Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en ook weer verdwijnen - 3
vrijdag 1 maart 2024 om 21:50
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit. Originele TO schrijft nog mee. In afgelopen edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom liefst niet quooten.
Wissen mag altijd en daarom liefst niet quooten.
moderatorviva wijzigde dit bericht op 01-03-2024 23:19
Reden: Titel aangepast
Reden: Titel aangepast
0.00% gewijzigd
woensdag 23 oktober 2024 om 11:10
Denk zelf toch dat ik al heel veel zal hebben aan een vriendin die eens een bakkie komt doen. Dat je even lan praten over eenvoudige dingen. Dan word ik vrolijker en kan weer tegen dingen.
Maar door migraine en mijn (hormoon) buien waaardoor ik op momenten geen leuk persoon ben. Loop het steeds mis. En dan zie en weet ik dat maar kan hrt niet altijd stoppen. Omdat ik ook mexelf wil zijn. En de dingen er even mogen zijn. Wegstoppen is ook geen goed idee. Maar er vaak zijn is ook niet goed. Snap dat mensen daar niet op zitten te wachten.
Ben niet boos denk ik. Wel heel erg verdrietig over de jaren dat ik zoveel probeer en het nog steeds niet lukt. Zo eenzaam zijn. En zorgen hebben. Daar bovenop het schuldgevoel want je zit veel erger om je heen. Doorbijten en door. Ik kan het niet meer.
Ik niet bouwen door te investeren om iemand in de watten te leggen. Te helpen want dan kan het over en weer. Ik ben gewoon kapot van binnen.
En zo gaat dat rond. Doorgaan, andere hebben het erger. Na kort of lang stoort je weer in. Want ook ik mag ik moe zijn, huilen, dag in bed. Krabbel je weer op want de zon schijnt, het valt wel mee joh, hup door. Stort je weer in. Schuldig want je kan het wel waarom nu niet.
Maar door migraine en mijn (hormoon) buien waaardoor ik op momenten geen leuk persoon ben. Loop het steeds mis. En dan zie en weet ik dat maar kan hrt niet altijd stoppen. Omdat ik ook mexelf wil zijn. En de dingen er even mogen zijn. Wegstoppen is ook geen goed idee. Maar er vaak zijn is ook niet goed. Snap dat mensen daar niet op zitten te wachten.
Ben niet boos denk ik. Wel heel erg verdrietig over de jaren dat ik zoveel probeer en het nog steeds niet lukt. Zo eenzaam zijn. En zorgen hebben. Daar bovenop het schuldgevoel want je zit veel erger om je heen. Doorbijten en door. Ik kan het niet meer.
Ik niet bouwen door te investeren om iemand in de watten te leggen. Te helpen want dan kan het over en weer. Ik ben gewoon kapot van binnen.
En zo gaat dat rond. Doorgaan, andere hebben het erger. Na kort of lang stoort je weer in. Want ook ik mag ik moe zijn, huilen, dag in bed. Krabbel je weer op want de zon schijnt, het valt wel mee joh, hup door. Stort je weer in. Schuldig want je kan het wel waarom nu niet.
woensdag 23 oktober 2024 om 15:02
Maar zou het niet fijn zijn om ergens tussen nu en het eind van de rit toch nog wat goede dagen te hebben? Of weken? Of zelfs jaren?
Als je het niet op kunt brengen, dan niet. Het is jouw leven. Maar met alleen ontkennen en hard zijn voor jezelf ga je geen fijner leven leiden (wou lijden typen..), toch?
Door therapie ben ik een stuk milder geworden. Schijnt de zon weer. Niet altijd, ik voel me nog steeds een basketcase. Elke keer lijkt het of ik weer terugval. Voelt het alsof ik het weer niet zelf kan. Of ik niet capabel ben. Maar tegelijkertijd ben ik niet meer waar ik 3 jaar geleden was en heb ik mijzelf heel goed leren kennen. Met mijn trauma's, triggers, diasociaties en overlevingsstrategieen. En heel vaak vind ik ze stom. Maar ze maken mij wel mij. Met mijn mooie en stomme kanten.
Als je het niet op kunt brengen, dan niet. Het is jouw leven. Maar met alleen ontkennen en hard zijn voor jezelf ga je geen fijner leven leiden (wou lijden typen..), toch?
Door therapie ben ik een stuk milder geworden. Schijnt de zon weer. Niet altijd, ik voel me nog steeds een basketcase. Elke keer lijkt het of ik weer terugval. Voelt het alsof ik het weer niet zelf kan. Of ik niet capabel ben. Maar tegelijkertijd ben ik niet meer waar ik 3 jaar geleden was en heb ik mijzelf heel goed leren kennen. Met mijn trauma's, triggers, diasociaties en overlevingsstrategieen. En heel vaak vind ik ze stom. Maar ze maken mij wel mij. Met mijn mooie en stomme kanten.
woensdag 23 oktober 2024 om 15:25
Waarbij ik overigens niet wil zeggen dat je in therapie zou moeten hoor. Of aan jezelf moet werken. Meer accepteren dat dit het is, misschien. Dat jij dit bent en dat het goed is. En dat niemand alleen maar goede dagen heeft.
