iets in mij kapot gaat. Maar er is niets. Ik moet het gewoon verdragen en uitzitten. Niet handelen.
Ik heb net een oude strip oxa gevonden. Met wat aspirientjes zal dat zo ook wel helpen denk ik.
Sorrie ik herhaal het weer he.
Sorrie.
Het is zon bende in mijn hoofd
Het voelt alleen of er iets in mij kapot gaat. Maar er is niets. Ik moet het gewoon verdragen en uitzitten. Niet handelen.
Ik heb net een oude strip oxa gevonden. Met wat aspirientjes zal dat zo ook wel helpen denk ik.
Sorrie ik herhaal het weer he.
Sorrie.
Het is zon bende in mijn hoofd
dinsdag 3 september 2024 om 23:03
woensdag 4 september 2024 om 08:19
Lief wist het een beetje.
Ik was in een kwartiertje out dat was fijn.
Vannacht veel wakker na dromen, maar dan snel weer om.
Nu traag en verdoofd en dat is fijn.
Dankjewel Maisnon dat je er was. En niet boos was. En dat je begreep dat de wereld leek te vergaan. Ze waren onderweg om me te halen, om wat ik gezegd had. Het leek zo echt.
Ze zouden me. En haar ook.
Ik bleef ademen en ze kwamen niet.
Dankjewel.
Ik was in een kwartiertje out dat was fijn.
Vannacht veel wakker na dromen, maar dan snel weer om.
Nu traag en verdoofd en dat is fijn.
Dankjewel Maisnon dat je er was. En niet boos was. En dat je begreep dat de wereld leek te vergaan. Ze waren onderweg om me te halen, om wat ik gezegd had. Het leek zo echt.
Ze zouden me. En haar ook.
Ik bleef ademen en ze kwamen niet.
Dankjewel.
woensdag 4 september 2024 om 15:01
Ik liep door de supermarkt en zag verdorie alle spullen alweer in de winkel liggen. Avo, veel sterkte hoor. Helpt de gedachte van de medicatie die je vorig jaar hielp?
Vind het ook super knap dat je je "plan" al aan het maken bent, door die afspraken met je coach in november. Kun je in je werk al eea regelen? Afspraken verzetten? Géén feestdagen gerelateerde zaken op je nemen.. Kun je je man nog instrueren rondom medicatie tzt? Dat hij eea van je "eist" als een bepaalde grens bereikt is? Doktersbezoek oid?
Ik denk aan je hoor
Vind het ook super knap dat je je "plan" al aan het maken bent, door die afspraken met je coach in november. Kun je in je werk al eea regelen? Afspraken verzetten? Géén feestdagen gerelateerde zaken op je nemen.. Kun je je man nog instrueren rondom medicatie tzt? Dat hij eea van je "eist" als een bepaalde grens bereikt is? Doktersbezoek oid?
Ik denk aan je hoor
woensdag 4 september 2024 om 16:08
Het is vlak. En dat is fijn.
Ik ben druk geweest met schoonmaken, collega, kinderen. Moet nog steeds niet teveel nadenken.
Ik heb exact gedaan wat niet mocht. En buiten de angst is de schaamte echt enorm. En schuldig. Kwaadspreken.
Ik weet niet of ik alles zou willen terugdraaien of dat ik ergens opgelucht ben met wat ze weet nu. Dat ze weet. Het is alleen ontzettend naakt en kwetsbaar. En van binnen is de boosheid en schuld nog erg groot.
Ik wist het echt niet meer gisteravond.
Ben gaan sporten, maar weet daar weinig van. Voel het nu wel.
Thuis dus pillen.
Daar moet ik inderdaad misschien afspraken over maken met lief.
Ik vind dat alleen moeilijk. Het lukte me gister ook niet om aan te geven hoe bang ik was. Hij vroeg wel of er iets was. Heb toen gezegd dat ik t lastig vond met coach te praten.
Wat mijn schuldgevoel groter maakte, want ik verspil toch wekelijks 100 euro met al die hulpverlening. Dat is een keer per jaar flinke vakantie voor het hele gezin, bij ons.
Dus.
Brownie, die gedachte scheelt zeker wel ja. Hoewel ik merk dat ik vind dat ik ze niet zomaar mag vragen. Eerst proberen.
