Hier mag alles zijn en ook weer verdwijnen - 3

Monstrea, herkenbaar. Dat zei mijn psych destijds ook als ze 'er' niet doorkwam bij mij om iets in beweging te krijgen. Blijkbaar wilde ik het niet graag genoeg veranderen, anders deed ik x y z niet steeds, ondanks dat ik me er bewust van was. Tja. Ik kwam ook niet verder met haar dus.

Soms zit je zo in een patroon of valkuil, weet je niet beter, ben je te moe of angstig of you name it om bepaald gedrag of gedachtes te stoppen of om te buigen. Dan wil je wel, maar lukt het gewoon niet. En je niet gehoord of serieus genomen voelen, is dan niet helpend. Hug voor jou

Avo, ik hoop dat de medicatie vannacht wat doet en dat je wat uren kan maken. Verkouden en niet slapen is geen goede combinatie, helemaal niet als je morgen moet werken.

Avo, heb je goed kunnen slapen?

Nacht was redelijk.
Werk en kinderen lieten de dag zo voorbij gaan.
Morgen weer werken, dus eenmaal bezig vliegt de dag dan ook om.
Dag was een 6,5.
Nu moe, en tot nu toe minder angst voor de nacht.

Monstrea, zeker niet iedereen kan altijd alles leren.
Iets nieuws onder de knie krijgen/automatiseren duurt gemiddeld 10.000 uur oefenen.
Er 'gevorderd' in worden duurt al snel nog 10.000 uur oefenen, leerde ik ooit.
(volgens mij uit het boek 'vind je ikigai')
Maar dat is dus gemiddeld.
Ik weet ondertussen dat hardlopen/duursport mij bovengemiddeld veel moeite kost. Zelfs als ik keurig volgens schema's train word ik aan alle kanten ingehaald, zelfs na jaren nog vliegen de beginners me voorbij.
Heeft ook iets te maken met aanleg, voortraject en lichaamsbouw.

Als het puur met wilskracht te maken had, dan werd elk 5 jarig jongetje dat heel graag wilde wel profvoetballer, en elk 10 jarig meisje wel popster.
Mind Matters heeft wel een leuke aflevering over het doorbreken van gedragspatronen, voor wie dat leuk vindt: https://podcastluisteren.nl/pod/Mind-Matters.
(ik vind de meiden van Mind Matters sowieso wel leuk om te luisteren. Hoewel ze ook veel oppervlakkige inkoppers hebben (gezond eten, genoeg bewegen, genoeg slapen) )

Maar 'gewoon willen' is te simpel gesteld denk ik voor veel dingen.
Dan zouden er geen afkick-klinieken bestaan, zou iedereen topfit zijn, en meer van dat soort moois.
In praktijk loop je tegen van die simpele dingen aan als tijdgebrek/energiegebrek/ziekte/geldgebrek/moeten kiezen uit kwaden/angsten/tegenwerkende gedachten/motivatieproblemen/gebrek aan focus/initiatie gebrek/moeite met doorzetten/niet de benodigde spullen/andere dingen die ook moeten en weet ik het wat allemaal.

Aan de ene kant zou je het excuusjes kunnen noemen, aan de andere kant is het gewoon het leven.
Ja, als ik echt zou willen zou ik volgend jaar op gezond gewicht kunnen zijn en een marathon moeten kunnen lopen.
Maar wat kost dat? Fysiek, mentaal, voor mijn gezin, financieel, tijd, energie.

Bij je psycholoog vind ik het wel een harde uitspraak Diva...
Sommige dingen weet je zelf nog niet goed waarom het niet lukt. Waar de weerstand vandaan komt, wat er blokkeert.
Zo riep ik twee jaar terug natuurlijk bij coach 'ik ga verwerken'.
Coach: 'Oh wat leuk! Wat gaan we verwerken?!'
Ik: 'Vroeger.'
Coach: 'Wat valt er van vroeger te verwerken?'
Ik : 'ehm. Nou. Ehm. Je weet wel. Nare dingen.'
Coach: 'jaja. we hebben nog een lange weg te gaan.'

