Psyche
alle pijlers
Hoe krijg jij alles (niet) voor elkaar?
woensdag 22 januari 2020 om 12:02
Inmiddels zit ik al een paar maanden thuis met een burn out en is er uiteraard een heel arsenaal aan hulptroepen ingeschakeld. Het gaat eigenlijk best goed met me, ik voel me (zolang ik niet werk) weer 'normaal' alleen kom ik er achter dat mijn normaal eigenlijk niet echt normaal is, maar nog steeds mega gestressed en dat ik vol zit met 'moeten' en een tikje overdreven verantwoordelijkheidsgevoel.
Uiteraard ben ik daar met de psycholoog mee aan het werk, maar ik ben toch ook wel benieuwd naar hoe andere mensen dat doen. In mijn omgeving heb ik weinig moeders, ik heb veel vrijgezelle vriendinnen of kinderloze vriendinnen met niet-doorsnee banen en dat is lastig vergelijkingsmateriaal. Die zijn ook heel druk, maar op een andere manier. Die vriendinnen en mijn andere therapeut (niet de psycholoog) vertellen me steeds dat ik te veel wil en dat de lat te hoog ligt en ik vind oprecht dat ze dat verkeerd zien. Gewoon werken, voor je kinderen zorgen en je huishouden op orde hebben en daarnaast nog af en toe sporten en leuke dingen doen zie ik als een soort 'basis' van wat je in ieder geval moet kunnen en doen zeg maar. Dat dat niet lukt voelt als behoorlijk falen.
Nu ben ik een enorme chaoot en ik overzie dingen heel vaak niet. Zo is mijn was al jaren een drama, het wordt heus schoon, maar verder dan de wasmand komt het zelden en ik vind dat een enorme tekortkoming van mezelf. Was hoort schoon, opgevouwen en netjes in de kast.
Voor veel dingen heb ik inmiddels wel een oplossing: ik heb huishoudelijke hulp die de grote dingen doet, badkamer, wc, keuken, woonkamer. Zelf moeten we af en toe nog stofzuigen en het toilet eens extra doen en de was en de gewone ravage opruimen die je met pubers en huisdieren hebt.
Ik heb inmiddels ook een systeem waardoor ik niet meer 6x per jaar met een lege accu en de lichten aan op straat sta, en ik niet meer standaard mijn sleutels en pinpas kwijtraak. Dit na jaren en jaren 'ervaringsleren' en iets te vaak mijn man en/of de anwb moeten bellen.
Plannen wat we gaan eten, boodschappen, het is allemaal een enorme klus voor me en het kost me voor zover ik kan zien meer moeite dan de gemiddelde mens. Eigenlijk heb ik voor al dat soort dingen totaal geen routine. Ik doe wat ik tegenkom, maar heel onregelmatig en dus vaker niet dan wel.
Wat resulteert in s avonds nog snel de gymkleren in de was moeten gooien omdat die de volgende dag schoon moeten zijn en in de middag te laat door de supermarkt struinen op zoek naar iets eetbaars, wat ook weer enorm veel stress oplevert eigenlijk. Ik heb alle systemen al wel een keer geprobeerd om daar routine in te krijgen, boekjes, post its, boodschappen bestellen, elke dag een wasje proberen te doen, maar het is me nooit gelukt, het blijft chaos en omdat ik het dan niet meer overzie komt er niets meer uit mijn handen. Op mijn werk is dat ook een beetje zo: er is altijd wel ergens crisis of ellende, dus ik ga gewoon dóór, maar zonder al teveel planning of dat ik het overzie. Gewoon bikkelen dus.
Als ik 1 ding bedenk dat moet gebeuren verschijnen er minstens 20 min of meer gerelateerde zaken in mijn hoofd. Voorbeeld: Ik heb nog een zakje kaas nodig voor het avondeten, oh als ik dan toch daar ben even dat pakje wegbrengen naar het afgifte punt en als ik dat heb gedaan kan ik mooi even de auto wassen, oh lag daar niet nog een handdoek van de hond in die ik even moet wassen, wacht de wasmachine zit nog vol en dat moet in de droger, maar de droger is nog niet klaar, die moet ik even opnieuw aanzetten, ja dat krijg ik dus nooit allemaal voor elkaar en ik moet ook nog met de hond wandelen, wanneer moet ik dat nu gaan doen want dit kost allemaal veel te veel tijd. Resultaat: Paniek en ik wandel met de hond en de rest doe ik niet. Herhaal de volgende dag. Als ik wel werk is het iets beter omdat ik dan bezig ben en dan gewoon doorga en doorga en doorga . Maar dat resulteert dus in een burn out
Jaren geleden ben ik eens onderzocht op ADD/ADHD, maar die onderzoeken heb ik nooit afgemaakt (afspraak vergeten
) en ik heb niet het idee dat dat per se aan de hand is, maar dat het meer overbelasting is die misschien al wel 10 jaar of langer speelt.
