Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en ook weer verdwijnen - 3
vrijdag 1 maart 2024 om 21:50
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit. Originele TO schrijft nog mee. In afgelopen edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom liefst niet quooten.
Wissen mag altijd en daarom liefst niet quooten.
moderatorviva wijzigde dit bericht op 01-03-2024 23:19
Reden: Titel aangepast
Reden: Titel aangepast
0.00% gewijzigd
zaterdag 23 november 2024 om 21:57
Hoi allen,
Sorry dat ik zo dit bericht neerzet als 'buitenstaander'.
Althans zo voelt het nog een beetje.
Ben al een tijd lang een stille meelezer. En herken ik in elk verhaal (helaas) wel iets, maar vind het mooi hoe iedereen zo voor elkaar klaar staat.
Maar weet even niet wat ik met mezelf aan moet.
Kort gezegd, één van de personen door wie ik PTSS heb (huiselijk geweld in Coronatijd door familie) stond vanavond onverwachts op de stoep.
Mijn grens voor geen contact is hiermee overschreden.
Ik heb ook met super veel mensen het contact verbroken zodat er geen informatie over mij meer bij betreffende persoon terecht kon komen.
En het lukt mij even niet om te stoppen met huilen
(
Want het ging net weer wat beter ook de laatste paar weken.
En ben bang voor de nachtmerries die gaan komen. En voel mij nu zelfs niet meer 'veilig'/ op mijn gemak in dit huis, maar kan nergens anders heen.
Ik wil andere mensen niet triggeren dus zal verder inhoudelijk niks delen,
maar voel mij zo eenzaam en alleen op dit moment.
Voel mij ook super bezwaard om hier iets te delen, want wil eigenlijk geen ruimte innemen.
Maar bedankt voor het lezen!
Sorry dat ik zo dit bericht neerzet als 'buitenstaander'.
Althans zo voelt het nog een beetje.
Ben al een tijd lang een stille meelezer. En herken ik in elk verhaal (helaas) wel iets, maar vind het mooi hoe iedereen zo voor elkaar klaar staat.
Maar weet even niet wat ik met mezelf aan moet.
Kort gezegd, één van de personen door wie ik PTSS heb (huiselijk geweld in Coronatijd door familie) stond vanavond onverwachts op de stoep.
Mijn grens voor geen contact is hiermee overschreden.
Ik heb ook met super veel mensen het contact verbroken zodat er geen informatie over mij meer bij betreffende persoon terecht kon komen.
En het lukt mij even niet om te stoppen met huilen
(Want het ging net weer wat beter ook de laatste paar weken.
En ben bang voor de nachtmerries die gaan komen. En voel mij nu zelfs niet meer 'veilig'/ op mijn gemak in dit huis, maar kan nergens anders heen.
Ik wil andere mensen niet triggeren dus zal verder inhoudelijk niks delen,
maar voel mij zo eenzaam en alleen op dit moment.
Voel mij ook super bezwaard om hier iets te delen, want wil eigenlijk geen ruimte innemen.
Maar bedankt voor het lezen!
zaterdag 23 november 2024 om 22:50
In een relatie ben ik zo bang dat hij vertrekt, dat ik zelf maar vast ga. Of de hele boel vast saboteer.
Avo, met dat huis, zo herkenbaar. Het is een godswonder dat ik ooit een appartement gekocht heb maar toen het gebeurde heb ik het alleen gekocht. Niet samen met mn toenmalige vriend met wie ik er ging wonen. Bleek ook wel een goede keus toen het uitging na 10jr. Weinig gedoe, en ik had een huis.
Kinderen geen ervaring, maar het lijkt me ingewikkeld.
Avo, met dat huis, zo herkenbaar. Het is een godswonder dat ik ooit een appartement gekocht heb maar toen het gebeurde heb ik het alleen gekocht. Niet samen met mn toenmalige vriend met wie ik er ging wonen. Bleek ook wel een goede keus toen het uitging na 10jr. Weinig gedoe, en ik had een huis.
Kinderen geen ervaring, maar het lijkt me ingewikkeld.
zondag 24 november 2024 om 01:02
Als ik alleen had kunnen kopen had ik het gedaan Libe.
Maar we waren erg jong, en ik werk natuurlijk erg weinig. Dus dat zat er nooit in.
De boel saboteren doe ik dus bij twijfel.
Dan ga ik uitproberen.
Maar de eerste jaren was ik ook bezig met mooi en lief zijn en het goed doen.
(Als ik niet de pan uit flipte)
Kinderen. Nooit het gevoel gehad dat ik ze zou kunnen beschermen, omdat er teveel is.
Teveel wat mis kan gaan, veiligheid nergens niet bestaat.
Dus ingezet op dat ze hopelijk met alles naar ons toekomen. Of naar iemand.
Ik ben er ook altijd vanuit gegaan dat ze ons later niet zullen willen. Dat ik het verkeerd gedaan heb ergens, er verwijten zullen zijn, ze zullen zien dat ik maar wat deed en ze beter verdienden.
Hoe prachtig ze ook opgroeien, elke dag dat ze groter worden raak ik ze een stukje meer kwijt. Komt dichter bij het moment dat ze me zullen haten.
Ik probeer elk moment met ze op te zuigen nu het er nog is.
En tegelijkertijd doe ik zo vaak op de automatische piloot, dat ik ze tekort doe.
Maar we waren erg jong, en ik werk natuurlijk erg weinig. Dus dat zat er nooit in.
De boel saboteren doe ik dus bij twijfel.
Dan ga ik uitproberen.
Maar de eerste jaren was ik ook bezig met mooi en lief zijn en het goed doen.