Wilde ik verwerken? ja, ik wil het graag verwerkt hebben. Heel graag.
Maar alleen al uitspreken wàt lukt niet goed. Weerstand, angst.
Wil ik dat uitspreken? Nee, eigenlijk niet. Ik zou wel willen dat ik het zo kon zeggen. Maar op dat moment (en nu nog) WIL Ik het vaak niet zeggen.
En dat is het dubbele, het rare. De angst.

Vroeger wilde ik zo graag gezien worden. Gered worden.
Iemand die mij lief vond, lief behandelde. Zou zeggen dat ik wel oke ben, me zou vast houden. Me zou meenemen.
Mijn mentor kwam.
Zag. Vond me een liefje. Stak tijd en moeite in me. Zag dat dingen niet goed gingen. Vroeg ernaar. Nam me mee naar huis. Bood me hulp.
Eerst gewoon gesprekken bij jeugdzorg/maatschappelijk werk/de kindertelefoon.
Ik weigerde.
Ik wilde zo graag weg. Gered worden. Vastgehouden worden door haar. Mogen en kunnen zijn wie zij zag. Veilig zijn, zoals ze beloofde.
Maar ik wilde niets zeggen. Kon niets zeggen.
Ik wilde alles zeggen. Ik schreef. Schreef alles maar precies niets.
En als ze er exact naar vroeg, dan ontkende ik. Glashard. En achteraf de pijn en het verdriet.
Op een gegeven moment hoefde ik alleen nog maar 'ja' te antwoorden door de telefoon. Zij had haar vermoedens al besproken met jeugdzorg, met de crisisafdeling. Er was een anoniem dossier.
Een belafspraak. Een mevrouw zou vragen stellen.
Ik hoefde alleen maar 'ja' te zeggen. Dan hoefde ik niet meer terug.
Ik deed het niet. Ik kon het niet.
Ik was zo bang dat ik uit het raam geklommen ben en weggelopen.
(de deur kon mentor zien, die zat in haar lokaal op haar nagels te bijten)
En twee dagen niet naar school durfde.

Ik denk dat je kan stellen dat ik niet graag genoeg weg wilde.
Of dat ik te bang was?

En toch is wilskracht soms iets stoms en raars.
Want toen coach zei: 'je bent nu bijna 18. Dan kan niemand je meer tegenhouden of iets verplichten. Dan ben je gewoon de zoveelste volwassen vrouw die ervoor kiest om mishandeld te worden en in die situatie te blijven hangen.' toen had ik binnen 1 week woonruimte.
Oke, ik was al wel een tijdje aan het rondkijken en voorzichtig proberen. Maar het was te duur/te ver/ik werd niet gekozen/kwam niet in aanmerking.
Maar die opmerking, ik weet nog hoe wit heet ik was. Ik ben weggestampt. Direct nadat ze dat zei.
En heb mezelf een te dure, totaal onpraktische woonruimte ingeluld, het contract binnen een week in handen. Ineens waren alle bezwaren niet meer van toepassing.

Is dat wilskracht? Is dat een soort woede? Levensenergie?
Was ik er eindelijk klaar voor, een logische stap?

Ik weet het niet.
IK weet wel dat het niet zo simpel ligt als 'je kan alles als je maar graag genoeg wilt'

Butterfly_fly schreef: ↑

15-10-2024 14:53

Ik las onderstaande tekst en moest direct aan jullie denken.
Zeg het gerust als ik het weg moet halen.

A little reminder
you are allowed
to talk about it
what they did to you
and how it hurt you
it does not matter
how they feel
about you talking about it
because if they wanted people
to think better of them
they should have been better

(Aliza Grace)

Elke keer als ik deze zie, lees, moet ik weer tranen.
Het raakt.
Ik wil het graag geloven.

Ik zou het je gunnen dat je het gelooft Avocadeau!

Zij zaten fout, niet jij. Nooit het kind. Never nooit het kind! Maar ik begrijp dat je het nu niet zo kunt zien.

