Psyche
alle pijlers
Hoe doen mensen het, leven?
woensdag 30 november 2016 om 16:08
Hoe doen mensen het, leven? Ik vraag het mij af want ik voel me nooit blij. Ik lijk mijn leven geen invulling te kunnen geven en daar ben ik erg verdrietig om en in de war. Vroeger dacht ik nog, het zal later wel goed komen als ik eenmaal ouder ben en een gezin heb of wat dan ook. Dat heb ik nu en ik ben 33 jaar en ik voel me nog zo ongelukkig als maar kan.
Ik ben psychisch een wrak, altijd/meestal geweest maar nu weer op mijn dieptepunt (al 3 maanden). Ik ben chronisch depressief en ik heb borderline (denken ze). Ik hou niet van stempels maar om het maar even bij de naam te noemen. Ik ben geen makkelijk persoon, overgevoelig, erg in de war, ongelukkig en verdrietig.
Ik heb 2 mooie kinderen en een partner. De relatie gaat al jaren niet super maar we zetten eigenlijk door voor de kinderen, zijn wel een keer uitelkaar geweest. Ik weet niet eens wie ik ben of wat ik leuk vind. Ik heb geen werk meer, geen vriendin/vriendinnen, geen hobby's, geen familie in de buurt. Ik voel me een kluizenaar, slijt mijn dagen in huis, spreek of zie nooit iemand, geen leuke dingen om naar uit te kijken. Wel mijn kinderen en mijn partner en die lijk ik bijelkaar te willen houden. Maar of dat het beste is voor iedereen weet ik niet.
Vaak denk ik wat hebben de kinderen aan zo'n waardeloze, onstabiele moeder. Maar ja, ik kom er dus niet uit om weer de knoop door te hakken of zo door te gaan. Soms wordt er iemand (ongeneeslijk) ziek en dan denk ik was ik het maar. Die persoon wou nog leven en had het naar de zin, ik niet. Mijn 2 ooms hebben zelfmoord gepleegd en ik snap ze helemaal. Ik denk er ook regelmatig aan omdat het leven zo zwaar voor me is.
Voor de mensen die het zich afvragen, uiteraard heb ik hulp gezocht. Ik heb al eens eerder een jaar 'therapie' gehad. Dit was een uurtje praten eens in de 2 weken waar ik niks mee opschoot. Ik heb jaren medicatie geslikt, anti depressiva en laatst ook anti psychotica. Daar ben ik mee gestopt omdat ik nog wel slechter leek te worden dacht ik. Ik ben aangemeld voor MBT en dat gaat over 3 maanden starten, tot die tijd zijn er iedere week voorlichtingsbijeenkomsten. Maar ik heb er niet veel vertrouwen in omdat ik mijn hele leven al zo ben en eigenlijk niet anders weet en ook niet denk dat het ooit beter zal worden. Soms denk ik het zal wel eindigen in zelfmoord net als mijn familie.
Ik schrijf dit omdat het als een soort uitlaatklep voor me is om van me af te schrijven. En ik me afvraag hoe andere mensen het allemaal doen. Op Facebook kijk ik bijna niet meer omdat ik er niet tegen kan om al die gelukkige stellen/mensen met een sprankelend leven te zien.
Ik ben psychisch een wrak, altijd/meestal geweest maar nu weer op mijn dieptepunt (al 3 maanden). Ik ben chronisch depressief en ik heb borderline (denken ze). Ik hou niet van stempels maar om het maar even bij de naam te noemen. Ik ben geen makkelijk persoon, overgevoelig, erg in de war, ongelukkig en verdrietig.
Ik heb 2 mooie kinderen en een partner. De relatie gaat al jaren niet super maar we zetten eigenlijk door voor de kinderen, zijn wel een keer uitelkaar geweest. Ik weet niet eens wie ik ben of wat ik leuk vind. Ik heb geen werk meer, geen vriendin/vriendinnen, geen hobby's, geen familie in de buurt. Ik voel me een kluizenaar, slijt mijn dagen in huis, spreek of zie nooit iemand, geen leuke dingen om naar uit te kijken. Wel mijn kinderen en mijn partner en die lijk ik bijelkaar te willen houden. Maar of dat het beste is voor iedereen weet ik niet.