(Als ik niet de pan uit flipte)
Kinderen. Nooit het gevoel gehad dat ik ze zou kunnen beschermen, omdat er teveel is.
Teveel wat mis kan gaan, veiligheid nergens niet bestaat.
Dus ingezet op dat ze hopelijk met alles naar ons toekomen. Of naar iemand.
Ik ben er ook altijd vanuit gegaan dat ze ons later niet zullen willen. Dat ik het verkeerd gedaan heb ergens, er verwijten zullen zijn, ze zullen zien dat ik maar wat deed en ze beter verdienden.
Hoe prachtig ze ook opgroeien, elke dag dat ze groter worden raak ik ze een stukje meer kwijt. Komt dichter bij het moment dat ze me zullen haten.
Ik probeer elk moment met ze op te zuigen nu het er nog is.
En tegelijkertijd doe ik zo vaak op de automatische piloot, dat ik ze tekort doe.
zondag 24 november 2024 om 07:09
Wat ik me afvraag avo (en je hoeft er geen antwoord op te geven, maar het is iets wat bij me naar boven komt): waarom denk je dat je kinderen je gaan haten? Is dat omdat jou niets goeds mag overkomen, omdat jij jezelf haat? Of een andere reden?
Mijn angst komt voort uit therapie, lezen, steeds meer kennis van hoe trauma werkt. Het is niet met mij begonnen, en het gaat niet met mij eindigen. Hoe zeer ik ook mijn best doe om het anders te doen: ik neem mijzelf, mijn trauma, mijn angst mee. Ik heb geen voorbeeld, of in elk geval geen liefdevol voorbeeld gehad. En opvoeden is een soort herhaling van wat jou is geleerd. Dus hoe hard ik ook mijn best doe: er zijn patronen die ik doorgeef. En de moeder/dochter relatie in onze familie is een relatie die al generaties lang is verstoord.
Bij elke ruzie (ik kan sowieso al niet tegen ruzie), bij elk verwijt van haar kant (en ze weet feilloos mijn zwakke plekken te vinden en te raken) is er bij mij een bevestiging van de angst die ik met mij meedraag. Dat ik haar ook trauma bezorg. Dat zij zich ook niet gezien gaat voelen.
Mijn belangrijkste doel is, dat mijn kinderen zelfvertrouwen hebben en weten dat ze op zichzelf kunnen bouwen. Dat ze goed zijn. Dat ook als je leven niet vlekkeloos verloopt, dat uiteindelijk alles gaat zoals het gaat. Dat je regie kunt pakken, maar dat prestaties uiteindelijk niet is wat je bent. En dat je best doen goed genoeg is.
(Hoewel de definitie van he best doen nu wel een dingetje is in huis. Maar ook als kind, door niets doen, voor de 2e keer blijft zitten in H4, zal het leven niet stoppen en is dat haar pad. Het definieert haar niet voor wie ze is).
Punt is dat ik niet volledig voorleef wat ik geloof. Want ik ben niet goed genoeg. Ik faal keer op keer, hoe hard ik ook mijn best doe. Ik mocht hier niet zijn, en eigenlijk mag ik er nog steeds niet zijn. En hoe leer je je kind iets, als je er bij jezelf niet in gelooft?
Mijn angst komt voort uit therapie, lezen, steeds meer kennis van hoe trauma werkt. Het is niet met mij begonnen, en het gaat niet met mij eindigen. Hoe zeer ik ook mijn best doe om het anders te doen: ik neem mijzelf, mijn trauma, mijn angst mee. Ik heb geen voorbeeld, of in elk geval geen liefdevol voorbeeld gehad. En opvoeden is een soort herhaling van wat jou is geleerd. Dus hoe hard ik ook mijn best doe: er zijn patronen die ik doorgeef. En de moeder/dochter relatie in onze familie is een relatie die al generaties lang is verstoord.
Bij elke ruzie (ik kan sowieso al niet tegen ruzie), bij elk verwijt van haar kant (en ze weet feilloos mijn zwakke plekken te vinden en te raken) is er bij mij een bevestiging van de angst die ik met mij meedraag. Dat ik haar ook trauma bezorg. Dat zij zich ook niet gezien gaat voelen.
Mijn belangrijkste doel is, dat mijn kinderen zelfvertrouwen hebben en weten dat ze op zichzelf kunnen bouwen. Dat ze goed zijn. Dat ook als je leven niet vlekkeloos verloopt, dat uiteindelijk alles gaat zoals het gaat. Dat je regie kunt pakken, maar dat prestaties uiteindelijk niet is wat je bent. En dat je best doen goed genoeg is.
(Hoewel de definitie van he best doen nu wel een dingetje is in huis. Maar ook als kind, door niets doen, voor de 2e keer blijft zitten in H4, zal het leven niet stoppen en is dat haar pad. Het definieert haar niet voor wie ze is).
Punt is dat ik niet volledig voorleef wat ik geloof. Want ik ben niet goed genoeg. Ik faal keer op keer, hoe hard ik ook mijn best doe. Ik mocht hier niet zijn, en eigenlijk mag ik er nog steeds niet zijn. En hoe leer je je kind iets, als je er bij jezelf niet in gelooft?
zondag 24 november 2024 om 07:22
Ik vind mijn kind ook een bijna niet te dragen verantwoordelijkheid. Vorige week in therapie nog opgeschreven vanuit de veeleisende oudermodus dat ik een heel slechte moeder ben.
Maar het gezonde deel in mij denkt toch net iets anders over het ouderschap.
Wij hoeven helemaal niet perfect te zijn. Daarmee zouden we alleen maar aan onze kinderen doorgeven dat zij ook perfect moeten zijn. Dat is een last waarmee ik zelf ben opgegroeid en die ik echt liever niet doorgeef. Ik weet dat ik dat soms wel doe, maar mijn kind durft mij daar gelukkig op aan te spreken.