Dus eigenlijk: ik zit nu thuis, ik werk niet tot minimaal, absoluut niet in mijn eigen functie en dat mag en kan ik voorlopig ook niet, maar ik heb nog steeds stress. Van het huishouden, van de boodschappen, van het feit dat ik bijvoorbeeld in de middag een afspraak heb en daar tegen aan hik en dus helemaal niet productief ben tot die tijd en vooral omdat het in mijn hoofd allemaal zou moeten lukken, maar in praktijk het me gewoon níet lukt. En ik me er dus wel extreem verantwoordelijk voor voel en vindt dat dingen nou eenmaal zo horen (kleren horen in een kast, de vloer hoort altijd zandvrij te zijn, de boodschappen horen altijd voorradig te zijn en het avondeten gepland) Dit is al van voor de burn out overigens, dus vandaar dat ik me nu weer 'normaal' voel.
Deels moet ik aan de gang met die overtuigingen, maar hoe doen jullie dat? Hebben jullie systemen voor dat soort dingen? Ik ben na een werkdag doorgaans zo uitgewrongen (wordt ook aan gewerkt om dat te voorkomen) dat ik misschien nog wel iets doe in huis maar ik me doorgaans er niet toe kan zetten om me aan een planning te houden.
Hoe in vredesnaam krijg je het voor elkaar om alle dingen die je wilt doen ook daadwerkelijk te doen En als dat niet kan: wat doe je dat níet? Want in mijn beleving is het allemaal even belangrijk eigenlijk.Hoe zorg je dus dat je niet alles wilt doen? De lijst van dingen die 'moeten' is eindeloos in mijn hoofd. Van flossen tot je benen scheren tot de keukenkastjes opruimen, weer eens langs oma, de was, gezond eten, leren programmeren, de hond goed opvoeden, helpen met huiswerk van de kinderen, betrokken zijn bij hun sport, regelmatig iets leuks doen, enzovoorts enzovoorts enzovoorts.
Dus tips en ervaringen zijn meer dan welkom.
Uiteraard ben ik daar met de psycholoog mee aan het werk, maar ik ben toch ook wel benieuwd naar hoe andere mensen dat doen. In mijn omgeving heb ik weinig moeders, ik heb veel vrijgezelle vriendinnen of kinderloze vriendinnen met niet-doorsnee banen en dat is lastig vergelijkingsmateriaal. Die zijn ook heel druk, maar op een andere manier. Die vriendinnen en mijn andere therapeut (niet de psycholoog) vertellen me steeds dat ik te veel wil en dat de lat te hoog ligt en ik vind oprecht dat ze dat verkeerd zien. Gewoon werken, voor je kinderen zorgen en je huishouden op orde hebben en daarnaast nog af en toe sporten en leuke dingen doen zie ik als een soort 'basis' van wat je in ieder geval moet kunnen en doen zeg maar. Dat dat niet lukt voelt als behoorlijk falen.
Nu ben ik een enorme chaoot en ik overzie dingen heel vaak niet. Zo is mijn was al jaren een drama, het wordt heus schoon, maar verder dan de wasmand komt het zelden en ik vind dat een enorme tekortkoming van mezelf. Was hoort schoon, opgevouwen en netjes in de kast.
Voor veel dingen heb ik inmiddels wel een oplossing: ik heb huishoudelijke hulp die de grote dingen doet, badkamer, wc, keuken, woonkamer. Zelf moeten we af en toe nog stofzuigen en het toilet eens extra doen en de was en de gewone ravage opruimen die je met pubers en huisdieren hebt.
