Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en ook weer verdwijnen - 3
vrijdag 1 maart 2024 om 21:50
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit. Originele TO schrijft nog mee. In afgelopen edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom liefst niet quooten.
Wissen mag altijd en daarom liefst niet quooten.
moderatorviva wijzigde dit bericht op 01-03-2024 23:19
Reden: Titel aangepast
Reden: Titel aangepast
0.00% gewijzigd
vrijdag 1 november 2024 om 09:57
Avo, man zegt dat hij ziet dat ik het moeilijk heb. Maar hij gaat ook maar door. Zo weer paar dagen verder en nu zonder knuffel of nog terug gekomen/ ingehaakt op ons gesprek.
Samen in therapie trek ik niet. Het is beide ons fout.
Ik wil uit het niets geholpen worden. Of in ieder geval gezien. En hij is door de drukte in gebruik genomen. En dan voel ik mij weer schuldig dat ik als een klein kind sta te jengelen.
Ik vind wel dat iemand die zo dochtbij staat wel dingen zou moeten zien. Dus bijv. De dagen zijn zwaar voor je. Ik kook een dag per week of ik kom die dag thuis met een afhaalmaaltijd.
Dus ik vind in zo.n situaite niet fijn als je moet aangeven de 7 maaltijden zijn mij te veel. Nu kom ik er na lange tijd nog steeds. Maar toch is zoiets fijn als iemand dan zo aan je denkt.
Of die verhalen die je hoort. Dat iemand zijn partener verrast. Deels is natuurlijk show en nep. Maar toch he, ga je er soms aandenken.
Heb paar keer gezegd, ach, dat is leuk. Fijn als wij dat eens doen. Maarja, dat vergeten mannen schijnt het.
Ik heb al sinds de geboorte van onze jongste die binnenkort 10 wordt, een stedentrip als verjaardagscadeau. We zijn nog steeds niet geweest. Is ook mijn schuld misschien. Maarja, je geeft een cadeau en dan doen beide er niks meer mee. Tjee, denk dat onze match er niet meer zo is. En de vraag is of ik wil veranderen. Door dus dingen in de hand te gaan leggen/ aangeven/ vragen.
Samen in therapie trek ik niet. Het is beide ons fout.
Ik wil uit het niets geholpen worden. Of in ieder geval gezien. En hij is door de drukte in gebruik genomen. En dan voel ik mij weer schuldig dat ik als een klein kind sta te jengelen.
Ik vind wel dat iemand die zo dochtbij staat wel dingen zou moeten zien. Dus bijv. De dagen zijn zwaar voor je. Ik kook een dag per week of ik kom die dag thuis met een afhaalmaaltijd.
Dus ik vind in zo.n situaite niet fijn als je moet aangeven de 7 maaltijden zijn mij te veel. Nu kom ik er na lange tijd nog steeds. Maar toch is zoiets fijn als iemand dan zo aan je denkt.
Of die verhalen die je hoort. Dat iemand zijn partener verrast. Deels is natuurlijk show en nep. Maar toch he, ga je er soms aandenken.
Heb paar keer gezegd, ach, dat is leuk. Fijn als wij dat eens doen. Maarja, dat vergeten mannen schijnt het.
Ik heb al sinds de geboorte van onze jongste die binnenkort 10 wordt, een stedentrip als verjaardagscadeau. We zijn nog steeds niet geweest. Is ook mijn schuld misschien. Maarja, je geeft een cadeau en dan doen beide er niks meer mee. Tjee, denk dat onze match er niet meer zo is. En de vraag is of ik wil veranderen. Door dus dingen in de hand te gaan leggen/ aangeven/ vragen.
vrijdag 1 november 2024 om 10:17
Wat ik vooral lees in je reactie, is dat je je niet gezien voelt door je partner. Dat dat je teleurstelt en dat je je daardoor afgewezen voelt. Dat je dat gevoel van afwijzing niet meer wilt en dat je daarom bij hem weg wil.
Twee dingen die bij mij opkomen en die misschien volledig de plank mis slaan (ik hoop dat je me daarvoor dan vergeeft):
1. Waar viel je voor bij hem? Voel je je veilig? Wat doet hij? Waarin past hij zich aan aan jou? Soms krijg je verrassende antwoorden als je dat aan je partner vraagt, iets wat jij helemaal niet ziet, maar wat wel gebeurt.