En ik ook weer (en gister weer merkte) dat ik met medicatie te makkelijk veel neem. Of door elkaar. Als het maar werkt, en wel snel.
Ik heb ook al een paar keer overwogen om er alcohol bij te nemen, omdat het dan sneller/beter gaat.
Wat voor mij een ding is, ik vind alcohol naar en smerig en wil normaal nog geen eten waar het doorheenzit 'maar door het koken totaal verdampt, dus je proeft er niets van '.
Dus.
Ik moet weer afspraak gaan plannen met huisarts. Bedenken hoe ik kan zorgen dat ik geen misbruik maak van medicatie.
En tegelijkertijd voorkom dat ik aan de alcohol ga beginnen.
Op mijn werk is het lastig. Ze weten niets daar, en dat wil ik zo houden.
Op mijn werk speelt Sinterklaas een grote rol. Daar kan ik met geen mogelijkheid omheen, het is belangrijk voor de klanten en het hele bedrijf gaat straks Sinterklaas ademen. En daarna kerst. Ik heb wel gezien wanneer er projectdagen zijn met Sint en/of pieten, en die ga ik proberen te ontlopen.
Wil je geloven dat ik bij de kinderen op school jaren in de sintcommissie gezeten heb.... Dat is ooit zo gelopen.
Stom he. Dan denk ik ook 'ziejewel, je vond het niet erg. Andershad je dat niet gedaan. Als je echt een trauma had, had je dat niet gekund.'
Ik vind het zo lief dat je meedenkt. En dat je het zegt cab die spullen in de supermarkt.
Dankjewel.
En Maisnon, ook al kon ik er niet goed uitkomen gisteravond, ik voel me echt heel erg begrepen... Wat raakte jij de kern.
Het was even minder alleen. Dankje.
Ik ben druk geweest met schoonmaken, collega, kinderen. Moet nog steeds niet teveel nadenken.
Ik heb exact gedaan wat niet mocht. En buiten de angst is de schaamte echt enorm. En schuldig. Kwaadspreken.
Ik weet niet of ik alles zou willen terugdraaien of dat ik ergens opgelucht ben met wat ze weet nu. Dat ze weet. Het is alleen ontzettend naakt en kwetsbaar. En van binnen is de boosheid en schuld nog erg groot.
Ik wist het echt niet meer gisteravond.
Ben gaan sporten, maar weet daar weinig van. Voel het nu wel.
Thuis dus pillen.
Daar moet ik inderdaad misschien afspraken over maken met lief.
Ik vind dat alleen moeilijk. Het lukte me gister ook niet om aan te geven hoe bang ik was. Hij vroeg wel of er iets was. Heb toen gezegd dat ik t lastig vond met coach te praten.
Wat mijn schuldgevoel groter maakte, want ik verspil toch wekelijks 100 euro met al die hulpverlening. Dat is een keer per jaar flinke vakantie voor het hele gezin, bij ons.
Dus.
Brownie, die gedachte scheelt zeker wel ja. Hoewel ik merk dat ik vind dat ik ze niet zomaar mag vragen. Eerst proberen.
En ik ook weer (en gister weer merkte) dat ik met medicatie te makkelijk veel neem. Of door elkaar. Als het maar werkt, en wel snel.
Ik heb ook al een paar keer overwogen om er alcohol bij te nemen, omdat het dan sneller/beter gaat.
Wat voor mij een ding is, ik vind alcohol naar en smerig en wil normaal nog geen eten waar het doorheenzit 'maar door het koken totaal verdampt, dus je proeft er niets van '.
Dus.
Ik moet weer afspraak gaan plannen met huisarts. Bedenken hoe ik kan zorgen dat ik geen misbruik maak van medicatie.
En tegelijkertijd voorkom dat ik aan de alcohol ga beginnen.
Op mijn werk is het lastig. Ze weten niets daar, en dat wil ik zo houden.
Op mijn werk speelt Sinterklaas een grote rol. Daar kan ik met geen mogelijkheid omheen, het is belangrijk voor de klanten en het hele bedrijf gaat straks Sinterklaas ademen. En daarna kerst. Ik heb wel gezien wanneer er projectdagen zijn met Sint en/of pieten, en die ga ik proberen te ontlopen.