Dat dat stomme streven naar "een beter mens zijn" maakt dat het zwaar voelt. Terwijl: wanneer ben je dan dat betere mens? Wanneer voldoe je wel? Wanneer heb je er hard genoeg voor gewerkt? En wanneer had je er dan harder voor moeten werken?
En deze vragen zijn eigenlijk vooral.overpeinzingen naar mijzelf geloof ik
Dat dat stomme streven naar "een beter mens zijn" maakt dat het zwaar voelt. Terwijl: wanneer ben je dan dat betere mens? Wanneer voldoe je wel? Wanneer heb je er hard genoeg voor gewerkt? En wanneer had je er dan harder voor moeten werken?
En deze vragen zijn eigenlijk vooral.overpeinzingen naar mijzelf geloof ik
woensdag 23 oktober 2024 om 15:59
Ja, accepteren dat dit het is was voorheen vaak prima te doen. Tenminste tot het moment toen mijn hormonen van slag waren. Dat gaat nu op en af.
En als er momenten zijn zoals verjaardagen en er geen visite komt. Vreselijk.
Al die energie die je er in stopt om contacten te maken. Ontstaan kleine clubjes. En die gaan dan door zonder mij.
De meeste dagen kan ik accepteren alleen te zijn. Maar de laatste tijd is het wat erger.
Wel goed lucy dat je dit benoemd. Het is wat het is.
Maar wil mij zelf ook fijn voelen. Niet alleen maar geven. Zelfs niet 50/50
Al zou het 80/20 zijn dan red ik het denk al. Maar ik krijg steeds meer het idee dat ik geen leuk persoon ben. Dat irmand daar niet op zit te wachten.
En als er momenten zijn zoals verjaardagen en er geen visite komt. Vreselijk.
Al die energie die je er in stopt om contacten te maken. Ontstaan kleine clubjes. En die gaan dan door zonder mij.
De meeste dagen kan ik accepteren alleen te zijn. Maar de laatste tijd is het wat erger.
Wel goed lucy dat je dit benoemd. Het is wat het is.
Maar wil mij zelf ook fijn voelen. Niet alleen maar geven. Zelfs niet 50/50
Al zou het 80/20 zijn dan red ik het denk al. Maar ik krijg steeds meer het idee dat ik geen leuk persoon ben. Dat irmand daar niet op zit te wachten.
woensdag 23 oktober 2024 om 16:07
Lucy, over je vraag of het gek is om bang te zijn om 'beter te worden'. Ik herken dat in de zin van dat als ik nu een goede dag heb (of misschien wel 2) ik direct 'bang' wordt dat als ik meer goede dagen heb ik weer aan het werk moet. En dat ik denk dat dat helemaal niet gaat, dat ik dan onmiddelijk weer onderuit ga. Het is zo fragiel, zonder werk erbij al. Ik had werk dat me heel veel stress opleverde. Maar waar ik wel heel specifiek voor ben opgeleid. Ik geloof alleen niet dat ik het nog kan. Ik snap je wel hoe dubbel het ook is.
Monstrea, hoe ik aan hulp ben gekomen is heel goed zoeken (Google), rondvragen, uitproberen. De hapto waar ik al jaren kom gewoon via Google. Zoals iemand anders al zei, over de jaren is zijn ook gewoon iemand geworden die me goed kent en waar ik een uur tegen aan kan praten zonder dat ik me bezwaard voel dat ik teveel zeur of dat het teveel over mij gaat. Maar er hangt wel een financieel plaatje aan. De instelling waar ik nu de traumabehandeling krijg ben ik via via op het spoor gekomen. Via iemand in mijn lotgenotencontact groep, via Slachtofferhulp, waar ik terecht kwam via de hulplijn 'Verbreek de stilte', waar ik weer via Google kwam. Ik heb de huisarts toen om een verwijzing gevraagd. Het is goed zoeken zelf, dat kost wel moeite en energie maar het komt niet vanzelf, en wat geluk hebben. Had eerder contact met een andere therapeute maar echt geen klik (ook via Google gevonden, en huisarts om verwijzing gevraagd). De huisarts heeft ook wat suggesties gedaan maar daar kon ik me niet in vinden. In het verleden ben ik ook wel kortdurende bij coaches en psychologen geweest maar vond nooit dat ik er iets aan had. Maar ik vertelde toen zelf nauwelijks iets. Was er nog niet aan toe denk ik.
