Psyche
alle pijlers
Hoe ga je om met het overlijden van een dierbare?
donderdag 19 juni 2008 om 19:56
Hoi Zonnebloempjuh...mijn moeder is ongeneeslijk ziek en terminaal....ik kom dus binnenkort ook voor verwerking te staan. Ik denk zelf dat er geen " vast stramien " waar rouwverwerking langs verloopt. Denk dat dit verschilt van persoon tot persoon maar verhalen van mensen en hoe zij hun rouw hebben verwerkt geven denk ik ook steun...als er veel reacties komen zal ik dan ook actief meelezen.
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
donderdag 19 juni 2008 om 19:57
Toen mijn vader 3 jaar geleden op eerste kerstdag overleed, heb ik als ware de familie opgevangen.. Het was ook nog mijn moeders verjaardag dus de klap was extra groot.. Daar koken mijn grote hobby is heb ik een goede maaltijd gemaakt als afleiding. Ik ben gewoon mijn dagelijkse dingen blijven doen. Klinkt mss hard maar zo heb ik het "verwerkt". Wel is zo dat ik vorig jaar ineens een rouwgevoel kreeg.. Ik zag een man die sprekend op mijn vader leek en toen kwamen de tranen ineens in de supermarkt!
donderdag 19 juni 2008 om 20:16
Mijn moeder is november overleden. Eingelijk ga je gewoon door met leven en verwerk je het gaandeweg. Je gaat op in de dagelijkse beslommeringen. Ze komt dagelijks in mijn gedachten naar boven. Soms met een lach en soms met een traan.
Wij hebben een foto van mijn moeder in de kamer staan. Mijn man heeft zonder dat ik het wist aan mijn dochter van anderhalf geleerd dat dat oma is. Komt ze gisteravond aanhollen met het fotootje...omaaaaa. Nou toen was ik echt zo ontroerd...geen woorden voor.
Wij hebben een foto van mijn moeder in de kamer staan. Mijn man heeft zonder dat ik het wist aan mijn dochter van anderhalf geleerd dat dat oma is. Komt ze gisteravond aanhollen met het fotootje...omaaaaa. Nou toen was ik echt zo ontroerd...geen woorden voor.
donderdag 19 juni 2008 om 20:47
Mijn vader is ook overleden ben zowat blijven hangen in mijn rouwproces.
Het waren hele zware jaren voor mij heb het gelukkig een plaats kunnen geven in mijn leven, ben blij dat ik zover ben.
Het hoe waarom, boos op God, verdriet, bah! wil ik never nooit meer meemaken.
Ik had trouwens een goede band met mijn vader.
Er zal heus wel weer iemand sterven die ik lief heb, maar ik weet nu hoe ik ermee moet omgaan.
Als ik nu aan hem denk ben ik niet meer verdrietig d.w.z dat ik het verwerkt heb.
Toen prinses Diane stierf was ik ook in rouw en heel erg verdrietig, die Charles kan ik niet verdragen.
Het waren hele zware jaren voor mij heb het gelukkig een plaats kunnen geven in mijn leven, ben blij dat ik zover ben.
Het hoe waarom, boos op God, verdriet, bah! wil ik never nooit meer meemaken.
Ik had trouwens een goede band met mijn vader.
Er zal heus wel weer iemand sterven die ik lief heb, maar ik weet nu hoe ik ermee moet omgaan.
Als ik nu aan hem denk ben ik niet meer verdrietig d.w.z dat ik het verwerkt heb.
Toen prinses Diane stierf was ik ook in rouw en heel erg verdrietig, die Charles kan ik niet verdragen.
donderdag 19 juni 2008 om 22:26
Kan het voorkomen dat je er niet overheen komt, over het verlies van een heel dierbare, dat het leven vanaf dan altijd wat van zijn glans heeft verloren?
Of kom je er altijd overheen, is dat onze kracht/instinct?
Dit vraag ik mij af, niet uit eigen ervaring maar wel uit angst voor het verliezen van dierbaren.
Of kom je er altijd overheen, is dat onze kracht/instinct?
Dit vraag ik mij af, niet uit eigen ervaring maar wel uit angst voor het verliezen van dierbaren.
donderdag 19 juni 2008 om 22:49
Eerst doorgaan, vastbijten in vaste structuur. Ongeloof. Dan voor het eerst instorten, accepteren. Boos worden, projecteren op anderen. Huilen, verdriet vanuit je tenen. Opbouwen, stapje voor stapje. En dan opeens merken dat je voor het eerst weer echt blij was, een leuke dag hebt gehad, een dag niet aan hem/haar hebt gedacht. Zo een beetje...
zondag 29 juni 2008 om 19:59
