Hoe leven op orde stellen?

Twijfelaar zondag 29 oktober 2023 om 20:00

Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.

Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.

Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?

Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.

Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.

Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?

Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!

twijfelaar wijzigde dit bericht op 12-12-2023 15:48
Reden: Aanvulling

2.39% gewijzigd

Hope is the first step on the road to disappointment

Twijfelaar maandag 20 mei 2024 om 23:15

Inzicht heb ik, er iets mee doen is een ander verhaal.
Soms denk ik zelfs dat de hoeveelheid inzicht me tegenwerkt.

‘blijkbaar mis je nog de energie, de tools en/of het vertrouwen (in jezelf en/of de behandelaar) om vooruitgang te boeken waar je zelf tevreden mee kan zijn’
Ik boek geen vooruitgang. Oke, toegegeven, een heel klein beetje dan. Daar kan (wil?) ik niet tevreden mee zijn. Dat mega kleine mini stukje is verwaarloosbaar.

Hope is the first step on the road to disappointment

Twijfelaar maandag 20 mei 2024 om 23:22

frambozentaartje schreef: ↑
20-05-2024 23:03
Waarschijnlijk is de trap grotendeels onzichtbaar. Je gaat iets nieuws proberen en dat is doodeng.

Ken je die uitspraak van Maya Angelou? Ik ben te lui om de Engelse tekst letterlijk te onthouden maar het is iets van 'je deed toen dat waarvan je dacht dat het het beste was, nu weet je beter en doe je beter'.
Zo'n fijne uitspraak vind ik dat, het laat geen ruimte voor schuld.

Iets nieuws proberen? Die vers training? Is dat nieuw of meer van hetzelfde omdat ik de opdrachten vast niet ga maken want geen ruimte. Daar is niks nieuws aan. Schijn bedriegt.

Een gerustellende gedachte zou het moeten zijn dat je altijd de keuze maakt die op dat moment het beste lijkt. Gemaakt vanuit de kennis die je op dat moment hebt. Het is prima te beredeneren, dat maakt het nog niet waterdicht. De schuld blijft, de realiteit is toch dat de gemaakte keuze een gevolg heeft. Linksom of rechtsom.
Oorzaak en gevolg. Zo simpel is het.
En als we dan gaan omdenken: natuurlijk vind ik dat die uitspraak voor iedereen geldt behalve voor mij en snap ik dat dat niet reëel is.

Hope is the first step on the road to disappointment

Frizz maandag 20 mei 2024 om 23:35

Twijfelaar schreef: ↑
20-05-2024 23:15
Inzicht heb ik, er iets mee doen is een ander verhaal.
Soms denk ik zelfs dat de hoeveelheid inzicht me tegenwerkt.

‘blijkbaar mis je nog de energie, de tools en/of het vertrouwen (in jezelf en/of de behandelaar) om vooruitgang te boeken waar je zelf tevreden mee kan zijn’
Ik boek geen vooruitgang. Oke, toegegeven, een heel klein beetje dan. Daar kan (wil?) ik niet tevreden mee zijn. Dat mega kleine mini stukje is verwaarloosbaar.

En het eerste deel van de zin?

•

Twijfelaar maandag 20 mei 2024 om 23:43

Ik mis de energie.
Ik heb niet de gereedschappen om eruit te komen.
Absoluut geen vertrouwen in mezelf, laat staan een behandelaar.

Hope is the first step on the road to disappointment

Twijfelaar maandag 20 mei 2024 om 23:48

Wat ik nu wel merk, maar dat had ik al eens geconcludeerd? Dat ik baat heb bij een hoge frequentie van afspraken. Toen ik bij een therapeutengroep zat waarbij ik een therapeut elke week zag, kon ik veel minder vermijden en dus inzicht verkrijgen. Het waren kleine stapjes, maar ik denk oprecht dat zij me beter begon te begrijpen. Ze zag de verschillende facetten.
De vers training zal wekelijks zijn, maar de individuele afspraken niet.
De haptonoom zie ik een keer per maand, dat voelt ook echt als aan en uit. Even aanstaan voor en tijdens de afspraak. Daarna pertinent uit en door.

Ik vraag me daarom af wat ik nodig heb (om te kotsen die uitspraak) om de vers training succesvol te maken, want in m’n eentje ga ik dat niet redden.

