Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en ook weer verdwijnen - 3
vrijdag 1 maart 2024 om 21:50
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit. Originele TO schrijft nog mee. In afgelopen edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom liefst niet quooten.
Wissen mag altijd en daarom liefst niet quooten.
moderatorviva wijzigde dit bericht op 01-03-2024 23:19
Reden: Titel aangepast
Reden: Titel aangepast
0.00% gewijzigd
vrijdag 25 oktober 2024 om 06:22
Kristien, sorry voor eerder geen reactie. Wist even niet hoe te reageren. Ik weet hoe verwarrend gevoelens kunnen zijn mbt mannen die eigenlijk niet goed voor je zijn. Je wéét het, maar de aantrekkingskracht is bijna verslavend, en totaal onbegrijpelijk. En daar kun je je zelf ook weer over veroordelen. Toch denk ik dat je in dit geval heel heel heel blij moet zijn dat het allemaal niet zo lang geduurd heeft en dat je op tijd/snel van hem af was. Laat het. Het slijt. Wat hij heeft gedaan is onvergeeflijk. En niet jouw schuld, je had hem niet kunnen redden.
Avo bedankt voor de app tip! Ziet er leuk uit![:-]](./../../../../smilies/77_happy.gif "Happy")
En wat is het ingewikkeld, je ouders. Ik weet dat je zelfs dat misschien niet vindt. Tyche en Maison zeggen het mooi: ons perspectief is te onveilig voor jou. En dat mag. Maar je hoeft ze niet dankbaar te zijn. En dat je dat wellicht toch bent, daar hoef je geen sorry voor te zeggen. Ook dat mag, maar het hoeft echt niet. Je zou woest mogen zijn.
Lucy, mijn therapeut heb ik ook al meerdere keren horen zeggen: je hebt er geen ruimte voor. Zeker ook rondom familiegebeuren. En ze heeft steeds gelijk gehad. Dus ik denk idd wel dat het goed is om je 'eigen ruimte' heel goed in de gaten te houden.
Ik worstel met de schuldvraag. Nog voordat ik aan dit hele proces begon had ik mezelf al ingeprent: mijn ouders hebben het beste gedaan wat ze konden, ik ben niet boos. Zoals een braaf meisje betaamd. In het boek wat ik nu lees staat dat 'blame' en 'anger' juist essentieel is voor je verwerking. Daarna kun je daar die volgende fase. Mijn therapeute stimuleert het ook. Zij wordt soms zelfs zo boos om dingen/situaties die opkomen dat zij er woorden aan geeft. Ik kan dat niet. En als zij het doet kan ik het voor m'n vader misschien een klein beetje voelen, maar voor m'n moeder totaal niet. Work in progress.
ID, ik had het met therapeut vanmiddag over exposure. We doen dat een beetje tussen de regels door. Dus situaties die je triggered opzoeken, of er in elk geval in blijven als ze zich voordoen. En dan de onrust, stress, angst, wat dan ook verdragen. En jezelf (proberen te) kalmeren. Het zien als een oefening. Maar daar moet je dan dus wel heel bewust mee bezig zijn. Zou dat misschien iets zij voor als je weer eens in een theater-situatie belandt? Of was dit te groot, te overweldigend?
Avo bedankt voor de app tip! Ziet er leuk uit
En wat is het ingewikkeld, je ouders. Ik weet dat je zelfs dat misschien niet vindt. Tyche en Maison zeggen het mooi: ons perspectief is te onveilig voor jou. En dat mag. Maar je hoeft ze niet dankbaar te zijn. En dat je dat wellicht toch bent, daar hoef je geen sorry voor te zeggen. Ook dat mag, maar het hoeft echt niet. Je zou woest mogen zijn.
Lucy, mijn therapeut heb ik ook al meerdere keren horen zeggen: je hebt er geen ruimte voor. Zeker ook rondom familiegebeuren. En ze heeft steeds gelijk gehad. Dus ik denk idd wel dat het goed is om je 'eigen ruimte' heel goed in de gaten te houden.
Ik worstel met de schuldvraag. Nog voordat ik aan dit hele proces begon had ik mezelf al ingeprent: mijn ouders hebben het beste gedaan wat ze konden, ik ben niet boos. Zoals een braaf meisje betaamd. In het boek wat ik nu lees staat dat 'blame' en 'anger' juist essentieel is voor je verwerking. Daarna kun je daar die volgende fase. Mijn therapeute stimuleert het ook. Zij wordt soms zelfs zo boos om dingen/situaties die opkomen dat zij er woorden aan geeft. Ik kan dat niet. En als zij het doet kan ik het voor m'n vader misschien een klein beetje voelen, maar voor m'n moeder totaal niet. Work in progress.
