Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en ook weer verdwijnen - 4
vrijdag 6 december 2024 om 09:04
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom de vraag om niet te quooten zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom de vraag om niet te quooten zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
.
dinsdag 6 mei 2025 om 10:14
Ik kom weer even binnen vallen. Rillen en onrsut hier.
Mijn verstandkies moet er straks uit gehakt worden. De vorige keer was vreselijk. Hopelijk is het snel voorbij. Dan ben ik er van af. Mocht er in de toekomst iets uit mijn gebit getrokken worden, dan staan het in iedergeval goed om te pakken en geen dwarsligger meer. Pff
Mijn verstandkies moet er straks uit gehakt worden. De vorige keer was vreselijk. Hopelijk is het snel voorbij. Dan ben ik er van af. Mocht er in de toekomst iets uit mijn gebit getrokken worden, dan staan het in iedergeval goed om te pakken en geen dwarsligger meer. Pff
dinsdag 6 mei 2025 om 10:22
Maisnon, dat DSI klinkt goed. Nooit van gehoord, maar het graag gehad geloof ik 
.
Jahallo: heb je een leuke dag gehad?
Kind is net de deur uit. Had om half 10 bij ggnet moeten zijn, gaat nu eerst nog naar de pauze op school.
Maar: ze is de deur uit. En naar school (even), en daarna naar ggnet.
Dus vandaag twee vinkjes
Sterkte Monstrea! Dat geduw en getrek aan mijn kaak: ik haat het.
.Jahallo: heb je een leuke dag gehad?
Kind is net de deur uit. Had om half 10 bij ggnet moeten zijn, gaat nu eerst nog naar de pauze op school.
Maar: ze is de deur uit. En naar school (even), en daarna naar ggnet.
Dus vandaag twee vinkjes
Sterkte Monstrea! Dat geduw en getrek aan mijn kaak: ik haat het.
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
dinsdag 6 mei 2025 om 12:28
dinsdag 6 mei 2025 om 14:22
Aan degene die het vroeg: toevallig heb ik dat boek van Lize Spit een paar dagen geleden uitgelezen. Ik heb het zowat achter elkaar gelezen, zo 'erin getrokken' was ik door de manier waarop zij schrijft en woorden geeft aan gevoelens die ik ook maar al te goed ken. Ik vond het een heel heftig boek. Veel details (over de moeder) voor mij té beeldend beschreven. Ik kan niet tegen echt lijfelijke dingen expliciet benoemen, die blijven bij mij in beelden hangen en triggeren mij.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 6 mei 2025 om 16:15
Fijne vakantie gehad Diva?
Ev, klinkt heftig.
Zal eens kijken of ik m in de digibieb kan vinden
Lucy, wat fijn dat ze de deur uit is!! Timing gaat vast nog rijpen komende jaren.
Hier overleefd. Heftig.
Dekentje gevraagd. Was fijn.
Maar wel extra fout daardoor.
Foto is ondertussen een klein filmpje aan het worden. Ik vind het nog geen verbetering.
Duiken ook steeds plaatjes tussendoor van t Kleine Meisje. Die was degene die dekentje heel graag wilde, en ze kon zo wel meekijken (hapto: kan ze dat denk je? Meisje in mij 'ik ben al wel 4 hoor!'
)
Is het normaal dat het een filmpje word?
Ik vind het niet leuk.
En ik moet steeds huilen. Echt verdriet.
Ik doe niet aan verdriet.
Ev, klinkt heftig.
Zal eens kijken of ik m in de digibieb kan vindenLucy, wat fijn dat ze de deur uit is!! Timing gaat vast nog rijpen komende jaren.
Hier overleefd. Heftig.
Dekentje gevraagd. Was fijn.
Maar wel extra fout daardoor.
Foto is ondertussen een klein filmpje aan het worden. Ik vind het nog geen verbetering.
Duiken ook steeds plaatjes tussendoor van t Kleine Meisje. Die was degene die dekentje heel graag wilde, en ze kon zo wel meekijken (hapto: kan ze dat denk je? Meisje in mij 'ik ben al wel 4 hoor!'
)Is het normaal dat het een filmpje word?
Ik vind het niet leuk.
En ik moet steeds huilen. Echt verdriet.