Ik heb inmiddels ook een systeem waardoor ik niet meer 6x per jaar met een lege accu en de lichten aan op straat sta, en ik niet meer standaard mijn sleutels en pinpas kwijtraak. Dit na jaren en jaren 'ervaringsleren' en iets te vaak mijn man en/of de anwb moeten bellen.
Plannen wat we gaan eten, boodschappen, het is allemaal een enorme klus voor me en het kost me voor zover ik kan zien meer moeite dan de gemiddelde mens. Eigenlijk heb ik voor al dat soort dingen totaal geen routine. Ik doe wat ik tegenkom, maar heel onregelmatig en dus vaker niet dan wel.
Wat resulteert in s avonds nog snel de gymkleren in de was moeten gooien omdat die de volgende dag schoon moeten zijn en in de middag te laat door de supermarkt struinen op zoek naar iets eetbaars, wat ook weer enorm veel stress oplevert eigenlijk. Ik heb alle systemen al wel een keer geprobeerd om daar routine in te krijgen, boekjes, post its, boodschappen bestellen, elke dag een wasje proberen te doen, maar het is me nooit gelukt, het blijft chaos en omdat ik het dan niet meer overzie komt er niets meer uit mijn handen. Op mijn werk is dat ook een beetje zo: er is altijd wel ergens crisis of ellende, dus ik ga gewoon dóór, maar zonder al teveel planning of dat ik het overzie. Gewoon bikkelen dus.
Als ik 1 ding bedenk dat moet gebeuren verschijnen er minstens 20 min of meer gerelateerde zaken in mijn hoofd. Voorbeeld: Ik heb nog een zakje kaas nodig voor het avondeten, oh als ik dan toch daar ben even dat pakje wegbrengen naar het afgifte punt en als ik dat heb gedaan kan ik mooi even de auto wassen, oh lag daar niet nog een handdoek van de hond in die ik even moet wassen, wacht de wasmachine zit nog vol en dat moet in de droger, maar de droger is nog niet klaar, die moet ik even opnieuw aanzetten, ja dat krijg ik dus nooit allemaal voor elkaar en ik moet ook nog met de hond wandelen, wanneer moet ik dat nu gaan doen want dit kost allemaal veel te veel tijd. Resultaat: Paniek en ik wandel met de hond en de rest doe ik niet. Herhaal de volgende dag. Als ik wel werk is het iets beter omdat ik dan bezig ben en dan gewoon doorga en doorga en doorga . Maar dat resulteert dus in een burn out
Jaren geleden ben ik eens onderzocht op ADD/ADHD, maar die onderzoeken heb ik nooit afgemaakt (afspraak vergeten
) en ik heb niet het idee dat dat per se aan de hand is, maar dat het meer overbelasting is die misschien al wel 10 jaar of langer speelt. Dus eigenlijk: ik zit nu thuis, ik werk niet tot minimaal, absoluut niet in mijn eigen functie en dat mag en kan ik voorlopig ook niet, maar ik heb nog steeds stress. Van het huishouden, van de boodschappen, van het feit dat ik bijvoorbeeld in de middag een afspraak heb en daar tegen aan hik en dus helemaal niet productief ben tot die tijd en vooral omdat het in mijn hoofd allemaal zou moeten lukken, maar in praktijk het me gewoon níet lukt. En ik me er dus wel extreem verantwoordelijk voor voel en vindt dat dingen nou eenmaal zo horen (kleren horen in een kast, de vloer hoort altijd zandvrij te zijn, de boodschappen horen altijd voorradig te zijn en het avondeten gepland) Dit is al van voor de burn out overigens, dus vandaar dat ik me nu weer 'normaal' voel.
Deels moet ik aan de gang met die overtuigingen, maar hoe doen jullie dat? Hebben jullie systemen voor dat soort dingen? Ik ben na een werkdag doorgaans zo uitgewrongen (wordt ook aan gewerkt om dat te voorkomen) dat ik misschien nog wel iets doe in huis maar ik me doorgaans er niet toe kan zetten om me aan een planning te houden.
Hoe in vredesnaam krijg je het voor elkaar om alle dingen die je wilt doen ook daadwerkelijk te doen En als dat niet kan: wat doe je dat níet? Want in mijn beleving is het allemaal even belangrijk eigenlijk.Hoe zorg je dus dat je niet alles wilt doen? De lijst van dingen die 'moeten' is eindeloos in mijn hoofd. Van flossen tot je benen scheren tot de keukenkastjes opruimen, weer eens langs oma, de was, gezond eten, leren programmeren, de hond goed opvoeden, helpen met huiswerk van de kinderen, betrokken zijn bij hun sport, regelmatig iets leuks doen, enzovoorts enzovoorts enzovoorts.
