Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en ook weer verdwijnen - 3
vrijdag 1 maart 2024 om 21:50
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit. Originele TO schrijft nog mee. In afgelopen edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom liefst niet quooten.
Wissen mag altijd en daarom liefst niet quooten.
moderatorviva wijzigde dit bericht op 01-03-2024 23:19
Reden: Titel aangepast
Reden: Titel aangepast
0.00% gewijzigd
maandag 21 oktober 2024 om 21:41
O avo, wat herken ik veel in wat je zegt, in hoe ik kan reageren...
Ik ken je nog nauwelijks, weet al helemaal niets van je relatie met je man. Snapt hij jouw trauma? Triggers? Angsten? Voel je je überhaupt veilig bij hem?
Ten eerste: jij bent volwassen. En jij hoeft niet meer te pleasen. Ken je de term codependend? Want wat je vertoont is codependent gedrag. Je klein maken voor de ander, je verliezen in de ander. Jij bent net zo belangrijk in deze relatie en jij mag grenzen stellen.
Dus kun je het gesprek aan met man. Wat jij nodig hebt om veilig te zijn. Hij kan een slaapmasker opdoen. Kun jij een bedlampje laten branden.
En jij hoeft niet perse te verkassen hé? Als hij ergens last van heeft, kan hij dat ook.
Dus zet samen op een rijtje wat je allebei nodig hebt, en kijk welke oplossingen er zijn. En breder dan: een andere slaapkamer.
Kun jij oordopjes in om de adem of het gesnurk niet te horen? Kan hij oordopjes in om de ventilator niet te horen? Kan wen van jullie aan iets wennen wat eigenlijk niet écht belangrijk is, zodat de ander zich veiliger voelt/beter slaapt/whatever?
Jij mag er zijn mooie vrouw. Jij mag plaats innemen. Jij mag je stem laten horen en opkomen voor jou. Want om je ooit veilig te gaan voelen heb jij dat nodig.
En als hij het alleen maar zijn "way" wil hebben: misschien is die extra slaapkamer dan wel een stapje naar voor jezelf opkomen en jezelf in veiligheid brengen. Jij bent belangrijker dan zijn ego.
Ik ken je nog nauwelijks, weet al helemaal niets van je relatie met je man. Snapt hij jouw trauma? Triggers? Angsten? Voel je je überhaupt veilig bij hem?
Ten eerste: jij bent volwassen. En jij hoeft niet meer te pleasen. Ken je de term codependend? Want wat je vertoont is codependent gedrag. Je klein maken voor de ander, je verliezen in de ander. Jij bent net zo belangrijk in deze relatie en jij mag grenzen stellen.
Dus kun je het gesprek aan met man. Wat jij nodig hebt om veilig te zijn. Hij kan een slaapmasker opdoen. Kun jij een bedlampje laten branden.
En jij hoeft niet perse te verkassen hé? Als hij ergens last van heeft, kan hij dat ook.
Dus zet samen op een rijtje wat je allebei nodig hebt, en kijk welke oplossingen er zijn. En breder dan: een andere slaapkamer.
Kun jij oordopjes in om de adem of het gesnurk niet te horen? Kan hij oordopjes in om de ventilator niet te horen? Kan wen van jullie aan iets wennen wat eigenlijk niet écht belangrijk is, zodat de ander zich veiliger voelt/beter slaapt/whatever?
Jij mag er zijn mooie vrouw. Jij mag plaats innemen. Jij mag je stem laten horen en opkomen voor jou. Want om je ooit veilig te gaan voelen heb jij dat nodig.
En als hij het alleen maar zijn "way" wil hebben: misschien is die extra slaapkamer dan wel een stapje naar voor jezelf opkomen en jezelf in veiligheid brengen. Jij bent belangrijker dan zijn ego.
maandag 21 oktober 2024 om 21:42
Ach lieve Avo, wat naar dat man zo reageerde. Ik snap je gekwetstheid en je boosheid heel goed, en vanuit mijn gezichtspunt is dat ook helemaal niet raar. Het lijkt wel erg buiten proportie zoals hij reageerde. Zoveel licht geeft een telefoon nou ook weer niet, als je je ogen dicht doet zie je dat niet. Dan koopt hij maar een slaapmasker.
Ik snap ook je reflex om dan maar een eigen slaapplek te creëren, zodat je hem niet meer tot last bent. Zou niet nodig moeten zijn, maar snap wel dat dit je gevoel is (ik zou er ook toe in staat zijn - dan elimineert ik wel elke mogelijke manier van overlast, zoek het maar uit).
