Psyche
alle pijlers
Hoe lang de kans geven?
maandag 24 augustus 2020 om 19:51
Een aantal maanden geleden ben ik even in crisis geweest. Er is toen een traject opgezet voor hulp, maar in verband met wachtlijsten ben ik deze maand 'pas' gestart. Het intakegesprek verliep goed en ik had daar een goed gevoel bij, maar nu na het tweede gesprek begint de twijfel toe te slaan.
In het eerste gesprek zijn natuurlijk de grootste knelpunten besproken en wat mijn hulpvraag nu precies is. Nu willen ze graag het een en ander onderzoeken bij me, om een passende diagnose te kunnen stellen. Ik begrijp dat dit even duurt en dat de daadwerkelijke therapie pas kan starten zodra deze diagnose is gesteld.
Dit is echter waar ik tegenaan loop: in het intakegesprek heb ik voor mijn gevoel mijn grootste knelpunt en hulpvraag duidelijk aangegeven. Toen ik daar vandaag weer naar refereerde wist de therapeute niet waar ik het over had, alsof ik dat helemaal niet genoemd had. Ze heeft dit toen even gauw genoteerd en ging door met de planning van die sessie. Ik merk dat ik me nu minder fijn voel en een stuk minder vertrouwen heb in dat het hier wel goed gaat komen. Voor mij was dat het allerbelangrijkste en zij is het totaal vergeten. Is het terecht dat ik me zo voel? Moet ik het echt nog langer aankijken of is dit meteen al een duidelijk signaal? Of overdrijf ik gewoon enorm en kan zoiets gebeuren?
In het eerste gesprek zijn natuurlijk de grootste knelpunten besproken en wat mijn hulpvraag nu precies is. Nu willen ze graag het een en ander onderzoeken bij me, om een passende diagnose te kunnen stellen. Ik begrijp dat dit even duurt en dat de daadwerkelijke therapie pas kan starten zodra deze diagnose is gesteld.
Dit is echter waar ik tegenaan loop: in het intakegesprek heb ik voor mijn gevoel mijn grootste knelpunt en hulpvraag duidelijk aangegeven. Toen ik daar vandaag weer naar refereerde wist de therapeute niet waar ik het over had, alsof ik dat helemaal niet genoemd had. Ze heeft dit toen even gauw genoteerd en ging door met de planning van die sessie. Ik merk dat ik me nu minder fijn voel en een stuk minder vertrouwen heb in dat het hier wel goed gaat komen. Voor mij was dat het allerbelangrijkste en zij is het totaal vergeten. Is het terecht dat ik me zo voel? Moet ik het echt nog langer aankijken of is dit meteen al een duidelijk signaal? Of overdrijf ik gewoon enorm en kan zoiets gebeuren?
maandag 24 augustus 2020 om 19:56
Vooral aangeven bij je therapeut dat je je zo voelt. En dus niet gehoord voelt. Dat dat je belangrijkste hulpvraag is.
Je bent niet de enige cliënt van haar. Dus dat kan gebeuren. Therapeuten zijn net mensen namelijk.
Kijk eerst wat de behandeling je gaat bieden. Blijf je dat gevoel houden dan kun je dan altijd nog een beslissing nemen.
Ik ken je achtergrond natuurlijk niet, maar het lijkt er een beetje op dat je een uitweg zoekt. Een excuus om toch maar niet in therapie te hoeven. En dat is ook nog wel begrijpelijk want het is vaak heel heftig. Maar geef het een kans!
Je bent niet de enige cliënt van haar. Dus dat kan gebeuren. Therapeuten zijn net mensen namelijk.
Kijk eerst wat de behandeling je gaat bieden. Blijf je dat gevoel houden dan kun je dan altijd nog een beslissing nemen.
Ik ken je achtergrond natuurlijk niet, maar het lijkt er een beetje op dat je een uitweg zoekt. Een excuus om toch maar niet in therapie te hoeven. En dat is ook nog wel begrijpelijk want het is vaak heel heftig. Maar geef het een kans!
maandag 24 augustus 2020 om 20:24
Ik kan me best voorstellen dat als je iets heel gevoeligs hebt verteld het pijn doet als de ander dat nauwelijks heeft gehoord maar alleen met haar eigen gedachten bezig was. Ik weet niet of het minder pijn doet als ik zeg dat de ander "slechts" een professioneel is en alleen beroepsmatig in de cliënten is geïnteresseerd, anders dus dan familie en zeer goede vrienden. Als jij dus iets vertelt is vooral haar intellect bezig om een diagnose te stellen en emotioneel is ze veel minder met jou bezig.