Ik doe niet aan verdriet.
dinsdag 6 mei 2025 om 18:56
Ik huil dus om niets.
En ik appte vanochtend coach of ze weer aan het werk was en tijd had voor een extra gek.
Ze was weer aan het werk, en had geen tijd.
Stelde volgende week voor.
En ik zei nee.
Want ze heeft een druk weekend voor de boeg, ik weet dat er prive dingen spelen, en ik denk te weten dat de dag die ze voorstelt voor andere dingen bedoeld is.
Bovendien. Ik wil het niet toelaten.
Ik heb haar nu nodig.
Maar dat is niet eerlijk, want ik heb haar al eeuwen niet gesproken, en bij het appen vooral gevraagd en mezelf niet laten zien.
Dus dat weet ze niet. Dus ze vraagt verder niet.
Dus ik ben alleen.
En dus is mijn geloof weg.
Het 'je moet het zelf doen, maar niet alleen'. Ja.
Over een week niet alleen.
En ik vind mezelf rete onredelijk.
En onaardig.
En ik wil haar niet nodig hebben.
Maar er is verdriet.
En ik geloof dat ik gewoon even vastgehouden wil worden en huilen? Ofzo?
Moeder-vibe aan?
En dat mag ik niet van haar vragen. Niet laten merken. Ik mag niet eens aangeven dat ik haar mis, want 'last' en ze is al druk.
Ik kan niet denken. Niet zijn.
Man is superlief, heeft boodschappen gedaan, gekookt, me naar bed gestuurd.
Ik moet zo sporten.
En misschien moet ik schrijven.
Het plaatje. Filmpje. Ik weet niet of ik dat kan. Of het helpt.
En dan, dan kan ik er toch niets mee.
Niemand mag.. kan..
Is dit naweeën?
En wanneer gaat het werken? Emdr?
En ik appte vanochtend coach of ze weer aan het werk was en tijd had voor een extra gek.
Ze was weer aan het werk, en had geen tijd.
Stelde volgende week voor.
En ik zei nee.
Want ze heeft een druk weekend voor de boeg, ik weet dat er prive dingen spelen, en ik denk te weten dat de dag die ze voorstelt voor andere dingen bedoeld is.
Bovendien. Ik wil het niet toelaten.
Ik heb haar nu nodig.
Maar dat is niet eerlijk, want ik heb haar al eeuwen niet gesproken, en bij het appen vooral gevraagd en mezelf niet laten zien.
Dus dat weet ze niet. Dus ze vraagt verder niet.
Dus ik ben alleen.
En dus is mijn geloof weg.
Het 'je moet het zelf doen, maar niet alleen'. Ja.
Over een week niet alleen.
En ik vind mezelf rete onredelijk.
En onaardig.
En ik wil haar niet nodig hebben.
Maar er is verdriet.
En ik geloof dat ik gewoon even vastgehouden wil worden en huilen? Ofzo?
Moeder-vibe aan?
En dat mag ik niet van haar vragen. Niet laten merken. Ik mag niet eens aangeven dat ik haar mis, want 'last' en ze is al druk.
Ik kan niet denken. Niet zijn.
Man is superlief, heeft boodschappen gedaan, gekookt, me naar bed gestuurd.
Ik moet zo sporten.
En misschien moet ik schrijven.
Het plaatje. Filmpje. Ik weet niet of ik dat kan. Of het helpt.
En dan, dan kan ik er toch niets mee.
Niemand mag.. kan..
Is dit naweeën?
En wanneer gaat het werken? Emdr?
dinsdag 6 mei 2025 om 18:59
En is dit dan verstandig en volwassen, het zelf proberen op te lossen, met de hulpbronnen die ik heb?
Of is het verstandig en volwassen om aan te appen dat ik emdr heb, het moeilijk vindt, en erg behoefte heb aan een knuffel, of dat gerealiseerd kan worden misschien?
Maar zo zeur. En risico. En dom. En overlast.
Is dat dan volwassen verantwoordelijkheid?
Of is dat afhankelijkheid en een ander ermee opzadelen?
Is volwassen verantwoordelijkheid om het aanbod voor volgende week aan te nemen?