Vaak denk ik wat hebben de kinderen aan zo'n waardeloze, onstabiele moeder. Maar ja, ik kom er dus niet uit om weer de knoop door te hakken of zo door te gaan. Soms wordt er iemand (ongeneeslijk) ziek en dan denk ik was ik het maar. Die persoon wou nog leven en had het naar de zin, ik niet. Mijn 2 ooms hebben zelfmoord gepleegd en ik snap ze helemaal. Ik denk er ook regelmatig aan omdat het leven zo zwaar voor me is.
Voor de mensen die het zich afvragen, uiteraard heb ik hulp gezocht. Ik heb al eens eerder een jaar 'therapie' gehad. Dit was een uurtje praten eens in de 2 weken waar ik niks mee opschoot. Ik heb jaren medicatie geslikt, anti depressiva en laatst ook anti psychotica. Daar ben ik mee gestopt omdat ik nog wel slechter leek te worden dacht ik. Ik ben aangemeld voor MBT en dat gaat over 3 maanden starten, tot die tijd zijn er iedere week voorlichtingsbijeenkomsten. Maar ik heb er niet veel vertrouwen in omdat ik mijn hele leven al zo ben en eigenlijk niet anders weet en ook niet denk dat het ooit beter zal worden. Soms denk ik het zal wel eindigen in zelfmoord net als mijn familie.
Ik schrijf dit omdat het als een soort uitlaatklep voor me is om van me af te schrijven. En ik me afvraag hoe andere mensen het allemaal doen. Op Facebook kijk ik bijna niet meer omdat ik er niet tegen kan om al die gelukkige stellen/mensen met een sprankelend leven te zien.
woensdag 30 november 2016 om 16:17
Ik leef bij de dag. Ik heb goede dagen en slechte dagen. Dat is heel normaal.
Ik kom uit een periode van opnames, therapie en gesprekken.
Ik heb nu nog steeds gesprekken en slik medicatie. Ik noem mezelf stabiel op dit moment, ondanks mijn stemmingswisselingen (die ik onder controle houd door stemmingsstabilisators).
Ik til er gewoon niet te zwaar aan, ik heb mensen om mij heen die om mij geven wat voor dag het ook is en meer heb ik niet nodig.
Ik kom uit een periode van opnames, therapie en gesprekken.
Ik heb nu nog steeds gesprekken en slik medicatie. Ik noem mezelf stabiel op dit moment, ondanks mijn stemmingswisselingen (die ik onder controle houd door stemmingsstabilisators).
Ik til er gewoon niet te zwaar aan, ik heb mensen om mij heen die om mij geven wat voor dag het ook is en meer heb ik niet nodig.
woensdag 30 november 2016 om 16:18
Wat ik in bovenstaande mis is iets wat je voor jezelf doet, voor jouw plezier! Je maakt je zorgen over alles en leeft zo verkrampt lijkt het wel, iedereen zou daar toch gek van worden op den duur? Vind ik logisch hoor. Pieker maar eens goed over wat je kracht zou kunnen geven om al dat werk te verzetten, zou ik zeggen!
woensdag 30 november 2016 om 16:21
quote:elfje08 schreef op 30 november 2016 @ 16:17:
Zoek werk, een hobby, vriendinnen, ga sporten, zoek een invulling, vrijwilligerswerk, ik noem maar iets.
Ik zou ook gek worden als ik hele dagen niets te doen heb. Is toch logisch dat je je nu niet goed voelt.
Ja daar ligt het ook erg aan. Ik leef als een kluizenaar die nooit wat doet.
Het probleem is dat ik dus de invulling niet lijk te kunnen krijgen. Ik denk nu ook, ik ga maar weer werken dan heb ik tenminste wat om naartoe te gaan. Maar mijn vriend denkt dat ik me beter eerst op de behandeling kan richten.
Hobby's heb ik geprobeerd in de zin van kippen, aquaria. Maar daar moest ik mee stoppen wegens redenen en ook geldgebrek. Ik ben geen sportmens. Vriendinnen heb ik geprobeerd maar niet echt gelukt en af en toe ga ik naar iets van nieuwe mensen leren kennen.
Zoek werk, een hobby, vriendinnen, ga sporten, zoek een invulling, vrijwilligerswerk, ik noem maar iets.