Wil je geloven dat ik bij de kinderen op school jaren in de sintcommissie gezeten heb.... Dat is ooit zo gelopen.
Stom he. Dan denk ik ook 'ziejewel, je vond het niet erg. Andershad je dat niet gedaan. Als je echt een trauma had, had je dat niet gekund.'
Ik vind het zo lief dat je meedenkt. En dat je het zegt cab die spullen in de supermarkt.
Dankjewel.
En Maisnon, ook al kon ik er niet goed uitkomen gisteravond, ik voel me echt heel erg begrepen... Wat raakte jij de kern.
Het was even minder alleen. Dankje.
woensdag 4 september 2024 om 19:19
Hmm. Blijkbaar heb ik gisterenavond stoned nog wel contact gehad met coach... Te gênant...
Ze is niet boos en ik heb alleen maar lieve berichtjes gehad... Ook net weer.
Oa. Dat ze met mij en het meisje meeloopt zolang we het nodig hebben.
Au.
Anderen hadden met haar mee moeten lopen... Haar moeten vasthouden...
Dat is de 9 he?
Die doet zeer....
Dankje voor het beeld dat haar 6 echt is voor haar. Voor ons.
Dat die oke is. Ook als er misschien stukjes van niet blijken te kloppen.
Onze 6 mag gewoon blijven.
Je omschreef dat echt zo treffend.
Ze is niet boos en ik heb alleen maar lieve berichtjes gehad... Ook net weer.
Oa. Dat ze met mij en het meisje meeloopt zolang we het nodig hebben.
Au.
Anderen hadden met haar mee moeten lopen... Haar moeten vasthouden...
Dat is de 9 he?
Die doet zeer....
Dankje voor het beeld dat haar 6 echt is voor haar. Voor ons.
Dat die oke is. Ook als er misschien stukjes van niet blijken te kloppen.
Onze 6 mag gewoon blijven.
Je omschreef dat echt zo treffend.
woensdag 4 september 2024 om 20:51
Ja, dat is de 9. De 9 is moeilijk en doet pijn. Wij als buitenstaanders zien de 9. De volwassen Avo ziet de 9 soms. Het meisje ziet de 6. Altijd. Dat is ook logisch, voor haar bestaat de 9 niet.
Dus kan het er allebei zijn. Dat is heel moeilijk, eng en fout. Maar de 6 is niet fout. En de 9 is misschien ook wel niet fout. Het gaat om het perspectief waarmee je naar dezelfde gebeurtenis kijkt.
Ik snap dat je het contact met coach nu gênant vind, maar ben blij dat je uitreikt naar haar als je het zo moeilijk hebt.
Kan coach je helpen met een plan om op een veilige manier medicatie te kunnen nemen? Ik snap dat je het nodig hebt, het is een soort lifeline. Maar je moet er niet ook per ongeluk jezelf mee in gevaar brengen. Misschien kan je een afspraak maken over een beperkte voorraad in huis, die wel met alleen een telefoontje weer aangevuld kan worden bv. Laagdrempelig, maar niet zoveel dat het gevaarlijk kan worden. Alcohol klinkt inderdaad niet echt als een helpend idee.
Dus kan het er allebei zijn. Dat is heel moeilijk, eng en fout. Maar de 6 is niet fout. En de 9 is misschien ook wel niet fout. Het gaat om het perspectief waarmee je naar dezelfde gebeurtenis kijkt.
Ik snap dat je het contact met coach nu gênant vind, maar ben blij dat je uitreikt naar haar als je het zo moeilijk hebt.
Kan coach je helpen met een plan om op een veilige manier medicatie te kunnen nemen? Ik snap dat je het nodig hebt, het is een soort lifeline. Maar je moet er niet ook per ongeluk jezelf mee in gevaar brengen. Misschien kan je een afspraak maken over een beperkte voorraad in huis, die wel met alleen een telefoontje weer aangevuld kan worden bv. Laagdrempelig, maar niet zoveel dat het gevaarlijk kan worden. Alcohol klinkt inderdaad niet echt als een helpend idee.
woensdag 4 september 2024 om 21:01
Avo, de afgelopen jaren heb je vaak die angst gevoeld, vooral nadat je iets deelde. Hier, of in het echt. En nu één stap verder denkend: zijn ze je ooit daadwerkelijk komen ophalen? Bedreigen? Enig teken gegeven dat ze weten dat je praat?