Of moet ik dat erbij zetten? Dat als er geen mogelijkheid is ik graag gebruik maak van de mogelijkheid volgende week...
Of is het verstandig en volwassen om aan te appen dat ik emdr heb, het moeilijk vindt, en erg behoefte heb aan een knuffel, of dat gerealiseerd kan worden misschien?
Maar zo zeur. En risico. En dom. En overlast.
Is dat dan volwassen verantwoordelijkheid?
Of is dat afhankelijkheid en een ander ermee opzadelen?
Is volwassen verantwoordelijkheid om het aanbod voor volgende week aan te nemen?
Of moet ik dat erbij zetten? Dat als er geen mogelijkheid is ik graag gebruik maak van de mogelijkheid volgende week...
dinsdag 6 mei 2025 om 19:12
Of is het handiger om.hapto te mailen en te kijken of ik daar volgende week extra terecht kan.
Niet voor emdr, maar om te kijken of ik woorden kan geven aan wat er gebeurd en te bespreken samen hoe het gaat.
Nu kijken we kort wat goed ging afgelopen week, even non-inhoudelijke klets om mijn lijf weer beetje normaal te krijgen.
Dan wat we gaan doen (emdr), heel miniem hoe het na vorige keer gegaan is, of dat hanteerbaar was.
Maar er gebeurd zoveel..
Extra beelden.... Meer om het plaatje... En ook het meisje zo zien...
Ik weet niet wat ik ermee aanmoet.
Een boek schrijven?
Hoe doe ik dit?
En hoe doe ik dit alleen?
Ik merk dat ik hapto ook als fijn begin te ervaren.
Ik had haar bijna een knuffel gegeven vandaag.
Ze is ontzettend lief en rustig en zacht en vertelt steeds dat het goed gaat, dat x niet erg is, dat ik adem mag halen, heftig he, vraagt wat er gebeurd, en kan daar een antwoord op geven alsof ze het begrijpt. Weet.
Vandaag dus na eerste drie keer 'kijken' of er iets zou zijn wat het makkelijk, prettiger of veiliger zou kunnen maken. Knikje. Of zij daar iets in kon doen. Verder weg, dichterbij...
Knikje. Toen moed zoeken. En zij zeggen dat het oke is, dat ze het fijn vind als ze iets kan doen.
Ik sla daar op aan.
En tegelijkertijd wil ik afstand houden en dit niet weer. Niet weer een half moeder complex erbij.
Het kleine meisje aast al.
Zo ziek, en ik schaam me weer kapot. En tegelijkertijd wil ik het nu alweer goed doen. Horen dat het oke is.
Ik vind dit zo'n walgelijk iets van mezelf.
Moet ik dan nu afstand gaan nemen? Bespreken?
Stil blijven en doorgaan?
Ik haat het.
Alles altijd zo intens.
En Jezus wat ben ik labiele Lea.
Sorrie sorrie
Ik kan het nergens kwijt, ik loop over, en ik weet niet hoe ik het moet doorkomen vandaag.
Morgen?
Niet voor emdr, maar om te kijken of ik woorden kan geven aan wat er gebeurd en te bespreken samen hoe het gaat.
Nu kijken we kort wat goed ging afgelopen week, even non-inhoudelijke klets om mijn lijf weer beetje normaal te krijgen.
Dan wat we gaan doen (emdr), heel miniem hoe het na vorige keer gegaan is, of dat hanteerbaar was.
Maar er gebeurd zoveel..
Extra beelden.... Meer om het plaatje... En ook het meisje zo zien...
Ik weet niet wat ik ermee aanmoet.
Een boek schrijven?
Hoe doe ik dit?
En hoe doe ik dit alleen?
Ik merk dat ik hapto ook als fijn begin te ervaren.
Ik had haar bijna een knuffel gegeven vandaag.
Ze is ontzettend lief en rustig en zacht en vertelt steeds dat het goed gaat, dat x niet erg is, dat ik adem mag halen, heftig he, vraagt wat er gebeurd, en kan daar een antwoord op geven alsof ze het begrijpt. Weet.
Vandaag dus na eerste drie keer 'kijken' of er iets zou zijn wat het makkelijk, prettiger of veiliger zou kunnen maken. Knikje. Of zij daar iets in kon doen. Verder weg, dichterbij...
