Hoe krijg jij alles (niet) voor elkaar?

Inmiddels zit ik al een paar maanden thuis met een burn out en is er uiteraard een heel arsenaal aan hulptroepen ingeschakeld. Het gaat eigenlijk best goed met me, ik voel me (zolang ik niet werk) weer 'normaal' alleen kom ik er achter dat mijn normaal eigenlijk niet echt normaal is, maar nog steeds mega gestressed en dat ik vol zit met 'moeten' en een tikje overdreven verantwoordelijkheidsgevoel.

Uiteraard ben ik daar met de psycholoog mee aan het werk, maar ik ben toch ook wel benieuwd naar hoe andere mensen dat doen. In mijn omgeving heb ik weinig moeders, ik heb veel vrijgezelle vriendinnen of kinderloze vriendinnen met niet-doorsnee banen en dat is lastig vergelijkingsmateriaal. Die zijn ook heel druk, maar op een andere manier. Die vriendinnen en mijn andere therapeut (niet de psycholoog) vertellen me steeds dat ik te veel wil en dat de lat te hoog ligt en ik vind oprecht dat ze dat verkeerd zien. Gewoon werken, voor je kinderen zorgen en je huishouden op orde hebben en daarnaast nog af en toe sporten en leuke dingen doen zie ik als een soort 'basis' van wat je in ieder geval moet kunnen en doen zeg maar. Dat dat niet lukt voelt als behoorlijk falen.

Nu ben ik een enorme chaoot en ik overzie dingen heel vaak niet. Zo is mijn was al jaren een drama, het wordt heus schoon, maar verder dan de wasmand komt het zelden en ik vind dat een enorme tekortkoming van mezelf. Was hoort schoon, opgevouwen en netjes in de kast.
Voor veel dingen heb ik inmiddels wel een oplossing: ik heb huishoudelijke hulp die de grote dingen doet, badkamer, wc, keuken, woonkamer. Zelf moeten we af en toe nog stofzuigen en het toilet eens extra doen en de was en de gewone ravage opruimen die je met pubers en huisdieren hebt.

Ik heb inmiddels ook een systeem waardoor ik niet meer 6x per jaar met een lege accu en de lichten aan op straat sta, en ik niet meer standaard mijn sleutels en pinpas kwijtraak. Dit na jaren en jaren 'ervaringsleren' en iets te vaak mijn man en/of de anwb moeten bellen.
Plannen wat we gaan eten, boodschappen, het is allemaal een enorme klus voor me en het kost me voor zover ik kan zien meer moeite dan de gemiddelde mens. Eigenlijk heb ik voor al dat soort dingen totaal geen routine. Ik doe wat ik tegenkom, maar heel onregelmatig en dus vaker niet dan wel.
Wat resulteert in s avonds nog snel de gymkleren in de was moeten gooien omdat die de volgende dag schoon moeten zijn en in de middag te laat door de supermarkt struinen op zoek naar iets eetbaars, wat ook weer enorm veel stress oplevert eigenlijk. Ik heb alle systemen al wel een keer geprobeerd om daar routine in te krijgen, boekjes, post its, boodschappen bestellen, elke dag een wasje proberen te doen, maar het is me nooit gelukt, het blijft chaos en omdat ik het dan niet meer overzie komt er niets meer uit mijn handen. Op mijn werk is dat ook een beetje zo: er is altijd wel ergens crisis of ellende, dus ik ga gewoon dóór, maar zonder al teveel planning of dat ik het overzie. Gewoon bikkelen dus.