Fargo, ook jij mag hier komen binnenlopen hoor, dat is niet lomp. Alleen was je bericht zonder context niet goed te begrijpen (ik had hem zelf opgevat als frustratie met iets in je leven). Is er iets dat je wilt delen of was de druk alweer van de ketel?
Ik had gisteren een gesprek met een collega, die ik voor het eerst sinds de zomer weer zag. Zo iemand die de vraag 'hoe gaat het' serieus meent, dus ik schatte in dat hij niet zou schrikken van een eerlijk antwoord. Dus toen ik vertelde dat ik was begonnen wat psychische shit op te ruimen vertelde hij dat hij dat zelf ook afgelopen jaar had gedaan in therapie, en dat dat een heel goede beslissing was geweest. Ik vond het bijzonder om te merken hoe openheid zo wederzijds kan werken.
Fargo, ook jij mag hier komen binnenlopen hoor, dat is niet lomp. Alleen was je bericht zonder context niet goed te begrijpen (ik had hem zelf opgevat als frustratie met iets in je leven). Is er iets dat je wilt delen of was de druk alweer van de ketel?
Ik had gisteren een gesprek met een collega, die ik voor het eerst sinds de zomer weer zag. Zo iemand die de vraag 'hoe gaat het' serieus meent, dus ik schatte in dat hij niet zou schrikken van een eerlijk antwoord. Dus toen ik vertelde dat ik was begonnen wat psychische shit op te ruimen vertelde hij dat hij dat zelf ook afgelopen jaar had gedaan in therapie, en dat dat een heel goede beslissing was geweest. Ik vond het bijzonder om te merken hoe openheid zo wederzijds kan werken.
What a nuanced anxiety
woensdag 4 september 2024 om 23:27
Het wordt meer een dagboek hier dan een topic ...
Net het topic over die vrouw uit Frankrijk...
https://www.telegraaf.nl/nieuws/1802036 ... n%20mannen.
En dan alle verbazing. Zoveel mannen? Hoe dan. Heeft ze dat niet gevoeld?
Ja! Zoveel mannen uit alle lagen van de bevolking. Die het niet erg vinden als de ander geen zin heeft. Die daar blijkbaar op kicken.
Ik ben boos. Over het ongeloof. De verontwaardiging.
En bang.
Zomaar uitgekomen door een ingenomen telefoon.
Ik heb daar steeds regelmatig nachtmerries over. Dat het zo ontdekt wordt.
Alles komt zo binnen...
Zij kreeg ook een tijdje 'limonade'. Ging niet out. Maar toch.
Alles was dan warm en roezig. En dan was het aaien fijn. Dat iemand lief voor haar was.
Tot het ineens niet fijn meer was. Niet daar. Te zwaar. Nee.
Maar dat zei ze niet.
Zie, ze vond het wel fijn.
Deze rechtszaak raakt op zoveel punten.
Hoe doet die vrouw dat.
Ik zou echt al vijf doosjes aspiriene gemengd hebben met de aanwezige AD, slaappillen en een fles wodka.
Er is een grens aan moeten blijven leven.
Net het topic over die vrouw uit Frankrijk...
https://www.telegraaf.nl/nieuws/1802036 ... n%20mannen.
En dan alle verbazing. Zoveel mannen? Hoe dan. Heeft ze dat niet gevoeld?
Ja! Zoveel mannen uit alle lagen van de bevolking. Die het niet erg vinden als de ander geen zin heeft. Die daar blijkbaar op kicken.
Ik ben boos. Over het ongeloof. De verontwaardiging.
En bang.
Zomaar uitgekomen door een ingenomen telefoon.
Ik heb daar steeds regelmatig nachtmerries over. Dat het zo ontdekt wordt.
Alles komt zo binnen...
Zij kreeg ook een tijdje 'limonade'. Ging niet out. Maar toch.
Alles was dan warm en roezig. En dan was het aaien fijn. Dat iemand lief voor haar was.
Tot het ineens niet fijn meer was. Niet daar. Te zwaar. Nee.