Knikje. Toen moed zoeken. En zij zeggen dat het oke is, dat ze het fijn vind als ze iets kan doen.
Ik sla daar op aan.
En tegelijkertijd wil ik afstand houden en dit niet weer. Niet weer een half moeder complex erbij.
Het kleine meisje aast al.
Zo ziek, en ik schaam me weer kapot. En tegelijkertijd wil ik het nu alweer goed doen. Horen dat het oke is.
Ik vind dit zo'n walgelijk iets van mezelf.
Moet ik dan nu afstand gaan nemen? Bespreken?
Stil blijven en doorgaan?
Ik haat het.
Alles altijd zo intens.
En Jezus wat ben ik labiele Lea.
Sorrie sorrie
Ik kan het nergens kwijt, ik loop over, en ik weet niet hoe ik het moet doorkomen vandaag.
Morgen?
dinsdag 6 mei 2025 om 19:14
dinsdag 6 mei 2025 om 19:18
En tegelijkertijd moet ik Door. Morgen weer emdr. Hier doorheen. Niet weer een week moeilijk, dan de zenuwen, en dan weer van voor af aan.
Dit moet geen jaar duren.
Kan je meerdere keren in een week emdr doen?
Kut is toch kut, en als ik me morgen toch kut voel, dan maar verder. Wie weet is dan einde van de week de spanning eraf.
Kan ik dan een week huilen, even pauze, en in een week het volgende erdoor rammen.
Werkt dat ook?
Dit rekken en afwachten en uitzitten om het over twee weken weer op te zoeken lijkt zinloos en vooral niet vol te houden. Dit ritme duurt te lang.
Dit moet geen jaar duren.
Kan je meerdere keren in een week emdr doen?
Kut is toch kut, en als ik me morgen toch kut voel, dan maar verder. Wie weet is dan einde van de week de spanning eraf.
Kan ik dan een week huilen, even pauze, en in een week het volgende erdoor rammen.
Werkt dat ook?
Dit rekken en afwachten en uitzitten om het over twee weken weer op te zoeken lijkt zinloos en vooral niet vol te houden. Dit ritme duurt te lang.
dinsdag 6 mei 2025 om 19:38
Avo, ik proef het zoeken, de verwarring, de behoefte aan een knuffel. Bij gebrek aan beter kom ik je vasthouden, als je dat wil.
Ja, het is normaal dat het niet meteen beter wordt, soms zelfs heftiger. Dat is kut. Benoemen is wel handig als dat lukt.
Ik snap dat je het zelf niet wil, maar wat mooi dat hapto zo vertrouwd begint te voelen. Als je durft zou ik geen afstand nemen, maar het wel bespreken.
Ja, emdr kan soms ook heel intensief. Daar wordt steeds meer mee geexperimenteerd. Ik ken het voor nu wel alleen van mensen die intern zijn, maar dat zegt niet dat het niet ook extern kan. Als je het echt wil overwegen is het wel belangrijk dat je vooraf met hapto goed kijkt naar je draagkracht, en je netwerk. Je zal dan echt hulp nodig hebben, omdat je daaromheen waarschijnlijk tot weinig in staat bent. Daarnaast moet je ook goede afspraken maken over hoe je het dan vol gaat houden.
Over coach: ik snap dat het heel naar voelt dat ze pas volgende week tijd heeft, terwijl je nu uitreikt en behoefte hebt aan een knuffel. Ik denk dat het handig kan zijn om aan te geven dat waar je behoefte aan hebt, als je dat aandurft. Als je het haar niet vertelt weet ze het ook niet. Zij kan zelf aangeven of het mogelijk is of niet, daarin mag jij vertouwen op wat ze zegt. Als ze zegt dat het kan, dan kiest ze er zelf voor om ja te zeggen. Jij hoeft dat niet voor haar in te vullen, je mag vragen. Net als dat jij niet voor haar hoeft te bepalen of volgende week ok is. Als zij aangeeft dat dat kan, mag je daarop vertrouwen. Of je het ook wil kan je natuurlijk alleen zelf goed behoorden. Ik kan me wel voorstellen om regelmatig de verbinding met coach te blijven houden, ook als je emdr hebt. Ik denk dat je je bij haar het meest vertrouwd voelt, het meest durft te delen. En misschien ook dat het steeds moeilijker voelt om wel een afspraak te maken naar mate het langer geleden is?