Monstrea, hoe ik aan hulp ben gekomen is heel goed zoeken (Google), rondvragen, uitproberen. De hapto waar ik al jaren kom gewoon via Google. Zoals iemand anders al zei, over de jaren is zijn ook gewoon iemand geworden die me goed kent en waar ik een uur tegen aan kan praten zonder dat ik me bezwaard voel dat ik teveel zeur of dat het teveel over mij gaat. Maar er hangt wel een financieel plaatje aan. De instelling waar ik nu de traumabehandeling krijg ben ik via via op het spoor gekomen. Via iemand in mijn lotgenotencontact groep, via Slachtofferhulp, waar ik terecht kwam via de hulplijn 'Verbreek de stilte', waar ik weer via Google kwam. Ik heb de huisarts toen om een verwijzing gevraagd. Het is goed zoeken zelf, dat kost wel moeite en energie maar het komt niet vanzelf, en wat geluk hebben. Had eerder contact met een andere therapeute maar echt geen klik (ook via Google gevonden, en huisarts om verwijzing gevraagd). De huisarts heeft ook wat suggesties gedaan maar daar kon ik me niet in vinden. In het verleden ben ik ook wel kortdurende bij coaches en psychologen geweest maar vond nooit dat ik er iets aan had. Maar ik vertelde toen zelf nauwelijks iets. Was er nog niet aan toe denk ik.
woensdag 23 oktober 2024 om 19:46
Dank je wel Avo, voor je kwetsbaarheid. En eerlijkheid. Ik weet dst de post niet aam mij gericht is, maar je raakt me.
Weet je wat ik het moeilijkste vind, van alles?
Ik was ook een afkijker. Niet alleen voor "hoe moet het", maar vooral ook "hoe blijf ik veilig". Ik liet weinig in mijn kaarten kijken. Zelfs na 26 jaar samen wist mijn man of beste vriendin niets over mijn jeugd. Of in elk geval: niets slechts. Uiteraard wist mijn man hoe mijn moeder was, hoe bang ik voor haar was, hoe mijn broers en ik allemaal.onszelf konden overschreeuwen.
Nadat ik in therapie ging, en mijn therapeut keer op keer verbaasd was dat ik dit soort dingen nog nooit met de buitenwereld had gedeeld, ging ik mij heel langzaam en voorzichtig openstellen. Stukje bij beetje. Meer mijzelf laten zien.
Wat ik ondertussen heel moeilijk vind, is: wanneer pas ik me aan. Kijk ik af. En wanneer kan ik ruimte innemen. Wat is okee om neer te leggen. Als mensen vragen hoe het ging, zei ik altijd goed. Nu ben ik geneigd eerlijk te zijn, maar dat wordt niet altijd gewaardeerd.
Wat is authenticiteit? Want bij mij gaat het ook niet vanzelf. En ik vind mijzelf ook heel vaak moeilijk gezelschap. En zeker nu ik niets kan (en dat ook zijn uitwerking heeft op mijn humeur) verlies ik vriendschappen. Soms vriendschappen die al 15 jaar zijn. En dat doet pijn... en ik snap het, want als je wandelvriendin niet meer kan wandelen, of hé stapvriendin niet meer kan stappen... dan klopt de synergie niet meer. En ik accepteer het. Ik snap het. Maar het kwetst me ook.
Misschien moet ik wel weer wat meer gaan afkijken. Wat minder mijzelf openen en dat bewaren voor de juiste mensen. Iets meer sociaal correct worden. Een middenweg vinden, tussen niets van 3 jaar geleden en alles van nu.
Je hebt me stof gegeven tot nadenken in elk geval. Fijn.
Weet je wat ik het moeilijkste vind, van alles?
Ik was ook een afkijker. Niet alleen voor "hoe moet het", maar vooral ook "hoe blijf ik veilig". Ik liet weinig in mijn kaarten kijken. Zelfs na 26 jaar samen wist mijn man of beste vriendin niets over mijn jeugd. Of in elk geval: niets slechts. Uiteraard wist mijn man hoe mijn moeder was, hoe bang ik voor haar was, hoe mijn broers en ik allemaal.onszelf konden overschreeuwen.
Nadat ik in therapie ging, en mijn therapeut keer op keer verbaasd was dat ik dit soort dingen nog nooit met de buitenwereld had gedeeld, ging ik mij heel langzaam en voorzichtig openstellen. Stukje bij beetje. Meer mijzelf laten zien.
Wat ik ondertussen heel moeilijk vind, is: wanneer pas ik me aan. Kijk ik af. En wanneer kan ik ruimte innemen. Wat is okee om neer te leggen. Als mensen vragen hoe het ging, zei ik altijd goed. Nu ben ik geneigd eerlijk te zijn, maar dat wordt niet altijd gewaardeerd.
