Hoe leven op orde stellen?

Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.

Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.

Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?

Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.

Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.

Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?

Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!

Stom hoe moeilijk het kan zijn om te reageren. Dat het het eerste bericht op een nieuwe pagina zou worden kan me dan letterlijk weerhouden om te reageren. Kinderachtig gedoe, maar frambozentaartje: bedankt!

Frizz. "Ik ging vroeger in zo’n situatie weleens met m’n ogen dicht in mediatiehouding zitten om zo niet langer mijn gevoelens te vermijden. Niet zelden leidde dat tot een flinke huilbui maar ook wel inzichten. Dat ik eigenlijk heel erg bang was, bijvoorbeeld."

Deze ruimte gun(?) ik mezelf niet. Ik heb een eerdere therapie eens de opdracht gekregen om een lichaamscheck te doen. Van top tot teen proberen te voelen wat er gebeurd. Ik heb er de tijd niet voor genomen. Ik laat het niet toe. Vast en zeker door angst aangedreven, want voelen is eng en pijnlijk.

Met de haptonoom dit niet besproken, alhoewel ze zeker doorheeft dat ik vermijd. Zoals zij het omschrijft: alles voor me uitschuif. Ow jeeh, ik heb gezegd dat ik schreef op een forum en ik ben ergens als de dood dat ze meeleest (of misschien zelfs schrijft). Dat heeft me ook tegengehouden om te reageren hier.

Het dissocieren herkende ze niet vanuit de sessies en ze vermoedt dat ik dat niet doe, maar ja dat zegt niks natuurlijk. Gaf ze ook aan.

tyche: "Behoefte aan controle en grip vind ik heel menselijk, wie wil dat nu niet? Ik denk dat je daarin helemaal niet zo abnormaal bent, maar dat je meer onzekerheid en machteloosheid ervaart waardoor die behoefte meer op de voorgrond komt."

Bovenstaande met je eens. Gedreven door onzekerheid, machteloosheid en angst op zoek naar controle.

"Even verder denkend over de communicatie met ex: maakt dat je zo boos omdat je hem niet begrijpt, of heb je een bepaalde interpretatie van zijn gedrag die woede oproept? "

Deze vraag al veel eerder beantwoord in mijn hoofd, want wat maakt precies dat ik zo boos of verdrietig wordt van zijn reacties? Ik denk dat het een stuk erkenning is die ik mis (en ook nooit ga krijgen van hem). En toen werd het zwart in mijn hoofd.
Boodschap is vooral dat dit voortkomt uit hoe de relatie was met hem, hoe mijn opvoeding is geweest. En volgens de haptonoom omdat ik niet toe laat te rouwen dat de relatie voorbij is en hem niet loslaat. Verdorie ze heeft gelijk en ik weet het ook al veel langer dat het zo is. Maar hoe dan? Hoe rouw ik en hoe laat ik het los? Ik voel alleen maar de pijn en boosheid.

Verbinder: "Je vecht van binnen en houdt een grote strijd tegen dingen waar je zelf niks aan kan veranderen."

Ik strijd met mezelf en tegen mezelf. Ik strijd met alles waar ik tegen kan strijden. Ik weet het, wist ik nu maar hoe ik dat kon veranderen. Hoe ik die energie kan omzetten in acceptatie.

Mia: "Vaak zijn emoties een gevolg van heel veel verschillende factoren tegelijkertijd: te veel/weinig slaap, honger, isolement, hormonen, neurotransmitters, wat er gisteren gebeurde, wat er drie weken geleden gebeurde, gedachtenpatronen, je eigen normen en waarden, zelfvertrouwen, enz. Het zou dus ook echt superhandig zijn om een antwoord op de 'waarom-vraag' te hebben, maar omdat het heel vaak onmogelijk is om te achterhalen, is dit geen nuttige aanpak. Je blijft in kringetjes denken. "

Bovenstaande beschrijft precies wat er aan de hand is. Chaos!