Tegelijkertijd lees ik ook wel dingen die wat zorgelijk klinken. Het klinkt alsof jullie steeds minder van elkaar kunnen hebben. Alsof hij dingen die voor jou heel belangrijk zijn nu moelijk kan verdragen. Alsof jij door het gekwetste gevoel (logisch!) ook niet meer naar zijn behoeftes kan kijken. En jullie steeds meer afstand nemen van elkaar.
Kunnen jullie daarover in gesprek? Zou jij dat willen? En durven? Misschien meer in het algemeen benoemen wat je ziet gebeuren, namelijk dat jullie weinig van elkaar kunnen hebben, je afstand voelt, en kijken of jullie dat kunnen veranderen? Ik gun je heel erg iemand die er voor jou kan zijn, zeker deze tijd van het jaar
Zou coach hierover misschien mee kunnen denken?
Ik snap ook je reflex om dan maar een eigen slaapplek te creëren, zodat je hem niet meer tot last bent. Zou niet nodig moeten zijn, maar snap wel dat dit je gevoel is (ik zou er ook toe in staat zijn - dan elimineert ik wel elke mogelijke manier van overlast, zoek het maar uit).
Tegelijkertijd lees ik ook wel dingen die wat zorgelijk klinken. Het klinkt alsof jullie steeds minder van elkaar kunnen hebben. Alsof hij dingen die voor jou heel belangrijk zijn nu moelijk kan verdragen. Alsof jij door het gekwetste gevoel (logisch!) ook niet meer naar zijn behoeftes kan kijken. En jullie steeds meer afstand nemen van elkaar.
Kunnen jullie daarover in gesprek? Zou jij dat willen? En durven? Misschien meer in het algemeen benoemen wat je ziet gebeuren, namelijk dat jullie weinig van elkaar kunnen hebben, je afstand voelt, en kijken of jullie dat kunnen veranderen? Ik gun je heel erg iemand die er voor jou kan zijn, zeker deze tijd van het jaar
Zou coach hierover misschien mee kunnen denken?
maandag 21 oktober 2024 om 21:45
@Olle: dat doet trauma met je hé... jezelf overal de schuld van geven, jezelf afpeigeren, doorgaan omdat je je aanstelt, je altijd schuldig voelen over alles....
Er zijn momenten dat het lukt: mildheid. Lief voor mijzelf zijn. Maar nog steeds zoveel meer momenten dat het niet lukt en dat ik ook bij God niet zou weten wat er dan leuk of lief aan mij is om mild over te zijn...
Er zijn momenten dat het lukt: mildheid. Lief voor mijzelf zijn. Maar nog steeds zoveel meer momenten dat het niet lukt en dat ik ook bij God niet zou weten wat er dan leuk of lief aan mij is om mild over te zijn...
maandag 21 oktober 2024 om 22:33
Ik lees het ja 
.
Wat kan het leven soms zwaar zijn hé? Dat je van jezelf zoveel moet, omdat het voelt dat als je stopt met moeten alles uit je handen glipt...
Ik hoor je. Zou willen dat ik het even makkelijker voor je zou kunnen maken. Miraculeus, met de juiste tip. Maar ja.
Je mag er zijn. Ook in alle getriggerdheid. En in alle trauma. En in de overlevingsstand. In het hoofd boven water houden, of op z'n minst de dag en nacht doorkomen.
En ik gun je een partner die je ziet en je steunt, juist op de bodem van de put.
En het meest cliché, maar in mijn ervaring wel waar (ook al vergeet ik het vaak op die bodem): het wordt weer licht. Ooit.
(En kun je bovenstaande post naar je coach sturen voor je volgende sessie? Lijken me hele wezenlijke dingen in staan....)
.Wat kan het leven soms zwaar zijn hé? Dat je van jezelf zoveel moet, omdat het voelt dat als je stopt met moeten alles uit je handen glipt...
Ik hoor je. Zou willen dat ik het even makkelijker voor je zou kunnen maken. Miraculeus, met de juiste tip. Maar ja.
Je mag er zijn. Ook in alle getriggerdheid. En in alle trauma. En in de overlevingsstand. In het hoofd boven water houden, of op z'n minst de dag en nacht doorkomen.
En ik gun je een partner die je ziet en je steunt, juist op de bodem van de put.