Het “als je iets echt wilt, dan lukt het ook” is iets waar ik ook tegenaan loop. Avocadeau, wat je schrijft mbt woonruimte heb ik ook gehad met het contacteren van een therapeut. Uit boosheid gebeld en een afspraak gepland. Ik denk dat vanuit die boosheid iets van adrenaline opkomt die de angst en “smoesjes” even doet laten verdwijnen. Dat heeft niks te maken met het echt willen, want inderdaad dan was iedereen zijn eigen ideale ik en zo werkt het niet.

Een knuffel voor iedereen die er eentje wilt aannemen en kan gebruiken.

Wat bijzonder dat jij ook zon moment gekend hebt butterfly! Het zou inderdaad adrenaline geweest kunnen zijn.
Het was een soort oerkracht, oergevoel.

Zo heb ik op mijn 17e verjaardag doodleuk thuis verklaard: ik ben nu 17, ik doe het niet meer.

Gewoon zomaar. Uit overtuiging.
Ik wil het, dus ik kan het.
Ik geloof dat ze uit verbazing niets terugzeiden. Hoewel ik volgens mij ook niet ben blijven wachten op antwoord haha.
(Ik bleek verdomd weinig te willen te hebben. Achteraf. Maar op dat moment was ik koning te aard. Geen idee waar ik het vandaan haalde. Het zegt wel iets over hoe eigenwijs en stom ik was, en nogal eens zelf straf uitlokte)

Het zegt voor mij iets over je vechtlust en wilskracht Avo. Wat een kracht van je 17-jarige-ik dat ze dat durfde!

Verder eens met wat al is geschreven. Uiteindelijk moet je het (met hulp) zelf doen, maar dat betekent zeker niet dat je altijd alles kunt bereiken. Er zijn zoveel redenen waardoor iemand iets heel graag kan willen wat niet lukt of haalbaar is.

Hé lieve vrouwen,

Ik ben nieuw op dit forum, nog zoekende naar wat kan en niet. Stukjes meegelezen en herkenning. Jullie zijn op elkaar ingespeeld, maar is er ruimte voor een nieuw "lid"? Zou ik mee mogen schrijven, meeleven, meedenken, meedelen?

Zeker Lucy. Iedereen is altijd welkom hier.
Er zijn fossielen, maar komen ook nog gewoon nieuwe mensen bij hoor.
Schrijf maar raak.


Selune, elke keer weer weet ik niet wat ik moet zeggen Haha. Laten we het erop houden dat we het heeeeeeel anders zien.
Hoe gaat het?

Griebus, hoe was je tweede week?

Olle!
Kom snotdikkie eens vertellen of je nog leeft of dat je in je luxe badkuip verzopen bent?

Hoe gaat het met de rest?


Hier weer 8.
Jezus wat was ik van de week bang dat ik zo hop het gekkenhuis in kon omdat het gedaan was...

Zag je zeggen dat je zelf straf uitlokte Avocadeau. Kun je het ook anders zien? Je liet je niet klein krijgen. Ondanks alles had je vuur in je om voor jezelf op te komen. En bij emotioneel volwassen ouders was dit geen probleem geweest. Misschien dat het een discussie had uitgelokt, maat op je 17e nog straf krijgen omdat je voor jezelf opkomt... dat is toch niet "straf uitlokken"?

Het is niet volledig verdwijnen, zelfs niet onder druk van je ouders. Ik heb daar een enorm respect voor.

Ik ben mijzelf juist verloren, zo bang was ik voor de reactie die ik zou krijgen. Tot mijn 45e ben ik als de dood voor mijn moeder geweest. Alsof ze me toen nog iets aan kon doen . Maar ja, zo rationeel was die angst niet .

Die kant was er ook voor Lucy.
Maar ik was in die tijd soort van totaal verdeeld.
Het ene deel van mij wist niet wat het andere deel van mijn uitspookte.
Een deel was opstandig en uitlokkend: je kan het maar gehad hebben. Even opluchting en rust. Erna altijd even heel heel sereen en sterk en adrenaline.

Maar het was geen vuur of niet klein krijgen hoor. Was het maar zo'n feest.
Het was gewoon eigenwijs en opstandig en impulsief uitlokken.