Hope is the first step on the road to disappointment

Frizz maandag 20 mei 2024 om 23:48

Twijfelaar schreef: ↑
20-05-2024 23:43
Ik mis de energie.
Ik heb niet de gereedschappen om eruit te komen.
Absoluut geen vertrouwen in mezelf, laat staan een behandelaar.

En dat doe je allemaal niet expres. Sterker nog, als je anders kon had je het allang gedaan.

•

Verbinder dinsdag 21 mei 2024 om 01:22

Twijfelaar schreef: ↑
20-05-2024 23:48
Ik vraag me daarom af wat ik nodig heb (om te kotsen die uitspraak) om de vers training succesvol te maken, want in m’n eentje ga ik dat niet redden.

Ik denk dat het hele gebeuren rondom de training wat dingen zal brengen en je wat verder zal helpen. Dus niet speciaal alleen gericht op wat ze daar proberen te leren en over te brengen maar het feit dat je er verschillende weken naar toe zal gaan, het feit dat er een groep is, de opbouw naar de training, de afbouw, de dynamiek van de docent(en).

Twijfelaar dinsdag 21 mei 2024 om 11:48

Frizz schreef: ↑
20-05-2024 23:48
En dat doe je allemaal niet expres. Sterker nog, als je anders kon had je het allang gedaan.

Daar geloof ik dus niet in, dat ik het allemaal niet expres doe. Dat ik niet anders kan. Uiteindelijk trek ik me altijd terug, hoe enthousiast ik aan het begin ook ben geweest en hoe graag ik ook beter wil(de) worden.
Ik kan me een intake herinneren waarbij ik alles op alles heb gezet om ze te overtuigen van mijn wilskracht en dat de therapie echt wel effect zou hebben. Conclusie: ik mocht beginnen en zette vanaf sessie 1 mijn hakken in het zand. Resultaat: traject wel afgemaakt maar zonder het gewenste effect. (Dit had niet alleen te maken met mijn hakken maar ook een externe factor, maar zonder die factor was het resultaat ook niet zoals was beoogd aan het begin.)

Hope is the first step on the road to disappointment

Twijfelaar dinsdag 21 mei 2024 om 11:49

Verbinder schreef: ↑
21-05-2024 01:22
Ik denk dat het hele gebeuren rondom de training wat dingen zal brengen en je wat verder zal helpen. Dus niet speciaal alleen gericht op wat ze daar proberen te leren en over te brengen maar het feit dat je er verschillende weken naar toe zal gaan, het feit dat er een groep is, de opbouw naar de training, de afbouw, de dynamiek van de docent(en).

Het regelwerk rondom de sessies niet te vergeten. Het mijn vriend moeten vertellen want geen dekmantel in de vakantie. Dat zal ook zeker effect hebben. Of het me helpt? Ik vraag het me sterk af, want als ik weer mijn hakken in het zand zet (want eng en niet nodig en blablabla) dan heeft die hele training geen positief effect. Wel een "zie je nou wel dat ik niet te helpen ben" effect.

Hope is the first step on the road to disappointment

Verbinder dinsdag 21 mei 2024 om 12:23

Twijfelaar schreef: ↑
21-05-2024 11:49
Het regelwerk rondom de sessies niet te vergeten. Het mijn vriend moeten vertellen want geen dekmantel in de vakantie. Dat zal ook zeker effect hebben.

Ja, die zeker ook.

Frizz dinsdag 21 mei 2024 om 15:30

Twijfelaar schreef: ↑
21-05-2024 11:48
Daar geloof ik dus niet in, dat ik het allemaal niet expres doe. Dat ik niet anders kan. Uiteindelijk trek ik me altijd terug, hoe enthousiast ik aan het begin ook ben geweest en hoe graag ik ook beter wil(de) worden.
Ik kan me een intake herinneren waarbij ik alles op alles heb gezet om ze te overtuigen van mijn wilskracht en dat de therapie echt wel effect zou hebben. Conclusie: ik mocht beginnen en zette vanaf sessie 1 mijn hakken in het zand. Resultaat: traject wel afgemaakt maar zonder het gewenste effect. (Dit had niet alleen te maken met mijn hakken maar ook een externe factor, maar zonder die factor was het resultaat ook niet zoals was beoogd aan het begin.)