Als ik 1 ding bedenk dat moet gebeuren verschijnen er minstens 20 min of meer gerelateerde zaken in mijn hoofd. Voorbeeld: Ik heb nog een zakje kaas nodig voor het avondeten, oh als ik dan toch daar ben even dat pakje wegbrengen naar het afgifte punt en als ik dat heb gedaan kan ik mooi even de auto wassen, oh lag daar niet nog een handdoek van de hond in die ik even moet wassen, wacht de wasmachine zit nog vol en dat moet in de droger, maar de droger is nog niet klaar, die moet ik even opnieuw aanzetten, ja dat krijg ik dus nooit allemaal voor elkaar en ik moet ook nog met de hond wandelen, wanneer moet ik dat nu gaan doen want dit kost allemaal veel te veel tijd. Resultaat: Paniek en ik wandel met de hond en de rest doe ik niet. Herhaal de volgende dag. Als ik wel werk is het iets beter omdat ik dan bezig ben en dan gewoon doorga en doorga en doorga . Maar dat resulteert dus in een burn out
Jaren geleden ben ik eens onderzocht op ADD/ADHD, maar die onderzoeken heb ik nooit afgemaakt (afspraak vergeten ) en ik heb niet het idee dat dat per se aan de hand is, maar dat het meer overbelasting is die misschien al wel 10 jaar of langer speelt.

Dus eigenlijk: ik zit nu thuis, ik werk niet tot minimaal, absoluut niet in mijn eigen functie en dat mag en kan ik voorlopig ook niet, maar ik heb nog steeds stress. Van het huishouden, van de boodschappen, van het feit dat ik bijvoorbeeld in de middag een afspraak heb en daar tegen aan hik en dus helemaal niet productief ben tot die tijd en vooral omdat het in mijn hoofd allemaal zou moeten lukken, maar in praktijk het me gewoon níet lukt. En ik me er dus wel extreem verantwoordelijk voor voel en vindt dat dingen nou eenmaal zo horen (kleren horen in een kast, de vloer hoort altijd zandvrij te zijn, de boodschappen horen altijd voorradig te zijn en het avondeten gepland) Dit is al van voor de burn out overigens, dus vandaar dat ik me nu weer 'normaal' voel.

Deels moet ik aan de gang met die overtuigingen, maar hoe doen jullie dat? Hebben jullie systemen voor dat soort dingen? Ik ben na een werkdag doorgaans zo uitgewrongen (wordt ook aan gewerkt om dat te voorkomen) dat ik misschien nog wel iets doe in huis maar ik me doorgaans er niet toe kan zetten om me aan een planning te houden.

Hoe in vredesnaam krijg je het voor elkaar om alle dingen die je wilt doen ook daadwerkelijk te doen En als dat niet kan: wat doe je dat níet? Want in mijn beleving is het allemaal even belangrijk eigenlijk.Hoe zorg je dus dat je niet alles wilt doen? De lijst van dingen die 'moeten' is eindeloos in mijn hoofd. Van flossen tot je benen scheren tot de keukenkastjes opruimen, weer eens langs oma, de was, gezond eten, leren programmeren, de hond goed opvoeden, helpen met huiswerk van de kinderen, betrokken zijn bij hun sport, regelmatig iets leuks doen, enzovoorts enzovoorts enzovoorts.

Dus tips en ervaringen zijn meer dan welkom.

broekrok schreef: ↑

23-01-2020 13:50

Ik zat even in de sarcasmemodus dus excuus. Ik herken heel veel in wat je zegt.
Maar je lijkt nu vooral en bijna alleen te kijken naar factoren buiten jezelf zoals Solomio eerder opmerkte.
Heel veel van die buiten hezelf factoren gaan niet veranderen.

Jij moét anders!!

Dat klopt ábsoluut. Want ik loop hierin vast en ik kan het niet veranderen. Dus zal ik zelf iets moeten doen. Ofwel leren om me ertoe te verhouden ofwel andere keuzes maken.

unlundun schreef: ↑

23-01-2020 14:18

Ik heb niet alle 6 pagina's nog doorgelezen maar ben hier blijven hangen. Als je zelf de professional bent en het zo goed cognitief weet, waarom niet een andere behandelvorm proberen. Meer lichaamsgericht. Wat gebeurt er in je lijf en dergelijke. Samen kijken met een goede haptotherapeut.
Als ik voor mezelf spreek helpt me dat onwijs. Cognitief weet ik het allemaal wel, praat ik de gemiddelde psycholoog onder de tafel, maar op lijf-gebied loop ik enorm achter. Sinds ik iemand heb die lichaamsgericht werkt maak ik stappen.

