Hoe krijg jij alles (niet) voor elkaar?

Inmiddels zit ik al een paar maanden thuis met een burn out en is er uiteraard een heel arsenaal aan hulptroepen ingeschakeld. Het gaat eigenlijk best goed met me, ik voel me (zolang ik niet werk) weer 'normaal' alleen kom ik er achter dat mijn normaal eigenlijk niet echt normaal is, maar nog steeds mega gestressed en dat ik vol zit met 'moeten' en een tikje overdreven verantwoordelijkheidsgevoel.

Uiteraard ben ik daar met de psycholoog mee aan het werk, maar ik ben toch ook wel benieuwd naar hoe andere mensen dat doen. In mijn omgeving heb ik weinig moeders, ik heb veel vrijgezelle vriendinnen of kinderloze vriendinnen met niet-doorsnee banen en dat is lastig vergelijkingsmateriaal. Die zijn ook heel druk, maar op een andere manier. Die vriendinnen en mijn andere therapeut (niet de psycholoog) vertellen me steeds dat ik te veel wil en dat de lat te hoog ligt en ik vind oprecht dat ze dat verkeerd zien. Gewoon werken, voor je kinderen zorgen en je huishouden op orde hebben en daarnaast nog af en toe sporten en leuke dingen doen zie ik als een soort 'basis' van wat je in ieder geval moet kunnen en doen zeg maar. Dat dat niet lukt voelt als behoorlijk falen.

Nu ben ik een enorme chaoot en ik overzie dingen heel vaak niet. Zo is mijn was al jaren een drama, het wordt heus schoon, maar verder dan de wasmand komt het zelden en ik vind dat een enorme tekortkoming van mezelf. Was hoort schoon, opgevouwen en netjes in de kast.
Voor veel dingen heb ik inmiddels wel een oplossing: ik heb huishoudelijke hulp die de grote dingen doet, badkamer, wc, keuken, woonkamer. Zelf moeten we af en toe nog stofzuigen en het toilet eens extra doen en de was en de gewone ravage opruimen die je met pubers en huisdieren hebt.

Ik heb inmiddels ook een systeem waardoor ik niet meer 6x per jaar met een lege accu en de lichten aan op straat sta, en ik niet meer standaard mijn sleutels en pinpas kwijtraak. Dit na jaren en jaren 'ervaringsleren' en iets te vaak mijn man en/of de anwb moeten bellen.
Plannen wat we gaan eten, boodschappen, het is allemaal een enorme klus voor me en het kost me voor zover ik kan zien meer moeite dan de gemiddelde mens. Eigenlijk heb ik voor al dat soort dingen totaal geen routine. Ik doe wat ik tegenkom, maar heel onregelmatig en dus vaker niet dan wel.
Wat resulteert in s avonds nog snel de gymkleren in de was moeten gooien omdat die de volgende dag schoon moeten zijn en in de middag te laat door de supermarkt struinen op zoek naar iets eetbaars, wat ook weer enorm veel stress oplevert eigenlijk. Ik heb alle systemen al wel een keer geprobeerd om daar routine in te krijgen, boekjes, post its, boodschappen bestellen, elke dag een wasje proberen te doen, maar het is me nooit gelukt, het blijft chaos en omdat ik het dan niet meer overzie komt er niets meer uit mijn handen. Op mijn werk is dat ook een beetje zo: er is altijd wel ergens crisis of ellende, dus ik ga gewoon dóór, maar zonder al teveel planning of dat ik het overzie. Gewoon bikkelen dus.