Tja. Ik lees je wel, maar je hele overtuiging past zo niét bij mijn mensbeeld dat het er bij mij echt niet ingaat.
Die overtuiging maakt het samen met een aantal andere overtuigingen allemaal loodzwaar voor jou.

•

Verbinder woensdag 22 mei 2024 om 04:02

Twijfelaar schreef: ↑
21-05-2024 11:48
Uiteindelijk trek ik me altijd terug, hoe enthousiast ik aan het begin ook ben geweest en hoe graag ik ook beter wil(de) worden.

Dat proces van terugtrekken gebeurt buiten je wil om.
Dat gebeurt onbewust.

Verbinder woensdag 22 mei 2024 om 14:09

En remember Twijfelaar, je gaat er doorheen komen!

Twijfelaar donderdag 23 mei 2024 om 23:41

@Frizz
Ik weet niet of je het een overtuiging kunt noemen. Ik zie het vooral als een twijfel aan mezelf. Dat ik niet weet wat echt is en wat niet. Wat bewust gebeurd en wat niet. Wat dus opzettelijk tegenwerken is of automatisch als overlevingsmechanisme. Ik weet niet wat ik wil, wat goed voor me is of hoe ik dat zou moeten uitvoeren.
Sociaal wenselijk kan ik veel invullen, ook van mijn eigen gedrag en houding. Maar ben ik dat of is dat erin gebakken? Is dat omdat ik me zo wil gedragen of omdat ik me zo moet gedragen.
Ik weet niet of je begrijpt wat ik probeer te vertellen. Ik ken mezelf niet, dat is eigenlijk de hoofdboodschap.

@Verbinder
Dat het terugtrekken onbewust gebeurd, vast als onderdeel van een overlevingsmechanisme. Ik kan het beredeneren, geloof er deels in, maar toch ook niet. Ik veroordeel mezelf hierop. Als ik echt zou willen dan zou ik dat mechanisme omzeilen of proberen uit te schakelen. In plaats daarvan laat ik het gebeuren. In hoeverre wil ik dan wel echt beter worden?
Ik krijg steeds meer het gevoel of de gedachte (geen idee welke van de twee het is) dat ik iemand nodig heb die me gaat begeleiden tijdens de vers training. Iemand die gaat proberen om me erbij te houden, iemand waarmee ik kan sparren en voor mijn part opdrachten samen kan doen, want alleen ga ik het simpelweg niet redden.
Maar misschien verwacht ik wel teveel? Misschien moet ik het zelf opknappen en niet zo zeuren.

De twijfels over mijn relatie zijn echt niet fijn meer. Enerzijds wil ik graag bij hem zijn en denk ik terug aan de momenten dat ik me verbonden met hem voelde, anderzijds ontbreekt elk gevoel richting hem en voelt het momenteel meer als last dan steun. Ik kom er simpelweg niet uit wat ik moet doen. Ook hier weet ik niet of mijn gevoel er niet is of dat ik het niet voel omdat ik het wegduw. Het is zo vermoeiend.

Hope is the first step on the road to disappointment

Anoniem_66fe539526f72 vrijdag 24 mei 2024 om 00:07

Ik ken mezelf niet, dat is eigenlijk de hoofdboodschap.

Wat een hoopvol begin. Als je jezelf niet kent, heb je de wereld nog nooit vanuit je eigen gezichtspunt kunnen bekijken en ligt de wereld op een bepaalde manier nog helemaal voor je open.

Verbinder vrijdag 24 mei 2024 om 05:25

Twijfelaar schreef: ↑
23-05-2024 23:41
@Verbinder
Dat het terugtrekken onbewust gebeurd, vast als onderdeel van een overlevingsmechanisme. Ik kan het beredeneren, geloof er deels in, maar toch ook niet. Ik veroordeel mezelf hierop. Als ik echt zou willen dan zou ik dat mechanisme omzeilen of proberen uit te schakelen. In plaats daarvan laat ik het gebeuren. In hoeverre wil ik dan wel echt beter worden?

Ja, ik begrijp je beredenering.
En dat is ook zo, een deel in jezelf werkt je tegen om voort te gaan.
Dat is de self-sabotage.