We proberen en falen, telkens weer opnieuw. Maar we doen het anders met onze kinderen als we ook van hen leren. Als we terugkomen op onze fouten en daar onze excuses voor aanbieden. Als we voorleven dat het leven fokking gecompliceerd is, dat je zult struikelen, dat je verdriet en boosheid zult voelen, dat je angsten zult kennen die je hopelijk kunt overwinnen.
Dat je feilbaar bent en stommiteiten zult begaan, maar dat je het telkens weer opnieuw mag proberen.
Maar het gezonde deel in mij denkt toch net iets anders over het ouderschap.
Wij hoeven helemaal niet perfect te zijn. Daarmee zouden we alleen maar aan onze kinderen doorgeven dat zij ook perfect moeten zijn. Dat is een last waarmee ik zelf ben opgegroeid en die ik echt liever niet doorgeef. Ik weet dat ik dat soms wel doe, maar mijn kind durft mij daar gelukkig op aan te spreken.
We proberen en falen, telkens weer opnieuw. Maar we doen het anders met onze kinderen als we ook van hen leren. Als we terugkomen op onze fouten en daar onze excuses voor aanbieden. Als we voorleven dat het leven fokking gecompliceerd is, dat je zult struikelen, dat je verdriet en boosheid zult voelen, dat je angsten zult kennen die je hopelijk kunt overwinnen.
Dat je feilbaar bent en stommiteiten zult begaan, maar dat je het telkens weer opnieuw mag proberen.
zondag 24 november 2024 om 07:41
Elefante, ik zie je berichtje nu pas.
Kun je de politie bellen en melding doen? Ben je veilig (niet in je hoofd misschien, maar in het hier en nu), of is er reeele dreiging op gevaar? In dat laatste geval: wat zijn je opties? Kun je naar vrienden of kennissen? Of anders met politie overleggen of een blijf-huis een optie is?
Ben je de nacht een beetje okee doorgekomen?
Kun je de politie bellen en melding doen? Ben je veilig (niet in je hoofd misschien, maar in het hier en nu), of is er reeele dreiging op gevaar? In dat laatste geval: wat zijn je opties? Kun je naar vrienden of kennissen? Of anders met politie overleggen of een blijf-huis een optie is?
Ben je de nacht een beetje okee doorgekomen?
zondag 24 november 2024 om 07:46
Mooi Griebus. Ben het met je eens.
Heb een podcast geluisterd van omdenken. Als je als moeder het gevoel hebt te falen, het niet goed te doen, geef je je kind (onbewust) de boodschap dat het kind faalt aks kind-zijn. Ook als dat niet de boodschap is die je wil geven.
Was een eye opener. Heeft niet geholpen in me nu wel goede moeder voelen, maar toch
.
Heb een podcast geluisterd van omdenken. Als je als moeder het gevoel hebt te falen, het niet goed te doen, geef je je kind (onbewust) de boodschap dat het kind faalt aks kind-zijn. Ook als dat niet de boodschap is die je wil geven.
Was een eye opener. Heeft niet geholpen in me nu wel goede moeder voelen, maar toch
.
zondag 24 november 2024 om 08:04
Elefanta ik zou zeker contact opnemen met de wijkagent om te kijken welke stappen er ondernomen kunnen worden. Vaak doet een politie gesprek al wonderen dat ze niet meer op de stoep staan. En anders heb je al een stap gezet richting een straatverbod. Bij mij loopt deze procedure iets sneller maar dat komt dat ze er al 2 heeft gehad richting mij. ( ze was er net 3 maanden vanaf en ik hoop dat de rechter nu een uitspraak doet voor haar hele leven)
De rest ik ben wel heel erg bang dat mijn kinderen het overkomt wat mij is overkomen. Maar ook mijn gezonde gedeelte weet dat ik dat niet kan en dat ik ze alleen zo kan opvoeden dat ze vrij zijn om alles aan ons te vertellen( maar wat vond ik het erg dat ik zwanger was van een meisje ook al weet ik dat jongens het kan overkomen)
Mijn ouders waren gister hier ze hebben besloten om hun huis te verkopen omdat ze alles in mijn geboorte dorp zat zijn. Zijn moeder woont nog daar en is weer het slachtoffer aan het uithangen dat ik weer de politie op haar heb afgestuurd heb ( ze verteld er alleen niet bij dat ze weer aan het stalken was )
Ik voel mij zo schuldig naar hun toe, het mooie huis met mooie tuin en zo in de natuur gaan ze nu verkopen door mij
De rest ik ben wel heel erg bang dat mijn kinderen het overkomt wat mij is overkomen. Maar ook mijn gezonde gedeelte weet dat ik dat niet kan en dat ik ze alleen zo kan opvoeden dat ze vrij zijn om alles aan ons te vertellen( maar wat vond ik het erg dat ik zwanger was van een meisje ook al weet ik dat jongens het kan overkomen)
Mijn ouders waren gister hier ze hebben besloten om hun huis te verkopen omdat ze alles in mijn geboorte dorp zat zijn. Zijn moeder woont nog daar en is weer het slachtoffer aan het uithangen dat ik weer de politie op haar heb afgestuurd heb ( ze verteld er alleen niet bij dat ze weer aan het stalken was )
Ik voel mij zo schuldig naar hun toe, het mooie huis met mooie tuin en zo in de natuur gaan ze nu verkopen door mij
zondag 24 november 2024 om 08:41
Sorry dat ik kom binnenvallen maar ik wil geen eigen topic openen.
