Hoe leven op orde stellen?

Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.

Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.

Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?

Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.

Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.

Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?

Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!

Pekka123 schreef: ↑

12-05-2024 18:33

Ben je weleens opgenomen geweest?

Nee en dat wil ik graag zo houden. Waarom deze vraag?

Frizz schreef: ↑

12-05-2024 23:37

Oh ik schrik er een beetje van. Ik wil van alles zeggen maar weet niet wat handig is. Een vraag dan maar; verlopen gesprekken vaker zo voor jou?

Je kunt alles zeggen / vragen wat in je opkomt. In het ergste geval reageer ik een tijdje niet

De vraag of gesprekken vaker zo verlopen snap ik niet helemaal waar die vandaan komt. Heb ik hier vaak aangegeven dat ik me onder druk gezet voel?
Voor mijn idee namelijk niet. Het was dat zij bleef doordraven over de wachttijd, de geweldige groep, de ideale tijd want vakantie, bezwaar ivm kind was onzin. Ze nam geen notie van mijn bezwaren en nam mijn zorgen niet weg maar walste eroverheen. Dat idee. Maar ik zal het vast wel fout zien.

Het zal zeker een stukje angst zijn, want nu veel minder voorbereidingstijd mentaal. Maar los daarvan werd ik best wel geïrriteerd tijdens het gesprek dat ze bleef doordrammen over dat ik kind best alleen kon laten op die leeftijd. Dat dat normaal was, ik me niks moest aantrekken van ex. Ergens heeft ze gelijk natuurlijk, maar elk kind is anders toch? Elke situatie is anders. Ze walste over mijn opmerking dat het echt niet kon heen. Dat voelde totaal niet fijn.

Ik heb niet het idee dat ik gesprekken vaker zo intens ervaar, zo drammerig en pushend.

Het serieus genomen voelen heb ik zeker nodig, maar ik sta met mijn rug tegen de muur. Als dit ook weer niet lukt (selffulfilling prophesy?) wat moet ik dan?

Daar was ze trouwens verontwaardigd over toen ik zei dat ik al twee jaar bezig was, want zij waren toch echt een andere instelling en ze waren nog niet aan de slag geweest en bla bla. Leek alsof ik tegen het zere been had getrapt, maar ik gaf alleen aan dat ik toch iets moest proberen omdat al het andere de afgelopen twee jaar niet het gewenste effect heeft gehad.

Zo kun je het inderdaad ook omschrijven. Zij benoemde het meer als goed willen doen voor mij. Ik geloof ook wel dat ze het goed bedoeld, begrijp me alsjeblieft niet verkeerd. Ik snapte sommige van haar argmunten wel. Het aantal vrouwen was groot, sommige uit dezelfde beroepsgroep als ik. Dus ja dat kan (hoeft niet) prettig zijn. Ik heb me in ieder geval laten overhalen, met frisse tegenzin.

Verbinding heb ik met die betreffende hulpverlener niet, heb nu drie gesprekken met haar gehad (intake deed een collega van haar). Het laatste gesprek heeft dus de schaduw van het overtuigen, het gesprek ervoor was ook niet erg prettig omdat ze daar ook vond dat mijn werkargument geen argument was. De manier waarop ze dat zegt en ermee omgaat is niet de stijl waar ik echt wat mee kan.
Werken aan die verbinding lijkt me niet haalbaar. Er staat nog een gesprek gepland en daarna zal de training beginnen.
Ik benader de training zoals die bedoeld is: veel theorie en huiswerk. Ik zie wel hoeveel aandeel zij erin zal hebben. Uiteindelijk zal ik het toch zelf moeten doen.

Verbinder schreef: ↑

14-05-2024 01:42

Ach, nou ja, dan maar de Vers training over 6 weken doen.
Het is gewoon maar even zo.
Kun je nog wel op vakantie?

De vakantie die met dochter gepland staat. Dus dat is voor mij geen vakantie. Ik heb wel veel vrij ivm sector waarin ik werk. Toch zal de vakantie vooral druk en slopend zijn, net zoals de afgelopen vakanties / jaren. Vakantie is voor mij geen rust moment.

“Het is gewoon maar even zo.” vind ik erg kort door de bocht. Ik zie er erg tegenop, vertrouw niet op het doel ervan en nu is mijn voorbereidingstijd dus weg. Wellicht is dat goed. Ik heb geen idee.

Pekka123 schreef: ↑

14-05-2024 07:17

Dat werk geen argument is, zou zij dat uit zorg kunnen hebben gezegd? Dat het wellicht zo de verkeerde kant op gaat wanneer je niet voor je gezondheid kiest dat er op een dag misschien voor je wordt gekozen. Vandaar mijn vraag.