Maar dat zei ze niet.
Zie, ze vond het wel fijn.
Deze rechtszaak raakt op zoveel punten.
Hoe doet die vrouw dat.
Ik zou echt al vijf doosjes aspiriene gemengd hebben met de aanwezige AD, slaappillen en een fles wodka.
Er is een grens aan moeten blijven leven.
donderdag 5 september 2024 om 10:21
Wat zijn er veel mooie dingen geschreven! Ik lees alles, maar moet nu even spuien.
1,5 week aan het werk en ik ben kapot. Ik heb moeite met het begrip 'zo snel mogelijk.' Ik wil alles 'zo snel mogelijk' op de rit hebben en in mijn optiek betekent dat 'zo snel als het kan' en dan werk ik dus gewoon door in mijn vrije tijd en moeten collega's mij zo ongeveer naar huis sturen. Ik vertelde aan iemand van mijn hobby dat ik al veel over had gewerkt om die reden en zij had een hele andere definitie van 'zo snel mogelijk' maar die toepassen vind ik echt zo moeilijk!
Ik werk bijv op papier alleen dinsdagochtend en blijf dan vaak nog in de pauze en werk daarna nog e.e.a. af. Maar voor je het weet is het zo 14:30 en hoor ik 'ben je er nou nog?'
@Fietje: je idee met wekkers of alarmen zetten zou misschien kunnen helpen voor het besef dat de tijd vliegt. Vaak vergeet ik gewoon dat ik eigenlijk vrij ben... Ik ben wel bang dat ik dan toch 'nog even dit en dat' en voor je het weet is er dan weer een half uur om.
Nu ook met lesvoorbereiding, wanneer is het goed genoeg terwijl het sowieso nog lang niet perfect is?
(Dit is een nieuwe groep, met nieuw lesmateriaal, bij andere groepen kan ik deze vraag inmiddels wel beantwoorden.) Ik merk dat ik weer in mijn oude valkuil aan het vallen ben van alles 100% goed willen doen. En dat vraagt ongelooflijk veel tijd en energie.
En dan een hobby-gerelateerd iets: ik doe pr-werk voor een vereniging en meestal schrijf ik de pr. Ik kan goed schrijven, doe dit ook al jaren, maar ik zit niet alleen in die commissie. Eén wil nu ook graag meeschrijven maar omschrijft zichzelf als 'zo dyslectisch als een deur.' Plus: ze heeft totaal geen idee hoe en wat. Tig appjes in de groepsapp en ik zit me echt te ergeren. Aardige vrouw hoor, ik kan goed met haar overweg, maar op dit punt denk ik echt arghhhh. Ik heb al gezegd dat ik de teksten zal doen, maar dan doe ik alles en zij wil ook wat bijdragen. Snap ik, maar dit gaat onnodig veel werk kosten zo. Ik ga niet eerst een opzet maken en dan alles nog redigeren. Ik ben sneller klaar als ik het zelf doe (maar kan dit zo natuurlijk niet zeggen).
1,5 week aan het werk en ik ben kapot. Ik heb moeite met het begrip 'zo snel mogelijk.' Ik wil alles 'zo snel mogelijk' op de rit hebben en in mijn optiek betekent dat 'zo snel als het kan' en dan werk ik dus gewoon door in mijn vrije tijd en moeten collega's mij zo ongeveer naar huis sturen. Ik vertelde aan iemand van mijn hobby dat ik al veel over had gewerkt om die reden en zij had een hele andere definitie van 'zo snel mogelijk' maar die toepassen vind ik echt zo moeilijk!
Ik werk bijv op papier alleen dinsdagochtend en blijf dan vaak nog in de pauze en werk daarna nog e.e.a. af. Maar voor je het weet is het zo 14:30 en hoor ik 'ben je er nou nog?'
@Fietje: je idee met wekkers of alarmen zetten zou misschien kunnen helpen voor het besef dat de tijd vliegt. Vaak vergeet ik gewoon dat ik eigenlijk vrij ben... Ik ben wel bang dat ik dan toch 'nog even dit en dat' en voor je het weet is er dan weer een half uur om.
Nu ook met lesvoorbereiding, wanneer is het goed genoeg terwijl het sowieso nog lang niet perfect is?