Ik krijg steeds meer het gevoel of de gedachte (geen idee welke van de twee het is) dat ik iemand nodig heb die me gaat begeleiden tijdens de vers training. Iemand die gaat proberen om me erbij te houden, iemand waarmee ik kan sparren en voor mijn part opdrachten samen kan doen, want alleen ga ik het simpelweg niet redden.
Maar misschien verwacht ik wel teveel? Misschien moet ik het zelf opknappen en niet zo zeuren.

Als je niemand in je omgeving kan vinden, weet dan dat ik je via PB op het forum wil helpen.
Ik weet, niet ideaal, online, andere tijdzones maar…ik begrijp veel van je proces omdat ik een zelfde soort proces doormaak. En ik ben geen volger/stalker, familie, vrienden of bekende van jou.
Ik woon aan de andere kant van de wereld en ik schrijf al 12 jaar mee op het forum, vooral gericht op psyche en relatie issues.
En er zijn verschillende anderen hier in dit topic die je ook wellicht willen helpen

verbinder wijzigde dit bericht op 24-05-2024 05:34

0.33% gewijzigd

Verbinder vrijdag 24 mei 2024 om 05:32

Twijfelaar schreef: ↑
23-05-2024 23:41
@Frizz
De twijfels over mijn relatie zijn echt niet fijn meer. Enerzijds wil ik graag bij hem zijn en denk ik terug aan de momenten dat ik me verbonden met hem voelde, anderzijds ontbreekt elk gevoel richting hem en voelt het momenteel meer als last dan steun. Ik kom er simpelweg niet uit wat ik moet doen. Ook hier weet ik niet of mijn gevoel er niet is of dat ik het niet voel omdat ik het wegduw. Het is zo vermoeiend.

Misschien laat deze situatie nog gewoon even zoals die is. Het is niet aan te bevelen hier iets in te besluiten of mee te doen voor je de Vers training gaat beginnen.
De training komt er over een tijdje aan en zal veel van je focus eisen. Vertel je vriend dat je tijdens de duur van deze cursus vooral je energie en focus nodig zal hebben voor jezelf en dat je weinig kan samenkomen. ( behalve misschien gedurende je vakantie, als die samenvalt tijdens de training periode)

Frizz vrijdag 24 mei 2024 om 07:29

Ja ik snap het wel. Ik zou het verwoorden als ‘niet in verbinding zijn met jezelf’. Dan zit je vooral heel erg in je hoofd, weet je niet goed wat er in je gebeurt, wat je voelt en waar je grenzen liggen.

Maar als je het niet wéét en als je niet denkt dat er overtuigingen in de weg zitten, dan kun je misschien jezelf het voordeel van de twijfel geven? Sluit dan niet uit dat je er echt niets aan kan doen dat je jezelf nog niet voldoende heb kunnen helpen.
Ik merk echt aan ALLES dat je het graag anders zou hebben.

•

S-Groot vrijdag 24 mei 2024 om 08:25

Twijfelaar schreef: ↑
23-05-2024 23:41
Dat het terugtrekken onbewust gebeurd, vast als onderdeel van een overlevingsmechanisme. Ik kan het beredeneren, geloof er deels in, maar toch ook niet. Ik veroordeel mezelf hierop. Als ik echt zou willen dan zou ik dat mechanisme omzeilen of proberen uit te schakelen. In plaats daarvan laat ik het gebeuren. In hoeverre wil ik dan wel echt beter worden?

Het moeilijke is dat dat terugtrekken/vermijden onderdeel van je 'ziekte'/probleem is en dat je daar zonder hulp niet uit komt (tot nog toe). En met hulp lukt het ook nog niet omdat het dan teveel opspeelt. Dus dat is tot nog toe een catch 22.

Mijn gevoel is dat jij het meeste zou hebben aan iemand die héél langzaam gaat in de begeleiding van jou. Zodat jij vertrouwen kunt krijgen in die persoon, in de begeleiding van die persoon en zelfs een beetje in jezelf dat jij dit op deze manier aankunt. Daar zijn twee lastige punten aan. De GGZ is daar niet op ingericht (het moet eigenlijk allemaal gewoon zo snel mogelijk). Het tweede punt is dat jij aangeeft dat je in zo'n geval altijd(?) een vorm van overdrachtsgevoelens krijgt. Dat an sich is niet zo'n probleem, dat kan juist helend werken als je daar eerlijk over bent en je begeleider/coach/therapeut dat goed handelt, maar als je daarin doorslaat door stalkerig gedrag te vertonen wordt het wel een probleem. Ik weet niet of het bij jou altijd richting dat stalken gaat of dat je het ook zonder kunt?