ID, ik had het met therapeut vanmiddag over exposure. We doen dat een beetje tussen de regels door. Dus situaties die je triggered opzoeken, of er in elk geval in blijven als ze zich voordoen. En dan de onrust, stress, angst, wat dan ook verdragen. En jezelf (proberen te) kalmeren. Het zien als een oefening. Maar daar moet je dan dus wel heel bewust mee bezig zijn. Zou dat misschien iets zij voor als je weer eens in een theater-situatie belandt? Of was dit te groot, te overweldigend?
vrijdag 25 oktober 2024 om 08:22
Ik weet ook nooit wat ik moet antwoorden als iemand vraagt hoe mijn jeugd was. Vooropgesteld: ik ben niet misbruikt, geslagen of verwaarloosd. Ik voel me als ik dit topic lees dan ook snel een aansteller, met mijn probleempjes-light.
Ik ben wel heel erg gepest, en mijn ouders konden dat niet horen of erkennen. Op een of andere manier was het heel belangrijk dat ons gezin perfect was. Een gepest kind paste niet in dat plaatje, laat staan twee (mijn sibling werd ook gepest).
Zowel op school als thuis kreeg ik continu de boodschap dat ik niet aan de verwachtingen en eisen voldeed, dat ik er niet mocht zijn, althans niet als mezelf.
Ik heb me zo alleen en ontoereikend gevoeld dat ik als kind heel levendige fantasieën had over doodgaan. Het is dat ik daar toen de middelen of het vernuft niet voor had, anders had ik dit denk ik niet na kunnen vertellen.
Maar ja. Dat zal ook wel aan mijn persoonlijkheid liggen, denk ik dan. Ik had dat allemaal niet zo zwaar hoeven opnemen. Ik dramatiseer kennelijk graag. En dus schaam ik me dan weer dat ik daar decennia later nog zo mee zit.
Ik ben wel heel erg gepest, en mijn ouders konden dat niet horen of erkennen. Op een of andere manier was het heel belangrijk dat ons gezin perfect was. Een gepest kind paste niet in dat plaatje, laat staan twee (mijn sibling werd ook gepest).
Zowel op school als thuis kreeg ik continu de boodschap dat ik niet aan de verwachtingen en eisen voldeed, dat ik er niet mocht zijn, althans niet als mezelf.
Ik heb me zo alleen en ontoereikend gevoeld dat ik als kind heel levendige fantasieën had over doodgaan. Het is dat ik daar toen de middelen of het vernuft niet voor had, anders had ik dit denk ik niet na kunnen vertellen.
Maar ja. Dat zal ook wel aan mijn persoonlijkheid liggen, denk ik dan. Ik had dat allemaal niet zo zwaar hoeven opnemen. Ik dramatiseer kennelijk graag. En dus schaam ik me dan weer dat ik daar decennia later nog zo mee zit.
vrijdag 25 oktober 2024 om 10:25
Griebus: bagatelliseer niet wat emotionele verwaarlozing met een kind doet. Het gevoel er niet te mogen zijn zoals je bent, het ontkennen van gevoelens heeft behoorlijke gevolgen. Heb zelfs in een lezing gehoord (als je wil kan ik de link opzoeken) dat emotionele verwaarlozing diepere sporen achterlaat dan kinderen die met fysiek geweld te maken hadden.
Ken je het boek "ongezien opgegroeid"? Het is een van de beste boeken die ik heb gelezen, er vielen zoveel kwartjes.
En verder: zie mijn vorige post. Jij hebt je jeugd op een bepaalde manier ervaren.
Jij hebt last gehad van wat er gebeurd is en je hebt overlevingsstrategieen gemaakt die nog steeds een stempel drukken. Dus niks light: je hebt er last van en dat is de werkelijkheid.
Heb ook nog nooit van trauma-light gehoord
Ken je het boek "ongezien opgegroeid"? Het is een van de beste boeken die ik heb gelezen, er vielen zoveel kwartjes.
En verder: zie mijn vorige post. Jij hebt je jeugd op een bepaalde manier ervaren.
Jij hebt last gehad van wat er gebeurd is en je hebt overlevingsstrategieen gemaakt die nog steeds een stempel drukken. Dus niks light: je hebt er last van en dat is de werkelijkheid.