Ja, het is normaal dat het niet meteen beter wordt, soms zelfs heftiger. Dat is kut. Benoemen is wel handig als dat lukt.
Ik snap dat je het zelf niet wil, maar wat mooi dat hapto zo vertrouwd begint te voelen. Als je durft zou ik geen afstand nemen, maar het wel bespreken.
Ja, emdr kan soms ook heel intensief. Daar wordt steeds meer mee geexperimenteerd. Ik ken het voor nu wel alleen van mensen die intern zijn, maar dat zegt niet dat het niet ook extern kan. Als je het echt wil overwegen is het wel belangrijk dat je vooraf met hapto goed kijkt naar je draagkracht, en je netwerk. Je zal dan echt hulp nodig hebben, omdat je daaromheen waarschijnlijk tot weinig in staat bent. Daarnaast moet je ook goede afspraken maken over hoe je het dan vol gaat houden.
Over coach: ik snap dat het heel naar voelt dat ze pas volgende week tijd heeft, terwijl je nu uitreikt en behoefte hebt aan een knuffel. Ik denk dat het handig kan zijn om aan te geven dat waar je behoefte aan hebt, als je dat aandurft. Als je het haar niet vertelt weet ze het ook niet. Zij kan zelf aangeven of het mogelijk is of niet, daarin mag jij vertouwen op wat ze zegt. Als ze zegt dat het kan, dan kiest ze er zelf voor om ja te zeggen. Jij hoeft dat niet voor haar in te vullen, je mag vragen. Net als dat jij niet voor haar hoeft te bepalen of volgende week ok is. Als zij aangeeft dat dat kan, mag je daarop vertrouwen. Of je het ook wil kan je natuurlijk alleen zelf goed behoorden. Ik kan me wel voorstellen om regelmatig de verbinding met coach te blijven houden, ook als je emdr hebt. Ik denk dat je je bij haar het meest vertrouwd voelt, het meest durft te delen. En misschien ook dat het steeds moeilijker voelt om wel een afspraak te maken naar mate het langer geleden is?
dinsdag 6 mei 2025 om 19:40
Lieve avo, als je terug bent van sporten zit ik hier klaar. Ook met deken, een heel grote dikke. Die sla ik stevig om je heen en dirrigeer je naar een fijne stoel met wegzakkussens en stevige leunig waar je in kan wegkruipen.
Je hoeft daar niets maar ik nodig je uit om te vragen om de knuffel en toe te geven aan het verdriet. Dan kom ik erbij zitten en kijken we samen naar buiten (niet naar elkaar) en we kunnen peaten, of tekenen, wat je wilt.
Ik heb toevallig deze week 'mijn' plaatjes getekend. Maar dat is nu een paar weken na de emdr, met de spanning er minder op. Is voor jou nu nog een beetje vroeg misschien?
Je hoeft daar niets maar ik nodig je uit om te vragen om de knuffel en toe te geven aan het verdriet. Dan kom ik erbij zitten en kijken we samen naar buiten (niet naar elkaar) en we kunnen peaten, of tekenen, wat je wilt.
Ik heb toevallig deze week 'mijn' plaatjes getekend. Maar dat is nu een paar weken na de emdr, met de spanning er minder op. Is voor jou nu nog een beetje vroeg misschien?
What a nuanced anxiety
dinsdag 6 mei 2025 om 20:05
Vakantie was fijn, lekker weer, echt even helemaal weg. Ook meer energie dan normaal gehad, heel fijn dus.
Vandaag omschakeldag en ik ben megachagerijnig om de een of andere reden. Ik kan echt niks hebben. Vanmiddag een beetje gewerkt, want morgen begint de nieuwe periode, thanks god verandert er deze keer voor mij niet veel, maar het is altijd extra werk. En ik baal, want ze hebben morgenmiddag een teambuilding bedacht voor ons nieuwe team (we krijgen een soort nieuwe afdeling, ca. 200-250 mensen) en ik vind het echt verschrikkelijk. Ik ga ook echt niet meedoen aan de activiteiten en hoop dat ik daarmee weg kom. Ik ben echt net goed en wel beter en heb weer erg last van een tussenribspier o.i.d., dus ik ga niks forceren. Maar het is verplicht erheen te gaan. Wie plant dat nou zo, net na een vakantie. Wie bedenkt uberhaupt dat zoiets leuk is.