Ik hamerde eerder op die wmo omdat ik vermoed dat als je de juiste hulp/coach kunt treffen je daar heel veel aan gaat kunnen hebben, ook op het psychische vlak. Omdat het dan elke week is, meestal langer dan die 45 minuten en een veel langere doorlooptijd kan hebben dan bij de GGZ. Het is natuurlijk geen therapie, maar kan wel echt helpen. Het is ook niet dat ik je aanraadt om het ipv therapie te doen, maar het kan een ontzettend fijne aanvulling zijn. Zo ook met de VERS-training, daar zou de juiste coach je bij kunnen helpen om je gedachten helderder te krijgen.

Ik vind dat je het heel goed helder hebt dat jij het idee hebt dat je bij de VERS-training nog wat begeleiding nodig hebt. Heb je nog een afspraak bij de GGZ voordat het begint? Ik denk dat het goed is als je dit bespreekt, maar ik denk dat het ook heel goed is als je dit in de groep bespreekt als die begint.

Twijfelaar vrijdag 24 mei 2024 om 11:36

frambozentaartje schreef: ↑
24-05-2024 00:07
Ik ken mezelf niet, dat is eigenlijk de hoofdboodschap.

Wat een hoopvol begin. Als je jezelf niet kent, heb je de wereld nog nooit vanuit je eigen gezichtspunt kunnen bekijken en ligt de wereld op een bepaalde manier nog helemaal voor je open.

Sorry, maar hier moest ik van lachen met kiespijn. Er is niks hoopvols aan. Echt niet. Ik ben de 40 gepasseerd en ken mezelf niet. Dat is wel een rode draad in mijn problemen. Hoopvol omdat het beter kan worden? De wereld nog open ligt? Echt vele malen sorry, maar zo kan ik het echt niet bekijken. Het is diepe ellende!

Hope is the first step on the road to disappointment

Twijfelaar vrijdag 24 mei 2024 om 11:44

Verbinder schreef: ↑
24-05-2024 05:25
Als je niemand in je omgeving kan vinden, weet dan dat ik je via PB op het forum wil helpen.
Ik weet, niet ideaal, online, andere tijdzones maar…ik begrijp veel van je proces omdat ik een zelfde soort proces doormaak. En ik ben geen volger/stalker, familie, vrienden of bekende van jou.
Ik woon aan de andere kant van de wereld en ik schrijf al 12 jaar mee op het forum, vooral gericht op psyche en relatie issues.
En er zijn verschillende anderen hier in dit topic die je ook wellicht willen helpen

Ik waardeer je aanbod. Ik geloof ook wel dat je me niet kent (behalve hier een beetje op het forum), maar ik ben soms zo verdomd achterdochtig. Dat ligt natuurlijk aan mijn staat van zijn op zo'n moment, maar ik kan zelfs denken dat mijn ex een opname apparaat in de tas doet zodat hij kan meeluisteren wat er hier gebeurd. Hoe zot wil je het hebben?

Daarnaast denk ik oprecht dat ik geplande afspraken nodig heb. Het vrijblijvende van een forum (pb of openbaar) is een van mijn valkuilen. Dan is het vermijden te makkelijk en dat zou ik juist moeten vermijden dat ik ga vermijden

Ik heb echt iemand nodig die ik spreek, ook als het dan vanuit mijn verplichtingsgevoel komt dat afspraak = afspraak dus je gaat. Sommige afspraken zullen daardoor nuttoeloos zijn, maar hopelijk zitten er dan ook goede momenten tussen of kan zo'n persoon me kraken op dat moment waardoor ik mijn vermijding niet kan vasthouden. (Klinkt dat beetje te volgen?)