2. Voel jij je veilig bij jezelf? Wijs jij jezelf af, waardoor je de erkenning extra hard nodig hebt van hem, omdat je dat jezelf niet kan geven? Verwacht je van hem dat hij een leegte opvult die je zelf niet gevuld krijgt?
Misschien kun je er iets mee. En anders: negeer het.
Twee dingen die bij mij opkomen en die misschien volledig de plank mis slaan (ik hoop dat je me daarvoor dan vergeeft):
1. Waar viel je voor bij hem? Voel je je veilig? Wat doet hij? Waarin past hij zich aan aan jou? Soms krijg je verrassende antwoorden als je dat aan je partner vraagt, iets wat jij helemaal niet ziet, maar wat wel gebeurt.
2. Voel jij je veilig bij jezelf? Wijs jij jezelf af, waardoor je de erkenning extra hard nodig hebt van hem, omdat je dat jezelf niet kan geven? Verwacht je van hem dat hij een leegte opvult die je zelf niet gevuld krijgt?
Misschien kun je er iets mee. En anders: negeer het.
vrijdag 1 november 2024 om 10:36
1. Goede vraag.
Denk heel standaard plaatje. Behulpzaam, lief en knap. Heel kort door de bocht.
2. Ik ervaar het niet als leegte. Maar vooral verdriet om niet de stappen te zetten en rekening te houden met anderen. Dus als ik denk een vakantie zou goed doen. Dan moeten we dus oppas regelen. Plus dat een kind heel erg lastig elders slaapt. Ook als iemand bij ons komt. Vroeger is mij geleerd om door te gaan. Een ander kan het je afrekenen. Wat nou pijntje, hup de dag door en op tijd naar bed.
Misschien dat ik daarom ook niet makkelijk praat en hulp vraag. Het is doorgaan, ooit is er een eind.
@Selune, hoe ben jij de periode van stilte toen jullie tijdelijk wat minder samen voelde doorgekomen?
Denk heel standaard plaatje. Behulpzaam, lief en knap. Heel kort door de bocht.
2. Ik ervaar het niet als leegte. Maar vooral verdriet om niet de stappen te zetten en rekening te houden met anderen. Dus als ik denk een vakantie zou goed doen. Dan moeten we dus oppas regelen. Plus dat een kind heel erg lastig elders slaapt. Ook als iemand bij ons komt. Vroeger is mij geleerd om door te gaan. Een ander kan het je afrekenen. Wat nou pijntje, hup de dag door en op tijd naar bed.
Misschien dat ik daarom ook niet makkelijk praat en hulp vraag. Het is doorgaan, ooit is er een eind.
@Selune, hoe ben jij de periode van stilte toen jullie tijdelijk wat minder samen voelde doorgekomen?
vrijdag 1 november 2024 om 10:52
Voor ons was het vooral dat we beiden weer iets van ruimte moesten krijgen om er ook voor de ander te zijn. Pas toen ik zelf op het punt kwam dat ik het leven weer een beetje aankon kon ik ook weer openstaan voor m'n man. En voor hem gold eigenlijk hetzelfde. Toen we beiden tegelijk op een dieptepunt zaten was er gewoon geen ruimte om iets te voelen voor de ander.
Overigens herken ik wel wat je schrijft. Man doet niet aan verrassingen, bloemen, spannende dingen. Ik ben de planner in ons huwelijk, als ik niets regel hebben we letterlijk nooit iets in de agenda. Inmiddels (na ruim 20 jaar) vindt man het vaak oprecht leuk als we iets gaan doen of als we op vakantie gaan, maar in het begin ging hij echt mee, omdat ik dat wilde. Verjaardagscadeau van vorig jaar gaan we nu wel doen hebben we vorige week afgesproken. Het gaat bij ons ook niet vlekkeloos en het is niet heel romantisch, maar ik heb wel ervaren dat ik het leven samen toch fijner vindt dan dat ik het alleen vond.