Herkenbaar dat je als de dood kan zijn voor iemand die je allang niets meer zou kunnen doen...
Voor anderen heb ik nog wel steeds die angst. Alleen al aan ze denken of een plaatje zien is genoeg...
Die angst doet niet aan logisch denken.
Bij mij is de afgelopen doodsangst voor ouders omgeslagen toen ik zwanger was van de eerste.

Is er bij jou iets geweest dat de angstv minder gemaakt heeft?

Ik vind dit topic goed en belangrijk in hoe intens slecht en wreed mensen kunnen zijn. Tegen kleuters, tegen kinderen, tegen pubers, tegen volwassenen. En hoe verschrikkelijk moeilijk het is om je van de programmering, die je van/door die slechte, wrede mensen gekregen hebt, los te maken.

En ook dat het tijdens de hulp écht voorkomt dat iemand de hulp nog niet kan accepteren. Je hoeft niet te snappen waarom niet, maar weet gewoon dat dat vaker zo is. Dat iemand de hulp gewoon nog niet kan accepteren. (Soms is ‘je hoeft alleen maar ja te zeggen’ beter te vergelijken met ‘spring in de vulkaan’ dan met ‘kom hier maar even zitten’).
Accepteer als hulpverlener dat het soms nog niet kan en accepteer ook als slachtoffer dat het soms nog niet kan. Het betekent niet dat het dús niet erg is of was, integendeel.

Die vulkaan was ik zo ingesprongen.
Dan had ik daarna niemand meer onder ogen hoeven komen.
Hoefde ik niemand te verraden, officieel voorgoed ondankbaar en een slechte dochter te zijn. Niet uit te leggen dat het ook echt mijn schuld was, en waarom. De schaamte. De schuld. De angst.
Nee, die vulkaan was geen probleem.

Verder probeer ik nu om niet te gaan vertellen dat je dingen heel verkeerd begrepen hebt feow...

Sorrie. Dat bedoel ik dus.
Eigenwijs, niet gewoon mond houden. Uitlokken.
Sorrie Feow.

Ik leef in elk geval nog

Covid sinds paar dagen echt vertrokken dus wat dat betreft beter.
Emdr deze week ook goed, kon me er beter aan over geven. Bespreekbaar gemaakt dat ik echt moeite heb met de empathie van therapeute, ik kan het zo moeilijk horen. Hoe groter haar empathie, hoe grotere aansteller ik me voel. Maar na uitspreken, en uitleg van haar over dat dit aangeleerde coping is die ik tegen kom, ging het beter.
We zijn alleen nog maar met 'vroeger thuis' bezig, nog niet met het misbruik. Maar het doet van alles, dat merk ik wel.
Mijn dag vandaag was een 8, das best lang geleden. Vanmorgen yoga lesje, vanmiddag wandelen met fijne vriendin, vanavond onder een dekentje op de bank, en dat alles redelijk zen.

Emdr heeft voor mij de wereld verschil gemaakt, samen met gedragstherapie, inzicht krijgen in overlevingsstrategieen en boeken lezen/kennis vergaren.

Daarnaast heb ik anderhalf jaar geleden, nadat mijn moeder me weer de grond in drukte (na een hoop verwijten vroeg ik: als ik zo'n slecht mens ben, zo slecht voor jou, waarom breek je dan niet met me? Haar reactie: ik breek niet met mensen, hoe slecht ze ook zijn) met mijn moeder gebroken. Ik zie haar nog wel, bij familie of feestjes. Maar nooit meer alleen. En dat scheelt ook.

Ben nog altijd zenuwachtig als ik haar ga zien, maar weet rationeel dat ik volwassen ben, niet meer afhankelijk van haar goedkeuring of mening. Dat herhalen tegen mijzelf op zo'n moment helpt.

Avocadeau schreef: ↑

19-10-2024 22:11

Sorrie. Dat bedoel ik dus.
Eigenwijs, niet gewoon mond houden. Uitlokken.
Sorrie Feow.

Haha, dát bedoel ik dus ook.
Eerlijk, niet onzichtbaar. Eerlijk.
Excuses niet geaccepteerd.

