Hier mag alles zijn en ook weer verdwijnen - 4

Ja, de naam van degene die dit deelt, leeft in NY en heeft 1,2 milj volgers. Verder zie ik niets volgens mij?

Ik zie alleen de naam van degene die de tekst heeft geplaatst.

En ik zag hem vanmorgen ook: zeer treffend.

Pfieuw, de naam is verdwenen. Zie nu alleen de naam van degene die dit gedicht geplaatst heeft.

Ik zag eerder een pop-up met zoiets als: kijk wat ( voornaam, achternaam + meisjesachternaam) geplaatst/gestuurd heeft. En dat was niet de naam die ik nu zie Victoria enz.
Ik heb zelf geen Facebook dus geen idee hoe dit werkt. Wilde je alleen even waarschuwen, sorry.

Waarschuwen is niet verkeerd Sakura! Ik heb wel Facebook, dus misschien zit daar het verschil in?

Misschien. Voel me wel rottig nu.
Iemand heeft bij een ander forum bijna 20 jaar geleden tijdens een voor ons gezin traumatische gebeurtenis in haar ontsteltenis en paniek ook mijn volledige naam op het forum gegooid. Triggers

Sakura, wat lief dat je zo alert bent! Dankjewel!
Wat naar dat je zelf zo te pas gekomen bent met social media zeg! Heb je het nog wel sindsdien?
Knuffel voor de schrik en omdat ik het zo lief vind dat je zo meteen waarschuwde!
Dank dank Dankjewel!

Olle, de roedel was anders Erg Ontevreden hoor, vandaag. Er moest gedouched, iemand had een zeer been (en dat werd mijn schuld. Omdat ik er naar vroeg. Ik was niet eens in een straal van 20 meter toen het gebeurde!), tot overmaat van ramp aten we tomatensoep, het was kamer-opruim-dag, het was warm-nee koud-nee warm-nee koud met de deur open-nee dicht -nee open-nee dicht, er moest er een al om 18.00 thuis zijn om te eten, er hing er een op de bank met matties voetbal te kijken terwijl een ander muziek wilde luisteren en ze allebei het geluid steeds harder zetten 'want ik kan het niet horen door jou!'.

Ik ben maar lekker in de tuin gaan rommelen, de gehate tomatensoep gaan maken, en heb me verder redelijk doof gehouden (behalve toen ze op de bank begonnen te praten over het andere geslacht, toen heb ik mn oren gespitst).

Eindstand: 1 at ergens anders, 1 slaapt ergens anders, 1 kamer is niet opgeruimd, en ik ben de stomste moeder van de wereld (maar heb wel een nachtzoen gebietst van de logeerder terwijl de vriendjes grinnikend in de deuropening stonden te joelen. Logeerder besloot er maar een hele show omheen te bouwen, en deze vriendjes zijn hier al vanaf 2 jaar kind aan huis, dus als ze te hard joelen zoen ik hen ook, en dan liggen ze helemaal onder tafel van de lol)

Dag deed me goed.
Meisje heeft wat meegedaan met de kids sochtends. Smiddags in de tuin gieters water leeggegoten en zaadjes gestrooid, en na het eten een ijsje gekregen (zelfs zij houdt niet van tomatensoep. ).

Net nog gewerkt ihkv bezig blijven. Nu op de bank. Misschien zo nog tekenen, anders een spelletje op de foon.

Morgen familiedag.
Ik weet niet wat ik voel of zou moeten voelen.
Ik ben vooral bezig met wat ik voor die tijd nog gedaan wil hebben en of de logeerder op tijd thuis zal zijn.

Haha, mijn meisje voelt zich vaak ongemakkelijk omdat mijn kinderen zo mopperen of 'ondankbaar' zijn. Ze blijft het raar vinden dat het niet gaat zoals hoort, en trekt zich dan terug want stressssss.

Ik begrijp dat het bij ons klinkt als een idyllisch huishouden van Jan Steen.
Soms lijkt het er ook op. In praktijk doe ik maar wat, word er ook een hoop gemopperd, zijn de kinderen helaas weinig onder de indruk van de regels, foeter ik daarom nog wel eens, en vind ik het maar moeilijk wat ik nog voor wie moet regelen, waar ik me tegen aan moet bemoeien en motiveren, en wat ik los moet laten.