En het meest cliché, maar in mijn ervaring wel waar (ook al vergeet ik het vaak op die bodem): het wordt weer licht. Ooit.
(En kun je bovenstaande post naar je coach sturen voor je volgende sessie? Lijken me hele wezenlijke dingen in staan....)
maandag 21 oktober 2024 om 23:03
Wat goed dat je het bespreekbaar hebt durven maken Avo! Jammer dat het niet het effect had dat je hoopte.
Ik snap dat je het idee hebt dat je de tijd met coach 'moet' besteden aan verwerken. Maar ik denk dat je dat ook doet door dit te bespreken. Ten eerste raakt het blijkbaar allemaal oude pijn (mooie constatering), maar ten tweede heb jij op dit moment alle handvatten nodig om overeind te blijven staan. En extra op je tenen moeten lopen voor man, geen veilige plek meer hebben in de nachten, dat lijken me dingen die je er niet ook nog even makkelijk bijdoet. Juist een reden om met coach te bespreken hoe je hiermee om kan gaan. zodat je op een haalbare manier kan blijven balanceren tussen je eigen grens bewaken naar man toe en voor jezelf opkomen, maar ook niet teveel reageren vanuit oude pijn en vermijden dat dingen escaleren.
Ik snap dat je het idee hebt dat je de tijd met coach 'moet' besteden aan verwerken. Maar ik denk dat je dat ook doet door dit te bespreken. Ten eerste raakt het blijkbaar allemaal oude pijn (mooie constatering), maar ten tweede heb jij op dit moment alle handvatten nodig om overeind te blijven staan. En extra op je tenen moeten lopen voor man, geen veilige plek meer hebben in de nachten, dat lijken me dingen die je er niet ook nog even makkelijk bijdoet. Juist een reden om met coach te bespreken hoe je hiermee om kan gaan. zodat je op een haalbare manier kan blijven balanceren tussen je eigen grens bewaken naar man toe en voor jezelf opkomen, maar ook niet teveel reageren vanuit oude pijn en vermijden dat dingen escaleren.
dinsdag 22 oktober 2024 om 18:50
Al dat moeten heeft vaak veel te maken met controle willen houden ja. En jezelf in het gareel willen houden geeft een gevoel van controle kunnen houden.
Als je maar lief genoeg bent, stil genoeg bent, dan gaat hij niet weg. Of vindt hij me lief. Of leuk. Of blijft het zoals het is.
En waarschijnlijk, vul ik in, was dit een patroon wat je ook als kind had. Dus een overlevingsstrategie. Een manier om in leven te blijven.
Is het nu nog helpend om het zo te doen? Misschien wel, omdat je jezelf zo veilig kan houden. Misschien niet, omdat het je klein houdt.
Als je maar lief genoeg bent, stil genoeg bent, dan gaat hij niet weg. Of vindt hij me lief. Of leuk. Of blijft het zoals het is.
En waarschijnlijk, vul ik in, was dit een patroon wat je ook als kind had. Dus een overlevingsstrategie. Een manier om in leven te blijven.
Is het nu nog helpend om het zo te doen? Misschien wel, omdat je jezelf zo veilig kan houden. Misschien niet, omdat het je klein houdt.
dinsdag 22 oktober 2024 om 19:33
dinsdag 22 oktober 2024 om 23:08
dinsdag 22 oktober 2024 om 23:11
Ik kom niet praten maar wel schrijven. Lukt jou dat, schrijven? En is het mogelijk om coach te mailen?
Mijn therapeuten waren 24/7 bereikbaar.
Ik was stil tijdens therapie, maar savonds of de volgende dag ging ik appen. Hadden we vervolgens nog een hele sessie over de app. Schrijvend lukte wat de dag ervoor op de stoel niet lukte...
Nu ik er aan terug denk hebben ze best een kluif aan me gehad
Mijn therapeuten waren 24/7 bereikbaar.
Ik was stil tijdens therapie, maar savonds of de volgende dag ging ik appen. Hadden we vervolgens nog een hele sessie over de app. Schrijvend lukte wat de dag ervoor op de stoel niet lukte...
Nu ik er aan terug denk hebben ze best een kluif aan me gehad
woensdag 23 oktober 2024 om 08:27
Ik ken het ook, het niks meer kunnen bedenken. Volledig blank. Leeg hoofd. Hoe hard ik ook probeer. En het gevoel van stikken ook. En geen geluid hebben (dat vooral uit dromen). Tijdens emdr regelmatig benauwd, niet genoeg lucht.