Heb ook nog nooit van trauma-light gehoord
vrijdag 25 oktober 2024 om 17:00
Dank je wel voor je wijze woorden, Lucy. Dat boek ga ik bestellen.
En Avo: daar krijg ík dus een error van in mijn hoofd. Natuurlijk steun jij je verdrietige, wanhopige, boze of angstige kind. Net zoals ik mijn verdrietige, wanhopige, boze of angstige kind altijd zal steunen.
Maar dat gaat toch niet over mij? Ik was toch dat aanstellerige, dramatische, onaantrekkelijke, zwakke, aandacht zuigende en in wezen 'unlovable' (heb daar even geen goed NL alternatief voor paraat, sorry) kind? Iedereen had toch zeker wel gelijk dat dat er niet op die manier mocht zijn?
Zeker mijn ouders. Mijn keurige, goedbedoelende, voorbeeldige, nooit ruzie makende, liefhebbende ouders. De ouders die zo graag kinderen wilden, daar jarenlang op moesten wachten en eindelijk na veel verdriet hun hartenwens zagen uitkomen. De ouders die van alle kanten complimenten kregen omdat ze twee zulke keurige beleefde kinderen hadden.
Mijn dode ouders bovendien. Dat maakt het nog erger.
Hellup.
En Avo: daar krijg ík dus een error van in mijn hoofd. Natuurlijk steun jij je verdrietige, wanhopige, boze of angstige kind. Net zoals ik mijn verdrietige, wanhopige, boze of angstige kind altijd zal steunen.
Maar dat gaat toch niet over mij? Ik was toch dat aanstellerige, dramatische, onaantrekkelijke, zwakke, aandacht zuigende en in wezen 'unlovable' (heb daar even geen goed NL alternatief voor paraat, sorry) kind? Iedereen had toch zeker wel gelijk dat dat er niet op die manier mocht zijn?
Zeker mijn ouders. Mijn keurige, goedbedoelende, voorbeeldige, nooit ruzie makende, liefhebbende ouders. De ouders die zo graag kinderen wilden, daar jarenlang op moesten wachten en eindelijk na veel verdriet hun hartenwens zagen uitkomen. De ouders die van alle kanten complimenten kregen omdat ze twee zulke keurige beleefde kinderen hadden.
Mijn dode ouders bovendien. Dat maakt het nog erger.
Hellup.
vrijdag 25 oktober 2024 om 18:19
vrijdag 25 oktober 2024 om 18:36
@Griebusdus: mijn verhaal lijkt een beetje op dat van jou: in jeugd erg gepest en buitengesloten. Ik heb nooit iemand iets verteld, ja, één keer aan een mentor die meteen mijn ouders belde en toen zat ik met een huilende moeder, dus heb ik maar gezegd dat het zo erg niet was. Met de pesters is ook gepraat (als groep, zonder mij erbij) door de andere mentor (handig, 2 mentor per klas, not!) maar het enige dat ik daarvan terugkreeg was dat ze 'over mij' hadden gepraat en daarna veranderde er ook niks. Behalve dat ik me nog minder waard voelde.
Ik was trouwens een heel lief kind, heel gevoelig ook en op de basisschool nam ik het juist voor iedereen op. Op de middelbare overheerste de angst en het alleen zijn, daar durfde ik niks meer te zeggen en helaas kwam er niemand voor mij op...
@Lucy: ik ga wel vaker alleen naar iets, dat is altijd superspannend vanwege deze angst, maar valt normaliter achteraf juist erg mee. Het moeilijke nu was dat het niet uitverkocht was en dat er naast mij 7 stoelen leeg waren en voor mij ook de hele rij. Ik zat niet vooraan, maar wel redelijk voorin. Ik schaamde me zo dat iedereen kon zien dat ik alleen was en dat ik dus wel heel stom en saai moest zijn. Wat m'n hoofd er vroeger ook altijd van maakte. Ik schaamde me ook voor de artiesten op het podium die mijn sneuheid vast zagen. Ik probeerde mezelf gerust te stellen maar het lukte maar een beetje. Ondanks dat de show wel heel leuk was.
Ik was trouwens een heel lief kind, heel gevoelig ook en op de basisschool nam ik het juist voor iedereen op. Op de middelbare overheerste de angst en het alleen zijn, daar durfde ik niks meer te zeggen en helaas kwam er niemand voor mij op...