(Dit is een nieuwe groep, met nieuw lesmateriaal, bij andere groepen kan ik deze vraag inmiddels wel beantwoorden.) Ik merk dat ik weer in mijn oude valkuil aan het vallen ben van alles 100% goed willen doen. En dat vraagt ongelooflijk veel tijd en energie.
En dan een hobby-gerelateerd iets: ik doe pr-werk voor een vereniging en meestal schrijf ik de pr. Ik kan goed schrijven, doe dit ook al jaren, maar ik zit niet alleen in die commissie. Eén wil nu ook graag meeschrijven maar omschrijft zichzelf als 'zo dyslectisch als een deur.' Plus: ze heeft totaal geen idee hoe en wat. Tig appjes in de groepsapp en ik zit me echt te ergeren. Aardige vrouw hoor, ik kan goed met haar overweg, maar op dit punt denk ik echt arghhhh. Ik heb al gezegd dat ik de teksten zal doen, maar dan doe ik alles en zij wil ook wat bijdragen. Snap ik, maar dit gaat onnodig veel werk kosten zo. Ik ga niet eerst een opzet maken en dan alles nog redigeren. Ik ben sneller klaar als ik het zelf doe (maar kan dit zo natuurlijk niet zeggen).
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
donderdag 5 september 2024 om 18:18
Maisnon, ik wil idd volgende keer met coach bespreken hoe handig aan te pakken met medicatie.
Ik heb voor volgende week een afspraak met de ha gemaakt, zal met haar ook overleggen.
Ik geloof dat ik ook wil vertellen dat ik met emdr begonnen ben dan? Is dat trots, of is dat laten zien dat ik echt echt wel mijn best doe om te veranderen en niet alleen maar elk jaar te komen huilen om pillen?
Ik ben zo opgelucht en blij om jouw uitleg van de 6 en 9.
Dat de 6 waar is. Waar mag zijn. Het geeft me zoveel lucht. Ik had zo het gevoel het fout te doen, dat niet te mogen voelen, geen 6 meer te mogen zien. Dat ik vanaf nu moet vinden dat 6 nep is, en dom, en daarom niet meer bang mag zijn enzo.
Dankjedankjedankje.
Tyche, je hebt gelijk. Ik schiet vaak in die paniek, sorrie. En inderdaad, het is nooit echt echt. Nooit iets gebeurd.
Toch weet ik op dat moment zeker dat het nu wel echt is, ze er wel achter gekomen zijn, wel wat zullen ondernemen. Als ik dan een politieauto zie slaat mijn hart over en kost het me alles wat ik heb om niet weg te rennen. En als ie doorrijd om niet te gaan huilen.
Als ik erbij blijft...
Dat is mbt Sint ook zo op slechte dagen. Ik weet nu prima dat de goedzak op mijn werk niets van me wil. Me niet eens ziet staan.
Maar dan weet ik gewoon zeker dat Sinterklaas alles weet, en ik straf zal krijgen. Idem Piet.
En eigenlijk, op slechte dagen, sowieso dat ik zeker weet dat ik totaal waardeloos ben en straf verdien. Wanhopig ben omdat het zal komen. Maar ook wanhopig op zoek om het te beïnvloeden, er iets van grip op te hebben, het uit te lokken of te ontvluchten, wat dan ook.
Ik vind het op zulke dagen ontzettend lastig om mensen aan te kijken, een winkel of terras op te gaan. Ruimte in te nemen.
Omdat niemand het ooit mocht ontdekken fake ik denk ik best een aardig blij ei. Dat gaat ook vanzelf. Maar elke stap onder de mensen voelt als een brandend gebouw inlopen.
Terwijl ik wil omdraaien, wegrennen en me ergens verstoppen waar het veilig is en het vuur me niet kan vinden.
Klinkt dat raar?
Mooi, jouw gesprek met je collega. Kwetsbaar durven zijn levert je nu al iets op.
Wat vond je ervan, dit van hem te horen? Deed het iets met je? Doet het iets met hoe je naar jezelf en je traject kijkt?
Sorrie voor de vragen.
Ik vind het zo fijn dat je je opengesteld hebt en meteen zo'n reactie terug krijgt!
