Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en ook weer verdwijnen - 3
vrijdag 1 maart 2024 om 21:50
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit. Originele TO schrijft nog mee. In afgelopen edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom liefst niet quooten.
Wissen mag altijd en daarom liefst niet quooten.
moderatorviva wijzigde dit bericht op 01-03-2024 23:19
Reden: Titel aangepast
Reden: Titel aangepast
0.00% gewijzigd
donderdag 24 oktober 2024 om 14:51
En Kristien: wat een heftige ontdekking. Je zei dat je kinderen geen contact hebben gehad met deze man, dus dan zijn ze niet in gevaar gebracht toch? Lijkt me zo raar dat je je zo in iemand vergist kunt hebben en waar je wel van gehouden hebt... sterkte met loslaten van wat was en wat er had kunnen gebeuren...
donderdag 24 oktober 2024 om 17:18
Alleen ff kort antwoord op vraag van Lucy. Mijn ellende van vroeger is tweeledig: thuis, en misbruik door ander familielid. Mijn beide ouders zijn overleden, daarvoor had ik wel contact met hen, met m'n moeder prima, met m'n vader stroef. Met het andere familielid heb ik geen contact, met sue Hele kant vd familie niet (dit is allemaal nog van heel recent dus nog niet helemaal uitgekristalliseerd).
En jij?
Oh en Avo, dank voor de tips! Dat paddestoelen zoeken en determineren klinkt leuk zeg.
En jij?
Oh en Avo, dank voor de tips! Dat paddestoelen zoeken en determineren klinkt leuk zeg.
anoniem_672d07c2e9073 wijzigde dit bericht op 25-10-2024 05:55
20.94% gewijzigd
donderdag 24 oktober 2024 om 20:44
Poeh, wat een gecompliceerd verhaal Lucy, zoveel trauma in 1 familie.
Ik begrijp je twijfels. En ik kan er niet echt iets zinnigs over zeggen. Ik kan alleen iets zeggen over wat ik ervaar en dat is dat het geen contact met * me enorm pijn heeft gedaan (kwam van haar kant) en nog steeds doet, maar dat ik niet weet of ik het zelf nog zou willen in de toekomst. Ik heb het voor nu geparkeerd, en dat doet me goed. Net zoals jij omschrijft met je moeder eigenlijk. Er maar mee bezig blijven remt mijn herstel. Maar ik merk ook dat m'n gevoel steeds veranderd, en ik kan me dus niet goed indenken hoe het over een paar jaar zal zijn.
Ik denk dat het allerbelangrijkst is hoe het met jou gaat. Als je het aankunt zonder er zelf weer door onderuit te gaan dan is het wellicht een overweging waard. Maar anders misschien beter niet. En zou je dan met haar het gesprek aan willen gaan (misschien heb je dat al eerder geprobeerd)? Of alleen lieve vrede oppervlakkige koetjes kalfjes etc? En kan dat laatste? Of raakt ze je steeds nog opnieuw? Ik denk dat het niet goed voor jou is, als je nog steeds iedere keer te horen krijgt dat je een teleurstelling bent?
Ik begrijp je twijfels. En ik kan er niet echt iets zinnigs over zeggen. Ik kan alleen iets zeggen over wat ik ervaar en dat is dat het geen contact met * me enorm pijn heeft gedaan (kwam van haar kant) en nog steeds doet, maar dat ik niet weet of ik het zelf nog zou willen in de toekomst. Ik heb het voor nu geparkeerd, en dat doet me goed. Net zoals jij omschrijft met je moeder eigenlijk. Er maar mee bezig blijven remt mijn herstel. Maar ik merk ook dat m'n gevoel steeds veranderd, en ik kan me dus niet goed indenken hoe het over een paar jaar zal zijn.