Overigens herken ik wel wat je schrijft. Man doet niet aan verrassingen, bloemen, spannende dingen. Ik ben de planner in ons huwelijk, als ik niets regel hebben we letterlijk nooit iets in de agenda. Inmiddels (na ruim 20 jaar) vindt man het vaak oprecht leuk als we iets gaan doen of als we op vakantie gaan, maar in het begin ging hij echt mee, omdat ik dat wilde. Verjaardagscadeau van vorig jaar gaan we nu wel doen hebben we vorige week afgesproken. Het gaat bij ons ook niet vlekkeloos en het is niet heel romantisch, maar ik heb wel ervaren dat ik het leven samen toch fijner vindt dan dat ik het alleen vond.
Forever is a hell of a long time
vrijdag 1 november 2024 om 11:46
Hoe lang zijn jullie bij elkaar?
Ik denk dat als je langer samen bent, er patronen ontstaan. Je gaat er op vertrouwen dat de ander zich binnen de patronen beweegt. Jij hebt altijd geredderd en gezorgd, en hij heeft (als ik het juist lees?) aan zijn carrière gewerkt.
Ik herken dat patroon wel, bij mij speelde er ook nog codependency en verlatingsangst. Dus ik ging steeds harder werken. Dat hoor ik bij jou ook.
Als die patronen al jaren bestaan, gaat hij ze uit zichzelf niet veranderen. Want hij heeft nergens last van. En dat klinkt egoïstisch, maar dat is niet perse zo. Zelf ga je toch ook pas vaan verandering werken bij een bestaand mechanisme als het je niet meer helpt?
Vandaar mijn advies om samen, gezamenlijke verantwoordelijkheid, naar een herverdeling van de taken te kijken. En niet alleen koken. Maar ook administratie, boodschappen doen, de was, stofzuigen, dweilen, de tuin. Wie is waar verantwoordelijk voor? (De uitvoering hoeft niet zo stringent, maar het zorgt ervoor dat jij niet meer als enige nadenkt over dingen).
Wat betreft cadeautjes die nog ingelost moeten worden: ik wacht ook nog op mijn weekendje weg dat hij gaat organiseren.... ik denk dat ik ook tot st juttemis kan wachten
.
Het voordeel: ik ga altijd op vakantie naar plaatsen en accomodaties waar ik blij van wordt. Want hij regelt toch niets
Ik denk dat als je langer samen bent, er patronen ontstaan. Je gaat er op vertrouwen dat de ander zich binnen de patronen beweegt. Jij hebt altijd geredderd en gezorgd, en hij heeft (als ik het juist lees?) aan zijn carrière gewerkt.
Ik herken dat patroon wel, bij mij speelde er ook nog codependency en verlatingsangst. Dus ik ging steeds harder werken. Dat hoor ik bij jou ook.
Als die patronen al jaren bestaan, gaat hij ze uit zichzelf niet veranderen. Want hij heeft nergens last van. En dat klinkt egoïstisch, maar dat is niet perse zo. Zelf ga je toch ook pas vaan verandering werken bij een bestaand mechanisme als het je niet meer helpt?
Vandaar mijn advies om samen, gezamenlijke verantwoordelijkheid, naar een herverdeling van de taken te kijken. En niet alleen koken. Maar ook administratie, boodschappen doen, de was, stofzuigen, dweilen, de tuin. Wie is waar verantwoordelijk voor? (De uitvoering hoeft niet zo stringent, maar het zorgt ervoor dat jij niet meer als enige nadenkt over dingen).
Wat betreft cadeautjes die nog ingelost moeten worden: ik wacht ook nog op mijn weekendje weg dat hij gaat organiseren.... ik denk dat ik ook tot st juttemis kan wachten
.Het voordeel: ik ga altijd op vakantie naar plaatsen en accomodaties waar ik blij van wordt. Want hij regelt toch niets
vrijdag 1 november 2024 om 14:26
Gisteren met de bedrijfsarts gesproken. Die heeft aangeraden om even rust te nemen van het beter willen worden. Even te stoppen met in elk geval ergotherapie tot de uitslag in januari. Ik probeer te hard, vecht te hard en dat helpt niet met het ontspannen van mijn zenuwstelsel...