Dus tips en ervaringen zijn meer dan welkom.
donderdag 23 januari 2020 om 12:36
Wat me opvalt is dat je alles wilt doen. En nu wil je beter worden én opruimen én toch werken én sporten én lezen....
Als je rommel zo slecht kunt hanteren, denk dan eens na over Marie Kondo. En dan niet persé zo strikt en niet alles in één keer, maar ruim eens op. En dan bedoel ik; ruim eens écht op.
Trek eens een keukenla open. Kieper hem leeg boven het aanrecht. Maak de la schoon. Leg daarna alleen terug wat er echt gebruikt wordt. Al het andere mik je in de vuilnisbak. Drink je nooit wijn? Wat doet die kurkentrekker daar dan? Acties van de supermarkten afgelopen? Zegeltjes weg. Speelgoedjes, verbogen lepels, batterijen waarvan je niet zeker weet of ze vol of leeg zijn, dat keukenschort dat je toch nooit draagt, weg ermee. Marie zegt dat je je moet afvragen of je er blij van wordt. Ik hanteer een iets andere methode: Heb ik het nodig? Wilde ik het hebben? Word ik er blij van? Drie maal nee, weg ermee.
Voorbeeldje: Ik kreeg ooit van mijn dochter voor moederdag een stoffen hartje. Dat heb ik niet nodig, ik heb er ook nooit om gevraagd maar oh, wat word ik er blij van. Dus dat blijft. In mijn keukenkastje stonden ook ooit beertje paddingtonmokken. Van mijn moeder gekregen, ze had die gespaard en ik vond ze leuk. Toen ik 20 was. Maar na 15 jaar waren er stukjes af, werden ze niet meer gebruikt en ik had allang een ratjetoe aan andere mokken. De mokken die vooraan stonden heb ik teruggezet, de rest weggegeven. Idem met vazen, beeldjes, ongebruikte pannen en geen idee meer wat nog meer. En nog staan de kasten propvol. Maar wat er staat heb ik ook regelmatig in mijn handen.
De vraag: wilde ik het hebben? is de minst belangrijke. Ik zag ooit een ronddraaiende borstel, een ideaal hulpje bij het schoonmaken van voegen en tegels. Dat klopte ook wel, maar de accu was na een half uurtje leeg en het duurde twee uur om hem weer op te laten. Ding had vier tientjes gekost. Na twee keer gebruiken verhuisde het naar de kelder.
Afgelopen zomer de kelder opgeruimd. Dat oh zo ideale hulpje heb ik toen ook weggegooid.
Maar waar het om gaat is: hoe meer spullen je hebt, hoe lastiger het is om je huis rommelvrij te houden. Ergo: gooi weg wat weg kan.
Mocht je in mijn regio wonen kom ik je met alle liefde helpen.
Als je rommel zo slecht kunt hanteren, denk dan eens na over Marie Kondo. En dan niet persé zo strikt en niet alles in één keer, maar ruim eens op. En dan bedoel ik; ruim eens écht op.
Trek eens een keukenla open. Kieper hem leeg boven het aanrecht. Maak de la schoon. Leg daarna alleen terug wat er echt gebruikt wordt. Al het andere mik je in de vuilnisbak. Drink je nooit wijn? Wat doet die kurkentrekker daar dan? Acties van de supermarkten afgelopen? Zegeltjes weg. Speelgoedjes, verbogen lepels, batterijen waarvan je niet zeker weet of ze vol of leeg zijn, dat keukenschort dat je toch nooit draagt, weg ermee. Marie zegt dat je je moet afvragen of je er blij van wordt. Ik hanteer een iets andere methode: Heb ik het nodig? Wilde ik het hebben? Word ik er blij van? Drie maal nee, weg ermee.