Diva, tijd bewaken in het onderwijs is ook lastig. En goed genoeg is heel lastig, want wat de een goed genoeg vindt, vind de ander een slechte les.
Tijdens de lessen veel begrip van overdracht checken, evt met tussentoetsen/vragen voor jezelf evalueren wat wel en wat niet begrepen is. Toepassingsvragen stellen, om te zien of ze de stof ook eigen gemaakt hebben, of simpelweg na papegaaien.
Ik kom best veel in het PO, en daar gebruiken ze veel wisbordjes. Ontzettend handig daarvoor omdat niemand kan duiken. In het VO pakken ze eerder Kahoot oid, maar dan krijg je toch minder directe feedback.
Ik heb voor volgende week een afspraak met de ha gemaakt, zal met haar ook overleggen.
Ik geloof dat ik ook wil vertellen dat ik met emdr begonnen ben dan? Is dat trots, of is dat laten zien dat ik echt echt wel mijn best doe om te veranderen en niet alleen maar elk jaar te komen huilen om pillen?
Ik ben zo opgelucht en blij om jouw uitleg van de 6 en 9.
Dat de 6 waar is. Waar mag zijn. Het geeft me zoveel lucht. Ik had zo het gevoel het fout te doen, dat niet te mogen voelen, geen 6 meer te mogen zien. Dat ik vanaf nu moet vinden dat 6 nep is, en dom, en daarom niet meer bang mag zijn enzo.
Dankjedankjedankje.
Tyche, je hebt gelijk. Ik schiet vaak in die paniek, sorrie. En inderdaad, het is nooit echt echt. Nooit iets gebeurd.
Toch weet ik op dat moment zeker dat het nu wel echt is, ze er wel achter gekomen zijn, wel wat zullen ondernemen. Als ik dan een politieauto zie slaat mijn hart over en kost het me alles wat ik heb om niet weg te rennen. En als ie doorrijd om niet te gaan huilen.
Als ik erbij blijft...
Dat is mbt Sint ook zo op slechte dagen. Ik weet nu prima dat de goedzak op mijn werk niets van me wil. Me niet eens ziet staan.
Maar dan weet ik gewoon zeker dat Sinterklaas alles weet, en ik straf zal krijgen. Idem Piet.
En eigenlijk, op slechte dagen, sowieso dat ik zeker weet dat ik totaal waardeloos ben en straf verdien. Wanhopig ben omdat het zal komen. Maar ook wanhopig op zoek om het te beïnvloeden, er iets van grip op te hebben, het uit te lokken of te ontvluchten, wat dan ook.
Ik vind het op zulke dagen ontzettend lastig om mensen aan te kijken, een winkel of terras op te gaan. Ruimte in te nemen.
Omdat niemand het ooit mocht ontdekken fake ik denk ik best een aardig blij ei. Dat gaat ook vanzelf. Maar elke stap onder de mensen voelt als een brandend gebouw inlopen.
Terwijl ik wil omdraaien, wegrennen en me ergens verstoppen waar het veilig is en het vuur me niet kan vinden.
Klinkt dat raar?
Mooi, jouw gesprek met je collega. Kwetsbaar durven zijn levert je nu al iets op.
Wat vond je ervan, dit van hem te horen? Deed het iets met je? Doet het iets met hoe je naar jezelf en je traject kijkt?
Sorrie voor de vragen.
Ik vind het zo fijn dat je je opengesteld hebt en meteen zo'n reactie terug krijgt!
Diva, tijd bewaken in het onderwijs is ook lastig. En goed genoeg is heel lastig, want wat de een goed genoeg vindt, vind de ander een slechte les.
Tijdens de lessen veel begrip van overdracht checken, evt met tussentoetsen/vragen voor jezelf evalueren wat wel en wat niet begrepen is. Toepassingsvragen stellen, om te zien of ze de stof ook eigen gemaakt hebben, of simpelweg na papegaaien.
Ik kom best veel in het PO, en daar gebruiken ze veel wisbordjes. Ontzettend handig daarvoor omdat niemand kan duiken. In het VO pakken ze eerder Kahoot oid, maar dan krijg je toch minder directe feedback.
donderdag 5 september 2024 om 19:09
Nou, de les zelf lukt wel, soms denk ik dat ik het best wel goed doe, krijg dit ook terug van cursisten. Mijn vraag ging meer over hoe ik weet dat ik mijn les goed genoeg heb voorbereid zonder úren bezig te zijn (zoals nu bij deze nieuwe groep).