Wat is authenticiteit? Want bij mij gaat het ook niet vanzelf. En ik vind mijzelf ook heel vaak moeilijk gezelschap. En zeker nu ik niets kan (en dat ook zijn uitwerking heeft op mijn humeur) verlies ik vriendschappen. Soms vriendschappen die al 15 jaar zijn. En dat doet pijn... en ik snap het, want als je wandelvriendin niet meer kan wandelen, of hé stapvriendin niet meer kan stappen... dan klopt de synergie niet meer. En ik accepteer het. Ik snap het. Maar het kwetst me ook.
Misschien moet ik wel weer wat meer gaan afkijken. Wat minder mijzelf openen en dat bewaren voor de juiste mensen. Iets meer sociaal correct worden. Een middenweg vinden, tussen niets van 3 jaar geleden en alles van nu.
Je hebt me stof gegeven tot nadenken in elk geval. Fijn.
woensdag 23 oktober 2024 om 21:21
Mooie posts Avo.
En ook herkenbaarheid bij Lucy.
Ik heb op dit moment maar een mini-netwerkjr. Single, geen kinderen, contact met 2 familieleden, een paar vriendinnen/vrienden.
* poef (voelt toch niet goed om over iemand anders te schrijven)
Ik ben binnenkort jarig. Ik zou die dag makkelijk helemaal alleen kunnen zijn, zoals de meeste dagen. Ik zou wel appjes krijgen maar verder gebeurt er niks vanzelf. Ik heb 2 vrienden uitgenodigd om te komen eten (dat zijn ook de enige 2 die ik durf te vragen, de rest zit met kinderen, sporten, te ver weg). De hele avond alleen zou ik niet goed trekken geloof ik, ik zou mezelf heel zielig gaan vinden ben ik bang. Ook dat zou ik overleven. Maar ik heb er geen zin in.
En ook herkenbaarheid bij Lucy.
Ik heb op dit moment maar een mini-netwerkjr. Single, geen kinderen, contact met 2 familieleden, een paar vriendinnen/vrienden.
* poef (voelt toch niet goed om over iemand anders te schrijven)
Ik ben binnenkort jarig. Ik zou die dag makkelijk helemaal alleen kunnen zijn, zoals de meeste dagen. Ik zou wel appjes krijgen maar verder gebeurt er niks vanzelf. Ik heb 2 vrienden uitgenodigd om te komen eten (dat zijn ook de enige 2 die ik durf te vragen, de rest zit met kinderen, sporten, te ver weg). De hele avond alleen zou ik niet goed trekken geloof ik, ik zou mezelf heel zielig gaan vinden ben ik bang. Ook dat zou ik overleven. Maar ik heb er geen zin in.
anoniem_672d07c2e9073 wijzigde dit bericht op 23-10-2024 22:09
32.29% gewijzigd
woensdag 23 oktober 2024 om 21:27
Avocadeau schreef: ↑23-10-2024 19:33Sorrie voor mn allejezus lange betweterige teksten.
Ik heb het vast van iemand afgekeken, maar niet van jou. Ik zeg gewoon heel betweterig dat jij geen betweter bent.
Het leven is een oven en taart. Die je dan ook nog zelf moet versieren.
Zo. Maak daar maar een onderschrift van.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
woensdag 23 oktober 2024 om 21:46
woensdag 23 oktober 2024 om 21:52
Nou... als ik er echt een feestje van zou maken zouden ze dat misschien voorrang geven hoor. Al weet ik het niet zeker. Ik vind het ook wel prima zo, krijg al stress van dat ik voor 2 mensen moet koken laat staan voor meer 
(en dat vind ik dan weer zó stom van mezelf, dat ik daar al stress van krijg. Dit zijn echt lieverds, al zou ik niks regelen dan zouden ze met liefde zelf nog boodschappen gaan doen en koken. Dus what on earth can go wrong? Waar-om in godsnaam stress?)
(en dat vind ik dan weer zó stom van mezelf, dat ik daar al stress van krijg. Dit zijn echt lieverds, al zou ik niks regelen dan zouden ze met liefde zelf nog boodschappen gaan doen en koken. Dus what on earth can go wrong? Waar-om in godsnaam stress?)
woensdag 23 oktober 2024 om 22:10
O ik ken dat! Dat is de reden dat ik echt nooit met vrienden bij mij thuis afsprak! Ook omdat mijn huis mijn veilige haven is hoor. Mijn beste vriendinnen (2) kwamen hier, maar er zijn vrienden die hier nog nooit geweest waren.
Nu ik ziek ben is dat anders. Ik kan vanwege alle prikkels eigenlijk niet meer buitenshuis afspreken.
Nu ik ziek ben is dat anders. Ik kan vanwege alle prikkels eigenlijk niet meer buitenshuis afspreken.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