En om heel duidelijk te zijn: excuses zijn dus helemaal niet nodig.
Niet omdat jij schrijft wat jij wil schrijven, jij een eigen mening hebt.

Oh en welkom Lucy.
Ik las je topic vanmorgen.
Hier ook cptss, hechtingsellende en dysthyme stoornis is ook wel ter sprake gekomen maar ik weet niet of dat wellicht uiteindelijk onder de cptss valt.
Ik ben nu een jaar echt onderweg, zwijgen doorbroken (en nu geen contact met helft vd familie) , sinds half jaar diagnose, sinds 2 mnd start therapie. Ik lees net als jij ook vreselijk veel. Over de jaren al, maar het laatste jaar zeker. Het helpt mij ook.

Bemoedigend dat emdr je heeft geholpen

Lieve zorgzame Avo...

Tweede week was wel oké. Ik was niet meer zo'n brok emotie, kon wel vertellen waarom ik de eerste keer zo moeilijk had gevonden en dat was oké. Rationele Griebus heeft zich prima door de groepssessie en redelijk door de week geslagen. Hart zit weer even achter glas. Is misschien wel even goed, we gaan het zien. Voorlopig vind ik die schematherapie eerder een intellectuele oefening, maar wellicht is dat een fase.

Ben alleen wel verschrikkelijk moe, heb ook voor de 2e keer iets onder de leden denk ik. Ik moet volgende week eigenlijk weer met een half uur per dag opbouwen, maar ga zeggen dat dat nog iets te vroeg is.

Iksnap je advocadeau, maar feow ook.

Als kind ben je loyaal aan je ouders. Zelfs, bij wijze van spreken, als het je dood zou worden.

Ik heb tijdens mijn jeugd nooit mijn ouders afgevallen. Tijdens mijn volwassen leven ook eigenlijk niet. Tot 3 jaar geleden, toen ik zo diep zat, dat ik begon aan een traject. Waarbij ik mijzelf beloofde zo eerlijk mogelijk tegen mijzelf en mijn therapeuten te zijn. Dat het mijn laatste poging was. Werd het hier niet beter, dan mocht ik met alles stoppen.

Ik heb de eerste 9 maanden heel veel in dissociatie gezeten en geel veel emdr gehad. Dingen verteld die mijn man zelfs niet wist, terwijl we al 25 jaar samen waren. Eigenlijk wist mijn man niets over mijn jeugd. Niet echt. Alleen de okee dingen. Voor hem vielen vele kwartjes.

Loyaliteit... het is een gek iets. En je hebt je ouders nodig om veilig te zijn. Dus hoe kun je die verraden? Je weet wat je hebt, niet wat er gebeurt als je je tegen hen keert.

Dank je Eef.

Vond emdr zwaar, maar het heeft me enorm veel gebracht.

Ook dat ik, zonder er iets voor te doen, in 9 maanden 20 kilo afviel trouwens . Helaas zit er, nu 2,5 jaar verder, weer 10 kilo aan, maar ach .

Hoop dat het jou ook veel brengt, qua verwerking en kunnen functioneren.

Alleen even een juich voor de 8 van Eefje en de rationele week van Griebus (goddelijk. Harten zijn ondingen)


Verder een lieve groet naar alle mooie lieve wijze woorden.
Ik begrijp jullie denk ik. Maar de maar is hoog.
Dus ik laat even los.
Dank jullie wel voor de lieve woorden en het vertrouwen.

Oh ik hoop dat ik ook afval van emdr haha! Vooralsnog helaas niet, alleen maar neiging meer te eten ipv minder.

En de maar mag er ook zijn hé? We hebben allemaal ons eigen verhaal en onze eigen strategieën.

GriebusDus, waarom vind je de schematherapie een intellectuele oefening?

En Avo, jij ook een 8! Wat fijn dat 't ff weer wat minder verwarrend en moeilijk gaat dan van de week. Dat klonk heel naar.

Lucy, ik vind 't toch interessant: hoe kwam het dat je zo afviel van emdr? Kostte het zo veel energie? Voelde je je zo naar dat je niet meer at? Andere reden?