Ik zou ook gek worden als ik hele dagen niets te doen heb. Is toch logisch dat je je nu niet goed voelt.
Ja daar ligt het ook erg aan. Ik leef als een kluizenaar die nooit wat doet.
Het probleem is dat ik dus de invulling niet lijk te kunnen krijgen. Ik denk nu ook, ik ga maar weer werken dan heb ik tenminste wat om naartoe te gaan. Maar mijn vriend denkt dat ik me beter eerst op de behandeling kan richten.
Hobby's heb ik geprobeerd in de zin van kippen, aquaria. Maar daar moest ik mee stoppen wegens redenen en ook geldgebrek. Ik ben geen sportmens. Vriendinnen heb ik geprobeerd maar niet echt gelukt en af en toe ga ik naar iets van nieuwe mensen leren kennen.
woensdag 30 november 2016 om 16:22
Als je nu in de 30 bent en je maar 1 keer een jaartje therapie hebt gehad en je met 2 soorten medicatie weer bent gestopt, dan vind ik eerlijk gezegd niet dat je erg veel moeite hebt gedaan om een beter leven voor jezelf - en daarmee ook voor jouw gezin - te creëeren. Ik vind dat je het aan jezelf, aan je partner en aan je kind(eren) verplicht bent om niet de handdoek al in de ring te gooien voordat je echt hulp hebt gehad.
En vraag dan niet alleen hulp bij diagnoses, omgaan met ziekte en medicatie, maar ook bij het inrichten van je leven. Van de hele dag thuis zitten zonder menselijke contacten wordt niemand gelukkig, ook mensen zonder mentale problemen niet.
En ja, ik ken zelfs meerdere mensen met borderline die echt een prima leven voor zichzelf hebben gecreëerd. Het kan dus wel! Maar ze hebben er wel allemaal iets voor moeten doen, in de vorm van medicatietrouw en therapie. En eigenlijk hebben ze allemaal ook verschillende dingen uit moeten proberen voordat ze vonden wat bij hen pastte en wat voor hen uiteindelijk wel werkte, zowel voor wat betreft de medicatie als de therapie.
Dus hup, heel snel terug om de effecten van de medicatie met de arts te bespreken zodat er verder geprobeerd en zo nodig naar andere medicatie gezocht kan worden. En hopelijk kom je dan in combi met de MBT een heel eind. En zo niet, zoek dan contact met deze club voor advies http://stichtingborderline.nl
En vraag dan niet alleen hulp bij diagnoses, omgaan met ziekte en medicatie, maar ook bij het inrichten van je leven. Van de hele dag thuis zitten zonder menselijke contacten wordt niemand gelukkig, ook mensen zonder mentale problemen niet.
En ja, ik ken zelfs meerdere mensen met borderline die echt een prima leven voor zichzelf hebben gecreëerd. Het kan dus wel! Maar ze hebben er wel allemaal iets voor moeten doen, in de vorm van medicatietrouw en therapie. En eigenlijk hebben ze allemaal ook verschillende dingen uit moeten proberen voordat ze vonden wat bij hen pastte en wat voor hen uiteindelijk wel werkte, zowel voor wat betreft de medicatie als de therapie.
Dus hup, heel snel terug om de effecten van de medicatie met de arts te bespreken zodat er verder geprobeerd en zo nodig naar andere medicatie gezocht kan worden. En hopelijk kom je dan in combi met de MBT een heel eind. En zo niet, zoek dan contact met deze club voor advies http://stichtingborderline.nl
woensdag 30 november 2016 om 16:22
quote:Carabosse schreef op 30 november 2016 @ 16:18:
Wat ik in bovenstaande mis is iets wat je voor jezelf doet, voor jouw plezier! Je maakt je zorgen over alles en leeft zo verkrampt lijkt het wel, iedereen zou daar toch gek van worden op den duur? Vind ik logisch hoor. Pieker maar eens goed over wat je kracht zou kunnen geven om al dat werk te verzetten, zou ik zeggen!Klopt, ik maak me zo'n beetje de hele dag zorgen en leef heel verkrampt. Hoe bedoel je die laatste zin precies?