@Lucy: ik ga wel vaker alleen naar iets, dat is altijd superspannend vanwege deze angst, maar valt normaliter achteraf juist erg mee. Het moeilijke nu was dat het niet uitverkocht was en dat er naast mij 7 stoelen leeg waren en voor mij ook de hele rij. Ik zat niet vooraan, maar wel redelijk voorin. Ik schaamde me zo dat iedereen kon zien dat ik alleen was en dat ik dus wel heel stom en saai moest zijn. Wat m'n hoofd er vroeger ook altijd van maakte. Ik schaamde me ook voor de artiesten op het podium die mijn sneuheid vast zagen. Ik probeerde mezelf gerust te stellen maar het lukte maar een beetje. Ondanks dat de show wel heel leuk was.
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
vrijdag 25 oktober 2024 om 19:04
vrijdag 25 oktober 2024 om 20:05
Ik hou van alleen wen paar dagen weg gaan. De eerste keer was op advies van psycholoog. Zag er tegenop, maar bleek het echt heerlijk te vinden. Met niemand rekening hoeven houden, eten wat ik lekker vindt, uren in de kroeg gezeten met een boek en wat lekkernijen en thee, wandelen, alleen lunchen. Ik heb er gek genoeg geen last van dat ik bang ben wat anderen dan denken.
Avo: ik vind het heerlijk dat hij er echt aan toe is om op zichzelf te gaan wonen. Het was ons zorgenkindje, maar de afgelopen 2 jaar heeft hij zich enorm ontwikkeld. Heb er volledig vertrouwen in dat het goedkomt en vindt het heel goed om in je studententijd op kamers te wonen. Goed voor zelfstandig worden, contacten, dingen uitproberen.
Maar ik ga hem wel enorm missen... Het is ook mijn maatje met dezelfde humor en dezelfde karaktertrekken.
En ik moer loslaten. Ben nogal een controlfreak. Heb nu al de neiging om lijsten te maken van wat hij nodig gaat hebben
Avo: ik vind het heerlijk dat hij er echt aan toe is om op zichzelf te gaan wonen. Het was ons zorgenkindje, maar de afgelopen 2 jaar heeft hij zich enorm ontwikkeld. Heb er volledig vertrouwen in dat het goedkomt en vindt het heel goed om in je studententijd op kamers te wonen. Goed voor zelfstandig worden, contacten, dingen uitproberen.
Maar ik ga hem wel enorm missen... Het is ook mijn maatje met dezelfde humor en dezelfde karaktertrekken.
En ik moer loslaten. Ben nogal een controlfreak. Heb nu al de neiging om lijsten te maken van wat hij nodig gaat hebben
vrijdag 25 oktober 2024 om 20:09
O, griebus:
Waarom was je zo'n vreselijk kind? Was dat écht waar? Of voldeed je niet aan de gestelde norm en stelde hé (voor jouw gevoel in elk geval) teleur?
Ik geloof überhaupt niet in vreselijke kinderen. En kinderen die gepest worden zijn meestal juist gevoelig en kwetsbaar, waardoor ze een makkelijk doelwit zijn.
Ik denk dat er weinig mis was met jou. Maar des te meer met je zelfbeeld en met de muren die je bent gaan optrekken om niet meer gekwetst te worden. Als je jezelf afkraakt, kan een ander het nooit erger doen. Dat herken ik wel.
Maar het is niet waar. Het zijn verhaaltjes die je kritische ouder je vertelt om veilig te blijven.
Waarom was je zo'n vreselijk kind? Was dat écht waar? Of voldeed je niet aan de gestelde norm en stelde hé (voor jouw gevoel in elk geval) teleur?
Ik geloof überhaupt niet in vreselijke kinderen. En kinderen die gepest worden zijn meestal juist gevoelig en kwetsbaar, waardoor ze een makkelijk doelwit zijn.
Ik denk dat er weinig mis was met jou. Maar des te meer met je zelfbeeld en met de muren die je bent gaan optrekken om niet meer gekwetst te worden. Als je jezelf afkraakt, kan een ander het nooit erger doen. Dat herken ik wel.
Maar het is niet waar. Het zijn verhaaltjes die je kritische ouder je vertelt om veilig te blijven.
vrijdag 25 oktober 2024 om 20:23
Lucy, wat lastig en mooi lijkt me dat tegelijk. Ver weg, niet meer iedere dag zien. Maar ook veel minder reistijd, meer vrije tijd, een eigen leven gaan opbouwen. Inderdaad, hoe is het voor jou?