Dus nu ga ik zo tegen de ergo zeggen dat ik voor nu even ga stoppen. Waarom ben ik daar zenuwachtig over en waarom voelt dat ergens ook als opgeven...? Terwijl ik niet het idee had dat het me enorm hielp. Maarja: elke kans moet je aangrijpen enzo. Toch?
Dus nu ga ik zo tegen de ergo zeggen dat ik voor nu even ga stoppen. Waarom ben ik daar zenuwachtig over en waarom voelt dat ergens ook als opgeven...? Terwijl ik niet het idee had dat het me enorm hielp. Maarja: elke kans moet je aangrijpen enzo. Toch?
vrijdag 1 november 2024 om 15:25
Hapto (waar ik nu (nu ik in behandeling ben bij traumacentrum) maar sporadisch kom, maar wel al jaren dus ze kent me goed) zei vanmorgen precies hetzelfde tegen mij. Ik gun mijn zenuwstelsel geen rust doordat ik zo hard werk aan beter worden. Het is niet de eerste keer dat dit gebeurt en ik had zelf die conclusie ook toevallig vanmorgen getrokken. Dat er ergens iets niet goed gaat. Dat ik mezelf (weer) uitput, zooo moe, weer veel hoofdpijn. Ik krijg edmr en pmt wekelijks, soms hapto, soms manuele therapie. Ik wandel, ga naar yoga, meditate er (typo, maar ik vind 'm grappig) , schrijf dagelijks in m'n dagboek, doe somatic exercises. En dan moet ik af en toe ook nog wat leuks doen, en alle tijd die over blijft lees ik, over trauma, verwerking, misbruik, innerlijke kinderen, zenuwstelsels etc etc. Het is teveel. Maar ik herken het dus goed wat je zegt: ik moet toch alles aangrijpen? Hapto zegt dat ik m'n herstel zo juist tegenwerk omdat vooral de emdr ook integratietijd en -ruimte nodig heeft. En die geef ik het niet, ik zit alweer in m'n boek (met veel moeite want concentratie van een goudvis) probeer alweer een nieuwe theorie in m'n hoofd te krijgen.
Ik werk momenteel niet, zou niet weten wanneer
. Bezoekjes aan de bedrijfsarts lig ik ook altijd een week wakker van. Wat een stress.
Ik werk momenteel niet, zou niet weten wanneer
. Bezoekjes aan de bedrijfsarts lig ik ook altijd een week wakker van. Wat een stress.
anoniem_672d07c2e9073 wijzigde dit bericht op 01-11-2024 15:44
1.39% gewijzigd
vrijdag 1 november 2024 om 15:37
Nou Eefje, je schrijft mijn leven momenteel.
Naast ziekenhuisbezoeken aan neuroloog, kno en dermatoloog eens in de zoveel tijd hier dus ergo, lichaamsgerichte therapie, doe die 21 dagen journal speak, 2x per week naar pt, iedere dag wandelen en mediteren, yoga, en nu dus op de wachtlijst voor psychosomatische fysio. En idd: nog een stapel boeken naast me die me dé inzichten gaan geven due ik nodig heb. En oja: aan het reïntegreren.
Maar ik vergeet ergens adem te halen...
Naast ziekenhuisbezoeken aan neuroloog, kno en dermatoloog eens in de zoveel tijd hier dus ergo, lichaamsgerichte therapie, doe die 21 dagen journal speak, 2x per week naar pt, iedere dag wandelen en mediteren, yoga, en nu dus op de wachtlijst voor psychosomatische fysio. En idd: nog een stapel boeken naast me die me dé inzichten gaan geven due ik nodig heb. En oja: aan het reïntegreren.
Maar ik vergeet ergens adem te halen...
vrijdag 1 november 2024 om 15:41
En het is bij mij een patroon hoor. Kreeg in therapie ook al te horen dat ik te hard werkte. Kon ik toentertijd niets mee: hoe kun je nu te hard werken?
Het loslaten voelt doodeng. Ik heb heel lang suïcidale gedachten gehad. Echt jaren. En ik heb altijd gevochten daartegen, zeker sinds ik kinderen heb. Nooit een poging gedaan, maar het was soms heel hard werken.