Wat ik in bovenstaande mis is iets wat je voor jezelf doet, voor jouw plezier! Je maakt je zorgen over alles en leeft zo verkrampt lijkt het wel, iedereen zou daar toch gek van worden op den duur? Vind ik logisch hoor. Pieker maar eens goed over wat je kracht zou kunnen geven om al dat werk te verzetten, zou ik zeggen!Klopt, ik maak me zo'n beetje de hele dag zorgen en leef heel verkrampt. Hoe bedoel je die laatste zin precies?
woensdag 30 november 2016 om 16:25
woensdag 30 november 2016 om 16:32
quote:Phaedra_ schreef op 30 november 2016 @ 16:22:
Ik denk dat je straks met de dagbehandeling genoeg invulling hebt en ik zou nu niet nog van alles gaan opstarten.
Misschien gaan zwemmen, wandelen, foto's maken oid.
Daar moet ik me denk ik eerst maar op focussen inderdaad. Maar dat is erg moeilijk met die onrust/ontevredenheid die in me zit.
Zoals nu ook kijk ik op Facebook. En dan zie ik mensen van vroeger 6 jaar getrouwd, zo gelukkig met elkaar en hun kinderen. Dan denk ik verdomme waarom kan ik niet zo zijn.
Ik denk dat je straks met de dagbehandeling genoeg invulling hebt en ik zou nu niet nog van alles gaan opstarten.
Misschien gaan zwemmen, wandelen, foto's maken oid.
Daar moet ik me denk ik eerst maar op focussen inderdaad. Maar dat is erg moeilijk met die onrust/ontevredenheid die in me zit.
Zoals nu ook kijk ik op Facebook. En dan zie ik mensen van vroeger 6 jaar getrouwd, zo gelukkig met elkaar en hun kinderen. Dan denk ik verdomme waarom kan ik niet zo zijn.
woensdag 30 november 2016 om 16:34
quote:Singlegirlx schreef op 30 november 2016 @ 16:32:
[...]
Daar moet ik me denk ik eerst maar op focussen inderdaad. Maar dat is erg moeilijk met die onrust/ontevredenheid die in me zit.
Zoals nu ook kijk ik op Facebook. En dan zie ik mensen van vroeger 6 jaar getrouwd, zo gelukkig met elkaar en hun kinderen. Dan denk ik verdomme waarom kan ik niet zo zijn. :(Het is zo zonde om jezelf met anderen te vergelijken.
[...]
Daar moet ik me denk ik eerst maar op focussen inderdaad. Maar dat is erg moeilijk met die onrust/ontevredenheid die in me zit.
Zoals nu ook kijk ik op Facebook. En dan zie ik mensen van vroeger 6 jaar getrouwd, zo gelukkig met elkaar en hun kinderen. Dan denk ik verdomme waarom kan ik niet zo zijn. :(Het is zo zonde om jezelf met anderen te vergelijken.
woensdag 30 november 2016 om 16:34
woensdag 30 november 2016 om 16:34
Het leven is niet altijd iets makkelijks.
Helaas krijg je bij je geboorte geen gebruiksaanwijzing mee voor hoe het allemaal moet...
Iets wat ik je in elk geval kan aanraden (wat ik zelf geleerd heb) is om te proberen om voor dingen die je leven moeilijk maken oplossingen te zoeken.
Dus om te proberen ze te veranderen.
Je er alleen maar ellendig over zitten voelen is ook niet alles.
Ga eens na van welke dingen in je leven je veel last hebt.
Je kunt niet alles tegelijk aanpakken; dus kies dan eens 1 of 2 dingen uit om mee te beginnen.
En denk dan eens na wat je zou kunnen doen om ze te veranderen.
Dat veranderen kan soms een langdurig proces zijn.
En er zijn vaak geen wondermiddelen voor.
Maar er zijn vaak wel manieren om lastige situaties toch wat draaglijker te maken.
Helaas krijg je bij je geboorte geen gebruiksaanwijzing mee voor hoe het allemaal moet...
Iets wat ik je in elk geval kan aanraden (wat ik zelf geleerd heb) is om te proberen om voor dingen die je leven moeilijk maken oplossingen te zoeken.
Dus om te proberen ze te veranderen.
Je er alleen maar ellendig over zitten voelen is ook niet alles.
Ga eens na van welke dingen in je leven je veel last hebt.
Je kunt niet alles tegelijk aanpakken; dus kies dan eens 1 of 2 dingen uit om mee te beginnen.