Ben sinds een aantal jaren getrouwd met een man die me enorm uit een diep zwart gat heeft getrokken en veel dingen ten goede heeft laten veranderen in mijn leven.
We zitten momenteel in een best heftige periode met een aantal grote tegenslagen maar we gaan er positief mee om samen.
Hij is nu in het buitenland en blijft daar onverwachts nog 2 weken langer dan gepland. De reden is helder.
Ik baal ervan maar oke niks aan te doen.
Gisterochtend kreeg ik via social media bericht van een man die vertelde dat mijn man niet is wie ik denk dat hij is. Ik kreeg tientallen printscreens waaruit blijkt dat mijn man urenlang (soms ook uren achter elkaar) heeft zitten videobellen met een andere vrouw.
Gaat om de partner van de man die mij een bericht stuurde.
In eerste instantie zei de vrouw tegen haar partner dat ze al een jaar een affaire met mijn man heeft en later werd dat 'we zijn slechts vrienden'.
Ik heb mijn man gebeld (video) en hem overvallen met dit nieuws.
Aan alles zag ik dat hij snel een excuus moest verzinnen. Zijn gezichtsuitdrukking en gedraai waren een grote red flag.
Hij zei dat ze 'gewoon vrienden" zijn.
Waarom bel je vrijwel elke dag urenlang met een andere vrouw? Wat is er in godsnaam te bespreken? Zelfs ik praat niet zoveel.
Vrouwelijke vrienden, geen probleem.
Maar hoe ik mijn man ken, op zichzelf, geen prater, lijkt dit zo ontzettend niet op een 'gewone' vriendschap.
Ik heb in al die jaren dat we samen zijn nooit over die vrouw gehoord. Terwijl ik hem wel gewoon hoor over andere mensen met wie hij praat.
Kortom, ik geloof er geen zak van.
Als hij een snelle wip buiten de deur had gemaakt was ik minder van slag geweest.
Dat ik bewijs heb dat hij echt uren heeft zitten videobellen op momenten dat ik niet thuis was maakt me echt enorm verdrietig.
Ik weet vrijwel zeker dat ze elkaar ook hebben gezien buiten het videobellen om. Daarnaast hebben ze een tijd in hetzelfde bedrijf gewerkt.
Hij doet of er niks aan de hand is, alleen wat stiller, vroeg of ik wil dat hij naar huis komt (nee).
Ik voel me gewoon zo enorm verdrietig.
Aan de ene kant ben ik blij dat hij voorlopig niet thuis is omdat ik hem nu echt niet wil zien, aan de andere kant voel ik me gewoon extra alleen.
Vooral omdat hij zoveel goeds voor me heeft gedaan, dit stiekeme gedrag had ik echt niet aan zien komen.
Ben sinds een aantal jaren getrouwd met een man die me enorm uit een diep zwart gat heeft getrokken en veel dingen ten goede heeft laten veranderen in mijn leven.
We zitten momenteel in een best heftige periode met een aantal grote tegenslagen maar we gaan er positief mee om samen.
Hij is nu in het buitenland en blijft daar onverwachts nog 2 weken langer dan gepland. De reden is helder.
Ik baal ervan maar oke niks aan te doen.
Gisterochtend kreeg ik via social media bericht van een man die vertelde dat mijn man niet is wie ik denk dat hij is. Ik kreeg tientallen printscreens waaruit blijkt dat mijn man urenlang (soms ook uren achter elkaar) heeft zitten videobellen met een andere vrouw.
Gaat om de partner van de man die mij een bericht stuurde.
In eerste instantie zei de vrouw tegen haar partner dat ze al een jaar een affaire met mijn man heeft en later werd dat 'we zijn slechts vrienden'.
Ik heb mijn man gebeld (video) en hem overvallen met dit nieuws.
Aan alles zag ik dat hij snel een excuus moest verzinnen. Zijn gezichtsuitdrukking en gedraai waren een grote red flag.
Hij zei dat ze 'gewoon vrienden" zijn.
Waarom bel je vrijwel elke dag urenlang met een andere vrouw? Wat is er in godsnaam te bespreken? Zelfs ik praat niet zoveel.
Vrouwelijke vrienden, geen probleem.
Maar hoe ik mijn man ken, op zichzelf, geen prater, lijkt dit zo ontzettend niet op een 'gewone' vriendschap.
Ik heb in al die jaren dat we samen zijn nooit over die vrouw gehoord. Terwijl ik hem wel gewoon hoor over andere mensen met wie hij praat.
Kortom, ik geloof er geen zak van.
Als hij een snelle wip buiten de deur had gemaakt was ik minder van slag geweest.
Dat ik bewijs heb dat hij echt uren heeft zitten videobellen op momenten dat ik niet thuis was maakt me echt enorm verdrietig.
Ik weet vrijwel zeker dat ze elkaar ook hebben gezien buiten het videobellen om. Daarnaast hebben ze een tijd in hetzelfde bedrijf gewerkt.
Hij doet of er niks aan de hand is, alleen wat stiller, vroeg of ik wil dat hij naar huis komt (nee).
Ik voel me gewoon zo enorm verdrietig.
Aan de ene kant ben ik blij dat hij voorlopig niet thuis is omdat ik hem nu echt niet wil zien, aan de andere kant voel ik me gewoon extra alleen.
Vooral omdat hij zoveel goeds voor me heeft gedaan, dit stiekeme gedrag had ik echt niet aan zien komen.
zondag 24 november 2024 om 08:44
@Lucy, bedankt voor je bericht! En het meedenken.
Misschien dat ik wat vragen van je oversla, want heb de hele nacht zo ongeveer niet geslapen en veel gehuild.