Ik heb niet het idee dat het nu slechter (of beter) gaat dan een jaar geleden. Vorig jaar wilde huisarts me laten opnemen, maar dat heb ik kunnen tegenhouden. Opname is geen optie zolang ik nog rechtop sta. Dan ben ik dochter dadelijk kwijt. Eentje is al genoeg, ondanks dat ik daar niks bij voel. Vermijding is hier de beste optie.

frambozentaartje schreef: ↑

15-05-2024 15:38

Ik denk, als ik het zo lees, dat zij gewoon niet de goede persoon is om jou te helpen. Dit is een beetje een aanname, maar ik denk dat dit is misgegaan: Jij komt niet makkelijk bij je gevoel - logisch, want daar is die training voor! - en ik vermoed dat jij niet je gevoel hebt benoemd ("ik begin veel liever in de herfst, punt uit" ) maar dat je zakelijke argumenten hebt aangedragen waarom je liever in de herfst begint. En zij kan het onderscheid niet maken of jij die argumenten als belemmeringen voelt of dat je op die manier duidelijk probeert te maken wat jouw gevoel is, dat jij zelf liever in de herfst begint.

En laat dat nou net zijn wat je nodig hebt, iemand die je heel nauwkeurig kan helpen met wat je voelt en wat je denkt en wat je niet durft te voelen of te denken. Je hebt een archeoloog met een kwastje nodig, geen bulldozer

Ik vermoed dat je hier het juiste kunt benoemd. Nadeel is dat ik dat vooraf niet kan inschatten. Nu denk ik “over zes weken is echt te snel”, maar dat kan ook dit angst gedreven zijn ipv dat het echt beter is om dan pas te beginnen. Ik heb geen idee waar mijn ideeën vandaan komen of wat er gebeurd. In die zij kon zij dus niet handelen nav uitspraken, omdat ik het zelf niet helder heb.

Die archeoloog is wel een goede beeldspraak. Ik denk in ieder geval dat het rustig en heel voorzichtig moet gebeuren en niet zoals het nu verlopen is.

Je hebt gelijk Verbinder, het kan best zijn dat die voorbereidingstijd niet bevorderlijk is. Wat er zou gebeuren is dat ik het eerst wegduw en er echt niet meer over nadenk. Afhankelijk van de impact (hoe eng vind ik het) ga ik er wat over nadenken en bedenken hoe ik het ga aanpakken. De dingen regelen die nodig zijn zodat ik deel kan nemen en ook nadenken hoe ik er daarnaast mee om moet gaan. Zo had ik in mijn hoofd al een "plan" dat ik het mijn vriend moet gaan vertellen (want die weet nog van niks). Starten eind jaar was in die zin makkelijker geweest want dan had ik het kunnen verbergen, nu moet ik het wel vertellen omdat het gedeeltelijk tijdens de vakantie valt. Ik word dus verplicht om het te vertellen en dat vind ik niet prettig. Het zou mijn keuze moeten zijn ipv de rug tegen de muur optie.

Ik had ergens ook bedacht dat ik de relatie op een lager pitje zou zetten tijdens de training, maar dat gaat me op zo'n korte termijn niet lukken.
In de vakantie zou ik het huis van mijn ouders leeg gaan halen zodat die last van mijn schouders kan. Icm therapie gaat dat natuurlijk een stuk lastiger, want mijn energie is echt niet in orde.

Eigenlijk wordt dus vooral mijn hele planning overhoop gehaald en ik kan daar niet zo goed tegen (zachtjes uitgedrukt). Nu dus in sneltreinvaart een nieuwe planning bedenken, maar het is kort dag, ik loop de laatste weken meer op mijn tenen dus het lukt niet om er serieus naar te kijken en ga dan alleen maar vermijden en denken "ik zie het dan wel". Dat helpt dus niet en zal niet zorgen voor een open blik richting de training.

Ik hoor van sommige "dan stop je toch tijdens de training als het niet bevalt", maar ik heb ja gezegd en als je ja zegt dan doe je het ook. Ik ben niet van het afzeggen, van niet komen opdagen. Dat zit niet in me. Ik zie het als een van mijn sterke punten dat ik mijn afspraken na kom. Ook als ik geen idee heb waarom ik ga, ik ben er wel. Volgens de persoon van de training gaf dat aan dat ik wel aan de training wilde deelnemen, maar dat is dus echt niet zo. Ik ben hier omdat we een afspraak hebben gemaakt. Punt. Die training ga ik doen omdat anderen denken dat het goed voor me is. Ik zelf ben er nog steeds niet van overtuigd en langzaamaan gaan de hakken in het zand. Enerzijds omdat ze me gepusht heeft naar een eerder begin, anderzijds omdat het al zo snel is en ik voor mijn idee dus niet goed voorbereid ben. Gedoemd te mislukken. Zo voelt het momenteel. Want waarom zou dit wel gaan werken?

Hoe zien ze voor zich dat ik ga werken aan mijn gevoel als ik alles vermijd en vooral niet weet wat ik voel? Juist omdat alles achter die dikke muur van ontkenning zit?