Ik denk dat het allerbelangrijkst is hoe het met jou gaat. Als je het aankunt zonder er zelf weer door onderuit te gaan dan is het wellicht een overweging waard. Maar anders misschien beter niet. En zou je dan met haar het gesprek aan willen gaan (misschien heb je dat al eerder geprobeerd)? Of alleen lieve vrede oppervlakkige koetjes kalfjes etc? En kan dat laatste? Of raakt ze je steeds nog opnieuw? Ik denk dat het niet goed voor jou is, als je nog steeds iedere keer te horen krijgt dat je een teleurstelling bent?
anoniem_672d07c2e9073 wijzigde dit bericht op 25-10-2024 05:56
0.17% gewijzigd
donderdag 24 oktober 2024 om 21:06
Ik zou geen gesprekken met haar willen over het verleden Eef. Alles wat ik zeg wordt toch verdraait en terug gegooid in mijn gezicht. Ze is verbaal heel vaardig, intelligent en analytisch sterk. Ik verlies zo'n gesprek altijd, ook als ik niet eens strijd wil. Ze kan op geen enkele manier omgaan met welke vorm van (in haar ogen) kritiek. En dat maakt het lastig: ik zou alleen koetjes en kalfjes willen. Maar daarmee krijg je geen échte verbinding én mijn moeder wil graag wel praten over mijn fouten en hoe ik haar pijn heb gedaan, vrees ik.
En nu niet, maar in de toekomst wel: ook daar zit mijn angst. Ze wordt 80. Wie weet wordt Ze 100 en heb je die toekomst inderdaad. Maar het kan net zo goed morgen afgelopen zijn natuurlijk. En heb ik dan spijt? Dat is een vraag die door mij heen gaat.
Tegelijkertijd: ik kan net zoveel spijt krijgen van haar wel weer toelaten. Want nu ben ik redelijk okee. En met haar is de kans op triggers echt wel weer aanwezig.
Avo: mijn psych snapte dat ik het contact afhield, zij ook: het kan in de toekomst misschien wel als je beter wordt in grenzen stellen (ik ben nog steeds een regelrechte ramp in grenzen stellen, hoewel ik er echt mee probeer te oefenen). Op dit moment heb ik geen contact meer met mijn psych, en nog niet genoeg vertrouwen opgebouwd met mijn lichaamsgericht therapeut.
En ik snap wel dat jullie niet kunnen zeggen wat ik moet doen hoor. Maar elke input die tot nadenken aanzet is al welkom!
En nu niet, maar in de toekomst wel: ook daar zit mijn angst. Ze wordt 80. Wie weet wordt Ze 100 en heb je die toekomst inderdaad. Maar het kan net zo goed morgen afgelopen zijn natuurlijk. En heb ik dan spijt? Dat is een vraag die door mij heen gaat.
Tegelijkertijd: ik kan net zoveel spijt krijgen van haar wel weer toelaten. Want nu ben ik redelijk okee. En met haar is de kans op triggers echt wel weer aanwezig.
Avo: mijn psych snapte dat ik het contact afhield, zij ook: het kan in de toekomst misschien wel als je beter wordt in grenzen stellen (ik ben nog steeds een regelrechte ramp in grenzen stellen, hoewel ik er echt mee probeer te oefenen). Op dit moment heb ik geen contact meer met mijn psych, en nog niet genoeg vertrouwen opgebouwd met mijn lichaamsgericht therapeut.
En ik snap wel dat jullie niet kunnen zeggen wat ik moet doen hoor. Maar elke input die tot nadenken aanzet is al welkom!
donderdag 24 oktober 2024 om 22:07
Lucy, als ik je zo lees klinkt het alsof de redenen om eventueel weer contact te maken voortkomen uit plichtsbesef. Je vraagt of het moet doen, of je niet milder moet zijn.
Dat is een andere vraag dan of jij zelf behoefte hebt aan het contact, of het goed voor jou is.
En avo: je hoeft niet dankbaar te zijn. Ik weet dat voor jou veel ingewikkelder ligt maar wilde het toch even zeggen.