Diva, ik denk dus net als Avo. Wat heerlijk dat je dat gewoon doet, dat je alleen gaat omdat jij het leuk vindt en je dat dan gewoon doet. Als ik iemand alleen zie zitten, waar dan ook, denk ik alleen maar 'good for you!' En ik denk: zou ik ook vaker moeten doen. Doe het wel eens, maar minder vaak dan ik zou willen. Ben ook wel eens een heel weekend alleen weg geweest. Vond ik eigenlijk heerlijk.
Avo, ik denk dus ook nooit bij iemand: die hoort hier niet. Ik weet ook niet hoe je dat dan aan iemand zou kunnen zien? Maar goed, ik weet ook dat mijn gevoel misschien niet alle verschil voor jullie gaat maken, maar wilde het toch even gezegd hebben
Ach Griebus, wat lijkt me dat ontzettend eenzaam, als je je hele jeugd het gevoel hebt dat je niet goed genoeg bent, en dat je er niet mag zijn. Ik geloof eigenlijk niet dat er kinderen zijn die alleen maar aandacht zuigen en unlovable zíj́n. En al zou dat soms wel zo voelen, dan hebben ouders en anderen wat mij betreft de taak om zo goed als mogelijk achter het gedrag te kijken. Want ingewikkeld gedrag is er niet voor niets en komt niet uit het niets. Ookal had jij het misschien niet kunnen of willen vertellen, als ouders kan je wel troosten en steunen. Ook als je het zelf zwaar of moeilijk vindt.
Avo, ik denk ook dat je het heel goed gedaan hebt met kind. Een mooie tussenweg, waarin je duidelijk hebt gemaakt dat je er voor kinderen was, dat je de belangrijkste (ergste) oorzaken hebt geprobeerd uit te sluiten, maar ook gerespecteerd hebt dat kind het niet met jou wilde delen en kind de autonomie hebt gegeven om zelf te bepalen met wie wel. En kind is daarna tegen je aan in slaap gevallen. Dat zegt denk ik ook dat kind zich veilig heeft gevoeld.
Diva, ik denk dus net als Avo. Wat heerlijk dat je dat gewoon doet, dat je alleen gaat omdat jij het leuk vindt en je dat dan gewoon doet. Als ik iemand alleen zie zitten, waar dan ook, denk ik alleen maar 'good for you!' En ik denk: zou ik ook vaker moeten doen. Doe het wel eens, maar minder vaak dan ik zou willen. Ben ook wel eens een heel weekend alleen weg geweest. Vond ik eigenlijk heerlijk.
Avo, ik denk dus ook nooit bij iemand: die hoort hier niet. Ik weet ook niet hoe je dat dan aan iemand zou kunnen zien? Maar goed, ik weet ook dat mijn gevoel misschien niet alle verschil voor jullie gaat maken, maar wilde het toch even gezegd hebben
Ach Griebus, wat lijkt me dat ontzettend eenzaam, als je je hele jeugd het gevoel hebt dat je niet goed genoeg bent, en dat je er niet mag zijn. Ik geloof eigenlijk niet dat er kinderen zijn die alleen maar aandacht zuigen en unlovable zíj́n. En al zou dat soms wel zo voelen, dan hebben ouders en anderen wat mij betreft de taak om zo goed als mogelijk achter het gedrag te kijken. Want ingewikkeld gedrag is er niet voor niets en komt niet uit het niets. Ookal had jij het misschien niet kunnen of willen vertellen, als ouders kan je wel troosten en steunen. Ook als je het zelf zwaar of moeilijk vindt.
Avo, ik denk ook dat je het heel goed gedaan hebt met kind. Een mooie tussenweg, waarin je duidelijk hebt gemaakt dat je er voor kinderen was, dat je de belangrijkste (ergste) oorzaken hebt geprobeerd uit te sluiten, maar ook gerespecteerd hebt dat kind het niet met jou wilde delen en kind de autonomie hebt gegeven om zelf te bepalen met wie wel. En kind is daarna tegen je aan in slaap gevallen. Dat zegt denk ik ook dat kind zich veilig heeft gevoeld.
vrijdag 25 oktober 2024 om 21:03
Zit me trouwens wel te bedenken: ik wil eigenlijk naar de theatertour van Matthijn Buwalda. Geen belachelijk goede zanger, maar vindt de teksten van zijn liedjes echt heel mooi. Kan alleen echt niemand bedenken die mee wil (want nogal specifiek en echt niet iedereens smaak). Los van of ik theater ga trekken, koop ik dus geen kaart voor mij alleen.