Het wordt dus een megalange dag meteen morgen. Gelukkig zit na donderdag m'n werkweek er al weer op. Ik ga nu 3 ipv 4 dagen werken, kijken hoe dat bevalt.
Vandaag omschakeldag en ik ben megachagerijnig om de een of andere reden. Ik kan echt niks hebben. Vanmiddag een beetje gewerkt, want morgen begint de nieuwe periode, thanks god verandert er deze keer voor mij niet veel, maar het is altijd extra werk. En ik baal, want ze hebben morgenmiddag een teambuilding bedacht voor ons nieuwe team (we krijgen een soort nieuwe afdeling, ca. 200-250 mensen) en ik vind het echt verschrikkelijk. Ik ga ook echt niet meedoen aan de activiteiten en hoop dat ik daarmee weg kom. Ik ben echt net goed en wel beter en heb weer erg last van een tussenribspier o.i.d., dus ik ga niks forceren. Maar het is verplicht erheen te gaan. Wie plant dat nou zo, net na een vakantie. Wie bedenkt uberhaupt dat zoiets leuk is.
Het wordt dus een megalange dag meteen morgen. Gelukkig zit na donderdag m'n werkweek er al weer op. Ik ga nu 3 ipv 4 dagen werken, kijken hoe dat bevalt.
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
dinsdag 6 mei 2025 om 20:14
In de emdr behandeling van kinderen wordt het plaatje vaak getekent, omdat ze tijdens de behandeling het plaatje vaak niet goed vasthouden en makkelijk switchen naar een ander moment. Als dat bij jou ook gebeurd Avo, dan kan het een idee zijn om het te tekenen. Maar als je het idee hebt dat de flarden die je eerder wist, en waar je nu dus een plaatje vol spanning uit hebt gehaald voor de behandeling, zich uitbreiden tot een filmpje omdat er meer boven komt is dat een ander proces. Zolang jij zelf goed bij je begin plaatje kan blijven hoeft dat voor de behandeling niet erg te zijn. Het kan wel slim zijn het te benoemen aan hapto. Want als er door het filmpje meer dingen bovenkomen over het plaatje wat spanning oproept kunnen jullie samen kijken of dit meegenomen kan worden. Geuren, geluiden, hoe je lijf voelde. Kan allemaal bij het plaatje passen.
dinsdag 6 mei 2025 om 21:22
Diva, klinkt goed je vakantie, wat fijn dat je echt hebt kunnen genieten.
Ik herken het wel hoor, weer spannin en daardoor kortaf voordat werk weer begint. Het idee achter teamuitjes snap ik wel maar in de praktijk vind ik meestal ook matig tot verschrikkelijk. Geldt vermoedelijk voor de meerderheid van de mensen.
Ik herken het wel hoor, weer spannin en daardoor kortaf voordat werk weer begint. Het idee achter teamuitjes snap ik wel maar in de praktijk vind ik meestal ook matig tot verschrikkelijk. Geldt vermoedelijk voor de meerderheid van de mensen.
What a nuanced anxiety
dinsdag 6 mei 2025 om 21:37
Wat fijn dat je vakantie zo fijn was Diva!
Avo, ik snap je onrust. Het gevoel even steun nodig te hebben. Even niet alleen. Even leunen.
Maisnon zegt het weer prachtig. Maar ik begrijp je ook heel goed. Durf je bij coach neer te leggen of er deze week misschien tijd is omdat je haar heel hard nodig hebt, maar als dat niet mogelijk is volgende week wel heel fijn zou zijn?
Soms is er niet meteen ruimte. En dat heeft niets met jou te maken. Maar als je er niet specifiek naar vraagt, dan krijg je ook niet een specifiek antwoord op je vraag, maar een algemeen antwoord.
Het positieve is dat er beweging komt. Dat betekent dat de emdr wel iets doet. Het minder leuke is, dat emdr zwaar is. En geen quick fix. En ik snap je haast, maar meer emdr in de week, en dan nog een gezin, en werken... zie je dat zitten? Het lijkt me megazwaar....