Dat is een andere vraag dan of jij zelf behoefte hebt aan het contact, of het goed voor jou is.
En avo: je hoeft niet dankbaar te zijn. Ik weet dat voor jou veel ingewikkelder ligt maar wilde het toch even zeggen.
What a nuanced anxiety
donderdag 24 oktober 2024 om 22:15
Plichtsbesef... misschien. Schuldgevoel misschien ook wel.
Maar bovenal angst voor spijt. Ik ken haar verhaal. Haar verleden. Ik snap waar ze vandaan komt, waarom ze doet zoals ze doet. Vind ik het leuk? Nee. Vind ik haar, als persoon, aardig? Nee. Heeft ze het verdiend dat haar dochter haar ook nog in de steek laat? Misschien niet.
Ik heb voor mijzelf gekozen. Maar op een gegeven moment is het misschien wel op z'n plaats om mijzelf wat minder belangrijk te maken. Ofzo. Te beseffen dat ik niet meer onveilig ben, maar volwassen en dat ze me niet meer hoeft te raken als ik dat niet toelaat.
Maar bovenal angst voor spijt. Ik ken haar verhaal. Haar verleden. Ik snap waar ze vandaan komt, waarom ze doet zoals ze doet. Vind ik het leuk? Nee. Vind ik haar, als persoon, aardig? Nee. Heeft ze het verdiend dat haar dochter haar ook nog in de steek laat? Misschien niet.
Ik heb voor mijzelf gekozen. Maar op een gegeven moment is het misschien wel op z'n plaats om mijzelf wat minder belangrijk te maken. Ofzo. Te beseffen dat ik niet meer onveilig ben, maar volwassen en dat ze me niet meer hoeft te raken als ik dat niet toelaat.
donderdag 24 oktober 2024 om 22:22
Hoezo dat ik niet veel aan je heb? Ik heb meer aan je dan je nu denkt.
En je hoeft niets te delen dat je niet wil hé? Als het nog niet uit te leggen is, dan is er nog iets voor jou om te helen. En daar mag net zo veel tijd overheen gaan als dat jij nodig hebt.
Voel je niet verplicht om je ziel en zaligheid neer te leggen alleen omdat ik het vraag.
(En natuurlijk haalde je iets van je ouders. Ik haalde ook iets bij mijn moeder. Dat maakt haar nog niet veilig.
Weet je: ik geloof dat elke ouder de beste ouder is die hij kon zijn. Mijn ouders hebben absoluut hun best gedaan. Ze kon,den, door hun eigen trauma's, niet beter. En sommige ouders zijn door hun eigen opvoeding emotioneel onbeschikbaar, ook als ze verder echt hun best deden. Dat kan nog steeds diepe sporen achter laten, ook als de intentie daar niet voor was. eigenlijk denk ik dat weinig ouders de intentie hebben om hun kinderen te traumatiseren...)
En je hoeft niets te delen dat je niet wil hé? Als het nog niet uit te leggen is, dan is er nog iets voor jou om te helen. En daar mag net zo veel tijd overheen gaan als dat jij nodig hebt.
Voel je niet verplicht om je ziel en zaligheid neer te leggen alleen omdat ik het vraag.
(En natuurlijk haalde je iets van je ouders. Ik haalde ook iets bij mijn moeder. Dat maakt haar nog niet veilig.
Weet je: ik geloof dat elke ouder de beste ouder is die hij kon zijn. Mijn ouders hebben absoluut hun best gedaan. Ze kon,den, door hun eigen trauma's, niet beter. En sommige ouders zijn door hun eigen opvoeding emotioneel onbeschikbaar, ook als ze verder echt hun best deden. Dat kan nog steeds diepe sporen achter laten, ook als de intentie daar niet voor was. eigenlijk denk ik dat weinig ouders de intentie hebben om hun kinderen te traumatiseren...)
donderdag 24 oktober 2024 om 22:58
Je hoeft nooit sorry te zeggen Avo. En ik weet dat het klopt wat Tyche zegt, dat ons perspectief zo onveilig voelt voor je. En dat mag. Je hoeft het niet met ons eens te zijn, je mag het ook zeggen als wij iets opschrijven wat je niet prettig vindt of waar je het niet mee eens bent.