Politie is de grootste trigger voor mij voor herbelevingen. Dus ik denk daar niet gemakkelijk over.
Ik ben wel 'fysiek' veilig, dit was het familielid die mij 18 jaar geestelijk heeft mishandeld, het familielid dat mij fysiek en geestelijk heeft mishandeld was er niet bij. Maar de afspraak van niet welkom zijn is hiermee wel geschonden.
Het familielid dat mij geestelijk mishandelde haalde geld van mijn rekening, zette mij onder druk om dingen te doen die ik niet wilde en altijd vreemde mensen over de vloer had etc. Stookte in mijn relaties toen ik weg ben gegaan 2 jaar geleden.
Maar voor de buitenwereld altijd 'lief'. Dus veel mensen (ook mijn toenmalige partner) koos de kant van die persoon. En heb erg aan mezelf getwijfeld, praten lukte ook niet door de shock.
Het rotte is dat ik dat hele riedeltje al ben afgegaan meer dan 2 jaar geleden.
Melding bij huisarts voor huiselijk geweld, ben uiteindelijk de situatie al ontvlucht nadat de politie moest komen (en niemand naar mij omkeek), was helemaal in shock.
En daarna ben ik al 4 keer verhuisd vervolgens bij alle kennissen en familie waar ik kon verblijven ben ik al verbleven, 2 keer bijna dakloos geweest, kwam niet in aanmerking voor urgentie tot 2 maal toe.
(persoon die mij fysiek mishandelde was in de war en is na 3 maanden ook via een rechterlijke machtiging gedwongen opgenomen geweest door de melding die ik heb gedaan), maar nog steeds wordt alles in de doofpot gestopt en krijg ik alleen maar trappen na. En durf bijna niet meer te praten (als het al lukt), heb al zoveel rotte reacties gehad.
Alle verhuizingen en hulp heb ik zelf geregeld (stond er helemaal alleen voor) toen ik ook zware EMDR volgde en de geestelijke mishandeling nog niet gestopt was (op afstand), dus vandaar dat ik er nogal doorheen zit.
Want ik kwam eindelijk een beetje op adem en voelde mij meer mezelf omdat de laatste 4 maanden mijn grenzen wel (voor het eerst in mijn leven) werden gerespecteerd.
Dit is het een beetje kort samengevat.
Ik schaam mij heel erg, want voordat dit allemaal gebeurde had ik mijn diploma aan de universiteit bijna. Maar toen mijn 'fijne' familielid kanker kreeg en ik terug ben verhuisd naar mijn ouderlijke omgeving om die reden, daarna Corona kwam begon de ellende en het huiselijk geweld etc.
(Sorry dat ik hier kom binnenvallen en zoveel ruimte inneem)
Ik heb op dit moment geen therapie, sta op de wachtlijst (voor de zoveelste keer) en het ging eigenlijk wel oké op de standaard winterdip na en af en toe wat herbelevingen.
Misschien dat ik wat vragen van je oversla, want heb de hele nacht zo ongeveer niet geslapen en veel gehuild.
Politie is de grootste trigger voor mij voor herbelevingen. Dus ik denk daar niet gemakkelijk over.
Ik ben wel 'fysiek' veilig, dit was het familielid die mij 18 jaar geestelijk heeft mishandeld, het familielid dat mij fysiek en geestelijk heeft mishandeld was er niet bij. Maar de afspraak van niet welkom zijn is hiermee wel geschonden.
Het familielid dat mij geestelijk mishandelde haalde geld van mijn rekening, zette mij onder druk om dingen te doen die ik niet wilde en altijd vreemde mensen over de vloer had etc. Stookte in mijn relaties toen ik weg ben gegaan 2 jaar geleden.
Maar voor de buitenwereld altijd 'lief'. Dus veel mensen (ook mijn toenmalige partner) koos de kant van die persoon. En heb erg aan mezelf getwijfeld, praten lukte ook niet door de shock.
Het rotte is dat ik dat hele riedeltje al ben afgegaan meer dan 2 jaar geleden.
Melding bij huisarts voor huiselijk geweld, ben uiteindelijk de situatie al ontvlucht nadat de politie moest komen (en niemand naar mij omkeek), was helemaal in shock.
En daarna ben ik al 4 keer verhuisd vervolgens bij alle kennissen en familie waar ik kon verblijven ben ik al verbleven, 2 keer bijna dakloos geweest, kwam niet in aanmerking voor urgentie tot 2 maal toe.
(persoon die mij fysiek mishandelde was in de war en is na 3 maanden ook via een rechterlijke machtiging gedwongen opgenomen geweest door de melding die ik heb gedaan), maar nog steeds wordt alles in de doofpot gestopt en krijg ik alleen maar trappen na. En durf bijna niet meer te praten (als het al lukt), heb al zoveel rotte reacties gehad.
Alle verhuizingen en hulp heb ik zelf geregeld (stond er helemaal alleen voor) toen ik ook zware EMDR volgde en de geestelijke mishandeling nog niet gestopt was (op afstand), dus vandaar dat ik er nogal doorheen zit.
Want ik kwam eindelijk een beetje op adem en voelde mij meer mezelf omdat de laatste 4 maanden mijn grenzen wel (voor het eerst in mijn leven) werden gerespecteerd.
Dit is het een beetje kort samengevat.
Ik schaam mij heel erg, want voordat dit allemaal gebeurde had ik mijn diploma aan de universiteit bijna. Maar toen mijn 'fijne' familielid kanker kreeg en ik terug ben verhuisd naar mijn ouderlijke omgeving om die reden, daarna Corona kwam begon de ellende en het huiselijk geweld etc
.(Sorry dat ik hier kom binnenvallen en zoveel ruimte inneem)
Ik heb op dit moment geen therapie, sta op de wachtlijst (voor de zoveelste keer) en het ging eigenlijk wel oké op de standaard winterdip na en af en toe wat herbelevingen.
zondag 24 november 2024 om 08:55
Niet sorry zeggen voor binnenvallen. Het klinkt heel heftig.