Ik weet alleen dat ik denk dat ze er wel gaan komen in dit leven. Niet allemaal via de gemakkelijke weg, niet allemaal meteen op de plek waar ze lekker zullen zitten, en niet zonder kleerscheuren. Maar ik heb er eigenlijk wel vertrouwen in dat ze er komen.
Ieder op zijn eigen manier en met zijn eigen doel.
Ik hoop dat wij ook een rol mogen blijven spelen op of langs die weg.
Ik vind het ontzettend ingewikkeld dat mijn rol al zo veranderd, dat ik niet meer zo nodig ben. Niet meer hun geliefde mama.

Dat zijn de jaren dat ik me zo nodig, zo geliefd, zo welkom voelde op aarde. Nuttig en belangrijk en bijzonder voor iemand.
Elk jaar dat ze groter worden, wordt het leven weer vrijer, makkelijker, maar ook zoveel leger en nuttelozer en ik overbodiger.

Ik zou elke twee jaar en nieuwe baby nodig hebben vrees ik.
Voorlopig haal ik mijn hart dus maar op aan het kind van een ander. Dat nu ondertussen ook al best groot begint te worden...

Iemand een verse baby in de aanbieding voor me?
Ik kan eindeloos geduldig lopen met een huilende baby, projectielspugen doet me niets, ik ben mampina als er eenmaal iets loopt, voel me diep gelukkig met een kindje in de draagdoek, slaap prima samen (tot ze de zeester fase bereiken. Omg wat een gedoe), en ik val snel in slaap met een kleintje dichtbij me en heb dan ook geen nachtmerries.

Nou, als ik nu niet klink als een pedofiel weet ik het ook niet meer...

Was je schoonvader zo'n energievreter Olle?
Fijn dat je gereden wordt.
Op een of andere manier heb ik steeds het gevoel dat jouw lijf en hoofd ook behoefte hebben aan rust...

Dat denk ik niet hoor Olle.
Als ik hoor met hoeveel liefde jij over je Maman praat.

Hier hadden ze vrijdag gewoon weer eens geen moeder, want die lag weer eens in het donker op haar bed.

Olle, fijn dat je bijna thuis bent!

Avo, dat klinkt zoals het hier ook gaat, behalve dat die van mij nog iets jonger zijn schat ik, dus moeten wij wel nog veel bepalen, maar wordt ons dat door onze net 7-jarige puber lang niet altijd in dank afgenomen...
Ik denk dat je de rol van je aanwezigheid als ouder in deze levensfase onderschat. Ze zijn juist in staat zich los te maken, omdat ze weten dat er een veilige basis is om naar terug te keren. Je bent niet meer de hele dag expliciet nodig om pleisters te plakken, te sussen en knuffels te zoeken, maar het idee van je aanwezigheid is cruciaal. En dan is het helemaal niet erg als je soms even uitcheckt en niet beschikbaar bent, ze hebben volgens mij nu wel de leeftijd om dat te handelen (en er misschien wel schaamteloos gebruik van te maken?)

Avo, ik waak graag mee. Het is me veel waard dat jullie hier veilig elkaar kunnen ontmoeten en steunen. Social media doe ik niet aan. Hecht enorm aan mijn privacy.

Olle, ik vind het ook een lastige afweging. En moest voor werk ook met de socials aan de gang. Ook chats beantwoorden onder eigen voor- en achternaam. Viel niet over te praten. Gelukkig woonde ik niet in de plaats waar ik werkte.
Ik denk dat je bijna thuis bent nu. Stel me 2 miauwende poezen voor, die enorm geaaid willen worden.

Oh jeetje, hoe heb je dat gedaan Sakura?
Dat lijkt me heel ingewikkeld als je niet wilt dat je gegevens zomaar op internet slingeren!
Kunnen ze dat eigenlijk verplichten, chatten met je eigen voor/achternaam?
Ik neem dan even aan dat het met onbekende mensen is ..

Voor klanten die aan ons systeem gelinkt zijn ben ik altijd onder voor een achternaam te vinden en te benaderen.
Ben wel ooit pislink geweest toen mijn werkgever 15 jaar terug mijn adres en mobiele nummer gepubliceerd had in niet gekoppelde omgeving.
Ondertussen ben ik vrij makkelijk met mijn mobiele nummer (ik ben vaak niet op kantoor en bel klanten dan vanaf mn prive telefoon zonder nummer af te dekken) en ook in het negeren van klanten die denken dat dan maar te kunnen gebruiken. (Is bij ons echt overduidelijk niet de bedoeling, mijn werk contact gegevens laat ik duidelijk weten)
Meestal zien de klanten het als teken van vertrouwen en gebruiken mijn mijn prive nummer verder niet gelukkig.

Mijn socials heb ik dan wel weer goed afgeschermd, en daar blief ik geen klanten op, hoe vaak ik ook verzoeken krijg.
LinkedIn is anders, maar daar doe ik niet zoveel mee. Ben niet ambitie en hoef niet echt te netwerken.