Weet eigenlijk niet waarom niet. Want alleen lunchen of alleen in de kroeg maakt me dus niet uit.
Gek. Eens nadenken of ik het maar gewoon eens aan moet gaan: alleen naar het theater omdat ik ergens van geniet.
(Verder sluit ik me aan bij avo en maisnon: ik heb nog nooit iets negatiefs gedacht als ik iemand alleen zie in het theater. Eerder: wat cool! Stoere man/vrouw!)
Weet eigenlijk niet waarom niet. Want alleen lunchen of alleen in de kroeg maakt me dus niet uit.
Gek. Eens nadenken of ik het maar gewoon eens aan moet gaan: alleen naar het theater omdat ik ergens van geniet.
(Verder sluit ik me aan bij avo en maisnon: ik heb nog nooit iets negatiefs gedacht als ik iemand alleen zie in het theater. Eerder: wat cool! Stoere man/vrouw!)
vrijdag 25 oktober 2024 om 23:18
vrijdag 25 oktober 2024 om 23:38
Ik heb nog een pubert dus hoef me voorlopig niet te vervelen 
.
Die pubert wil na haar examen (zit nu in 4 Havo) een jaar naar highschool in Amerika. Dus dat zal wel raat zijn: dat ze gewoon een jaar niet "op bezoek" afstand gaat zijn..
Maar die kan ik nog tot juli 2026 knuffelen (en door puberbuien heen helpen), dus daar kan ik nog even mijn hoofd in het zand steken
.Die pubert wil na haar examen (zit nu in 4 Havo) een jaar naar highschool in Amerika. Dus dat zal wel raat zijn: dat ze gewoon een jaar niet "op bezoek" afstand gaat zijn..
Maar die kan ik nog tot juli 2026 knuffelen (en door puberbuien heen helpen), dus daar kan ik nog even mijn hoofd in het zand steken
zaterdag 26 oktober 2024 om 06:18
GriebusDus, jouw trauma is niet light. Wilde ik toch even gezegd hebben. Emotionele verwaarlozing en pesten zijn erg.
Het schijnt inherent aan trauma te zijn dat je jezelf een aansteller vind. Er zijn maar weinig mensen die daarin zwelgen oid. Bijna iedereen vind het bij zichzelf toch niet zo erg, veel erger bij de ander.
Overigens heb ik dat zelf ook. Ik kan tegen jou zeggen dat emotionele verwaarlozing erg is. Ik zelf vind me ook steeds maar een aansteller. Ik zit bij emdr te vertellen over situaties en dat denk ik, wat zal ze wel niet denken, wat zit die nou zielig te doen, is dit alles? En dan reageert ze heel verontwaardigd en empatisch en dan denk ik, doet ze ook alleen maar omdat ze dat moet, zo geleerd heeft. Ondertussen zal ze wel denken.
Avo, ik vind het pijnlijk om te lezen dat je jezelf zo weinig waard vindt. Ik zou je zo dat lekkere broodje of theaterbezoek gunnen. Lekker, voor jou alleen.
Overigens vind ik het supergoed hoe je met kind bent omgegaan. Ik heb geen verstand van opvoeden, nooit iets mee gehoeven. Maar dit klinkt prachtig vind ik, echte aandacht en bezorgdheid, maar ook ruimte voor autonomie van niet willen vertellen. En toch afspraken maken om de veiligheid zoveel mogelijk te waarborgen.
Ik pieker nogal de laatste tijd. Lig soms zelf wakker van wat ik hier heb geschreven. Of dat niet stom is. Wat jullie wel niet denken. Bv over die vriendin waarover ik schreef dat ze genoeg heeft van m'n trauma gebeuren. Nu denk ik dat jullie denken dat ik vast aan trauma dumping doe. Dat ik overal steeds over m'n trauma's praat. Zat ik over na te denken of ik dat inderdaad doe. Maar dat doe Ik dus niet. Eigenlijk vertel ik niks over wat er gebeurd is aan iemand. Alleen met haar probeer ik soms wel inzichten te delen die ik heb gehad. Over hoe dingen van vroeger dingen in het nu bepalen. Maar daar kan ze dus niks mee.
En Avo, ik schreef laatst dat ik vond dat je woest zou mogen zijn op je ouders. Nu hoop ik niet dat je denkt dat ik zo zelfingenomen ben dat ik denk te weten wat er gebeurt is en dat ik jou en jouw ouders ken. Ik baseer me alleen op de glimpsjes inkijk die je soms geeft hier natuurlijk.