En op de een of andere manier voelt loslaten en niet vechten zo eng. Ik ben nu niet suïcidaal, heb geen gedachten, maar wat nou als ik loslaat? Wat gebeurt er dan? Ik ben daar zo bang voor...
Ik durf niet los te laten. Hard werken voelt als iets doen. Alleen: nu werkt het tegen me. Zorgt het dat ik ziek blijf.
Het loslaten voelt doodeng. Ik heb heel lang suïcidale gedachten gehad. Echt jaren. En ik heb altijd gevochten daartegen, zeker sinds ik kinderen heb. Nooit een poging gedaan, maar het was soms heel hard werken.
En op de een of andere manier voelt loslaten en niet vechten zo eng. Ik ben nu niet suïcidaal, heb geen gedachten, maar wat nou als ik loslaat? Wat gebeurt er dan? Ik ben daar zo bang voor...
Ik durf niet los te laten. Hard werken voelt als iets doen. Alleen: nu werkt het tegen me. Zorgt het dat ik ziek blijf.
vrijdag 1 november 2024 om 15:42
Letterlijk. Dat vergeten adem te halen. Ik ook overigens (ben ook bij ademtherapeut geweest enzo).
Hapto vanmorgen ook weer steeds: haal eens even adem. O ja. (terwijl ik er bij haar dus best goed op let, omdat ook dit een terugkerend thema is).
Hapto vanmorgen ook weer steeds: haal eens even adem. O ja. (terwijl ik er bij haar dus best goed op let, omdat ook dit een terugkerend thema is).
anoniem_672d07c2e9073 wijzigde dit bericht op 01-11-2024 15:51
0.41% gewijzigd
vrijdag 1 november 2024 om 15:50
Ik herken het helemaal hoor. Oude coping zei hapto. Doorgaan, je best doen, harder werken. Het is een soort houvast. Ik dóe tenminste iets. Want als ik dat niet doe, waar kom ik dan uit?
Qua boeken zei ik: maar ik wil het zo graag allemaal weten, overal leer ik van, begrijp ik meer. Zij: als je nou eerst eens in de praktijk gaat brengen wat je tot nu toe allemaal geleerd hebt. O ja. Ook een optie. Want lezen is triggerend, dat merk ik wel. Dus geen rust voor m'n zenuwstelsel, integendeel.
Qua boeken zei ik: maar ik wil het zo graag allemaal weten, overal leer ik van, begrijp ik meer. Zij: als je nou eerst eens in de praktijk gaat brengen wat je tot nu toe allemaal geleerd hebt. O ja. Ook een optie. Want lezen is triggerend, dat merk ik wel. Dus geen rust voor m'n zenuwstelsel, integendeel.
vrijdag 1 november 2024 om 19:16
Jeetje Eefje en Lucy, ik word al doodmoe als ik dit alleen al lees. Ik snap wel dat dit niet (meer) helpend is. Maar ik kan me ook goed voorstellen dat je heel erg het gevoel hebt dat je er alles aan wil doen, alles aangrijpen. Laten zien dat je geen aansteller bent, of je in ieder geval niet te verwijten is dat je er niks aan doet. Misschien ook een poging om controle te houden of krijgen? Omdat zoveel je maar overkomt?
Maar, als ik dit lees vraag ik me ook een beetje af of zo hard aan het werk zijn niet ook een beetje vermijding van iets kan zijn? Als dat al zo is, ongetwijfeld onbewust. Als je heel hard werkt kan/ lukt het misschien ook minder goed om te voelen. Dat is natuurlijk al iets wat lastig en eng is. Jullie zijn slim, kunnen veel beredeneren. Maar dat zou ook een valkuil kunnen zijn?
Maar, als ik dit lees vraag ik me ook een beetje af of zo hard aan het werk zijn niet ook een beetje vermijding van iets kan zijn? Als dat al zo is, ongetwijfeld onbewust. Als je heel hard werkt kan/ lukt het misschien ook minder goed om te voelen. Dat is natuurlijk al iets wat lastig en eng is. Jullie zijn slim, kunnen veel beredeneren. Maar dat zou ook een valkuil kunnen zijn?
vrijdag 1 november 2024 om 22:36
Cadeautje ik zit even naast je. We zitten. We ademen.