En denk dan eens na wat je zou kunnen doen om ze te veranderen.
Dat veranderen kan soms een langdurig proces zijn.
En er zijn vaak geen wondermiddelen voor.
Maar er zijn vaak wel manieren om lastige situaties toch wat draaglijker te maken.
woensdag 30 november 2016 om 16:35
quote:Singlegirlx schreef op 30 november 2016 @ 16:21:
[...]
Ja daar ligt het ook erg aan. Ik leef als een kluizenaar die nooit wat doet.
Het probleem is dat ik dus de invulling niet lijk te kunnen krijgen. Ik denk nu ook, ik ga maar weer werken dan heb ik tenminste wat om naartoe te gaan. Maar mijn vriend denkt dat ik me beter eerst op de behandeling kan richten.
Hobby's heb ik geprobeerd in de zin van kippen, aquaria. Maar daar moest ik mee stoppen wegens redenen en ook geldgebrek. Ik ben geen sportmens. Vriendinnen heb ik geprobeerd maar niet echt gelukt en af en toe ga ik naar iets van nieuwe mensen leren kennen.
Snap ik en het lijkt mij ook heel moeilijk om mij zo te voelen. Maar kom op, je bent 30! Je staat in de bloei van je leven.
Hoe oud zijn je kindjes? Help je mee op school met dingetjes?
Nieuwe mensen leren kennen is ook eng, maar zolang je geen moeite doet en als een kluizenaar binnen blijft zitten, verander je daar niets mee.
En ga aan het werk met je zelfmoordgedachte!! Met echt goede therapie en juiste medicijnen kun je er echt wel bovenop komen.
[...]
Ja daar ligt het ook erg aan. Ik leef als een kluizenaar die nooit wat doet.
Het probleem is dat ik dus de invulling niet lijk te kunnen krijgen. Ik denk nu ook, ik ga maar weer werken dan heb ik tenminste wat om naartoe te gaan. Maar mijn vriend denkt dat ik me beter eerst op de behandeling kan richten.
Hobby's heb ik geprobeerd in de zin van kippen, aquaria. Maar daar moest ik mee stoppen wegens redenen en ook geldgebrek. Ik ben geen sportmens. Vriendinnen heb ik geprobeerd maar niet echt gelukt en af en toe ga ik naar iets van nieuwe mensen leren kennen.
Snap ik en het lijkt mij ook heel moeilijk om mij zo te voelen. Maar kom op, je bent 30! Je staat in de bloei van je leven.
Hoe oud zijn je kindjes? Help je mee op school met dingetjes?
Nieuwe mensen leren kennen is ook eng, maar zolang je geen moeite doet en als een kluizenaar binnen blijft zitten, verander je daar niets mee.
En ga aan het werk met je zelfmoordgedachte!! Met echt goede therapie en juiste medicijnen kun je er echt wel bovenop komen.
woensdag 30 november 2016 om 16:37
quote:Singlegirlx schreef op 30 november 2016 @ 16:22:
[...]
Klopt, ik maak me zo'n beetje de hele dag zorgen en leef heel verkrampt. Hoe bedoel je die laatste zin precies?Ow een theorietje van mij is dat je ook lief voor jezelf moet zijn, dus om te beginnen niet zo negatief over jezelf denken en negatieve gedachten en doemdenken wegzetten als nutteloos of zelfs gevaarlijk. Kijk eens in de wijkkrant of daar iets voor jou bij staat, iets van gezellige activiteiten zoals een culturele markt of rommelmarkten, vast ook wel soms een proeverij, yoga? Gewoon jezelf of je man, de buurvrouw eventueel, trakteren op een hapje en een drankje in de stad? Iets waardoor je je weer mens voelt.
[...]
Klopt, ik maak me zo'n beetje de hele dag zorgen en leef heel verkrampt. Hoe bedoel je die laatste zin precies?Ow een theorietje van mij is dat je ook lief voor jezelf moet zijn, dus om te beginnen niet zo negatief over jezelf denken en negatieve gedachten en doemdenken wegzetten als nutteloos of zelfs gevaarlijk. Kijk eens in de wijkkrant of daar iets voor jou bij staat, iets van gezellige activiteiten zoals een culturele markt of rommelmarkten, vast ook wel soms een proeverij, yoga? Gewoon jezelf of je man, de buurvrouw eventueel, trakteren op een hapje en een drankje in de stad? Iets waardoor je je weer mens voelt.
woensdag 30 november 2016 om 16:38
Oh... en wat blije plaatjes op Facebook betreft:
Mensen zetten daar vaak alleen wat leuke dingen op.