Het klopt natuurlijk ook wat Lucy zegt. Natuurlijk haalde het meisje ook iets bij de ouders, waren er ook goede en fijne momenten. Gelukkig maar! Ik gun het meisje alle fijn en gelukkige momenten. Ik had het haar alleen ook zo gegund dat het er meer waren.
En nee, ik ga jouw verhaal niet vertellen. Dat is niet aan mij, maar aan jou, als je daar aan toe bent. Omdat jij zelf mag bepalen wat je deelt, en met wie, en in welke woorden.
Het klopt natuurlijk ook wat Lucy zegt. Natuurlijk haalde het meisje ook iets bij de ouders, waren er ook goede en fijne momenten. Gelukkig maar! Ik gun het meisje alle fijn en gelukkige momenten. Ik had het haar alleen ook zo gegund dat het er meer waren.
En nee, ik ga jouw verhaal niet vertellen. Dat is niet aan mij, maar aan jou, als je daar aan toe bent. Omdat jij zelf mag bepalen wat je deelt, en met wie, en in welke woorden.
donderdag 24 oktober 2024 om 23:34
Weet je avo: toen ik in therapie ging was de vraag van de psych: heb je een gelukkige jeugd gehad? Mijn antwoord was, na lang nadenken: ik weet het oprecht niet. Dat antwoord had ze in heel haar carrière nog nooit gehad, en ze was toen 60.
Een opvoeding is nooit helemaal goed. Elk kind heeft recht op zijn eigen trauma. Als moeder probeer ik dat trauma zo klein mogelijk te houden. Of ik daarin geslaagd ben? Geen idee. Ze lijken allebei voldoende zelfvertrouwen en zelfkennis te hebben om om te gaan met de tegenslagen, dat vind ik al heel wat.
Maar een opvoeding is ook nooit helemaal slecht (op een paar horrorverhalen met opsluitingen in kelders na misschien...).
3 jaar geleden kon ik met geen mogelijkheid een van mijn ouders "afvallen". Zeggen dat ik door hen trauma had, dat voelde als hoogverraad. Terwijl: nu zie ik het niet als afvallen, ik leg de schuld ook niet bij hen persoonlijk neer. Maar ik zie het wel als mijzelf helen. Ik heb dingen zo ervaren. Het zijn mijn jeugdherinneringen. Mijn ouders herinneren het zich mogelijk anders en dat kan . Als 4 jarige, of 7 jarige, heb je een andere kijk op de wereld dan als volwassene. Zij hadden een reden om dingen te doen,vast uit beste intentie. En ik heb die acties op wen bepaalde manier opgeslagen, geïnterpreteerd en er gedrag aan gekoppeld wat me toen veilig hield en nu niet meer helpend is. Om dat aan te gaan, zal ik moeten erkennen dat er dingen gebeurd zijn die niet veilig waren, niet okee. Niet om hen af te vallen, maar omdat het mijn interpretatie was en ik moet helen om een fijner leven te krijgen.
Een opvoeding is nooit helemaal goed. Elk kind heeft recht op zijn eigen trauma. Als moeder probeer ik dat trauma zo klein mogelijk te houden. Of ik daarin geslaagd ben? Geen idee. Ze lijken allebei voldoende zelfvertrouwen en zelfkennis te hebben om om te gaan met de tegenslagen, dat vind ik al heel wat.
Maar een opvoeding is ook nooit helemaal slecht (op een paar horrorverhalen met opsluitingen in kelders na misschien...).