Het systeem dat ze gebruiken, de zogenaamde pannetjes, heb ik natuurlijk nog niet gebruikt, maar ik ben al langer bezig om te bekijken wat er gebeurd en waarom ik me zo voel. Zoals deze week, somber, lusteloos, geen eetlust, niks uit mijn handen krijgen. Wat is er gebeurd dat ik me nu slechter voel? Wat is er aan de hand dat het nu gaat zoals het gaat. Ik heb werkelijk geen idee. Ik zie niet waarom het de ene dag beter gaat dan de andere dag. Ik weet dat het een aantal weken geleden iets beter ging, dat heb ik hier nog geschreven. Ik weet het, maar herinner het me niet. Ik kan de vinger er niet op leggen wat er nu anders is. Wat ik moet aanpassen zodat het iets beter gaat. Ik heb geen idee en het voelt alsof ik maar wat doe. Ik vind geen balans.

Ik heb geen actie meer ondernomen mbt het wmo. Mijn aanvraag is (neem ik aan) niet aangekomen bij de nieuwe aanbieder en ik voel er weinig voor om weer aan de bel te trekken. De psycholoog van VERS gaf aan dat ze me niet konden helpen omdat ik me niet liet helpen. Dit zei ze nadat ik had aangegeven dat ik al eerder aangedragen hulp niet had aangepakt. Dus nu zit ik een beetje te piekeren wat ik zou doen (al tijdje op de achtergrond). Ik zou nog steeds graag hulp/advies willen mbt communicatie rondom mijn ex (of het uitblijven van communicatie), daarnaast is het thuis ook een puinhoop. Ik probeer wel wat dingetjes aan te pakken, maar het schiet niet op en het lijkt maar niet een verschil op te leveren. Net de afwas weggewerkt van vorige week. Pannen, de rest is vaatwasserwerk en die heb ik net ook uitgeruimd. Stond al twee dagen te wachten. Het ergert me dat ik het niet meteen doe, maar het lukt me niet om het dan te doen. Ik blijf op de bank liggen en kom niet vooruit.

@Verbinder:
Ik kan zeker navragen wat er met de aanvraag gebeurd is. Hulp in huishouding lijkt me niet nodig, ik kan het allemaal wel, ik doe het alleen niet. Ik mis de noodzaak, de focus, de energie en het overzicht. Mijn kleren liggen bijvoorbeeld sinds de verhuizing in een wasmand. Behalve de kleren die me niet meer passen. Die liggen netjes in de kast. Kwestie van sorteren en opruimen zou je zeggen. Maar nee, ik doe het niet.
Ik zie niet hoe wmo daarbij kan helpen. Zij gaan het niet voor me doen (logisch en zou ik ook niet willen/toestaan). Iemand naast me hebben staan zodat ik het alsnog ga doen is geen optie. Dan ga ik met de hakken in het zand. Dus wat kunnen zij dan nog betekenen als ik alles niet wil?
Enige wat ik echt fijn vond was het sparren mbt ex. Alhoewel daar ook weinig valt te halen als hij niet reageert op mijn berichten. Dan zal ik als advies wel krijgen om het te laten lopen. Daar schiet ik natuurlijk ook niks mee op.
Het ordenen zou wel fijn zijn, maar ook daar duld ik geen advies of wat dan ook. Ik moet het zelf doen, dat is mijn instelling (momenteel) en ik weet dat dat me niet verder helpt. Voor mijn idee (angst) als ik het ook maar iets loslaat dan ben ik alle controle kwijt en gaat het mis.

Als contact met mijn ex ter sprake komt tijdens de training dan zal ik dat zeker meenemen. Dat was ik tenminste van plan. Ik zal het niet zo opbrengen omdat ik mijn reactie niet kan beschrijven achteraf. Daarnaast wil ik eerst aftasten of de groep prettig is om dingen mee te delen. Dit is voor mij de eerste keer dat ik in een groep zoiets moet gaan bespreken, dus voor nu ga ik dat even afwachten.

frambozentaartje schreef: ↑

17-05-2024 14:11

Maar als je op deze manier alles aanvliegt, dan dwing je jezelf waarschijnlijk heel vaakon om dingen te doen die je niet (of: niet meer) wil doen -of waarvan je misschien niet eens weet of je het wil doen, want dat vraag je je niet meer af, want je hebt die afspraak nou eenmaal gemaakt.
Check, check en check

En als je je eigen emoties zo resoluut wegdrukt, en er geen ruimte is om te voelen wat je eigenlijk niet wil, dan is er ook geen ruimte om te voelen wat je wel wil en dus ook geen ruimte voor fijne emoties en levensvreugde.
Nog meer checks.
En ook geen ruimte voor energie.

frambozentaartje schreef: ↑

17-05-2024 14:15

Ik hoop dat je tijdens die training leert om wel halverwege te stoppen met waar je toch geen zin in hebt,eventueel met die hele training zelf

Ik heb zeker geen zin in die training, maar ik hoop wel dat deze me verder kan brengen. Ik ga er in ieder geval het beste van maken. Stoppen is geen optie.