Maisnon, mocht je nog plek hebben... ik wil ook bij jou
Avo, ik snap je onrust. Het gevoel even steun nodig te hebben. Even niet alleen. Even leunen.
Maisnon zegt het weer prachtig. Maar ik begrijp je ook heel goed. Durf je bij coach neer te leggen of er deze week misschien tijd is omdat je haar heel hard nodig hebt, maar als dat niet mogelijk is volgende week wel heel fijn zou zijn?
Soms is er niet meteen ruimte. En dat heeft niets met jou te maken. Maar als je er niet specifiek naar vraagt, dan krijg je ook niet een specifiek antwoord op je vraag, maar een algemeen antwoord.
Het positieve is dat er beweging komt. Dat betekent dat de emdr wel iets doet. Het minder leuke is, dat emdr zwaar is. En geen quick fix. En ik snap je haast, maar meer emdr in de week, en dan nog een gezin, en werken... zie je dat zitten? Het lijkt me megazwaar....
Maisnon, mocht je nog plek hebben... ik wil ook bij jou
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
dinsdag 6 mei 2025 om 22:20
Ik verdrink nog in het plaatje geloof ik. Ben daar weer even. Ofzo.
En daarna weet ik het niet zo goed.
Het was een plaatje. En toen kwam er beweging in. En toen kwam er gelachbij. En woorden. En dan komt er iemand op me af en komen er andere plaatjes. Van andere keren. Waarvan sommige ook korte filmpjes aan het worden zijn. Dat was vorige keer heel erg schrikken, nu herken ik ze. En soms is het gevoelloos een feit, en soms golft de hele boel over me heen en dan kan dwaal ik af.
Ik heb bij hapto wel gezegd dat er ook andere plaatjes komen. En dat het een filmpje aan het worden is.
Ik merk dat ze me vooral heel veel ruimte geeft, en checkt of ik de stoel kan voelen, wat er gebeurd (blijf ik veelal stil), of ik er woorden voor heb (nee. Ja, er zijn wel woorden voor. Maar ik kan ze niet gebruiken.)
En ik ben haar op dat moment zo dankbaar dat ze dan zegt dat dat oke is, dat het niet erg is. Waar ik het voel in mijn lijf, of er nog ergens iets rustig voelt in mijn lijf, of ik behoefte heb aan bewegen (nee, ik wil smelten en verdwijnen).
Ik voel me zo tekortschieten en het verkeerd doen, omdat ik niet weet hoe ik het goed moet doen. Omdat het niet lukt om te praten, omdat ik veel afwezig en stil ben en in mezelf. Omdat ik niet goed uit mezelf, uit toen, uit alles kan komen. Omdat ik het zo fijn vind om er maar half te zijn. Ik wil er niet zijn, ik wil er niet steeds naar terug. Zo door haar bekeken.
Ze stelt me steeds gerust, wacht, stelt gesloten vragen zodat ik kan knikken of schudden. Wacht nog meer als ik vecht met woorden of mezelf of anderen.
En dan vraagt ze of of ik nog een keer haar hand wil volgen, of ze vraagt of het zou lukken om even naar de tuin te gaan.
ik was in de tuin vandaag, toen hapto zei dat het klaar was, dat we klaar waren, en dat het over is, niet meer gebeurd, vroeger was en in het verleden. Dat ik nu veilig was, en het meisje ook.
En het meisje ging van de schommel waar ze uitdrukkingloos had zitten wiegen en schommelen, en liep naar een zandbak.
Ik wist niet dat er daar een was.
Maar ze ging er zitten en begon heel precies een emmertje vol te scheppen. En zo te bouwen.
En haar lijfje ontspande. En ze lachte zacht toen de zoveelste emmer een keurige 'taart' werd.
En ik kon haar niet haten. En er was zoveel verdriet.
Terwijl er 10 minuten daarvoor nog zoveel boosheid was.
Ik kreeg ook hier geen woorden over naar buiten, toen hapto vroeg wat er gebeurde. Dat ze veel zag, verdriet en een soort lach, en of ik er woorden voor had.
Maar hoe zeg je zoiets stoms hardop.