Stiekem weet ik het antwoord wel. Less is more, maar dat is ook wel eng en soms denk ik dan wel 'had ik dit of dat maar klaargelegd.' Nu veel voorbereiding waarvan ik de helft niet gedaan heb. Uitloop en teveel gepland.
Nu weer te lang gewerkt, collega's zeiden echt 'dit is niet normaal.' Ik merk het ook wel nu, moet echt opletten dat ik niet teveel hooi op mijn vork ga nemen, want dat gaat niet goed. Eigenlijk nog niet klaar, maar ik ga het wel doen met wat ik heb en verder op ervaring. Dat werkt normaal ook.
Ik werk niet in het po en vo trouwens, maar wij gebruiken zowel wisbordjes als Kahoots.
Stiekem weet ik het antwoord wel. Less is more, maar dat is ook wel eng en soms denk ik dan wel 'had ik dit of dat maar klaargelegd.' Nu veel voorbereiding waarvan ik de helft niet gedaan heb. Uitloop en teveel gepland.
Nu weer te lang gewerkt, collega's zeiden echt 'dit is niet normaal.' Ik merk het ook wel nu, moet echt opletten dat ik niet teveel hooi op mijn vork ga nemen, want dat gaat niet goed. Eigenlijk nog niet klaar, maar ik ga het wel doen met wat ik heb en verder op ervaring. Dat werkt normaal ook.
Ik werk niet in het po en vo trouwens, maar wij gebruiken zowel wisbordjes als Kahoots.
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
donderdag 5 september 2024 om 20:44
Je hoeft geen sorry te zeggen avo. Je bent toch niet expres bang? Het is niet raar dat een deel van jou de 6 nog niet, hem zelfs nodig heeft. Maar je bent niet alleen de persoon die steeds opnieuw bang is. Je bent óók de persoon die dat steeds weer overleeft, steeds niet opgeeft, en die nog steeds doodenge stappen durft te zetten ondanks die angst. Dat je daarnaast ook probeert onzichtbaar te zijn is nog nodig.
Ik vond het heel fijn om dit zo met deze collega te bespreken. Het is ook niet dat ik me nooit eerder kwetsbaar heb opgesteld, sterker nog, dat doe ik best wel vaak. Niet helemaal uit vrije keuze, je kunt bij mij vrij snel zien dat ik geraakt ben. En eigenlijk levert dat bijna altijd goede gesprekken op. Maar nu vertel ik wel wat meer over dingen die gebeurd zijn, dat voelt onwennig nog.
Diva, klinkt als roofbouw wat je nu doet. Zo snel mogelijk, dat betekent: zo snel mogelijk binnen de uren die daarvoor beschikbaar zijn. Uren op, dan is het klaar. Een les kan altijd nóg beter, origineler, uitgebreider, actueler. En het gaat sowieso nooit precies zoals gepland. Dus is al die voorbereiding écht nodig? Het lijkt haast wel een bezwering. Die ene zin hoeft niet doorgestreept, hè?
Ik vond het heel fijn om dit zo met deze collega te bespreken. Het is ook niet dat ik me nooit eerder kwetsbaar heb opgesteld, sterker nog, dat doe ik best wel vaak. Niet helemaal uit vrije keuze, je kunt bij mij vrij snel zien dat ik geraakt ben. En eigenlijk levert dat bijna altijd goede gesprekken op. Maar nu vertel ik wel wat meer over dingen die gebeurd zijn, dat voelt onwennig nog.
Diva, klinkt als roofbouw wat je nu doet. Zo snel mogelijk, dat betekent: zo snel mogelijk binnen de uren die daarvoor beschikbaar zijn. Uren op, dan is het klaar. Een les kan altijd nóg beter, origineler, uitgebreider, actueler. En het gaat sowieso nooit precies zoals gepland. Dus is al die voorbereiding écht nodig? Het lijkt haast wel een bezwering. Die ene zin hoeft niet doorgestreept, hè?
What a nuanced anxiety
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