"Wat ik nu dus doe (op aanraden van psych dus), is niet kijken naar 'waarom voel ik me zo?', maar 'wat kan ik ermee?' en 'hoe reageer ik erop?'. En dat is heel moeilijk (want het waarom? blijft me triggeren) maar het helpt me echt enorm! Misschien kun je hier ook iets mee (evt met een behandelaar want in je eentje is het echt lastig). "

Ik ga aannemen dat dit in de VERS training besproken gaat worden. Voor nu een ver van mijn bed show. Sorry.
Ik snap wel dat ik hier naartoe moet gaan, het er laten zijn, maar alles in mij weigert. Ik kots (figuurlijk, sorry) van dit soort uitspraken. Net zoals de "ergens energie van krijgen of kosten", schei toch uit. De weerstand die spreekt, vermoed ik.

"En verder lees ik toch wel echt een andere TO dan een paar maanden geleden. Er blijven ups en downs en terugvallen ik oude patronen maar volgens mij ben je heel goed bezig!! "

Of ik goed bezig ben, dat weet ik zo net nog niet. Ben wel met je eens dat het anders is dan pak en beet een jaar geleden. Het suicidale randje is weg, maar dit is niet prettiger kan ik je vertellen.

frambozentaartje: "Dat drukkende gevoel op je borstbeen kan meerdere dingen zijn, waaronder spierspanning van stress. Voor een (goede!) haptonoom kan dat al voldoende hulpvraag zijn: ik heb pijn, ik ben moe, ik ben gespannen en ik wil ervanaf."

Als ik die vraag zo zou stellen dan denk ik dat ze me uit zou lachen, want die gespannenheid is niet zo maar te verhelpen.

Ik heb het voor elkaar gekregen om het dissocieren te bespreken. Heb haar verteld dat ik alsnog de vers training ga doen en ik heb het gehad over communicatie met mijn ex. Daarop gaf ze aan dat ik moest gaan rouwen. Ja leuk (not), hoe dan? Hoe moet dat? Dat het blijkbaar een van de moeilijkste dingen is qua emoties dan vond ik natuurlijk niet leuk om te horen...

Ze heeft voor de volgende keer een muziekwaterbedsessie ingepland. Whatever dat ook moge zijn. Zij meende dat het goed voor me was en ik denk alleen maar "ik voel toch niks en niemand snapt dat".

Ik ben een meester in gevoelens wegduwen en negeren. Ik neem ze niet waar en kom er niet bij. Hoe in hemelsnaam moet ik dat ooit gaan leren?

Op internet opgezocht wat dat drukkend gevoel kon zijn en inderdaad kwam stress als een van de oorzaken naar boven, maar omdat het anders was dan de steken die ik een paar jaar terug wel eens had en ook al een paar keer een hartfilmpje voor gekregen heb vond ik het vreemd. Een andere uiting van de spanning blijkbaar. Momenteel weinig last van dus het zal wel meevallen. (En door....)

Ik probeer ondanks de vermoeiheid wat te doen vandaag. Niet de hele dag bankhangen en dom spelletjes spelen, maar het is zwaar. Voel me falen als moeder (dochter is in haar eigen wereldje aan het gamen), voel me falen als vriendin (want ik mis hem niet en ik houd hem geheim en ik twijfel over de relatie en dat voelt zo niet eerlijk richting hem), voel me falen als docent richting de leerlingen (ik moet meer en kan meer voor ze betekenen, zou moeten want het lukt niet en als die vers training gaat starten zal ik waarschijnlijk minder gaan werken). Gefaald in het leven.

xynix schreef: ↑

27-04-2024 16:56

Ik heb je dit al een paar keer zien vragen. Weet je zeker dat je het wilt leren? Zijn er dingen die je al probeert? Je kunt dit namelijk gewoon oefenen. Maar je moet er wel regelmatig even tijd voor nemen.

Het allerbelangrijkste is diep ademhalen. Even pauzeren en drie keer diep in- en uitademen.