Pff soms schrijf ik ook gewoon een tijdje niks, want dan kan ik ook niks verkeerds schrijven. Zo vermoeiend dit. En soms denk ik, ja maar ik kan soms toch ook best iets zinnigs schrijven. En wat ik vind mag er ook zijn, zelfs als het niet zinnig is.
Avo, ik heb je appje uitgeprobeerd, leuk! Geen 1 paddestoel gezien haha. Vergat er ook steeds op te letten. Maar wel een mooie libelle gedetermineerd. En heerlijk in het zonnetje gewandeld.
Het schijnt inherent aan trauma te zijn dat je jezelf een aansteller vind. Er zijn maar weinig mensen die daarin zwelgen oid. Bijna iedereen vind het bij zichzelf toch niet zo erg, veel erger bij de ander.
Overigens heb ik dat zelf ook. Ik kan tegen jou zeggen dat emotionele verwaarlozing erg is. Ik zelf vind me ook steeds maar een aansteller. Ik zit bij emdr te vertellen over situaties en dat denk ik, wat zal ze wel niet denken, wat zit die nou zielig te doen, is dit alles? En dan reageert ze heel verontwaardigd en empatisch en dan denk ik, doet ze ook alleen maar omdat ze dat moet, zo geleerd heeft. Ondertussen zal ze wel denken.
Avo, ik vind het pijnlijk om te lezen dat je jezelf zo weinig waard vindt. Ik zou je zo dat lekkere broodje of theaterbezoek gunnen. Lekker, voor jou alleen.
Overigens vind ik het supergoed hoe je met kind bent omgegaan. Ik heb geen verstand van opvoeden, nooit iets mee gehoeven. Maar dit klinkt prachtig vind ik, echte aandacht en bezorgdheid, maar ook ruimte voor autonomie van niet willen vertellen. En toch afspraken maken om de veiligheid zoveel mogelijk te waarborgen.
Ik pieker nogal de laatste tijd. Lig soms zelf wakker van wat ik hier heb geschreven. Of dat niet stom is. Wat jullie wel niet denken. Bv over die vriendin waarover ik schreef dat ze genoeg heeft van m'n trauma gebeuren. Nu denk ik dat jullie denken dat ik vast aan trauma dumping doe. Dat ik overal steeds over m'n trauma's praat. Zat ik over na te denken of ik dat inderdaad doe. Maar dat doe Ik dus niet. Eigenlijk vertel ik niks over wat er gebeurd is aan iemand. Alleen met haar probeer ik soms wel inzichten te delen die ik heb gehad. Over hoe dingen van vroeger dingen in het nu bepalen. Maar daar kan ze dus niks mee.
En Avo, ik schreef laatst dat ik vond dat je woest zou mogen zijn op je ouders. Nu hoop ik niet dat je denkt dat ik zo zelfingenomen ben dat ik denk te weten wat er gebeurt is en dat ik jou en jouw ouders ken. Ik baseer me alleen op de glimpsjes inkijk die je soms geeft hier natuurlijk.
Pff soms schrijf ik ook gewoon een tijdje niks, want dan kan ik ook niks verkeerds schrijven. Zo vermoeiend dit. En soms denk ik, ja maar ik kan soms toch ook best iets zinnigs schrijven. En wat ik vind mag er ook zijn, zelfs als het niet zinnig is.
Avo, ik heb je appje uitgeprobeerd, leuk! Geen 1 paddestoel gezien haha. Vergat er ook steeds op te letten. Maar wel een mooie libelle gedetermineerd. En heerlijk in het zonnetje gewandeld.
zaterdag 26 oktober 2024 om 11:08
Ik vind het heel fijn jou te lezen Eef.
Maar ik snap wel wat je schrijft. Ik kom hier uit het niets binnenvallen en schrijf ellenlange posts en ook nog eens meteen met allemaal shit van mijzelf. Als je het over traumadumpen hebt... sorry dus. Dat zoe ik bij jou niet. Delen wat je voelt en hoe je Finnen ervaart is kwetsbaar, maar geeft de ander ook ruimte om te delen.
Avo, ik gun jou dat je jezelf net zoveel waard gaat vinden als de mensen om je heen. Het heeft met zelfliefde te maken: een lekker broodje of kopje thee kopen als je alleen in de stad bent. En dat gun ik je enorm: dat je jezelf lief mag gaan vinden.