Maar ik was ineens niet boos, niet geërgerd. Ik kon echt even naar haar kijken, redelijk rustig. En er was verdriet.
Dat weet ik verder niet. Maar het was verscheurend.
En van hapto mocht ik het eruit laten, het waren 'zachte tranen' zei ze. Maar ik wist dat als ik echt zou gaan huilen, dat ik zou breken.
In 10.000 stukjes. En nooit meer heel zou worden.
Dat kreeg ik ook niet uitgelegd.
Lekker geloofwaardig he, dat ik, met mijn epistels, geen woorden heb..
Tyche.... Dankjewel... Je dekentje... Lief.
En daarna weet ik het niet zo goed.
Het was een plaatje. En toen kwam er beweging in. En toen kwam er gelachbij. En woorden. En dan komt er iemand op me af en komen er andere plaatjes. Van andere keren. Waarvan sommige ook korte filmpjes aan het worden zijn. Dat was vorige keer heel erg schrikken, nu herken ik ze. En soms is het gevoelloos een feit, en soms golft de hele boel over me heen en dan kan dwaal ik af.
Ik heb bij hapto wel gezegd dat er ook andere plaatjes komen. En dat het een filmpje aan het worden is.
Ik merk dat ze me vooral heel veel ruimte geeft, en checkt of ik de stoel kan voelen, wat er gebeurd (blijf ik veelal stil), of ik er woorden voor heb (nee. Ja, er zijn wel woorden voor. Maar ik kan ze niet gebruiken.)
En ik ben haar op dat moment zo dankbaar dat ze dan zegt dat dat oke is, dat het niet erg is. Waar ik het voel in mijn lijf, of er nog ergens iets rustig voelt in mijn lijf, of ik behoefte heb aan bewegen (nee, ik wil smelten en verdwijnen).
Ik voel me zo tekortschieten en het verkeerd doen, omdat ik niet weet hoe ik het goed moet doen. Omdat het niet lukt om te praten, omdat ik veel afwezig en stil ben en in mezelf. Omdat ik niet goed uit mezelf, uit toen, uit alles kan komen. Omdat ik het zo fijn vind om er maar half te zijn. Ik wil er niet zijn, ik wil er niet steeds naar terug. Zo door haar bekeken.
Ze stelt me steeds gerust, wacht, stelt gesloten vragen zodat ik kan knikken of schudden. Wacht nog meer als ik vecht met woorden of mezelf of anderen.
En dan vraagt ze of of ik nog een keer haar hand wil volgen, of ze vraagt of het zou lukken om even naar de tuin te gaan.
ik was in de tuin vandaag, toen hapto zei dat het klaar was, dat we klaar waren, en dat het over is, niet meer gebeurd, vroeger was en in het verleden. Dat ik nu veilig was, en het meisje ook.
En het meisje ging van de schommel waar ze uitdrukkingloos had zitten wiegen en schommelen, en liep naar een zandbak.
Ik wist niet dat er daar een was.
Maar ze ging er zitten en begon heel precies een emmertje vol te scheppen. En zo te bouwen.
En haar lijfje ontspande. En ze lachte zacht toen de zoveelste emmer een keurige 'taart' werd.
En ik kon haar niet haten. En er was zoveel verdriet.
Terwijl er 10 minuten daarvoor nog zoveel boosheid was.
Ik kreeg ook hier geen woorden over naar buiten, toen hapto vroeg wat er gebeurde. Dat ze veel zag, verdriet en een soort lach, en of ik er woorden voor had.
Maar hoe zeg je zoiets stoms hardop.
Maar ik was ineens niet boos, niet geërgerd. Ik kon echt even naar haar kijken, redelijk rustig. En er was verdriet.
Dat weet ik verder niet. Maar het was verscheurend.
En van hapto mocht ik het eruit laten, het waren 'zachte tranen' zei ze. Maar ik wist dat als ik echt zou gaan huilen, dat ik zou breken.
In 10.000 stukjes. En nooit meer heel zou worden.
Dat kreeg ik ook niet uitgelegd.
Lekker geloofwaardig he, dat ik, met mijn epistels, geen woorden heb..
Tyche.... Dankjewel... Je dekentje... Lief.