Olle, ik lees veel liefde en geen oneerlijkheid. Bescherming. Je hebt niets durven en willen zeggen.
Tsja. Dat heb ik ook 25 jaar niet aan coach.
Ik kon het niet.
Iets zegt me dat jij het ook niet kon.
Anders had je het wel gedaan.
En zo moet ik er echt niet aan denken dat dingen openbaar worden zolang mijn ouders nog leven.
Ik kan ze dat niet aandoen.
Dus. Dan snap ik heel goed dat jij het jou moeder niet aan wilde doen.

Ik hoop dat mijn kinderen later over mij praten zoals jij over je Maman.


Maisnon, 7 alweer... Waar blijft de tijd?! Jij bent degene die bij kan houden hoe lang we al kletsen... Je smurfje was nog geen 1, dat vergeet ik nooit meer. Dat je reageerde snachts, want wakker ivm nachtvoedingen.
Ik hoop dat die turf ondertussen wel doorslaapt...
En bij jou dus ook al ongenoegen.
Ik grinnik hier vaak dat kinderen zulk fijn dankbaar spul zijn.
En tegelijkertijd weet ik niet goed of dat nou zo hoort of dat ik vind dat het moet kunnen...
Ik weet dat veel vrienden mij erg sterk streng vinden. In verhouding met hen waarschuw ik inderdaad een stuk minder en zijn er een aantal strengere regels (schermtijd, bedtijd, hoe je je gedraagt bij anderen) en heb ik er altijd best bovenop gezeten als we bij anderen waren.
Ik was als de dood dat anderen overlast hadden van mijn kinderen.
Een aantal van mijn vrienden is nogal van het 'Ach, als iemand er last van heeft zeggen ze er wel wat van'. Daar krijg ik echt ontzettend stress van, dus ik probeer altijd te zorgen dat ze beleefd zijn en geen overlast bezorgen.

Ik vind het nog steeds ingewikkeld. In mijn hoofd ben ik zo makkelijk, en mogen ze veel zeggen en doen en is er best eea bespreekbaar.
Maar goed, dat is vergeleken bij mijn voorbeeld.
Bij heel veel dingen wist ik niet wat normaal was, ik wist alleen wat ik niet wilde.
Maar het luisteren, houden aan de regels, en geen overlast bezorgen heb ik vrees k toch overgenomen.
Ik vind het ook niet perse slecht geloof ik. Alleen ik vind het heel erg dat ik nu de strenge ouder ben, terwijl ik voor mijn gevoel juist zo mild ben.
Ik hoop dat de kinderen ooit zullen begrijpen dat ik echt het beste met ze voor heb, en ze geprobeerd heb op te voeden tot mensen die ruimte in kunnen nemen, maar geen overlast bezorgen en onnodig veel ruimte opeisen.

Ik ben ook altijd best hard met dingen niet willen/lusten/geen zin.

Olle, wat moeilijk voor man zeg. En ook voor jou, want je zit er ook mee, en voelt wsl ook wat dit met man doet.
Ik kan me nog niet voorstellen dat ik dit later voor mijn ouders moet gaan doen.
Maar ik kan me ook nog niet voorstellen dat ik niet kom als het verwacht word.
Moeilijk. Hoe doen jullie dat?
Hoe trekt man dit? Wat doet het met hem?

Sorrie voor de vele vragen.
Alles in mij roept dat ik nooit voor ze ga zorgen, dat ik van ze walg... En tegelijkertijd bied ik nu al aan even boodschappen te doen, vraag ik ze te eten, rijd ze even ergens heen...
Ik moet. Ik moet bewijzen dat ik echt wel een goede dochter ben. Ik moet hunkeren. Opsnuiven dat ik nu misschien goed genoeg ben. Ze aardig doen.
En tegelijkertijd walg ik van mezelf. Ik zoek het zelf op. Ik zoek ze op. Ik wil ze haten. Niets meer van ze willen weten. Ik wil niets meer van ze hoeven. Ik kan niets meer met dat ze nu aardig doen. Elk cadeau, elk complimenten voelt vuil. Als afkoop. Omkoop?
Ik moet dankbaar zijn, ben ergens geroerd door bloemen op mijn verjaardag. JeeeeJ. Ik krijg een cadeautje. Ik. En cadeautje.
En tegelijkertijd de argwaan. Waarom? Wat willen ze ervoor terug? Wat zit erachter?
De walging. Ik hoef niets van jullie. Nooit meer.
Te laat. Veel veel te laat.
En ook nog steeds de schaamte. Sorrie dat ik alles zo moeilijk maakte, dat ik zo slecht was, dat het niet altijd zo kon. Ik weet dat jullie dat liever wilden. Ik besta bij jullie gratie... Ik weet het. Sorrie.
De angst dat ik niet dankbaar genoeg reageer. Dat ze de ambivalentie zullen zien. Dat mag niet. Lief doen. Beter doen. Gelukkig heb ik hun lievelings dingen in huis gehaald.
Ik haat mezelf dat ik dat doe. Maar ik ben zo blij dat het er is dan.
Kijk, niet boos zijn. Alsjeblieft, niet boos worden...