Het is niet ongebruikelijk, het is niet gek. Maar het is wel naar. Het is wel weer een ongelofelijke grote stap Avo, dat je praat, hoe moeizaam dat ook gaat. Dit kost zo vreselijk veel energie Ik zou je zo gunnen dat je wat er allemaal met je gebeurt nu wat meer zou kunnen delen met je man. Voor wat steun ipv tegenwerking/triggering.
Het is niet ongebruikelijk, het is niet gek. Maar het is wel naar. Het is wel weer een ongelofelijke grote stap Avo, dat je praat, hoe moeizaam dat ook gaat. Dit kost zo vreselijk veel energie
Ik zou je zo gunnen dat je wat er allemaal met je gebeurt nu wat meer zou kunnen delen met je man. Voor wat steun ipv tegenwerking/triggering.
woensdag 23 oktober 2024 om 08:54
Ik werd vanochtend wakker met een eigen inzicht.
Ik heb in februari een ontsteking gehad aan mijn evenwichtsorgaan en sindsdien heb ik klachten. Ben 24/7 duizelig (het ene moment erger dan het andere) en mijn prikkrlverwerking is verstoord. Ik kan nog maar weinig, en bijna niets meer van de dingen waar ik altijd energie van kreeg en blij van werd (concertbezoeken, sporten, theater, uit eten, feestjes of urenlang kletsen met vrienden). Ik heb de diagnose pppd gekregen.
Begin volgend jaar krijg ik onderzoeken om te kijken hoe de werking is van mijn evenwichtsorgaan. Niet goed, dan moet ik hiermee leren leven. Wel goed, dan is er sprake van sensitisatie en ligt het aan een overprikkeld zenuwstelsel, waar nog iets aan te doen is (een van de redenen dat ik de challenge ben gaan doen)
Sinds ik dit nieuws heb gehoord ben ik als de doos dat ik niet meer beter wordt. Dat dit mijn leven gaat zijn. Dat ik nooit meer kan werken, nooit meer de dingen kan doen waar ik van hou.
Maar vanmorgen bedacht ik me dat ik ook als de dood ben dat ik wel beter word. Ik zit al 9 maanden op de reservebank: hoe moet ik in hemelsnaam weer meedraaien met de ratrace? Ik hou van mijn werk, mijn vak, maar wat als ik niet meer functioneer?
Is dat raar? Dat je bang kan zijn om weer beter te zijn en alles weer te moeten kunnen?
Ik heb in februari een ontsteking gehad aan mijn evenwichtsorgaan en sindsdien heb ik klachten. Ben 24/7 duizelig (het ene moment erger dan het andere) en mijn prikkrlverwerking is verstoord. Ik kan nog maar weinig, en bijna niets meer van de dingen waar ik altijd energie van kreeg en blij van werd (concertbezoeken, sporten, theater, uit eten, feestjes of urenlang kletsen met vrienden). Ik heb de diagnose pppd gekregen.
Begin volgend jaar krijg ik onderzoeken om te kijken hoe de werking is van mijn evenwichtsorgaan. Niet goed, dan moet ik hiermee leren leven. Wel goed, dan is er sprake van sensitisatie en ligt het aan een overprikkeld zenuwstelsel, waar nog iets aan te doen is (een van de redenen dat ik de challenge ben gaan doen)
Sinds ik dit nieuws heb gehoord ben ik als de doos dat ik niet meer beter wordt. Dat dit mijn leven gaat zijn. Dat ik nooit meer kan werken, nooit meer de dingen kan doen waar ik van hou.
Maar vanmorgen bedacht ik me dat ik ook als de dood ben dat ik wel beter word. Ik zit al 9 maanden op de reservebank: hoe moet ik in hemelsnaam weer meedraaien met de ratrace? Ik hou van mijn werk, mijn vak, maar wat als ik niet meer functioneer?
Is dat raar? Dat je bang kan zijn om weer beter te zijn en alles weer te moeten kunnen?
woensdag 23 oktober 2024 om 09:27
Lucy, ik begrijp je gevoel wel. Als je beter kan worden, voel je gelijk ook de druk om (weer) te doen wat je eerder ook deed.
Maar dat hoeft niet hè? Als het goed is ga je niet meteen van 0 weer naar 100. En dan kan het best blijken dat 70 jouw nieuwe limiet is. In elk geval lijkt het me helemaal niet gek dat het beeld van meedeaaien op 100 je aanvliegt, dat is nu ook geen optie.