Ik heb ook nog nooit familiefoto's van ruzieënde mensen ofzo
Een mooie uitspraak die ik een keer heb gelezen is: Het gras bij anderen lijkt groener, omdat je uit de verte de gaten tussen het gras niet kunt zien.
Mensen zetten daar vaak alleen wat leuke dingen op.
Ik heb ook nog nooit familiefoto's van ruzieënde mensen ofzo
Een mooie uitspraak die ik een keer heb gelezen is: Het gras bij anderen lijkt groener, omdat je uit de verte de gaten tussen het gras niet kunt zien.
woensdag 30 november 2016 om 16:55
Goed dat je bent aangemeld voor de MBT! Tot dan is het misschien goed om niet te hoge eisen te stellen aan jezelf of te hoge verwachtingen te hebben van het leven. Het is zoals het is, dat weet je inmiddels wel. En je leven kan zeer zeker een stuk beter worden, als het je lukt om te kijken naar wat er wel is en wat je wel kan kun je daar al veel mee winnen. Maar ik kan me voorstellen dat dat je nu niet lukt. Aan jou of je het wil proberen of niet. Maar pak in ieder geval de therapie aan, het zal echt niet makkelijk of fijn zijn, het betekent dat je jezelf moet (laten) confronteren. Maar als je er doorheen gaat heb je grote kans dat je beter wordt.
Misschien heb je hier iets aan, grijp de kans!
https://www.nrc.nl/nieuws ... 531467?platform=hootsuite
Misschien heb je hier iets aan, grijp de kans!
https://www.nrc.nl/nieuws ... 531467?platform=hootsuite
woensdag 30 november 2016 om 17:01
Eens met het stoppen met je te vergelijken met de Facebook plaatjes. Mensen plaatsen alleen het leuke gedeelte van hun leven.
Verder, misschien helpt een dagboekje misschien, en specifieker elke avond 1 dingetje opschrijven waar je die dag dankbaar voor bent. Dat hoeven geen grote, diepgaande dingen zijn. Juist je richten op al de kleine dingen die je goed laten voelen, zoals dat je zo lekker gekookt hebt of dat de kids zo goed luisterden vandaag etc. Je richten op al die kleine positieve momenten zal al een flinke stap in de goede richting zijn met het veranderen van je kijk op het leven. En voor je het weet schrijf je pagina's vol. Een gelukkig leven zit niet in de grootste momenten waarmee je andere mensen de ogen uit kunt steken, maar juist in de kleine momenten van dankbaarheid.
Verder, misschien helpt een dagboekje misschien, en specifieker elke avond 1 dingetje opschrijven waar je die dag dankbaar voor bent. Dat hoeven geen grote, diepgaande dingen zijn. Juist je richten op al de kleine dingen die je goed laten voelen, zoals dat je zo lekker gekookt hebt of dat de kids zo goed luisterden vandaag etc. Je richten op al die kleine positieve momenten zal al een flinke stap in de goede richting zijn met het veranderen van je kijk op het leven. En voor je het weet schrijf je pagina's vol. Een gelukkig leven zit niet in de grootste momenten waarmee je andere mensen de ogen uit kunt steken, maar juist in de kleine momenten van dankbaarheid.
woensdag 30 november 2016 om 17:05
Hoe ze het doen? Met vallen en en opstaan...
Ik doe leuke dingen, werk, ben vrijwilliger, heb kinderen etc ben zeker tevreden over mijn leven
Maar ook bij mij is de helft van mijn dagen gevuld met leegte, eenzaamheid, frustratie, zorgen, spanning zelfkritiek etc etc..
Dus ja..... vallen en opstaan hier...
Ik doe leuke dingen, werk, ben vrijwilliger, heb kinderen etc ben zeker tevreden over mijn leven
Maar ook bij mij is de helft van mijn dagen gevuld met leegte, eenzaamheid, frustratie, zorgen, spanning zelfkritiek etc etc..
Dus ja..... vallen en opstaan hier...