Voorbeeldje: Ik kreeg ooit van mijn dochter voor moederdag een stoffen hartje. Dat heb ik niet nodig, ik heb er ook nooit om gevraagd maar oh, wat word ik er blij van. Dus dat blijft. In mijn keukenkastje stonden ook ooit beertje paddingtonmokken. Van mijn moeder gekregen, ze had die gespaard en ik vond ze leuk. Toen ik 20 was. Maar na 15 jaar waren er stukjes af, werden ze niet meer gebruikt en ik had allang een ratjetoe aan andere mokken. De mokken die vooraan stonden heb ik teruggezet, de rest weggegeven. Idem met vazen, beeldjes, ongebruikte pannen en geen idee meer wat nog meer. En nog staan de kasten propvol. Maar wat er staat heb ik ook regelmatig in mijn handen.
De vraag: wilde ik het hebben? is de minst belangrijke. Ik zag ooit een ronddraaiende borstel, een ideaal hulpje bij het schoonmaken van voegen en tegels. Dat klopte ook wel, maar de accu was na een half uurtje leeg en het duurde twee uur om hem weer op te laten. Ding had vier tientjes gekost. Na twee keer gebruiken verhuisde het naar de kelder.
Afgelopen zomer de kelder opgeruimd. Dat oh zo ideale hulpje heb ik toen ook weggegooid.
Maar waar het om gaat is: hoe meer spullen je hebt, hoe lastiger het is om je huis rommelvrij te houden. Ergo: gooi weg wat weg kan.
Mocht je in mijn regio wonen kom ik je met alle liefde helpen.
De tand des tijds kan een antieke kast nou juist nét dat karakter geven. Zonde om over te schilderen. Avena.
donderdag 23 januari 2020 om 12:54
Mijn ervaring is juist eerder dat mensen die zich te druk maken dat vooral inhoudelijk bekijken vanuit hun perspectief en niet altijd het grote plaatje in gedachten hebben. Daarom heb je ook altijd geharrewar tussen afdelingen, want ze hebben allemaal andere belangen en mensen zijn ver ingevoerd in hun stukje van het proces. Het is niet zo zeer een kwestie van inhoud, maar simpelweg een kwestie van dingen van je af kunnen zetten.
Maar ik werk niet met mensenlevens, dus dan is het misschien anders. Wel in een vakgebied waar een kleine fout ontzettend veel geld kan kosten. Dat gebeurt soms dus ook.
donderdag 23 januari 2020 om 12:57
Dat is in wezen niet zo heel anders dan iets tegen de regels wél doen, omdat je vindt dat het anders moet. Er zullen misschien ook echt mensen zijn die oprecht vinden dat jouw aanpak niet de beste is. Het hoeft niet meteen te zijn dat een ander er met de pet naar gooit. Een andere kijk op de zaken kan ook.Ik verbaas me ook altijd over mensen die iets domweg weigeren. Omdat ze het er niet mee eens zijn. Bepaald methodes of administratieve zaken. Of omdat ze vinden dat het anders moet. Hoe Doe Je Dat!
donderdag 23 januari 2020 om 13:05
Ik zie heus het grote plaatje, ik heb juist het idee dat de mensen die de beslissingen nemen het grote plaatje niet zien. Die krijgen een opdracht: bezuinigen. En voeren die opdracht uit. Na 1,5 jaar is hun interim opdracht afgelopen en komt er een nieuwe. Die maakt een totaal ander plan en kamt de eerste interimmer compleet af. Die wordt na 6 maanden van de functie gehaald wegens te weinig resultaat. De volgende interimmer doet weer totaal iets anders en weer alleen op korte termijn gericht. Alle hulpverleners zien al welke problemen dat over 2-5 jaar gaat opleveren, maar daar wordt niet naar geluisterd want ‘ze zien het grote plaatje niet’. Na 2-5 jaar is er inderdaad een probleem maar degene die dat beleid heeft bedacht is allang weer weg en de problemen worden weer door een ander opgelost.rumforviva schreef: ↑23-01-2020 12:54Mijn ervaring is juist eerder dat mensen die zich te druk maken dat vooral inhoudelijk bekijken vanuit hun perspectief en niet altijd het grote plaatje in gedachten hebben. Daarom heb je ook altijd geharrewar tussen afdelingen, want ze hebben allemaal andere belangen en mensen zijn ver ingevoerd in hun stukje van het proces. Het is niet zo zeer een kwestie van inhoud, maar simpelweg een kwestie van dingen van je af kunnen zetten.