Ik begrijp dat er geen omgangsverbod is? Zit er ook trauma richting hoe de politie met je om is gegaan?
Ik denk dat er mensen zijn die betere tips hebben dan ik; ik heb zelf nooit in deze situatie gezeten (wel werktechnisch mensen geholpen om een veilige plek te vinden, maar daar houdt het bij op). Maat ik luister naar je en hoor je. En ik snap dat je je ontzettend onveilig voelt.
Kun je maandag naar de huisarts, zodat je (zolang de wachtlijst duurt) misschien hi?met de poh kunt praten?
Ik begrijp dat er geen omgangsverbod is? Zit er ook trauma richting hoe de politie met je om is gegaan?
Ik denk dat er mensen zijn die betere tips hebben dan ik; ik heb zelf nooit in deze situatie gezeten (wel werktechnisch mensen geholpen om een veilige plek te vinden, maar daar houdt het bij op). Maat ik luister naar je en hoor je. En ik snap dat je je ontzettend onveilig voelt.
Kun je maandag naar de huisarts, zodat je (zolang de wachtlijst duurt) misschien hi?met de poh kunt praten?
zondag 24 november 2024 om 10:17
@Frietje, jij ook bedankt voor het reageren!
Moet je voor een omgangsverbod ook naar de rechter?
@Lucy, nogmaals bedankt voor het reageren!
Nou ik dissocieer compleet/ kan niet praten, ben ook niet helemaal meer aanspreekbaar, als ik politiemannen in uniform in een huiselijke omgeving zie.
Ook op straat ben ik elke keer van slag als ik een politie auto zie en heb ik vaak een herbeleving.
Ik weet niet of ik nu ook meteen op zoek ben naar een oplossing, heb daar even de energie niet voor. Wil niet weer (voor de zoveelste keer) vanuit stress moeten handelen. Ben even op voor nu.
Maar een warm (virtueel) kleedje waar ik mij even onder kan verstoppen de rest van de dag/week en het feit dat ik even niet alleen ben of mij aangepraat wordt dat ik mij aanstel is al helpend denk ik.
Als ik iemand toch trigger en die persoon hierdoor wegblijft uit het topic, sorry (misschien moet ik dan een eigen topic openen)
Bedankt voor het reageren, waardeer het zeer!
Moet je voor een omgangsverbod ook naar de rechter?
@Lucy, nogmaals bedankt voor het reageren!
Nou ik dissocieer compleet/ kan niet praten, ben ook niet helemaal meer aanspreekbaar, als ik politiemannen in uniform in een huiselijke omgeving zie.
Ook op straat ben ik elke keer van slag als ik een politie auto zie en heb ik vaak een herbeleving.
Ik weet niet of ik nu ook meteen op zoek ben naar een oplossing, heb daar even de energie niet voor. Wil niet weer (voor de zoveelste keer) vanuit stress moeten handelen. Ben even op voor nu.
Maar een warm (virtueel) kleedje waar ik mij even onder kan verstoppen de rest van de dag/week en het feit dat ik even niet alleen ben of mij aangepraat wordt dat ik mij aanstel is al helpend denk ik.
Als ik iemand toch trigger en die persoon hierdoor wegblijft uit het topic, sorry (misschien moet ik dan een eigen topic openen)
Bedankt voor het reageren, waardeer het zeer!
zondag 24 november 2024 om 12:00
Kuzu, wat shit. Emotionele achtbaan.
Heb je iemand dichtbij met wie je dit kan bespreken, die je kan steunen?
Je hoeft dit niet alleen te doen.
Elefante, wat heftig. Wat naar voor je ook!!!
Hier ook politie-angst, dus dat deel snap ik.
Lukt het je om zelf je veiligheid te bewaken ondertussen?
Alarm, deuralarm, videocamera, allemaal dingen die mij helpen om veilig te voelen.
Halsoverkop verhuizen lijkt me niet handig en niet nodig als je fysiek veilig bent. Hoewel ik snap dat je zou willen vluchten en verstoppen.
Maak van je huid een veilig fort.
Wat heb jij nodig om je thuis veilig te voelen?
Herbelevingen enzo zijn superkut. Succes.
Heb je iemand dichtbij met wie je dit kan bespreken, die je kan steunen?
Je hoeft dit niet alleen te doen.
Elefante, wat heftig. Wat naar voor je ook!!!
Hier ook politie-angst, dus dat deel snap ik.
Lukt het je om zelf je veiligheid te bewaken ondertussen?
Alarm, deuralarm, videocamera, allemaal dingen die mij helpen om veilig te voelen.
Halsoverkop verhuizen lijkt me niet handig en niet nodig als je fysiek veilig bent. Hoewel ik snap dat je zou willen vluchten en verstoppen.
Maak van je huid een veilig fort.
Wat heb jij nodig om je thuis veilig te voelen?
Herbelevingen enzo zijn superkut. Succes.
zondag 24 november 2024 om 12:37
Elefanta er zijn nog heel veel stappen daar tussen maar vraag je huisarts om hulp, zij weten ook de wegen in jullie gemeenten ( en heb je een ring deurbel ofzo iets dat je kan zien wie er voor de deur staat zodat je kan beslissen of je de deur openmaakt.
Kuzu wat een rotstreek van je man. Ik zou het wel met een vriendin delen zodat je verhaal kwijt kan.