Dat kost nauwelijks tijd, en je hoeft er niks voor te kunnen, je moet het alleen willen.

Het volgende is aandacht. Aandacht voor je lichaam, voor je gedachten en je gevoelens. Ik vermoed dat dat moeilijker voor je is, want je wilt steeds dingen doen en dingen veranderen. Je wilt bezig blijven en aan iets werken. En het gaat juist om aandacht zonder iets te willen veranderen. Maar daar verzet je je uit alle macht tegen, lijkt het.

Ik zal het moeten leren, want zoals het nu gaat is het niet oké. Daarnaast wil ik proberen een beter voorbeeld te zijn voor mijn dochter.
Tussen de regels lees ik vooral dat ik het niet wil en niet goed doe. Dat ik me geen moeite doe. Daar heb je gelijk in. Ik doe moeite om te vermijden, me te verzetten. Klopt. De angst voor het onbekende, het voelen is groot. Ik ken de pijn, het verdriet, het gevoel verloren te zijn. Waarom zou ik daar meer van willen?

Frizz schreef: ↑

27-04-2024 17:29

Je schrijft;

Deze ruimte gun(?) ik mezelf niet. Ik heb een eerdere therapie eens de opdracht gekregen om een lichaamscheck te doen. Van top tot teen proberen te voelen wat er gebeurd. Ik heb er de tijd niet voor genomen. Ik laat het niet toe. Vast en zeker door angst aangedreven, want voelen is eng en pijnlijk.

En samen met wat je verder schrijft in je laatste post lijkt me daar toch wel de essentie liggen van je grootste probleem. Je strijdt tegen je eigen gevoelens, je vermijdt ze en stopt ze weg. Je vecht ook tegen de verwerking van je relatiebreuk.

Ik ben wel benieuwd hoe dat voor jou was als kind, of als twintiger. Hoe ging je toen om met gevoelens? Hoe reageerden je ouders op gevoelens van zichzelf en van jou?

Klopt. Dat doe ik ook. Ik vecht als een malle om niet te voelen. Ik houd vast aan dat wat er niet meer is. Bang te verliezen.

Ik en gevoelens is nooit een match geweest. Verklaring ligt duidelijk in mijn jeugd bij twee ouders die niet wisten wat gevoelens waren. Ik weet waar het vandaan komt, maar dat lost het niet op.
Het boek “ongezien opgegroeid” moet ik gaan lezen, maar bestellen betekent ook dat ik er echt aan moet gaan zitten. Dat ik ooit die stap moet maken het te gaan lezen. Het idee alleen al dat er herkenning zal zijn is beangstigend. De angst dat er een overweldigende berg aan emoties over me heen gaat komen die ik niet kan verwerken is te groot.

Mia schreef: ↑

27-04-2024 17:34

Ik vind 'ergens energie van krijgen' een veel vagere uitspraak dan kijken naar 'wat doe ik ermee?'. Die laatste vraag is vrij pragmatisch en niet zweverig. Maar goed - als dit nu nog te lastig of te irritant voor je is, prima! Misschien pak je het later op ofzo, of misschien werkt voor jou uiteindelijk iets heel anders.

Mee eens. Er zit zeker een verschil in. Het was niet verkeerd bedoeld mijn reactie. Sorry als dat wel zo overkwam.

Ik kan gevoel niet “sturen” dus voor mij klinkt de vraag “wat doe ik ermee” enorm vaag. Want wat doe ik er dan mee als ik me boos voel? Of verdrietig of wat dan ook? Niks toch, want gevoel is niet te sturen.
Wellicht snap ik er gewoon niks van. Ben ik hier te dom voor.

Frizz schreef: ↑

27-04-2024 22:24

Dat snap ik heel erg goed. Zelfs ik vermijd dat boek en ik ben aardig goed met emoties.

Máár… eigenlijk vermijd je dus niet ‘van alles’. Je vermijd alleen hetgeen wat mogelijk maakt dat je er van alles bij gaat voelen, en dat doe je zodat je niet breekt. Want je wil overeind blijven.