Dat kan vervelend zijn maar het heeft ook een groot voordeel: je kan zonder de minste schaamte alles vertellen. Ze zal nergens van versteld staan.
Dat kan vervelend zijn maar het heeft ook een groot voordeel: je kan zonder de minste schaamte alles vertellen. Ze zal nergens van versteld staan.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
maandag 24 augustus 2020 om 21:06
Ja, er zal vast een stuk bij mij liggen. Dit is niet mijn eerste keer therapie maar wel de eerste keer deze problematiek. Ik maak me zelf ontzettend zorgen dus het was gewoon even heel 'naar' om dan te merken dat het haar eigenlijk ontgaan is, terwijl ik al maanden aan niets anders kan denken. En omdat ik me zo'n zorgen maak vind ik het inderdaad doodeng om daadwerkelijk die therapie die starten want: wat gaat eruit komen? Hoe serieus is het? Dat is misschien ook wel normaal.
maandag 24 augustus 2020 om 21:26
Ik zou dit echt wel een hele belangrijke rode vlag vinden. Als therapeute hoor je gewoon op zijn minst te kunnen luisteren en de belangrijke punten eruit te halen en te noteren. Juist een therapeut moet goed voelen, je moet je er veilig en gehoord kunnen voelen. Als ik echt zeker weet dat ik bij de intake meer dan duidelijk ben geweest en ik krijg zo'n reactie als dat van jouw therapeut, dan ging ik op zoek naar een ander.
maandag 24 augustus 2020 om 21:40
maandag 24 augustus 2020 om 21:52
Zeker. Maar je topic heet 'hoe lang de kans geven' terwijl het eigenlijk nog moet beginnen. Geef je het dan wel echt een eerlijke kans?
maandag 24 augustus 2020 om 22:00
maandag 24 augustus 2020 om 22:17
maandag 24 augustus 2020 om 22:34
maandag 24 augustus 2020 om 22:38
maandag 24 augustus 2020 om 23:00
Ik vind het moeilijk om daar een antwoord op te geven omdat ik het eerlijk gezegd niet weet. Het is een zeer goede mogelijkheid, maar ik durf het niet met zekerheid te zeggen. Ik heb wel eerdere behandelingen gehad, maar weet daar weinig van. Vermoed dat ik veel gewoon weg stop zodra het klaar is. Ben op dit moment dan ook bezig om mijn dossiers op te vragen zodat ik zelf kan nalezen wat er allemaal besproken is en waarvoor ik bepaalde behandelingen heb gehad. Als ik terug kijk en mijn hersens probeer te kraken blijven sommige plekken gewoon leeg. Ik weet bijvoorbeeld dat ik meerdere behandelingen heb gehad en dat ik niet alles heb afgemaakt, maar het waaróm weet ik niet meer. Van één bepaalde therapie weet ik niet eens meer waarom ik die überhaupt heb gehad.
Kan dus heel goed, dat ik er gewoon mee kap als het niet gaat zoals ik wil en vervolgens alles weg stop, maar dat kan ik niet met 100% zekerheid zeggen. Ik hoop dat dat door middel van die dossiers duidelijker gaat worden.
dinsdag 25 augustus 2020 om 07:51
Het probleem bij je gevoel volgen in zulke gevallen is dat het gevoel vaak zegt om weg te lopen van iets dat moeilijk/pijnlijk/zwaar/emotioneel is. En daar kom je niet verder mee.Madeleine66 schreef: ↑24-08-2020 22:00Ik begrijp heel goed dat je nu twijfels hebt. Ze is het niet alleen vergeten, wat op zich al best pijnlijk is, maar heeft ook niet de moeite genomen om de aantekeningen van de intake door te nemen. Dat komt op mij niet erg betrokken over. Volg je gevoel zou ik zeggen.