Hope is the first step on the road to disappointment

Twijfelaar vrijdag 24 mei 2024 om 11:54

@Verbinder
Ik snap dat het niet handig is om nu een besluit te nemen over mijn relatie, maar wanneer dan wel?
Tijdens mijn depressie heb ik de scheiding in gang gezet, terwijl er een heel groot advies is om tijdens een depressie geen grote beslissingen te nemen, toch heb ik dat gedaan. Geen idee of dat slim was, alhoewel ik zeker niet terug wil naar mijn ex of de gezinssituatie zoals die was. Te verstikkend. Altijd aan en in de zorgende rol naar de anderen, mezelf wegcijferen. Echter merk ik nu dat dit tijdens mijn huidige relatie dus ook gebeurd. Het zorgen, hem voorop stellen, niet weten wat ik wil.

De training zal tijdens de vakantie vallen dus ik kom er niet onderuit het hem te vertellen, maar..... Ik verdwijn liever dan dat ik het hem vertel. Het voelt zo zwak en kwestbaar om het hem te vertellen. Weer iets wat tussen ons in komt te staan, want hij weet dat ik af en toe afspraken met iemand heb, maar hij heeft geen idee met wie en wat de functie van die gesprekken is. Dit zou een donker rode vlag zijn als iemand dit zo zou beschrijven op het forum. En terecht!

Ik baal ook enorm dat mijn planning van de vakantie weer weggegooid kan worden door de training. Huis leeghalen van mijn ouders gaat dus weer niet lukken. Uitrusten (daar is vakantie voor bedoeld toch?) gaat ook weer niet lukken. Zo sukkel ik maar door zonder verbetering. Het voelt als een never ending story waarin ik eigenlijk niks te klagen heb, want er zijn mensen die het vele malen slechter hebben dan ik. Mensen die een reden hebben om te klagen, omdat hun iets overkomen is of ze in een bepaalde situatie zitten. Maar ik niet.

Als puber dacht ik wel eens dat ik verkracht zou willen worden, want dan had ik tenminste een reden om me zo slecht te voelen. Ook nu speelt die gedachte wel eens op, geef me een reden dat ik me zo somber voel. Laat mij een vreselijke ziekte krijgen ipv de mensen die graag willen leven. Geen fijne gedachten. Ze zijn er niet vaak, maar soms steken ze de kop op.

Hope is the first step on the road to disappointment

Verbinder vrijdag 24 mei 2024 om 12:00

Twijfelaar schreef: ↑
24-05-2024 11:44
(Klinkt dat beetje te volgen?)

Ja, ik volg hem nog

Ben blij dat je soms ook een lach overhebt voor je vermijdings geleerdheid

Twijfelaar vrijdag 24 mei 2024 om 12:11

@S-groot
Ik wil je post niet geheel quoten ivm overzichtelijkheid dus ik pak er een paar stukjes uit waar ik op wil reageren.

Het moeilijke is dat dat terugtrekken/vermijden onderdeel van je 'ziekte'/probleem is en dat je daar zonder hulp niet uit komt (tot nog toe). En met hulp lukt het ook nog niet omdat het dan teveel opspeelt.

Helemaal mee eens. De trajecten zijn te onoverzichtelijk, kort of juist intensief geweest om het vermijden aan te pakken.

Mijn gevoel is dat jij het meeste zou hebben aan iemand die héél langzaam gaat in de begeleiding van jou. Zodat jij vertrouwen kunt krijgen in die persoon, in de begeleiding van die persoon en zelfs een beetje in jezelf dat jij dit op deze manier aankunt.
Absoluut! Als ik wist waar ik die persoon kon vinden dan zou ik per direct gaan zoeken. Vanuit meerdere kanten is dit advies gekomen (ook nav een uitgebreid diagnostisch onderzoek), maar ik weet niet bij wie of waar ik moet zijn.
Het liefst zou ik teruggaan naar de persoon waarbij ik vervelende overdrachtsgevoelens had, maar ik snap dat dat geen optie meer is. Ik mis hem