--
woensdag 30 november 2016 om 17:27
Heel positief dat je een behandeling in het vooruitzicht hebt. Het heeft mij mbt een wachtlijst geholpen veel contact te hebben met de behandelaars, en uiteindelijk duurde het weken en niet maanden voordat ik op een bepaalde plek terecht kon. Dus elke week bellen met de vraag, hoe lang is de wachtlijst nog? En trouw naar de voorbereidende sessies gaan ja.
Vrijwilligerswerk heb ik gedaan, een plek waar er begrip was als het een dag niet goed ging.
Tekenen heb ik gedaan. En niet om een mooi plaatje te maken, gewoon werken met materiaal. Een plaatje uit een kunstboek of tijdschrift natekenen. Voor 5 euro heb je een pak printerpapier en potloden.
Vrijwilligerswerk heb ik gedaan, een plek waar er begrip was als het een dag niet goed ging.
Tekenen heb ik gedaan. En niet om een mooi plaatje te maken, gewoon werken met materiaal. Een plaatje uit een kunstboek of tijdschrift natekenen. Voor 5 euro heb je een pak printerpapier en potloden.
woensdag 30 november 2016 om 17:38
Ik snap sinds de Grote Crash ook niet hoe mensen het doen. Vooral mensen die door hun aandoening(en) niet keer kunnen werken en er veel hinder van hebben. (Ik ga niet hier het hele verhaal neerzetten maar voel je vrij om te loepen, topic heet iets van "WIA keuring na loonsanctie".)
Helaas is er niet 1 truc die voor iedereen werkt. Goed dat je bent aangemeld, nu nog die periode zien door te komen. Ik denk dat je daar wel een professional bij nodig hebt. Niet dat iemand je even in een paar maanden het licht doet zien, dat bestaat niet. Maar wel zodat je ergens je ei kwijt kunt en samen kunt kijken hoe je zonder kleerscheuren de komende tijd gaat doorkomen. Zijn er kleine leuke dingetjes die je een beetje kunt plannen, zodat je steeds iets hebt om naar uit te kijken? (Een soort lichtpuntjes kalender maken...)
Die gedachten ken en heb ik ook. Voor mij is het een wens die al 1,5 jaar bestaat en af en toe heel dringend wordt. Het kan opluchten om die met een psycholoog of verpleegkundige te kunnen delen en te onderzoeken wat jou kan helpen, al is het maar een heel klein beetje. Ben je serieus aan het overwegen om die gedachten in praktijk te brengen, ga dan naar je huisarts. Die kan je (snel) verder helpen. Trek je het buiten 9-17u echt niet meer, dan is er altijd nog de crisisdienst, via de huisartsenpost. Die bel ik soms ook, dat is zo afgesproken met mijn behandelaren. Ze eten je echt niet op. Zij kunnen inschatten hoe jouw situatie ervoor staat en je zo nodig verder helpen.
Sterkte...
Helaas is er niet 1 truc die voor iedereen werkt. Goed dat je bent aangemeld, nu nog die periode zien door te komen. Ik denk dat je daar wel een professional bij nodig hebt. Niet dat iemand je even in een paar maanden het licht doet zien, dat bestaat niet. Maar wel zodat je ergens je ei kwijt kunt en samen kunt kijken hoe je zonder kleerscheuren de komende tijd gaat doorkomen. Zijn er kleine leuke dingetjes die je een beetje kunt plannen, zodat je steeds iets hebt om naar uit te kijken? (Een soort lichtpuntjes kalender maken...)
Die gedachten ken en heb ik ook. Voor mij is het een wens die al 1,5 jaar bestaat en af en toe heel dringend wordt. Het kan opluchten om die met een psycholoog of verpleegkundige te kunnen delen en te onderzoeken wat jou kan helpen, al is het maar een heel klein beetje. Ben je serieus aan het overwegen om die gedachten in praktijk te brengen, ga dan naar je huisarts. Die kan je (snel) verder helpen. Trek je het buiten 9-17u echt niet meer, dan is er altijd nog de crisisdienst, via de huisartsenpost. Die bel ik soms ook, dat is zo afgesproken met mijn behandelaren. Ze eten je echt niet op. Zij kunnen inschatten hoe jouw situatie ervoor staat en je zo nodig verder helpen.
Sterkte...