3 jaar geleden kon ik met geen mogelijkheid een van mijn ouders "afvallen". Zeggen dat ik door hen trauma had, dat voelde als hoogverraad. Terwijl: nu zie ik het niet als afvallen, ik leg de schuld ook niet bij hen persoonlijk neer. Maar ik zie het wel als mijzelf helen. Ik heb dingen zo ervaren. Het zijn mijn jeugdherinneringen. Mijn ouders herinneren het zich mogelijk anders en dat kan . Als 4 jarige, of 7 jarige, heb je een andere kijk op de wereld dan als volwassene. Zij hadden een reden om dingen te doen,vast uit beste intentie. En ik heb die acties op wen bepaalde manier opgeslagen, geïnterpreteerd en er gedrag aan gekoppeld wat me toen veilig hield en nu niet meer helpend is. Om dat aan te gaan, zal ik moeten erkennen dat er dingen gebeurd zijn die niet veilig waren, niet okee. Niet om hen af te vallen, maar omdat het mijn interpretatie was en ik moet helen om een fijner leven te krijgen.
vrijdag 25 oktober 2024 om 02:08
Lucy en wie nog meer op mij reageerde, sorry ben het even kwijt doordat het hier zo snel gaat: de lat lager deze vakantie...ik heb echt het idee dat ik al bijna niks doe. Gisteren was een lange dag en dat merk ik dan de dag erna. Helaas was vandaag ook een lange dag. Morgen en het weekend niks gepland, behalve de klusjes dan. Ik weet nu al dat ik niet alles ga doen, zou al blij zijn als ik iéts doe.
Vanavond in m'n eentje naar het theater geweest omdat er niemand mee wou/kon. Ik voelde me daar aanvankelijk niet op m'n gemak; het was bij lange na niet uitverkocht en daardoor viel het erg op dat ik alleen was. Dit is precies een situatie die ik altijd probeer te voorkomen "opvallend alleen zijn". Ook erg triggerend. Ik ging echt het liefst naar huis of achterin naast iemand anders zitten om niet op te vallen. Maar ik had voor die rang en stoel betaald, dus ben maar gewoon blijven zitten. Uiteindelijk gebleven, maar volgende keer wil ik echt niet meer alleen. Kennis van mijn hobby waar ik vanmiddag was, zei dat ik haar wel had kunnen vragen, die is echt zo aardig. Ik probeer me open te stellen, heb haar ook al dingen verteld waar ik tegenaan loop, maar ben toch bang dat ze uiteindelijk weer afhaakt, dus ik blijf op mijn hoede. Voelde me daar vanmiddag op een gegeven moment al teveel omdat ze zelf fysiek/medisch niet goed in haar vel zit, ondanks dat ze heel hartelijk was.
Vanavond in m'n eentje naar het theater geweest omdat er niemand mee wou/kon. Ik voelde me daar aanvankelijk niet op m'n gemak; het was bij lange na niet uitverkocht en daardoor viel het erg op dat ik alleen was. Dit is precies een situatie die ik altijd probeer te voorkomen "opvallend alleen zijn". Ook erg triggerend. Ik ging echt het liefst naar huis of achterin naast iemand anders zitten om niet op te vallen. Maar ik had voor die rang en stoel betaald, dus ben maar gewoon blijven zitten. Uiteindelijk gebleven, maar volgende keer wil ik echt niet meer alleen. Kennis van mijn hobby waar ik vanmiddag was, zei dat ik haar wel had kunnen vragen, die is echt zo aardig. Ik probeer me open te stellen, heb haar ook al dingen verteld waar ik tegenaan loop, maar ben toch bang dat ze uiteindelijk weer afhaakt, dus ik blijf op mijn hoede. Voelde me daar vanmiddag op een gegeven moment al teveel omdat ze zelf fysiek/medisch niet goed in haar vel zit, ondanks dat ze heel hartelijk was.
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