Wij hebben trouwens naast de gezamenlijke rekeningen ook nog onze eigen rekeningen. Vind dat ideaal. We hebben allebei hetzelfde bedrag wat we maandelijks te besteden hebben en dus nooit gezeur o er persoonlijke uitgaven. Ook niet als ik alles besteed aan vinted
En ja: apetrots op dat kind van me! En ja, loslaten is ook moeilijk...
Maar ik snap wel wat je schrijft. Ik kom hier uit het niets binnenvallen en schrijf ellenlange posts en ook nog eens meteen met allemaal shit van mijzelf. Als je het over traumadumpen hebt... sorry dus. Dat zoe ik bij jou niet. Delen wat je voelt en hoe je Finnen ervaart is kwetsbaar, maar geeft de ander ook ruimte om te delen.
Avo, ik gun jou dat je jezelf net zoveel waard gaat vinden als de mensen om je heen. Het heeft met zelfliefde te maken: een lekker broodje of kopje thee kopen als je alleen in de stad bent. En dat gun ik je enorm: dat je jezelf lief mag gaan vinden.
Wij hebben trouwens naast de gezamenlijke rekeningen ook nog onze eigen rekeningen. Vind dat ideaal. We hebben allebei hetzelfde bedrag wat we maandelijks te besteden hebben en dus nooit gezeur o er persoonlijke uitgaven. Ook niet als ik alles besteed aan vinted
En ja: apetrots op dat kind van me! En ja, loslaten is ook moeilijk...
zaterdag 26 oktober 2024 om 11:40
Lief, Avo en Lucy
Soms heb ik er ook niet zo'n last van hoor.
Opeens overvalt het me dan weer. Meestal dan 's nachts.
Maar ook dit is misschien wel een oefening in exposure en de mindere gevoelens die daarbij horen verdraaaagen. Zeggen jullie coaches/therapeuten dat ook zo vaak? Leren verdragen?
En ik vind dat weer helemaal niet dat jullie trauma dumpen haha. Lucy je hoeft absoluut geen sorry te zeggen! Ik vind het juist fijn je te lezen! En mijn onzekerheid heeft absoluut niet met jullie schrijfsels te maken! Dat zit in mij. Daar kan ik dan mooi weer mee aan de slag. Naast die 100.000 andere dingen
Avo ik vind het juist altijd fijn dat jij de stabiele factor bent hier, en altijd meedenkt met anderen. Ik heb daar soms de ruimte (nog) niet voor, en ik weet ook vaak niet hoe goed te reageren als je het echt moeilijk hebt. Sommige anderen kunnen dan hele goede dingen zeggen, heb daar bewondering voor.
Soms heb ik er ook niet zo'n last van hoor.
Opeens overvalt het me dan weer. Meestal dan 's nachts.
Maar ook dit is misschien wel een oefening in exposure en de mindere gevoelens die daarbij horen verdraaaagen. Zeggen jullie coaches/therapeuten dat ook zo vaak? Leren verdragen?
En ik vind dat weer helemaal niet dat jullie trauma dumpen haha. Lucy je hoeft absoluut geen sorry te zeggen! Ik vind het juist fijn je te lezen! En mijn onzekerheid heeft absoluut niet met jullie schrijfsels te maken! Dat zit in mij. Daar kan ik dan mooi weer mee aan de slag. Naast die 100.000 andere dingen
Avo ik vind het juist altijd fijn dat jij de stabiele factor bent hier, en altijd meedenkt met anderen. Ik heb daar soms de ruimte (nog) niet voor, en ik weet ook vaak niet hoe goed te reageren als je het echt moeilijk hebt. Sommige anderen kunnen dan hele goede dingen zeggen, heb daar bewondering voor.
zaterdag 26 oktober 2024 om 11:55
Oja. Het leren verdragen. Of "het" er te laten zijn.
Of je gedachten niet zo serieus nemen. De eerste keer dat mijn therapeut dat zei dacht ik echt: hoezo niet serieus nemen? Kreeg er een error van. Maar ondertussen is het kwartje gevallen, gelukkig.
Of de regie nemen over je emoties. Kreeg ik ook een error van, maar lukt me gelukkig ook steeds vaker en steeds beter.
Of je gedachten niet zo serieus nemen. De eerste keer dat mijn therapeut dat zei dacht ik echt: hoezo niet serieus nemen? Kreeg er een error van
. Maar ondertussen is het kwartje gevallen, gelukkig.Of de regie nemen over je emoties. Kreeg ik ook een error van, maar lukt me gelukkig ook steeds vaker en steeds beter.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