Misschien is dat hier niet het geval, maar ik heb het wel zien gebeuren. Psychische problemen, diagnoses, er liep van alles fout, maar zodra er echt hulp voorhanden was, was er altijd wel iets niet goed, wat die persoon een excuus gaf om er niet mee door te gaan. En ja, dan volg je wel je gevoel, maar dan verandert er ook niets.
dinsdag 25 augustus 2020 om 15:32
Ik verbaas mij erover dat er nog zoveel mensen zijn die het gewoon nog een kans zouden geven. Als de chirurg die je been af moet zetten zich in de voorgesprekken steeds vergist in het juiste been, geef je het dan ook nog een kans? Of kies je dan toch maar liever voor een chirurg die zijn vak wel serieus neemt? Natuurlijk kan iedereen fouten maken, maar bij sommige beroepen kan dat dus gewoon eigenlijk niet.
dinsdag 25 augustus 2020 om 17:02
Beaudelaire schreef: ↑25-08-2020 15:32Ik verbaas mij erover dat er nog zoveel mensen zijn die het gewoon nog een kans zouden geven. Als de chirurg die je been af moet zetten zich in de voorgesprekken steeds vergist in het juiste been, geef je het dan ook nog een kans? Of kies je dan toch maar liever voor een chirurg die zijn vak wel serieus neemt? Natuurlijk kan iedereen fouten maken, maar bij sommige beroepen kan dat dus gewoon eigenlijk niet.
Steeds? 1 keer.
Maar gelukkig ben jij perfect.
dinsdag 25 augustus 2020 om 18:08
niet helemaal loopt......??
TO vindt iets heel belangrijk en therapeut pakt dit niet op
En juist bij therapie moet iets goed voelen. vind ik
dinsdag 25 augustus 2020 om 18:09
kloptJufjoke schreef: ↑25-08-2020 07:51Het probleem bij je gevoel volgen in zulke gevallen is dat het gevoel vaak zegt om weg te lopen van iets dat moeilijk/pijnlijk/zwaar/emotioneel is. En daar kom je niet verder mee.
Misschien is dat hier niet het geval, maar ik heb het wel zien gebeuren. Psychische problemen, diagnoses, er liep van alles fout, maar zodra er echt hulp voorhanden was, was er altijd wel iets niet goed, wat die persoon een excuus gaf om er niet mee door te gaan. En ja, dan volg je wel je gevoel, maar dan verandert er ook niets.
maar iets heel belangrijks negeren vind ik raar
dinsdag 25 augustus 2020 om 20:25
Hoezo iets belangrijks negeren? Jij was er toch niet bij? Toch niet alsof TO iets zei en dat ter plekke genegeerd werd? TO zegt dat ze in haar intake duidelijk was, maar ik kan mij zo voorstellen dat iemand die ergens mee zit en dan haar probleem moet overbrengen soms ook onduidelijker is dan gehoopt. Wij weten het niet, waren er niet bij. Misschien kreeg de therapeut net ervoor slecht nieuws en was ze inderdaad afgeleid, wij weten het niet. Of misschien is ze inderdaad minder geschikt voor dit werk, kan ook. Maar om iemand op basis van 1 gesprek meteen maar af te schrijven vind ik persoonlijk wel overdreven en doet mij vermoeden dat er toch wat anders speelt. Bijv vermijding maar iets als meedogenloze normen zou ook kunnen. En ja, tuurlijk is het niet leuk als je merkt dat iemand iets niet meer weet wat voor jou belangrijk is, dat ontken ik ook niet, maar om dan dan meteen te stoppen?
dinsdag 25 augustus 2020 om 22:00
Eens. Maar het is niet per definitie genegeerd. En to hoeft het ook niet te negeren. Ze kan gewoon zeggen: ik vind het erg vervelend dat (insert probleem) niet genoteerd is omdat het voor mij de kern/een belangrijk onderdeel van het probleem is.
Dan kan de therapeut dat toelichten (want misschien is er wel een reden voor, misschien vind de therapeut juist niet dat dat de kern is, ik noem maar wat) of ze kunnen er in ieder geval over praten.
Meteen het bijltje erbij neer gooien is óf raar óf een onderdeel van het probleem.