Kuzu wat een rotstreek van je man. Ik zou het wel met een vriendin delen zodat je verhaal kwijt kan.
zondag 24 november 2024 om 13:19
Ik zie het nu pas Elefante. In het kort: ik heb iets vergelijkbaars meegemaakt. En na heel lang bang zijn heb ik toch aangifte gedaan. Van iets dat heel veel jaren geleden gebeurde, maar vooral van de ' terreur' in de jaren daarna tot en met nu. Die eerste aangifte was vreselijk, maar ik ben goed opgevangen op het politiebureau en had alles doorgesproken met therapeut en man. In het kort; Er kwam een contact- en straatverbod. Dat gaf een beetje rust. Maar daar hielden de laffe smerige acties natuurlijk niet meteen mee op. De randjes werden opgezocht en elke keer bij ook maar een beetje 'overschrijding' van het verbod, doe ik aangifte. Heel moeilijk maar de enige manier om het ooit echt op te laten houden.
Ik hoop dat je goede ondersteuning hebt en je mag me altijd een PB sturen
Edit: ik lees nu pas je volgende bericht en dat politie momenteel geen optie is. Kan je in afwachting van therapie alvast gesprekken met de ondersteuner van de HA krijgen? Dat heeft mij een paar keer die 'overbrugging' helpen volhouden.
zondag 24 november 2024 om 15:34
@Avocadeau
Dit huis was de enige plek waar ik mij (binnen) nog veilig voelde. En de sportschool steeds iets meer, maar kan je moeilijk een potje gaan janken(
Dus het voelt nu letterlijk of ik geen kant op kan, ik overweeg nu een ring deurbel.
Maar dat over alerte gevoel is heel naar. Want in je huis (en in je straat) zou je gewoon moeten kunnen ontspannen. En mijn PTSS is nu echt op de max, voelt net alsof ik pas sinds gisteren uit het huiselijke geweld ben((
Vriendinnen wonen ook te ver weg om bijvoorbeeld langs te gaan.
En als ik bijvoorbeeld alleen ga wandelen ergens, dan word ik op straat ook wel eens nageroepen, wat ook weer naar voelt.
Het gekke is dat ik mij dus eindelijk een beetje op mijn gemak voelde op deze plek, en de voordeur open had gedaan zonder bij na te denken. (Zoals het hoort).
Ik weet niet of jullie dat kennen, maar als het een week goed gaat, dat dan zulke dingen ineens gebeuren. Ik was in de middag ook heel onrustig en had een film gekeken waar één van de hoofdpersonen uiteindelijk sterk op mijn familielid leek en tada daar staat familielid ook ineens voor mijn neus.
En als dit familielid mij met rust laat kom ik eindelijk aan mezelf toe, maar had niet verwacht dat de afspraak geschonden zou worden. Het is al een heel gevecht geweest om het contact te kunnen verbreken. Familielid nam met iedereen contact op toen ik het contact probeerde te verbreken, dit heeft mij uiteindelijk mijn relatie gekost en ze keek zelfs nog mee via mijn bankrekening zonder dat ik het wist.
@Frietje, wat kan de huisarts concreet voor je betekenen? Of moet je geluk hebben met de huisarts die je treft of die je wil helpen? Want ik heb vooral 'nee is niet mogelijk' gehoord.
@Ollegrieze wat rot dat je ook zo'n ervaring hebt met je familie.
Ik stuur je nog een keer een privébericht, misschien dat dat ook morgen wordt.
Ik wil idd ook alleen contact opnemen met de politie als ik zeker weet dat ik er wat aan heb.
Over hulpverlening: ik heb mij al 5 keer door laten verwijzen naar een instantie de afgelopen 2,5 jaar (mede door alle verhuizingen, heb uiteindelijk bij 2 gezeten), bij de laatste instantie op een vervelende manier weggegaan, (langer verhaal, maar kreeg een vervangende therapeut toegewezen die niet eens wist welke regels ze moest volgen (oa hun eigen Kwaliteitsstatuut), niet eens wist wat PTSS was en grensoverschrijdend was. Maar mocht niemand anders spreken binnen die instantie, en ook geen andere behandelaar dus.
Ik ben daar nu 6 weken gestopt, en voelde mij elke dag een stukje beter, (wat genoeg zegt), maar door wat gisteren gebeurde ben ik even weer helemaal van slag.
Hopelijk zakt het na een tijdje weer, maar is even heftig. Voelt alsof mijn nachtmerrie niet stopt.
Dit huis was de enige plek waar ik mij (binnen) nog veilig voelde. En de sportschool steeds iets meer, maar kan je moeilijk een potje gaan janken
(Dus het voelt nu letterlijk of ik geen kant op kan, ik overweeg nu een ring deurbel.
Maar dat over alerte gevoel is heel naar. Want in je huis (en in je straat) zou je gewoon moeten kunnen ontspannen. En mijn PTSS is nu echt op de max, voelt net alsof ik pas sinds gisteren uit het huiselijke geweld ben
((Vriendinnen wonen ook te ver weg om bijvoorbeeld langs te gaan.
En als ik bijvoorbeeld alleen ga wandelen ergens, dan word ik op straat ook wel eens nageroepen, wat ook weer naar voelt.
Het gekke is dat ik mij dus eindelijk een beetje op mijn gemak voelde op deze plek, en de voordeur open had gedaan zonder bij na te denken. (Zoals het hoort).
Ik weet niet of jullie dat kennen, maar als het een week goed gaat, dat dan zulke dingen ineens gebeuren. Ik was in de middag ook heel onrustig en had een film gekeken waar één van de hoofdpersonen uiteindelijk sterk op mijn familielid leek en tada daar staat familielid ook ineens voor mijn neus.