Dat doe ik al

Maar ik kwam (met haar) tot de conclusie dat er ook wel wat overtuigingen en patronen aangepakt moeten worden waar een haptontherapeut niet het meest geschikt voor is.

Poof schreef: ↑

23-01-2020 13:56

TO, meteen excuus want ik heb niet alle pagina’s gelezen maar ik herken in jouw openingspost LETTERLIJK mijn vriend. Hij liep op een gegeven moment zo tegen zichzelf op. Hij is getest, en voila: ADD. Nu met medicatie en het gaat echt stukken beter. Ben je weleens getest? Sorry als ik eroverheen heb gelezen.

Wel gestart met onderzoeken, nooit afgemaakt. Maar aangezien het hier ook weer vaak wordt geopperd en ik het ook nog wel eens denk ga ik dat balletje toch wel opgooien. Al is het om uit te sluiten.

Ik ga het bespreken. En dat boek wat je aanraadde heb ik besteld. Want ik denk dat ik daar sowieso wat aan heb. Of ik regel een beetje ritalin en als dat werkt weten we dat ook weer

Solomio schreef: ↑

24-01-2020 06:24

Dit vind ik wel herkenbaar.

Uiteindelijk maakt het natuurlijk helemaal niet uit of je bijv chaotisch bent als karaktertrek of dat het past bij de diagnose AD(H)D. Het gaat erom wat je ermee doet.

Daarom heb ik ook nooit een punt gemaakt van het per se laten uitzoeken. Het verandert voor mijn gevoel niet zoveel, dit is gewoon hoe mijn hoofd werkt en hoe ik het doe. En of dat nu een sticker heeft of niet maakt het niet opeens anders voor mij. Ik ben ook niet enorm tegen medicatie, maar ik heb er zelf geloof ik geen behoefte aan.
ik heb best een aantal collega's en vriendinnen die een adhd diagnose hebben. Sommigen slikken medicatie, anderen niet. Weer anderen alleen af en toe als ze een intensieve dag hebben of een klus waarbij veel focus nodig is. En ik heb die pillen zelf lang genoeg uitgedeeld aan mensen om te zien dat het ook geen wondermiddel is.

Ik heb het er tot nu toe aardig mee gered. Want hoewel het door dit topic uiteraard een drama lijkt en het met die burn out ook echt even niet lekker gaat/ging, voel ik me het grootste deel van de tijd best prima en krijg ik dingen wel voor elkaar. Het duurt alleen soms héél erg lang. Veel langer dan nodig over de middelbare school gedaan, veel langer over mijn hbo gedaan dan nodig. In totaal wel een jaar of 8 langer dan zou moeten, zelfs in eerste instantie zonder diploma van de middelbare school gestuurd omdat 2x blijven zitten niet mag. Terwijl mijn IQ wel bovengemiddeld is, dus dat is wel heel erg frustrerend. Maar ook daarin leer ik bij. En ik red me, en voor een groot deel van de problemen die ik erdoor had heb ik dus wel een adequate oplossing, en ik functioneer dus eigenlijk best ok gemiddeld genomen.

Niet dat ik het nu bagateliseer, maar het is ook niet zo dat ik in een vervuild huis woon, geen baan kan vasthouden en mijn rekeningen standaard te laat betaald worden of dat ik door gekke impulsen steeds in de problemen kom. Ik denk niet dat met een diagnose mijn leven er opeens heel anders uit gaat zien.

Pluk89 schreef: ↑

24-01-2020 06:40

Ik vind dit herkenbaar, maar ik heb geen kinderen dus dat scheelt mega op meer vlakken. Komt op mij toch over alsof jij erg veel doet, vul dit anders eens in: https://www.volkskrant.nl/kijkverder/20 ... dbattle/#/

Gedaan. Dan kom ik op 60/40. Dus dat valt eigenlijk reuze mee. Toen de kinderen klein waren kwam het wel uit op 80/20 denk ik, daar had ik toen heel veel last van en dat is dus ook wel verbeterd de afgelopen 2/3 jaar. En het inhuren van een schoonmaakster helpt ook enorm. Hoewel het wel vaak voelt alsof ik 'alles doe' valt dat als ik dit lijstje invul eigenlijk wel mee, want hij doet ook weer veel dingen die ik niet zie/merk. Ik heb een lijstje in mijn hoofd van wat nog moet, maar hij heeft net zo goed een lijstje in zijn hoofd van dingen die nog moeten gebeuren. Soms zit daar overlap in, en soms ook helemaal niet.