Als ik 1 ding bedenk dat moet gebeuren verschijnen er minstens 20 min of meer gerelateerde zaken in mijn hoofd. Voorbeeld: Ik heb nog een zakje kaas nodig voor het avondeten, oh als ik dan toch daar ben even dat pakje wegbrengen naar het afgifte punt en als ik dat heb gedaan kan ik mooi even de auto wassen, oh lag daar niet nog een handdoek van de hond in die ik even moet wassen, wacht de wasmachine zit nog vol en dat moet in de droger, maar de droger is nog niet klaar, die moet ik even opnieuw aanzetten, ja dat krijg ik dus nooit allemaal voor elkaar en ik moet ook nog met de hond wandelen, wanneer moet ik dat nu gaan doen want dit kost allemaal veel te veel tijd. Resultaat: Paniek en ik wandel met de hond en de rest doe ik niet. Herhaal de volgende dag. Als ik wel werk is het iets beter omdat ik dan bezig ben en dan gewoon doorga en doorga en doorga . Maar dat resulteert dus in een burn out
Jaren geleden ben ik eens onderzocht op ADD/ADHD, maar die onderzoeken heb ik nooit afgemaakt (afspraak vergeten ) en ik heb niet het idee dat dat per se aan de hand is, maar dat het meer overbelasting is die misschien al wel 10 jaar of langer speelt.

Dus eigenlijk: ik zit nu thuis, ik werk niet tot minimaal, absoluut niet in mijn eigen functie en dat mag en kan ik voorlopig ook niet, maar ik heb nog steeds stress. Van het huishouden, van de boodschappen, van het feit dat ik bijvoorbeeld in de middag een afspraak heb en daar tegen aan hik en dus helemaal niet productief ben tot die tijd en vooral omdat het in mijn hoofd allemaal zou moeten lukken, maar in praktijk het me gewoon níet lukt. En ik me er dus wel extreem verantwoordelijk voor voel en vindt dat dingen nou eenmaal zo horen (kleren horen in een kast, de vloer hoort altijd zandvrij te zijn, de boodschappen horen altijd voorradig te zijn en het avondeten gepland) Dit is al van voor de burn out overigens, dus vandaar dat ik me nu weer 'normaal' voel.

Deels moet ik aan de gang met die overtuigingen, maar hoe doen jullie dat? Hebben jullie systemen voor dat soort dingen? Ik ben na een werkdag doorgaans zo uitgewrongen (wordt ook aan gewerkt om dat te voorkomen) dat ik misschien nog wel iets doe in huis maar ik me doorgaans er niet toe kan zetten om me aan een planning te houden.

Hoe in vredesnaam krijg je het voor elkaar om alle dingen die je wilt doen ook daadwerkelijk te doen En als dat niet kan: wat doe je dat níet? Want in mijn beleving is het allemaal even belangrijk eigenlijk.Hoe zorg je dus dat je niet alles wilt doen? De lijst van dingen die 'moeten' is eindeloos in mijn hoofd. Van flossen tot je benen scheren tot de keukenkastjes opruimen, weer eens langs oma, de was, gezond eten, leren programmeren, de hond goed opvoeden, helpen met huiswerk van de kinderen, betrokken zijn bij hun sport, regelmatig iets leuks doen, enzovoorts enzovoorts enzovoorts.

Dus tips en ervaringen zijn meer dan welkom.

totallyfree schreef: ↑

24-01-2020 10:51

Ik ben hier nog steeds wel benieuwd naar. Vooral omdat jij ook de prof bent.

Hier moet ik even over nadenken. Ik had hem gelezen en ik had er niet meteen antwoord op Goeie vragen.

Ik heb weinig last van social media druk, want ik heb nauwelijks tot geen social media. Ik voel me wel altijd een soort van minderwaardig/heb een autoriteitsprobleem. Dus ik heb altijd gestreefd naar een baan waar ik goed genoeg verdiende om mezelf te kunnen onderhouden en waar ik zoveel mogelijk voor het zeggen had (niet in de zin van leidinggeven, dat ambieer ik niet, maar in zelf bepalen wat ik doe en wanneer ik dat doe en hoe ik dat doe en dat mijn mening er toe doet) Ik ben namelijk niet zo goed in orders opvolgen en uitvoeren wat opgedragen wordt en ik kan er ook slecht tegen als mijn mening niet serieus genomen wordt omdat ik bijvoorbeeld een lagere functie heb dan een ander, zeker niet als ik eigenlijk gelijk blijk te hebben.

Wat wel lastig is is dat ik weinig vergelijkingsmateriaal heb, schreef ik ook al in de openingspost. Ik heb vooral vriendinnen zonder kinderen of partner en die hebben heel andere levens dan ik. En dan wil je graag een goede vriendin zijn dus daar gaat veel tijd in zitten, ik zie vriendinnen eigenlijk allemaal wekelijks of toch op z'n minst tweewekelijks, sommigen zelfs vaker dan dat. En familie net zo, ondanks reisafstand.