Avo, ik lees je. Kom even naast je zitten met iets warms te drinken en dan hoef je niets te zeggen (maar mag wel).
Maar dat hoeft niet hè? Als het goed is ga je niet meteen van 0 weer naar 100. En dan kan het best blijken dat 70 jouw nieuwe limiet is. In elk geval lijkt het me helemaal niet gek dat het beeld van meedeaaien op 100 je aanvliegt, dat is nu ook geen optie.
Avo, ik lees je. Kom even naast je zitten met iets warms te drinken en dan hoef je niets te zeggen (maar mag wel).
What a nuanced anxiety
woensdag 23 oktober 2024 om 09:38
Hoe komen jullie in contact met hulp?
Ik kwam met de praktijkondersteuner niet verder. Ik merkte dat het mij niet hielp maar irriteerde met bijv. Opmerkingen / aanmoedigingen zoals bijv bij deze situatie:
Vertelde dat ik een stuk had gelopen en zei dat ik zo moe was. Zweetaanvallen en huilerig. Krijg je als antwoord he, een stuk gewandeld. Of het nou een uur of 1 minuut is. Je hebt het wel gedaan he.
Dus ik ben als een klein kind niet meer gegaan. En begeleidster gaf aan goed dat ik het ga proberen en als er iets weet je me te vinden zei ze.
Ik had gehoopt dat ik werd gebeld om te kijken hoe het nu gaat. En zo is het cirkeltje weer rond met schuldgevoel, schaamte en dat het dus wel niet zo erg zou zijn. Er vele mensen echt hulp nodig hebben.
Of tips als ga stil thee drinken. Wat hoor je allemaal. Ik kan met deze aanpak niks. Ben dan soms heel nuchter van weer door en soms door de kleinste dingetjes loopt het weer vast. Heel vermoeiend. De schaamte en de twijfel.
Maar nu loop ik wel weer vast en weet niet wat wijsheid is. De meeste hulpverleners zijn denk ik vergelijkbaar met aanmoedigen, peptalk denk ik? En daarnaast dan trauma behandeling en eventueel medicatie.
Ik kwam met de praktijkondersteuner niet verder. Ik merkte dat het mij niet hielp maar irriteerde met bijv. Opmerkingen / aanmoedigingen zoals bijv bij deze situatie:
Vertelde dat ik een stuk had gelopen en zei dat ik zo moe was. Zweetaanvallen en huilerig. Krijg je als antwoord he, een stuk gewandeld. Of het nou een uur of 1 minuut is. Je hebt het wel gedaan he.
Dus ik ben als een klein kind niet meer gegaan. En begeleidster gaf aan goed dat ik het ga proberen en als er iets weet je me te vinden zei ze.
Ik had gehoopt dat ik werd gebeld om te kijken hoe het nu gaat. En zo is het cirkeltje weer rond met schuldgevoel, schaamte en dat het dus wel niet zo erg zou zijn. Er vele mensen echt hulp nodig hebben.
Of tips als ga stil thee drinken. Wat hoor je allemaal. Ik kan met deze aanpak niks. Ben dan soms heel nuchter van weer door en soms door de kleinste dingetjes loopt het weer vast. Heel vermoeiend. De schaamte en de twijfel.
Maar nu loop ik wel weer vast en weet niet wat wijsheid is. De meeste hulpverleners zijn denk ik vergelijkbaar met aanmoedigen, peptalk denk ik? En daarnaast dan trauma behandeling en eventueel medicatie.
woensdag 23 oktober 2024 om 09:54
Lieverd, veel hulpverlening gaat uit van eigen kracht.
Dst jij gaat testen of de ander je wel een erg genoeg geval bent, gaat niet werken. Want ik schat in dat veel hulpverleners uit de dramadriehoek willen blijven. Ze willen je wel helpen, maar gaan je niet redden.
Als jij het niet redt, mag je hulp vragen. En eerlijk: ik kon ook niet zoveel met mijn praktijkondersteuner. Het zijn over het algemeen geen psychologen.
Wat de praktijkondersteuner volgens mij vooral wil zeggen trouwens, is: wees lief voor jezelf. Wees trots op wat je wel hebt kunnen doen in plaats van jezelf naar beneden halen om wat er niet goed ging. Maar lief zijn en trots zijn is iets wat zo ver weg kan zijn als je kritische stem het boor het zeggen heeft. Alsof je daar helemaal geen recht op hebt, op lief en mild zijn. En als iemand dat tegen je zegt terwijl je daar nog niet bent, stuit het tegen de borst en slaat het nergens op.