Solomio schreef: ↑

24-01-2020 09:05

Ik pak even je laatste zin:
 Ik denk niet dat met een diagnose mijn leven er opeens heel anders uit gaat zien.

Dat denk ik dus ook, maar mss toch met één (best belangrijk) verschil: dat je wat milder over je eigen 'tekortkomingen' gaat denken.
Want dat is eigenlijk wat ik vooral lees: je oordeelt snoeihard over jezelf.
En ik denk dat je daar de oplossing moet zoeken: zelfcompassie.
En daar kán een diagnose bij helpen.

Ik weet niet of dat de route is. Want dat snoeiharde oordelen is wel waar, ik ben tegenover anderen veel en veel milder dan tegenover mezelf. Ik kan in gesprek zitten met iemand die afschuwelijke dingen heeft gedaan en dan oordeel ik nog harder over mezelf dan over die ander. Dat is eigenlijk wel vreemd en ik ben er nog niet zo lang achter dat ik dat doe. Maar ik vermoed, mezelf kennende, dat een diagnose dat niet gaat wegnemen. Want dan vind ik diep van binnen toch dat als er zoveel boeken zijn geschreven over fatsoenlijk functioneren met adhd dat ik dat dus gewoon moet kunnen en dat zo'n diagnose dus geen enkel excuus is om niet gewoon normaal te doen. Maar misschien helpt het. Met dat doordelen moet ik sowieso aan de gang.


Ik herken veel van mijn gedrag in mijn kind. Ook bovengemiddeld intelligent, haalt belachelijke cijfers zonder iets te doen (nu nog, dat deed ik de eerste jaren ook) maar zijn brein werkt ongeveer zoals dat van mij en hij is totaal niet in staat om gestructureerd aan iets te werken. Hij ervaart nu geen klachten ,maar ik vermoed dat dat nog wel gaat komen als hij een jaar of 3/4 ouder is. Stel dat er met mij iets van adhd aan de hand is dan kan ik het bij hem beter meteen laten onderzoeken. Want het is én voor een deel erfelijk en hij heeft allerlei factoren waar hij ook zonder die erfelijkheid een grotere kans heeft op een ontwikkelingsstoornis.
En heel eerlijk, ik zou hem de jaren die ik tussen de 13 en de 28 had willen besparen als dat kon, want dat was geen feestje en ik heb altijd het idee gehad dat ik 10x harder moest werken dan eigenlijk nodig was. Voor de basisschoolperiode is dat gelukt, dat was bij mij ook al niet leuk. Maar die middelbare school wordt een uitdaging.

LoveLucy schreef: ↑

24-01-2020 09:20

Dus je moet je eigen beste vriendin worden! Blijkbaar vind je een opgeruimd/ schoon huis of de was niet belangrijk. Anders was het wel zoals bij mij. Ik vind dat wel belangrijk. Daar ligt dus mijn focus. Jij vind wat andere vinden belangrijk. Daar ligt jouw focus. Laat die was. Geen systeem is ook duidelijk he. Schone kleren in de mand is goed genoeg. Leer de kinderen hun eigen kleren te wassen en in eigen mand te doen. Mogen ze zelf weten wat ze doen met de schone kleren.

Ik vind dat dus wél belangrijk. Niemand ziet mijn was/kasten/laatjes en toch heb ik daar heel veel last van. Dat maakt het lastig, want hoewel wel schoon en voor het oog opgeruimd heb ik last van de chaos van niet opgeruimde kasten, manden met was, laatjes met meuk. En het lukt me ook prima om een laatje op te ruimen of een kast op te ruimen of een zaterdagmiddag lang alle was te strijken en vouwen, maar het lukt me nooit om het zo te houden.