En als dit familielid mij met rust laat kom ik eindelijk aan mezelf toe, maar had niet verwacht dat de afspraak geschonden zou worden. Het is al een heel gevecht geweest om het contact te kunnen verbreken. Familielid nam met iedereen contact op toen ik het contact probeerde te verbreken, dit heeft mij uiteindelijk mijn relatie gekost en ze keek zelfs nog mee via mijn bankrekening zonder dat ik het wist.
@Frietje, wat kan de huisarts concreet voor je betekenen? Of moet je geluk hebben met de huisarts die je treft of die je wil helpen? Want ik heb vooral 'nee is niet mogelijk' gehoord.
@Ollegrieze wat rot dat je ook zo'n ervaring hebt met je familie.
Ik stuur je nog een keer een privébericht, misschien dat dat ook morgen wordt.
Ik wil idd ook alleen contact opnemen met de politie als ik zeker weet dat ik er wat aan heb.
Over hulpverlening: ik heb mij al 5 keer door laten verwijzen naar een instantie de afgelopen 2,5 jaar (mede door alle verhuizingen, heb uiteindelijk bij 2 gezeten), bij de laatste instantie op een vervelende manier weggegaan, (langer verhaal, maar kreeg een vervangende therapeut toegewezen die niet eens wist welke regels ze moest volgen (oa hun eigen Kwaliteitsstatuut), niet eens wist wat PTSS was en grensoverschrijdend was. Maar mocht niemand anders spreken binnen die instantie, en ook geen andere behandelaar dus.
Ik ben daar nu 6 weken gestopt, en voelde mij elke dag een stukje beter, (wat genoeg zegt), maar door wat gisteren gebeurde ben ik even weer helemaal van slag.
Hopelijk zakt het na een tijdje weer, maar is even heftig. Voelt alsof mijn nachtmerrie niet stopt.
zondag 24 november 2024 om 16:23
Herkenbaar.
Sterkte, is gewoon kut.
Zorg voor afleiding, support en zoveel mogelijk veiligheid.
De onveiligheid zit in jou, zorg dat je huis veilig is en voelt.
Een eigen therapeu uitzoeken kan je ook de therapievorm uitzoeken die je aanspreekt, misschien is dat nog een idee.
Hier zo gezellig met het gezin familiebezoek.
Net al bij boodschappen doen Pieten tegengekomen. Elke keer een hartverzakking.
Sta lekker op scherp. Voor zover ik er ben.
Sterkte, is gewoon kut.
Zorg voor afleiding, support en zoveel mogelijk veiligheid.
De onveiligheid zit in jou, zorg dat je huis veilig is en voelt.
Een eigen therapeu uitzoeken kan je ook de therapievorm uitzoeken die je aanspreekt, misschien is dat nog een idee.
Hier zo gezellig met het gezin familiebezoek.
Net al bij boodschappen doen Pieten tegengekomen. Elke keer een hartverzakking.
Sta lekker op scherp. Voor zover ik er ben.
zondag 24 november 2024 om 17:33
Sterkte Avo!
Het gaat iets beter, maar ik heb nog wel angst voor de pijn (die vooralsnog redelijk uitblijft gelukkig). Ik ben wel heel stijf en nu ook op andere plekken last vanwege het anders lopen.
Neig naar de komende dagen even niet werken, maar denk ook dat het misschien wel kan? Ik zou liever eerst meer herstellen ipv te snel weer beginnen. Werk is altijd stressvol, altijd gehaast etc. en dat kan ik nu eigenlijk niet hebben, straks wordt het weer erger.
Het gaat iets beter, maar ik heb nog wel angst voor de pijn (die vooralsnog redelijk uitblijft gelukkig). Ik ben wel heel stijf en nu ook op andere plekken last vanwege het anders lopen.
Neig naar de komende dagen even niet werken, maar denk ook dat het misschien wel kan? Ik zou liever eerst meer herstellen ipv te snel weer beginnen. Werk is altijd stressvol, altijd gehaast etc. en dat kan ik nu eigenlijk niet hebben, straks wordt het weer erger.
imaginary_diva wijzigde dit bericht op 24-11-2024 19:25
0.22% gewijzigd
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
zondag 24 november 2024 om 19:09
En dan vraagt mijn dochter van 15 of haar vriendje (sinds 1 maand) van 17 mag blijven slapen 
.
"Mam, je weet dat ik nog niet toe ben aan seks en hij durft me net te zoenen, dus we gaan heus niet verder. Vertrouw je me niet?"
Uhhhh, mama is hier vooral nog niet aan toe.
En ik weet heus dat als ze iets zou willen, dat niet alleen gebeurt doordat hij wel of niet blijft slapen.
Ben ik te streng?
."Mam, je weet dat ik nog niet toe ben aan seks en hij durft me net te zoenen, dus we gaan heus niet verder. Vertrouw je me niet?"
Uhhhh, mama is hier vooral nog niet aan toe.
En ik weet heus dat als ze iets zou willen, dat niet alleen gebeurt doordat hij wel of niet blijft slapen.
Ben ik te streng?
zondag 24 november 2024 om 19:22
zondag 24 november 2024 om 19:24
@Lucy: Mijn zus loste dat m.i. bij haar kind fijn op. Ze zei tegen kind dat ze ook bij een 'maand' vriendschap het te snel zou vinden om die nieuwe vriend(in) te logeren te hebben. Leer elkaar eerst wat beter kennen en bij voorkeur de ouders ook een beetje zodat het alvast wat vertrouwder is als je elkaar in de nacht bij de badkamer tegen komt of 's ochtends aan het ontbijt zit. Daar dacht haar kind even over na en ze begreep dat eigenlijk wel.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