En goede hulp zoeken, zeker met de huidige wachtlijsten, is een crime. Ik heb bij ee. Praktijk gezeten buiten het systeem van zorgverzekeraars om (niet vergoed dus) waar geen wachtlijst was en die dus ook niet met max behandelingen werkten. Ze keken holistisch en keken niet naar labeltjes. Dat werkte voor mij, maar of dat ook jouw weg is (en of dat financieel haalbaar is voor je) weet ik niet...
Dst jij gaat testen of de ander je wel een erg genoeg geval bent, gaat niet werken. Want ik schat in dat veel hulpverleners uit de dramadriehoek willen blijven. Ze willen je wel helpen, maar gaan je niet redden.
Als jij het niet redt, mag je hulp vragen. En eerlijk: ik kon ook niet zoveel met mijn praktijkondersteuner. Het zijn over het algemeen geen psychologen.
Wat de praktijkondersteuner volgens mij vooral wil zeggen trouwens, is: wees lief voor jezelf. Wees trots op wat je wel hebt kunnen doen in plaats van jezelf naar beneden halen om wat er niet goed ging. Maar lief zijn en trots zijn is iets wat zo ver weg kan zijn als je kritische stem het boor het zeggen heeft. Alsof je daar helemaal geen recht op hebt, op lief en mild zijn. En als iemand dat tegen je zegt terwijl je daar nog niet bent, stuit het tegen de borst en slaat het nergens op.
En goede hulp zoeken, zeker met de huidige wachtlijsten, is een crime. Ik heb bij ee. Praktijk gezeten buiten het systeem van zorgverzekeraars om (niet vergoed dus) waar geen wachtlijst was en die dus ook niet met max behandelingen werkten. Ze keken holistisch en keken niet naar labeltjes. Dat werkte voor mij, maar of dat ook jouw weg is (en of dat financieel haalbaar is voor je) weet ik niet...
woensdag 23 oktober 2024 om 09:57
Monstrea, wat voor hulp zou je willen? Heb je een beeld van wat voor jou helpend zou zijn?
Misschien zie ik het verkeerd, maar als ik jouw posts achter elkaar lees, krijg ik een beeld van iemand die behalve heel somber ook heel erg boos is. Iemand die het niet meer zelf wil doen maar wacht tot ze 'gered' wordt.
Als dat beeld al klopt, komt dat ongetwijfeld ergens vandaan en zul je dingen hebben meegemaakt die het heel begrijpelijk en voorstelbaar maken dat je daarop wacht.
Het ontzettend nare is alleen dat niemand je komt redden. Niet omdat jij jij bent, maar omdat het zo niet werkt. Bij niemand.
Mensen willen je wel helpen. Maar daarvoor moet je zelf aangeven hoe je je voelt en wat je nu nodig hebt. Dat kan heel moeilijk zijn. Ik hoop dat je daar wel hulp bij kunt krijgen.
Je zou nog eens bij de huisarts kunnen gaan praten. Misschien wil je doorverwezen worden naar de ggz, of wil je beginnen met medicatie. Daarbij moet je goed begeleid worden.
Ik wens je in elk geval sterkte.
Misschien zie ik het verkeerd, maar als ik jouw posts achter elkaar lees, krijg ik een beeld van iemand die behalve heel somber ook heel erg boos is. Iemand die het niet meer zelf wil doen maar wacht tot ze 'gered' wordt.
Als dat beeld al klopt, komt dat ongetwijfeld ergens vandaan en zul je dingen hebben meegemaakt die het heel begrijpelijk en voorstelbaar maken dat je daarop wacht.
Het ontzettend nare is alleen dat niemand je komt redden. Niet omdat jij jij bent, maar omdat het zo niet werkt. Bij niemand.
Mensen willen je wel helpen. Maar daarvoor moet je zelf aangeven hoe je je voelt en wat je nu nodig hebt. Dat kan heel moeilijk zijn. Ik hoop dat je daar wel hulp bij kunt krijgen.
Je zou nog eens bij de huisarts kunnen gaan praten. Misschien wil je doorverwezen worden naar de ggz, of wil je beginnen met medicatie. Daarbij moet je goed begeleid worden.
Ik wens je in elk geval sterkte.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