Maar ik werk niet met mensenlevens, dus dan is het misschien anders. Wel in een vakgebied waar een kleine fout ontzettend veel geld kan kosten. Dat gebeurt soms dus ook.
Ik heb in 2,5 jaar tijd 3 nieuwe koersen voorbij zien komen. Allemaal verpakt als ‘goed voor de cliënt, eigen verantwoordelijkheid en andere instanties meer in hun kracht zetten’ maar het is feitelijk allemaal bezuiniging en niets meer dan dat. En dus slechtere zorg. Mensen die nog geen dag besteed hebben aan de mensen over wie ze beslissen nemen de besluiten, die hebben geen idéé.
Na 1 jaar op een wachtlijst eindelijk een intake krijgen en er dan achter komen dat je IQ 7 punten te laag is en dan dus weer doorgestuurd worden naar een volgende instantie met 2 jaar wachttijd. Dat soort dingen. Of zeggen dat instantie X dit op moet pakken maar instantie x zegt dat ze daar onvoldoende geld voor krijgen en die doen het dus niet. Enorm geharrewar tussen bestuurders en gemeente, ruzie over geld, en ondertussen krijgen de mensen geen zorg. Want instantie y mag het niet meer doen want die krijgen te horen van bovenaf dat instantie x het gaat doen, maar instantie x gaat het niet doen want dat was niet de afspraak. Ondertussen worden de problemen erger en de benodigde hulp nog duurder. Maar in het kader van bezuinigingen kan niemand iets doen tot het volledig en kostbaar uit de klauwen loopt. En bestuurders verwijzen enkel naar de afspraken op papier, maar die zien de mensen niet die er aan onderdoor gaan (zowel medewerkers als cliënten)
donderdag 23 januari 2020 om 13:11
Maar dan kom je bijv bij de politiek uit, die vindt dat zorg en onderwijs niet teveel mogen kosten. Waarna de uitvoerenden dus niet meer kunnen doen wat nodig is.rumforviva schreef: ↑23-01-2020 13:09Ja, dat klinkt wel vervelend, maar als er geen geld is zal er toch bezuinigd moeten worden.
Is het misschien mogelijk om in een meer beleidsmatige functie te komen? Misschien kun je dan meer verschil maken?
En hoe houden andere collega’s zich dan staande?
solomio wijzigde dit bericht op 23-01-2020 19:05
0.10% gewijzigd
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
donderdag 23 januari 2020 om 13:17
Ik snap dat er bezuinigd moet worden en daar zit de pijn ook niet. Als er geen geld is is er geen geld. Maar de manier waarop is allemaal korte termijn denke van mensen die willen scoren, dat vind ik wel ernstig.rumforviva schreef: ↑23-01-2020 13:09Ja, dat klinkt wel vervelend, maar als er geen geld is zal er toch bezuinigd moeten worden.
Is het misschien mogelijk om in een meer beleidsmatige functie te komen? Misschien kun je dan meer verschil maken?
En hoe houden andere collega’s zich dan staande?
Dat dingen anders ingericht moeten worden is geen drama. Maar bijvoorbeeld zorg stopzetten omdat ‘er geen voortuitgang in zit’ is dom. Korte termijn levert dat geld op. Op lange termijn kom je er achter dat dat twee wekelijkse bezoek van een hulpverlener iemand dan wel niet beter maakt, maar er wél voor zorgt dat iemand niet meer 2x per jaar opgenomen moet worden. Wat veel duurder is. Dus dan bezuinig je op dat uurtje koffie drinken om er na 2 jaar achter te komen dat iemand z’n medicatie al 2 jaar niet meer slikt, compleet vereenzaamt en kneiterpsychotisch weer een opname in kan.
Het gaat fout als er 1 algemene regel wordt gesteld ipv per geval te kijken. Ik merk het zelf. Burn out is geen diagnose, dus zat ik een uurtje tegenover een psycholoog die zit te dubben welk etiket ze me zal opplakken omdat ze me anders niet mag behandelen. En voordat ik met haar aan de slag kan moet ik eerst 20 héle minuten met een regiebehandelaar om tafel. Niet dat het ergens over gaat , maar anders vergoed de verzekering het niet.