Ik denk aan morgen: Naar thuisland, naar schoonvader, naar strooiplaats van schoonmoeder (want in BE Allerheiligen vandaag en allerzielendag morgen).
Onze LL wordt niet gezien. Ik ben zo boos en heb zo geen energie en voel mezelf afglijden. Man is vooral met zijn vader bezig. Het wordt een 'interessante' reis morgenochtend. 2,5 uur samen in de auto. En dit jaar wil ik dat het ook om ons gaat. Hoe bang ik daar ook voor ben. Als we verder willen komen... dan moeten we hierdoor.
Ik denk aan morgen: Naar thuisland, naar schoonvader, naar strooiplaats van schoonmoeder (want in BE Allerheiligen vandaag en allerzielendag morgen).
Onze LL wordt niet gezien. Ik ben zo boos en heb zo geen energie en voel mezelf afglijden. Man is vooral met zijn vader bezig. Het wordt een 'interessante' reis morgenochtend. 2,5 uur samen in de auto. En dit jaar wil ik dat het ook om ons gaat. Hoe bang ik daar ook voor ben. Als we verder willen komen... dan moeten we hierdoor.
vrijdag 1 november 2024 om 22:44
Het wordt alleen maar 'opdringerig' omdat je op aan het lossen bent Avo. Da's echt een valkuil-kutgevoel. Uit ervaring kan ik je vertellen dat afhaken nog kutter voelt dan dat laatste stukje energie toch.... En soms haakte ik daarna weer een tijd af. Omdat het even ok was om te zijn wie ik voelde dat ik was. Tot ik weer verder wilde en dat kon of niet.
Ik heb het geluk dat ik dit met man kan bespreken.
Ik heb het geluk dat ik dit met man kan bespreken.
vrijdag 1 november 2024 om 22:44
Maison, ik denk dat je gelijk hebt dat het ook een vorm van vermijding is. Als ik alleen op de bank zit word ik onrustig. Lezen leidt me af. De onrust er laten zijn is moelijk en eng en vervelend.
Bij mij speelt ook een soort sense of urgency. Ik ben nu nog thuis van werk, nu heb ik tijd om er aan te werken. Maar straks... dan werk ik weer en is er nergens anders meer ruimte voor (dat hoeft misschien niet zo te zijn, maar zo was het altijd wel. Dus daar moet ook iets anders).
Avo wat je zegt herken ik wel: op dit moment is het zo allesoverheersend.
Veel sterkte Avo, komende nacht, ik hoop dat 't meevalt
Bij mij speelt ook een soort sense of urgency. Ik ben nu nog thuis van werk, nu heb ik tijd om er aan te werken. Maar straks... dan werk ik weer en is er nergens anders meer ruimte voor (dat hoeft misschien niet zo te zijn, maar zo was het altijd wel. Dus daar moet ook iets anders).
Avo wat je zegt herken ik wel: op dit moment is het zo allesoverheersend.
Veel sterkte Avo, komende nacht, ik hoop dat 't meevalt
vrijdag 1 november 2024 om 23:23
Eefje: Misschien is het een idee om ook een keer gewoon een leuk boek binnen handbereik te hebben. Ik (Belgisch en deze zijn voor mij herkenbaar uit mijn opgroeitijd) ben ' Kartonnen dozen' van Tom Lanoye aan het herlezen. Daar zitten zoveel struggles in die ik herken maar ook zoveel humor en sarcasme waar ik van smul en waardoor ik ook weer kan relativeren.
Ook de boeken van Dimitri Verhulst geven me houvast: Hij beschrijft mijn tijd en benoemt ook veel waar ik me in herken. Maar het blijft literatuur en geen therapie. Dat is voor mij een 'waardevolle' ontspanning met herkenbaarheid zonder dat erdoor in herbeleving ga.
Ook de boeken van Dimitri Verhulst geven me houvast: Hij beschrijft mijn tijd en benoemt ook veel waar ik me in herken. Maar het blijft literatuur en geen therapie. Dat is voor mij een 'waardevolle' ontspanning met herkenbaarheid zonder dat erdoor in herbeleving ga.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