Ik vermijd inderdaad alles wat ook maar iets los kan maken bij me. Die angst voor de gevoelens, de herinneringen misschien ook wel, die zit zo enorm diep dat ik geen millimeter toegeef. Daardoor blijf ik staande maar zal ik tegelijkertijd niet vooruit komen.

Mag ik vragen waarom dat boek voor jou te heftig / confronterend is dat je het niet gaat lezen?

Qua gesprekken niet meekrijgen valt me in dat ik bij sociaal wenselijke korte gesprekjes vaak ook niet alles meekrijg.
Laatst bij de snackbar werd een grapje gemaakt en ik kreeg dat simpelweg niet mee. Versta het niet, als ik überhaupt al doorheb dat ze meer zeggen dan “fijne avond” of iets dergelijks.
Een op één gesprekken in een grote groep lukken me niet om te volgen, maar kennelijk lukt het me wel om te doen alsof ik alles heb en begrijp. Het voelt ongemakkelijk en onecht. Tenen lopen. Soms niet te vermijden. Sociaal wenselijk gedrag.

@Verbinder: je hebt vast gelijk. Er is van alles gaande maar dusdanig diep en/of klein dat ik het niet kan waarnemen momenteel.

Het is wel fijn om te weten dat er mensen zijn die me begrijpen. Dat geeft in ieder geval het idee dat ik niet helemaal gek geworden ben en ook dat het dus beter kan worden. Het kan dus wel, de vraag is alleen hoe en wanneer. En inderdaad wat je zegt: niet zo alleen voelen.
Dat jij en anderen hier reageren, vragen stellen, opties bieden (ook al doe ik er 9 van de 10 keer niks mee), het helpt me wel. Het maakt het behapbaar en zet me aan tot denken.

@Frizz: de angst komt meestal niet ter sprake tijdens een intake en gaat gaandeweg pas de overhand nemen. Bij de intake moet ik aankaarten wat er mis is en waar ik tegenaan loop. Als de hulp dan echt van start gaat dan kruip ik terug in mijn schulp. Bij de laatste intake heb ik dat ook aangegeven, want niemand ljkt door mijn muur van angst en vermijding door te breken. Tenminste niet tot nu toe.
Ja een mannelijke therapeut kon dat een beetje, maar dat ging dus mis door overdrachtsgevoelens en daar kon hij dan weer helemaal niks mee.

Voor nu zit ik in de afwachtende stand. Tot de training zijn nog een paar mensen en ik krijg wel sessies aangeboden ter overbrugging, dus daar zal vast het een en ander besproken worden. Daarnaast natuurlijk de haptonoom met de volgende keer een muziekwaterbed op het programma. Wat dat dan ook mag zijn. Voor nu denk ik er niet aan en tegen die tijd sta ik vast te stuiteren van de spanning. Zo werkt het voor mij nu het beste, of het goed is is een ander hoofdstuk.

Ik hoop dat je binnenkort veerkrachtiger bent om het boek te gaan lezen. Wat ik hier af en toe van je lees in andere topics heb je het druk genoeg. Dat je daarnaast hier reageert vind ik erg knap van je! Dank je wel

@xynix: het kan best zijn dat ik het op wilskracht wil veranderen en niet vanuit mijzelf. Ik zou het niet weten. Het kan ook (weer) sociaal wenselijk gedrag zijn omdat dit niet is zoals het hoort. Zoals hier wel vaker is geschreven in het begin: "doe het dan voor je dochter, dat ben je haar verschuldigd". Ergens hebben ze gelijk want ik neem het mijn ouders kwalijk dat zij niet meer gedaan hebben om zichzelf op de rit te krijgen. Dat valt natuurlijk niet te rijmen met mijn houding dat ik er niks aan doe.