Het tweede punt is dat jij aangeeft dat je in zo'n geval altijd(?) een vorm van overdrachtsgevoelens krijgt. Dat an sich is niet zo'n probleem, dat kan juist helend werken als je daar eerlijk over bent en je begeleider/coach/therapeut dat goed handelt, maar als je daarin doorslaat door stalkerig gedrag te vertonen wordt het wel een probleem. Ik weet niet of het bij jou altijd richting dat stalken gaat of dat je het ook zonder kunt?
Ik heb dat niet altijd gehad, zeker niet in de mate waarop ik het de laatste keer gehad heb. Ik vermoed dat dit ook te maken heeft met zijn woonplaats. Hij woont letterlijk drie straten verder dan ik. De kans hem tegen te komen is daarmee erg groot en dus ben ik dan super alert op een eventueel contact. Wat ik trouwens vreselijk zou vinden, want geen idee hoe ik me een houding moet geven.
Daarnaast is langs zijn huis rijden dan makkelijk en zelfs te verklaren want die route zou ik anders ook nemen. Als ik die route moet nemen dan zou ik ervoor kunnen kiezen om om te rijden maar dat doe ik niet, terwijl als ik dan daadwerkelijk langs rijd ik bang ben hem te zien. Ondertussen scan ik wel de omgeving. Soms hoop ik te weten te komen welke auto hij heeft zodat ik daar ook alert op kan zijn. Dat levert een stukje rust en onrust. Rust want dan hoef ik alleen alert te zijn op die auto ipv alle auto's als ik in zijn buurt ben, onrust omdat elke type auto zoals hij heeft dan een trigger wordt.
Ik ben trouwens van mening dat hij fout is omgegaan met mijn bekentenis en dat dat ook heeft bijgedragen aan een verergering.
Samenvattend: laatste overdrachtsgevoelens zijn vele malen erger dan eerdere keren. Die kan ik beter beteugelen.

WMO: hier twijfel ik dus alweer een tijdje over, maar misschien toch handig om weer eens te informeren of ze iets voor me kunnen betekenen.
Misschien kan de haptonoom hier ook iets in betekenen, maar ik kreeg juist het idee dat ze tijdens de training geen afspraken wilde plannen met me.

Ik vind dat je het heel goed helder hebt dat jij het idee hebt dat je bij de VERS-training nog wat begeleiding nodig hebt. Heb je nog een afspraak bij de GGZ voordat het begint? Ik denk dat het goed is als je dit bespreekt, maar ik denk dat het ook heel goed is als je dit in de groep bespreekt als die begint.
Ik heb nog een afspraak bij de GGZ staan, daar kan ik dat bespreken. Zij wilde sowieso nog bespreken wie mijn steunpersoon (vast foute naam) zou worden. Lastige hieraan is dat ik met niemand wil delen dat ik de training ga volgen, laat staan dat ik iemand dusdanig dichtbij laat komen dat diegene me mag steunen.

Hope is the first step on the road to disappointment

Verbinder vrijdag 24 mei 2024 om 12:19

Twijfelaar schreef: ↑
24-05-2024 11:54
@Verbinder
Ik snap dat het niet handig is om nu een besluit te nemen over mijn relatie, maar wanneer dan wel?

Wacht gewoon de eerste 2 bijeenkomsten van Vers eerst even af. Zo kun je daar in ieder geval heen zonder allerlei extra gemixte gevoelens erbij te krijgen die met je relatie te maken hebben. Als je die eerste paar bijeenkomsten hebt gehad en je merkt dat je nog weer erg veel bezig bent met je relatie kun je dan altijd aktie nemen als je wil.

Het voelt als een never ending story waarin ik eigenlijk niks te klagen heb, want er zijn mensen die het vele malen slechter hebben dan ik. Mensen die een reden hebben om te klagen, omdat hun iets overkomen is of ze in een bepaalde situatie zitten. Maar ik niet.

Elke situatie is anders en kan nooit vergeleken worden met andere. Zodra je je levenskwaliteit een lage beoordeling geeft is er reden voor onderzoek en mag er ook wel geklaagd worden. Tenslotte sta je aan op survival modus, is de fight and flight modus altijd aan en kun je nooit ontspannen. Zat redenen om jezelf te uiten en een andere situatie te willen.

Als puber dacht ik wel eens dat ik verkracht zou willen worden, want dan had ik tenminste een reden om me zo slecht te voelen. Ook nu speelt die gedachte wel eens op, geef me een reden dat ik me zo somber voel. Laat mij een vreselijke ziekte krijgen ipv de mensen die graag willen leven. Geen fijne gedachten. Ze zijn er niet vaak, maar soms steken ze de kop op.

Herkenbaar. Ik heb ook gedachten gehad in de trent van: laat er maar iets gebeuren in mijn leven zodat dat de reden kan zijn voor de mega problemen die ik ervaar.

Actieve topics