Maar mijn leven met twee kinderen en een redelijk flexibele maar toch 9-5 baan vergelijken met zzp' ers die geen kinderen hebben en de helft van de tijd in het buitenland zitten of een workaholic zonder kinderen die makkelijk de 60 uur aantikt en de rest van de tijd besteed aan uitgaan en leuke dingen doen is niet zo handig.

En ik ben ook gewoon snel onrustig, vind alles leuk en doe van alles tegelijk. Vorig jaar deed ik een cursus voor de lol, een opleiding voor mijn werk, en 2-3 avonden sport tegelijk naast mijn werk. Achteraf is dat veel teveel. Maar ik overzie dat dan niet en ik ben ook niet zo goed in nee zeggen tegen iets waar ik eigenlijk heel veel zin in heb.

totallyfree schreef: ↑

22-01-2020 12:28

De verwachting die jij bij jezelf creëert, het alle ballen in de lucht houden, denken dat het normaal is wat je 'moet' doen, lijkt ervoor te zorgen dat je zo chaotisch bent. Als jij al tien ballen in de lucht houdt terwijl dat eigenlijk teveel is, hoe kun je dan nog meer ballen in de lucht houden? Precies, tenzij je in het circus werkt kan dat niet.

Dus, terug naar de basis. Waarom verwacht je zoveel van jezelf. Laat ik je de vraag stellen, als je al die dingen niet doet, werken, kinderen, huishouden, sporten, hobby's, wat zou er dan gebeuren? Wat is dan het eerste wat er in je op komt? Want daar ben ik zo benieuwd naar.
Misschien om het makkelijker te maken, je moet dit aanpassen, van de 10 ballen moet je er 5 weg leggen om handen over te houden voor andere ballen zoals de was, afspraken, etc. Wat zou er dan gebeuren? En dan het ik het niet over praktische zin he, maar over de gevoelsmatige zin. Ben je dan niet goed genoeg? Gaan mensen bij je weg? Waar ben je zo bang voor?

Als ik niet zou werken zou ik geen inkomen hebben, en dus ook geen huishouden hebben om te doen
Ik denk dat het neerkomt op dat ik dan niet goed genoeg ben. Ik heb maar 1 leven, daar moet ik wat van maken zeg maar. Je kunt niet op de bank gaan zitten wachten tot je doodgaat, je moet ondertussen wel wat doen.

Die enorme bewijsdrang zit overal wel onder. Deels ook omdat door mijn opvoeding me altijd is voorgehouden dat dingen niet konden, niet haalbaar waren, niet geschikt voor mij, niet mochten enzovoorts. Mijn ouders zijn heel lief, en ze hebben goed voor me gezorgd op hun manier, maar ook als de dood om op te vallen, want dan val je buiten de groep en buiten de groep vallen is dodelijk. En dat hebben ze mij meegegeven.
Nog steeds is hun eerste reactie als ik iets wil of doe: moet je niet doet, lukt je niet, dat gaat niet goed, denk je wel aan.. en aan... en aan... Doe toch niet zo raar, waarom heb jij toch altijd van die rare dingen....
Inmiddels met een lachje omdat ik dus 'altijd van die rare dingen' heb in hun ogen, maar het is wel de rode draad.

Als ik overal mee zou stoppen zou ik denk ik heel erg ongelukkig worden, want hoe minder ik om handen heb, hoe onrustiger ik word en hoe groter de drang is om iets te gaan doen. Ik schreef het ergens anders al een keer: Het idee dat er duizenden levens zijn die ik nooit zal leven zit me altijd redelijk dwars. Dat ik nóóit alles kan doen en ervaren wat ik zou willen.

Oh en ik lees hier 'echt niets doen' en dat kan ik dus niet. Dan pak ik een telefoon, een boek, ga ik maar iets bakken of iets opruimen of ik zet de tv aan of ik ga slapen, maar gewoon zitten en niets doen, ik kan me niet heugen wanneer ik dat ooit heb gedaan.