Zo bizar hoe dat soort dingen geregeld zijn voor en door de beleidsmakers en verzekeraars en dat er totaal voorbijgegaan wordt aan de mensen om wie het gaat.
donderdag 23 januari 2020 om 13:19
Ja, dat lijkt mij ook te kloppen. Ik ben ervan overtuigd dat TO veel betekent voor de mensen die ze begeleidt. Maar om daar zelf aan onderdoor te gaan... Uiteindelijk zal ze zichzelf belangrijker moeten vinden dan dat, omdat ze alleen zo de continuïteit van haar diensten kan garanderen.
donderdag 23 januari 2020 om 13:26
Oh en de bezuinigingen zorgen er ook voor dat instanties moeten krimpen. En dat ze dus kunnen kiezen welke cliënten ze willen helpen. De ‘makkelijke’ groep krijgt dus wel zorg. Een ‘simpele’ depressie, enkelvoudig trauma, alleen schulden of jongeren met 1 overzichtelijke diagnose krijgen wel zorg.
Maar de complexe groep, met 2/3/4 diagnoses en een opeenstapeling van problemen en ellende. Die kan nergens terecht. Het gedrag is te heftig voor instantie x, als de verslaving niet eerst behandeld wordt kunnen ze niet terecht bij y, de verslavingszorg vindt dat psychiatrie op de voorgrond ligt en eerst moet aangepakt worden, de psychIatrie behandelt niet met een actieve verslaving, en de woonvorm neemt alleen mensen met een IQ boven de 80 aan. De instantie die wel mensen met een IQ van 76 helpt wil geen verslaafde mensen helpen enzovoorts enzovoorts enzovoorts. Mijn werk bestaat vooral uit dat soort cirkeltjes doorbreken en daar ben ik ook voor aangenomen. Maar dat gaat dus bijna niet meer. Modelclienten met niet te ingewikkelde issues zijn wel te helpen. De nare, enge, heftige, gevaarlijke, onsympathieke mensen blijven over. En die veroorzaken soms enorme problemen. En kunnen nergens terecht. Want als jij 10 bedden hebt en 30 mensen die wel willen, dan ga je eisen stellen aan je klanten.
En dat is nou net de groep waar ik het liefst en het best mee werk
Maar de complexe groep, met 2/3/4 diagnoses en een opeenstapeling van problemen en ellende. Die kan nergens terecht. Het gedrag is te heftig voor instantie x, als de verslaving niet eerst behandeld wordt kunnen ze niet terecht bij y, de verslavingszorg vindt dat psychiatrie op de voorgrond ligt en eerst moet aangepakt worden, de psychIatrie behandelt niet met een actieve verslaving, en de woonvorm neemt alleen mensen met een IQ boven de 80 aan. De instantie die wel mensen met een IQ van 76 helpt wil geen verslaafde mensen helpen enzovoorts enzovoorts enzovoorts. Mijn werk bestaat vooral uit dat soort cirkeltjes doorbreken en daar ben ik ook voor aangenomen. Maar dat gaat dus bijna niet meer. Modelclienten met niet te ingewikkelde issues zijn wel te helpen. De nare, enge, heftige, gevaarlijke, onsympathieke mensen blijven over. En die veroorzaken soms enorme problemen. En kunnen nergens terecht. Want als jij 10 bedden hebt en 30 mensen die wel willen, dan ga je eisen stellen aan je klanten.
En dat is nou net de groep waar ik het liefst en het best mee werk
anoniem_391194 wijzigde dit bericht op 23-01-2020 13:27
2.63% gewijzigd
donderdag 23 januari 2020 om 13:28
donderdag 23 januari 2020 om 13:28
Mali, misschien moet je eens kijken naar een andere functie, eentje waarin je voor mensen wel het verschil kunt maken. Ik ben niet zo thuis in alle zorg-gerelateerde banen, maar mijn gedachten gaan in de richting van bijvoorbeeld bewindvoering.
Op basis van wat ik lees lijkt me dat nou precies iets waar jij heel goed in zou zijn.
Op basis van wat ik lees lijkt me dat nou precies iets waar jij heel goed in zou zijn.
De tand des tijds kan een antieke kast nou juist nét dat karakter geven. Zonde om over te schilderen. Avena.
donderdag 23 januari 2020 om 13:34
Oh nee! Dat is juist niks voor mij. Achter een bureau, regels, wetten en procedures en heel nauwkeurig werkenCeylon schreef: ↑23-01-2020 13:28Mali, misschien moet je eens kijken naar een andere functie, eentje waarin je voor mensen wel het verschil kunt maken. Ik ben niet zo thuis in alle zorg-gerelateerde banen, maar mijn gedachten gaan in de richting van bijvoorbeeld bewindvoering.