Mijn angst zit er vooral in dat ik zo overladen ga worden door (vooral negatieve) gevoelens dat ik niet meer voor mezelf kan zorgen, laat staan voor mijn dochter kan zorgen. Ze zeggen niet voor niks dat het eerst slechter moet gaan voordat het beter gaat. Ik ben bang voor dat slechter. De suicidale en wanhopige perioden zijn ontzettend zwart. Hoe moet ik die doorkomen/ Dat speelt er mee in de angst. Ik ben niet iemand die dan aan gaat kloppen voor hulp, ik zal me juist terugtrekken en verder weg raken.

"Je beschrijft jezelf als iemand die niks voelt. Maar de angst is juist dat je iemand bent die teveel voelt. "

Hoe bedoel je dat? Ik weet dat ik wel wat voel, want angst is ook een gevoel. Net zoals boosheid en verdriet. Maar hoe bedoel je dat ik teveel voel?

@Mia: dank je wel voor je uitleg. Voor mij een stuk duidelijker wat je bedoelt. Ik denk dat ik (on)bewust vaak al de actie inga. TV kijken, beetje opruimen of iets dergelijks. Dat helpt inderdaad tegen het piekeren. Ik zie dat echter als vermijding en niet als iets goeds. Maar ik heb dan ook geen angststoornis (tenminste niet als hoofdprobleem, want ze zien wel kenmerken van een angststoornis bij me).
Merk je dat de angst minder wordt of naar de achtergrond verdwijnt als je leuke dingen gaat doen?
Het klinkt wel als veel oefening om je gedachten/gedrag een andere kant op te sturen. Knap dat jou dat lukt!

Algemeen: ik begrijp dat ik niet alle adviezen hoef (en kan) opvolgen. Het erover praten, opties verkennen en wellicht herkenning vinden is voor nu wat ik nodig heb. Het "echte" werk zal ik toch met een therapeut moeten doen lijkt me. Maar alle inzichten die ik hier op doe helpen me wel om mijn probleem duidelijker te krijgen.
Dus dank voor alle jullie bijdragen

Sorry Frizz, een totaal gebrek aan energie om te reageren.

“Korte” update.

Totale moeheid. Lichamelijk, maar ook geestelijk. Geen eetlust (wel snaaien), slecht slapen, geen fut om op te staan, geen fut om iets te doen, mezelf in de weg zitten.
Samenvatting: de meivakantie heeft me geen goed gedaan.

Gesprek gehad ivm vers training. Die gaat nu eerder starten. Heel betoog van die persoon dat die groep bij me zou passen, dat mijn bezwaren onzin waren. Toen ik aangaf het gevoel te hebben gepusht te worden werd dat weerlegd want dat was niet zo, ze probeerde in mijn bestwil te handelen. Tuurlijk! Maar op deze manier? Ik voelde me echt niet gehoord. Ook dat aangegeven, maar was/werd geen prettig gesprek. Zij gaat de vers training geven dus ik ben benieuwd. Over een week of zes starten ipv paar maanden. Ja natuurlijk fijn, maar nee echt niet zoals het gegaan is. Ze begrijpt me niet (of juist wel
Dat ik kind niet alleen thuis wil laten voor een aantal uur vond ze bizar. Kind was oud genoeg in haar ogen en dat ik dan een reactie krijg van ex moest ik maar naast me neerleggen. Nou sorry dat me dat niet lukt. Gesprek is dik een week geleden, maar nu ik eraan denk sta ik weer op springen.
Gesprek wegduwen en door!

Menstruatie een week uitgebleven. Overgang? Nooit last van gehad, ook niet toen ik er psychisch slechter aan toe was. Dus dat lijkt de oorzaak niet te zijn.

Ik ben op, maar zal toch moeten werken.

Dank jullie wel voor de attentie dat jullie iets laten weten. Zo’n klein gebaar, maar voor mij waardevol.

Oh ja: niks meer van WMO gehoord. Dat was volgens die vrouw van vers training ook niet nuttig want met mijn houding zouden ze me toch niet lang helpen. En bedankt!!!