Het allerbelangrijkste voor een kind is het gevoel gezien en geliefd te worden door zijn ouders. Vanuit dat gevoel snap ik dat je nog steeds hunkert naar die glimp van liefde, maar ook dat die fout en onecht voelt als je die glimp ziet. Maar dat het ook geen optie is om niet te proberen te voldoen aan hun verwachtingen.

Olle, wat ingewikkeld met schoonvader. Volgens heb je eerder al eens geschreven dat jullie liever naar hem gaan dan dat hij bij jullie komt, omdat je dan zelf kan bepalen wanneer het genoeg is geweest en je weer weg gaat. Kunnen jullie dan vandaag even bijkomen?

Oh, Avo, die baby van de nachtvoedingen, die wordt morgen 4 Dus je schrijft al ruim 4 jaar...

4.... Jeeetje Maisnon... Dan heb je geen kleintjes meer in huis. Daaag kdv. Wat een mijlpaal. Hoe is dat voor je moederhart?

En 4 jaar schrijven alweer... Jeeetje...
Tnx lieverds vanaf het begin. Wat hebben jullie me geholpen!!!
(Rest ook, maar dat er mensen het al vier jaar volhouden...)
Bij 5 jaar een feestje en trakteren dan maar he?

Man, 4 jaar...

Heel dubbel! Met deze leeftijd komt er langzaam meer vrijheid. Kinderen allemaal op school, een 'vrije' ochtend per week waar ik al een jaar naar uitkijk Maar ook wel wat sentimenteel. Ze worden nooit meer zo klein en onschuldig. Waarbij alles nieuw, verrassend, spannend is en de knuffels gegarandeerd en zonder enig voorbehoud zijn. Die kleine mollige armpjes rond je nek Maar deze fase is ook heel leuk. Je kan steeds meer redeneren, uitleggen, ze overzien dingen beter, hebben verwachtingen maar kunnen zich ook zo ongelofelijk ergens op verheugen (het gaat hier al weken over wie wanneer jarig is).

En die 4 jaar, dat is denk ik al bijna 4,5 jaar hoor Avo. Want volgens bij ben je toen begonnen ergens voor de feestdagen, in oktober of november. Dus kom maar op met die traktaties straks!

Och ja, I feel you!
Elke fase heeft weer nieuwe geweldige leuke dingen. Maar betekent ook een stukje dat je nooit meer terug krijgt.
En jij straks lekker een vrije ochtend!!! Jihaaaa!
Al plannen daarvoor?
En hebben jullie vandaag dan ook feest thuis?
Succes met de opgewonden stuiterbal in elk geval.

Van harte gefeliciteerd Maisnon!

Olle, heb je vandaag kunnen doen wat je wilde? Je kracht een beetje terug kunnen pakken?

Wat zal het plichtsbesef zwaar op man duwen... ik snap hem, vooral omdat er geen andere kinderen zijn. Wat het meteen extra zwaar maakt, want het kan je frustratie en boosheid, en de zorg, ook met niemand delen (wel met jou uiteraard, maar niet met mensen die dezelfde jeugd hebben meegemaakt ofzo).

Ik heb dus mijn handen afgetrokken van mijn moeder. Ik kan het niet: er voor haar zijn. Ik heb 3 broers, waar ze in elk geval op 2 wel op kan leunen. Maar toch voel ik me schuldig. Naar mijn broers. Naar mijn moeder.

Maar het lukt me niet om mij grenzen Naar haar te bewaken. En haar oordelen wil ik niet meer horen.

En toch... vind ik dat ik het wel zou moeten kunnen. Dst ik haar lief moet hebben. Haar goede kanten moet zien. Haar moet kunnen ontzien.

Maisnon: heerlijk: bijna een ochtendje voor jezelf! Heeft mup zin in school? Is ze er klaar voor?

Avo, je klinkt als een fantastische moeder die ook haar grenzen kan stellen. Niets mis met grenzen, als er zoveel liefde tegenover staat.