Op basis van wat ik lees lijkt me dat nou precies iets waar jij heel goed in zou zijn.
Ik ga een beetje dood dan. En ik zou iedereen z’n administratie en financiële situatie compleet verneuken
Ik ben goed in netwerken, in contacten leggen, ik krijg de meest opgefokte dreigende kerel in 5 minuten rustig en aan het lachen, en ik heb echt een dosis adrenaline nodig in mijn werk. Ik doe het héél goed op crisis. Daarom is beleid ook niets voor mij. Ik wil graag dat af en toe de meubels om m’n oren vliegen en dat niemand meer naar binnen durft bij mensen en dat het dan allemaal best gezellig blijkt te zijn als ik toch ga, al staat er stiekem toch politie om de hoek voor het geval dat. Mijn gebrek aan focus is een enorme pre in wat ik doe, want ik schakel enorm snel.
Ik vind vrij veel dingen saai
Ik overweeg af en toe wel verpleegkundige te worden. Maar dan niet in een ziekenhuis.
donderdag 23 januari 2020 om 13:40
Als je doelt op die post over mijn werk: daar heb ik geen stress van, dat is wat ik leuk vind om te doen. Dat neem ik niet mee naar huis, lig er niet van wakker.
Het is ook niet mijn bedoeling om stoer te doen. Dat raakt me wel eigenlijk, dat je dat schrijft.
donderdag 23 januari 2020 om 13:48
Ha. Hier komt de aap uit de mouw. Ik vermoed dat hier je probleem ligt op huishoudelijk gebied. Want dat is dus ... ja, saai. De bodem van de wasmand is gewoon nooit zichtbaar, stofzuigen moet drie keer per week, grasmaaien wekelijks. Huishouden is gewoon nooit af en net als je denkt dat je klaar bent moet je weer van voren af aan beginnen. Er moet elke dag gekookt worden en dus wekelijks (ofzo) boodschappen gedaan worden en en en.... Huishouden is geen crisis, het is precies dat wat jij niet (goed) kunt.
Vraag je hulp of ze vaker kan en wil en of ze meer dingen wil doen. Maak samen een lijst. Laat boodschappen bezorgen (volgens mij kun je via de app gewoon je boodschappenlijst van de hele week bijhouden), vraag de kinderen om ook een taak te kiezen om te doen (pubers kunnen best grasmaaien, was vouwen en de auto wassen. Ze netflixen liever, maar hey, ik weet ook wel leukere dingen om te doen dan de douchecabine schrobben).
Zorg gewoon dat je thuis niets meer hoeft te doen behalve 1 of 2 dingen die je leuk of minder erg vindt.
En dan: je bent volwassen. Je bent een grote meid, met een eigen gezin, een goede baan en (waarschijnlijk) een prima salaris. Daar mag je trots op zijn. Ja, anders dat je moeder. Maar het zou me niet verbazen als bijvoorbeeld je oma precies zo was als jij, en dat je moeder juist daarom het tegenovergestelde is. Maar weet je, als het haar niet bevalt hoe het er bij jou thuis aan toe gaat, dan kan ze of helpen, of thuisblijven.
Want dat is volgens mij je allergrootste struikelblok. Je wilt dat mama trots op je is en je denkt dat te bereiken door te zijn zoals zij.
Het wordt tijd om jezelf te accepteren.
ceylon wijzigde dit bericht op 23-01-2020 13:51
5.60% gewijzigd
De tand des tijds kan een antieke kast nou juist nét dat karakter geven. Zonde om over te schilderen. Avena.
donderdag 23 januari 2020 om 13:50
donderdag 23 januari 2020 om 13:53
Dus wél slapeloze nachten en stress.
Daarom schreef ik al.... Lees jezelf terug...
Je spreekt jezelf tegen, er zijn veel ja maren..
donderdag 23 januari 2020 om 13:54
Ja, van dat stuk wel. Nee van de inhoud van mijn werk nóóit. Volgens mij spreek ik mezelf niet tegen. Mogelijk leg ik het niet goed uit, dat kan
